Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

"Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ..."

«Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά…»

Κι αλήθεια σου λέω, θα ήθελα αφάνταστα να μπω σε ένα πλοίο και να φύγω…
Περίεργη περίοδος…
Στόχοι, στόχοι, στόχοι, στόχοι…
Και ξέρεις πόσο τους αγαπώ…
Ξέρεις όμως πόσο με κούρασαν;;;
Νιώθω βαρύ το μυαλό μου πια.
Κουράστηκε…

Βαρέθηκα να μιλάω.
Βαρέθηκα και να ακούω.
Θέλω να μοιράζομαι σιωπές για λίγο.
Θέλω να αφήνομαι σε «ησυχίες».
Ίσως κι αυτό να είναι μέρος των «στόχων».
Ίσως να είναι δρόμος τους.

Αυτή η περίοδος δε σηκώνει λόγια.
Σηκώνει φορτία.
Περίεργα φορτία.



Κενό.
Ένα
Δύο
Τρια…
Πολλά κενά.
Πολλοί κενοί.
Πολύ κενοί…

Αναζητώ τα «κλειδιά» στις λέξεις.
Τι μου φταίει και γιατί
Μάλλον έχω κουραστει.
Από ανθρωπους και στοχους.

Αναρωτιέμαι…
Μας ξέρει κανείς;
Μας ακούει κανείς;
Όποιος ρωτάει «τί κάνεις» περιμένει πραγματικά να ακούσει κάποια απρόβλεπτη απάντηση και όχι το κλασικό «καλά»;
Κι αν του πεις κάτι άλλο θα το ακούσει;

Έχεις αντιληφθεί πώς έχουμε γίνει;
Έχεις αντιληφθεί πως ο καθένας είναι κλεισμένος στο «καβούκι» του;
Λέει τα δικά του..
Ακούει τα δικά του..
Βλέπει τον άλλον καχύποπτα.
Όταν βλέπει.
Όλοι προσπαθούν να κρατήσουν αλώβητο τον εαυτό τους.
Μην πληγώσουν το «εγώ» τους,
μην ξεβολευτούν.
Και κατά τα τ’ άλλα «απαιτήσεις».
«Έπρεπε να με έχεις σκεφτεί», «έπρεπε να με υπολογίσεις», «έπρεπε να έχεις λειτουργήσει έτσι»…
Ρε δεν θέλω να πρεπει».
Θέλω να θέλω γαμώτο.
Θέλω να είμαι ελεύθερη να θέλω και άλλο τόσο ελεύθερη να αγαπάω τα «θέλω» μου.
Και το μόνο που πρέπει να είναι να σεβάστεις την ελευθερία μου.
Τη δική μου, τη δική σου, του άλλου.

Έχω δικαίωμα να «ταξιδεύω» κι αν δεν μπορείς να αγγίξεις τα ταξίδια μου, να τα αφουγκραστείς, τουλάχιστον μην τα κρίνεις.
Έχω δικαίωμα να έχω προσωπικότητα που να μη μοιάζει και να μη θέλει να μοιάσει σε ‘σένα ή στον άλλον, κι αν δεν σ’αρεσει, τουλάχιστον μην την προσβάλλεις.
Έχεις δικαίωμα να πεις τη γνώμη σου, μπορείς όμως να σεβαστείς τη δική μου;

Μα είναι τόσο απλά όλα.
Γιατί δεν μπορούμε να τα δούμε;
Και γιατί όσοι μπορούμε να τα δούμε αρκούμαστε απλώς στο να «φιλοσοφούμε» και όχι στο να τα πράττουμε;
Γιατί δε μοιραζόμαστε;
Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε, αλλά δε μοιραζόμαστε στ’αλήθεια.
Λες κι αν μάθεις τα μυστικά μου κάτι θα αλλάξει.
Λες κι αν σου κρύψω κάτι, θα κερδίσω.
«Λες και τα μυστικά τα κρατούσα κρυφά για να μείνουν κρυμμένα».

Νιώθουμε κάτι και φοβόμαστε.
Θέλουμε να μιλήσουμε και φοβόμαστε.
Πολύ φοβόμαστε.
Γιατί όμως;
Τι έχει σημασία τελικά:
να βγάζεις τη θηλιά απ’το λαιμό σου ή να την κρατάς και να γίνεσαι αυτόχειρας;

Ποιος μας δημιουργεί φοβο;
Ποιος άλλος εκτός από το μυαλό μας;
Μόνοι μας δεν πνιγόμαστε;
Μόνοι μας δεν καταπιεζόμαστε;
Εμείς δεν ακολουθούμε τους φόβους μας;
Ε, εμείς φταίμε.
Κι αν μας φοβίζουν οι άλλοι και πάλι εμείς φταίμε που τους ακούμε.

Τις προηγούμενες μέρες ασφυκτιούσα..
Από λόγια και πράξεις.
Από στόχους που με κούρασαν, αλλά τελικά τους αγαπάω.
Από σκέψεις του κουρασμένου μου μυαλού.
Μα νομίζω ότι τελικά τη δύναμη, την όποια δύναμη, μπορούμε να τη βρούμε.
Αρκεί να απογυμνωθούμε από τα «εμπόδια»-πλαστά και μη-που μας θολώνουν το δρόμο.

«Δεν πάω πάσο…»


«Καλύτερη η πορεία από τον προορισμό…!»

Καλή μας πορεία, λοιπόν!



Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά

κλείνει το μάτι του και χαμογελά
αλλάξαν λέει τα σημεία της γης
κι ο χρόνος τώρα είναι πια συμπαγής

Ίδια η θάλασσα χωρίς μια σκιά
λες και έχει πάψει πια του κόσμου η καρδιά
λευκό μαντήλι, ματωμένη σιωπή
στην νηνεμιά μια γυμνή αστραπή

Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί
ποιος φεύγει το καράβι ή το νησί;
έχω γεράσει και δεν βλέπω από ‘δω
ποια είναι η Πηνελόπη, ποια η Καλυψώ

Είχα δει καπνό μα πού έχει κρυφτεί;
γλυκιά πατρίδα είσαι γλυκιά φυλακή
βρήκα μονάχος μου για μένα χρησμό
καλύτερη η πορεία από τον προορισμό

Τέλειωσε η μπόρα και βγήκες στεγνός
κλειστός λόγω έργων ο παράδεισος
ένα κορμί δίχως γη κι ουρανό
τα χρόνια κυλήσανε σαν το νερό

Και να που Όμηρε το βλέπεις κι εσύ
δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

Και να που Όμηρε το βλέπω κι εγώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

Φοίβος Δεληβοριάς
Στίχοι-μουσική: Ρόδο του ανέμου

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

"Παιδί..."

"Ξυπνάς και γίνεται η ζωή απ’ την αρχή

ξυπνάς και γίνομαι παιδί

Στο μικρό σου χέρι μια π ε τ α λ ο ύ δ α οι αιώνες....




Οι κύβοι πέφτουν και γελάς που σε κοιτώ

χ ρ ώ μ α τ α γύρω σου παντού

Φεγγοβολάς κι ανθίζεις

Άξιζε να ζήσω να σε δω..."

(Αλκίνοος Ιωαννίδης)


...Στο νεογέννητο ανιψάκι μου,
τον μικρό μου πρίγκιπα...