Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

ΣΗΜΕΡΑ...

Σημερα ενιωθα περιεργα...

Σε ενιωθα διπλα μου...

Κι οσο πιο διπλα μου σε ενιωθα τοσο πιο "απτη" γινοταν η απουσια σου...

Ειχα πολυ καιρο να αισθανθω ετσι...

Αν σε ειχα μπροστα μου δεν θα σου ελεγα τιποτα...

Απολυτως τιποτα...

Μονο θα σε κοιτουσα...

Αυτο ειχα αναγκη σημερα...

Να σε κοιταξω στα ματια...

(Αντε, και να ακουσω λιγο τη φωνη σου... Λιγο ομως...)

Μου εχει λειψει αυτη η "σκοτεινια"...

Αυτο το "τιποτα" και "ολα" ταυτοχρονα...

Αυτα τα μικρα που μεσα τους κρυβουν μεγαλεια...

Σημερα ηθελα να σε εχω μπροστα μου και να παγωσω τον χρονο και οσα εχει μαζεψει στο σακουλι του αυτα τα χρονια...

Να τα παγωσω και στη μνημη μου...

ΟΛΑ...

Σαν να μη συνεβησαν ποτε...

Να σε κοιταω και μη σκεφτομαι ουτε το παρελθον ουτε το μελλον...

Να σε κοιταω και να παλευω να σε χορτασω...

Τοσο ωστε να μη χρειαστει ποτε ξανα να σε κοιταξω...

Να κρατησω την εικονα σου χαραγμενη στη μνημη μου...

Να τη φυλαξω ατοφια...

Να ειναι ατοφια και οσα νιωθω...

Να μην ειναι λουσμενα απο ενοχη...

Μονο αθωοτητα...

Να απογυμνωθω ηθελα σημερα...

Να διωξω μακρια ο,τι με βαραινει...

Να γυρισω πισω τον χρονο και να τον σταματησω εκει που θελω...

Εκει που ημουν παιδι κι εσυ βουνο...

Εκει που δε φοβομουν να σκαρφαλωσω...

Εκει που καθε προσπαθεια ηταν μαγεια...

Καθε βημα ηταν και μια γιορτη...

Εκει που το μυαλο μου δεν ηταν θολο...

Ουτε η ψυχη μου...

Εκει που η καθε μερα ελαμπε...

Εκει που τα βραδια ηταν μονο ενα μικρο περασμα μεχρι την επομενη λαμπερη μερα...

Εκει που τα βραδια δεν ηταν λαβυρινθος...

Και οι σκεψεις δεν ηταν εφιαλτης...

Να κρυφτω ηθελα σημερα...

Καπου στο χθες...

Καπου που θα εισαι κι εσυ...

Χωρις τις σκεψεις σου...

......

Να σε δω ηθελα σημερα...

Οπως παλια...

Που ημουν παιδι...

Κι εσυ βουνο...

Τωρα ειμαι βουνο...

Κι εσυ δεν εισαι τιποτα...


-------------------------

ΠΩΣ ΕΦΥΓΕΣ...

Πως έφυγες, απ' τη ζωή μου έτσι
και ούτε κλαίω ούτε καν σε συζητώ
σ' έχω απορρίψει και απ' την μνήμη μου σε έχω σβήσει για πάντα
και ό,τι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ

Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό
μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ
το πρόσωπο σου δεν μπορώ να θυμηθώ και θέλω
όλα αυτά τα βράδια, να σ' αγαπήσω πάλι απ' την αρχή μωρό μου
μα, δεν έχω άλλη αντοχή.

Πως έγινε και δεν μ' ενδιαφέρει
σε ποιες αγάπες την αγάπη σου ξοφλάς
σ' έχω διαγράψει κι άλλη πορεία έχω χαράξει καρδιά μου
και ό,τι τράβηξα από σένα τώρα το τραβάς.


Βίκυ Μοσχολιού
Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

"ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΜΕΡΑ..."

Ευτυχια...
Θεοποιημενη λεξη...
Απιαστη στην πραξη, λενε...

Διαφωνω...

Η ευτυχια δεν ειναι μακρια μας...
Δεν εμφανιζεται μπροστα μας ενα πρωι...
Δεν συστηνεται...

Ειναι μεσα μας...
Απλως υπαρχει εκει...

Αν τη δεις, εχει καλως...
Διαφορετικα, εσυ χανεις...!

