Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

"Vincero, Perdero...."

Ούτε ένα, ούτε δύο…25.
25 χρόνια.
Και τώρα που το γράφω μου φαίνονται πολλά.
Και τώρα που το ξανακοιτάω, μου φαίνονται λίγα.
Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, αποφασίζω να μην κοιτάω αριθμούς.

Τα γενέθλια με οδηγούν αυθόρμητα σε απολογισμό.
Θα τον αποφύγω.
Όχι πως δεν έχω να σκεφτώ…
Άφθονα.
Όμορφα.
Αλλά λέω να το αποφύγω.

Όχι πως δε σκέφτομαι.
Αλλά λέω να το ζήσω.
Χωμένη στα βιβλία.
Δεν έχω ξανακάνει γενέθλια με τόσο διάβασμα.
Αλλά, νομίζω, το ζω με χαρά.
...Κουδούνι.
Ανοίγεις την πόρτα.
Μια τούρτα, το τραγουδάκι, κεράκια και αγαπημένοι άνθρωποι.
Έκπληξη!
Άνθρωποι της ζωής σου.
Οι διαδρομές κοινές.
Με λοξοδρομήσεις.
Αλλά κοινές.
Με αγάπη.
Πολλή αγάπη.

Οι σκέψεις τρέχουν.
Μικρόκοσμος το μυαλό.
Σκέψεις σαν τους ανθρώπους.
Τρέχουν.
Τρέχουμε.
Κάτι να προλάβουμε.
Κάτι θα προλάβουμε.
Μακάρι.
Λέω να τις παγώσω τις πολλές σκέψεις για σήμερα.
Ένα pause τον χρόνο μας ανήκει δικαιωματικά.

Τα γενέθλια είναι εαυτός.
Παρατήρηση εαυτού.
Και των αντανακλάσεών του.
Των ανθρώπων, δηλαδή.
Των ανθρώπων που είναι στη ζωή σου.
Όπως τους ορίζει ο καθένας.
Κάποιοι κοντά.
Κάποιοι μακριά.
Κάποιοι κάπου.
(Οι πουθενά δε μας αφορούν.)

Και γενέθλια είναι όσα σε αφορούν.
Και όσοι σε αφορούν.
Κι ας μην κάτσουμε να ψάξουμε πώς και γιατί.
Κάτι ευχές από εδώ.
Κάτι ευχές από εκεί.
Κάτι χαμόγελα.
Κάτι αγκαλιές.
Κάτι επιδιώξεις.
Κάτι στόχοι.
Κάτι όνειρα.
Κάτι σιωπές.
Κάτι φωνές.


Οι άνθρωποι που κάνουν το σκοτάδι σου μέρα είναι οι ίδιοι που κάνουν τη μέρα σου σκοτάδι.
To «στη Σταδίου» είναι δικό σου.
Έχει το όνομά σου επάνω.
Γιατί κάνεις το αντίθετο.
Απίστευτη συνέπεια στο σκοτάδι.
Κουραστικά συνεπής.
Όταν οι άνθρωποι γίνονται συμπεράσματα, να το φοβάσαι.
Όταν νιώθεις ότι δεν σου απομένει τίποτα να κάνεις, να το φοβάσαι.
Τα χέρια δένονται.
Μα όταν δένεται το μυαλό είναι χειρότερο.
Το στόμα δεμένο από καιρό.
Το "Απόψε" του Ιωαννίδη είναι στα αφτιά μου από την ώρα που ξύπνησα.
Τελευταίο, επιτακτικό, με κούραση: "Να 'ρθεις".
Να ΄σπρώξω για λίγο τα συμπεράσματα που έχουν κάτσει στο κεφάλι μου τις τελευταίες ημέρες.
Να τους κλείσω το στόμα.
Να τους κλείσω τη φωνή.
Για λίγο ακόμα.
"Να 'ρθεις".

«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Έτσι, γήινα.
Το σύμπαν λέει ότι έτσι πάει, κυκλικά.
Και το εμπιστεύομαι το σύμπαν.
Και τον χρόνο.
Έχει τον τρόπο του.
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Θα ζήσω τη ζωή μου.
Και τον δρόμο μου.
Και το «τώρα».
Το αύριο για αύριο.
Ας περιμένει.
Το θέμα είναι να μην περιμένουμε εμείς.
Ας περιμένει εκείνο.
Κι εμείς μόνο από τον εαυτό μας.

Τα γενέθλια είναι ένας κύκλος.
Στο κέντρο εμείς.
Τριγύρω άνθρωποι.
Και 25 φωτάκια.
Θα μπορούσα να έχω 25 ευχές…
Λέω να έχω δύο.
Η μία bonus!

Τα γενέθλια είναι αγάπη.
Και αγκαλιές.
Και χαμόγελα.
Φέτος είναι μόνο εαυτός.
Δεν έχεις μνήμες.
Δεν θέλει μνήμες.
Εκτός κι αν σκεφτώ 25 διαφορετικούς εαυτούς μου!

