Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

"Γιατί είσαι δικός μου..."

Ο λογος σε βοηθαει να εξηγησεις.
Σε βοηθαει, δε σε λυνει.
Οσες λεξεις και να βρεις δεν θα μπορεσεις ποτε να αποδωσεις το συναισθημα.
Ουτε και τη σκεψη.
Μπορεις να προσεγγισεις αυτα τα δυο.
Ποτε ομως να τα εξηγησεις απολυτα.

Οι λεξεις ειναι η επιφανεια.
Γραμματα στη σειρα.
Ταμπελες ειναι οι λεξεις.
Μεσον για να κρινεις και να σε κρινουν.

Δεν εχω μπορεσει ΠΟΤΕ μεχρι τωρα να εξηγησω απολυτα τη δικη μου ιστορια.
Ετσι, δεν εχει μπορεσει ποτε κανεις να την καταλαβει στο 100% της.
Ενα μυστικο βαθια κρυμμενο.

Το μονο που μπορει καποιος να κανει ειναι να εντοπισει τα σημαδια της.
Δυσκολα τωρα πια εντοπιζονται.
Μονο οσοι ηταν κοντα μου στο σταδιο της μεταβασης μπορουν να τα διακρινουν.
Τωρα πια απλως απορουν για καποιες πτυχες μου.
Και μενουν με την απορια...

Η αληθεια ειναι οτι το πιο "βαρυ" σημαδι ειναι οτι προστεθηκαν μερικα χρονια στην πλατη μου.
Βαρυ φορτιο.
Υπαρχουν στιγμες που λεω οτι μου εκανε καλο.
Αλλες φορες θα προτιμουσα να μην υπαρχει.
Αλλοτε το ξεχναω...
Αλλοτε το θυμαμαι...
Παντα ομως υπαρχει.
Ειναι ενα κομματι μου κι αυτο.

Δεν ξερω κι εσυ μικρε μου κατα ποσο εχεις αντιληφθει αυτο μου το φορτιο.
Ησουν εκει τοτε, εβλεπες πως χαμηλωνα απο το βαρος, ανεξαρτητα απο το οτι προσπαθουσα να μην το δειχνω.
Το εβλεπες ομως, ετσι δεν ειναι;
Ετσι εξηγειται και η "ισορροπια"...
Αποτελεσμα του βαρους ειναι.
Προσπαθεις να μην πεσεις...
Ετσι αναγκαζεσαι να ισορροπησεις.
Τα καταφερα ομως, ε;
Τα καταφερα.

"Ολη μου η περιουσια στην καρδια και το μυαλο μου".
Δεν ειναι ορατη
Για αλλους εχει μηδαμινη σημασια.
Για 'μενα ειναι το "εγω" μου.
Ο εαυτος μου.
Η βαση μου.
Με στηριζει.
Με μαθαινει.
Με διαμορφωσε.

Και εισαι μερος της.
Κι εσυ και οι επιλογες σου.

Κι αυτο το "εσυ" ειναι που δεν μπορουν να καταλαβουν πολλοι.
Τι ειναι για μενα αυτο το "εσυ".

Η αρχη μου ειναι το "εσυ".
Κι αυτο ειναι αρκετο.
Ετσι διαμορφωθηκε η συνεχεια.
Βασει μιας δυνατης αρχης.
Και βασει δυνατων αλλαγων.

Γιατι το τι πηρα εγω απο αυτο το "εσυ" δεν εξηγειται.
Γιατι δεν ειναι λεξεις.
Τιποτα δεν ειναι λεξεις.
Δεν μπορω να τα απαριθμησω.
Ουτε να τα αποδωσω.
Μπορω μονο να βλεπω το τροπο που καθρεπτιζονται στις νεες μου επιλογες.
Δεν επισκιαζουν κατι, αντιθετως, μερικες φορες φωτιζουν...

Οσο κι αν εχω προσπαθησει να εξηγησω, δεν εχει καταλαβει κανεις.
Γιατι το μυαλο οσο κι αν φωτογραφιζει στιγμες δεν μπορει να τις εκτυπωσει.
Κι ακομα κ αν τις εκτυπωνε θα ελειπε κατι...
...Η ψυχη...

