Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

"Les enfants au pouvoir..."




Ένα βηματάκι και βρίσκεσαι απέναντι. 
Το ονομάζεις "αρχή". 
Το ονομάζεις "συνέχεια". 
Ο χρόνος είναι σταθερός και συνεπής. 
Υπάρχει εν κινήσει. 
Δεν υπάρχει. 
Αλλά κινείσαι μαζί του. 
Είτε κάνεις βήμα, είτε όχι. 
Είτε τον αποδέχεσαι, είτε όχι. 
Σε παίρνει από το χέρι, σε πάει βόλτα. 
Κι αν του αφήσεις το χέρι, σε τραβάζει μαζί του. 

Κοιτάς λίγο πίσω. 
Θυμάσαι τους κανόνες της περίληψης. 
Ξεχωρίζεις τα σημαντικά. 
Βάζεις τίτλο στις σημαντικές παραγράφους. 
Όχι ψυχαναγκαστικά. 
Φτιάχνεις το χάρτη σου. 
Κοίτα να δεις όμως που στην περίληψη, πρέπει να βάλεις και λίγα μαθηματικά…
Πρέπει να βρεις αποτέλεσμα.
Πρέπει να βγάλεις νόημα.
Πρέπει να υπάρχει νόημα...

Κράτα τα βασικά. 
Κράτα τους βασικούς. 
Βάλε σημεία στίξης στις ιστορίες και τους ανθρώπους. 
Προτίμησε τα σταθερά και καθοριστικά σημεία στίξης. 
(Σ’αυτά που νομίζεις ότι δεν ορίστηκαν ακόμα, μην βάλεις κόμμα) 
 Άλλαζε παραγράφους. 

Και κάπως έτσι, θα γεμίσεις στιγμούλες. 
Χαμόγελα. 
Προσδοκίες. 
Από αυτές τις γόνιμες, τις καλές. 

Λέγε "ευχαριστώ". 
Κάνε απολογισμό. 
Για το παραπέρα βηματάκι. 
Για τον δικό σου επανακαθορισμό.

 «...Είναι όμορφο στο τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...».

 (Υ.Γ Δίνε ευκαιρίες. Εκμεταλλεύσου ευκαιρίες.) 

 Καλή χρονιά! 

Υγεία, αγάπη, τύχη, στιγμές γεμάτες ομορφιά.


Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

"Another No one..."




«Θυμάμαι, αλλά ευκολότερα ξεχνώ πια εσένα».
Και ο πληθυντικός της λέξης «τέλος» δεν μας αφορά.
Μας αφορά ο ενικός.
Ο ενικός είναι πάντα το αποτέλεσμα της λέξης «τέλος».
Και στα αρχαία ακόμα, σε ενικό καταλήγει.
Δεν είναι περίεργο που κάποιες λέξεις δεν υπάρχουν στον πληθυντικό;
Έχεις μιλήσει ποτέ για ευτυχίες;
Πολλές ευτυχίες.
Για τέλη;
Όχι αυτά που πληρώνεις.
Τα άλλα.
Που δεν τα πληρώνεις.
Σχεδόν.
Για πραγματικότητες;
Οι μνήμες.
Η λήθη.
"Οι λήθες".
Η μνήμη.
 
Ενικός.
Με ενδιάμεση στάση έναν πληθυντικό.
Μια εκκρεμότητα.
Και μετά ενικός.
Τόσο απλά.
Τόσο ήσυχα.
Χωρίς φωνή.
Χωρίς να σε προετοιμάσει ο εαυτός σου.
Δύο ενικοί δεν κάνουν απαραίτητα έναν πληθυντικό.
Ούτε αν κόψεις στα δύο τον πληθυντικό, έχεις δύο ίσους ενικούς.
50-50 πουθενά.
Είσαι κομμάτι στατιστικής.
Είμαι κομμάτι στατιστικής.
Κι εκεί, στη στατιστική, ίσως χωρέσαμε κάπου.
Μαζί.

