Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

"ASHES..."

Ο απολογισμός δεν είναι λέξεις να γεμίζουν το μυαλό μας.
Δεν είναι μέτρημα απωλειών, να γκριζάρει η διάθεση.
Ο απολογισμός δεν είναι απολογία.
Είναι μέτρημα, απλώς.
Είναι στοχοθεσία, επίσης.
Είναι συλλογή…


Και στο δικό μου σύμπαν, είναι χόμπι!
Γίνεται σχεδόν ασυνείδητα.
Αν μπορούσα να περιορίσω αυτή τη χρονιά σε μία λέξη, τη λέξη «γεμάτη» θα διάλεγα.
Δώδεκα γεμάτοι μήνες.
Κι εγώ, στη διάρκειά τους, να γεμίζω και να αδειάζω.
Το μέτρημα μου, κέρδη έχει.


Πολλά τα «εσύ» της χρονιάς.
Πολλοί οι άνθρωποι.
Και… πολύ «εσύ».
Και κομμάτια του «εγώ» που αγνοούσα παντελώς.
Και προσπάθειες.
Και μάσκες που ανεβαίνουν.
Και μάσκες που πέφτουν.
Και «foolish games».
Και παραμύθια ένοχα και αθώα.
Και αθωότητα που φανερώνεται.
Και φανερώνει μυστικά.
Και μυστικά… «μυστικά έλα μια νύχτα…».
Και αναπνοή που αρκεί.
Και στιγμές που αρκούν.
Και ενέργεια που προειδοποίησες ότι δεν πρέπει να ξοδευτεί.
(το θυμάσαι αυτό;)
Και κοιμήθηκε.
Και ξύπνησε.
Και ξύπνησαν μαζί σκέψεις.
Και ξύπνησαν πτυχές…
Και «αλλιώτικοι νόμοι».
Και ανακαλύψεις…
Ανακαλύψεις ότι στο δικό μου σύμπαν η λέξη «στενοχώρια» αντικαταστάθηκε από τη λέξη «πάγωμα».


Και…
Και άνθρωποι που ήρθαν και πίστευαν ότι θα μείνουν.
Κι όταν μου έλεγαν ότι θα μείνουν, κοιτούσα αλλού.
Γιατί ήξερα ότι δεν θα τους αφήσω να μείνουν.
Αλλά δεν ήξεραν…
Μα κάτι κρατάω από το κάθε πέρασμα…


Και…
Και άνθρωποι που ήρθαν από το «πουθενά».
Και θα μείνουν, ελπίζω.
Γιατί υπάρχει ένας κοινός άξονας, μια κοινή «εμμονή», μια κοινή αγάπη.


Και…
Άνθρωποι του «πάντα».
Που για το μέσα μου είναι «πάντα».
Ρίζωσαν στις εφηβικές «αταξίες».
Γιατί για κάποια χρόνια, το «μαζί», σα ζωή ολόκληρη έμοιαζε.
Και δεν είναι οι δρόμοι που δεν προχωρούν μαζί, το θέμα.
Είναι η γεύση που σου αφήνουν.
Και το χαμόγελο.
Αν υπάρχει αγάπη, υπάρχει και «πάντα».
Η μορφή του «πάντα» είναι που αλλάζει.


Και…
Οι άνθρωποί μου.
Το μοίρασμά μας.
Τα «εγώ» που ξεδιπλώνονται.
Οι αμοιβαίες ανακαλύψεις.
Η εξέλιξη του «εγώ» που μοιράζεται και γίνεται εξέλιξη του «μαζί».
Οι γνώσεις που μοιράζονται.
Τα μαθήματα.
Γιατί μπορεί οι εμπειρίες να μη μεταδίδονται, μπορεί να είναι μια απλή εξιστόρηση, μα αν υπάρχει αυτί και ενσυναίσθηση, υπάρχει και σκαλοπάτι που κατακτάς χάρη στον άλλον.

Και…
Αυτή η χρονιά έφερε και μια τυχαία συνάντηση με τον «εμπευστή», μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια.
Αυτές οι αστείες συμπτώσεις.