Γιατι συνδεουμε την ευτυχια με ο,τι δεν εχουμε;;;
Γιατι ξεχναμε ή αδιαφορουμε γι'αυτα που εχουμε;;;


Προσηλωνομαστε σε χιλιαδες πραγματα με τη σιγουρια οτι αποτελουν την ευτυχια μας και αντιμετωπιζουμε με απαθεια τα απλα και καθημερινα, τα οποια θεωρουμε "δεδομενα"...

"Δεδομενος"-> ηλιθια λεξη...
ΤΙΠΟΤΑ, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ...
Και πανω απ'ολα ο εαυτος μας...
Μια ζωη παλευουμε να βρουμε τι ειμαστε, γιατι ειμαστε και σιγουροι ποτε δεν ειμαστε!
"τί κρύβει το σώμα, τί κρύβει η ψυχή σου, αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ..."

Η ευτυχια βρισκεται σ'ενα δωματιο μεσα μας... Αρκει να εντοπισεις το σωστο κλειδι για να το ξεκλειδωσεις...
Και δεν ειναι δυσκολο...
Ολα στο μυαλο ειναι...
Ολα τα κλειδια...

Η ζωη ειναι ενα συνολο στιγμων...
Η ευτυχια ειναι ενα μερος των στιγμων αυτων...
Το ιδιο και η δυστυχια...
Υπαρχουν στιγμες που νιωθεις ευτυχισμενος και στιγμες που νιωθεις δυστυχισμενος...
Μονο στιγμες...

Υπαρχουν τοοοσο ομορφα πραγματα μεσα μας και γυρω μας στα οποια δεν δινουμε σημασια...
Δεν ειναι αναγκη να χασουμε τα "δεδομενα" για να συνειδητοποιησουμε την αξια τους...
Μπορουμε απλως να εκτιμησουμε αυτα που εχουμε...!
Να εκτιμησουμε τις απλες, μικρες στιγμες στις οποιες κρυβεται η ευτυχια!

Επρεπε να απομακρυνθω απο ολα μου τα "δεδομενα" πριν απο τεσσερα χρονια...
Απο τοτε αρχισα να εκτιμω πιο πολυ την καθημερινοτητα μου και ολα οσα περιλαμβανει.

Αυτες τις μερες το καμπανακι της ευτυχιας χτυπησε πολλες φορες (κατι σαν υπενθυμηση).

Ευτυχια ειναι:
  • να βλεπεις την οικογενεια σου να γελαει!
  • να σε παιρνει η κολλητη σου τηλεφωνο και με το που το σηκωνεις να σε ρωταει ψιλοκλαμμενη: "μ' αγαπας;"(κι αυτο γιατι απλως θυμηθηκε οτι καποτε ειχατε αποχωριστει...!)-Σ'αγαπάω πολύυυυυυυυυ "Λιθαρακι" μου!
  • να κανεις παρεα με ανθρωπους που ξερεις ελαχιστα και να νιωθεις οτι τους ξερεις χρονια (bios for ever!!!)
  • να συνειδητοποιεις οτι εχεις βοηθησει καποιον και να ακους ενα λυτρωτικο "ευχαριστω" (Εγω σε ευχαριστω "αγλαρακι μου"!)
  • να πιστευουν οι αλλοι σε 'σενα (Ευχαριστουμε Νικο, Σταυρο, κυριε Γιωργο!)
  • να σπας τις απολυτοτητες σου (Πανουλη ειχες δικιο, ηταν γραφτο μας να συναντηθουμε!)
  • να καθεσαι στη πλατεια Κοραη ακουγοντας και τραγουδωντας ξανα και ξανα το τραγουδι "παρεα" απο τη Μποφιλιου εχοντας παρεα εναν ανθρωπο που καποτε σου διδασκε φυσικη, ομως τωρα πια αποτελει εναν απο τους ανθρωπους της ζωης σου (Γιαννουλα μου...)
  • να ακους τη γκρινια του μικρου "δεινοσαυρου"! (-Εεεελα βρωμοκουταβο!!!)
  • να γελας δυνατα "μεσουσης της οδου" (α ρε Χρηστο!)
  • να γελας γενικοτερα! (το αθλημα το κατεχω... "Λιθαρακι" μου στο ξαναλέω, εσύ με ξεκλείδωσες...)
  • να σου λενε "Σ'αγαπάω"
  • να λες σ'αγαπαωωωω, οποτε το νιωθεις!
  • να σε σκεφτομαι και να χαμογελω μικρέ μου... Και πιστεψε με τωρα πια κατα 95% χαμογελώ καθε φορα που σε σκεφτομαι...

