Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

"ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ..."

Χθες...
Χθες χαθηκα...
«......ενα αινιγμα που μου φωναζει λυσ’το...»
Ξεχωριστο αινιγμα.
Ενα απ’τα πολλα που κατα καιρους εμφανιζονται στο δρομο μου.
Ειναι εγχρωμο αυτο το αινιγμα, πολυ εγχρωμο.
Μα με μπερδεψε.

Χθες...
Χθες μου μιλουσες και χαθηκα.
Σιωπη...
Δεν μιλουσα.
Σχεδον δεν ανεπνεα.
«με κομμενη αναπνοη»...
Ηθελα μονο να σε ακουω.
Να ακουω τη δυναμη της φωνης σου.
Να βουταω σ’αυτην.
Χαθηκα.
Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα.
Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου...
Λες και σταματησε ο χρονος.

Μιλουσαμε.
Αλλα ειχα ξεχασει τί ήθελα να σου πω.
Κι ουτε καν μπηκα στον κοπο να θυμηθω.
Αφεθηκα στη στιγμη.
Δεν θυμαμαι καν ποσο διηρκεσε.
Ηταν αρκετο για να με ταρακουνησει.
Να με σπρωξει λιγακι στα χρωματα.
Να με αφησω να με σπρωξει.

Και το τραγουδι να παιζει:
« ...Σ’εχω διαλεξει...
...να σ' αναστησω...
...να σου μιλησω...
...και να σε πεισω...»


Χθες ξυπνησαν αισθηματα.
Γνωριμα και αγνωστα μαζι.
Με μπερδεψαν.


Το μυαλο εχει ανειπωτη δυναμη.
Τρεφει και καταστρεφει.
Μενει ανεγγιχτο στο χρονο.
Μα δεν θυμαμαι πια προσωπα.
Μονο ιστοριες θυμαμαι.
Μονο αρχες ιστοριων..
Αρχες ιστοριων που ομοιαζουν...

Και τα αισθηματα σιγοβραζουν.
Και η αναπνοη συνεχιζει να ειναι κομμενη.
Μου μιλας και δεν βρισκω τη δυναμη να σου απαντησω.
Τα λογια χανονται.
Ξεχνιουνται.
Μα τί θες να σου πω;
...Χαμογελω...

Χρωματα γυρω...
Και τελικα ισως εχει πλακα ολο αυτο.

...Χθες φοβηθηκα λιγο.
Ερωτηματικα,
Στρατηγικες,
Επιθυμιες,
Δυναμεις,
Κινητρα
Σιωπες,
Δρομος.

Δεν ξερω «πώς» ουτε «γιατί».
Ολα στην ωρα τους...

...Εγω παντως χαθηκα...

«Και δεν το ξερεις...», μου λες...

«Και δεν το ξερεις...», σου απανταω...!


ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ

Σαββατόβραδο ζεστό έξω απ' τη ντίσκο
με την πλάτη σου στον ξεφτυσμένο τοίχο
να γυρνάς στην ίδια πάντα φυλακή.

Δίχως όνειρα και χαμένο μύθο
καρφωμένος απ' της κόλασης τον ήχο
να χορεύεις με κομμένη αναπνοή.

Σ'έχω διαλέξει να σ'αναστήσω
να σου μιλήσω και να σε πείσω
να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις.

Η ζωή σου ένα τέλμα δίχως ρίσκο
ένα αυλάκι σ'ένα χαλασμένο δίσκο
που κολλάει στην ίδια πάντα συλλαβή.

Το κορμί σου ένα δέντρο δίχως ίσκιο
ένα αίνιγμα που μου φωνάζει λύσ' το
και μ'αφήνει με κομμένη αναπνοή.

Τάνια Τσανακλίδου
στίχοι: Ζαχαρίας Ρόχας
μουσική: Τάκης Μπουγάς

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

"DELENDA EST"

Βηματα…
Βηματα του νου.
Χωρις προορισμο, χωρις αιτια.
Χωρις τη λεξη «χωρις».
Βηματα σε χρωματα.
Πανω σε χρωματα, μεσα σε χρωματα.
Χορός στην ασφαλεια του παροντος.

Εχεις σκεφτει ποτε το παρον σου;
Όχι το παρελθον, ουτε το μελλον.
Μονο το παρον.
Να εγκλωβιστεις ηθελημενα στο «τωρα» σου.
Να ριχνεις κρυφες ματιες στο «πριν», μονο και μονο για να θυμηθεις τί σε εφερε ως εδώ.
Να αφουγκραζεσαι τα σημαδια.
Τη συνωμοσια του χρονου.
Να βλεπεις τους φιλους σου και να εχεις ένα κρυφο χαμογελο λεγοντας με υπερηφανεια στον εαυτο σου: εγω τους διαλεξα.
Να ψαχνεις τα σημαδια από το παρελθον και με ένα επισης κρυφο χαμογελο να λες:
εγω τα διαλεξα.
Να θυμασαι τους γκρεμους και να λες: εγω τους διαλεξα.
Γελωντας.
Γελωντας ανεβηκα, γελωντας επεσα.
Να βλεπεις την πορεια σου και να θυμασαι ποσο ομορφη είναι.
Και ισως τελικα να μη διαλεξες τιποτα απ’όλα αυτά.
Δεν μου αρεσει η λεξη μοιρα, δεν θα τη χρησιμποποιησω.
Θα πω μονο πως τιποτα δεν είναι τυχαιο.
Και δρομοι δεν υπαρχουν.
Είναι μονοδρομοι, ολοι…
Αλλα νομιζεις ότι τους εχεις επιλεξει…!

Να ακους τον εαυτο σου, μονο αυτόν.
Μονο εκεινος ξερει να διακρινει και να αγαπαει αυτους τους μονοδρομους.
Μονο εκεινος ξερει να τους ζει ουσιαστικα.
Κι οσες λεξεις και να σου πουν δεν θα σε κανουν να καταλαβεις.
Αφου ξερεις, στο βαθος ξερεις για ποιο λογο γινεται το οτιδηποτε.
Γι’αυτό χαμογελας.
Γι’αυτό προσπαθεις να αναλυσεις τα σημαδια.
Γιατι όλα εχουν την αιτια τους και όλα καπου οδηγουν.
Γι’αυτό χαιρεσαι και τις διαδρομες.
Γι’αυτό τις ζεις με χαμογελο.

Πλεον ξερω.
Ξερω τουλαχιστον τι δεν θέλω.
Δεν θέλω στιγμες διχως κινητρα.
Δεν θελω κενες στιγμες.
Αναζητω σε όλα τον «ερωτα».
Τον ερωτα με τα πολλα χρωματα.
Τον ερωτα που γεμιζει τις στιγμες.
Τον ερωτα που σου δινει κινητρα να παλεψεις, να παλεψεις να μαθεις το «εγω» σου.
Θελω να ειμαι ερωτευμενη με ό,τι κανω.
Ερωτευμενη με τις στιγμες.

«Delenda est…»
To soundtrack μου από χθες γι’αυτές τις μερες.
Αρχικα για τους στιχους στα λατινικα. (εξεταστικη περιοδο εχουμε και παλευω να τα διαβασω τα ατιμα…!)
Αλλα αυτό το «θα σου παρω βιολια κι ένα ντεφι γλυκο να σου παιζουν», μονο που δεν το χορευω!
Και τελικα οι εξεταστικες περιοδοι παραειναι…εξεταστικες!
Εξεταζεις αναλυτικα τη ζωη σου, παρ’ολο που εξεταζεσαι (σε αρχαια και λατινικα, στη δικη μου περιπτωση!)

…οσο για ‘σενα που μου θυμισες το τραγουδι,
μου εφερες τυχη και ο χρονος συνωμοτησε!
Να ‘σαι καλα mr ray-ban!


Υ.Γ Καημε-Επαναστατη της κάθε μερας, θα επαναστατησω! Φαντασου να συνεννοουμασταν κιολας! Ειχα βαλει στο google τον τιτλο για να βρω τους στιχους και με εβγαλε σε ‘σενα και συγκεκριμενα στην αναρτηση που εκανες πριν απο μια εβδομαδα!

Delenda est

Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν

Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"

Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"

Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ'ένα τοίχο
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"

Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου...

Δήμος Μούτσης
Στιχοι: Κώστας Τριπολίτης

Μουσική: Δήμος Μούτσης

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

"Του Αγιου Βαλεντίνου"




Μην πανικοβαλλεστε: δεν πιστευω στη μερα!
Δεν γραφω ουτε για να εκθειασω, ουτε για να «βρισω» τη «μερα των ερωτευμενων» : μου περναει αδιαφορη!
Ο ερωτευμενος γιορταζει κάθε στιγμη, δεν περιμενει έναν «Αγιο Φεβρουαριο».
Με αφορμη όμως τη «γιορτη» ξανακουσα ένα τραγουδι παλιο και πολύ αγαπημενο.
Οι στιχοι του καρφωθηκαν με δυναμη στο μυαλο (ξανα και ξανα και κάθε φορα που το ακουω).
Αποστομωτικοι:
«Σ’αγαπώ και δεν σε δίνω κανενός…»

Το ξανακουσα πριν από μερικες μερες στο ραδιοφωνο, ενώ ημουν μεσα στο τρενο, κατευθυνομενη προς Πειραια.(το τραγουδι αναφερει τη διαδρομη «θησειο-πειραιας»).
Ένα «χαζο» χαμογελο γεννηθηκε και η μνημη επαιξε ενα ομορφο παιχνιδι:
μου θυμισε αυτά τα «σ’αγαπω», τα ειπωμενα ή μη, που ομως υπαρχουν παντα μεσα μας.
Τα φοβισμενα «σ’αγαπω» , τα παρατολμα «σ’αγαπω», τα ενθουσιωδη, τα αποστομωτικα, τα ψιθυριστα, τα φωναχτα……
Όλα το ιδιο μηνυμα περνουσαν.
Όλα με την ιδια αληθεια ηταν φορτισμενα.
Όλα ομορφα, ακομα κι αυτά που δεν ειπωθηκαν ποτέ…
Δεν επαψαν να υπαρχουν.

Δεν θα κολλησω, όμως, στη συγκεκριμενη λεξη!
Θα εμμεινω σ’αυτό που λεει ο στιχος μετα το «σ’αγαπω»:

«…δεν σε δινω κανενος.»

Ωραιο,ε;

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

Αν είμαστε στο τραίνο Θησείο-Πειραιά
θα σου 'βαζα στο χέρι δυο λόγια τυχερά
κι αν έπεφτε και χιόνι, εγώ στην Άνω Δάφνη
θα 'μπαιναμε στο πόνι ο κόσμος να μας ψάχνει.

Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.

Αν είχαμε για σπίτι ετούτα τα φιλιά
ποιός θα 'γραφε τραγούδι πως είμαστε αγκαλιά
κι αν έβγαινε φεγγάρι ψηλά στη Μεσογείων
ποιός θ' άντεχε να πάρει το δρόμο των αγίων.

Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.


Βικυ Μοσχολιου
στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
μουσικη: Σταματης Κραουνακης

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

"ΚΟΙΤΑ ΕΓΩ..."