Το πώς εισπραττει κανεις, το πώς γινεται δεκτης ενος πομπου διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο.
Ακομα κι αν εξηγησω τι εισεπραττα δεν θα μπορει καποιος να εισπραξει το ιδιο.

Ολοι μας εχουμε τις προσωπικες μας περιουσιες στην ψυχη μας.
Και ειναι οι μοναδικες περιουσιες που δεν κινδυνευουν απο ληστες.
Δεν μπορει κανεις να τις πειραξει.

Ασε που με το περασμα του χρονου η αξια των εσωτερικων περιουσιων ανεβαινει.
Παντα ανοδικα κινειται, ποτε καθοδικα.

Ετσι οι εξηγησεις δεν εχουν νοημα.
Δεν δινουν κατι στον ακροατη.
Ουτε και στον ομιλητη.
Χαμενος χρονος.

Γι'αυτο λοιπον κι εγω δεν θα εξηγησω το γιατί εισαι δικος μου...
Απλα θα το δηλωσω καταφατικα οπως και το τραγουδι των exis.
Γιατί εισαι δικος μου...



Ο ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ

Νύχτα που λιώνει κρυφά στο μπαλκόνι
κι εσύ με κρατάς αγκαλιά
Ζεστό καλοκαίρι στου ονείρου τα μέρη
μαζί σου θα πάρω φωτιά

Γιατί είσαι δικός μου
ο άλλος εαυτός μου στη νύχτα και στη μέρα
γιατί είσαι δικός μου
είσαι ο άλλος εαυτός μου στη γη στον αέρα

Φεγγάρι που σβήνει και μόνη μ' αφήνει
το μέσα μου εικόνα παλιά
το κρύο ζυγώνει η ανάγκη φουντώνει
τα χέρια σου πιάνω σφιχτά

Γιατί είσαι δικός μου
ο άλλος εαυτός μου στη νύχτα και στη μέρα
γιατί είσαι δικός μου
είσαι ο άλλος εαυτός μου στη γη στον αέρα

exis

boomp3.com

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

"Aποκαλυπτήρια..."

Θα παρουμε τις ιστοριες με τη σειρα:

1. Ειναι γεγονος οτι δε συμπαθουσα τη βιολογια κα οτι εψαχνα μονιμως δικαιολογιες για να μην πω μαθημα. Οντως μια μερα με πονουσε το δοντι μου και οντως ειχα ενα μικρο μπουκαλακι ουζο μαζι μου στο σχολειο! Η ιστορια σταματησε στην εξης φραση: "αν δε με πιστευετε θα σας δειξω και το ουζο μου!". Δεν ηπια και δεν προσφερα στο καθηγητη μου οποτε αυτη η ιστορια δεν ειναι απολυτα αληθινη!

2. Αυτη η ιστορια δεν εχει συμβει σε 'μενα αλλα στον μικρο "δεινοσαυρο", γι' αυτο και στο σχολιο που μου αφησε εγραφε "μη μου τη θυμιζεις εκεινη τη μερα"! Νοτα μου σε μπερδεψε ο αμαρτωλος δεινοσαυρος! Οποτε ουτε αυτη η ιστορια ειναι αληθινη!

3. Αυτη ομως ειναι αληθινη και υπαρχει και οπτικοακουστικο υλικο! Μια απο τις πολλες πολλες τρελες που εχουμε κανει με τον λιθο! Ειχαμε γελασει πολυ εκεινο το βραδυ με τον δυσμοιρο τον φυλακα! Tsouxtra μπραβο!

