Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

"...Αμνησία..."

Μη μου δίνεις καμία σημασία.
«Αν είχα θάρρος για να πω το έλα, τώρα δεν θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα».
Μη μου δίνεις καμία σημασία.
Τα περισσότερα πράγματα στο κεφάλι μου είναι απλά και μετρημένα.
Χωρίς δεκαδικούς.
Χωρίς περίπλοκες πράξεις και λέξεις.
Με περιφέρει μια εκνευριστική άγνοια.
Πέρα απ’τα μετρημένα.
Γιατί πέρα απ’τα μετρημένα υπάρχουν τα αμέτρητα.
Άμμος είσαι μωρέ.
Πώς να σε μετρήσω;
Και που να σε βάλω να χωρέσεις;
Πού να σε βάλω χωρίς να μου δημιουργείς πρόβλημα;
Σε ποιό κομμάτι του εγκεφάλου μου έχεις την αίσθηση ότι χωράς ολόκληρος;
Ολόκληρος και στέρεος.

Το μυαλό είναι χώρος δημιουργίας και εναπόθεσης.
Θα σε τυλίξω και θα σε κάνω δωρο σε μία γωνιά του.
Θα σε στολίσω με ένα πανέμορφο περιτύλιγμα, για να μη σε βλέπω.
Θα σε στριμώξω κάπου απόμερα.
Να μην ακουμπάς τίποτα και κανέναν.
Να μην επηρεάζεις ούτε σκέψεις, ούτε αισθήσεις.
Να υπάρχεις εκεί, σαν δώρο.
Να μη χρειάζεται να δω μορφή.
Να μη μου γεννάς ανάγκες.
Ένα δώρο σε μια γωνιά.
Που κάποια στιγμή θα χάσει τα ωραία του χρώματα.
Ένα περιτύλιγμα ξεθωριασμένο.

Και ρε γαμώτο, στερεύω από επίθετα μαζί σου.
Στερεύω από λέξεις.
Πώς να σε περιγράψω σε ‘μένα;
«Πανέμορφο περιτύλιγμα».
Άκου μαλακίες…
Σε τι χρειάστηκε το περιτύλιγμα;
Η έκπληξη έχει μηδενική διάρκεια.
Ξεχνιέται.
Το περιτύλιγμα θα είναι πάντα αδιάφορο.

Συλλογή.
Θα σε βάλω σε συλλογή.
Σε ποια να σε τοποθετήσω;
Χρειάζεσαι προσδιορισμούς.
Και δεν έχω κανέναν.
Κι ούτε θέλω να σε προσδιορίσω.
Και πάντα βαριόμουν τις συλλογές.
Που τοποθετείσαι ρε γαμώτο;
Να σε βάλω στο κομμάτι «άγνοια»;
«Παράλογο»;
«Θέλω»;
«Φοβάμαι»;
«Εμείς-οι-δυό-ρώτα-με-τι;»;
«Άγνωστοι»;
«Ηλίθιοι»;
«Μαλάκες»;
«Σε ξεχώρισα»;
«Μistake»;
«Στη σταδίου»;
«Αδιέξοδο»;

Πού χωράς ολόκληρος και χωρίς θέματα;
Πού θέτεις θέματα τα οποία είναι ολόκληρα;

Μη δίνεις σημασία στις λέξεις μου.
Παίζουν χωρίς να σε υπολογίζουν και πολύ.
Υπολογίζεις χωρίς να παίζεις και πολύ.
Φοβάμαι χωρίς να με νοιάζει και πολύ.
Με νοιάζεις χωρίς να φοβάμαι και πολύ.
Μπορεί και λίγο.
Μπορεί και καθόλου.

Έλα, μην κολλάς στις λέξεις.
Τα αμέτρητα είναι σε κουτάκια.
Χωρίς περιτυλίγματα και μαλακίες.
Ψιλοκλειδαμπαρωμένα.
Δε ζουν μαζί μου.
Ζουν παράλληλα.
Τα βγάζω να αναπνεύσουν.
Μέχρι να πνιγούν μόνα τους.
Μέχρι να γίνουν αυτόχειρες.
Μετά «δεν τα ξέρω-δεν με ξέρουν».
Πλάτη με πλάτη.

Η ζωή μου σε τάξη.
Κι ό,τι είναι σε τάξη, παραμένει.
Ήσυχο και γλυκό.
Η σημασία μου στην τάξη εστιάζει.
Η ουσία μου δεν έχω ιδέα.
Την αταξία την κάνω λέξεις και την αφήνω να επιβιώνει μέσα τους.
Και μέσα σε τραγούδια.
Την ουσία μου την τυραννάω.

Τα υπόλοιπα είναι ιδέες στεγανές που να μην μπάζουν κρύο.
Ξέρεις, ασφαλείς ιδέες.
Που τις κατέχεις.
Που η «κατάκτηση» δεν σε αφορά.
Που -εντάξει μωρέ- δεν τρελαίνεσαι κιόλας.
Που -δε βαριέσαι- έτσι είναι.
Που -να ‘χεις κάπου να ακουμπήσεις- μωρέ.
Που -άνθρωπος είσαι κι εσύ- μην το ξεχνάς.

Μη δίνεις καμία σημασία στις λέξεις μου.
Αν αντέχεις, βούτα.
Όχι με κλειστά μάτια όμως, μην κλέβεις.
Αν γουστάρεις, βούτα.
Το θέμα δεν είναι να βουτήξεις.
Το θέμα δεν είναι καν αν θα νιώσεις στεγνός ή βρεγμένος.
Το θέμα μάτια μου δεν είναι εδώ μέσα.


Μην παραμυθιάζεσαι.
Παίζω μέχρι να σταματήσω να θέλω.
Θέλω μέχρι να σταματήσω να παίζω.

Μετά ή θέλω πιο πολύ ή δεν θέλω καθόλου.
Το ενδιάμεσο στάδιο λέγεται «αμνησία».

Καλώς ήρθες στην «αμνησία» μου.

(ξέρεις, με ένα ακόμα α- στερητικό.)
...........

«Κι όλα αυτά που θέλω ν' αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια».

Αμνησία

Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω
Δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
Κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
Τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει
Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
Με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
Όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ'όλα αυτά
Θέλω να βγω από'δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει
κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
Τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει
Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...


Τρύπες

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιώργος Καρράς

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

"...Κανονικά..."

Καμιά φορά έχεις λέξεις που δεν ξέρεις τί να τις κάνεις.
Καμιά φορά έχεις σιωπές, ενώ ψάχνεις για λέξεις.
Καμιά φορά ζητάς ευκαιρίες και δεν σου δίνονται.
Καμιά φορά σου δίνονται ευκαιρίες και το βάζεις στα πόδια.

Παίρνεις τις καλές σου τις λεξούλες και τις πνίγεις.
Ήρεμα-ήρεμα.
Σαν αυτούς που «φεύγουν ήσυχα και λογικά».
Σαν παράπονο που το πνίγει το μυαλό.
Σαν μυαλό που το πνίγει το παράπονο.
Σαν λέξη που την πνίγει η σιωπή.
Και σαν σιωπή που την πνίγουν οι λέξεις.

«Θα» που σκαλώνουν στην πρόθεση.
Προθέσεις που παρακωλύονται από «θα».
Η «θάλασσα» κρύβει ένα «θα».
Της πνιγμένης πρόθεσης.
Η «πρόθεση» κρύβει ένα «θε».
Του πνιγμένου «θέλω».

Θα έμπαινες ποτέ σε ένα καράβι που δεν θα σου έλεγε τον προορισμό του;
Έλα, άσε τα γλυκούτσικα, ποιητικά και φιλοσοφικά…
Θα έμπαινες;
Εγώ όχι.
Κι αν έμπαινα, σε λίγο θα έκανα μια βουτιά και θα γύριζα κολυμπώντας πίσω.
Κι η επιστροφή στη στεριά ταξίδι είναι.
Η συνείδησή μου αγαπά το άγνωστο στη θεωρία.
Η λογική μου όχι.
Ούτε το συναίσθημα.
Το συναίσθημα δεν αγαπά την ανασφάλεια.
Θέλει το καραβάκι να τάζει προορισμούς.
Κι ας λέει ψέματα.
Κι ας λέει ότι θα πάει δεξιά, ενώ πάει αριστερά.
Δεν σε νοιάζει μωρέ.
Ούτε ο εαυτός σου δεν ξέρεις πού πάει.
Θέλεις μόνο να ακούσεις ότι κάπου πάει.
Και το «πουθενά» προορισμός είναι.
Με βιαστικό τέλος βέβαια.
Συμπράττει με την ανασφάλεια το «πουθενά».
Και τις συμπράξεις αυτές δεν τις θέλεις.
Θες τον λόγο για τον χρόνο που ξόδεψες.
Όλοι θέλουμε να κρατάμε στα χέρια μας έναν «λόγο».
Θέλεις να ξέρεις τον προορισμό.
Ο προορισμός μετράει και άσε τις μαλακίες.
Εκεί έξω είναι «ζωή», δεν είναι χαρτιά, δεν είναι οθόνη, είναι αφή, είναι όσφρηση, είναι αισθήσεις.

Μια μέρα θα με κλείσω σε κανόνες.
Και θα παλεύω να τους τηρήσω.
Να με διατηρήσω μέσα τους.
Η διαφορά είναι ότι μέχρι τώρα οι κανόνες με διαλέγουν.
«Ήσυχα και λογικά».

Αυτή τη λογική ησυχία την φοβάμαι.
Και την ήσυχη λογική.
Την ησυχία του «μέσα μας».
Τη λογική για τα «έξω από εμάς».
Κάποια θέματα δεν είναι απόφαση.
Είναι οπτική.

Οι «χαμένες ευκαιρίες» είναι μονάδα μέτρησης.
Βάλ'το αυτό στα υπ'όψιν.

Και μέσα μου στίχοι διάσπαρτοι:
«Για ποια κρυμμένη αρμονία εσύ είσαι εκεί κι εγώ εδώ…»
«…Που δεν μπόρεσα να πιάσω τον κρυφό σου τον ρυθμό…»
«Θέλω να ‘ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε».

Πώς χαράζουνε στη φλέβα τύχη κάτι τέτοιοι στίχοι.

Ρε συ στα τραγούδια όλα είναι εύκολα.
Είναι ταξιδάκια αναψυχής.
Με κρυμμένο τραύμα ή θαύμα.
Περιορισμένης διάρκειας.
Άνισης αλήθειας.
Ανυπόστατου εαυτού.
Συμπληρωματικής διάθεσης.
Αγνώστου σύμπαντος.

Fade to next song.
Kαι μετά stop.
Να τελειώνουν γρήγορα τα τραγούδια.
Να χτυπάει το καμπανάκι.
Να νιώθεις το κρύο όταν έχει κρύο.
Τη ζέστη όταν έχει ζέστη.
Τα τραγούδια σε παίζουν ανάποδα.
Ο αέρας τους.
Ο αέρας σου.
Ο αέρας μου.

On Air.
Είμαστε στον αέρα.
Είμαστε ο αέρας.

«Μόνο με αίσθηση κενού….»

Προσοχή στο κενό.
Μεταξύ ανάγνωσης και αντίληψης.

_________________________________

Επειδή μου ζητάτε παλαιότερες εκπομπές, θα προσπαθήσω να τις ανεβάζω πάνω δεξιά, κάτω από το λινκ του σταθμού. Και ευχαριστώ, ε;
_________________________________

Κανονικά


Αφού βρέχει και χιονίζει έξω
έλα να σε παίξω
για να κάνει ένας δεσμός ανταύγεια
φέρτε του σκοτάδια
Κι αν σου πω πως σαν αγάπη μοιάζεις
πες μου που με βάζεις
μόνο μ’ αίσθηση κενού
καινούργια γράφονται τραγούδια


Κανονικά, τυραννικά
γι’ αυτούς που καίνε τη ζωή μοναδικά
κανονικά κι ανήσυχα
γι’ αυτούς που φεύγουν ήσυχα
και λογικά


Αφού βρέχει και χιονίζει χρόνια
δείξε μου συμπόνια
κι ο λυγμός της ομορφιάς στα βάθη
κοίτα τι θα πάθει
προκειμένου να ‘χεις τέτοια λάμψη
πες το κι ας σε κάψει
πώς χαράζουνε στη φλέβα τύχη
κάτι τέτοιοι στίχοι
καμία φορά

Δήμητρα Γαλάνη

στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου
μουσική: Σ. Κραουνάκης