«Κοιτα εγω...»
Κοιταχτε ολοι οσοι υποστηριζετε οτι με ξερετε σαν την παλαμη του χεριου σας.
Κοιταχτε...
Μα δεν ειμαι μονο αυτο που βλεπετε...
Θελετε πραγματικα να δειτε τι ειμαι;
Ή μηπως στηριζεστε στη σκληρη - εγωιστικη εικονα που βλεπετε;
Εχετε ψαξει ποτε λιγο πιο μεσα;
Εχετε σκαψει λιγο;
Ναι, ολοι εσεις που κολλατε στα λογια μου.
Σας το εχω ξαναπει, δεν ειμαι τα λογια μου.
Ειμαι οι σιωπες μου.
Οι σιωπες για ολα.
Ειμαι οι στιχοι αλλων.
Ειμαι οι δικοι μου στιχοι.
Τους προσεξατε ποτε;


Ή κατηγορειτε μια εγωιστικη συμπεριφορα χωρις να λαβετε υπ’οψιν σας τις τοσες αμυνες μου.
Εσεις, που με ξερετε, γιατι δεν μαθατε να ξεχωριζετε την αμυνα απο τη συμπεριφορα;
Εσεις που με ζειτε, μηπως με εχετε αδικησει;
Μηπως μου εχετε κολλησει «λαθος» ταμπέλες;
Μήπως πιστεψατε τις ταμπέλες και όχι εμένα;
Μήπως δεν με κοιτάξατε και πολύ στα μάτια;

Εχετε ακούσει ποτέ πως οι ευαίσθητοι κουκουλώνονται;
Γιατι δεν προσπαθησατε να αποτραβηξετε την κουκουλα;
Γιατι δεν μαθατε, γιατι;
Γιατι δεν ανοιξατε τα ματια σας;
Γιατι δε ρωτησατε;
Γιατι αποσιωπησατε;
Γιατι εξοριζετε χωρις να προσπαθειτε;

Αφου αγαπαω τις προσπάθειες, δεν το εχετε καταλαβει;
Τί εχετε καταλαβει λοιπον για ΄μενα;
Πώς ισχυριζεστε οτι με ξερετε;
Αφου στηριζεστε σε λογια, κι εγω δεν είμαι «λογια», ειμαι στιγμές.
Γιατι ξεχασατε;
Γιατι ξεχνάτε;
Γιατι αδικείτε;

Εχετε καθε δικαιωμα στα λαθη σας.
Μα το να εχετε τα ματια σας κλειστα μονο σε λανθασμενα συμπερασματα μπορειτε να σας οδηγηθειτε.
Κι εγω δεν θελω να γινω «συμπερασμα» για εσας.
Γιατι δεν «ειμαι».
Μονο «γινομαι».
Και ταμπελες δεν κολλαω στον εαυτο μου,
Γιατι παλευω χρονια να με μαθω.
Οπως παλευω να μαθω κι εσας.
Χωρις ταμπελες.

Γιατι δεν κλαιω μπροστα σας.
Γιατι οταν σας εχω αναγκη σας χανω λογω των βεβιασμενων συμπερασματων σας..
Γιατι βιαζεστε να βγαλετε τα κωλο-συμπερασματα σας;;;
Ισως τα «διχτυα που ριχνω στον κοσμο ειναι αυτα που θελω εγω να δειχνω».

Μα οι φιλοι δεν ανηκουν στον κοσμο γενικα.
Οι φιλοι ειναι ο δικος μου κοσμος.
Κι οταν οι φιλοι αδικουν ο κοσμος μου γκρεμιζεται.

“Κοιτα εγώ, αν θες να ξέρεις, είμαι όλα αυτά που αναφέρεις...
Μόνο που κάπου, κατά βαθός, όποιος με ξέρει κάνει λάθος....»


ΚΟΙΤΑ ΕΓΩ

Κοιτα εγω, αν μου επιτρεπεις
Δεν ειμαι μονο αυτο που βλεπεις.
Κι ειναι φορες που αναρωτιεμαι
Πώς καταφερνω και κρατιεμαι...


Του το κραταω αυτου του κοσμου
Που δε μου ανηκει ο εαυτος μου
Γι’αυτο τα διχτυα που του ριχνω
Ειναι οσα θελω εγω να δειχνω.

Κοιτα εγω, αν θες να ξερεις
Ειμαι ολα αυτα που αναφερεις
Μονο που καπου, κατα βαθος
Οποιος με ξερει κανει λαθος...

Νατασσα Μποφιλιου
Γεράσιμος Ευαγγελατος
Θέμης Καραμουρατίδης

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

"Μια ήσυχη μέρα..."

Ταξιδια.
Με σωμα, με ψυχη, με νου…
Ίσως αυτά του νου είναι πιο μακρινά…
Ίσως και πιο δυνατα.
Εικοσιδυο χρονια ταξιδευω διχως διαλειμματα.
Μ’αρεσει να βλεπω την καθημερινοτητα ετσι, σαν εκδρομη.
Οι στασεις συνεχεις, κάθε ανθρωπος και μια σταση, κάθε ανθρωπος αποτελει και άλλο ταξιδι.
Η νους τρεχει ασταματητα.
Γεννηθηκε για να τρεχει.

Ανθρωποι, ανθρωποι, ανθρωποι, πολλοι ανθρωποι.
Μπιανοβγαινουν στις ζωες, παλευουν να τις γνωρισουν
Βουτανε σε στιγμες,
Μοιραζουν,
Μοιραζονται.
Για καποιο λογο που δεν ξερω οι απολογισμοι είναι εντονοι αυτόν τον καιρο.
Απολογισμοι και αναζητησεις.
Συζητησεις με τον εαυτο μου.
Αξιολογησεις.
Ευκαιριες.
Αυτές, οι τελευταιες, παντα με τρομαζαν…

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι ολοι δινουμε τις «καλυτερες» συμβουλες στους αλλους, αλλα με τον εαυτο μας δεν μπορουμε να τα βγαλουμε περα.
Ή και μπορει να μπορουμε αλλα να μην θελουμε.
Ποτε δεν τα πηγαινα καλα με τα διλημματα.
Ίσως γιατι στο βαθος πιστευω ότι τα διλημματα δεν υπαρχουν στην πραγματικοτητα.
Είναι το «θελω» και το «πρεπει» που χωριζουν τη σκεψη στα δυο.
Κι ας λεω ότι δεν υπαρχουν «πρεπει».
Ο,τι δεν είναι «θελω» αλλα μπορει να επηρεασει τις επιλογες σου κρυβει κατι από «πρεπει».
«Πρεπει» με στολη.

Αυτές οι αναζητησεις είναι παντα επιπονες.
Εχουν να κανουν με την αληθεια.
Την αληθεια του εαυτου σου.
Μια αληθεια που δεν μοιραζεται.
Δεν μεταφραζεται.
Κερδιζεται.
…Μετα από μαχη…

Ξερεις κατι;
Εχω δικαιολογια για όλα.
Κι ας ξερω ότι πολλες φορες οι δικαιολογιες είναι ένα φτηνο μεσο για να φερεις τα πραγματα στα μετρα σου.
Υπαρχουν φορες που η δικαιολογια ταυτιζεται με την αιτια.
Η αιτια αποτελει από μονη της μια αληθεια.
Μπορει να μη φταις εσυ.
Μπορει να μη φταιω ουτε εγω.
Δεν ψαχνω φταιχτες,
Λυσεις ψαχνω και φως.
Γι’αυτό σκεπαζομαι ολο και περισσοτερο.
Γιατι δεν θελω το εξωτερικο φως.
Θελω να βρω το δικο μου.

Κοιμιζουμε καθημερινα ένα σωρο σκεψεις πιστευοντας ότι ετσι θα εξαφανιστουν.
Οι σκεψεις που δεν θες να αντιμετωπισεις τρεφονται από τον υπνο.
Ετσι καποια στιγμη γινονται θηρια, δεν χωρανε στο κρεβατι που τους εστρωσες και παλευουν να σπασουν την πορτα του δωματιου, να βγουν εξω.
Αν τις ξανακοιμισεις, η ιστορια θα επαναληφθει…
Κι αυτό είναι αδικο.
Και μπορει να μη σ’αρεσει η λεξη αδικο, αλλα δεν την αλλαζω.
Είναι αδικο.
Και για ‘μενα και για ‘σενα.

Οι σκεψεις παντα χανουν κατι κατά τη διαρκεια της αποδοσης.
Στην προσπαθεια τους να βγουν ολες τα καταφερνουν οι μισες.
Οι άλλες μισες παραμενουν κρυμμενες, φοβισμενες.
Δεν χωρανε σε λεξεις.
Ζουν στα κενα.
Στις παυσεις.
Σε χαμογελα αμηχανιας.
Σε χαμογελα αμυνας.

…Θελω μερες να γραψω.
Αλλα δεν μπορω.
Κατι με εμποδιζει.
Η απουσια ειρμου, ισως.
Πολλες σκεψεις μαζεμενες και ολες θελουν ξεκαθαρισμα, την ταξη τους, την ησυχια τους, εκει, στο βαθος του μυαλου.
Με τον καιρο…

Όλα θελουν τον χρονο τους….

(Υ.Γ Σημερα συνειδητοποιησα ότι το μπλογκ εχει κλεισει έναν χρονο ζωης και δεν εχω ποτε αναρτησει τραγουδι του Σταυρου Σιολα που αποτελει μια από τις πολύ αγαπημενες μου φωνες. Ο Σταυρος Σιολας ηταν ο νικητης του Φεστιβαλ τραγουδιου Θεσσαλονικης το 2006 με το τραγουδι «της αρνης το νερο». Το τραγουδι «μια ησυχη μερα» που ακουγεται βρισκεται στην πρωτη δισκογραφικη δουλεια του Σταυρου που κυκλοφορησε το 2002. Είναι ένα από τα cd που αργησα να ανακαλυψω, αλλα αγαπω ιδιαιτερως…)

ΜΙΑ ΗΣΥΧΗ ΜΕΡΑ

Μια ησυχη μερα, μια ανυποπτη μερα
Που ο κοσμος γιορταζει
Το κενο του ησυχαζει
Θα βγω στο μπαλκονι
Κι αυτό που θυμωνει
Που χρονια σωπαινει
Το μυαλο μου τρελαίνει
Θα γινει μια σφαιρα
Φωτια στον αερα
Τη σαρκα του υπνου να βρει.

Μεσα στο πληθος σου
Αγκαθι στο βλεμμα σου
Μες στη γιορτη σου
Το σκαρτο παιδι σου
Να ριξεις την πετρα σου
Στα πεντε μετρα σου
Στο αδειο κοσρμι σου
Το μαυρο σκυλι σου
Να βγω στην οθονη
Βαθεια που τρυπωνει
Βελονα στη φλεβα γυμνη.

Μια ησυχη μερα, μια ανυποπτη μερα
Που ο κοσμος βουλιαζει
Το βυθο του θαυμαζει
Γλυκα θα ξυπνησω
Και θα το αναστησω
Στο φως της ημερας
Το αδηφαγο μου τερας
Γιορτη θα του στησω
Και θα το ταισω
Τη σαπια του κοσμου πληγη.