4. Αυτο που περιγραφει αυτη η ιστορια δεν εχει συμβει ποτε! Ειναι γεγονος οτι φοβαμαι τις κατσαριδες και δεν θα ηταν παραλογο να κανω κατι τετοιο με τη διαφορα οτι θα το ζητουσα ευγενικα απο τον ρεσεψιονιστ και οχι επιτακτικα προκειμενου να απαλλαγω απο την κατσαριδα! Ο μικρος δεινοσαυρος οταν ακουει για Κρητη κατι παθαινει! Ετσι απλως και μονο θυμηθηκε καποιες διακοπες στην Κρητη και θελησε να το γραψει! Μπερδευει τον κοσμο διπλα ο κατα τ'αλλα αγιος δεινοσαυρος!

Σας ευχαριστω για τις μαντεψιες!!!


Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

ΤΡΙΑ ΨΕΜΑΤΑ, ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!

Ελαβα απο τη Νοτα προσκληση για blogoπαιχνιδο και ομολογω οτι με ενθουσιαζουν κατι τετοια!!!
Σας παραθετω λοιπον τεσσερις ιστοριες.
Οι τρεις αποτελουν ψεμα και μονο μια ειναι η αληθινη!
Εσεις λοιπον βασει της κριτικης ή της μαντικης ή οποιασδηποτε αλλης ικανοτητας εχετε, πρεπει να μαντεψετε ποια ειναι η αληθεια!!!

1.Εχω την κακη συνηθεια να μην κανω πραγματα που δε μ' αρεσουν. Ετσι οταν πηγαινα στην τριτη λυκειου ειχα αρνηθει ευθυς εξ αρχης να διαβασω βιολογια. Ο καθηγητης φωναζε συχνα το ονομα μου για να με εξετασει και εβρισκα μονιμα δικαιολογιες για να μην πω μαθημα. Μια μερα λοιπον φωναζει το ονομα μου και μετα δυσκολιας (μουγκριζοντας) προσπαθω να του εξηγησω οτι δεν μπορω να του μιλησω επειδη ποναει το δοντι μου. Επειδη δεν με πιστευε κι ηταν ετοιμος να αρχισει τον εξαψαλμο, εβγαλα απο την τσαντα μου ενα μικρο μπουκαλακι ουζο, ηπια μια γουλια και αφου ανακουφιστηκα τον ρωτησα αν θελει να πιει και...εισεπραξα ωριαια αποβολη!

2.Ηταν μεσα καλοκαιριου και ειχα αγορασει ενα ζευγαρι σαγιοναρες που ειχα βαλει στο ματι απο καιρο! Την επομενη μερα, πρωι-πρωι, πηγα στο κεντρο της Αθηνας για καποιες σημαντικες γραφειοκρατικες δουλειες. Ενιωθα τα βλεμματα των ανθρωπων να στεκονται στα υποδηματα μου κι εγω καμαρωνα για το γουστο μου στα παπουτσια! Ειχα περασει απο δυο γραφεια συζητωντας για αρκετη ωρα και ηρθε η στιγμη να με παραπεμψουν σε ενα τριτο και τελευταιο γραφειο για να ολοκληρωθει αυτη η δουλεια! Ανακουφισμενη, γνωριζοντας οτι μετα απο αυτην την τελευταια επισκεψη θα γυρισω στο σπιτι μου, αραζω στην καρεκλα, καθομαι σταυροποδι, κοιταζω τα ποδια μου και τι να δω:
Φορουσα δυο διαφορετικες σαγιοναρες! Η μια μαυρη με "μυτη" μπροστα και η αλλη μπεζ και ολοστρογγυλο το μπροστινο μερος! Σηκωθηκα, λεγοντας πως κατι προεκυψε, πηρα ταξι και "ετρεξα" στο σπιτι... Δεν με θελουν εμενα τα πρωινα ξυπνηματα!

