Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

"ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΩ..."

Επικεντρωνομαστε στο παρελθον. Σ'ενα παρελθον που βρισκεται πολυ πισω μας.
Ξεχναμε το τώρα, αν και ειναι το μονο που υπαρχει...
Ελπιζουμε για το αυριο, ενα αυριο που δεν εχουμε ιδεα τί μορφη θα εχει...
Μεγαλο λαθος...

Ό,τι περασε, δεν ξαναερχεται...
Εφυγε για παντα...
Αφησε ενα βαρος, αλλα μερικες φορες το εχουμε αναγκη...
Παντα ομως, πλην του βαρους, μενουν και τα καλα, τα ευχαριστα...

Μεγαλωνουμε... Οσο μεγαλωνουμε πληθαινουν και οι αναμνησεις...
Καθε στιγμη και μια νεα γνωση, μια καινουρια εμπειρια...
Γιατι να μην προσηλωνομαστε στα νεα δεδομενα;
Γιατι προσπαθουμενα δουμε το παρελθον απο 1000 οπτικες γωνιες; Ό,τι ηταν να μας δωσει, μας το εδωσε... Δεν εχει πια σημασια...

Ίσως τελικα να μη μου εδωσες τιποτα εσυ μικρε μου... Όλα μου τα εδωσε η παρουσια σου... Αποτελεσες αφορμη για να βρω πολλα, να πεταξω ακομα περισσοτερα, να δημιουργησω και να χτισω απο την αρχη τον εαυτο μου... Έναν εαυτο πιο ακεραιο.. 'Ισως για καποια πραγματα να υπηρχε η προδιαθεση κι εσυ ηρθες να την αφυπνισεις και να με οδηγησεις στην καλλιεργεια της...

Δεν υπαρχεις πια στη ζωη μου... ΕΓΩ σε κρατω μεσα μου, εκουσια, γιατι αποτελεις την εμπνευση μου... Με δικη μου πρωτοβουλια αφαιρειται το σεντονι που καλυπτει καποια "θελω", τα οποια υπηρξαν ισχυρα κατα το παρελθον, αλλα τωρα πια εχουν αποδυναμωθει... ΕΓΩ ελεγχω την "παρουσια" σου στη ζωη μου και οποτε επιθυμω την μετατρεπω σε "απουσια". Εσυ δεν εισαι πουθενα τον τελευταιο χρονο...

Ενας μονοδρομος ησουν, επρεπε να τον διαβω, δεν ειχα αλλη επιλογη... Το εδαφος ηταν δυσβατο, ματωσαν τα ποδια μου... Και η ψυχη μου... Σκληραγωγηθηκα... Ανηφορα ησουν που οδηγουσε στο γκρεμο... Οι επιλογες που ειχα ηταν λιγες. Να γυρισω πισω ή να πεσω στο γκρεμο... Προτιμησα το δευτερο. Βουτηξα στο κενο γελωντας και με ανοιχτα τα ματια. Φοβομουν αλλα την χαρηκα την πτωση μου, την απολαυσα... Δεν πεθανα ομως! Ανοιξαν τα φτερα της ψυχης μου και το περιεργο ειναι οτι αγνοουσα την υπαρξη τους. Σωθηκα εν τελει! Κι εχω να θυμαμαι πολλα απο τη βουτια μου...

Βρηκα τη δυναμη μου και δεν με ενοχλει που ξερω οτι συνεβαλες στην ευρεση της... Όλα γινονται για καποιο σκοπο... Και παντα, μα παντα ωφελουμαστε, βγαινουμε κερδισμενοι! Κι ας κυνηγαμε τον εαυτο μας...Ξερει πού μας οδηγει...!


ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΩ

Λατρεύω ό,τι μ' αρρωσταίνει
ό,τι προδόθηκε μα ο τσαμπουκάς του επιμένει.
Ν' αρπάζεται απ' τη φωνή μου
γι' αυτό και τραγουδάω για να γιατρευτώ.

Ό,τι αγάπησα με σπρώχνει
να ξεχάσω ότι μισώ
Είμαι αυτό που κυνηγάω
κι ας μην αρπάζω ό,τι αγαπώ.

Όσα μου πήρες μαγκιά σου
μακάρι να 'χα κι άλλα για ν' αφήσω στην ποδιά σου.
Ν' άφηνα ότι μου λείπει
και να 'ρθω πάλι κάποια μέρα να το βρω.

Ότι αγάπησα με σπρωχνει
να ξεχάσω ότι μισώ
Είμαι αυτό που κυνηγάω
κι ας μην αρπάζω ό,τι αγαπώ.


Να 'μουνα χρώμα ή χαλίκι
να 'μουν για λίγο της ψυχής σου χαρτζιλίκι
Απάνω μου να ακουμπούσες
το κουρασμένο σου το βλέμμα σαν ευχή.

ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

"Α Υ Τ Η Η Φ Ι Λ Ι Α . . ."

(Αφιερωμένο στην καλυτερη μου φιλη)

Μετραμε πλεον αρκετα χρονια φιλιας... Δεν ξερω απο πού να αρχισω και που να τελειωσω... Ημασταν εξι χρονια γειτονισσες (διπλανα μπαλκονια) και ομως ποτε δεν καναμε παρεα... Πεντε χρονια στο ιδιο σχολειο και παρ'όλα αυτά δεν ανταλλαζαμε και πολλες κουβεντες. Η αληθεια ειναι οτι δεν σε συμπαθουσα ιδιαιτερα (παραξενιες μιας μικρης σκορπινας...!). Εναν σεπτεμβρη ηρθες κι εσυ, μαζι με τον μεγαλο ερωτα, στον ιδιο χωρο αλλα με διαφορετικο βεβαια ρολο. (Όταν η πρωτοπλαστη ανακαλυψε την "λιθινη εποχη"->λιγοι θα το καταλαβουν, αλλα πιστεψτε με εχει νοημα)!

