Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

"Ο έρωτας ΣΕ πάει Πανεπιστήμιο...!!!"

8.
8;;;;;;
8!!!!!!!!!


Αυτός ήταν ο τελευταίος βαθμός!
Κι αυτό σημαίνει πτυχίο!!!!


Κλείνει ένας κύκλος.
Ασφυκτικά όμορφος και γεμάτος!
Τους χαίρομαι τους κύκλους που κλείνουν.
Τους χαίρομαι και τους απολογισμούς που γίνονται.


Η αλήθεια είναι ότι μέσα μου γιόρτασα το πτυχίο την προηγούμενη Τετάρτη, τη στιγμή που μοιράστηκαν τα θέματα και συνειδητοποίησα ότι τα ξέρω.
Πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου δεκάδες στιγμές.
Είχα ξεχάσει πόσο αγαπούσα αυτή τη σχολή.
Είχα ξεχάσει πόσο πολύ την ήθελα.
Η «Φιλολογία» που κάποτε έλεγα με περηφάνεια ότι πέρασα είχε καταλήξει να είναι μια συνήθεια, μια εκκρεμότητα.
Η αγάπη, ο εμπνευστής, τα αρχαία, είχαν όλα ξεχαστεί.
Την προηγούμενη Τετάρτη θυμήθηκα.
Θυμήθηκα τη χαρά μου όταν βγήκαν οι βαθμοί των Πανελληνίων, τη χαρά όταν δίπλα από το όνομά μου είδα τη λέξη «Φιλολογία».

Θυμήθηκα ότι αγάπησα αυτό το αντικείμενο επειδή αγάπησα εσένα.

Θυμήθηκα ότι αποφάσισα να βάλω πρώτη επιλογή το Ρεθυμνο γιατί ήθελα να φύγω μακριά σου-ή μακριά από εμένα.

Θυμήθηκα ότι αυτός ο κύκλος ξεκίνησε από το Ρέθυμνο.

Θυμήθηκα τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι η φυγή δε με έσωσε από εσένα και τη στιγμή που κατέθεσα τα χαρτιά μου για μετεγγραφή.

Θυμήθηκα τη χαρά της μετεγγραφής.

Θυμήθηκα την απογοήτευση της Φιλοσοφικής Αθηνών.

Θυμήθηκα τα νεύρα όταν δε μου αναγνώρισαν τα μαθήματα και δε μου έδιναν σημειώσεις.
Ένας χρόνος χαμένος για κάποιους κομπλεξικούς.

Και θυμήθηκα και την παρέα της σχολής.
Τις βλακείες και το μπουγέλο στους διαδρόμους.
Τις διακοπές που κάναμε μαζί.
Και φυσικά τον Γλ μου!
Γιατί αν κάτι κέρδισα από αυτή τη σχολή, δεν είναι οι γνώσεις, είναι ο άνθρωπος, ο Γλ μου!

Θυμήθηκα τα σκονάκια, τις αντιγραφές, τις λαμογιές, τους επιτηρητές που ήθελα να ρίξω από τις σκάλες.

Τα τρελά ξενύχτια και τις τρελές ώρες αϋπνίας.

Την τρελή κατανάλωση καφέδων, red-bull, τα άπειρα τσιγάρα.

Θυμήθηκα και τον Gadamer -μάθημα (φιλοσοφία) στο οποίο εξεταζόμασταν προφορικά από έναν καθηγητή που η ακοή του έπασχε! Το σύγραμμα δε διαβαζόταν! Ο άνθρωπος που το έγραψε ήθελε να γεμίσει τις σελίδες και γι’αυτό έγραφε με συνώνυμα!
...Μετά ή έπειτα από αυτό ή εκείνο αρχίσαμε ή ξεκινήσαμε να μιλάμε ή να συζητούμε μόνο ή αποκλειστικά με συνώνυμα ή λέξεις που έχουν την ίδια σημασία!

Θυμήθηκα τη «Φαίδρα» και το «delenda est» που από τότε άρχισε να γίνεται soundtrack μου!