Προσθέτουμε, αφαιρούμε, πολλαπλασιάζουμε, διαιρούμε με απίστευτη ευκολία.
Εξήγησε σε ένα παιδί ότι η ζωή, οι σχέσεις είναι απλές μαθηματικές πραξούλες.
Προσθέτεις, αφαιρείς, διαιρείς, πολλαπλασιάζεις.
Προστίθεσαι, αφαιρείσαι, διαιρείσαι, πολλαπλασιάζεσαι.
Εξήγησε σε ένα παιδί την παθητική φωνή.
Και την παθητική διάθεση.
Μη μιλάς για αμετάβατα ρήματα.
Μίλα για μεταβάσεις.
Όλα είναι μεταβάσεις.
Απλές, χαμηλόφωνες.
Μπορεί και απροειδοποίητες.
Μπορεί και εκκρεμείς.
Αόριστα οριστικές.
Αυτοπαθείς σίγουρα.


Μια ευθεία γραμμή.
Όχι της πορείας.
Της ακύρωσης.
Αυτή που κόβει στη μέση τα γράμματα.
Αυτή που διακόπτει την πορεία.
Σαν βήμα.
Τα ανεπίλυτα δεν ήταν απαραίτητα τα δυσεπίλυτα.
Τσαλακώνω το ερωτηματικό μου.
Τί να τα κάνεις τα σημεία στίξης;
Τη στίξη τη νικάει ο χρόνος.
Και την θέληση.
Και την πρόθεση.
Ο χρόνος είναι αγγελικά πλασμένος.
Και αγγελικά πλαστός.


Θέλεις.
Μέχρι να πάψει να σε μαγεύει αυτό που βάφτιζεις μαγικό.
Η επιθυμία δίνει τη θέση της σε άλλη επιθυμία.
Απλές αντικαταστάσεις.
Σχεδόν χρονικές.
Σχεδόν αντίστροφές.
Δεν ξεκινάς με ενεστώτα.
Καταλήγεις σε ενεστώτα.
Και ακούγεται βαρετή η προφορά του ονόματός σου.
Σκέφτηκες ποτέ πόσο διαφορετικά προφέρεις κάποια ονόματα;
Άκουσες ποτέ τη διαφορά στην ένταση μιας φωνής;

Πού πάει το γαμημένο το ενδιαφέρον;
Έλα πες μου, δεν σε θλίβει καμιά φορά που οι έρωτες πεθαίνουν;
-Όχι, γεννιούνται νέοι.
Ναι, αλλά είναι άλλοι. Διαφορετικοί. Με διαφορετική αρχή. Με άλλους ανθρώπους. Άλλες συνθήκες. Άλλο περιβάλλον. Είναι άλλοι.
Εκείνοι, οι συγκεκριμένοι, που πάνε;
Πώς το ενδιαφέρον γίνεται αδιαφορία;
Πες μου, πώς αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου όταν λέει «δεν με αφορά»;


Και δεν σε νοιάζει να σκεφτείς ένα παρελθόν κάπως μικρό, κάπως αδιάφορο, κάπως άγνωστο.
Ας μη συγκρουστούν οι μνήμες.
Ας μην ξεβράσουν  τις προθέσεις.
Ας μην αποδώσουν τις υποθέσεις.
Ας μη λυγίσουν τη γνώση.
Ας μην εξυψώσουν την άγνοια.
Με σχήμα πρωθύστερο τα  «πριν» και τα «τότε», τα «κάποτε» και τα «μήπως», είχαν λύσει τους κόμπους τους.


Γόνιμες και παραγωγικές απάτες.
Αυτοπαθείς και αυτές.
Με λίγο πότισμα.
Λίγο ήλιο.
Λίγη βροχή.
Και μετά ασυνέπεια.
Και μετά άγονες και μη παραγωγικές.
Απάτες.
Ανάγκες.
Και στο τέλος πρέπει να μπορείς να σιγοψιθυρίσεις ένα τραγούδι.
Πρέπει να κρατήσεις ένα μόνο τραγούδι,.
Ποιο είναι αυτό το τραγούδι;

Κι όταν βρεις το τραγούδι, πρέπει και να απαντήσεις σε αυτό:
Πού στο διάολο πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει;

 

[Μια μέρα να μιλήσουμε γι’αυτές τις ιστορίες που είτε καταλήγουν-είτε ξεκινούν εκεί ακριβώς που έχεις φανταστεί. Και δώσε σημασία στο «εκεί ακριβώς που έχεις φανταστεί». (Το «φανταστεί» μπορεί να αντικατασταθεί και από το «ονειρευτεί»).
Από το Σάββατο 27/9 και κάθε Σάββατο και Κυριακή θα τα λέμε 18:00-20:00 από τον αέρα του www.toradiofono.gr. Εκεί, ανάμεσα στους αγαπημένους μου.  Μετριέται η χαρά με τραγούδια; Θα μετρηθεί.]