Απο φιλιες ημουν λιγο -πολυ απογοητευμενη. Η εσωστρεφεια και η δυσπιστια συγκυβερνουσαν τον εαυτο μου... Ηρθες την καταλληλοτερη στιγμη στη ζωη μου! Zησαμε μαζι το σημειο της μεταβασης απο την εφηβικη ηλικια στην πιο ωριμη... Εγω ζουσα τον πρωτο μου ερωτα... Μπορουσες να με καταλαβεις, μα πανω απο ολα ΘΕΛΗΣΕΣ να με καταλαβεις... Περιεργες οι συνθηκες γενικοτερα, ασυνηθιστες... Ολα εγιναν γρηγορα και μαγικα! Η καθημερινοτητες μας ακολουθησαν τον ιδιο δρομο, χερι-χερι...

Εκανες κατι πολυ σημαντικο για το οποιο θα σε ευγνωμονω εφ'ορου ζωης: ΜΕ ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΕΣ...!!! Εκρυβες και κρυβεις μεσα σου ενα παιδι... Αυτο λοιπον το παιδι αποτελεσε αντιδοτο στη δικη μου σοβαροφανεια. Εβγαλες το παιδι απο μεσα μου, το παιδι που ειχε αναγκη να παιξει, να γελασει, να κοροϊδεψει! Μονο εσυ ειχες την ικανοτητα να καταφερεις κατι τετοιο. Όντας αρωγος και θερμος υποστηρικτης της τρελας καταπραϋνες αυτο που ζουσα και με βοηθούσες να το δω πιο χαλαρα, να το απολαυσω...
Καπου εκει εκανε την εμφανιση του κι ενα προβλημα υγειας του πατερα μου... Hσουν κοντα μου, η αγκαλια σου ηταν ανοιχτη και η συμπαρασταση σου πραγματικα πολυτιμη...
"Σ'ευχαριστω που με εχεις μαθει διχως φοβο να πετω, σαν ενα αδεσποτο παραξενο θλιμμενο αερικο, μ'ένα τραγουδι μου τα συννεφα θα διωξω στο λεπτο για να γεμισει ο ουρανος σου σ'αγαπώ!" ...

Μετα απο εναν χρονο για 'μενα ηρθαν τα "δυσκολα"... Εφτασε η περιοδος που αρχισα να χανω τον εαυτο μου μιας και ζουσα κατι αρκετα επιπονο... ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ... Αντεξες την αλλαγη μου, αντεξες τα ξεσπασματα μου ("τα ακουγες" εσυ χωρις να φταις), με ειδες να κλεινομαι στον εαυτο μου κι ομως δεν εφυγες ουτε στιγμη απο το πλευρο μου... Η δυσκολη αυτη περιοδος ειχε σαν αποτελεσμα να παρω μια αποφαση που ηταν θεωρητικα για το καλο μου: αποφασισα να φυγω απο την Αθηνα γιατι επρεπε να βρω κατι που ειχα χασει... Τον εαυτο μου... Τα ειχα ολα στην αθηνα, ολα εκτος απο εμένα, ετσι οι καταστασεις επεβαλαν μια αποχωρηση.
Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο δυσκολη ηταν αυτη η αποφαση για μενα, επρεπε ομως να γινει. Το κλαμα σου ακομα με παγωνει... Κι ας εχουν περασει χρονια. Ειναι δυσκολο να καταλαβει καποιος πώς βιώσαμε αυτην την απομακρυνση. Χαναμε κι οι δυο κατι πολυ σημαντικο. Ισως για μενα να ηταν λιγο πιο ελαφρυ γιατι θα ερχομουν σε επαφη με νεα δεδομενα και θα επικεντρωνομουν στο πώς θα χτισω τη νεα μου ζωη. Παρ'ολα αυτα δεν ηταν τοσο ευκολο... Εσυ το εξωτερικευες, ενω εγω το κρατουσα μεσα μου...

Η αποσταση ομως επιτελεσε εργο: χαρη σ'αυτην εκτιμησα πολλα απ'οσα θεωρουσα σιγουρα... Εκει που βουλιαζα στη μοναξια μου ακομα και οταν "εκανα παρεα" με τις συμβατικες μου φιλες, εκει χτυπουσε το τηλεφωνο και ησουν εσυ... Με εκανες να γελαω, με εκανες να αναλογιζομαι τα θετικα αυτης της φυγης και για αλλη μια φορα με στηριζες. Την στιγμη που νοσταλγουσα την Αθήνα μου υπενθυμιζες ποσο προσοδοφορα και εποικοδομητικη ηταν η αποφαση μου. Ποσο δυσκολο μπορουσε να ειναι κατι τετοιο για ΄σενα... Με γεμιζες δυναμη... Ο τονος της φωνης σου σε προδιδε που και που...
Και πως ειναι δυνατον να ξεχασω την πρωτη φορα που ηρθα στην Αθήνα χωρις να το ξερεις... Βουβο κλαμα απο τη συγκινηση μολις με ειδες. Καμια λεξη, μονο δακρυα... Τί πιο αληθινο;;; Δεν θα διαγραφει ποτε αυτη η εικονα απο την μνημη μου...

Εξι μηνες διηρκεσε η φυγη μου, παρ'ολο που επεμενα οτι θα κρατησει τεσσερα χρονια...! Δεν αντεξα και ετσι επεστρεψα. Τοτε ηταν που θεσαμε για μια ακομη φορα νεα θεμελια αμφοτερωθεν...

Οι περιοδοι που ακολουθησαν ηταν λιγο περιεργες... Περιειχαν αρκετους τσακωμους που καποιες φορες με εκαναν να πιστεψω οτι σημαιναν το τελος αυτης της φιλιας... Ευτυχως δεν εγινε κατι τετοιο. Βιωσαμε αυτο που λεμε: μια κρυο, μια ζεστη. Μεσα στο προγραμμα ηταν κι αυτα. Αυτοι οι τσακωμοι σε βοηθουν να εκτιμας αυτο που εχεις. Επισφραγιζουν φιλιες...