Και…
… «Εσύ» υπάρχεις σε τόσα σημεία
Έφηβο σε αποκάλεσα κάποια στιγμή εδώ μέσα.
Παιδί είσαι, όμως.
Που παλεύει να καταπιεί την αθωότητά του.
Κι εγώ παιδί είμαι μαζί σου.
Που παλεύει…
Θα μάθουμε να μας διαχειριζόμαστε.
Το δίδαγμα του καλοκαιριού ήταν η αθωότητα.
Λίγο αργότερα, η ανατροπή…
(και τι ανατροπή…)
Του «μέσα» μου, του «έξω» μου…
Και η προσπάθεια να κρατηθεί η αθωότητα.
(ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος «παρανόησε» περισσότερο…)
……να μάθουμε να μας διαχειριζόμαστε, μωρέ.
Εμείς, να μάθουμε να διαχειριζόμαστε λίγο το «εμείς».
(Γιατί το έχανες και με έκανες να το(α) χάνω.)
Έχω τραγούδια για εσένα.
Πολλά.
Έχω και το «Ευχαριστήριο».
Ολόκληρο.
Στίχο-στίχο.
Στο χαρίζω.
Και κάτι «γλυκό»…
Να γλυκάνει τη χρονιά που φεύγει.
Να γλυκάνει και αυτή που έρχεται.
Αδυναμία μου……..…




Ο απολογισμός μετράει και δύο πτυχία! –πώς το ξέχασα;
(ε, να το μετρήσω και αυτό των αγγλικών!)
Μετράει ένα πανέμορφο καλοκαίρι.
Μετράει στιγμές.
Μετράει ανθρώπους,
Μετράει εαυτό.
Μετράει και το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου, την πιο γλυκιά αγκαλιά, αυτή του ανιψιού μου.
Πριν από μερικούς μήνες έμαθε να περπατάει.
Τον έβλεπα να αφήνει τα χεράκια του από τον τοίχο, να κάνει χαμογελαστός δυο βήματα, και μετά να πέφτει κατσουφιασμένος…
Κι απ’ την αρχή…
Ξανασηκωνόταν, έτοιμος για περισσότερα βήματα, με χαμόγελο ξανά και με χέρια ανοιχτά να πέφτει στην αγκαλιά μου.
Κάπως έτσι δεν είναι η ζωή;
Πέφτεις κάτω, ξανασηκώνεσαι.
Με μεγαλύτερη φόρα.
Γιατί κάθε φορά που σηκώνεσαι, ξέρεις ότι θα έρθει η στιγμή που θα πέσεις.
Και κάθε φορά που πέφτεις ξέρεις ότι θα έρθει η στιγμή που θα σηκωθείς ξανά.
Σπουδαίο μάθημα τα παιδιά.
Σπουδαίο μάθημα τα μάτια που σε κοιτάζουν αθώα.




…μη νομίζεις ότι δεν έχασα τίποτα αυτή τη χρονιά.
…μπλοκαρισμένη πολύ.
…γιατί τα κρυφά δε μένουν κρυμμένα.
Αλλά…
«Να αντέχουμε μόνο μας μένει
η ζωή ό,τι κι αν φέρει
τη μια του χειμώνα τη νύχτα
ην άλλη γλυκό καλοκαίρι...»


Και εννοείται ότι στον απολογισμό έχουμε και τα τραγούδια της χρονιάς.
Χωρίς πολλή σκέψη:
Νο 1: Lies-Broken Records
No 2: Μistake- Moby
Άπειρες ακροάσεις και ακόμα δεν τα έχω ξεπεράσει.

Άλμπουμ της χρονιάς, χαλαρά η αγαπημένη τριάδα Μποφίλιου-Καραμουρατίδης-Ευαγγελάτος με τα «Εισιτήρια διπλά» (και νομίζω πως το «σε ξεχώρισα» με «χτύπησε» λίγο πιο πολύ από τα υπόλοιπα…)

…(Α, το blog κλείνει αισίως τα τρία του χρόνια.
Τι εύχονται εδώ…;)



Μαθαίνουμε, ε;
Και εύχομαι να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε.
Κι έχω ένα σωρό σκέψεις και ευχές στο μυαλό μου.
Μα κρατάω αυτό το «let it be».
Και αυτό εύχομαι.




Πλέον, το καθιέρωσα στους απολογισμούς-τελευταίες αναρτήσεις της χρονιάς, το γράφω λοιπόν και φέτος γιατί ισχύει και εύχομαι να συνεχίσει να ισχύει:
«...Είναι όμορφο στο τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...»