Θυμήθηκα τους «Πέρσες» που διάβαζα δύο βδομάδες για να μάθω την τελευταία στιγμή ότι η εξέταση είχε γίνει ένα μήνα πριν (είχα αντιγράψει λάθος το πρόγραμμα) και μάλιστα από το επόμενο εξάμηνο στη θέση τους μπήκαν οι «Ευμενίδες»!

(Είναι πολλάάά τα highlights της σχολής, αλλα ίσως τα παραθέσω άλλη στιγμή...!)


Θυμήθηκα ανθρώπους και στιγμές.

Θυμήθηκα εμένα ανάμεσα σε ανθρώπους και στιγμές.


Θυμήθηκα ότι κάποτε αυτό το ονόμαζα «όνειρο».
Και σήμερα ήρθε ο βαθμός να επιβεβαιώσει ότι το τελευταίο μάθημα περάστηκε.
Το «όνειρο» πραγματοποιήθηκε.


Και τώρα, κοίτα να δεις, βρίσκεται ήδη πίσω…


Και δεν έχω πια νεύρα με τους καθηγητές.
Και δεν θέλω να «κάψω» τη σχολή.
Και όλο αυτό κλείνεται σε ένα κουτάκι και κλειδώνεται.
(Μαζί του κλειδώθηκες κι εσύ, εμνευστή…)


Όμορφες στιγμές στο σύνολό τους.
Δεν ήταν εύκολο πράγμα να με ανεχτεί κανείς στις εξεταστικές.
Λίθε μου σ’ευχαριστώ…!


Φέτος, μετά από πολλάάάά χρόνια, θέλω να κάνω διακοπές ξεγνοιαστες χωρίς Πλάτωνα και Αριστοφάνη στο κεφάλι μου! (γιατί ο ανάποδος ο άνθρωπος- εγώ-, διάβαζει εποικοδομητικά μόνο το καλοκαίρι και δεν κάνει διακοπές!)


Ευχαριστώ τον Γλ, το λίθο μου, τους γνωστούς που με βοήθησαν, τους άγνωστους που με βοήθησαν επίσης (τα πτυχία copies κτῶνται!), τον όμορφο συμφοιτητή που δεν έμαθα ποτέ το όνομά του αλλά χάρη σ’αυτόν πέρασα κάποτε μάθημα, την «Letty» και την ανώνυμη επιτηρήτρια που δεν τις ξαναείδα από τότε, αλλά δεν τις ξεχνώ!
Τον εμπνευστή τον ευχαριστώ πολύ-πολύ γιατί η παρουσία του «δίδαξε» περισσότερα απ’όσα νόμιζε… Ενέπνευσε, στήριξε και εμψύχωσε κάποτε.


Ευχαριστώ και τον Δ., το γούρι των τελευταίων εξεταστικών…!

Είναι όμορφο στη λίστα με τα όνειρα να μπαίνει αυτό: 


(ο έρωτας ΣΕ πάει πανεπιστήμιο και μπορώ να στο επιβεβαιώσω…!)

Κι αυτό δικό μου: "Η Τριτοδεσμίτισσα" (ή αλλιώς "η της θεωρητικής κατεύθυνσης"!)



"και στης Ελλάδας της αρχαίας ψάχνεις το συντακτικό
αυτό που κρύβεις στα ματάκια σου τα δυό...;"


...Χμ, και αν απορείς, δεν είμαι φιλόλογος…
Απλώς «φιλόγλωσσος»….!

Τέλος, λοιπόν…….!


…Και πάμε γι’ άλλα (πτυχία και γενικότερα)!!!


ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Κι άμα θες αναφορά
Πήγε 2000
γίναν οι γονείς μωρά
τα μωρά μπαμπάδες
Κι όπως περπατούσα
κι όπως σ' αγαπούσα
ζούλα μού το σφύριξαν κάτι μασκαράδες,
κι όπως περπατούσα
κι όπως σ' αγαπούσα
τ' άκουγα που το 'λεγαν κι οι πιτσιρικάδες:


Ο έρωτας δεν πάει πανεπιστήμιο,
δεν ξέρει γράμματα, ξέρει τον δήμιο
που ρίχνει τις καρδιές, ρίχνει τα σώματα
πάνω στα στρώματα
πάνω στα στρώματα
Ο έρωτας δεν θέλει φροντιστήριο,
δεν είναι φιλολό, είναι μυστήριο.
Χτυπάει κατευθείαν με το ένστικτο,
μωρό μου ευαίσθητο
παιδί μου ευαίσθητο.

Κι άμα θες αναφορά
Πάει κι ο αιώνας,
ο έρωτας φτερά φορά
να κι ο Παρθενώνας
Κι όπως είχα αράξει
κάπου με τ' αμάξι
ζούλα μού το σφύριξαν
κάποιοι απ' τους θαμώνας,
κι όπως είχα αράξει
κάπου με τ' αμάξι
άνοιξη ερωτεύτηκε κι ο παλιοχειμώνας.




Κώστας Μακεδόνας
στίχοι/μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
(πρώτη εκτέλεση: Φάνης Μεζίνης)

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

"Ο ΤΡΕΛΟΣ..."

Λέξεις,
βουτάω μέσα τους,
τις ρουφώ μία-μία,
γράμμα-γράμμα.
Ευθύγραμμα προχωρώ,
στρίβω.
Στη στροφή της λέξης
πιάνω ένα γράμμα
κι ύστερα άλλο.
Τα συλλέγω.
Τα βάζω σε μια σειρά.
Να μη βγάζουν νόημα.
Να βγάζω μόνο εγώ,
την ψυχή μου
στις λέξεις.


Σέρνω τις αλήθειες μου,
τις χτυπώ
τις ξεγυμνώνω.
Τραυλίζω
τις αλήθειες μου,
τις σιωπές μου,
τα βάρη μου,
τα συσσωρεύω
σε γράμματα.
Με περιγράφω
με γκρεμούς ρηχούς.
Θα φτάσω
στον πάτο
όταν βαρεθώ να πέφτω…


Γελάω,
με κοροιδεύω,
με ρίχνω
σ’έναν ουρανό
από λέξεις.
Πιάνομαι
απ’τα δικά σου φτερά,
απ’τη δική σου αλήθεια,
από κάποιου το ψέμα,
που καθώς έπεφτε
σα δίχτυ το πέταξε κατά πάνω μου.
Πέφτω
γελώντας
πάνω μου.


Με λεξεις
φτιάχνω ουρανό,
φτάχνω φτερα,
φτιάχνω πνοή,
φτιάχνω τόλμη,
φτιάχνω ζωή,
φτάχνω εμένα
και με σπρώχνω
στη ζωγραφιά του κόσμου.
Με ζωγραφίζω
με ήλιο
πιασμένο από πάνω μου
κι αστέρια στις τσέπες μου,
ενθύμια
απ’τη νύχτα της σιωπής
απ’το "τραγούδι της νύχτας".


Με μαγειρεύω,
με ψήνω,
καίγομαι.
Θα με βρεις έτοιμη,
μαγειρεμένη,
να καίω τις παλιές λέξεις μου
σε καινούργιες φωτιές,
να καίω τις παλιές λέξεις μου
στην παρούσα ευτυχία.


Ερωτεύομαι
τις φωτιές
τις δύσκολες λέξεις,
τις άπιαστες λέξεις,
αυτές που δε με περιγράφουν,
την άπιαστη φωτιά,
που και μόνο η όψη της
με καρβουνιάζει.


Ερωτεύομαι
τους κακούς εαυτούς,
τις κακές μου αντανακλάσεις.


Είναι που στα μάτια μου δείχνεις τόσο μικρός
και τόσο ρηχός
που δεν έχει
πια
νόημα
να πέσω
πάνω σου.