Αγαπαω την καθημερινοτητα μου κι ας γκρινιαζω...!

Και αν φαινεται οτι ειμαι απαισιοδοξη... Δεν ειμαι!!!

Απλως μερικες φορες βαζω τρικλοποδιες στον εαυτο μου...Ετσι, γιατι γουσταρω την αισθηση του να ξανασηκωνεσαι, να συγκεντρωνεις ολη σου τη δυναμη για να σταθεις και παλι στα ποδια σου...Μονο τοτε καταλαβαινεις οτι εισαι δυνατος...Μονο οταν φοβασαι να πεσεις και ακριβως επειδη φοβασαι, πεφτεις!

Ειναι ωραιο να ξανασηκωνεσαι...!!!

"Είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις ίσως μάθεις τελικά να ΠΕΤΑΣ..."

Μια "αλλιωτικη" αναρτηση, οπως αυτη δεν θα μπορουσε να μη συνοδευεται απο μια "αλλιωτικη μερα".


Αλλιώτικη μέρα

Ξύπνησα κεφάτη το πρωί
έδιωξα από πάνω μου την γκρίνια
έγιναν τα μάτια μου λουστρίνια
πήρα τη ζωή μου απ' την αρχή

Κοίταξα την πόλη τρυφερά
έδιωξα το σύννεφο το γκρίζο
ένιωσα σαν άστρο να γυαλίζω
μέσα σ' ανθρωπάκια σκοτεινά

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ.
Μ' αγαπώ...

Μέτρησα τον κόσμο δυο φορές
μέσα στα απλά ειν' τα ωραία
όπως όταν είμαστε παρέα
τι καλό που κάνει ένας καφές

Μέσα από παράπονα συρτά
ξέφυγε κι αλλάζει η ζωή μου
σήμερα γιορτάζει η ψυχή μου
κι όλα θα τα δω χρωματιστά.

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ.
Μ' αγαπώ...


Τάνια Τσανακλίδου

boomp3.com

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

"Σ' έχω βρει και σε χάνω..."

"Είχα πει πως θα αλλάξω...
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω..."

Γινομαι κι εγω δειλή, όπως εσυ...
Σκεφτομαι πριν μιλήσω...
Μετραω τα λογια μου...
Μην ξεστομισω κατι που δεν "πρεπει"...
Μην ξεστομισω κατι που "θελω", δηλαδη...
Ο φοβος μου πανω απ'ολα...!

Οχι, δεν ημουν παντα ετσι...!
Οσο μεγαλωνω δειλιαζω...
Δεν ξερω γιατι...
Παλια ηταν αλλιως...
Ημουν "μικρη"...
Δεν εβλεπα πουθενα "λαθη"...
Ολα σωστα ηταν για 'μενα...
Κι εσυ ησουν το πιο "σωστο μου λαθος"...

Η αληθεια ειναι πως συνεχιζω να πιστευω οτι δεν υπαρχουν λαθη...
Απ'ολα μαθαινουμε...
Ολα εχουν κατι να μας να δωσουν και συνηθως αναγνωριζουμε τα οφελη μακροπροθεσμα...

Εσυ δεν ησουν λαθος...
Ησουν περιουσια...
Ανεκτιμητης αξιας...
Οχι γι'αυτα που μου εδωσες, αλλα γι'αυτα που πηρα χωρις να το ξερεις...
Και ουτε που φανταζεσαι ποοοσα ειναι...

Δεν εκτιμας τον εαυτο σου, το πιστευω...
Οι ανθρωποι που προσπαθουν να δειξουν κατι αλλο απο αυτο που ειναι, δεν ειναι συμβιβασμενοι με το "εγω" τους...

Ευτυχως δεν εχω μαθει να αγαπαω (μονο) αυτο που βλεπω...
Εμαθα να κοιταω λιγο πιο βαθια, εκει που οι ανθρωποι κρυβουν τις αληθειες του εαυτου τους, τις αληθειες που αγαπουν και μισουν...
Με ΄σενα δεν ηταν και τοσο δυσκολο...
Σ'εχω κοιταξει στα ματια οσο και οπως δεν εχω κοιταξει κανεναν ανθρωπο μεχρι σημερα...

Και μεσα σ'αυτο το βυθο ανακαλυψα θησαυρους πολυτιμους...
Τοσο πολυτιμους που κι εσυ ο ιδιος τους φοβασαι...

