Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

"...Το αστέρι κι η ευχή..."

Το τέλος κάθε χρονιάς με τρομοκρατεί και με ανακουφίζει.
Το αποφάσισα.
Οι απολογισμοί δεν είναι συνειδητή διαδικασία.
Κι αυτό το αποφάσισα.
Είναι αυθόρμητη.
Σκάνε τα γεγονότα στο μυαλό.
Σκάνε οι στιγμές.


Η χρονιά που διανύεις είναι ταξίδι.
Συμφώνησα,
Διαφώνησα,
Στενοχωρήθηκα,
Χάρηκα.
Κι εσύ.
Και όλοι.


Η προσπάθεια τον Γενάρη.
Το mail της χαράς και η έναρξη των σπουδών τον Φλεβάρη.
«Η ιστορία κι η ευτυχία».
Ο αγαπημένος σου σταθμός να πεθαίνει.
Μια συναυλία.
Να ξεκινάς εκπομπή.
Να μπαίνουν άνθρωποι στη ζωή σου.
Να σου στέλνουν μήνυμα να περάσεις να πάρεις το εισιτήριό σου για τον Moby δύο ώρες πριν τη συναυλία.
Να χαμογελάς αληθινά κι ευτυχισμένα.
Να διαβάζεις.
Να φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή.
«Άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα κύματα».
Να ανησυχείς.
Να θυμάσαι.
Να αγαπάς την ανάμνηση.
Να θυμάσαι τον εαυτό σου.
Να γνωρίζεις τον εαυτό σου.
Να συγχωρείς.
Τον εαυτό σου και τους άλλους.
Τους άλλους και τον εαυτό σου.
Να επιστρέφει το παρελθόν.
Να απορρίπτεται το παρελθόν.
Ολοκληρωτικά.
Να θες να γίνει παρόν.
Όχι το παρελθόν.
Η ζωή που παίζει.
Εσύ.
Εγώ.
Εμείς.
Ο κόσμος που θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Το ραδιόφωνο που θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Εμείς, αλλιώς.
Εμείς, έτσι.
Η ζωή που πάντα θα είναι έτσι κι αλλιώς.
Τα «Δειλινά».
Οι λέξεις που καίω.
Οι φόβοι που με καίνε.
«Όταν ο Θεός σε έφτιαξε, σε έφτιαξε για να αγαπάς»
Η «Κυριακή» του Δρογώση.
Η μέρα που θα έρθει και όλα τα τραγούδια θα πάψουν να μιλάνε για ‘σένα.
Εγώ χωρίς εμένα.
Το «Με θέλεις, χωρίς εσένα».
Εσύ...


Τρεις ημέρες πριν το τέλος του χρόνου καταφτάνει μια διαπίστωση και γελάω:
Όταν τα δευτερόλεπτα συνωμοτούν, κερδίζει η αμηχανία.
Η αμηχανία είναι άβολη, αλλά αν σε βολέψει την πάτησες.


Όλα αυτά τα είχα γράψει χθες.


Σήμερα ήρθαν να προστεθούν κι άλλα.
Αν το συναίσθημα μεταφραζόταν σε λέξεις, θα ήταν όλα λιγάκι πιο εύκολα.
Νιώθεις ότι κάτι χάνεις.
Ξέρεις ότι κάτι έχεις κερδίσει.
Αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Σήμερα ήρθε ένα τέλος.
Με συγκίνηση.
Συγκινούμαι άρα υπάρχω.
Αγαπάω άρα υπάρχω.
Ευχαριστώ άρα υπάρχω.
Το "από εδώ και πέρα" οφείλει πάντα να είναι καλύτερο.

Τελικά, όσα γεγονότα και να θυμηθείς τη χρονια του απολογισμού, καταλήγεις στον εαυτό σου και σε ανθρώπους.
Ποιοι μπήκαν, ποιοι βγήκαν, ποιοι στάθηκαν.
Ποιοί σε άγγιξαν, ποιοι σε βοήθησαν, ποιοι σε έκαναν να νιώσεις.
"Εσύ μου θύμισες πώς είναι..."