ANOTHER NO ONE

She takes the blame takes the pain but the world smiles
'Cause outside is just a taxi ride to drive away
So she packs her bag calls a cab and the world smiles
And inside well she feels all right and turns to say:

"Yes it's the end the final showdown
Yes it's the end of our small love
You'll have to find another no one to take the shit like I have
Well I guess this is the end I guess this is the end."

She feels the sun, phones her mum and the world smiles
'Cause outside in the morning light it's another day
So she packs her bag, smokes a fag and the world smiles
'Cause inside well she feels all right, and turns to say:

"Yes it's the end, the final showdown
Yes it's the end of our small love
You'll have to find another no one who'll take the shit like I have
Well I guess this is the end, I guess this is the end...
Oh well..."



Suede

 

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

"Τα μεροκάματα..."






Για όλα υπάρχει μια μαθηματική εξήγηση.
Σε κάθε εξήγηση υπάρχει μια εξαίρεση.
Κάθε εξαίρεση αντιστοιχεί σε έναν κανόνα.
Κάθε κανόνας διαμορφώνεται βασιζόμενος σε δοκιμές.
Κάθε δοκιμή, μια υποψία καινούργιου κόσμου.

Καμιά φορά σε παίρνουν οι αποστάσεις.
Σου έχω πει, με ξενίζουν τα μεταβατικά στάδια.
Πρέπει να αποσυναρμολογήσεις τα παιχνίδια σου και να τα συναρμολογήσεις απ’την αρχή.
Μπορεί να υπάρχουν και λιγότερα κομμάτια.
Πρέπει να παίξεις από την αρχή.
Οι κανόνες λένε ότι οι κανόνες ξαναφτιάχνονται.

Τη χρειάζομαι την απόσταση.
Όταν δε με διαλέγει αυτή, τη διαλέγω εγώ.
Ανταμώνουμε πού και που.
Και πάμε παρέα.
Φεύγουμε παρέα.
Με ενοχλεί η συνήθεια.
Με ενοχλεί η ανάγκη.
Με ενοχλεί αν γίνεις κάτι από τα δύο.
Αυτόματα έρχεται η απόσταση και με παίρνει.
Θέλω να σε διαλέγω, όχι να σε συνηθίζω.

Μεγαλώνοντας στενεύεις.
Απλοποιείς.
Αδιαφορείς.
Αφήνεις χώρο.
Γυρίζεις την πλάτη.
Λες «ό,τι γίνει».
Λες «δε με νοιάζει».
Γίνονται όλα πιο αφηρημένα.
Διερύνονται τα ενδεχόμενα.
Μπάινουν μέσα κάτι «εντάξει μωρέ».
Λέω «κράτα την άκρη σου» και εννοώ «κρατάω την άκρη μου».
Πάω στη γωνίτσα μου.
Να δω τα πράγματα όπως είναι.
Σπάω και την άλλη μου ασφάλεια.
Δεν την έχω ανάγκη.
Να βουτήξω λίγο στο κενό ανάμεσα στο «εγώ» και στο «εμένα».
Να σπάω μόνη μου.
Ασφάλειες και ενδεχόμενα.
Υποθέσεις και υποψίες.
Να πω «δε με αφορά κανένα ενδεχόμενο και καμία υποψία».
Να αφήσω στην άκρη όσα δεν θα σου πω.
Να σε αφήσω κάπου.
Κάπου στα μισά.
Κάπου ανάμεσα στο ενοχλητικό σου όριο και στο ενοχλητικό μου «κάνε ό,τι καταλαβαίνεις».
Μέχρι να έρθει ένας στίχος να με πάρει.
Να με βάλει μέσα του.
Να σε βάλει μέσα του.
Να γυρίσω την πλάτη.
Να σταματήσω το τραγούδι.
Να σταματήσω εμένα.
Να σταματήσουμε.
Και κάτι να αχνοφέγγει.
Να πας να το κλείσεις.
Σκέπασέ το.
Εγώ στη γωνιά μου.
Με γυρισμένη πλάτη.
Να αχνοφέγγω.
Σχεδόν συνειδητά.