…και:
«…κάπου-κάπου παίρνει στις χούφτες του αστερόσκονη, φτιαγμένη από τα παιδικά μας όνειρα και τη σκορπάει στον αέρα... Η αστερόσκονη πέφτει αργά-αργά στις μέρες μας και τις χρυσώνει.....»


Καλή χρονιά!
…καλά θαύματα!




(τραγούδι: Αshes-Yann Tiersen)

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

"ILLUSION"

«Πάρε το τρόπαιο, φίλα το και πέτα το...
(Μόνο, κοίταξε να μη μπερδέψεις το «φίλα» με το «φύλα»…)»
Κάπως έτσι.
Δεν το φύλαξα.
Μα κάθε χρόνο του στέλνω ένα φιλί και ξέρω ότι φτάνει στον προορισμό του.
Κι εγώ ακολουθώ τον δικό μου.
Γιατί μπορεί να ξέχασα τα γενέθλιά σου, μα αυτή τη μέρα δεν την ξεχνάω.
Ίσως γιατί «αυτή η μέρα», δεν είσαι εσύ.
Είμαι εγώ.
Κι είναι το σημείο αναφοράς μου.
Ή το σημάδι.
Δεν έχει και τόση σημασία.
Μοιάζει με μακρινό αστείο πια.
Κι ίσως το πιο αστείο να είναι το γεγονός ότι αυτή τη μέρα, εμείς οι δύο, ανταλλάξαμε λέξεις.
«Αυτή η νύχτα»… δεν έμεινε…


Αυτή τη μέρα, σχεδόν από συνήθεια-μη σου πω και ψυχαναγκαστικά- γυρίζω το κεφάλι προς τα πίσω και παρατηρώ.
Περνούν από μπροστά μου εικόνες.
Στιγμές.
Αποσπάσματα.
Δεν έχει μέτρημα εδώ.
Μια απλή υπενθύμιση είναι.
«Πού ήμουν, τι κάνω, πώς βρέθηκα εδώ».
Και μετά το κεφάλι στρέφεται πάλι προς τα εμπρός.
Ή προς τα παρόντα.


…Είναι σαν να έχεις ανάγκη να ακούσεις το «αυτή η νύχτα μένει», για να θυμηθείς, και να σου βάζουν το «mistake».
Μπερδεύονται τα χρόνια.
Μπερδεύονται οι άνθρωποι.
Και βάζω το «η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος» για να τα ισορροπήσω.
Τα χρόνια.
Τους ανθρώπους.


Το μυαλό μου ισορροπεί μηχανικά.
Και τα πόδια μου.
Συμπτωματικά ασύμπτωτοι.
Κι εγώ συμπίπτω με τη στιγμή.
Τη στιγμή που είσαι δίπλα μου και σωπαίνω για να νιώθω την ανάσα σου.
Λέξη δε βγαίνει.
Ακίνητη.
Σωπαίνω, απλώς.
Κάτι στίχους ακούω μόνο…
Κι είναι η στιγμή που μένει.
Και που «προς στιγμήν» αρκεί...
Και … κάπου χαϊδεύω το σακάκι σου που ακουμπάει στο γόνατό μου.
Παγώνω.
Χαμογελώ.
Τρομάζω.
«…Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω
Κι ήρθαν κι οι λυγμοί στα μάτια λίγο λίγο…»
Ποιος μας έμπασε σ ’αυτή τη φάρσα;
Αλλά…
«Είναι η στιγμή που μένει.
Από αύριο όλα θα κυλούν φυσιολογικά…»
…κι έτσι κύλησαν.
Είναι αστείο μέσα στον παραλογισμό να εστιάζεις στο παράλογο.
Ασυνεπής με απόλυτη συνέπεια.
Αποσιωπώ τις συνέπειες…


Συναρπαστική ηρεμία.
Συναρπαστική ετυμολογικά.
Με αρπάζει.
Με στήνει σε έναν τοίχο και μου ανοίγει τα μάτια.
Και γελάω μέχρι που κοιμάμαι.
Με ηρεμία.


Και δεν υπάρχει κάτι που να εγκλωβίζεται.
Και δεν υπάρχει κάτι που να φοβάται τη διόγκωση.
Μια συνεχής πορεία με διαλείμματα.
Διαλείμματα που δεν επηρεάζουν την πορεία.
(Τα συνεχή διαλείμματα είναι, συνήθως, επίφοβα.)
Ένα τσιγάρο και πάλι απ’ την αρχή.
Στρατιώτης.
Με το σταθερό βήμα.
Αυτό που χτυπάει με βία τη γη, κάνει θόρυβο.
Κάνεις θόρυβο μέσα μου…
Γυρίζω το κεφάλι μου αλλού.
Το ησυχάζω.