Σταύρος Σιόλας

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

"ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ..."

Τα βραδια είναι σαν τα τραγουδια.
Ή τα τραγουδια είναι σαν τα βραδια.
Και τα δυο είναι φιλοι μου, πιστοι.
Αυτό τραγουδι «γεννηθηκε» για να μου κανει παρεα τα βραδια.
Τοτε καθομαι και μετραω στιγμες, ανθρωπους, αριθμους.
Το τσιγαρο αποτελει κλεψυδρα.
Καιγεται, καιει.
Τελειωνει…

Ξερεις, είναι ωραια τα βραδια.
Νιωθω ότι ερχομαι κοντα μου.
Νιωθω οτι απομακρυνομαι από τον «εξω» κοσμο.
Βουτια σε ένα κενο ισως εγωκεντρικο.
Εχεις πεσει ποτε σε τετοιο κενο;
Αν όχι, καν’το.
Θα φοβηθεις, να το ξερεις.
Αλλα θα εισπραξεις.

Πόσες στιγμές μπορούν να χωρέσουν σε ένα μυαλο;
Πόσες αντέχω κι εγώ να μετράω;
Είναι πολλές.
Αμέτρητες.
Υπαρχουν εκει, σιωπηλα.
Συνυπαρχουν.
Και κάθε στιγμούλα εχει τη διαρκεια της.
Είναι στιγμούλα όμως, μικρη, πολύ μικρη.
Αλλά δινει πολλα.

Ξερεις, για τις μεγαλες (σε ενταση)-μικρες(σε διαρκεια) στιγμες, ερχονται άλλες που τις ξορκιζουν με έναν μαγικο τροπο, κι άλλες που θελοντας και μη προσπαθουν να σου τις θυμησουν.
Κι εσυ καποιες φορες αρνεισαι.
Κι ας τις ζεις.
Κι ας τις φοβοσουν.
Είναι αλλιως.
Κι αυτό το «αλλιως» το γιορταζεις πανηγυρικα.
Ξορκιζεις τις κακες στιγμες.
Με πραξεις, με στιχους, με τραγουδια.

Δεν ψαχνω στιχους.
Ερχονται και με βρισκουν.
Ερχονται να με βοηθησουν.
Να με λυσουν.
Την καταλληλη στιγμη, το καταλληλο τραγουδι.
Οι περισσοτερες στιγμες μου είναι «στιγματισμενες» από τραγουδια.
Οι περισσοτεροι ανθρωποι υπαρχουν μεσα μου ως τραγουδια.
Αυτά μετραω τα βραδια.
Αυτους μετραω τα βραδια.
Εμενα μετραω τα βραδια.
Εμενα και τις αποστασεις μου.
Εμενα και τους φοβους μου.
Εμενα και τις χαρές μου.

Ξερεις…κρυβομαι.
Παντα κρυβομουν πισω από κατι.
Αυτό το κατι είναι που σταδιακα αλλαζει.
Το ότι κρυβομαι παραμενει.
Δημιουργικη (ισως) εσωστρεφεια ή
Εσωστρεφης δημιουργια.
Δημιουργια σαν τις στιγμες.
Δημιουργια σαν τα τραγουδια.
Τα τραγουδια μου.
Τις στιγμες μου.

Η εσωστρεφεια δεν επι-κοινωνειται.
«Γεννηθηκε» για να ζει μονη της, κρυμμενη.
Δεν με ενοχλει πια.
Της μιλαω τα βραδια.
Τη νιωθω πιο κοντα μου.
Την καταλαβαινω.
Κανουμε παρεα.
Βλεπουμε αγκαλια τις εικονες να περνανε από μπροστα μας…
«…Τα βραδια καθομαι και τους κοιταζω
μπροστά στα ματια μου ενας-ενας…»

Τα βραδια εχω αναγκη τις λεξεις.
«..πιανομαι από τις λεξεις..»
Τις χρησιμοποιω και με χρησιμοποιουν.
Δεν ξερω ποιο είναι το εκτελεστικο οργανο: αυτές ή εγω..
Μπορει και οι δυο.

Υπηρξε μια περιοδος που τα βραδια με φοβιζαν.
Με φοβιζε η παρεα με το «εγω» μου.
Με τρομαζαν οι αληθειες που πεταγονταν ξαφνικα σαν πυροτεχνηματα των οποιων το φως δεν εσβηνε, εμενε εκει, στον ουρανο.
Ηταν φως όμως, ηταν βοηθεια στο σκοταδι.
Κι ας με ταραζε ο εκκωφαντικος ηχος των πυροχτεχνηματων.
Το φως ηταν αυτό που διαρκουσε.
Το φως παραμενει.
Κι εγω περιμενω με ανυπομονησια τις αληθειες να πεταχτουν.
Περιμενω τον ηχο, περιμενω το φως.
«…ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω…»

Κι όλα αυτά είναι δρομος.
Διαδρομες.
Πορειες ομορφες.
Σκληρες και ομορφες.
Καπου οδηγουν.
Καπου φτανουν.
Εχουν καποιο λογο, καποιο σκοπο.
Δεν μπορεις να ξεφυγεις.
Δεν υπαρχουν παράδρομοι.
«…ένας ο δρομος δεν τον αλλάζω…»

Και το τσιγαρο πολυτιμος αρωγος τα βραδια…
Το κρατω και μετραω…
Μετραω…
Καιγεται…
Μετραω…
Καιει…
Μετραω…
Τελειωνει…
Και το τσιγαρο,
Και οι λεξεις μου,
Και το βραδυ…

Ξημερωνει….
«Όλα θα γίνουν……..»

ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ


Τα βράδια κάθομαι και τους μετράω,

μ ένα τσιγάρο μετράω ανθρώπους,
εκείνους που είχα πει θα αγαπάω,
έφυγα δεν έμαθα τους τρόπους.

Τα βράδια κάθομαι και τους θυμάμαι,
μπροστά απ`τα μάτια μου ένας-ένας,
εκείνους που είχαν πει θα μ`αγαπάνε
ξημέρωσε,δεν έμεινε κανένας.

Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.

Τα βράδια πιάνομαι από τις λέξεις
όλα θα γίνουν κι ησυχάζω,
μονάχα μια ζωή έχεις να διαλέξεις,
ένας ο δρόμος,δεν τον αλλάζω.

Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.

Ρίτα Αντωνοπούλου
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

"ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...!"

Καλή χρονιά σε όλους!
Κρατηστε οσα σας εμαθε η χρονια που φευγει και βαλτε στοχους γι'αυτην που ερχεται...!
Υγεια και πολλα χαμογελα ευχομαι...!
Αναθεωρησεις, νεες αρχες, ειναι μια καλη ευκαιρια να κανουμε πολλα!

Το 2008 φευγει εχοντας χαρισει απλοχερα σε 'μενα ομορφες στιγμες.
Νικο, Ο, σας ευχαριστω για ολα...!

...Ειναι ομορφο στο τελειωμα του χρονου να κοιτας πισω και να αντικρυζεις κατηφορα...

"Είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα άγνωστοι και ξένοι
είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα μπρος μας ανοιχτοί..."

Καλή χρονιά σε όλους!!!

"Και του χρόνου"

Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς
Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής
Στον ξύπνιο κόσμο έξω απ' το λογισμικό
Πως βρέθηκες ξανά εδώ

Που σου χτυπάν' την πόρτα νάνοι και παιδιά
Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά
Κι εσύ που τόσο θα 'θελες να ξεχαστείς
Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.

Μα είν' αλήθεια πως ο χρόνος
Ο,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα
Κι είν' αλήθεια πως μετά τα τριάντα
Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή
Κι είν' αλήθεια πως και φέτος
το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι
και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη
κι ο ύπνος το πρωί.

Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως
Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός
Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή
Και κάποιος ντύνεται να βγει.

Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς
Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς
Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς
Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή

Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.

Φοίβος Δεληβοριάς

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

"Αυτή η νύχτα μένει..."

Εφτασε η μερα.
Η μερα που στρεφω το κεφαλι μου πισω και κοιταω.
Κοιταω προσεχτικα.
Ταυτοχρονα βουταω στην ψυχη μου.
Και το μυαλο επεξεργαζεται.

Πεντε χρονια μετα..
Μου φαινεται αστειο.
Φταιει το γεγονος οτι δεν μπορω να μπω πια στο πνευμα εκεινων των στιγμων.
Σχεδον τις εχω ξεχασει.
Σαν να μην τις εζησα ποτε.
Σαν να μην ημουν εγω.

Πιεζω των εαυτο μου να σκεφτει, να λειτουργησει, να θυμηθει...
Δυσκολευομαι.
Δεν υπαρχει καποιο εμποδιο.
Απλως δεν μπορω να θυμηθω.

Αυτη τη νυχτα εσυ εφευγες.
Εγω χανομουν.
Το μελλον φανταζε μαυρο.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο για ενα παιδι δεκαεφτα χρονων.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο να χανω τα κινητρα μου.
Αποδυναμωνομουν σταδιακα.
Μερα με τη μερα.
Ολα βουτηγμενα στη σιωπη.
Κλαμα και σιωπη.
Διαβασμα και σιωπη.
Χανομουν...
Εχανα και χανομουν...
Η χειροτερη φραση που μπορουσε να μου πει καποιος ηταν «θα περασει».
Δεν το πιστευα.
Δεν πιστευα κανεναν.
Ουτε εμενα.
Δεν σε εχανα.
Εχανα την ευκαιρια να σε εχω.
Δεν εφευγες.
Απλως απογορευτηκε να μπεις.
Κι εγω δεν ηθελα «πρεπει»
Και δεν μπορουσα να με ελεγξω.
Ζωντανος θανατος ηταν με ελπιδες νεκρες.
Και περασαν χρονια.......

Αλλα «αυτη η νυχτα» δε μενει γιατι εσυ «εφυγες»
«Αυτη η νυχτα μενει» γιατι εγω αρχισα να ξαναγιεννιεμαι.

Και δεν υπαρχει μεγαλυτερη ευτυχια για ‘μενα απο το γεγονος οτι αυτη τη νυχτα χαμογελαω.

"Αυτη τη νυχτα" δεν μπορω να θυμηθω.
Γενικα δεν μπορω να θυμηθω.
Δεν σβηστηκαν.
Παλιωσαν, ελιωσαν, χαθηκαν.
Βιωθηκαν και χαθηκαν.
Αφησαν ο,τι ειχαν να αφησουν, γερασαν και πεθαναν.
Εζησαν οσο επρεπε να ζησουν.
Τοσο οσο χρειαζοταν.
Αλλα εφυγαν.

Δεν εχω ξεχασει να θυμαμαι.
Θυμαμαι οσα δεν θελω να ξεχασω...
Θυμαμαι την ουσια.

«Αυτη η νυχτα μενει» οχι για να με στενοχωρει.
«Αυτη η νυχτα μενει» για να μου θυμιζει οτι ολα περνανε..
Το «χειροτερο γεγονος της ζωης μου», ετσι αποκαλουσα ολο αυτο που συνεβαινε πριν πεντε χρονια.
Τωρα λεω μονο ενα «ευτυχως...!»...
Ευτυχως που ηρθαν ετσι τα πραγματα.
Κι αν αυτο δεν ειναι νικη, τοτε ποια ειναι η νικη;

«Το λάδι εδώ πως καιγεται
και ΖΗΣΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ...»