Ειναι χρυσος η ευαισθησια, μικρε μου, και πολλοι θα θελησουν να την εκμεταλλευτουν...
Γι'αυτο δεν τη δειχνεις...
Μονο να την αγκαλιαζεις που και που...
Να την αφηνεις να παιρνει πρωτοβουλιες...
Δεν ειναι εχθρος σου...


Πλησιαζει η στιγμη που θα σε δω, το νιωθω...

Κι εσυ φοβασαι...
Τις ευθυνες, τα ρισκο, τις αληθειες, τα συναισθηματα...
Τον εαυτο σου...

Δεν σε κατηγορω τωρα πια...
Αφου όσο αλλαζω σου μοιαζω................


"Σ' έχω βρει και σε χάνω..."

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω
και δεν έχουν ουσία.

Όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω
με τους φίλους σου βγαίνω
επαφή να κρατάω.

Κάποιες μέρες ακούω
στη σιωπή τη φωνή σου
πάνε μέρες που λείπεις
κι είμαι ακόμα μαζί σου.

Σε ρωτάω τι έχεις
και σου λέω καλημέρα
σ΄αγαπάω μην τρέχεις
είσ΄ακόμα εδώ πέρα.

Προσπαθώ να ξεχάσω
όμως κάτι συμβαίνει
ό,τι όμορφο πιάσω
να το δεις περιμένει.

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω.
Σ΄έχω βρει...Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ΄αταξία.

Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα.

Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν΄αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία.

Στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πει πως θ΄αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω...

Νατάσσα Μποφίλιου

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

CD "Mέχρι το τέλος"


boomp3.com

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

"Cripple and the starfish"

Η ζωη ειναι μια σκαλα...
Εχει πολλα σκαλοπατια...
Ο αριθμος τους διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο...
Ποτε δεν ξερεις πότε φτανεις στην κορυφη...
Αν υπαρχει...
Και αν φτανεις ως εκει...

Μαζι σου ανεβηκα ενα σκαλοπατι...
Ισως και παραπανω...
Εμεινα εκει για αρκετα χρονια...
Πληρης στασιμοτητα...
Καμια εξελιξη...
Ολα τα σημαντικα μπηκαν σε λιστα αναμονης...
Σαν να περιμεναν κι αυτα εσενα...
Το χερι σου, για να πιασει το δικο μου και να ανεβω σκαλοπατι...
Να εξελιχτω...
Ποτε δεν ηρθες...
Ματαια σε περιμενα...
Δεν πιστευα ποτέ οτι θα ανεβω μονη μου...

Κι ομως...
Δεν ξερω πώς, δεν ξερω πότε, αλλά ανεβηκα...
Οι προτεραιοτητες αλλαξαν...
Εσυ δεν υπηρχες σε αυτες...
Άλλα "θελω", αλλες ανησυχιες, αλλες επιδιωξεις...
Εσυ πουθενα...
Ή καπου που δεν με απασχολουσες ιδιαιτερα...

15 μηνες μετα...
Συνεχιζω να ανεβαινω σκαλοπατια...
Τωρα ομως υπαρχεις...
Νοερα βεβαια...
Ισως αυτο ειναι χειροτερο...

Αποφευγω να σε συναντησω...
Ξερεις γιατι;
Γιατι πρεπει να κατεβω σκαλοπατι...
Δεν ξερω αν θελω να κανω κατι τετοιο...
Μπορει να εμεινα καιρο εκει, ομως ξεσυνηθισα...
Δεν με καλυπτουν οι "συναντησεις" των προηγουμενων σκαλοπατιων...
Τις βλέπω "μικρές", ασημαντες εως ανουσιες...

Παρ'ολα αυτα οσο δεν σε συναντω, νιωθω οτι κατι με πιεζει...
Επιδιωκεις να "εισβαλεις" στις προτεραιοτητες μου...
Και οπου εισερχεσαι, προκαλεις αναισθησια σε ο,τι υπαρχει γυρω σου...
Σαν να θελεις να εισαι ο "μεγαλος της σκηνης" σε ολα...
Σε ο,τι ζει μεσα μου...
Δεν κουραστηκες τοσα χρονια να εισαι ο πρωταγωνιστης;

Aποτελουσε μεγαλη φοβια καποτε ο στιχος:
"Μα απ'ολα περισσοτερο αυτο που με τρομαζει
ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω...".

Αυτο συνεβη ομως... Συνηθισα την απουσια και δεν ξερω αν θελω εστω και για λιγο να την αντικαταστησω με μια "παρουσια"...(οση "παρουσια" μπορει να φερει μια συναντηση...).