Νομιζω οτι η χειροτερη φαση που περασαμε ηταν η περσινη. Δεν ημασταν τσακωμενες, απλως δεν καναμε παρεα. Ειχαμε τα "τυπικα". Λαθη και των δυο... Αλλα οπως εχει αποδειχτει, οσο κι αν προσπαθησαν "καποιοι" να μας απομακρυνουν, απετυχαν! Έτσι ειναι...

Εχουμε πληθωρα στιγμων να θυμομαστε, κυριως ευχαριστων... Αποτελεσαμε αξεπεραστο διδυμο στην τριτη λυκειου, ειδαμε πώς ειναι να φτανεις στον πατο και συνειδητοποιησαμε ποση σημασια εχει να υπαρχει ενα χερι διπλα σου για να κρατησεις...

Σε εχω ταλαιπωρησει πολλες φορες, το ξερω... Ειμαι στραβοξυλο! Εχω πολλα να θυμαμαι και να σε ευχαριστω για αυτα... Ποιος αλλος θα καθοταν με τις ωρες μες στο κρυο μαζι μου μονο και μονο για να πραγματοποιησω μια τρελα μου...; Ποιος θα ερχοταν μαζι μου τοσες φορες να μου κανει παρεα κατα την διαρκεια της αναμονης και να φυλαει τσιλιες; Αν και περυσι οπως προειπα, καναμε ενα διαλειμμα, ησουν διπλα μου τον απριλη που αντιμετωπισα εναν θανατο... Πολλα δεν ησουν υποχρεωμενη να κανεις για ΄μενα, αλλα τα εκανες... Χιλια ευχαριστω δεν φτανουν...

Εμεις οι δυο δεσαμε, ετσι απλα... Λιγοι μπορουν πραγματικα να μας "πιασουν", να μας καταλαβουν... Μπορει να φταιει το κοινο μας χιουμορ! Εχουμε γελασει πολυ και συνεχιζουμε να γελαμε! Αυτο ειναι βασικο! Η τρελα κυριαρχει! Μας καθοδηγει! Διδασκομαστε καθημερινα! Ξεχνιουνται οι αναζητησεις για το "θελώπρεπο" που διηρκεσαν ενα ολοκληρο καλοκαιρι; Μεχρι και θεμα στην ταξη ειχε γινει!

Επιβιωσαμε! Η φιλια μας επιβιωσε! Το γεγονος οτι ζησαμε μαζι αυτην την μεταβατικη περιοδο κατα την οποια μεγαλωνεις αποτομα και δεν αποχωριστηκαμε, σημαινει πολλα... Και οι δυο αλλαξαμε, αλλα δεχτηκαμε η μια τις αλλαγες της αλλης...

Ενα πραγμα καταλαβα ολα αυτα τα χρονια:
ΦΙΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ... ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ...
Κι εμείς το καταφέραμε...!

Το παρακατω τραγουδι σε στιχους του Παρασκευά Καρασούλου και μουσικη του Γιώργου Ανδρέου, αποδιδει τη σημασια της κοινης μας πορειας, της δικης μας φιλιας...:


Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ


Τ' αστέρια που μετρήσαμε να πέφτουνε στη γη
Είναι οι μύθοι που είδαμε να σβήνουν στο σκοτάδι
Χρόνια πορείες παράλληλες που ζήσαμε μαζί
Σαν στρατιωτάκια τα 'στησε η νύχτα στο σημάδι.

Όλα αλλιώς περπάτησαν, ποιος να το φανταστεί;
Δίχως σενάριο τελικά το έργο αυτού του κόσμου
Κι όσοι σκηνοθετήσαμε μιαν άλλη του εκδοχή
Ο χρόνος μας παράτησε στα απόμερα του δρόμου.

Σ' ένα ταξίδι αδιάκοπο ο κόσμος προχωρά
Σαν καραβάνια τα όνειρα την έρημο διασχίζουν
Αδύναμα κι ευάλωτα στου χρόνου τη φθορά
Μόνο τα αισθήματα μπορούν βυθούς να καθρεπτίζουν.

Η μόνη αλήθεια που ένιωσα ν' αντέχει στη βροχή
Αυτή η φιλία, που άπλωσε και γέμισε τα χρόνια
Αυτός ο μύθος που έντυσε των δύο μας την ζωή
Σαν άνοιξη που σώσαμε στον πιο βαρύ χειμώνα.

ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

--------------------------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ Αν εχει καποιος αυτο το τραγουδι παρακαλώ ας μου στειλει ενα e-mail (prwtoplasti@yahoo.gr) ή ας με προσθέσει στις επαφές του στο messenger (prwtoplasti@hotmail.com). Έχω αναγκη να το βρω!

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

"ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ..."

Γιατι αγαπάμε παντα αυτο που μας ποναει και γιατι μας ποναει παντα αυτο που αγαπαμε;
Ουτε καν θυμαμαι την ζωη μου πριν σε αγαπησω. Δεν ειχε τιποτα το ιδιαιτερο... Μια απλη ζωη... Μεχρι που ηρθες... Ολα αλλαξαν, ολα ομως... Πρωτα απ'ολα αλλαξα εγω...
Εφερες τα χρωματα, λιγο χλωμα βεβαια, αλλα αλλαξαν το φοντο της καθημερινοτητας μου. Η στιγμη απεκτησε ουσια. "Ήσουν" στη ζωη μου, και μονο αυτο ηταν ο καλυτερος λογος για να προσεχω τον εαυτο μου, για να με αγαπαω... Τι ομορφο που ειναι να ξυπνας το πρωι και να χαμογελας μονο και μονο επειδη ξερεις οτι σε μερικες ωρες θα δεις τον ανθρωπο που αγαπας... Τι ομορφο που ειναι να σπας τις απολυτοτητες σου και να χαιρεσαι γι' αυτο...