Πιο πάνω
θα φτάσω
στην αρχή
του γκρεμού.
Θα ξαναπέσω
με ανοιχτά μάτια
να βρω
τον άλλο μου εαυτό
στη διαδρομή.
Καθώς θα κατεβαίνω,
αυτός θα ανεβαίνει,
θα βρεθούμε στη μέση,
θα ανταλλάξουμε μια χειραψία,
θα ανταλλάξουμε μια λέξη:
«αλλάζεις»,
και θα φύγουμε,
σε αντίθετες πορείες.
Εγώ θα γυρίσω πάλι στην κορφή
απ’όπου ξεκίνησα,
κι εκείνος πάλι στον πάτο,
εκεί που συνήθισε..


Με λέξεις
θα περιγράφω τον πάτο
τον κάθε πάτο
τον κόμπο
τη διαδρομή
την κορφή.
Από ψηλά
θα σου πετάω λέξεις
να πιάσεις όσες θέλεις,
-Λάθος-
να πιάσεις όσες μπορείς,
όσες λέξεις μου αντέχεις.
Γιατί δεν αντέχεις τις λέξεις μου,
κολλάς στο «ρε»…
Ρε, με το "ρε" θα μπορούσα να εννοώ και τη νότα…
Θα μπορούσες να αγγίξεις τα τραγούδια,
να τα φορέσεις,
να με μάθεις,
να μας στολίσεις.
Μας στόλισε
μια σιωπή
κάποτε.
Γι’αυτό παίζω με τις λέξεις
για να αποφύγω τις σιωπές
τις συσσωρευμένες.
Σε κανέναν δεν αξίζει η σιωπή
Σε κανέναν δεν αξίζουν οι λέξεις

Κι οι λυρισμοί,
παγίδα.
Μην πιαστείς.
Δεν θα σε βρεις στις λέξεις μου.
Δεν είσαι φτιαγμένος για λέξεις.
Δεν φτιάχτηκες με χρώματα.
Χάρτινος είσαι.
Καίγεσαι στις χάρτινες λέξεις.
Κάηκες.
Στη φωτιά που άναψες για να κάψεις άλλους.
Πέταξα πάγο,
μα έλιωσε.
Στις στάχτες θα βρεις τον εαυτό σου
όταν αποφασίσεις να τον κάψεις,
μόνος σου.


Μιλάω
με χρώματα.
Μου άφησες
μια γεύση γκρίζου.
Αναμασσώ
το γκρίζο σου.
Και φτύνω τη στάχτη
που έμεινε μέσα μου,
καθώς έκαιγα την ιδέα σου.


Θα γελάω δυνατά,
θα γελάω στ’αφτιά σου.
Κραυγές γέλιου
να σε κουφάνω.
Θα πετάξω στάχτη στα μάτια σου
να τυφλωθείς.
Θα σου κλείσω τη μύτη
να μην αναπνέεις τη βρωμιά.
Θα σε δέσω
να μην κινείσαι.
Θα φυλακίσω τις αισθήσεις σου
Θα μάθεις να νιώθεις
χωρις να βλέπεις
χωρίς να ακούς
χωρίς να μυρίζεις
χωρίς να γεύεσαι
χωρίς να πιάνεις.
Μόνο καρδιά και μυαλό.
Να μάθεις να νιώθεις.
Να εκτίθεσαι.
Να μη φοβάσαι.
Να γνωρίσεις τα τραύματα
χωρίς να τα βλέπεις.
Να γνωρίσεις το θύμα
χωρίς να το ακούς.
Να μάθεις τον θύτη
χωρίς να του κρύβεσαι.
Να δεις ότι στο βάθος
ο θύτης
είναι το θύμα.

Να μάθεις εσένα.
Να μάθεις εμένα.
Να μάθεις αλήθειες.
Να μαθουμε τις αληθειες μας.
Να μαθουμε να αγαπαμε τις αληθειες μας.
Να μάθουμε να αγαπάμε εμάς.
Να μάθουμε να αγαπάμε.
Να μάθουμε.
Να αγαπάμε…


«…αν δεν φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις…»






Ο ΤΡΕΛΟΣ


Χορεύει ο κόσμος ξέφρενα, καθένας στο ρυθμό του...
Για να 'βρει ταίρι ένας τρελός, πουλάει τον εαυτό του...
Αν δεν πιστεύεις μη ρωτάς, κι αν δεν ακούς μη με κοιτάς...
Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις...