Τελικα δεν αξιζει να σπαταλαω την καθημερινοτητα μου σκεπτομενη αν θελω ή οχι να σε δω...
Αφου ποτε δεν θα καταληξω σε ενα συμπερασμα...
Αφου ειναι στιγμες που θελω και στιγμες που δεν θελω...
Μια τυραννια που δεν τελειωνει ποτε και δεν φτανει πουθενα...

Δυο ρημαδιασμενες αποφασεις ειναι:
η πρωτη αποφαση ειναι να ερθω...
Η δευτερη αποφαση ειναι να στηριξω την πρωτη!

Εχω παρει πολλες φορες την αποφαση να ερθω, αλλα ΠΟΤΕ δεν τη στηριξα ουσιαστικα...
Καιρος να το κανω!
Ετσι για να εξυγιανω λιγο το μυαλο μου, να εξαλειψω τις νοσογονες εστιες στις οποιες υπαρχει το ονομα σου...
Ουτως ή αλλως μικρε μου δεν εχω να χασω τιποτα...
Για να ηρεμησω το μυαλο μου θα το κανω...(λεμε τωρα...!)
Κι αν χασω κατι δεν πειραζει...(πρωτη φορα θα 'ναι;)

Με κουρασαν τα "αν" μου... "Αν" σε δω, "αν" σε συναντησω, "αν" κανω το ενα, "αν" κανω το αλλο...
Μια απλη αντιστροφη των γραμματων χρειαζεται και το "αν" γινεται "να":
Kαιρος "να" σε δω, "να" σε συναντησω...!

Ό,τι γινει!
Ουτως ή αλλως έχω μαθει...
"Ι 'll grow back like a starfish"

CRIPPLE AND THE STARFISH

Mr. Muscle forcing bursting
Stingy thingy into little me, me, me
But just "ripple" said the cripple
As my jaw dropped to the ground
Smile smile

It's true I always wanted love to be
Hurtful
And it's true I always wanted love to be
Filled with pain
And bruises

Yes, so Cripple-Pig was happy
Screamed " I just compeletely love you!
And there's no rhyme or reason
I'm changing like the seasons
Watch! I'll even cut off my finger
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!"

Mr. Muscle, gazing boredly
And he checking time did punch me
And I sighed and bleeded like a windfall
Happy bleedy, happy bruisy

I am very happy
So please hit me
I am very happy
So please hurt me
I am very happy
So please hit me
I am very very happy
So come on hurt me

I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
Like a Starfish...

Antony and the Johnsons


boomp3.com

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

"ΕΝ ΛΕΥΚΩ..."

Συνηθως σκεφτομαι και γραφω...
Αυτη τη φορα θα γραψω χωρις να σκεφτω...
Οι λεξεις αυτη τη στιγμη με εγκλωβιζουν...
Θελω να γραψω τοσα πολλα. Το μυαλο μου ειναι ενα κουβαρι...
Μπλεγμενα ολα, "θελω","πρεπει","μπορω","ονειρευομαι","φοβαμαι" και κυριως "ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗ ΔΕΝ..."...

Πολλες φορες τα "θελω" μας ειναι στρατευμενα. Δημιουργουνται για να πραγματοποιηθουν στα "δεοντα" περιβαλλοντα... Δεν αφηνομαστε ποτε ολοκληρωτικα σε αυτα. Δεν το κανουμε επιτηδες, απλως δεν μπορουμε.

Σημερα συνειδητοποιησα οτι η συζητηση δεν εχει παντα νοημα.
Οι λεξεις πληγωνουν. Οι αποψεις καποιων ανθρωπων πεφτουν σαν βροχη πανω στα φλογισμενα ονειρα και τα σβηνουν... Πολλες φορες χωρις να το καταλαβαινουν...
Εκει φοβασαι οποιαδηποτε προσπαθεια. Ειναι σαν να προδιαγραφουν το μελλον σου, αφαιρωντας σου το δικαιωμα να προσπαθησεις να το ζησεις εντονα, να επιδιωξεις. Ειναι σαν να σου δενουν σφιχτα τα χερια και τα ποδια και μετα να σου λενε "σκαρφαλωσε στο βουνο...".