To τραγούδι τα λέει καλύτερα.
«Θα χάσω, θα κερδίσω».
Παιχνίδι η ζωή.
Παιχνίδι κι ο χρόνος.
Παιχνίδι κι εμείς, εγκιβωτισμένο.
«Θα κερδίσω».
Οι συμμαχίες με τον χρόνο μετράνε…

Ας είναι χρόνια καλά...
Let it be...!


Vincero, Perdero

Nei sogni che facevo da bambino
vivevo la mia vita come un re,
avevo giorni pieni di sole,
non c'era mai dolore.

Vincero, perdero
la mia vita vivro
io da solo dovro caminare.
Vincero, perdero
la mia strada faro,
giochero la partita della vita.

Ho avuto brevi attimi di gioia,
momenti interminabili di noia,
ho avuto giorni pieni di sole,
io so cos'e il dolore...

Vincero, perdero
la mia vita vivro,
io da solo sapro continuare.
Vincero, perdero
la mia strada ora so,
ma da solo giochero la partita della mia vita.

Un re, io certo non saro,
eppure io vivro...

Vincero, perdero
luci ed ombre io avro
ma da solo dovro continuare.
Vincero, perdero
la mia vita sara
come un viaggio lontano da fare.

Vincero, perdero
la mia vito vivro,
io da solo dovro caminare.
Vincero, perdero
la mia strada ora so...
Vincero, perdero
la partita giochero...
Vincero, perdero
ma da solo...


Mario Frangoulis-Meyra

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

"Κυριακή..."

Όπου υπάρχουν λέξεις δεν υπάρχουν τραγούδια.
Ή είναι απλώς συνοδευτικά.
Όπου υπάρχουν τραγούδια, δεν υπάρχουν λέξεις.
Ή είναι απλώς ενδεικτικές.
Όπου υπάρχουν πράξεις, δε χρειάζεται τίποτα.
Δεν χρειάζονται επικαλύψεις.
Η ζωή είναι εκεί έξω.
Η αλήθεια είναι εκεί έξω.
Και τα παιχνίδια είναι εκεί έξω, επίσης.
Τον ρόλο τον διαμορφώνεις και τον καθορίζεις εσύ.
Το «μέχρι που φτάνεις» το καθορίζεις εσύ.
Τη συνέχεια και το αποτέλεσμα το καθορίζεις εσύ.
Μόνο που χρειάζεται συμβατότητα.
Χρειάζεται αμοιβαιότητα.
Αν εσύ φτάνεις στο 5 κι εγώ στο 10, υπάρχει πρόβλημα.
Αν εσύ αρκείσαι στο 3 κι εγώ στο 6, υπάρχει πρόβλημα.
Αν έγω θέλω αλήθεια κι εσύ παραμύθια, υπάρχει πρόβλημα.
Αν εγώ ξέρω κι εσύ ξέρεις, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Αν εγώ καταλαβαίνω, κι εσύ αποφασίσεις ότι καταλαβαίνω, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν υπάρχουν λέξεις.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν ακούς ανθρώπους.
Όταν δεν σε ακούς.
Πρόβλημα υπάρχει όταν ο άνθρωπος διεκδικεί άνθρωπο, ενώ ο άλλος άνθρωπος διεκδικεί ενδείξεις.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν αποφασίζεις να το λύσεις.
Κάποιος θα φταίει λίγο, κάποιος πολύ, κάτι θα φταίει, η κωλοζωή, η κωλοκοινωνία, η «λάθος εποχή» που λέει το τραγούδι και όλα θα φταίνε.
Και τίποτα.
Αυτό δεν είναι λύση.
Αυτό είναι οπτική.
Και ανάλωση.


Μια μέρα θα κρατάμε στο χέρι αλήθειες και θα τις ανταλλάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Χωρίς μαλακίες.
Χωρίς να τις αλλοιώνουμε.
Όλοι μας.


Με εκνευρίζει η αξιολόγηση των προθέσεων.
Οι προθέσεις δε με αφορούν.
Δεν επηρεάζουν κανέναν.
Οι προθέσεις δεν αλλάζουν.
Οι πράξεις γίνονται.
Με πρόθεση ή χωρίς.
Να κρατήσουμε το δεύτερο συνθετικό και να τοποθετήσουμε άλλη λεξούλα μπροστά.
Το «εκ-» για παράδειγμα.
Προτιμώ την «έκθεση» από την «πρόθεση».
Πάντα την προτιμούσα.
Προτιμώ πολλά.
Απορρίπτω ακόμη περισσότερα.
Αδειάζω το μυαλό.
Με αδειάζουν άνθρωποι.
Κλείνω τις πόρτες σε όποιο παρελθόν θελήσει να γίνει παρόν.
Ξεκινάω με αμφιβολία.
Τη διατηρώ μια-δυο μέρες.
Και μετά απορρίπτω.
Του δίνω μια-δυο μέρες διορία.
Θυμάμαι για λίγο.
Θυμάμαι μια-δυο γρατζουνιές.
Κοιτάζω μια-δυο φωτογραφίες.
Ακούω μια-δυό λέξεις του να δω τι έχει να μου πει.
Και μετά πάλι στο μπαούλο.
Στο «πριν».
Στο «παλιά».
Απορρίπτω.
Όχι ρητώς.
Σπανίως ρητώς.
Συνήθως εμπράκτως.
Με καθορισμένη πρόθεση.
Η παρελθοντολατρία δεν είναι αγαπημένη μου.
Δε νοσταλγώ το παρελθόν.
Δε με νοιάζει να θυμάμαι το παρελθόν.
Δε με νοιάζει να ξεχνάω το παρελθόν.
Φταίει που έχω αντιληφθεί απόλυτα την ετυμολογία του.