Ενα ταξιδι ηταν.
Μεγαλο.
Με φουρτουνες, τρικυμιες και πειρατες...
Ενα παραμυθι με σκουρα χρωματα...
Ενα παραμυθι με «πρεπει» και «δεν»...
Ενα παραμυθι με βασικη προυποθεση να χασεις τον εαυτο σου.
...Για να σου διδαξει στην πορεια πώς γίνεται να τον ξαναχτίσεις...
Για να σου διδαξει γενικα...!

«Αυτη η νυχτα» λοιπον δεν θελει να αποτυπωθει στο πληκτρολογιο.
Θελει μονο να επιβεβαιωσει οτι τιποτα δεν μενει για παντα.
Οτι ολα εχουν κατι να μας μαθουν.
«Αυτη η νυχτα» δεν υπαρχει.
Καμια νυχτα δεν μενει για παντα.
Ολες, μα ολες σβηνονται καθε ξημερωμα.
Καποιες ομως μενουν στο μυαλο παγωμενες και χαραγμενες.

«Αυτη η νυχτα», απο εδω και περα, θα μου «θυμιζει» πως μπορω να «ξεχασω».
Δεν σημαινει πια αποδυναμωση.
Σημαινει «δυναμη».
Σημαινει «γεννηση».
Σημαινει «χτισιμο».
Σημαινει «ευτυχια».
Σημαινει «ζωη»...

ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι
και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται
και ζήσε το ταξίδι ...


Δήμητρα Παπίου
στιχοι-μουσικη: Σταματης Κραουνακης

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

"ΓΙΝΕ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ..."

Ειχα πει στον εαυτο μου οτι δεν θα μιλησω.
Οτι θα τα κρατησω ολα για ‘μενα.
Ολα θα ειναι σκεψεις...
Αλλα...
Αλλα δεν γινεται.
Γιατι οι σκεψεις ειναι φωτια και καινε το μυαλο μου.

Νιωθω οργη, θυμο.
Ολα βουβα ομως.
Βουβα και υπουλα.
Αηδια, αυτο νιωθω.

Ο θυμος υπαρχει εδω και καιρο.
Αλλα τωρα ξεχειλισε.
Βουβα παντα.
Βουβα γιατι πραξη δεν υπαρχει.
Κι ουτε θα υπαρξει.
Γιατι ετσι μαθαμε,
Αν καταφερεις και θυμωσεις και ταρακουνηθεις λιγακι εχεις ανεβει σκαλι.
Τα καταφερες!
Ξεφυγες απο την ανια, το μυαλο σου λειτουργησε, σκεφτηκες!
Αγωνας τεραστιος, εκει εχουμε φτασει, να ειμαστε χαρουμενοι και μονο που σκεφτομαστε.
Μετα;
Δεν εχει μετα.
Πραξεις δεν υπαρχουν σημερα, δεν μπορεις να κανεις τιποτα.
Δεν εχει σημασια αν θελεις, τ’ακους;
Σημασια εχει οτι δεν μπορεις.
Συρρικνωνεσαι μερα με τη μερα.

Αθλιοτητα.
Ζουμε σε μια αθλιοτητα.
Δεν υπαρχει ανθρωπια, δεν υπαρχει σεβασμος.
Αν υπηρχε κανεις δεν θα σηκωνε το οπλο του να σημαδεψει ενα παιδι.
Ενα παιδι ρε...
Πως ειναι δυνατον;

Και η τηλεοραση συνεχιζει να προβαλλει τις αθλιες εικονες της.
Η στολη σε κανει απανθρωπο;
Οχι.
Εισαι απανθρωπος.
Εισαι απανθρωπος και οταν βγαζεις τη στολη σου.
Δεν μεταμορφωνεσαι ξαφνικα.

Και συνεχιζουν να βαρανε παιδια.
Παιδια ρε.
Τα βαρανε.
Και νεους.
Και κοπελες.
Και μεγαλους.
Θα μπορουσε να ειναι τα παιδια τους.
Τα αδερφια τους.
Αλλα τα βαρανε.

Και η Αθηνα καιγεται.
Και φοβασαι να βγεις εξω.
Γιατι μπορει να φας καμια πετρα στο κεφαλι.
Γιατι φοβασαι τη φωτια που μπορει να αναψει διπλα σου.
Γιατι μπορει να «εξοστρακιστει» καμια σφαιρα.

Και πες οτι τα καις ολα.
Τι θα κερδισεις;
Τι θα αλλαξεις;
Και τι σου φταινε οι αλλοι ρε γαμωτο;
Το παιδι δεν το φερνεις πισω.

Και αν θες να κανεις κατι σκεψου το «απο εδω και περα».
Οι φωτιες θα σβησουν.
Οι επιχειρησεις θα ξαναφυτρωσουν.
Και;
Και ποιο θα ειναι το κερδος σου;
Θα ξεχασεις κι εσυ το «παιδι».
Θα θυμασαι περισσοτερο τις φωτιες.

Η τηλεοραση θα τα ξεχασει αυτα.
Κι εσυ μαζι της, ως υποχειριο.
Θα σου θυμησει και παλι την ακριβεια.
Τους πλουσιους παπαδες.
Κατι θα ξεθαψει.
Καποια κυβερνηση θα προσπαθησει να ριξει.
Κι εσυ θα παρακολουθεις ασταματητα.
Ολα τα σκατα θα τα παρακολουθεις με την ιδια προσοχη.
Και για το «παιδι» ουτε λογος.
Θα εχεις ξεχασει καπου και το δικο σου το παιδι.
Και ξαφνικα θα συνειδητοποιησεις οτι «μεγαλωσε».
Εντελως ξαφνικα.
Γιατι δε σηκωσες το βλεμμα απο την τηλεοραση να το δεις να μεγαλωνει.
Γιατι δεν του διδαξες την ανθρωπια και το σεβασμο.
Γιατι ξεχαστηκες...
Και οταν αργοτερα το ιδιο σου το παιδι που θα εχει πλεον μεγαλωσει, σηκωσει το οπλο
και σκοτωσει ενα δεκαπενταχρονο θα απορησεις. Θα αναρωτιεσαι «γιατι», αφου μια χαρα το
μεγαλωσες, τιποτα δεν του ελειψε, ολα του τα παρειχες...
Ολα τα υλικα εκτος απο τα αυλα, τα πιο σημαντικα.

Λυπαμαι για τη χώρα που νιωθω οτι δεν μας χωρά.
Λυπαμαι γιατι νιωθουμε συσπειρωμενοι μονο στις «χαρές» , μονο στη γιουροβιζιον στην
οποια η Ελλαδαρα μας βγαινει πρωτη, δευτερη, τριτη.......
Λυπαμαι γιατι ανησυχουμε μονο για το «φαινεσθαι» αυτου του τοπου (να φτιαξουμε καμια
εγκατασταση για να πουν οι ξενοι «ευχαριστουμε Αθηνα, ευχαριστουμε Ελλαδα».)
«Συγγνωμη κοσμε για την αθλιοτητα που προβαλλουμε αυτες τις μερες» εγω δεν ακουσα
κανεναν να λεει. Nα το λεει και να το νιωθει.


Φωτιες ειχαμε και περυσι στην Ηλεια..
Ολη η Ελλαδα θρηνουσε.
Καηκαν ανθρωποι, καηκαν περιουσιες.
Ευχαριστουσαμε τους πυροσβεστες που δεν ξεκουραστηκαν ουτε λεπτο για να τις σβησουν.
Τωρα εμποδιζουμε τα πυροσβεστικα οχηματα να σβησουν τις φωτιες.
Τωρα καιμε τα πυροσβεστικα οχηματα.

Ετσι ειμαστε.
Ετσι ξεχναει η Ελλαδα.

Και η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι αισιοδοξη οτι θα ξυπνησουμε
Και η μεγαλυτερη αληθεια ειναι οτι και να ξυπνησουμε παλι δεν θα γινει τιποτα.
Ολα νοσουν.
Και πανω απ’ολα οι ψυχες που μπορουν να τραβηξουν μια σκανδαλη και να αφαιρεσουν
ζωες.
Ποσο μαλλον ζωες παιδιων...

Παιδιων ρε...

ΓΙΝΕ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ

Λένε πως θα μοιράσει ο θεός χρυσάφι
μέσ’ στην άνοιξη που θα ‘ρθει
κι ένα παιδί θα γεννηθεί
από τα στήθια καθενός μέσα στο Μάρτη
θα ‘χει φτερά μέσα στα μάτια
τη Βαβυλώνα μες στο στόμα
και τα ασημένια του κομμάτια
δαχτυλίδια μέσ’ στο χώμα

Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός ξυράφια
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να γλιστράμε όλοι
σε μια κόψη που μπορεί να μας ζεστάνει
θα μάθουμε έτσι να διαλέγουμε
σε ποια μεριά θα πάμε
κι ο χωματόδρομος που γδέρνει
το βήμα μας δε θα ‘ναι

Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία

για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου


Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός περίστροφα
την άνοιξη που θα ‘ρθει
και για να μάθω να σκοτώνω
πρέπει την ίδια μου ζωή να βγάλω σκάρτη
να έχω χέρι σταθερό να γίνω μέλος κοινωνίας
να επιβιώσω στο χορό της πληρωμένης μου ανίας

Μια ανθοδέσμη από καριόληδες
και ψεύτες κάτω από τους προβολείς
που καμαρώνουν σαν λαμπάδες
ακόμα κι όταν τους πυροβολείς
αχ, πόσο θα ‘θελα να ζήσω
χωρίς την κάμερα από πίσω
και να κοιτάζω τη ζωή μου δίχως προφυλακτικό

Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες’ στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου


Λένε πως θα μοιράσουν τα παιδιά χρυσάφι
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να δούνε αν θα το κάνουνε
οξυγόνο απ’ τη Γαύδο ως τη Θράκη
κι αν αξίζει να φυτρώσει
μες στο στήθος μας συνήθεια
η δικιά τους απροσδόκητη
κι αναρχική αλήθεια

Λένε πως θα μοιράσει ο ουρανός Αχέροντες
για ν’ ακουστεί η φωνή του
και να βουτάει ο καθένας μες στο κρύσταλλο
να πλύνει τη ψυχή του
να μάθει απλόχερα να σπέρνει
την τύχη που του ανήκει
και ν’ αγκαλιάζει πιο σφικτά
τα δώρα του αλλουνού

Κληρονομιά για το παιδί μας που γεννιέται
μα πλούσιος είναι όποιος δεν πουλιέται
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρά μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου


Χρήστος Θηβαίος

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

"Στεριές..."

Εναμισης μηνας ψυχικης κουρασης και αγχους...
Στοχευοντας τα μεγαλα...
Παλευοντας για τα ιδανικα...
Για να ‘ρθουν...
Ή για να παω εγω σ’αυτα...
Η προσπαθεια επιβραβευτηκε,
το αποτελεσμα ηταν καλυτερο απο αυτο που φανταζομουν.