Ησουν η προσωποποιηση τς αντιφασης: άλλο ηθελες να φανει οτι ησουν, αλλο φαινοταν και τελικα αλλο ησουν. Δεν με ενοχλησε ποτε αυτο που προσπαθουσες να βγαλεις προς τα εξω. Δεν με ενοιαζε τι ηθελες να δειξεις...
Δεν χρειαζονταν ψεματα για να ανεβεις στην υποληψη μου. Με το που ηρθες κατελαβες την πρωτη θεση, ανεβηκες στο βαθρο και δεν απεκτησες ποτε ανταγωνιστες. Αποτελουσες το κινητρο μου, αγαπησα πραγματα που μου περνουσαν αδιαφορα μεχρι τοτε μονο και μονο επειδη υπηρχες κι εσυ αναμεσα τους. Ησουν αφορμη να βαζω στοχους και κινητρο για να τους πετυχαινω. Μεχρι που οι συγκυριες μας επαιξαν ενα περιεργο παιχνιδι: ηρθε η στιγμη που οι σκληρες αληθειες ζηλεψαν την θεση που ειχες καταλαβει και προσπαθησαν να σε αποτραβηξουν, να σε ριξουν απο το βαθρο. Με νυχια και με δοντια σε κρατησα εκει ψηλα, οχι γιατι το αξιζες, γι'αυτο δεν ειμαι ακομα σιγουρη, αλλα γιατι αν γκρεμιζοσουν εσυ, θα γκρεμιζομουν ολοκληρη.

Ειχα αναγκη απο στηριξη, αλλα μονο εγω μπορουσα να με στηριξω. Επρεπε να στηριξω επαξια τα δυο μου προσωπεια: το ενα του "φαινεσθαι" και το αλλο του "ειναι". Οφειλα να δειχνω οτι ειμαι καλα. Εκλαιγα με ωραριο. Ηταν φριχτο. Παλευα με τον ιδιο μου τον εαυτο. Το πιο δυσκολο ομως ηταν το "ειναι". Αυτο ηταν που δεν μπορουσε να γινει αποδεκτο. Ηθελα πολυ χρονο για να συνειδητοποιησω οσα συνεβησαν απο τη μια στιγμη στην αλλη. Επρεπε να αποδεχτω αληθειες που μου ηταν αδυνατον να πιστεψω οτι ισχυαν. Κι εσυ δεν με βοηθουσες. Ειχες φυγει, αλλά μόνο με το ενα σου ποδι. Το αλλο πατουσε γερα στη μερια μου. Αυτο τα δυσκολευε ολα.

Πεντε χρονια μετα και ακομα δεν ειμαι σιγουρη αν οι αληθειες εχουν γινει 100% αποδεκτες. Ωρες ωρες τις ξεχναω, ωρες ωρες κανω πως τις ξεχναω... Με παγωνουν... Ακομα.

Θελω να σε εκπνευσω. Να βγεις απο μεσα μου. Θελω να απελευθερωθω.
Ομως δεν γινεται. Θα μεινεις για παντα κρυμμενος μεσα μου. Με τον καιρο οι εμφανισεις σου θα λιγοστευουν, θα χανουν την ενταση τους, θα ξεθωριαζουν. Ομως θα παραμεινεις μεσα μου... Εισαι ενα κομματι μου... Απο τα πιο μεγαλα... Ίσως το μεγαλυτερο.

Οσο κι αν θελω να σε αποβαλω, με φοβιζει η ιδεα του να ζησω μια ζωη που δεν θα υπαρχεις καπου κι εσυ, εστω σαν μια αναμνηση. Όλα θα χασουν την αξια τους αν αφαιρεθει η πιο μελωδικη νοτα του τραγουδιου μου... Η πιο μελωδικη και ταυτοχρονα η πιο θλιμμενη, θλιβερη, επιπονη και ομορφη μαζι...
Φοβαμαι αν καποτε δεν θα υπαρχεις. Χωρις εσενα θα νεκρωσουν ολα. Θα ειναι μικρα και ασημαντα. Τιποτα δεν θα εχει αξια... Γι' αυτό θέλω να γυρισεις... Για να μην ζησω μια ζωη απο την οποια παντα θα λειπει κατι...


Να 'ρθεις όπως θα 'ρθουν τα χελιδόνια

Τι και αν με πίκρανες πολύ
μέσα μου η αγάπη ζωντανή
είναι για σένα όπως τότε που σε είχα.
Κατάρα αν είσαι ή προσευχή
ή κάποιας θάλασσας ακτή
ή κάποια μοίρα που με μάγεψε στα αλήθεια.

Σε μυρίζω στον αέρα του χειμώνα
με χαιδεύεις όταν γίνεσαι βροχή.
Να γυρίσεις σαν θα 'ρθουν τα χελιδόνια
και της άνοιξης να πάρεις τη μορφή.

Μα λεν συνέχεια οι παλιοί
πως αν ραγίσει το γυαλί
σβήνει η αγάπη και η θλίψη καίει τα στήθια.
Κι αν βρεί ο χρόνος γιατρικό
και πεις ξανά το σ' αγαπώ
ψέμα αν είναι δεν θα ξέρεις η αλήθεια.

ΠΥΞ ΛΑΞ

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

ΜΝΗΜΕΣ...

Όλα ασπρα εξω... Πολύ κρυο... Οι μνημες εστησαν χορο και γελανε... Γελανε μαζι μου... Γελανε γιατι φοβαμαι να τις αντικρυσω... Κλεινω τα ματια μου να μην τις δω αλλα τα γελια τους μου τρυπουν τα αυτια... Ευτυχισμενες οι μνημες... Εχουν υπαρξει χαρουμενες... Δεν ξερω ποιες μνημες με τρομαζουν περισσοτερο: οι ευχαριστες ή οι δυσαρεστες... Τί ποναει τελικα περισσοτερο; Το οτι εχεις υπαρξει ευτυχισμενος ή το οτι εχεις υπαρξει δυστυχισμενος;;;

Στην πρωτη περιπτωση ζηλευεις . Ζηλευεις τον ιδιο σου τον εαυτο. Συγκρινεις τις ευχαριστες στιγμες του παρελθοντος με τις αδιαφορες του παροντος. Στη δευτερη περιπτωση τρεμεις σκεπτομενος τις στιγμες του ζωντανου "θανατου" σου... Κι ας εχουν περασει, πονουν ακομα... Οχι τοσο πολυ, αλλα πονουν...