Είναι που καμιά φορά με βολεύει να τα βλέπω ασπρόμαυρα.
Είναι που η λέξη «ενδεχόμενο» με παραπέμπει στη λέξη «εκκρεμότητα».
Είναι που καμιά φορά είσαι ένα εκκρεμές ενδεχόμενο και εγώ μια ενδεχόμενη εκκρεμότητα.

Σφηνώνω τις λέξεις μου σε κάτι παρατεταμένες σιωπές ή σε κάτι επαναλαμβανόμενα τραγούδια.
Καμιά φορά στέκουν απέναντι μου κάτι τραγούδια και μου ζητάνε εξηγήσεις.

Αφήνω λέξεις να πετάνε στο κενό σα να πετάω βοτσαλάκια στο νερό.
Αφήνω λέξεις στο νερό σα να πετάω βοτσαλάκια στο κενό.
Με αποσπάς.
Καμιά φορά.

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι οι λέξεις δεν είναι καταφύγιο.
Το αντίθετο.
Να προτιμάς να διαχειρίζεσαι στιγμές, όχι λέξεις.
Να προτιμάς να συναρμολογείς στιγμές, όχι λέξεις.
Να κάνεις πράξεις.
Να βγάζεις αποτέλεσμα.
Να διαχειρίζεσαι αποτελέσματα, όχι ενδεχόμενα.

Και ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα;
Είμαστε όλοι ενδεχόμενα.
Ο καθένας είναι ένα και μοναδικό ενδεχόμενο.
Όπου βουτήξει, όταν βουτήξει, αν βουτήξει προκαλεί ενδεχόμενα.
Κι αν δε βουτήξει, πάλι ενδεχόμενα προκαλεί.
Και το συνεχές ενδεχόμενο μετατρέπεται σε συμπέρασμα.
Βολικό.
Καλοφτιαγμένο.
Με μερικά μπαλώματα για να μην μπάζει.
Όχι και πολύ όμορφο, ώστε να μην το πειράζεις.
Έτσι ώστε να μη δέχεται άλλον αέρα.
Έτσι ώστε να μην σου δίνει καθόλου οξυγόνο.
Έτσι ώστε να το αφήσεις στην άκρη, ως συμπέρασμα, ως υπόθεση που δεν βγήκε.
Χωρίς «Ενδέχεται».
Στην ακρούλα.
Με τίτλο:
«Τετελεσμένο».


(Κάθε "Τετελεσμένο" μια υποψία καινούργιου κόσμου.)





(Υ.Γ «Τα μεροκάματα» με κέρδισαν.  Είναι από αυτά που θέλω να ακούω συνέχεια. Εκτός από εμένα, κέρδισαν το Βραβείο Κοινού στους φετινούς Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού που πραγματοποιήθηκαν στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.)

 
ΤΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ

Μικρά τα μεροκάματα
τα δωρεάν πιο λίγα
ξεκίνησα χαράματα μα πουθενά δεν πήγα.

Φτηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή μια λέξη
ποιός αγοράζει, ποιός πουλά
και ποιός μου τα ‘χει κλέψει...

Δεν ειναι που προσπάθησα όσο κανείς δεν ξέρει
είναι που όσα κράτησα μου κάψανε το χέρι
Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι
είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δεν θα ‘ρθει.

Μικρά τα μεροκάματακαι οι αγκαλιές πιο λίγες
σε κοίταξα κατάματα εσύ όμως δεν με είδες...

Φτηνά τα λόγια τα πολλά

και ακριβή μια λέξη
ποιος αγοράζει, ποιος πουλά,
εσύ μου τα ‘χεις κλέψει.
 
Δεν είναι που σ’αγάπησα όσο κανείς δεν ξέρει
είναι που δεν σε κράτησα ποτέ από το χέρι
Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω μόνο
είναι που δεν φαντάστηκα πως χάθηκες στο δρόμο….

 
Πάνος Παπαϊωάννου
Συνθέτης: Χρυσόστομος Καραντωνίου
Στίχουργός: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους