Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

"BREATHLESS..."

Πνοές…
Πνοές στο δρόμο μου.
Περπατώ και τις νιώθω τριγύρω μου.
Αιωρούνται…
Πνοές τελευταίες…
Τις νιωθω…
Τις μαζεύω.
Δεν τους αξίζει να είναι μετέωρες.
Κάποιοι δεν τις άντεξαν, τις έδιωξαν.
Εξέπνευσαν έτσι κάτι που τους βασάνιζε.
Πιστεύοντας ότι εκπνέοντας τελειώνουν όλα.
Ιστορίες, λάθη, συναισθήματα…

Τις κρατώ στα χέρια μου…
Τις αφουγκράζομαι.
Τις καταπίνω.
Ξέρω πως όλο και κάποιος θα τις χρειαστεί.
Για παρηγοριά.
Για κατανόηση.
Έχουμε ανάγκη από κατανόηση.
Από χάδια στο κεφάλι.
Από μάτια που βλέπουν καθαρά.
Από αυτιά που ακούν.
Από πνοές που σε ανεβάζουν ένα σκαλάκι.
Σε σκουντάνε στον ώμο λέγοντάς σου: «είμαι κι εγώ εδώ, σε νιώθω, σε καταλαβαίνω».

Πόσοι δεν έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδο;
Μετά το ξεχάσαμε;
Μας ξεχάσαμε;
Εμείς ήμασταν.
Εμείς.
Ένα «εγω» παλιότερο.

Έχω ξεχάσει.
Μα δεν με έχω ξεχάσει.
Εχω ξεχασει τα γεγονότα.
Αλλα δεν εχω ξεχασει εμενα μέσα σε αυτά.
Ξέρω ότι βγήκα από τους «λαβυρίνθους» που χανόμουν.
Μα θυμάμαι ακόμα το δρόμο...
Τις «στρατηγικές» για την έξοδο…

Και διατηρώ ακόμα τις πνοές.
Και τις χαρίζω.
Και ξεκλειδώνω άλλες.
Και πνοές άλλων.

Πνοές που σου δίνουν χρόνο.
Χρόνο να καταλάβεις πως εκπνέοντας δεν διαγράφεις.
Μειώνεις τον χρόνο που σου παρέχεται για να συνειδητοποιήσεις.
Όταν συνειδητοποιήσεις και αποδεχτείς αρχίζεις να μαζεύεις κι εσύ πνοές.

Κι όταν τις μοιράζεσαι, χαμογελάς.

Όταν μοιράζεσαι αυτά που κάποτε δεν μπορούσες να αποδεχτείς.
Τα δέχεσαι ως περιουσία σου.
Χρυσός.
Χρυσός το να μοιράζεσαι.
Χρυσός και το να δίνεις πνοές.
Να δίνεις το χέρι σου στον άλλον.
Στον όποιον…
Σε όποιον θέλει να μιλήσει.
Σε όποιον θέλει να ακούσει ότι τον καταλαβαίνουν.

Διαφορετικές όλες οι ιστορίες…
Διαφορετικοί οι άνθρωποι…
Μα τόσο κοντά οι καρδιές…
Τόσο όμοια τα συναισθήματα…

Nα χαμογελάς…
Να καταλαβαίνεις…
Να δίνεις…
Να μη στερεις…
Ουτε απ’τον εαυτό σου, ούτε απ’τους άλλους…

Όταν μοιράζεσαι χαμογελάς…
Κι όταν χαμογελάς, μοιράζεις..
Και μοιράζεσαι…

...

...
...
Υ.Γ "...Your voice is echoing again..."


BREATHLESS

I'm hunting shadows in the dark
And steaming jungles of the world,
Either to kill or to be killed,
By creatures never named or heard,


I'm lifting wishes to the stars,
The gleaming satellites of time,
Orbiting circles overhead
To futures when your love is mine,


But you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door

it feels just like you took the air out of the room with you,

Your voice is echoing again
Through catacombs inside my mind,
And I've been dreaming of revenge,
To make you love me more than even you can try,


All words converge to where you are,
If I follow I will surely find
The horse is gone,
the fire's still warm
You've moved on a hour before,
You like to keep me just one step behind,

You were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,


Breathless, Breathless, Breathless, Breathless,

Yeah, you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Restless when it's gone,
Breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless, Breathless, Breathless, Breathless.