Δεν ξεχνιεται τιποτα τελικα... Ό,τι εχει υπαρξει μια φορα, δεν παυει ποτε να υπαρχει.
Και ολα ζουν μεσα μου. Όλα βιωνουν και αναβιωνουν στη σιωπη μου. Αυτη που τωρα πια κανεις δεν μπορει να διαβασει, κανεις δεν μπορει να ακουσει. Εσυ μπορουσες μικρε μου, παλια ομως...

Το χαμογελο ειναι ενα στολιδι. Στολιζει ψευτικα τη θλιψη. Και οι αποπειρες για μια πορεια με διαφορετικο πρωταγωνιστη και διαφορετικο προορισμο ειναι αποτυχημενες εξ αρχης. Οταν λειπεις εσυ η διαδρομη χανει το νοημα της. Ο προορισμος μου ειναι παγερα αδιαφορος...

Γιατι παντα να συγκρινουμε;;; Γιατι να υποβαλλουμε τους εαυτους μας σε αυτην την διαδικασια; Αφου εμεις παντα βγαινουμε χαμενοι. Γιατι δεν γιατρευονται ποτε οι μεγαλοι ερωτες; Γιατι ζουν μεσα μας; Γιατι τους βρισκουμε μονο μια φορα; Γιατι δεν κρατιουνται για παντα ζωντανοι;

Κουβαλαω μεσα μου ενα νεκρο σωμα, εναν νεκρο ερωτα που πεθανε απο φοβο. Θα μπορουσε να αναστηθει και να ζησει σε πιο γερες βασεις αλλα του λειπει η τολμη. Δισταζει να ξαναγεννηθει. Εγω μονη μου δεν μπορω ουτε να τον απομακρυνω ουτε να τον αναστησω. Χρειαζομαι εσενα να με βοηθησεις...

Με γεμισες... Μα με αδειασες... 'Ηρθες να μου δείξεις τι θα πει ευτυχια αλλά εφυγες και μου στερησες την ευκαιρια να την ζησω. Απλως την αντικρυσα, την ακουμπησα και μετα χαθηκε... Χαθηκε μαζι με 'σενα. Τί νόημα εχει μικρε μου απλως να την κρατας στα χερια σου; Η ευτυχια θελει να την μοιραζεσαι, ετσι βιωνεται.

Σε ψαχνω... Δεν σε βρισκω γυρω μου, μονο τα σημαδια σου υπαρχουν... Παντου... Θελω να σε δω... Θελω να κανω μια βουτια στα ματια σου, να ξαναζησω λιγες στιγμες ευτυχιας, κι ας την ξαναχασω, κι ας μην την ξαναβρω, θελω για λιγο μονο να σε δω. Αφου οπου εισαι εσυ ειναι κι αυτη. Εχεις απαγαγει την ευτυχια μου. Θελω να συναντηθουμε, να βυθιστουμε στο τιποτα,
σε ενα ΤΙΠΟΤΑ που για εμας ειναι ΟΛΑ.........


Μικρή πτητική θεολογία

Είναι που τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια
αποδημήσαν στ' ουρανού τη μέσα γειτονιά.
Τώρα ο χειμώνας θα κρατήσει χίλια χρόνια
μέχρι στης άνοιξης να λιώσει τη φωλιά.

Μέχρι η ανάσα σου να γίνει περιστέρι
μέχρι να ανοίξει η αγκαλιά σου σαν φτερό
θα είμαι ένα σύννεφο κι εξατμισμένο αστέρι
βουνό εξόριστο στον άδειο ουρανό.

Κάπου μακρυά είναι τ' αλλού, το πουθενά.
Κάπου προς τα εδώ το τίποτα θα ζήσω.

Κι αν ούτε σπέρνουνε τ' αηδόνια, ούτε θερίζουν
είναι που στέκονται στο πιο ψηλό κλαδί
και μεταφράζουν την εικόνα που αντικρίζουν
σε δέντρο που είδε το Θεό και κελαηδεί.

Δε σε πιστεύω πια, δε σε πιστεύω ακόμη
μ'έχει κουράσει της αλήθειας σου το φως.
Λίγη σκιά να βρω, στα μάτια λίγη σκόνη
το παραμύθι μου να ζήσω ο φτωχός.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

"ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ"

Πριν έναν χρονο ακριβως, τετοιες μερες, ερωτευτηκα για δευτερη φορα! Ερωτας που κρατησε λιγο αλλα με διδαξε πολλα και κυριως με δρομολογησε... Πιστεψα οτι ειχε ερθει το τελος του μεγαλου μου (και πρωτου μου) ερωτα. Τα χρωματα εκαναν για δευτερη φορα εμφανη την παρουσια τους! Η καρδια ξαναχτυπησε γοργα! Η σκεψη μου επαψε να μονοπωλειται, αλλαξε πρωταγωνιστη! Όποτε κατευθυνοταν στον πρωην πρωταγωνιστη με χτυπουσαν απανωτα κυματα θυμου! Όλα αυτα ομως, διηρκεσαν λιγο (καλως ή κακώς)...

Σήμερα, εναν χρονο μετα, προσπαθωντας να βαλω σε μια σειρα οσα εχουν συμβει καταληγω σε συμπερασματα που ειχαν βγει και πριν μερικα χρονια... Καμια αλλαγη επι της ουσιας. Πολλα βηματα μπροστα, αυτο δεν το αρνουμαι, μονο που παρολο που εχω παει μπροστα κοιταζω διπλα μου και βλεπω παλι εσενα μικρε μου. Δεν εισαι πισω μου, δεν σε αφησα εκει, εισαι κοντα μου, μαζί μου, εκουσια ή ακουσια, δεν εχω ιδεα...