Εεεεεεεεε....
Γυρνάει ο κόσμος γρήγορα και γίναμε όλοι σκλάβοι,
Κι ένας τρελος φρένο πατά, τον κόσμο να προλάβει...
Αν δεν μπορείς να προσκυνάς, κι αν όλα τα κατέχεις,
Τον κόσμο σου να κυβερνάς, μα σ' αγκαλιές μην πέφτεις...


Μεγάλα ψέματα μη λες, γιατί θα τα πιστέψεις...
Για τον ψηλό σου το λαιμό, χίλιες θηλειές θα πλέξεις...


Εεεεεεεεε...
Ξεχνάει ο κόσμος στη στιγμή, και ιστορίες γράφει...
Την πόρτα κλείνει ο τρελός, μήπως και δει τα λάθη...
ʼμα δεν νοιώθεις, μη μιλάς...Σώπα και μη δικάζεις...
Χίλια κεφάλια πέφτουνε, όταν εσύ δειλιάζεις...


Αν δεν πιστεύεις μη ρωτάς, κι αν δεν ακούς μη με κοιτάς...
Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις...

Μίλτος Πασχαλίδης
στίχοι/μουσική: Δανάη Παναγιωτοπούλου

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

"ΜΑΤΙΑ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΙΚΗ..."

Δεν θυμάμαι πότε σε βρήκα.
Θυμάμαι μόνο ότι κάπου, κάποτε συνάντησα ένα ζευγάρι ματιών που με πλημμύρισε εικόνες από το μέλλον.
Ξέρεις πώς ονομάζονται αυτές οι εικόνες;
Όνειρα.

Θυμάμαι ότι κάπου, κάποτε άρχισα να ονειρεύομαι.
Πολύ ροζ τα όνειρα.
Πολύ αθώα.
Και για ‘μένα ήταν περίεργο γιατί ποτέ δεν αγαπούσα το ροζ κι όλα αυτά τα κοριτσίστικα χρώματα.
Αγαπούσα τα ασπρόμαυρα.

Δεν με θυμάμαι πριν.
Ή μάλλον με θυμάμαι, αλλά πολύ αχνά.
Είναι πολύπλοκες οι συναντήσεις με τα ζευγάρια ματιών.
Κολλάς τόσο στη λέξη «ζευγάρι».
Εγώ όμως κόλλησα στα μάτια.
Μη φανταστείς, δεν ήταν ούτε μπλε, ούτε γκρι, ούτε πράσινα.
Καφέ ήταν, όπως τόσα άλλα.
Μα κάτι έκρυβαν (όπως τόσα άλλα).
Εξυπνα, μελαγχολικά, βαθιά.
Έκρυβαν το πυρ.
Ήταν μονίμως υπό απειλή.
Και τα δικά μου και τα δικά σου.
Ήμασταν απειλή.
Ο ένας για τον άλλον.
Δεν υπήρχαν λέξεις.
Δεν τις είχαμε εφεύρει.
Υπήρχαν γνώσεις: αυτές που διαλύσαμε κι αυτές που χτίσαμε.
«Υπο διάλυση», κι οι γνώσεις κι εμείς.
Ο καθένας ξεχωριστά.
Πιο πολύ ο καθένας ξεχωριστά, παρά μαζί.
Δεν υπάρχει «μαζί» διάλυση.
Υπάρχει διάλυση του «μαζί».
Από τον καθέναν ξεχωριστά…


Επεμβαίνεις.
Είσαι πανταχού παρών μέσα μου.
Όχι εσύ, η παλιά σου παρουσία.
Λόγω της αρχής.
Κάποιος σε όρισε ως «Α».
Εννοείται ότι δε με ρώτησε.
Καλά έκανε (μεταξύ μας).


