Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

"ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ..."

Τα βραδια είναι σαν τα τραγουδια.
Ή τα τραγουδια είναι σαν τα βραδια.
Και τα δυο είναι φιλοι μου, πιστοι.
Αυτό τραγουδι «γεννηθηκε» για να μου κανει παρεα τα βραδια.
Τοτε καθομαι και μετραω στιγμες, ανθρωπους, αριθμους.
Το τσιγαρο αποτελει κλεψυδρα.
Καιγεται, καιει.
Τελειωνει…

Ξερεις, είναι ωραια τα βραδια.
Νιωθω ότι ερχομαι κοντα μου.
Νιωθω οτι απομακρυνομαι από τον «εξω» κοσμο.
Βουτια σε ένα κενο ισως εγωκεντρικο.
Εχεις πεσει ποτε σε τετοιο κενο;
Αν όχι, καν’το.
Θα φοβηθεις, να το ξερεις.
Αλλα θα εισπραξεις.

Πόσες στιγμές μπορούν να χωρέσουν σε ένα μυαλο;
Πόσες αντέχω κι εγώ να μετράω;
Είναι πολλές.
Αμέτρητες.
Υπαρχουν εκει, σιωπηλα.
Συνυπαρχουν.
Και κάθε στιγμούλα εχει τη διαρκεια της.
Είναι στιγμούλα όμως, μικρη, πολύ μικρη.
Αλλά δινει πολλα.

Ξερεις, για τις μεγαλες (σε ενταση)-μικρες(σε διαρκεια) στιγμες, ερχονται άλλες που τις ξορκιζουν με έναν μαγικο τροπο, κι άλλες που θελοντας και μη προσπαθουν να σου τις θυμησουν.
Κι εσυ καποιες φορες αρνεισαι.
Κι ας τις ζεις.
Κι ας τις φοβοσουν.
Είναι αλλιως.
Κι αυτό το «αλλιως» το γιορταζεις πανηγυρικα.
Ξορκιζεις τις κακες στιγμες.
Με πραξεις, με στιχους, με τραγουδια.

Δεν ψαχνω στιχους.
Ερχονται και με βρισκουν.
Ερχονται να με βοηθησουν.
Να με λυσουν.
Την καταλληλη στιγμη, το καταλληλο τραγουδι.
Οι περισσοτερες στιγμες μου είναι «στιγματισμενες» από τραγουδια.
Οι περισσοτεροι ανθρωποι υπαρχουν μεσα μου ως τραγουδια.
Αυτά μετραω τα βραδια.
Αυτους μετραω τα βραδια.
Εμενα μετραω τα βραδια.
Εμενα και τις αποστασεις μου.
Εμενα και τους φοβους μου.
Εμενα και τις χαρές μου.

Ξερεις…κρυβομαι.
Παντα κρυβομουν πισω από κατι.
Αυτό το κατι είναι που σταδιακα αλλαζει.
Το ότι κρυβομαι παραμενει.
Δημιουργικη (ισως) εσωστρεφεια ή
Εσωστρεφης δημιουργια.
Δημιουργια σαν τις στιγμες.
Δημιουργια σαν τα τραγουδια.
Τα τραγουδια μου.
Τις στιγμες μου.

Η εσωστρεφεια δεν επι-κοινωνειται.
«Γεννηθηκε» για να ζει μονη της, κρυμμενη.
Δεν με ενοχλει πια.
Της μιλαω τα βραδια.
Τη νιωθω πιο κοντα μου.
Την καταλαβαινω.
Κανουμε παρεα.
Βλεπουμε αγκαλια τις εικονες να περνανε από μπροστα μας…
«…Τα βραδια καθομαι και τους κοιταζω
μπροστά στα ματια μου ενας-ενας…»

Τα βραδια εχω αναγκη τις λεξεις.
«..πιανομαι από τις λεξεις..»
Τις χρησιμοποιω και με χρησιμοποιουν.
Δεν ξερω ποιο είναι το εκτελεστικο οργανο: αυτές ή εγω..
Μπορει και οι δυο.

Υπηρξε μια περιοδος που τα βραδια με φοβιζαν.
Με φοβιζε η παρεα με το «εγω» μου.
Με τρομαζαν οι αληθειες που πεταγονταν ξαφνικα σαν πυροτεχνηματα των οποιων το φως δεν εσβηνε, εμενε εκει, στον ουρανο.
Ηταν φως όμως, ηταν βοηθεια στο σκοταδι.
Κι ας με ταραζε ο εκκωφαντικος ηχος των πυροχτεχνηματων.
Το φως ηταν αυτό που διαρκουσε.
Το φως παραμενει.
Κι εγω περιμενω με ανυπομονησια τις αληθειες να πεταχτουν.
Περιμενω τον ηχο, περιμενω το φως.
«…ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω…»

Κι όλα αυτά είναι δρομος.
Διαδρομες.
Πορειες ομορφες.
Σκληρες και ομορφες.
Καπου οδηγουν.
Καπου φτανουν.
Εχουν καποιο λογο, καποιο σκοπο.
Δεν μπορεις να ξεφυγεις.
Δεν υπαρχουν παράδρομοι.
«…ένας ο δρομος δεν τον αλλάζω…»

Και το τσιγαρο πολυτιμος αρωγος τα βραδια…
Το κρατω και μετραω…
Μετραω…
Καιγεται…
Μετραω…
Καιει…
Μετραω…
Τελειωνει…
Και το τσιγαρο,
Και οι λεξεις μου,
Και το βραδυ…

Ξημερωνει….
«Όλα θα γίνουν……..»

ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ


Τα βράδια κάθομαι και τους μετράω,

μ ένα τσιγάρο μετράω ανθρώπους,
εκείνους που είχα πει θα αγαπάω,
έφυγα δεν έμαθα τους τρόπους.

Τα βράδια κάθομαι και τους θυμάμαι,
μπροστά απ`τα μάτια μου ένας-ένας,
εκείνους που είχαν πει θα μ`αγαπάνε
ξημέρωσε,δεν έμεινε κανένας.

Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.

Τα βράδια πιάνομαι από τις λέξεις
όλα θα γίνουν κι ησυχάζω,
μονάχα μια ζωή έχεις να διαλέξεις,
ένας ο δρόμος,δεν τον αλλάζω.

Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.

Ρίτα Αντωνοπούλου
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική: Θάνος Μικρούτσικος