3.Ειναι βραδυ, γυρω στις 11 και ειμαστε με τον "λιθο" στο δωματιο του, ακουμε μουσικη και χαλαρωνουμε. Ο "λιθος" ετρωγε κατι πατατακια απο αυτα τα περιεργα που βγαζουν κατι κουλες γευσεις! Επεξεργαστηκα τη σακουλα με τα πατατακια και ειδα οτι ειχε πανω εναν αριθμο τηλεφωνου κι εγραφε την ατακα "Μας ενδιαφερει η γνωμη σας". Αυτο ηταν!!! Αφου λοιπον βαριομασταν πηρα το τηλεφωνο, καλεσα τον αριθμο και περιμενα... Καποια στιγμη το σηκωνει καποιος και αρχιζω και του λεω οτι σας πηρα να πω τη γνωμη μου, τα πατατακια σας καινε λιγο, τα γεμιζετε μεχρι τη μεση και θα ηθελα 10 σακουλακια δωρο επειδη σας λεω τη γνωμη μου. Ο ανθρωπος τον οποιο τρελανα ηταν ο φυλακας... Και φυσικα δε σταματησε εκει. Δεκα λεπτα αργοτερα καλεσε και ο "λιθος" λεγοντας πως τα πατατακια ειναι πολυ κιτρινα, οτι φοβαται μην την "πιασει τιποτα" και ρωτουσε μαλιστα τον φυλακα αν τα εχει φαει και αν του εχουν δημιουργηθει προβληματα... Τι τραβανε κι αυτοι οι ανθρωποι βραδιατικο απο καποιους τρελους...!

4.Εχω ενα μεγαααααααλο προβλημα: φοβαμαι τις κατσαριδες. Κι οταν λεω φοβαμαι δεν εννοω σιχαινομαι, αλλα ΦΟΒΑΜΑΙ. Δεν μπορω ουτε καν να τις σκοτωσω. Ειμαστε διακοπες στην Κρητη με τον "δεινοσαυρο" που επισης φοβαται τις "σιχαμενες". Οι δυο μας στο δωματιο, κοιμομαστε του καλου καιρου και καποια στιγμη ξυπναω γιατι ηθελα να πιω νερο. Ανοιγω το φως να πιασω το μπουκαλι που ηταν καπου κοντα στο κρεβατι μου... Τι το 'θελα??? Ενα τερας περπατουσε πανω στο κομοδινο μου, βρισκοταν σε αποσταση αναπνοης, οικτρο το θεαμα. Τραβαω απο τα μαλλια το "δεινοσαυρο", θελοντας να τσιριξω, ανοιγει τα ματια του, του δειχνω την κατσαριδα και μεχρι να σηκωθει εγω εχω ηδη βγει απο το δωματιο. Κατεβαινοντας τρια-τρια τα σκαλια πηγαινω εντρομη στο ρεσεψιονιστ και του λεω για το τερας απαιτωντας να ανεβει στο δωματιο να το σκοτωσει! Μου εξηγει οτι ειναι μονος του κατω και απαγορευεται να φυγει. Εγω ανενδοτη, με το volume της φωνης να υψωνεται απαιτω να τσακιστει επανω. Ο δεινοσαυρος ειχε ηδη κατεβει αλλα κοιμοταν ορθιος και δε συμμετειχε στον πανικο! Τελικα, ο ρεσεψιονιστ ξυπνησε εναν εργαζομενο του ξενοδοχειου και τον εστειλε πανω να σκοτωσει τη κατσαριδα... Επισης η απαιτηση μου ηταν να μου τη δειξει σκοτωμενη για να πειστω οτι αφανιστηκε! Ειμαι τραγικη!

-------------------------------------------------------------------------------------

Με τη σειρα μου, αφου ευχαριστησω τη Νοτα για την προσκληση, θελω να προ(σ)καλεσω την tsouxtra, τον Πυγμαλιωνα, τον ilia και τον αν ακους...!

Α! Και η μουσικη μας υποκρουση περιλαμβανει "Ψεμα". Πληροφοριακα ειναι ο Γιωργος Μυλωνας και το"Ασε ενα ψεμα".

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ??? (ΟΕΟ)

boomp3.com

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

"Δεν σταματώ"

Κάπως πρεπει να αρχισω αυτην την αναρτηση, αλλα δυσκολευομαι.
Υπαρχουν ανθρωποι και ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Υπαρχουν ανθρωποι που σε στηριζουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ.

...και χωρις να σε ξερουν μαλιστα.

Προσπαθω να κανω μια βουτια στο βυθο του ανθρωπινου νου.
Εκει συναντω προθεσεις.
Θετικες και αρνητικες.
Καλοπροαιρετες και κακοπροαιρετες.

Δεν μπορω ομως να γνωρισω τη ριζα των προθεσεων,
τις σκεψεις που μεταμορφωνονται σε προθεσεις.
Απο που πηγαζουν οι προθεσεις;

Μαλλον θελω διπλα μου πιο αληθινους ανθρωπους.
Να λενε "α" και να εννοουν "α".
Και να σου λενε: πιστευω αυτο και ο λογος ειναι ο ταδε.

Δεν θελω "ενδιαφερον" τυπικο, ενδιαφερον υποχρεωσης.
Θελω ΑΛΗΘΕΙΑ.

Χρονια παλευω με αληθειες, χρονια παιζω κρυφτο μαζι τους, ομως τωρα πια τις θελω.
Τις απαιτω.

Θελω υγιεις ανθρωπινες σχεσεις, αληθειες καταμουτρα, σαν σφαλιαρες.
Στηριξη θελω...
Ή τις αιτιες για τις οποιες δεν υπαρχει αυτη η στηριξη.

Δεν μιλαω.
Ειμαι εκ φυσεως εσωστρεφης.
Οι σκεψεις μου με τρεφουν και με καταστρεφουν.
Και με αναγεννουν...

Φαυλος κυκλος.

Δεν μιλαω για τα "θελω" μου.
Δεν συζηταω για αυτα.
Κι εγω η ιδια τα φοβαμαι.
Και μονο που υπαρχουν με τρομαζουν.

Αλλα φαινομαι...
Οι ανθρωποι που με ζουν μπορουν να με διαβασουν.
Βλεπουν ποτε ειμαι ευτυχισμενη. (ή ακούν...!)
Ετσι γνωριζουν τα "θελω" μου κι ας μην τα συζηταω...
Με "δινει" στεγνα το προσωπο μου...

Δεν μασαω ομως.
Ετσι εμαθα.
Δεν σπαω.
Λυγιζω, αλλα δεν σπαω.

Περασαν οι εποχες που η ψυχη μου φορουσε γυψο.
"Σιδερενια" εγραφαν πανω με μαρκαδορο οι φιλοι...
...Και η ψυχη μου το πιστεψε...!


-------------------------------------------------
"Λιθε" μου ξερεις γιατι σε ονομασαν ετσι?
Γιατι διπλα μου στεκεσαι σαν "βραχος"...
Σ'ευχαριστω...
------------------------------------------------

ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΩ

Έρχεται πάντα στη ζωή η δύσκολη εκείνη στιγμή
που γυρνάς ένα πρωί και βρίσκεις την πόρτα κλειστή
κι όλα μοιάζουν σκοτεινά, όλα δύσκολα και όλα θολά
κι αφού κλάψεις στα σκαλιά, σ' αρπάζει μια άγρια χαρά.

Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω

Κι ένα βράδυ που 'ναι αργά και θα θες μια ζεστή αγκαλιά
Θα βρεθείς ξαφνικά στην πόρτα της πάλι μπροστά
Πόσο θέλεις να τη δεις, πόσα θέλεις ξανά να της πεις
μα δε βγαίνει έξω κανείς και σε παίρνει η αγκαλιά της βροχής

Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω...


Κωστής Μαραβέγιας

(στιχοι, μουσικη,ερμνηνεια)


boomp3.com

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

"ΤΑΞΙΔΙ"

Ομορφες οι μερες που περασαν!
Τρομακτικα ομορφες και γεματες!

Ποοοσο ωραια ειναι τελικα η ενασχοληση με οσα αγαπας;

Μεσα σε λιγες ημερες ηρθα αντιμετωπη με ενα ονειρο.
Ενα ονειρο που φανταζε μακρινο.
Ενας φιλος λεει οτι ο φοβος ειναι η αποσταση απο αυτο που πραγματικα θελεις.
Ο φοβος ειναι το εμποδιο.
Τον κατακτας μονο οταν παψεις να τον ακους...