Dan Wilson

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

"ΑΕΡΙΚΟ..."

Aερικό είσαι…
Αερικά είμαστε…
Κι όσοι δεν είμαστε θα γίνουμε.

Θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Στα παραμύθια του μυαλού.
Θα βλέπουμε με κλειστά τα μάτια.
Θα βλέπουμε καλύτερα απ’όλους.
Θα ζούμε στα πιο όμορφα σκοτάδια.
Εκεί που είσαι «μονάχος και όχι μόνος»

Θα γελάμε δυνατά.
Θα μιλάμε χωρίς να φοβόμαστε.
Δεν θα υπάρχει φόβος.
Μόνο ρίσκο.
Μόνο χαμόγελα.
Και πόνος, κι αυτός θα υπάρχει.
Άλλωστε πώς θα μάθουμε να εκτιμούμε τη χαρά;


Θα αφεθώ στα πάθη μου, σου λέω.
Δεν φοβάμαι.
Θα ζήσω τα «λάθη» μου…
Και μακάρι να ζούσαμε και τα «σωστά» με το ίδιο πάθος που ζούμε και τα «λάθη».
Όταν γελάω δεν θα κλαίω μέσα μου.
Το αντίθετο.
Όταν κλαίω θα γελάω μέσα μου.
Θα γελάω πρώτα με τον εαυτό μου.
Μετά με τους άλλους.
Τους συμβιβασμένους.

Και τα κίνητρα μου, μαζί μου θα ‘ναι πάντα.
Αφού στο έχω πει, δεν μπορώ να ζήσω δίχως αυτά.

Και η έμπνευση.
Η κάθε έμπνευση.
Η Ελένη λέει ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θέμα έμπνευσης.
Άλλοι το μεταφράζουν ως «χημεία».
Προτιμώ όμως την έμπνευση.
Χωρίς εισαγωγικά.

Όσο για τους φόβους μου, δεν υπάρχουν.
Ο φόβος δε ζει.
Ο φόβος είναι σκέψη.
Πλαστό εμπόδιο.
Δικαιολογία.

Θυμάσαι πόσα έχω φοβηθεί;
Εγώ πάντως όχι.
Τα έχω ξεχάσει.
Ξεχνιέται ο φόβος.
Ακόμα και όταν αυτό που φοβάσαι γίνει πραγματικότητα, ξεχνάς το φόβο που είχες πριν και θυμάσαι μόνο το γεγονός της πραγματοποίησης.
Γι’αυτό σου λέω, άσε στην άκρη τους φόβους, δεν οδηγούν πουθενά.
Εμεις θα ζήσουμε στα παραμύθια…




Αερικά είμαστε.
Ζούμε.
Γελάμε,
κλαίμε,
χαιρόμαστε,
λυπούμαστε,
χορεύουμε,
τραγουδάμε,
μοιραζόμαστε…
Ζούμε.

Οπότε, άσε τα «θα».
Δεν θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Ζούμε ήδη μέσα τους.
Βλέπουμε ήδη με κλειστά μάτια.
Και μη με ρωτήσεις πώς το κάνουμε αυτό:
«βλέπω με κλειστά μάτια» = νιώθω.
Εγω νιώθω, ψυχανεμίζομαι (που λέει κι η «νότα»)...
Κι έτσι βλέπω.
Εσύ;

Bλέπεις;


ΑΕΡΙΚΟ

Σβήνω απ' την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά πεινάνε...
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους...

λένε πως σ' έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι,μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...

Αερικό είσαι,αερικό...
Αερικό είσαι,αερικό...

Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται...
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν...

Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα 'ρθει αυτό,μην το γυρέψεις
και θα σου πει...

Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...

Παύλος Παυλίδης