Δεν εχει φτασει το τελος. Δεν εχουμε παει εκει. Μπορει να κανουμε στροφες γυρω του, να εχουμε πλησιασει, να ειμαστε σε αποσταση αναπνοης, αλλα παρ' ολα αυτα δεν το αγγιζουμε. Ο αγωνας μας μονιμως παιρνει παραταση, το τερμα γεμιζει και αδειαζει αλλα δεν καταληγει πουθενα... Αγωνας αοριστου διαρκειας... Οσο για το σκορ, δεν εχει καμια σημασια. Αλλες φορες χανω, αλλες κερδιζω και αλλες ειμαστε ισοπαλοι. Ο αγωνας δεν τελειωνει, ετσι δεν υπαρχει νικητης...

"Τελος" στη αρχαια ελληνικη σημαινει σκοπος. Πιστευεις οτι εμεις εχουμε καποιο σκοπο; Αν ναι γιατι δεν προσπαθουμε να τον επιτυχουμε. Κι αν αποτυχουμε, δεν πειραζει, τουλαχιστον θα εχουμε προσπαθησει. Εμεις ομως δεν κανουμε τιποτα. Καθομαστε με δεμενα τα χερια και τα στοματα. Μονο τα ματια μας ειναι ανοιχτα, ετσι για να παιρνουμε λιγη ενεργεια καθως κοιταζουμε ο ενας τον αλλον... Ανημποροι να επιδιωξουμε... Απο προσπαθεια παιρνουμε και οι δυο (τωρα πια) μηδεν! Καποτε εγω ειχα ασσο! Εκανα καποιες προσπαθειες αλλα ηταν μηδαμινες. Ειχα να πω χιλια πραγματα και ελεγα ενα... Τωρα δεν λεω τιποτα... "Δεν λέω τίποτα μα νιώθω...", που λεει και η Μελινα Ασλανιδου...

...Με καταδιωκεις... Υπαρχεις γυρω μου... Εχεις αφησει τα σημαδια σου... Οι πληγες μου εχουν το ονομα σου... Δεν φευγεις. Ουτε απο μεσα μου, ουτε απο γυρω μου. "Ενοχη που δεν ξεπληρωσα ποτέ...".

Δεν υπαρχει τελος. Δεν θα υπαρξει ποτε. Θα παρατεινεται αιωνιως. Οσο θα υπαρχει ενα μυαλο που θα σκεφτεται και μια καρδια που εχει νιωσει, αλλο τοσο θα υπαρχεις κι εσυ. Γιατι το τελος μικρε μου δεν το βαζουν οι καταστασεις και τα γεγονοτα, το τελος το βαζει το μυαλο και η καρδια. Και αυτα τα δυο δεν ξεχνανε ποτε. Εκδικουνται εμας, τους "κατοχους" τους γιατι συνεχεια τα καταπιεζουμε, τα γεμιζουμε με "μη", με "οχι" και με "πρεπει". Αυτα ομως ειναι ελευθερα, κανουν ο,τι γουσταρουν χωρις να μας δωσουν λογαριασμο... Και φυσικα εμεις βγαινουμε χαμενοι και στερημενοι που δεν αφεθηκαμε. Που γιναμε "δημοσιοι υπαλληλοι" και απλως βολευτηκαμε στις θεσουλες μας και ξεχασαμε να ζουμε. Ξεχασαμε να στοχευουμε. Ονειρευομαστε δειλα και βαζουμε φραγμους στην πραγματωση. Αποχαυνωθηκαμε (το εχεις πει κι εσυ αυτο...). "Ξεβολεψου" και ελα να ταξιδεψουμε μαζι. Δεν σε κουρασαν τα νοερα και μοναχικα σου ταξιδια; Δεν εχεις καταλαβει ακομα οτι η προκληση δεν ειναι να κανεις ονειρα, αλλα να τα ζεις! Εσυ ομως οφειλεις πρωτα να μαθεις να ζεις και μετα να ζησεις τα ονειρα σου... Μην ξεχνας οτι τα συναισθηματα που καταπιεζονται, διογκωνονται.........

Πριν εναν χρονο πιστεψα οτι γλιτωσα απο τις αληθειες που με πετροβολουσαν... Ένα ευχαριστο διαλειμμα ηταν μονο...! Ετσι για να μου αποδειξει η ζωη οτι δεν γινεται να ζησω κατι τοσο δυνατο όσο ηταν η δικη μας ιστορια πανω απο μια φορα... Και φυσικα χαρη σ'αυτο το μικρο σε ενταση και διαρκεια διαλειμμα αντιληφθηκα ποσο ευτυχης ειμαι που οι δρομοι μας διασταυρωθηκαν......!


Ψυχές και σώματα

Στην προηγούμενη ζωή μου είχα φτάσει

να σ΄ αγαπήσω, να σε νιώσω, να σε βρω
κι ύστερα απ΄ αυτό μ΄ είχες καταδικάσει
ως την επόμενη ζωή να σ΄ αγαπώ.
Γι αυτό κι εγώ ξαναγεννήθηκα μικρό μου
τι σημασία έχει από ΄δω κι εμπρός
αν θα ΄σαι εσύ που θα ορίζεις τ΄ όνειρο μου
ή θα ΄ναι η μοίρα χωριστή του καθενός.

Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε
αλλάζουν ονόματα και πάλι απ΄ την αρχή

Η μοίρα τώρα από κοντά σου δε με παίρνει
τίποτα δε νικάει πια το παρελθόν
κι όλο μια άγνωστη φωνή με γυροφέρνει
μου λέει τα μάτια μη σηκώνεις απ΄ αυτόν.
Αυτός ο άνθρωπός θα σε καταδιώκει
σαν ενοχή που δεν ξεπλήρωσες ποτέ
κι αν στην επόμενη ζωή του πεις το όχι
πάλι μπροστά σου θα τον βρεις θέλεις δε θες.

Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε
αλλάζουν ονόματα και πάλι απ΄ την αρχή...


Χ.Αλεξίου

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ...

Υπαρχουν σκεψεις τις οποιες διαγραφω πριν ολοκληρωθουν...
Σκεψεις που μου παγωνουν το αιμα...
Ακινητοποιουν τα παντα μεσα μου...
Αλλαζουν πραγματικά όλα ή θελουμε να πιστευουμε οτι αλλαζουν???
Άλλο "εγω" ήμουν περυσι και άλλο "εγω" ειμαι τωρα.
Περυσι εψαχνα το καθε τι. Δεν αφηνα τιποτα διχως αναλυση.
Φετος εχω γινει "πολυασχολη", δεν εχω τον χρονο να αναλυσω... Ελεγα επι εναν χρονο σε ολους και στον εαυτο μου οτι δεν με απασχολει τι κανεις, πως εισαι, αν εισαι καλα... Και οντως δεν με απασχολουσε... Ή μαλλον δεν εμπαινα στη διαδικασια να καταλαβω αν με ενδιαφερει ή οχι η ζωή σου. Δεν ξερω τελικα ποσο καλο μας κανει να τα ψαχνουμε ολα. Μας αλλαζει τα δεδομενα. Αλλο θελουμε να ισχυει, αλλο πιστευουμε οτι ισχυει και τελικα τιποτα απο τα δυο δεν ισχυει.

Εχω μαθει να κρυβω και να κρυβομαι. Ψαχνω στους στιχους τα ανειπωτα συναισθηματα μου, ψαχνω να τα δω καπου γραμμενα γιατι εγω δεν θα τα πω ποτε ετσι οπως ειναι. Ποτε και σε κανεναν. Ουτε σε ΄σενα μικρε μου... Όχι γιατι δεν θελω, σε ΄σενα θελω, αλλα δεν ξερω αν μπορω... Εσυ τις αληθειες μου τις ηξερες πιο καλα απ' τον καθενα, τις διαβαζες στα ματια μου. Όλα τα διαβαζες, την χαρά, την ευχαριστηση, την αγαπη, τον φοβο, τον πονο (που ξεχειλιζε καποια περιοδο...)... Η σκεψη που δεν αντεχω να κανω ειναι μια: ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ "ΕΓΩ", Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ...
"Εσυ με ξερεις πιο πολυ απ'ολους στη ζωη μου, τα μαγικα ταξιδια μου τα εκανες κι εσυ..."
Ειχες εναν τροπο να μαγευεις τα παντα. Εδινες νοημα στα ανουσια, εκανες τις απλες στιγμες μεγαλεια, μεταμορφωνες τα δεδομενα σε πολυτελεια! Κι εγω εβλεπα στα ματια σου Ο,ΤΙ ακριβως χρειαζομουν για να ειμαι πληρης... Δεν μπορεσα ομως ποτε να το αποκτησω πραγματικα... Είδα την μορφή της πληροτητας αλλα οχι την μετουσιωση της σε πραξη... Υπηρχαν εμποδια... Βεβαια τα εφοδια που εχω αρκουν για να πλησιασω την πληροτητα. Ακομα κι αν την φτασω με καποιον αλλον τροπο, αν δεν υπαρχεις καπου κι εσυ, η πληροτητα θα ειναι κιβδηλη...

Μεσα στα μαυρα σου ματια εβρισκα το φως που χρειαζομουν και ταυτοχρονα το σκοταδι μεσα στο οποιο κρυβομουν... Πολυτιμα κι τα δυο... Ζουσαμε σε ενα μυστικο, τρεφομασταν απο αυτο, ηταν ο θησαυρος μας. Κι ακομα ειναι. Για πολλους δεν εχει αξια. Για εμας εχει. Μεσα απο αυτο το μυστικο γιναμε και οι δυο παιδια. Ψαχναμε απεγνωσμενα στιγμες μικρες που ομως θα ηταν δικες μας. Κανεις δεν θα μπορουσε να μπει, να μοιραστει ή και να κλέψει κατι απο αυτες. Ημασταν οι δυο μας... Φτιαξαμε τα δικα μας σκηνικα, παιξαμε τους δικους μας ρολους, υποδυθηκαμε αλλους... Αρκεστηκαμε στα λιγα ομως...

Η αληθεια μας κατεστρεψε... Μας ξεγυμνωσε... Η κασσετα που υπαγορευε το παραμυθι αρχισε να χαλαει... "Μασουσε τα λογια της...!" Δεν τελειωσε όμως... Όσο υπαρχουν οι ηρωες υπαρχει και η ιστορια... Καποια στιγμη πρεπει να ερθει το οριστικο τελος ή μια ομορφη συνέχεια... Λιγοτερο εμποδισμενη...

Τώρα που αντικρύζω πως μονο μαζι σου ειμαι "εγω", τώρα καταλαβαίνω ποσο ανάγκη έχω να ξαναγίνω "εγω"... Εστω και για λίγο...


ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.

Έλα λίγο μόνο για λίγο
μέσα μου σιωπή
μίλα μου εσύ
όλη μου η ζωή στα χέρια σου κλεισμένη.

Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.

Έλα λίγο μόνο για λίγο...


Ε.Βιτάλη

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Π Ε Ι Σ Μ Α . . .

"Έντονη και παράλογη επιμονή σε ορισμένη γνώμη ή ενέργεια,
ισχυρογνωμοσύνη, γινάτι."


Έτσι ορίζεται στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό η λέξη "πείσμα". Σύμφωνα με τον ορισμό αυτόν, το πείσμα είναι κάτι παράλογο. Κατ' εμέ, το πείσμα είναι κάτι απόλυτα υγιές γιατί απλώς εκφράζει την ισχυρή θέληση...

