Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

"All I need is everything..."

Φως.
Σκοτάδι.


Υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή.
Με απόλυτη συνέπεια.


Φως.
Σκοτάδι.


Εναλλαγή των στιγμών.


Φως.
Και έλλειψη φωτός.
Και σκοτάδι να το πεις, το ίδιο είναι.
Μην κολλάς στις λέξεις.
Αφού συνηθως κολλάμε στις ελλείψεις.


Η κατακτημένη περιουσία σπανίως εκτιμάται.
Ξεχνιέται γρήγορα.
Κι αυτή και οι προσπάθειες απόκτησής της.
Βραχύβια μνήμη.
Επίτηδες.
Σχεδόν επίτηδες.


Φως.
Σκοτάδι.


Το «μαγικό χέρι» μονίμως εν κινήσει.
Σου εναλλάσσει τη ζωή.
«Παίζει» με τις στιγμές.
Λες και η ζωή είναι ένα κουκλοθέταρο.
Κι εσύ η μαριονέτα, στη σκηνή, η βιτρίνα.
Κάποιος παίζει με τα νήματα κι εσύ νομίζεις ότι είσαι αυτόνομος.
Πού τελειώνει η αυτονομία του κουκλοπαίχτη και πού ξεκινά η δική σου;
Όταν σπάσει το νήμα;
Και πότε σπάει;
Σπάει ποτέ;
Ζεις και αφού σπάσει;


Δεν ξέρεις.


Ξέρεις μόνο ότι υπάρχει το φως και το σκοτάδι.
Διαδέχονται-σχεδόν εμμονικά-το ένα το άλλο.


Κι είσαι υποχρεωμένος να αναπνέεις και στα δύο.
Μόνο που το ένα σου χαρίζει απλόχερα πνοές,
Ενώ το άλλο σου τις αφαιρεί.
Δεν υπάρχει καβάτζα.
«…δίχως καβάτζα καμιά…»
Στο φως εξαντλείς και τις περισσευούμενες πνοές.
Στο σκοτάδι τις ζητιανεύεις.
Τις βασικές.
Πού να βρεθεί περίσσευμα…;


Φως.
Σκοτάδι.


Μέσα.
Όχι έξω.
Μέσα σου και τα δύο.
Δεν υπάρχει μέση κατάσταση.
Ψέματα.
Υπάρχει.
Κάτι σαν την ανατολή και τη δύση.
Δεν είναι ακριβώς μέση γιατί έχει μια κλίση.
Τουλάχιστον, δεν είσαι στα άκρα, στο «απόλυτο».
Προτιμώ την ανατολή.
Δεν είναι προτιμότερο να περιμένεις το φως;
Προτιμότερη η αναμονή του.


Υπάρχει όμως ένα περίεργο κομμάτι σε όλο αυτό..
Ένας περίεργος «χρόνος».
Με διάρκεια.
Δεν είναι στα άκρα.
Αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι ακριβώς είναι:
δύση διαρκείας;
ή ανατολή διαρκείας;
Μοιάζουν τόσο πολύ.
Και τα χρώματά αυτού του περίεργου χρόνου, σχεδόν μαγικά, και σχεδόν όμοια.


«Βραδυφλεγές φως».
Αναμονή «μέχρι».
Αν ήξερες τουλάχιστον ποιό είναι το «μέχρι» θα ανέμενες ήρεμος.
Μα τι λέω;
Υπάρχει αναμονή που μπορεί να σε καταστήσει ήρεμο;
Όλες οι αναμονές ίδιες είναι.
Τρικυμιώδεις.
Και σκοτεινές.


Φως.
Σκοτάδι.
Άγνωστης προέλευσης.
Απροσδιόριστης διάρκειας.


Σχεδόν συνωμοτικά σε καθορίζουν.
Σχεδόν συνωμοτικά εισβάλλουν μέσα σου.
Ανα δύο.
Εκ διαμέτρου αντίθετα, μα αχώριστο ζευγάρι.


Αντιδράς.
Και στα δύο.