Ξέχασα να κοιτάζω πίσω.
Μπήκαν όρια στη μνήμη μου.
Περιορισμένοι είμαστε…
Και περιορισμένης διαθεσιμότητας.
Πάντα πίστευα στη δύναμη των αποφάσεών μας.
Στο μυαλό μας, στα χέρια μας.
Μα ξέρεις κάτι;
Στο απροσδόκητο πίστευα περισσότερο.
Και ξέρεις και κάτι άλλο;
Δίκιο είχα.


Αν δεις πως σκάνε τα «απροσδόκητα»…
Σαν τζούρες ευτυχίας.


Μη με ρωτήσεις τίποτα.
«Άγνοια» δηλώνω.
Θυμάμαι κάτι σιωπές να αγριεύουν και έτσι δεν φοβάμαι τις λέξεις που αγριεύουν.
Στέκουν τόσο ανήμπορες κάτι στιγμές.
Αφού πράξεις είναι όλα.
Η ζωή, πράξεις είναι.
Και οι άνθρωποι.
Πράξεις τριγύρω σου.
Πρόσθεση.
Αφαίρεση.
Πολλαπλασιασμός.
Διαίρεση.
Όλα πάνω στον άξονα στης στιγμής.
Πάνω στον άξονα της ζωής.
Πράξεις.
Όχι λέξεις.
Πράξεις θέλω μωρέ.
Κι ας φορτώνομαι με λέξεις.


Με θυμάμαι εφτά χρόνια πριν, τόσο αιχμάλωτη σε υποθέσεις του «αύριο».
Θες να αιχμαλωτιστούμε στο «τώρα»;
Χωρίς προθέσεις.
Χωρίς ανάγκες.
Χωρίς σκέψεις.
Χωρίς λέξεις.
Δέσμιοι του «τώρα».
Κι αυτό «πράξη» είναι.
Να γραφτούμε στα «πρακτικά» του χρόνου.
Αόρατα.
Χωρίς όνομα και ημερομηνία.
Να κλειστούμε σε ένα τραγούδι μωρέ.
Να μη μας πειράζει κανείς.
Να γίνουμε στίχοι στα χείλη άλλων.
Να διαπερνάμε το μυαλό.
Να μαγεύουμε αισθήσεις.
Να κλείνουμε τα μάτια από χαρά.
Να κλέβουμε αέρα.
Να φέρνουμε αέρα.
Να είμαστε αέρας…
Να δραπετεύουμε.
Να πατάμε σε νότες.
Να πατάμε τη λογική.
Να πετάμε…


(…να σωπαίνουμε για να ακούμε ανάσες…
…να σωπαίνουμε για να ακούμε φωνή…
…να χαϊδεύουμε ανθρώπους που το σακάκι τους ακουμπάει στο γόνατό μας…
…να πετάμε….)


...Δεν θυμάμαι τίποτα.
"...This world is just illusion..."


(Tο τραγούδι κατατάσσεται στις εμμονές...)


ILLUSION

I know it's hard to tell how mixed up you feel
Hoping what you need is behind every door
Each time you get hurt, I don't want you to change
Because everyone has hopes, you're human after all

The feeling sometimes, wishing you were someone else
Feeling as though you never belong
This feeling is not sadness, this feeling is not joy
I truly understand. Please, don't cry now

Please don't go, I want you to stay
I'm begging you please, please don't leave here
I don't want you to hate for all the hurt that you feel
The world is just illusion trying to change you

Being like you are
Well this is something else, who would comprehend?
But some that do, lay claim
Divine purpose blesses them
That's not what I believe, and it doesn't matter anyway
A part of your soul ties you to the next world
Or maybe to the last, but I'm still not sure
But what I do know, is to us the world is different
As we are to the world but I guess you would know that

Please don't go, I want you to stay
I'm begging you please, please don't leave here
I don't want you to hate for all the hurt that you feel
The world is just illusion trying to change you
Please don't go, I want you to stay
I'm begging you please, oh please don't leave here
I don't want you to change for all the hurt that you feel
This world is just illusion always trying to change you



VNV Nation