«Συναισθηματικά ανάπηρος», έλεγες.
Αν έλεγες «άπειρος», θα το δικαιολογούσα.
Ίσως το εκτιμούσα κιόλας.


Ψάχναμε, ψάχναμε, ψάχναμε.
Ψάξαμε.
Στα σκουπίδια.
Εκεί βρήκαμε αυτό που ψάχναμε.
Εγώ εσένα κι εσύ εμένα.
Εσύ μόνος σου μπήκες κι εγώ είπα να σε ακολουθήσω.
«Σκουπίδια καρδιάς», θυμάσαι;
Έτσι σου έλεγα: με γέμισες σκουπίδια.


…Δεν τα έχω, αν ποτέ αναρωτηθείς…
Τα έβγαλα, τα καθάρισα, τα φίλησα και τα δάνεισα.
Δανεικά δεν είναι όλα;



-----------------------------------------------------------------------------


Αυτά γράφτηκαν χθες.
Έχοντας αφορμή τις λέξεις του Σταύρου Σταυρόπουλου (κλικ εδώ!).
Πες το ένστικτο, πες το όπως θέλεις.
Είχα χρόνια να γράψω μόνο για ‘σένα.
Μια αράδα λέξεις στις οποίες να μην επεμβαίνει καμία λέξη-σκέψη άλλου «εσύ».
Κι εμφανίζεσαι μπροστά μου.
Απ΄το πουθενά.
Τριάμιση χρόνια μετά.
Σου γελάω.
Για μια ακόμη φορά η «συνωμοσία δευτερολέπτων».
Σου μιλάω και χαμογελώ.
Αποκτάς ξανά σάρκα και οστά.
Τα μάτια σου μπροστά μου.
Με αγγίζεις.
Επιφανειακά.
Μέσα δεν περνάει τίποτα.
Βράχος.
Οι λέξεις στάθηκαν λίγες.
Μόνο χαμόγελα.
Γι’αυτό που δεν εκφράζεται:
τη χαρά.
…την αμοιβαία χαρά…


«Όχι με σκέψεις, όχι με μνήμες…»
Μόνο παρουσία.
Γιατί σήμερα, μέσα μου, γιόρτασα το «κάποτε».
Ένα «κάποτε» που του άξιζε αυτή η γιορτή.


Έψαξα να βρω αν ξύπνησε κάτι.
Κάτι που θα έπρεπε να με κάνει να φοβηθώ.
Δεν ξύπνησε τίποτα.
Γιατί τίποτα δεν είχα αφήσει να κοιμηθεί.
Όσα σκοτώθηκαν, έφυγαν.

…Γι’αυτό, μόνο χαρά.
Για την παρουσία…
«Για το θαύμα που είδα», τότε, κάποτε.


Κλείνει η άνοιξη.
Η άνοιξη που έκλεισε ανοιχτούς λογαριασμούς.
(εννοείται ότι άνοιξε άλλους, νέους).
Κλείνουν κεφάλαια.
Όχι, εσύ δεν έκλεισες τώρα.
Το λουκέτο μπήκε πριν χρόνια.
Και σήμερα είδα ότι ήταν γλυκό το λουκέτο…



Καλό καλοκαίρι, επισήμως, ε;
Καλός καιρός και μέσα μας…


(Το «Μάτια δίχως λογική», δικό σου.
…Πάντα δικό σου δεν ήταν;)





ΜΑΤΙΑ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΙΚΗ


Είναι τα μάτια σου
ένας διάδρομος παλιός
δάκρυα πνιγμένα
ξεφλουδίζουνε τους τοίχους
που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός
αντί συνθήματα
ζωγράφισε με στίχους


Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά
που οδηγούν
σ' ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα
όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν
μετά τη χρήση
τα φορτώνουνε σε σένα


Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου


Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη


Σ΄αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική
όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω
μ΄αγαπούνε
της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή
στα παραμύθια και στ' αστέρια
να με βρούνε...

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
στίχοι: Ισαάκ Σούσης
μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας