Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

"ALL WE GO TO HELL..."

Καμιά φορά μπέρδευα το «ποιώ» με το «πράττω».
Καμιά φορά ανιχνεύω κάτι σκέψεις που όσο ζωντανές κι αν είναι έχουν κάτι από παρελθόν.
Καμιά φορά μπερδεύεις την «πρόθεση» με την «υπόθεση».
Και καμιά φορά παίρνουμε θέση.
Γινόμαστε οι ίδιοι όρια.
Ένα αόριστο όριο.
Δύο αόριστα όρια.
Δύο αόριστοι.
Κι ένα όριο.


Έχεις μετρήσει ποτέ τους παράδρομους καθώς διανύεις έναν δρόμο;
Γιατί ο δρόμος δεν είναι ποτέ ένας.
Και το μυαλό δεν έχει έναν δρόμο.
Ούτε μία οπτική.
Η άποψη, η πάγια πώς διαμορφώνεται;
Οι πηγές ποιες είναι;
Είναι οι ουσιαστικές;
Και ποιος ορίζει την ουσία;


Ο καθένας τους δικούς του ορισμούς.
Οι άλλοι ορισμοί, απλώς επιφάνεια.
Βολεύουν οι κοινώς αποδεκτοί.
Τα κοινώς αποδεκτά.
Για να κάνουμε πως συνεννοούμστε.


Τα δειλά μου «ναι».
Και τα δειλά «όχι» μου.
Ένα «ίσως» κρατάω πάντα στο χέρι μου.
Με σιγουριά και ασφάλεια.


Όλα έχουν διάρκεια στιγμής.
Κι οι στιγμές σε μόνιμο αγώνα προσπέρασης.
Εραστές που παλεύουν.
Κι η ζωή συνουσία στιγμών.


Σώματα που μαχονται.
Μυαλά που μάχονται.
Εαυτοί που μάχονται.
Όλοι τον αγώνα μας ρε συ.
Τον προσωπικό.
Το ταξίδι η αναζήτηση είναι.
Στο ταξίδι το «μυαλό» και το «μαζί» κράτα.
Όλα τ’άλλα λεπτομέρειες.
Ή λεπτομερείς μνήμες;


Μια ανάσα μακριά είναι όλα.
Μια χούφτα απόσταση.
Άμμος η σκέψη.
Σε μια κλεψύδρα.
Τη γυρίζω ανάποδα.
Με γυρίζω ανάποδα.
Με το γάντι.


Την ισορροπία μου τη φυλάω.
Και με φυλάει.
Αυτή η σχέση ποτέ δεν προδόθηκε.
Σε θυμάμαι πριν χρόνια να μιλάς για την «ισορροπία» μου και γελάω.
Η μοναδική κουβέντα που έπεσες μέσα.
Κι έπεσες μέσα.
Κι είμαι έξω.


Και παραέξω δεν πάω.
Είναι το επίπεδο που δεν διάλεξα.
Ευγνωμονώ όσα ήρθαν χωρίς να τα διαλέξω.
Καμιά φορά είμαστε β’ διαλογής.
Μεταχειρισμένοι.
Μεταχειριζόμαστε.
Χειριζόμαστε.


Όλα έχουν κάτι από αέρα.
Όλα είναι αέρας.
Λέξεις ανορθόγραφες.
Άνθρωποι ανορθόδοξοι.
Κατηγορίες.
Από αυτές που διαχωρίζουν.
Κατηγορίες.
Από αυτές που σε στήνουν στον τοίχο.


Αόρατα.
Αόρατα τρυπώνω.
Εγώ και τα τείχη μου βολτάρουμε παρέα.
Ώρες-ώρες δεν τα βλέπω.
Ώρες-ώρες ψηλώνουν τόσο πολύ που δεν βλέπω.
Ώρες-ώρες βλέπουμε παρέα.
Κάνουν στην άκρη όποτε θέλουν.
Αυτονομία.
Σχεδόν γελοία.
Σχεδόν γελάω.
Ωραία λέξη το «σχεδόν».
Ωραίο να τη λες.
Να την προσέχεις όμως.
Βιώνεται περίεργα.


Περιορίζω το λεξιλόγιό μου.
Να συνεννοούμαστε με τα βασικά.
«Ναι»-«Όχι».
Κι ας αγαπώ την ασάφεια του «ίσως».
Την ανασφάλεια του «σχεδόν».
Την αοριστία του «κάποτε».
Την σχετικότητα του «όταν».
Αγαπάω εξίσου την προσωρινότητα του «τώρα».


-----------------------------------------------------------------------------------
Το “All we go to hell” βρίσκεται στη νέα συλλογή του Χρήστου Παπαμιχάλη με τίτλο:
LOST.NOT.FOUND

Ο ίδιος, λέει:
"Η τελεία παίζει. Γιατί δεν ορίζει. Επιλέγεις."

To «soundtrack της νυχτιάς», εκπομπή στον Μελωδία 99.2 είναι κάτι προσωπικό. Κομμάτι του σύμπαντός μου.
Είναι τα βράδια με τα βιβλία ανοιχτά και το μυαλό να φεύγει. (ατέλειωτες εξεταστικές).
Είναι παρέα.
Είναι μνήμες ερώτων.
Είναι μνήμες εαυτού.
Είναι τσιγάρα και ταξίδια.
Είναι άνθρωποι.

Ο μάγος Χρήστος Παπαμιχάλης αποτυπώνει σε 17 στιγμιότυπα την ατμόσφαιρα του «soundtrack της νυχτιάς».
Η συλλογή κυκλοφορεί σήμερα. Αν πέρασες από αυτό το blog και άκουσες το «Lies», το «Icarus Wings», το «Somersault», τη «Χειραψία», θα τα βρεις στη συλλογή αυτή.
Και αν δεν πέρασες ποτέ από το «Soundtrack της νυχτιάς», ευκαιρία να το γνωρίσεις ακούγοντας τις 17 στιγμές του! Στο προτείνω ανεπιφύλακτα!

Lost not. Found.
Lost. Not Found.
(διαλέγεις)






ALL WE GO TO HELL

All we go to hell


Ladies and gentlemen


We don’t learn


Oh, we can’t

Do it now or never


YONDERBOI
Lost.Not.Found from Christos Papamichalis on Vimeo.