"Στο ανειπωτο το πληθος
απο τα στοιχειά του νου
ετρεξα για να ξεφυγω
μα ολα ετρεχαν παντου..."
Αμφισβητηση...
Εχει καταλαβει τον νου.
Τον παιδευει.
Κανει ανω-κατω τα παντα.
Κι ερχεσαι «διακριτικα» στην καθημερινοτητα μου.
Χωρις να το ξερεις.
Δεν σου ανοιγω την πορτα.
Παρολα αυτα υπαρχει μια πορτα καπου στην καρδια ή στο μυαλο που σε υποδεχεται.
Μονο που εμενα δεν με ενημερωνει...
Κι ετσι ερχομαι αντιμετωπη με ενα παρελθον που ειναι μεν αποδεκτο ως "παρελθον", που δεν θελω να γινει παρον, ουτε μελλον, μα αμφισβητειται η ιδια η παρουσια του ως παρελθοντος.
Εκει εγκειται το προβλημα.
Στην αμφισβητηση της υπαρξης του οταν αναλαμβανει τον ρολο του καθοδηγητη-αναλυτη ο νους.
Κι η αληθεια ειναι οτι οσο πιο ευκολα εισερχεται η αμφισβητηση τοσο πιο δυσκολα αποκαθισταται η αληθεια.
Μαλλον γιατι δεν υπαρχει αληθεια.
Αποδεκτη και αποδεδειγμενη.
Ανασφαλειες ολα.
Οχι για το τι ησουν εσυ για 'μενα.
Αυτο το ξερω.
Το τι ημουν εγω για 'σενα ομως αμφισβητειται ανα πασα ωρα και στιγμη, αρκει ενα μικρο ερεθισμα.
Κι αυτη η απορια για το τι ημουν οταν εισβαλλει στο μυαλο τα ρημαζει ολα.
Παγωνει ολες τις αλλες σκεψεις και απαιτει αποκλειστικοτητα:
"Πρεπει να βγαλεις μια ακρη", μου λεει...
"Δεν καταφερα τοσα χρονια να βρω μια ακρη, τωρα θα τα καταφερω;", αναρωτιεμαι.
Αποκατασταση χρειαζεσαι.
Δικαιολογια.
Καπως πρεπει να σε δικαιολογησω και 'σενα.
Αν θες να υπαρχεις μεσα μου θα εισαι ηρεμος.
Δεν θα μιλας, δεν θα κινεισαι.
Θα εισαι κρυμμενος και ταυτοχρονα αορατος.
Δεν θα εμφανιζεσαι.
Θα ξεχνας κι εσυ ο ιδιος οτι υπαρχεις.
Αν σε θελω κατι θα σε φωναζω.
Θα τηρεις τις αποστασεις.
Θα κανεις ο,τι σου λεω.
Εισαι μεσα στο μυαλο μου και εχω καθε δικαιωμα να σε εξουσιαζω.
Θα εισαι η μαριονετα μου κι οποτε βαριεμαι θα παιζω μαζι σου.
Μετα θα σε παραταω.
Θα επιστρεφεις στην κρυφη σου θεση αορατος.
Θα σε κανω ο,τι θελω.
Δεν εχεις δικαιωμα επιλογης.
Ζεις μεσα στον νου μου και αποτελεις ερμαιο των βουλων μου.
Ολα αυτα στο μυαλο...
Οι κανονες-προϋποθεσεις αν θες να υπαρχεις μεσα σ'αυτο.
Γιατι στην καρδια τα πραγματα ειναι αλλιως.
Γιατι η καρδια ξερει.
Δεν αμφισβητει τη γνωση.
Γιατι η γνωση της καρδιας ειναι το ιδιο το συναισθημα.
Δεν φοβαται την απουσια ουτε την παρουσια σου γιατι το συναισθημα δεν επηρρεαζεται απο αυτα.
Παραμενει ανεγγιχτο,
αμετακινητο,
αμειωτο
ειτε εισαι εδω, ειτε οχι.
Δεν επιδρουν πανω του οι αφορμες.
Το συναισθημα δεν διχαζεται.
Δεν φοβαται.
Δεχεται τις καταστασεις οπως κι αν ειναι.
Ειτε ειναι αληθινες, ειτε ψευτικες το συναισθημα ζει και πιστευει τη δικη του αληθεια, την αληθεια που νιωθει, που βιωσε, που βιωνει και δεν μπορει να αμφισβητηθει.
Μυαλο και καρδια σε μια διαρκη παλη.
Επαθλο: η ηρεμια.
Η αποκατασταση.
Εχουν επιτευχθει και τα δυο στο παρελθον.
Μετα ανατρεπονται.
Οι αφορμες φταινε.
Ξερεις...
Καπου στο βαθος ξερω κι εγω...
Νιωθω...
Κι ας ξεχναω...
Ειναι που το παρελθον αποτελει παρελθον και δεν θελω εστω και νοητικα να διεκδικει μια θεση στο παρον μου.
Εχει μπει ενα ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Οχι επιτακτικα και πεισματικα.
Σχεδον ουτε ηθελημενα.
Απ'τη στιγμη ομως που μπηκε το "ποτε ξανα" δεν θελω να υπαρχουν στιγμες που εστω κι θεωρητικα αναιρειται.
Εχει μπει σαν σφραγιδα σε καθε εικονα, σε καθε αναμνηση.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Αυτη η ιστορια εληξε.
Η ημερομηνια καταναλωσης παρηλθε.
Η αυλαια επεσε.
Και ξεκιναει καινουργια παρασταση..............
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ
Στο ανύποπτο το πλήθος,
απο τα στοιχειά του νου,
έτρεξα για να ξεφύγω
μα όλα έτρεχαν παντού...
Μεσ' το βλέμμα μου,
μεσ το αίμα μου,
ησυχία μόνο να ακούς τον πόνο
Η μορφή σου εδώ,
η ηχώ σου εγώ
και μια σκέψη μόνο,
μοναχά
Ποτέ, ποτέ ξανά
Η παράσταση αρχίζει
κι όλα παίρνουνε ζωή...
Ελευθερία Αρβανιτάκη
στίχοι+μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Boomp3.com