Η εμπειρια δεν μεταδιδεται... Δεν εχει κανεις το δικαιωμα να σου κοβει τα φτερα.Ολοι ειμαστε διαφορετικοι. Ακομα και αν εχουμε κοινους στοχους, παλευουμε με διαφορετικο τροπο να τους επιτυχουμε. Με κουρασαν τα "εγω" του καθενος. Βαρεθηκα τις αυθεντιες, τους ανθρωπους που μιλανε πολυ, που τους νοιαζει μονο να πουν τα "δικα" τους.
Δεν θελω να τα μοιραζομαι ολα. Δεν μπορω κιολας...
Τα ονειρα ειναι πολυτιμα...
Δεν κλεινονται ευκολα σε λεξεις και δεν μεταδιδονται ετσι απλα.
Τρομαζω που τα αντικρυζω και τρομαζω ακομα περισσοτερο "ΜΗ ΔΕΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ...".Πώς ειναι δυνατον να τα μεταδωσω; Και ποιος εχει τη διαθεση να τα κατανοησει... Ή εστω να τα χαιδέψει...

Αλλοι παλι κλεινουν το συναισθημα σε λογικα πλαισια. Πιστευουν οτι ολα ειναι θεμα αποφασης. "Σημερα σ'αγαπαω, αλλα απο αυριο θα προσπαθησω ή θα αποφασισω να σ'αγαπαω λιγοτερο". Η αγαπη δεν ειναι θεμα αποφασης.Δεν ελεγχεται και κανεις δεν εχει μεριδιο ευθυνης. Επισης ο φοβος δεν ειναι συναισθημα. Δεν ειναι ουτε διαθεση (οπως π.χ ειναι ο θυμος). Ειναι κατασταση. Οταν κατι γεννιεται και αναπτυσσεται υπο φοβισμενες συνθηκες δεν μπορεις να το αλλαξεις με μια αποφαση. Ετσι μονο υπαρχει, φοβισμενα. Φοβος=φοβισμενες σκεψεις.

Ολοι βλεπουν τα παντα μονοπλευρα. Λες και ο κοσμος ειναι φτιαγμενος σε συγκεκριμενα μετρα για ολους ανεξαιρετως. Δεν ζηταω να αντιληφθουν τα πραγματα οπως τα αντιλαμβανομαι εγω. Ζηταω να κατανοησουν και να σεβαστουν αυτα που νιωθω. Να σεβαστουν τις συνθηκες κατω απο τις οποιες δημιουργηθηκαν και τις συνθηκες που τωρα πια κρατω στα χερια μου. Δεν ζηταω υποστηριξη. Ζηταω κατανοηση, ΟΧΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ.
Οχι "θελω να σε βοηθησω γιατι με εχεις βοηθησει κι εσυ",
"θελω απλως να κατανοησω"... Ουσιαστικα ομως.

Ουτως ή αλλως δεν ψαχνω λυση για την δικη μου ιστορια. Κανεις δεν μπορει να λυσει τιποτα. Μονο οποιος ζει την ιστορια μπορει να τη λυσει. Και στην προκειμενη περιπτωση
ο "Αδαμ" κι εγω δεν εχουμε προσπαθησει να βρουμε λυση. Οποτε δεν υπαρχει λογος να ψαχνουν λυση ολοι οι αλλοι πλην ημων...

Τα τραγουδια πολλες φορες αποτελουν παρηγορια. Βρισκεις στους στιχους ολα αυτα που εχεις νιωσει... Ολα οσα εχουν γινει... Ή δεν εχουν γινει...
Μονιμη συντροφια μου τα τραγουδια... Καθε στιγμη μου συνδεεται με καποιους στιχους...
Πολλες φορες εκμεταλλευονται το προνομιο του να αποτελουν τη μοναδικη συντροφια μου τις ωρες μοναξιας... Με χτυπουν αλυπητα... Με τρομαζουν... Με κατασπαραζουν... Φωναζουν αληθειες... Ψιθυριζουν ηχους που με τρομοκρατουν...

Το τραγουδι που σας παραθετω εχει λαβει μια θεση στα top 5 τραγουδια της μεχρι τωρα ζωης μου. Με καθηλωνει καθε φορα που το ακουω. Δεν ειναι απο αυτα που θελω να ακουω συνεχεια, παρα μονο σε ιδιαιτερες περιστασεις. Εκφραζει τον φοβο, την αγανακτηση, την αληθεια. Τις σκεψεις που σπανια μετατρεπονται σε λεξεις. Εκφραζει ο,τι εχω νιωσει...



ΕΝ ΛΕΥΚΩ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο?
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.


Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου

κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μ' εξηγήσει

να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...


Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.


Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις
.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....



ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ:ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ:ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

boomp3.com

Θα ήθελα πολύ να διαβασω τα σχολια σας γι' αυτο το τραγουδι...