Στην αλλη ακρη του τηλεφωνου εσυ, το ανακοινωνεις.
Μιλας για ζέστη κι εγω εχω παγωσει.
Βρισκω τη δυναμη και μιλαω.
Δεν προλαβαινω να επεξεργαστω τη σκεψη.
Την κανω λεξη κατ’ευθειαν.
Ειναι κι αυτη η απολυτοτητα σου που με νευριαζει, αλλα...
Ποσο την καταλαβαινω, να ‘ξερες...
Και τρεμω...

Κι εκει που δεν ηθελα να περασει ο καιρος,
Εκει τον βριζω και απαιτω να τρεξει...
Να τρεξει οσο πιο γρηγορα γινεται.
Δεν μπορω να περιμενω.
Ξερω, ξερω, «ολα στην ωρα τους»
Υπομονη.
Θα αντεξω,
Κι αυτο το ξερω.

Χρειαζομαι ξεκουραση, ψυχικη ξεκουραση.
Να μην σκεφτομαι.
Να τρεχει μονο ο χρονος, οχι οι σκεψεις μου.
Εγω να ειμαι ηρεμη, εχοντας εμπιστοσυνη στους καιρους.
Στους καιρους που ηρθανε, που αφησαν την πραματεια τους και φυγανε.
Στους καιρους που θα ερθουν να αφησουν τα δωρα τους.
Να τα ακουμπησουν διπλα μου, να τα κανω «ζωη» μου.

Ξερεις...
Και αυτο με καθησυχαζει.
Αντιλαμβανεσαι πώς ειμαι και γιατι.
Μου το ειπες και ενιωθα οτι το πιστευες.
Δεν προσπαθεις να πεισεις,
πειθεις...

Παλη με τα χρωματα, με τις λεξεις, με τις φωνες, με τις μελωδιες.
Εισβαλλουν μεσα μου.
Δεν νιωθω μονη μου.
Η πορεια ειναι μοναχικη ομως.
Η ψυχη μου γεμιζει.
Εμπειριες, συμβουλες...
Ζωες μες στις ζωες...

Για καποιο λογο γινονται ολα.
Τωρα προσπαθω να βρω αυτον τον λογο.
Σκαλι-σκαλι ανεβαινω και προσπαθω.
Στεκομαι λιγο, γυρνω το κεφαλι πισω, κοιταω και χαμογελω.
Για ολα.
Για ανθρωπους, για πραξεις, για καταστασεις.

Διαδρομες.
Ομορφες διαδρομες.

Κι ισως ειμαστε ακομα στην αρχη...

Νιωθω ενα χαδι στα μαλλια μου.
Ηρεμω...

«Τα τραγούδια είναι στεριές...»

ΣΤΕΡΙΕΣ

Κάτι θ' αλλάξει θα μας φυλάξει στο χρόνο.
Μαγιά η μνήμη σε νέα ζύμη και μόνο.

Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
ζήσε ό,τι θες και θα τ' ακούς

Κάτι θ' αλλάξει θα την τρομάξει τη Δύση
μετά θα δούμε μιαν άλλην ομορφιά που 'χαμε ελπίσει.

Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
όσο με θες για να μ' ακούς

Ας όψεται μέσα μου η καρδιά μου
τ' αξέχαστα που βρήκε ν' αγαπά.
Μια καινούρια μυρωδιά θέλει η καρδιά
να πορευτεί για μεγάλους και παιδιά
λόγια κλειδιά ξανά στ' αυτί.

Αλκηστις Πρωτοψαλτη
Στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
Μουσικη: Νικος Αντυπας

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

"Χρόνια πολλά...!"



Σημερα εχω γενεθλια...
Σημερα μεγαλωνω κατα εναν χρονο...
Σημερα αποφασισα να κανω μια τρελα!
"Να εχω να θυμαμαι", ετσι λεω!
Σημερα θελω να πω "σ'αγαπώ" σε ολους και ολα.
Σημερα, ειναι μια ξεχωριστη ημερα για πολλους λογους...!

Του χρονου τετοια μερα ευχομαι να να εχω θεσει καινουριους στοχους και οι σημερινοι στοχοι να εχουν γινει πραγματικοτητα!

"Στα παιδιά που τα θέλουνε όλα...!"

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Στους αλήτες που αγαπήσανε
στους φευγάτους που γυρίσανε
στους φαντάρους που τα παίξανε
στους τρελούς που λογικέψανε

Στους κουρσάρους που σαλτάρισαν
στους προφήτες που σαλπάρισαν
στους παπάδες που κολάστηκαν
στους ροκάδες που κουράστηκαν

Χρόνια πολλά σε σένα
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα

χρόνια πολλά στα παιδιά που ερωτεύονται

χρόνια πολλά στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα
χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε όλα

Στις παρέες που σκορπίσανε
στις φιλίες που κρατήσανε
στις φωνές που πια σιωπήσανε
στις σιωπές που τραγουδίσανε

Στις καρδιές που όλα τα δώσανε
στις αγάπες που τελειώσανε
στις αγάπες που αρχίζουνε
στις σκιές που συνεχίζουνε

Χρόνια πολλά σε σένα
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα
χρόνια πολλά στα παιδιά που ονειρεύονται
χρόνια πολλά στα παιδιά που δεκάρα δε δίνουν
χρόνια πολλά στα παιδιά που και μένα με φτύνουν

Χρόνια πολλά σε μένα
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα
χρόνια πολλά στα παιδιά που ερωτεύονται
χρόνια πολλά στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα
χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε όλα

Βασιλης Παπακωνσταντινου
Στιχοι: Αλκης Αλκαιος
Μουσικη: Χριστοφορος Κροκιδης-Βασιλης Παπακωνσταντινου


Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

"Πιτσιρικάς..."



Μόνο τραγούδι.
Για το "άσπρο του κοσμου" ρε γαμωτο.
Γιατι "τιποτ' αλλο δεν θυμαμαι να εχω ζησει."
"Να ημερεψω λιγο..."
Να παλεψω πολυ.
Για "της ζωης τα μαγικα".
Να θελω.

Γιατι θελω.

Μόνο τραγούδι. (σχεδον!)


ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ

Και τίποτ' άλλο δεν θυμάμαι να 'χω ζήσει
που να 'χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο,
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω.

Θέλω να δω τ' άσπρο του κόσμου
μέσα απ' τα μάτια ενός πιτσιρικά
να ημερέψω λίγο φως μου
κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου
θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά.

Και ξόδεψα και μοίρασα και μάλλον ξεχρεώνω
μια στοίβα χρόνια ασθενικά με μια αγκαλιά σκουπίδια.
άλλα να θέλω σαν τρελός και μ' άλλα να ματώνω,
φυγές να σκάβω μες στη γη και να γυρνώ στα ίδια.


Γεωργια Νταγακη
στιχοι: Οδυσσεας Ιωαννου
μουσικη: Θανος Μικρουτσικος

πρωτη εκτελεση:Βασιλης Παπακωνσταντινου "θαλασσα στη σκαλα"
δευτερη εκτελεση:Ριτα Αντωνοπουλου "παμε ξανα απ'την αρχη"

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

"ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΦΩΝΗ..."

Κι ερχονται οι αληθειες.
Την καταλληλη ΠΑΝΤΑ στιγμη.
Τη θεωρητικα ακαταλληλη.
Και σε ξεβολευουν.
Και θυμωνεις.
Βριζεις.
Νευριαζεις.
Και ηρεμεις.
Κι ερχεται κι αλλη γνωμη.
Ιδια σχεδον με αυτην που σε ενοχλησε.
Μα στα λεει ολα πιο χαλαρα.
Σε κανει να τα δεις πιο εγχρωμα.
Σαν ευκαιρια.
Βελτιωση.
Και θυμωνεις παλι.
Αυτη τη φορα λιγοτερο.
Πεισμωνεις.
Μια καλο πεισμα, μια κακο.
Αλλα πεισμωνεις.
Και ξεκινας παλι.
Τις προσπαθειες.
Τις κοπιαστικες και χρονοβορες.
Προσπαθεις.
Προσπαθησες για το καλο.
Ωραια προσπαθεια.
Τωρα ομως θα προσπαθησεις για το καλυτερο.
Θα κοπιασεις.
Θα βελτιωνεσαι.
Δεν θα σου ερθουν ολα με τη μια.
Θα προσπαθησεις.

Το οφειλεις...
Στο εαυτο σου περισσοτερο.
Στους αλλους επισης.
Σ’αυτους που εχουν ολη τη διαθεση να σε βοηθησουν.
Και σε βοηθουν.
Κι ας πιστευεις οτι τους ζαλιζεις.
Ειναι εκει με ενα χαμογελο.
Να σε διορθωσουν.
Να σε βοηθησουν.
Και δεν δεχεσαι διορθωσεις χωρις να σου απαντουν στο ερωτημα «γιατι...;».
Δυσκολος συνομιλητης...
Θελεις να ξερεις.
Τι ειναι λαθος και γιατι.
Και παλι απ’την αρχη.
Στην ομορφη μαχη στρατιωτης.
Με τον αρχηγο με τη γλυκια φωνη να σε οδηγει.
Και μεσα σου εχεις εκατομμυρια λεξεις που θελουν να βγουν σε μια προσπαθεια ευγνωμοσυνης.
Χιλια ευχαριστω δεν φτανουν.
Τα συναισθηματα σταζουν ευχαριστω.
Ευχαριστω τον Θεο που με εφερε στο δρομο σου πριν δυο χρονια.
Ευχαριστω εσενα που μου ανοιξες την πορτα και με εσπρωξες να βρω τον δικο μου δρομο.
Ευχαριστω για την υπομονη.
Σ’ευχαριστω για ολα...
Ειλικρινα....
Ερχονται μαχες...
Δεν θα διστασω.
Θα παλεψω.
«Γιατι το αγαπας», μου λες...
" Ναι, γιατι το αγαπαω", σου λεω.
Κι αυτο αρκει.

Πολεμος οι προηγουμενες μερες.
Διαδρομες περιεργες.
Ειναι πολυ ομορφο να εχεις συμμαχους.
Νιωθεις ασφαλεια.

Ημουν για χρονια υποστηρικτης της σιωπης.
Μα τωρα δεν την θελω.
Τωρα θελω μονο τη φωνη.
Θελω να την αφησω να εκφραστει.
Θελω να την αφησω να παλεψει.
Με χαμογελο.
Γι’αυτα που εχει.
Γι’αυτα που θελει.
Γι’αυτα που αγαπαει.

Ξεροντας πού χρωσταει την ψυχη.
Και η φωνη και η σιωπη ξερουν.
Αγαπω τις διαδρομες μου.
Κι ας ειναι σκοτεινες.
Το φως το βλεπω στο βαθος.
Το φτανω καθε φορα που χανομαι.
Κι ας φοβιζουν τα σκοταδια.
Διαδρομη ειναι κι αυτα.

Ανατροπες.
Θελω ομορφες ανατροπες.
Κι ας ειμαι λιγακι φοβισμενη.
«Εχουμε ακομα λιγους γυρους να μας περασουν για τρελους...»