Σήμερα χάρηκα αληθινά μετά από τόσους μήνες για εκείνη τη συναυλία τον Μάρτιο.
Σήμερα ένιωσα ότι ήμασταν εκεί και προσπαθήσαμε.

Και θυμηθηκα.

Έκανα τη χρονιά μια σταλιά και την πήρα στα χέρια μου.
Την κοίταξα με την προσοχή που της έπρεπε.
Ο απολογισμός δεν γίνεται για να γραφτεί εδώ.
Γίνεται για να ξέρεις.
Να θυμάσαι και να ξέρεις.
Έχω πολλά ευχαριστώ.
Αυτό είναι το κέρδος.
Ευχαριστώ για τα ταξίδια αυτης της χρονιάς.


…Στην απόπειρα απολογισμού τα λογάκια δεν είχαν θέση.
Ο Γλ μου κι εγώ συνεννοούμαστε.
Μετά τη βροχή, παίρνουμε παγωτό στο καταχείμωνο και ακούμε το «ανθρώπων έργα».
Κι ο καθένας στο μυαλό του κάνει απολογισμό.
Εκεί γίνονται οι απολογισμοί.
Εκεί υπάρχει και το συναίσθημα.
Όχι στο μυαλό.
Μέσα σου.
Και μέσα μου.


Α, ναι!
Τραγούδια του 2011:
1.Μάθε μου να περπατάω ξανά-Θέμης Καραμουρατίδης
2. One and only-Adele.
Γιατί "you 'll never know if you never try to...".
Aδυναμία.

(Μου ήρθε ένα mail που με ρωτούσε αν υπάρχει κάπου η εκπομπή της Τρίτης που πέρασε..
Υπάρχει. Βάζω και εδώ το λινκ για όποιον: http://www.zshare.net/audio/98083562a58fdb6d/ 
Και ευχαριστώ.)

Δεν έχω σκοπό να χαρακτηρίσω μουσικά το 2011. Τα βαριέμαι αυτά.
Ξέρω μόνο ότι αγάπησα τον παλιό Πάριο. Κι ότι όσες φορές κι αν άκουσα τον Μητροπάνο να το τραγουδάει, δεν κατάλαβα ποτέ τι είναι η σούστα που πήγαινε μπροστά!


Δεν αγαπώ τους χαρακτηρισμούς.
Δεν θα ψάξω να βρω επίθετα να χαρακτηρίσω το 2011.
Γεμάτο ήταν πάντως.


…Σαν αυτό που έγραφα πέρυσι:
«...Είναι όμορφο στο τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...»
Κάτι σημαίνει.
Να κρατήσουμε την αστερόσκονη που είναι φτιαγμένη από τα παιδικά μας όνειρα.
Να τη σκορπίσουμε στον αέρα.
Να χρυσώσει τις μέρες μας.
Και τη ζωή μας.
Να πιστέψουμε στα παραμυθάκια.
Της ζωής μας.
Που αν τα κοιτάξεις με προσοχή θα δεις και τα θαυματάκια που σκάνε.


Υγεία και αγάπη. Κλισέ ουσιαστικά και απαραίτητα.

Καλή χρονιά!

(To αστέρι κι η ευχή-Ευανθία Ρεμπούτσικα)

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

"Life in Mono..."

Στο βάθος τους φοβάμαι τους κύκλους.
Τις ιστορίες που επιστρέφουν ξανά και ξανά.
Που είναι σαν υπάρξεις ξεχωριστές.
Αυτόνομες.
Με σώμα αόρατο και πνοή δική τους,
Που θέλουν κάθε φορά να αρπάξουν κάτι.
Που θυμούνται πάντα το δρόμο να επιστρέψουν.
Μεγαλώνουν, αλλά δεν ωριμάζουν.
Κι αν χάθηκες, θα σε βρουν.
Είναι πεισμωμένες αυτές οι ιστορίες.
Θέλουν να πάρουν ό,τι έχουν στο μυαλό τους.
Θέλουν πάντα μια θέση στη ζωή σου.
Όποτε το απαιτήσουν πρέπει να υπάρχει χώρος.
Κι αν δεν υπάρχει χώρος θα δημιουργήσουν.
«Κι έσφαξες τη μια ομορφιά για να πιει το αίμα η άλλη»


Στο βάθος τους φοβάμαι τους κύκλους.
Με αφορούν.
Ακόμα κι αν πιστεύω ότι είμαι έξω από αυτούς.
Ακόμα κι αν πιστεύω ότι κάποιες ιστορίες δεν τις ξύνω.
Τις βλέπω απλώς να κυλούν και δεν είμαι μέσα τους.
Ακόμα κι αν σε βλέπω να κλαις.
Εγώ φοβάμαι.
Φοβάμαι που κλαις.
Φοβάμαι που δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Που δεν σου λέω τίποτα.
Κι ας σε αφορά ό,τι έχω να σου πω.
Σχεδόν σε θαυμάζω που ξεγυμνώνεις τον εαυτό σου.
Μου λες ότι το ξεγύμνωμα με αφορά.
Στο βάθος φοβάμαι τους κύκλους που με αφορούν.


Στο βάθος κάνω σαν να μην υπάρχεις.
Στο βάθος συνυπάρχεις.
Μαζί με άλλους ανθρώπους.
Μαζί με άλλες μνήμες.
Οι άνθρωποι γίνονται μνήμες.
Απ’τη μία το «Έτσι σκληρα» του Πασχαλίδη.
Δυο-τρεις νότες και κατ’ευθείαν μνήμες παλιές.
Έχουν μνήμη τα τραγούδια.
Απ’την άλλη το «Οne and only».
Το φωνάζω σε κάτι αφτιά.
Πεισμωμένα.
Αμυνόμενα.
Κλειστά.
Απ’την άλλη το «Στα είπα όλα».
Μου το φωνάζουν κάτι χείλια.
Και τα δικά μου αφτιά κλειστά.







Έχεις καταλάβει ότι οι άνθρωποι είμαστε παράδοξοι, ε;
Έχεις καταλάβει ότι τα παραπάνω τραγούδια κάποια στιγμή θα αλλάξουν ρόλους, ε;
Έχεις καταλάβει ότι παίζουμε τις μουσικές καρέκλες και κάποια στιγμή θα μείνεις όρθιος, ε;
Και θα βγεις από το παιχνίδι.
Και μπορεί να τραγουδάς εσύ το «Έτσι σκληρά».
Εγώ το «Στα είπα όλα».
Άλλος το «Οne and only».


Η διεκδίκηση κρύβει μια εκδίκηση.
Για κάποιον.
Διεκδικεί κάποιος, εκδικείται κάποιος άλλος, σε διεκδικεί άλλος, εκδικείσαι άλλον.
Τους φοβάμαι τους κύκλους που τρέχουν.
Τα φοβάμαι τα μπαλώματα.
Το φοβάμαι το «άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι’αλλού γι’αλλού ξεκίνησα».
Τα φοβάμαι αυτά τα «αλλού».
Τα μη εξηγημένα.
Τα παρανοημένα.
Τα αλλοιωμένα.

Δεν φοβάμαι εσένα.
Φοβάμαι εμένα σε σχέση με ‘σένα.

Δεν φοβάμαι εμένα.
Φοβάμαι την τροπή και τον τρόπο.

Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Μάλλον γι’αυτό δημιουργήθηκαν οι «δεύτερες ευκαιρίες».
Και οι τρίτες.
Και οι τέταρτες.

Καμιά φορά δεν με αφορά τίποτα.
Καμιά φορά με αφορούν όλα.
Καμιά φορά η ισορροπία είναι παιχνίδι πάνω σε λεπτό, τεντωμένο σκοινί.
Καμιά φορά το σκοινί αντανακλά το πάχος της ισορροπίας.
Καμιά φορά βουτάω στο κενό.
Σε ψάχνω στα κενά των λέξεων.
Σε βρίσκω σε λέξεις που δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα.
Καμιά φορά δείχνεις μάταιος.
Καμιά φορά θέλω να «πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι».
«Και ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε».
Να ξυπνήσουμε.
Χωρίς περιορισμούς.
Χωρίς να μας αφορούν οι περιορισμοί.
Ούτως ή άλλως κανέναν έξω από εμάς δεν αφορούν.

Μια μέρα θα καταλάβεις ότι οι λέξεις δε νοηματοδότησαν ποτέ τίποτα.
Όταν τα παράλληλα σύμπαντα γίνουν ένα θα ‘χεις να διαλέξεις μόνο ανάμεσα σε ένα
«ναι» και ένα «όχι».
Που και τότε οι λέξεις δεν θα ‘χουν ισχύ.
Μόνο τα βήματα.
Μια μέρα θα καταλάβεις ότι το «έλα» δε σημαίνει «μείνε».
Σημαίνει «δοκίμασε».
Μια μέρα θα αποδεχτείς ότι η έμπνευση δεν είναι οι άνθρωποι, παρά μόνο οι σκιές τους.

Η μεγαλύτερη ανασφάλειά σου καλύπτεται όταν βρίσκεις ασφαλή χέρια.
Κι όταν τα ασφαλή αυτά χέρια δεν τα θέλεις όσο σε θέλουν.
Η μεγαλύτερη επιβεβαίωση έρχεται από τους ανθρώπους που κάποτε σου δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ανασφάλεια και την άφησαν ακάλυπτη.
Ο έρωτας είναι ανασφαλής.
Συμβαίνει να μας ερωτεύονται όσοι δεν ερωτευόμαστε.
Συμβαίνει να ερωτευόμαστε όσους δε μας ερωτεύονται.
Καμιά φορά ταυτόχρονα.
Ένας ηλίθιος κύκλος.
Το νιώθεις ότι είμαστε παράδοξοι, ε;

Τα τραγούδια είναι έρωτες.
Αναμνήσεις ερώτων.
Έρωτας του εαυτού σου.
Τα χέρια σου πάνω στο μυαλό σου.
Το μυαλό σου μακριά από τα χέρια σου.
Οι λέξεις σου διά στόματος άλλων.
Ο έρωτας είναι μοναχικός και δυαδικός συνάμα.
Ο έρωτας είναι αντανάκλαση του εαυτού σου στις ακραίες του εκδοχές.
Ο έρωτας δεν έχει μέσο, μόνο άκρα.
Κάποιος ξεγυμνώνεται.
Κάποιος επιβεβαιώνεται.
Κάποιος ματαιώνεται.
Μπορεί και ταυτόχρονα.
Όλοι τους όμως φοβούνται κάτι.
Κύκλος.
Κι όλοι οι κύκλοι είναι μέρος άλλων κύκλων.
Κι όλοι οι κύκλοι σε αφορούν.


(Επιστροφή στον αέρα και τα τραγούδια!
Κάθε Τρίτη βράδυ, 22:00-24:00, μπορούμε να τα λέμε και από τον αέρα του: www.street-radio.gr
Κι ίσως μάθουμε ποιος φταίει….!)



Life in Mono

The stranger sang a theme
From someone else’s dream
The leaves began to fall
And no one spoke at all
But I can’t seem to recall
When you came along
Ingenue

Ingenue
I just don’t know what to do
The tree-lined avenue
Begins to fade from view
Drowning past regrets
In tea and cigarettes
But I can’t seem to forget
When you came along
Ingenue

Ingenue
I just don’t know what to do

Ingenue
I just don’t know what to do

Ingenue
I just don’t know what to do

Ingenue
I just don’t know what to do

Ingenue

MONO