Εχω στο ενεργητικο μου μεσα σε λιγες μερες ηδη δυο αποπειρες να σε συναντησω... Και οι δυο αποτυχημενες. Οσο κι αν θελω να σε δω, οσο κι αν κρινω οτι ειμαι ετοιμη να σε αντιμετωπισω μετα απο εναν χρονο απουσιας, υπαρχει κατι που δεν ξερω αν λεγεται Θεος, μοιρα, καρμα κλπ, παντως όπως και να αποκαλειται αρνειται να συμβαλει, αρνειται να με βοηθησει να σε δω... Στεκομαι κοντα στη δουλεια σου, ξερω την ωρα που σχολας ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ... Γ Ι Α Τ Ι ; ; ;

Δεν φαντάζεσαι ποσο δυσκολο μου ηταν να αποφασισω να σε δω. Η πραξη ειναι ακομα δυσκολοτερη. Επιχειρηση τρελας. Τα ποδια τρεμουν, η φωνη μετα δυσκολιας βγαινει, η καρδια βροντα, το μυαλο απουσιαζει... Το αγχος αυξάνεται καθως τα δευτερόλεπτα αγωνιζονται να προσπερασουν το ενα το αλλο... Τρεμω μην δω καποιον γνωστο και με ρωτησει "τι κανεις εδω;"... "Κι αμα δω κανεναν φιλο τρεμω μη με θυμηθει, πεθαμενες καλησπερες δεν γουσταρω να μου πει..." Και καθώς κυλά ο χρονος, καθως εχω μετρησει 10.000 τσιγάρα, τα φωτα της εταιρείας σβήνουν και μαζί σβήνουν και οι ελπιδες μου να σε δω... Κι εκεί που απελπίζονται οι ελπίδες, εκεί που η αναμονη δεν εχει λογο υπαρξης, εκει που παιρνω τον δρομο της επιστροφης δίχως θησαυρό στα χέρια, εκεί αρχίζει η ΦΘΟΡΑ...

Συνειδητοποιώ οτι κατι δεν παει καλα, οτι κατι δεν με θελει... Και δυο πραγματα ειναι δυνατο να συμβουν: πρωτον, να ταχθω με τη "δυναμη" που δεν θελει να σε δω, να αφεθω στα χερια της και να συνειδητοποιησω οτι αδικως παλευω, οτι δεν εχει νοημα, μαλλον δεν πρεπει να σε δω ή δεν είναι η σωστή στιγμη, να μην ξαναπροσπαθησω στο αμεσο μελλον και αργοτερα βλεπουμε... Το δευτερο που μπορει να συμβει ειναι να ΠΕΙΣΜΩΣΩ! Καλως ή κακώς αυτή την φορά έπαθα ακριβώς αυτό...

Μεχρι χθες η σκεψη μιας ενδεχομενης συναντησης μας συντροφευοταν απο την λεξη ΦΟΒΟΣ. Απο σημερα η ιδια σκεψη εχει συντροφια την λεξη ΠΟΘΟΣ.
Ο ποθος ως απορροια του πεισματος μπορει να ειναι καταστρεπτικος. Θα ανησυχουσα μικρε μου αν μεταξυ μας υπηρχε κατι που δεν ειναι καταστρεπτικο. Νομιζω οτι πλεον μαθαμε πως λειτουργουμε: καταστρεφομαστε και ξαναγεννιομαστε, ανανεωνουμε την καταστροφη μας ή την γέννηση μας, παντα στα ακρα κινουμασταν, ποτε μεση κατασταση, ποτε μετρια πραγματα, τα μετρια ειναι για τους μετριους, κι εμεις μετριοι δεν ειμαστε, ηλιθιοι ειμαστε γιατι κρεμομαστε απο τα ρουχα του φοβου χρονια τωρα.

Γιατι κι ο φοβος στο βαθος του περιεχει πεισμα. Αρνουμαστε να αποκτησουμε θαρρος, μας καθησυχαζει το γεγονος οτι φοβομαστε, εμμενουμε στην αδρανεια ανεξαρτητα απο το αν μας αρεσει ή οχι, τη συνηθιζουμε, στεκομαστε εκει και δειλιαζουμε να "παιξουμε", να ρισκαρουμε, να δουμε κατι διαφορετικο...

Ενα μικρο παιδι μεσα μου που συνηθως του δενω στο στομα για να μην ακουω τις αληθειες που φωναζει, τις τελευταιες μερες μου σιγοψιθυριζει την λεξη ΥΠΟΜΟΝΗ. Παντα με εκνευριζε αυτη η λεξη... Και παντα εθελουσια ή μη την εκανα πραξη... Κουραστηκα να "υπομενω την υπομονη", αν και ξερω οτι ειναι σοφη...

"Τοσα χρονια μες στους χαρτες μου σε ψαχνω..."<-συνηθεις υποπτοι,ημερολογιο

αλλά

"Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση <- Αλεξιου, πρωινο τσιγαρο

και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή"...




ΠΕΙΣΜΑ

Kαι δε θ'αφήσω άλλη χαρά
να γίνει πάλι μοναξιά
ούτε θα χάσω άλλη ζωή
για ένα θαύμα που αργεί
Και δε θα πιω άλλο νερό
αν δεν το βρω σε ποταμό
σώμα αν δε γίνει η καρδιά
σώμα δε θα'χω για αγκαλιά.

Και δε θα δώσω άλλο φιλί
άμα δε γίνεις στόμα εσύ
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω
δε θα'χω μάτια να σε δω,
δε θα'χω μάτια να σε δω
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω.

Όπου αρχίζει μια γιορτή
κρυφά ανοίγει μια πληγή
τρόπο θα βρω να γιατρευτώ
πείσμα εσείς - πείσμα κι εγώ.

Και δε θα δώσω άλλο φιλί
άμα δε γίνεις στόμα εσύ
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω
δε θα 'χω μάτια να σε δω,
δε θα 'χω μάτια να σε δω
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω.

ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