Τωρα ξεκιναει η «μαχη»...
Βουτια με τα ματια ανοιχτα!
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ, ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΦΩΝΗ...»

ΥΓ. Συστηνω ανεπιφυλακτα το cd της Ριτας Αντωνοπουλου "Πάμε ξανά απ'την αρχή".
Ειναι απ'τα λιγα που μπορεις να τα ακους απο το πρωτο μεχρι το τελευταιο τραγουδι!



ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ

Θέλουνε μια καινούρια αρχή
λένε δεν θα μιλήσουν τώρα
δεν τους σηκώνει η εποχή
θα βγουν όταν περάσει η μπόρα.

Κλείνονται μες στα σπίτια τους
τα λένε μόνο μεταξύ τους
αλλού τρέχουν τα νοίκια τους
κι αλλού χρωστάνε την ψυχή τους.

Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.

Έχουμε ακόμα λίγους γύρους
να μας περάσουν για τρελούς
να σκοτωθούμε από φίλους
ν` αγκαλιαστούμε με εχθρούς.

Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.


ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ

Boomp3.com

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

"Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος..."

Αγνοια.
Εγωισμος.
Πεισμα.
Παραιτηση.
Κουραση.
Δυναμη.
Υπομονη.
Ανυπομονησια.
Νευρα.
Ηρεμια.
Φωνες.
Σιωπες.
Τραγουδια.
Λεξεις.
Λογια.
Μελωδιες.
Αποψεις.
Επιμονη.
Θαρρος.
Θρασος.
Δειλια.
Φοβος.
Φοβοι.
Αγνοια.
Αγνοια..
Αγνοια...

Ολα μαζι και το καθενα ξεχωριστα.
Συνδυαζονται, κι ομως!
Ψαχνω το προσωπικο μου στοιχειο...
Που να βρω προσωπικο στοιχειο οταν υπαρχει φοβος;;;’
Και απαιτηση...
Πολλη απαιτηση...
Γιατι απαιτω τοσα απο τον εαυτο μου;
Πώς να μην κουραστει κι αυτος;
Τη μια νιωθει πουλημενος,
την αλλη πουλιεται μονος του.
Ψαχνω,
Βρισκω,
Χανω,
Ψαχνομαι,
Βρισκομαι,
Χανομαι...
Βρισκομαι;

Κουραστηκα...
Τασεις φυγης, ξανα.
Κουραστηκα.

Αλλα οχι, ποτε δεν ημουν απαθης.
Γιατι να γινω τωρα;

Να, απλως...φοβαμαι...

Μερικες φορες ξεχναω.
Ξεχναω οτι εχω εμπιστοσυνη.
Εμπιστοσυνη σε οποιον κινει τα νηματα.
Εμπιστοσυνη στον χρονο.
Σ’αυτα που σπερνει,
Σερνει,
Φερνει,
και παιρνει...

Τον εμπιστευομαι,
μα με φοβιζει λιγακι.

Και θα μου πεις: σε λιγες μερες κλεινεις τα 22, μικρη εισαι ακομα, τί καθεσαι και προβληματιζεσαι;
Οκ, δεχομαι την ερωτηση...
Μονο που δεν εχει απαντηση.
Προβληματιζομαι.
Για το πριν, το τωρα, το αυριο.
Παλευω.
Παλευω με το μυαλο μου,
Την ψυχη μου,
Τον χρονο,
Τις μνημες,
Τα "πιστευω" μου,
Τα "μπορω" μου,
Τα "Θελω" μου.

Αυτα τα «θελω» φοβαμαι περισσοτερο...

Σε ποιο απ’ολα να στηριχτω για να βρω μια ακρη;
Στο μυαλο, την ψυχη, τον χρονο, τις μνημες, τα πιστευω, τα μπορω, τα θελω;;;
Ποιο απ’ολα μπορει να με οδηγησει σε ΄μενα;
-Ολα μαζι...
Μα ποιο θα μου δωσει κινητρα να προχωρησω;
-Ολα μαζι...
Ενα θελω, μονο ενα...
Το λεω μονη μου...
«θελω»...
Κι αλλο ενα;
Χρονος...

“Θελω τον χρονο μου’’

Ας μη βιαστω...
Ας μη με πιεσω...
Ας μη με φοβιζω...
Ας θελω...
Ας προσπαθησω...
Σιγα-σιγα, ε;
Σιγα-σιγα...

Παμε ξανα απ’την αρχη...
(Ποσες αρχες πια...;
...οσες και τα τελη...)

Ετσι ειναι ο χρονος...

Κατι ξερει...
Κατι ξερεις κι εσυ που τον εμπιστευεσαι...

"Μονη μου πατριδα ειναι ο χρονος..."...

Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα.
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα.
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα.
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα.

Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω.
θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια.
Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω.

Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.

Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες...
Όλο μου 'λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω.
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω,
κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες.

Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο.
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω,
μου έμαθε το κύμα να αγαπάω,
κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο.

Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.

Μιλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Οδυσσεας Ιωάννου
μουσικη: Μιλτος Πασχαλιδης



Boomp3.com

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

"Η αλήθεια του καθένα..."

Ελαβα δυο προσκλησεις απο τους φιλους μου Ναϊάδα και Πρωτοπλαστο για παιχνιδι σχετικα με τις αληθειες μου!

Οι κανόνες του παιχνιδιού:
1.Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.
2.Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.
3.Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.
4.Ειδοποίησε τους ότι τους έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.

Ξεκιναμε:

Αλήθεια 1η:
Με δυσκολευει αφανταστα το πρωινο ξυπνημα! Πρεπει απαραιτητα να φτιαξω ΕΓΩ τον καφε μου (φραπε) και να καπνισω τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ τσιγαρα. Η επικοινωνια μου ξεκιναει απο το δευτερο τσιγαρο και μετα! Αν κατι δεν γινει σωστα π.χ μου φτιαξει αλλος καφε ή δεν εχω τη δικη μου μαρκα τσιγαρων, η επικοινωνια καθισταται δυσκολη για τις επομενες ωρες (πονοκεφαλος, νευρα...)!!! Ξερω οτι το ολο θεμα ειναι καθαρα εγκεφαλικο, αλλα...........! Οταν πρεπει οπωσδηποτε να ξυπνησω πρωι, δηλαδη αν δινω μαθημα ή ταξιδευω, συνηθως δεν κοιμαμαι καθολου!

Αλήθεια 2η:
Η αληθεια ειναι οτι δεν ξεχναω ποτέ. Ουτε τα καλα, αλλά ουτε και τα κακα. Ποτέ ομως........

Αληθεια 3η:
Σπανια ειμαι ακριβης στα ραντεβου μου... Αργουσα στο σχολειο, στα ραντεβου, στη δουλεια μου. Το καλο ειναι οτι συμβιβαζονται με τα ωραρια μου! Στη δουλεια υπηρξε διαστημα που επαιρναν τηλεφωνο να με ξυπνησουν για να ειναι σιγουροι οτι θα παω....!

Αληθεια 4η:
Η μουσικη με συντροφευει παντα και παντου. Δεν μπορω να βγω εξω απ'το σπιτι χωρις ακουστικα!

Αληθεια 5η:
Κυριαρχει μεσα μου μια αισθηση ελευθεριας-ανεξαρτησιας. Δεν αντεχω την πιεση και τις υποχρεωσεις. Δεν μπορω να νιωσω οτι κανω κατι χωρις τη θεληση μου...

Αληθεια 6η:
Το γελιο αποτελει αναγκη δικη μου και των φιλων μου! Ακομα και στην πιο σοβαρη συζητηση βρισκουμε κατι για να γελασουμε! Α, αφηστε, γελαω και δυνατα....!

Αληθεια 7η:
Η λεξη που με αντιπροσωπευει ειναι το "κινητρο". Ειτε ενσυνειδητα, ειτε υποσυνειδητα αναζητω κινητρα σε ο,τι κανω. Θελω να νιωθω δημιουργικη...!

Αυτες λοιπον ειναι καποιες απο τις αληθειες μου!
Ευχαριστω τη Ναιαδα και τον Πρωτοπλαστο για την προσκληση!
Απ'ο,τι ειδα καποιοι εχουν ηδη παιξει, οποτε η προσκληση ειναι ανοιχτη για οποιον θελει να συμμετασχει!


Η αληθεια του καθενα

Η αλήθεια του καθένα μετερίζι και σταθμος
γιατί αυτό έχει θελήσει ή γιατί δε θα τολμήσει
δεν μπορεί να κάνει αλλιώς

Η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή
και κυλάει σαν τα τρένα σε δυο ράγες μια γραμμή

Κι εγώ μόνη μες στο πλήθος τις αλήθειες μας κοιτώ
πως παλεύουν να βρεθούνε
αλλά δεν το ομολογούνε
μοναχά για ένα χορό

Η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή
η μεγάλη μοναξιά του είναι η βασίλισσα του
κι ό,τι του προστάζει αυτή.


Χαρούλα Αλεξίου
στίχοι: Φωτεινη Λαμπριδη
μουσικη: Σωκρατης Μαλαμας

Boomp3.com

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

"ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ...!"

"Οπωσδηποτε παραθυρο..."
Το τραγουδουσα συνεχεια τις τελευταιες ημερες...

"Να βλεπω εξω να χαμογελω..."

Και ηρθε το χθεσινο γεγονος για να δεσει με το τραγουδι για το παραθυρο!

Ειναι αστειο..
Τουλαχιστον αστειο...

Και αφου η νοητικη κριση αποκατασταθηκε,
αφου καθισες ησυχος εκει, μεσα στο μυαλο μου,
"καποιος" θελησε να σε επανεμφανισει.
Κι αυτη τη φορα η λεξη εμφάνιση γραφεται εκτος εισαγωγικων...

Επινα καφε σε μια καφετερια...
Διπλα απο ενα παραθυρο...
Και ηρθε ενα μαγικο χερι και εστρεψε το κεφαλι μου αριστερα...
Το οπτικο πεδιο ευρυ, αλλα το μαγικο χερι εστρεψε και το βλεμμα καπου...συγκεκριμενα...
Στο απεναντι πεζοδρομιο, οπου περπατουσες εσυ...!

Σε αυτα τα εξι χρονια είναι λίγες οι φορες που σε εχω δει "τυχαια".
Απο τοτε που "αποφασισα" να σταματησω να σε βλεπω
απο τοτε καποιος αποφασισε να σε βλεπω "τυχαια".
Δεν ειναι δυνατον...

"Συνωμοσια δευτερολεπτων",
ετσι αποκαλω αυτα τα "τυχαια" γεγονοτα,
τα οποια δεν θεωρω καθολου τυχαια.
Αυτα δε γινονται τυχαια.
Δεν γινονται "κατα λαθος".

Το πιο αστειο ειναι οτι δεν ταραχτηκα!
Λες και συνεβαινε κατι που συμβαινει καθε μερα.
Απλως χαμογελασα...
Εβλεπα μια γνωριμη παρουσια...
Το γνωριμο ταχυ βημα...

Καποιος μας κανει πλακα!
Καποιος γελαει μαζι μας!
Μας εχει βρει παιχνιδι, σου λεω, μας δουλευει!

Στρατιωτακια του χρονου...
Ποτε δεν δινουμε σημασια στα δευτερολεπτα,
κι ομως,
αν το κεφαλι ειχε γυρισει μερικα δευτερολεπτα πριν ή μερικα δευτερολεπτα μετα, δεν θα σε εβλεπα...!

"Σε στυλ να μην ξεχνιομαστε..."

Το παραθυρο φταιει
και αυτη η αισθηση της ελευθεριας που νιωθω διπλα του.

Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να νιωθω ελευθερη και δυνατη...

Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να μπορω να ονειρευομαι κοιτωντας εξω...

Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω ο,τι με βαραινει...

Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω γενικως...

"Οπωσηποτε παραθυρο...
Να βλεπω εξω να χαμογελω..."

Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να βλεπω ΕΣΕΝΑ εξω...
Να χαμογελω...!

"Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
να 'χω το νου μου αδειανό
να 'χω και πρίμο τον καιρό..."

ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
Που είναι αυτό το κεφαλάκι
που φυσούσε τον αυλό
που είχε το όνειρο το σώμα
μονοπάτι η αναπνοή
κι έναν κόσμο είχε ακόμα
των ανθρώπων η ζωή

Οπωσδήποτε παράθυρο
Οπωσδήποτε παράθυρο
Να βλέπω έξω, να χαμογελώ
Οπωσδήποτε παράθυρο
Και ποιον δεν πήρα εγώ με το καλό
Οπωσδήποτε παράθυρο

Για να πιστέψω πάλι από την αρχή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Μπροστά σε μένα αλλάζει μια εποχή

Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
και το μαύρο χαρακάκι
για τα σχέδια μου, στρεβλό
Ίσως να ’φτασε η ώρα
Ίσως να ‘ρθε η στιγμή
να φυλάξω από την Πανδώρα
την ελπίδα στο κουτί

Τανια Τσανακλιδου
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Γιάννης Σπάθας


Boomp3.com

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

"Ποτέ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ..."

"Στο ανειπωτο το πληθος
απο τα στοιχειά του νου

ετρεξα για να ξεφυγω
μα ολα ετρεχαν παντου..."

Αμφισβητηση...
Εχει καταλαβει τον νου.
Τον παιδευει.
Κανει ανω-κατω τα παντα.


Κι ερχεσαι «διακριτικα» στην καθημερινοτητα μου.
Χωρις να το ξερεις.
Δεν σου ανοιγω την πορτα.
Παρολα αυτα υπαρχει μια πορτα καπου στην καρδια ή στο μυαλο που σε υποδεχεται.
Μονο που εμενα δεν με ενημερωνει...


Κι ετσι ερχομαι αντιμετωπη με ενα παρελθον που ειναι μεν αποδεκτο ως "παρελθον", που δεν θελω να γινει παρον, ουτε μελλον, μα αμφισβητειται η ιδια η παρουσια του ως παρελθοντος.

Εκει εγκειται το προβλημα.
Στην αμφισβητηση της υπαρξης του οταν αναλαμβανει τον ρολο του καθοδηγητη-αναλυτη ο νους.

Κι η αληθεια ειναι οτι οσο πιο ευκολα εισερχεται η αμφισβητηση τοσο πιο δυσκολα αποκαθισταται η αληθεια.
Μαλλον γιατι δεν υπαρχει αληθεια.
Αποδεκτη και αποδεδειγμενη.

Ανασφαλειες ολα.
Οχι για το τι ησουν εσυ για 'μενα.
Αυτο το ξερω.
Το τι ημουν εγω για 'σενα ομως αμφισβητειται ανα πασα ωρα και στιγμη, αρκει ενα μικρο ερεθισμα.
Κι αυτη η απορια για το τι ημουν οταν εισβαλλει στο μυαλο τα ρημαζει ολα.
Παγωνει ολες τις αλλες σκεψεις και απαιτει αποκλειστικοτητα:
"Πρεπει να βγαλεις μια ακρη", μου λεει...
"Δεν καταφερα τοσα χρονια να βρω μια ακρη, τωρα θα τα καταφερω;", αναρωτιεμαι.

Αποκατασταση χρειαζεσαι.
Δικαιολογια.
Καπως πρεπει να σε δικαιολογησω και 'σενα.
Αν θες να υπαρχεις μεσα μου θα εισαι ηρεμος.
Δεν θα μιλας, δεν θα κινεισαι.
Θα εισαι κρυμμενος και ταυτοχρονα αορατος.
Δεν θα εμφανιζεσαι.
Θα ξεχνας κι εσυ ο ιδιος οτι υπαρχεις.
Αν σε θελω κατι θα σε φωναζω.
Θα τηρεις τις αποστασεις.
Θα κανεις ο,τι σου λεω.
Εισαι μεσα στο μυαλο μου και εχω καθε δικαιωμα να σε εξουσιαζω.
Θα εισαι η μαριονετα μου κι οποτε βαριεμαι θα παιζω μαζι σου.
Μετα θα σε παραταω.
Θα επιστρεφεις στην κρυφη σου θεση αορατος.
Θα σε κανω ο,τι θελω.
Δεν εχεις δικαιωμα επιλογης.
Ζεις μεσα στον νου μου και αποτελεις ερμαιο των βουλων μου.
Ολα αυτα στο μυαλο...
Οι κανονες-προϋποθεσεις αν θες να υπαρχεις μεσα σ'αυτο.

Γιατι στην καρδια τα πραγματα ειναι αλλιως.
Γιατι η καρδια ξερει.
Δεν αμφισβητει τη γνωση.
Γιατι η γνωση της καρδιας ειναι το ιδιο το συναισθημα.
Δεν φοβαται την απουσια ουτε την παρουσια σου γιατι το συναισθημα δεν επηρρεαζεται απο αυτα.
Παραμενει ανεγγιχτο,
αμετακινητο,
αμειωτο
ειτε εισαι εδω, ειτε οχι.
Δεν επιδρουν πανω του οι αφορμες.
Το συναισθημα δεν διχαζεται.
Δεν φοβαται.
Δεχεται τις καταστασεις οπως κι αν ειναι.
Ειτε ειναι αληθινες, ειτε ψευτικες το συναισθημα ζει και πιστευει τη δικη του αληθεια, την αληθεια που νιωθει, που βιωσε, που βιωνει και δεν μπορει να αμφισβητηθει.

Μυαλο και καρδια σε μια διαρκη παλη.
Επαθλο: η ηρεμια.
Η αποκατασταση.
Εχουν επιτευχθει και τα δυο στο παρελθον.
Μετα ανατρεπονται.
Οι αφορμες φταινε.

Ξερεις...
Καπου στο βαθος ξερω κι εγω...
Νιωθω...
Κι ας ξεχναω...
Ειναι που το παρελθον αποτελει παρελθον και δεν θελω εστω και νοητικα να διεκδικει μια θεση στο παρον μου.
Εχει μπει ενα ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Οχι επιτακτικα και πεισματικα.
Σχεδον ουτε ηθελημενα.
Απ'τη στιγμη ομως που μπηκε το "ποτε ξανα" δεν θελω να υπαρχουν στιγμες που εστω κι θεωρητικα αναιρειται.
Εχει μπει σαν σφραγιδα σε καθε εικονα, σε καθε αναμνηση.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Αυτη η ιστορια εληξε.
Η ημερομηνια καταναλωσης παρηλθε.
Η αυλαια επεσε.
Και ξεκιναει καινουργια παρασταση..............


ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Στο ανύποπτο το πλήθος,
απο τα στοιχειά του νου,
έτρεξα για να ξεφύγω
μα όλα έτρεχαν παντού...

Μεσ' το βλέμμα μου,
μεσ το αίμα μου,
ησυχία μόνο να ακούς τον πόνο
Η μορφή σου εδώ,
η ηχώ σου εγώ
και μια σκέψη μόνο,
μοναχά
Ποτέ, ποτέ ξανά

Η παράσταση αρχίζει
κι όλα παίρνουνε ζωή...

Ελευθερία Αρβανιτάκη
στίχοι+μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Boomp3.com

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

"Ας χαθείς..."

Ταξιδι-αστραπη στην Κρητη...
Πριν μερικες ωρες γυρισα.
Για αλλο λογο πηγα τωρα, για αλλο λογο τοτε...
Τοτε...τεσσερα χρονια πριν...
Σχεδον δεκαοχτω χρονων.
Με μια αποφαση στα χερια.
Στα χερια, οχι στην ψυχη.
Αποφαση σωτήρια, ετσι πιστευα.
Αποφαση αλλοθι κι αυτη...

Αποφαση που υπηρχε στο μυαλο μου πεντε μηνες πριν τις πανελληνιες.
Εκεινους τους φριχτους μηνες...
Οχι λογω των πανελληνιων.
Αυτες οι εξετασεις δεν ηταν δυσκολες σε σχεση με τις εξετασεις που εδινα εντος μου.
Μυαλο και ψυχη αμαυρωνονταν.
Ο εαυτος εχανε και χανοταν.

Κι εσυ εκει.
Εσυ παντου.
Εσυ πουθενα.
Δεν ηταν αποφαση στιγμης.
Επρεπε κατι να κανω.
Επρεπε να με σωσω.

Κι ετσι η αποφαση εληφθη...
Η σχολη ειχε αποφασιστει προ πολλου.
Το μερος ηταν το θεμα...
Κι αποφασιστηκε...
Ρεθυμνο.
Αυτο θα με εσωζε.
Η αποσταση...
Ετσι πιστευα...
Ετσι ηθελα να πιστευω...

Χιλιες δυο δικαιολογιες γι'αυτην την επιλογη.
Καλη σχολη, γνωσεις, κλπ κλπ...
Βλακειες ολα.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ηθελα.
ΦΥΓΗ...

Κι οι γονεις μου με αφησαν...
Με αφησαν να παρω τον δικο μου δρομο.
Να ακολουθησω τη διαδρομη που ηθελα.
Περνουσα στο πανεπιστημιο της Αθηνας,
αλλα δεν ηθελα να ειμαι διπλα σου.
Δεν ηθελα.

Δυσκολη περιοδος.
Κλεισιμο ενος κυκλου, ανοιγμα ενος καινουριου.
Να στενοχωρηθεις για τον κυκλο που κλεινει ή να χαρεις γι'αυτον που ανοιγει;
Αναμεικτα ολα...

Ημουν τρομαγμενη.
Για οσα ειχαν ερθει και για οσα θα ακολουθουσαν.
"Τωρα" δεν υπηρχε.
Ζουσα στο "πριν" σκεπτομενη το "μετα".
Με φοβιζαν και τα δυο.

Καινουρια ζωη.
Καινουριο περιβαλλον...
Σκεψεις πολλες...

Απο τις πρωτες κιολας μερες καταλαβα πολλα.
Το μυαλο ειναι ενα φορτιο που το κουβαλας μαζι.
Ακομα κι αν το περιβαλλον δεν μπορει να σου φερει τις αναμνησεις του παρελθοντος το μυαλο ανα πασα στιγμη σου προβαλλει αυτες τις "φωτογραφιες".
Κι ετσι δεν ξεχνας.
Συνεχιζεις να θυμασαι ακομα και απο αποσταση.
Κι η καρδια συνεχιζει να χτυπαει με τον ιδιο τροπο.
Με τον ιδιο πονο.
Ισως με λιγοτερη ενταση.
Αλλα δεν ηταν η ενταση το θεμα, η ουσια παρεμενε ιδια.
Δεν ανηκα εκει.
Δεν ανηκα σε αυτους τους χωρους.

Ολα ηταν στην Αθηνα.
Ολα οσα αγαπουσα ηταν εκει.
Το μυαλο δεν γιατρευοταν ετσι.
Γι'αυτο και η αποφαση να γυρισω εληφθη γρηγορα.
Εκανα αιτηση για μετεγγραφη.
Αν γινοταν δεκτη θα επεστρεφα.
Και επεστρεψα.
-------------------------------------------------


Μου εφερε πολλες αναμνησεις αυτο το διημερο ταξιδι μου.
Η μεταβαση προς την ενηλικωση μου εγινε λιγο αποτομα.
Επαιρνα τη ζωη στα χερια μου.
Επαιζα με τις λυσεις.
Εχανα...

Κερδιζα...

Κερδισμενη βγηκα τελικα.
Απ'ολα.
Οι γονεις μου δεν μου στερησαν αυτην την εμπειρια.
Δεν θα το ξεχασω ποτε...

Η φυγη βεβαια δεν ηρθε τοτε.
Τοτε που νομιζα οτι ζω το τελος.
Ειναι τοσο σχετικο το "τελος"...

------------------------------------

Να χαθεις ηθελα.
Να χαθω προσπαθησα.
Δεν τα καταφερα με την πρωτη.
Αργησα να τα καταφερω.
Τελικα χαθηκα χωρις να το ξερω.
Χωρις να το αποφασισω.
Τελικα χαθηκα χωρις να στο πω.
Χωρις να το ξερω κι εγω...
Τελικα χαθηκα ενα βραδυ...
Τελικα χαθηκα;;;
----------------------------------

Πριν απο λιγο εφτασε μια φωτογραφια στα χερια μου.
Δικη σου φωτογραφια.
Ξαφνικα.
Ταραχτηκα.
Τρομοκρατηθηκα.

Θυμωσα...
Θυμωνω μαζι σου.
Και μαζι μου.
Κι εψαχνα τι φταιει για αυτην την ταραχη...


Εχω ξεχασει οτι υπαρχεις.
Σαν να εχεις διαγραφει απο το "τωρα" μου.


"Να μην ξερω πια τι κανεις..."

Μην ερχεσαι.
Ουτε ως αναμνηση.
Δεν θελω.
Μην τρυπωνεις στις εικονες μου.
Μην τρυπωνεις στο μυαλο μου.
Δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να υπαρχεις...
Υπηρξες.
Αλλα δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν θελω να κοιταζω τις φωτογραφιες σου.

Δεν θελω να "εμφανιζεσαι" στο δρομο μου.
Εισαι πισω.
Εισαι αλλου.
Κι εγω μακρια.
Αλλου κι εγω.
Δεν θελω να ξερω.
Δεν θελω.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν μπορω.
Δεν.
Δεν..
Δεν...
"Δεν μπορω να σε κοιταζω και στα λογια να μη βαζω "σ'αγαπω"."


ΑΣ ΧΑΘΕΙΣ

Μες στα σύννεφα ζωή μου
μακριά απ'τη φυλακή μου να με πας.
Να μ'αγγιξει ο αέρας
σαν το ξύπνημα μιάς μέρας να γελας.
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου
μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.
Ν' ακουστεί το όνομά μου
κι εσύ ράγισε καρδιά μου κι ας χαθείς,ας χαθείς.

Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ'το κρίμα της ψυχής.
Να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανάρθει τ'όνειρό μου να το δεις.
Ας ερχόταν ένα βράδυ
να'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.

Να μπορώ να σου γελάσω
κι ύστερα να προσπεράσω κι ας χαθείς,ας χαθείς.

Του μυαλού μου οι εικόνες
να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής.
Να μην έχω να θυμάμαι
όλα αυτά που με πονάνε,ας χαθείς.
Να μην ξέρω πιά τι κάνεις
άλλο να μη με πικράνεις,δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
και στα λόγια να μη βάζω σ'αγαπώ,σ'αγαπώ.

Χρήστος Θηβαίος
στίχοι: Ανώνυμος
μουσική:Χρήστος Θηβαίος
δισκος: Πέτρινοι Κήποι



Boomp3.com

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

"Τί χαζό παιδί..."

"Tί χαζό παιδι..."
Εχω κολλησει.
Χωρις να ξερω αν στο μυαλο μου εχω εσενα ή εμενα...
Τί χαζο παιδι...
Εγω ειμαι ενα χαζο παιδι...
Κι εσυ...
Φταιει που κουραστηκα.
Η εξεταστικη φταιει.
Το ονειρο.
Τα ονειρα.
Ολα φταινε.

Δεν τα παραταω.
Δεν εχω μαθει να φευγω.
Κι οσες φορες εχω αποπειραθει να τα παρατησω παντα, μα παντα ξαναγυριζω.
Με εχω μαθει πια.
Δεν εχω εμπιστοσυνη στις φυγες οταν αποφασιζονται εν βρασμω ψυχης.
Το μυαλο παντα μαζι το εχεις.
Και την καρδια.

Κουραση.
Ξενυχτια.

Κι ομως χαμογελαω.
Εχω και τον λιθο μου μαζι.
Και κανω πολλες συνειδητοποιησεις.
Κι ολες ευχαριστες.
Κι ας κουραστηκα.
Σωματικα ειμαι κουρασμενη.
Ψυχικα οχι.
Ειμαι καλα.
Θα ημουν αχαριστη αν παραπονιομουν.

Τι χαζο παιδι...

Μονο μην ερχεσαι στα ονειρα μου.
Μην τα κανεις ομορφα, δεν θελω.
Φοβαμαι.
Εμενα φοβαμαι.
Ξυπνησα κι ειχα την αισθηση οτι ηταν αληθεια.
Και στενοχωρηθηκα που δεν ηταν.
Θυμωσα μαζι μου.
Θυμωσα που θα ηθελα να ηταν αληθινο το ονειρο.
Φοβαμαι οταν ερχεσαι στα ονειρα μου.
Τι χαζο παιδι...

Με ειχες αγκαλια...
Με ειχες σηκωσει ψηλα...
Κι ηταν τοσο αληθινο.
Ηταν τοσο αληθινη η αγκαλια σου.
Ηταν ασφαλης.
Ημουν ασφαλης στην ανασφαλεια του ονειρου.
Μεσα στα χερια σου.
Ηταν ονειρο ομως.
"Ονειρο ητανε..."

Μην ξαναπατησεις στο χωρο μου.
Ειναι δικα μου τα ονειρα.
Δεν θελω να ερχεσαι.
Δεν θελω να ξυπναω και να σε σκεφτομαι.
Δεν το καταλαβαινεις;
Ξεσυνηθισα...

Αφορμη ηταν ολα...
Ολα ειναι ακομα μια "αφορμη".
Καθολου τυχαια αφορμη.
Ο καθενας εχει τον δικο του χαρτη.
Τον κραταει στα χερια του.
Μονο που οι διαδρομες ειναι αορατες.
Δεν μπορει να τις δει.
Αορατες αλλα οχι τυχαιες.

Αυτο συζητουσαμε πριν λιγο με το λιθο.
"Απο μια αγγελια..."
"Απο ενα φυλλαδιο..."
"Απο εναν διαγωνισμο..."
Χωρις να ξερεις...
Ακολουθεις...
Ακομα κι αν αλλοι αποφασιζουν για ΄σενα...
Ακολουθεις...
Δεν μπορεις να αποφυγεις τιποτα...
Ακομα κι αν παρεκκλινεις της πορειας σου
παλι στον ιδιο δρομο θα βρεθεις...
Σαν χαζο παιδι...

Και εχουμε διανυσει πολλες αποστασεις με τον λιθο μου.
Δυσβατοι δρομοι.
Χερι-χερι.
Μαζι.
Με τη φιλη μου μαζι.
Αδερφη μου.
Πεφτουμε.
Ξανασηκωνομαστε.
Μαζι.
Παιδια.
Κοριτσια.
Γυναικες.
Παιδια...
Τι χαζο παιδι...

Τωρα χαμογελαω...
Τι χαζο παιδι...
Αγκαλιαζω τις μουσικες μου...
Μ'αγκαλιαζουν κι αυτες...
Με αγκαλιαζουν και οι φιλοι μου...
Και ειμαι χαρουμενη.
Εχω ΦΙΛΟΥΣ.
ΦΙΛΟΥΣ που δεν μετριουνται στα δαχτυλα του ενος χεριου.
Τα ξεπερνουν...
Ειναι ομορφο να εχεις φιλους.
Να μιλας, να γελας, να κλαις.
ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ.
Τι χαζο παιδι...


"Τωρα απο μακρια νιωθεις οτι ησουν τοσο κοντα...
Κι ηταν τοσο απλο... Ολο το σκοταδι μεσα σε ενα λεπτο
να χυθει ξανα οπως η μπογια στο μικρο κουτι...
Τί χαζο παιδι..."


Και ενταξει...μπορει να φταιει η εξεταστικη για το παραληρημα μου...
Δεν την κατηγορω.
Ουτως ή αλλως με βοηθαει να εκτιμω την υπο φυσιολογικες συνθηκες καθημερινοτητα μου... Ολη αυτη η μαυριλα που υπηρχε πριν μερικες ωρες εξαφανιστηκε.
Την εξαφανισε η εγχρωμη σκεψη...
Η μπογια που χυθηκε...
Οι φιλοι...
Εσυ...
Εγω...
Εξαφανιστηκε...

Και τωρα,
παω να διαβασω...

"Τί χαζό παιδί............."


Χαζο παιδι...

Πες μου τι είν' αυτό που βλέπεις
ουρανός ή ένας καθρέφτης
κάποιου σκοτεινού σου κόσμου
σχέδιο αστρικό

Πες μου πού πηγαίνεις μόνος
μοιάζει με χαρά ο πόνος
σα γεράκι μες στα πάρτι
ψάχνεις γι' αγάπη

Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί

Κοίτα πώς γυρνούν τα χρόνια
σε μια ασημένια ρόδα
ένας κύκλος ζωδιακός
από φτωχά αγόρια
που κοιμούνται στους αιώνες
κι ονειρεύονται εικόνες
τα σημάδια που αφήνουν
τα γλυκά φιλιά

Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί
τι χαζό παιδί

Μες στο αίμα σου κυλάει
ένα τρένο που σφυράει
και ποτέ δε σταματάει
ό,τι κι αν του πεις
μόνο ο Χριστός το ξέρει
κι όποιος ζήτησε ένα χέρι
μες στη μαύρη εκείνη νύχτα
για να κρατηθεί

Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί

Τι χαζό παιδί...

Κωνσταντίνος Βήτα

Boomp3.com