Ο Νικος μου εθεσε ενα ερωτημα:
ΘΕΛΩ ή ΦΟΒΑΜΑΙ;;;
Eκεινη τη στιγμη απαντησα "θελω"...
Φοβισμενα απαντησα "θελω"...
Τωρα που το σκεφτομαι συνειδητοποιω οτι μαλλον φοβαμαι τα θελω μου...
Ισως ομως τα θελω μου να ειναι ισχυροτερα.

Μουσικες...
Πολλες μουσικες...
Τραγουδια στο μυαλο μου και την ψυχη μου...
Τραγουδια που μαλωνουν μεταξυ τους,
που μαλωνουν με 'μενα,
που με τρομαζουν...

Ατελειωτες ωρες αντιμετωπη με
στιχους,
φωνες,
μουσικες...

Τριπλο το χτυπημα των αγαπημενων τραγουδιων.
Σε χτυπανε απο παντου.
Και σ'αρεσει!!!

Δεν χορταινω τα τραγουδια.
Νομιζω οτι ειναι η "τροφη" μου.
Μου ειναι απαραιτητα.
Ειναι φιλοι τα τραγουδια.
Αλλες φορες ειναι απλως "παρεα", "παρεα διακριτικη"...
Μπορουν να γινουν κι εχθροι...
Εχθροι αγαπημενοι... Κι ας ακουγεται οξυμωρο...
Το "αυτη η νυχτα μενει" ειναι εχθρος μου, μου θυμιζει ο,τι επιθυμω να ξεχασω, αλλα κατα βαθος το αγαπαω οσο λιγα.
Το αγαπαω ακριβως γιατι μου θυμιζει αυτα που δεν θελω να θυμαμαι.


Πληροτητα...
Τη βιωσα τις μερες που περασαν.
Μπορει να κουραστηκα, αλλα την γευτηκα.
Και δεν θα την αλλαζα με τιποτα.

Τελικα υπαρχουν χωροι που σε αποτοξινωνουν.
Εχουν στην πορτα κατι που απομακρυνει τις σκεψεις.
Ολες τις σκεψεις.
Στεκεις με γυμνο το μυαλο σου.
Tabula rasa.
Aπιστευτη αισθηση...

Ξερεις κατι?
Ελειπες...
Μου ελειπες...
Αυτες τις μερες ηθελα να μοιραστω πολλα μαζι σου...
Νοερα εστω ησουν εκει...
Διπλα μου...
Και μου εδινες δυναμη...
Νοερη κι αυτη...
Καπου κρυμμενος στα "γραφικα"...

Παντα κρυμμενος...

Κι ομως παντα κοντα...
-----------------------------------------------

Α! Νικο... Σ'ευχαριστω!!!
Και 'σενα Γιωργο!!!

-----------------------------------------------



ΤΑΞΙΔΙ

Μόνος οδηγάω μόνος
ατέλειωτος ο δρόμος
ατέλειωτες στροφές

Σκόνη μια χώρα μες τη σκόνη
μα πάντα με πληγώνει
κι αρχίζω ανασκαφές

Είδα την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα
στις χωματερές

Τώρα περιμένει τώρα
με τα κρυφά της δώρα
τους εθελοντές

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Φώτα της πόλης μας τα φώτα
σαν τα βαρελότα
που ρίχναμε μικροί

Φιλίες οι παιδικές φιλίες
χαμένες παραλίες
χαμένη διαδρομή

Στάση κορίτσια που ‘χω χάσει
πληγές που ‘χω ξεχάσει
ανοίγουνε ξανά

Βράδια τα εφηβικά μας βράδια
τα πιο πικρά μας χάδια
πατρίδα μας γλυκιά

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Κρίμα να μείνεις πάντα θύμα
πάλι το ίδιο ποίημα
για ξένες καλλονές

Μόνος οδηγάω μόνος
κι όλο με βγάζει ο δρόμος
στις ίδιες γειτονιές

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Νικος Πορτοκαλογλου

boomp3.com