Εκτός των άλλων, υπάρχουν και οι κοινές αντιδράσεις.
Ή καλύτερα, τα κοινά καταφύγια:
Οι λέξεις.
Και η μουσική.


Καταφύγιο και τα δύο.
Καταφύγιο και για τα δύο.
Οι λέξεις και η μουσική συνωμοτούν με το φως και το σκοτάδι.
Συνυπάρχουν.
Ανά δύο και χιαστί.


Κρύβομαι.
Στα καταφύγιά μου.
Συχνά.
Κι ας με εκνευρίζουν οι «κρυψώνες».
Ακόμα κι όταν υπάρχει φως, έστω και αχνό, κρυβόμαστε.
Πίσω από λέξεις.
Πίσω από μουσική.
Κάτι σαν ανάγκη.
Κάτι σαν ασφάλεια.
Μια ανασφαλής ασφάλεια.


Φως.
Σκοτάδι.


Φως.
Έλλειψη φωτός.


Στιγμές.
Φωτεινές.
Σκοτεινές.


Αόριστες.


Πριν.
Μετά.
Ποιό είναι πιο σκοτεινό;
Ποιό σε φωτίζει περισσότερο;


Πόσο μοιάζουν όλα;
Και πόσο διαφορετικοί είμαστε σε όμοιες καταστάσεις;


«Άμυνα» σε όλα.
«Παραίτηση» απ’όλα.
Σκοτάδι.


«Πορεία».
«Εξέλιξη»
Φως.


Μυαλό σε «αταξία».
Λέξεις σε τροχιά γύρω από κάτι μισοφωτισμένα «θέλω».
Τραγούδια γύρω από ημισκότεινες προθέσεις.


Κι όλα γίνονται μουσική.
Όλα μεταφράζονται ως μουσική.
Λέξεις.
Νότες.
Φωνές.
Μουσική.
Η πιο αρμονική συνύπαρξη.
Το φως και το σκοτάδι μέσα της.
Κι οι λέξεις.
Αυτές που αρνούμαστε πεισματικά να πούμε.
Αυτές που σκεφτόμαστε.
Αυτές που αιωρούνται.
Αυτές που γράφουμε για να ξορκίσουμε τις στιγμές.
Για στιγμές γράφω.
Μόνο.


Φωτεινές λεξεις.
Σκοτεινές λέξεις.
Φωτεινά τραγούδια.
Σκοτεινά τραγούδια.


Φωτεινοί εαυτοί.
Σκοτεινοί εαυτοί.


Όλα ζουν στο φως και στο σκοτάδι.
Τρέφονται και απ΄τα δύο.


Κι εγώ από ‘μένα.
Απ’τη μουσική.
Απ’το σκοτάδι.
Απ’το φως…κυρίως…


ALL I NEED IS EVERYTHING

Slow down. Hold still.
It's not as if it's a matter of will.
Someone's circling. Someone's moving
a little lower than the angels.
And it's got nothing to do with me.
The wind blows through the trees,
but if I look for it, it won't come.
I tense up. My mind goes numb.
There's nothing harder than learning how to receive.


Calm down. Be still.
We've got plenty of time to kill.
No hand writing on the wall:
just the voice that's in us all.
And you're whispering to me,
time to get up off my hands and knees,
'cause if I beg for it, it won't come.
I find nothing but table crumbs.
My hands are empty. God I've been naive.


All I need is everything.
Inside, outside, feel new skin.
All I need is everything.
Feel the slip and the grip of grace again.


Slow down. Hold still.
It's not as if it's a matter of will.
Someone's circling. Someone's moving
a little lower than the angels.
This voice calling me to you:
it's just barely coming through.
Still, I clearly hear my name.
I've been fingering the flame
like tomorrow's martyr.
It gets harder to believe.


All I need is everything.
Inside, outside, feel new skin.
All I need is everything.
Feel the slip and the grip of grace again.


So from now till kingdom come,
taste the words on the tip of my tongue.
'Cause we can't run truth out of town,
only force it underground.
The roots grow deeper
in ways we can't conceive.


All I need is everything.
Inside, outside feel new skin.
All I need is everything.
Feel the slip and the grip of grace again.


All I need is all I need.