Οι σχέσεις μοιάζουν με τα μοντέλα διαπραγμάτευσης.
Διαλέγεις στρατηγική:
1.Win-win
2.Win-lose
3.Lose-lose
Η τρίτη «καίει».
Μετά τραγουδάς «δε μας συγχωρώ από φόβο χάσαμε».
Κι από άγνοια χάσαμε.
Κι από ηλιθιότητα.
Και από ανισορροπία.
Οριστικά ανέφικτοι.
Όχι.
Υποθετικά ανέφικτοι.
Οριστικά μαλάκες.


Μπήκαμε στο σύστημα των κανόνων.
Φτιάξαμε εαυτούς με κανόνες.
Και θέσαμε όρια.
Όρια αποφυγής ανθρώπινης συναναστροφής.
Να ζούμε με μυαλό.
Να έχουμε πάγο στα χέρια.
Πάγο μέσα μας.
Να αποφεύγουμε επαφή και θερμότητα.
Μη λιώσει ο πάγος.
Μη νιώσει.
Δε νιώθει ο πάγος.
Μπουκώνουμε τις στιγμές με λογική.
Να βρούμε «ηρεμία» και «ψυχραιμία».
Ψυχρ-αιμία.
Κι εκεί πάγος.
Ξέρεις πώς λέγεται αυτό;
«Εύθραυστος».
Εαυτός εύθραυστος.
Με άμυνες.
Και τα έγραφα μέσα στην άγνοιά μου: «…ασ’το να παίξει με τα χώματα…»
Γιατί «υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι», αλλά «υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια».


Έχω ένα εκατομμύριο κανόνες και ένα εκατομμύριο όρια.
Που δεν τα ξέρεις και δεν τα φαντάζεσαι.
Ένα εκατομμύριο κουτάκια κι ένα εκατομμύριο ορισμούς του «περίπου».
Έχω ένα εκατομμύριο «περίπου».
Και περιπτώσεις που δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω.
Που κατ’ επιλογήν δεν είναι.
Ξέρεις πώς λέγονται οι περιπτώσεις αυτές;
Αδυναμία.
Αδυναμία.
Αδυναμία μου.


Και μπορεί να μην ήταν Κυριακή.
Μπορεί να μην ήταν καν καλοκαίρι.
Αλλά «ίσως να το ‘χα φανταστεί πως θα σε γνώριζα μια Κυριακή».
«Και ήταν μεσημέρι».
«Ρωτάω αν έχεις μυστικά κι εσύ κοιτάς ψηλά στον ουρανό…»
Κι έδειχνες κάτι αστέρια.
Παγιδεύτηκα.
Παγιδεύομαι κι όταν λες τη φράση "στ' αλήθεια" (σαν τα παιδάκια).
Αυτά τα χαζά είναι οι παγίδες.

Και ας μην ήταν Κυριακή.
Κι ας είσαι απόκοσμος.


…Θα 'ρθει ο καιρός που όλα τα τραγούδια που ακούω θα πάψουν να μιλάνε για ‘σένα.


ΚΥΡΙΑΚΗ

Ίσως να το 'χα φανταστεί πως θα σε γνώριζα μια Κυριακή
Σε μια άδεια πόλη φωτεινή να στέκεις λυγερή απόκοσμη
Μιλήσαμε για μουσική που άλλος κανείς δεν ξέρει
και φάγαμε και ήπιαμε κείνο το μεσημέρι
Θεέ μου ήσουν τόσο όμορφη και ήταν καλοκαίρι

Ρωτάω αν έχεις μυστικά κι εσύ κοιτάς ψηλά στον ουρανό
Τα τσακισμένα όνειρα τα κάνεις να πετούν ψηλά μακριά από 'δω
Τα χέρια σου στα χέρια μου η ανάσα μου η δικιά σου
Ίσως να το 'χα φανταστεί πως θα 'τρεμα μπροστά σου
Τα χέρια μου στα χέρια σου η ανάσα μου δικιά σου

Ίσως να το 'χα φανταστεί
πως θα σε γνώριζα μια Κυριακή
κι όμως δεν είχα φανταστεί
πως θα 'ρθει αυτή η στιγμή
Να φεύγεις μονάχη

Τα χέρια σου στα χέρια μου η ανάσα μου δικιά σου
Να μας ενώνει η μουσική να τρέμω εδώ μπροστά σου
Τα χέρια μου στα χέρια σου η ανάσα μου δικιά σου


Στάθης Δρογώσης-Μαριέττα Φαφούτη
στίχοι-μουσική: Στάθης Δρογώσης