Over The Rhine

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

"ΓΟΥΟΚΜΑΝ"

Mόνο τραγούδι.

Λέει όσα έχω στο μυαλό μου.
"...παράξενη ετούτη η εποχή..."


Μέρες "απόψυξης".
Όσα πάγωσαν παλέυουν να "αναθερμανθούν".


"Μια φωνή που τη γνωρίζω κάθε βράδυ στα όνειρά μου
Παραιτήσου μου φωνάζει παραιτήσου από παντού..."
Ακούς;


"Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει...;"
Αυτό ξανά και ξανά...
Μέχρι βρεθεί η απάντηση...


Ως τότε...
"Ακούω μόνο γουόκμαν..."


ΓΟΥΟΚΜΑΝ


Σκοτεινή και παράξενη ετούτη η εποχή
Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά
Κάτι ακούγεται εδώ κάτι ακούγεται εκεί
Που με παίρνει και με πάει και δεν με βγάζει πουθενά


Σκοτεινή και παράξενη ετούτη η εποχή
Σιωπηλή μουσική, ηχηρή μοναξιά
Όχι, όχι δε βρίσκω δε βρίσκω άλλες λέξεις
Έτσι ωραία να ζωγραφίζουν την πολυσύχναστη ερημιά


Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν


Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει
Ακούω μόνο γουόκμαν


Τα φεγγάρια με τους μύθους συναντιώνται τις νύχτες
Σε γιορτές αδελφοσύνης ενός άλλου καιρού
Που ολοένα ξεμακραίνουν, ξεμακραίνει και πάλι
Για να γεννηθεί και πάλι στην φαντασία ενός παιδιού


Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν


Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει
Ακούω μόνο γουόκμαν

Μια φωνή που τη γνωρίζω κάθε βράδυ στα όνειρά μου
Παραιτήσου μου φωνάζει παραιτήσου από παντού
Είναι τα ίδια μου τα λόγια που επιστρέφουν σε μένα
Έτσι καθώς σου τραγουδάω με το σφυγμό ενός νεκρού


Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν
Ωχ αμάν, αμάν

Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει
Ακούω μόνο γουόκμαν



ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

"Κυριακή εκδρομή..."

Ένας παλιός συμμαθητής,με τον οποίο έχω να μιλήσω από το γυμνάσιο γιατί ζει μόνιμα στην Αμερική, μου ζήτησε κάτι πάρα πολύ απλό με ένα mail που μου έστειλε : να του περιγράψω τη ζωή μου.
Κόλλησα.
Στον προφορικό λόγο αρχίζεις και λες,λες, λες,λες…
Στον γραπτό τι κάνεις;


Καθόμουν και κοιτούσα την οθόνη και διάβαζα ξανά και ξανά αυτό που μου έγραφε:
«Μίλησε μου για τη ζωή σου, περίγραψέ τη μου».
...

Για πες.
Η ζωή σου χωράει σε μία λέξη;
Σε ένα απλό «καλά»;
Μήπως σε μια παράγραφο;
Μήπως σε μια σελίδα;
Ή μήπως θες βιβλίο;

Ποια είναι η ζωή σου;
Από τί αποτελείται;
Με τί ξεκινάς την περιγραφή της;
Ερωτικά;
Σπουδές;
Οικογένεια;
Δουλειά;
Φίλοι;
Άνθρωποι γενικά;
Όνειρα;
Σκέψεις;
Εμπειρίες;
(η σειρά είναι τυχαία)

Ποια είναι αυτή η ζωή που καλείσαι να περιγράψεις;
Τί σχέση έχεις εσύ με τη ζωή σου;
Ποιοί είναι αυτοί με τους οποίους τη μοιράζεσαι;
Γιατί τη μοιράζεσαι με αυτούς;
Ποιοί είναι αυτοί με τους οποίους δεν τη μοιράζεσαι πια;
Γιατί έπαψες να τη μοιράζεσαι;
Ποιοί είναι αυτοί με τους οποίους θα ήθελες να τη μοιραστείς;
Γιατί θα ήθελες με αυτούς συγκεκριμένα να τη μοιραστείς;
Όλοι αυτοί δεν είναι «ζωή» σου;


Και πάμε παρακάτω.
Τα όνειρά σου για αύριο;
Τα σχέδια σου για σήμερα;
Η περιουσία σου από χθες;
Κι αυτά δεν είναι ζωή σου;

Πώς περιγράφεται η ζωή;
Με λέξεις;
Με τραγούδια;
Με χαμόγελο;
Με μελαγχολία;
Με σιωπή;


Ποια είναι η δική σου ζωή;
Κι όταν καλείσαι να την περιγράψεις, από ποια θέση την περιγράφεις;
Από αυτή του παρατηρητή;
Ή μήπως του δρώντος;


Και όταν λέμε «ζωή» εννοούμε τα πιο σημαντικά;
Ποια είναι τα πιο σημαντικά;
Ποια έχουν βαρύνουσα σημασία:
Αυτά που πέτυχες ή αυτά που δεν πέτυχες;
Πόσα «δεν» συνάντησες στην πορεία σου;
Και το σακούλι με τις εμπειρίες τί σου δίδαξε;
Εννοώ τι σου δίδαξε για ‘σένα…
Για τους ανθρώπους γενικά δε διδάσκεσαι.
Ο καθένας διαφορετικός.
Ο καθένας διαφορετική διδασκαλία και manual.


Και για την αγάπη;
Τι λες γι’αυτή;
Για πες, υπάρχει στη ζωή σου;
Περιγράφεται;
Αγάπη για τη ζωή σου;
Από αυτήν έχεις απόθεμα;
Δεν μιλάω για θεωρία, μιλάω για πράξεις.
Αποδείξεις.
Αν σου ζητούσα να μου αποδείξεις ότι σε αγαπάς, με ποιον τρόπο θα το έκανες;
Θα διάλεγες πάλι λέξεις;
Ή μήπως φωτογραφίες;


Και το μυαλό σου;
Κι αυτό δεν είναι ζωή σου;
Οι σκέψεις σου, οι καλά φυλαγμένες.
Αυτές που κάνεις και γουστάρεις κι αυτές που θα ήθελες να μην υπάρχουν, να έχουν διαγραφεί αυτόματα.


Κι οι μικρές, όμορφες και φαινομενικά ασήμαντες στιγμές;
Αυτές που έχουν ως αποτέλεσμα το χαμόγελο στο πρόσωπό σου;
Που σου φαίνονται μέρος μιας ανεξήγητης «συνωμοσίας»;
Αυτές περιγράφονται;
Είναι «ζωή» σου όμως, ε;

Όλα αυτά δεν είναι «εγώ»;
Το «εγώ» σου.
Αυτή δεν είναι η ζωή σου;
Το «πολυσυλλεκτικό εγώ» σου.




Δεν απάντησα ακόμα στον φίλο μου.
Το «όλα καλά», νομίζω, είναι αρκετό.
Οι περιγραφές κουράζουν.
Θα του στείλω και το τραγούδι που ακούγεται.
Θα καταλάβει.
Ούτως ή άλλως, χρόνια τώρα, τη ζωή την αποκαλώ εκδρομή.
Αν είναι και κυριακάτικη, τόσο το καλύτερο…


«Η ζωή είναι μικρή
και δεν ξέρεις γιατί
μεγαλώνεις και φεύγεις…».


«Δεν ξέρεις γιατί»:
Αγνοια, ε;
Έχει δίκιο ο Δ.

Η άγνοια έχει την ομορφιά της……..


ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ


Ω, έλα φύγαμε πες
πάμε τώρα όπου θες
πάμε όπου μας βγάλει


Ω, Κυριακής πρωινό
σύννεφο βιαστικό
με τον ήλιο τρακάρει


Ω, μακρινές εκδρομές
με τους φίλους που θες
με φεγγάρι γεμάτο


Ω, ξημερώνει μετά
πίσω πρέπει ξανά
μα εσύ πας παρακάτω


Ω, η ζωή είναι μικρή
και δεν ξέρεις γιατί
μεγαλώνεις και φεύγεις

Κωστής  Μαραβέγιας