Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

"...MISTAKE..."

Χάος.
Κοιτάζω το χάος μου.
Δε με τρομάζει.
Ψύχραιμο χάος.
Έχεις ξαναδεί ψύχραιμο χάος;
Αυτό είναι που με τρομάζει.
Η ηρεμία.
Σαν θάλασσα γαλήνια.
Βουτούν οι σκέψεις.
Είναι αυτόνομες.
Και αυτοτροφοδοτούνται.
Βουτούν.
Μάτια ανοιχτά.
Να «ζήσουν» τη βουτιά.
Αλληλουχία σκέψης.
Επιφάνεια-πάτος.
Πάτος-επιφάνεια.
Τα μέτρια για τους μέτριους.
Επιφάνεια.
Δρόμος.
Βουνό.
Κορυφή.
Οι σκέψεις φτάνουν στην κορυφή.
Ξαποσταίνουν.
Η μια σκέψη παλεύει να σκοτώσει την άλλη.
Μάχη.


…και μία φόρα τρελή…
Σκίζει το κεφάλι μου.
Με σπρώχνει.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Ούτε που ξέρω πού πάω.
Ούτε πού γυρίζω το κεφάλι μου να δω ποιος υποκινεί τη «φόρα».
Ανηφόρα.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
«Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω πού πάμε…»
Αποφεύγω τα εμπόδια.
Στάση.
Μνήμες.
Παλεύω να τις διώξω.
«Ποιος μοιάζει με ποιόν…»
«Αν μου μοιάζω…».
Όχι, δεν θέλω παρελθόν.
Δεν θέλω μνήμες.
Πουθενά παρελθόν.
Μόνο «τώρα» φωνάζω.
Βουβά.
Βουβά φοβάμαι.
Ηχηρά θέλω.
Ηχηρά τρέχω.
Ηχηρά γελάω.
Βουβά μειδιώ.
Βουβά φοβάμαι.


Τρέχω.
Πιάνω.
Σέρνω.
Ξοδεύω.
Χρόνο.
Φόβο.
Αλήθειες.
Σκορπάω.
Ξαναμαζεύω.
Εμένα.
Σκόρπισα.
Λέξεις.
Εμένα.


…Δημιουργία!
Διώχνω.
Ό,τι περισσεύει.
Όποιον περισσεύει.
Μείναμε λίγοι.
Τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Στάση.
Μνήμες ξανά.
Πρόσφατες.
Απαξιώνω.
Πρώτα εσένα.
Μετά εμένα.
Γίνεσαι «λίγος».
Γίνομαι.
Δεν γίναμε.
Σκορπάω.
Λέξεις.
Έμμετρες.
Άμετρες.
Σύννεφο.
Στοιβάζονται όλα.
Τα «αν».
Τα «τότε».
Τα «θα».
Τα «πάντα».
Τα «ποτέ».
«Αν-θρωποι», σκέφτομαι.
Με το «αν» το υποθετικό.
Ή μήπως αοριστολογικό;
Αφού αόριστοι είμαστε.
Και στον αόριστο μείναμε.
Μήπως το δυνητικό «αν»;
Για τις κρυμμένες δυνατότητες…
Tις δικές μου...
Τις δικές σου...
Tις άγνωστες.
Άγνοια.


«Αλήθεια», σκέφτομαι.
Με το «α» το στερητικό.
Στερεί.
Στερούμαστε.
Στερούμαστε αλήθειας…
Άνθρωποι.
Με «α» αθροιστικό.
Αθροίζονται.
Αθροίζουν.
Ένας.
Δύο.
Τρεις.
Τέσσερις…
«Ανθρώπινες σχέσεις».
Σε λάθος μέρος τις ψάχνεις.
Μέσα σου κοίτα.
Τη ζωή σου κοίτα.
Μέτρα.
Μέτρα τη ζωή σου.
Μέτρα.
Μέτρα για να την εγκλωβίσεις.
Μέτρα που τα ορίζεις εσύ.
«Μέτρο-μέτρο…όλο πιο μακριά…»
Και όλο πιο μέτριος θα φαίνεσαι στον καθρέφτη.
Χωρίς στολές.
Με συστολές.
Με ιδιότητες.


Οι ιδιότητες σχόλασαν.
Σχολάσαμε.
Δεν είναι διάλειμμα.
Διάλυση είναι.
Υπό διάλυση είσαι.
Διαλύω τις λέξεις.
Να μην υπάρχει καμία.
Μείναν τα προσχήματα.
Θυμάμαι την αφορμή μου.
Θυμάμαι τη δικαιολογία σου.
Για θυμήσου…
Ίδια λέξη.
Πρόφαση.
Κοινή χρήση.
Ταυτίστηκαν.
Εγώ στην αρχή.
Εσύ στο τέλος.
Εγώ αρχή.
Εσύ τέλος.
Εμείς αρχή.
Εμείς τέλος.


Τέλος είναι ο σκοπός.
Τον σκοπό ψάχνω.
Όχι, τη σκοπιμότητα ψάχνω.
Το παρελθόν δεν το ψάχνω.
Δεν επιστρέφει.
Ούτε επιστρέφεται.
Δεν έχω καν χρωστούμενα με αυτό.
Είχα με ‘σένα.
Δεν έχω πια.
Και να μου τα προσφέρεις,
δεν θα τα πάρω.
Τα πήραν τα χρόνια μαζί τους.
Και ήταν πολλά.
Τα χρωστούμενα.
Και είναι πολλά.
Τα χρόνια.
Απλώς έρχεται Σεπτέμβρης.
Και σε θυμάμαι.
Κάθε Σεπτέμβρη.
Και κάθε Δεκέμβρη.
Την αρχή.
Και το τέλος.
Το πρωταρχικό «εσύ».
Μπερδεύεσαι.
Μπερδεύομαι.
Μπερδεύω.
«Εσύ» μπλεγμένα στις λέξεις.
Μπλεγμένα μεταξύ τους.
Μπλέκω και το «εγώ».
Τα πλέκω.
Καμία απεύθυνση.
Πουθενά.
Ποτέ.
Λέξεις-καθρέφτες.
Καθρεφτίζουν λίγη σκέψη.
Κι αν πιστεύεις ότι σε βρίσκεις εδώ-λάθος κάνεις.
«Παρανόηση».
Δική σου…

Εδώ.
Λίγο καθέφτισμα.
Λίγη παρατήρηση.
Λίγη τάξη.
Λίγη σκόνη.
Λίκοι κόκκοι.
Κόκκοι τα «εσύ».
Στη γυάλα.
Γίνονται σωρός.
Σωριάζω λέξεις στο σωρό.
Σωριάζω εαυτούς.
Σωριάζομαι.
Ανοίγω τρύπα.
Γίνεται χάσμα.
«Ένα χάσμα που χωνεύει ό,τι σκέφτόμαστε», λέει ο Γλ.
Και ομίχλη.
Την επιβάλλω.
Ομιχλώδεις λέξεις.
Ομιχλώδης νους.
Ομιχλώδεις λέξεις να ξεκαθαρίσουν τον ομιχλώδη νου.


Έμπνευση.
Λίγη έμπνευση από τα χρώματα.
Τα αληθινά.
Από τους ανθρώπους.
Ως εκεί που φτάνει ο καθένας.
Απέχουμε.
Κι άλλο χάσμα.
Δεν με εμπνέεις.
Απέχεις από το χάος μου.
Απέχεις και δημιουργείς χάος.
Τι θα πει απουσία;
Και τι θα πει παρουσία;
Την ουσία κράτα, το δεύτερο συνθετικό.
Απορρίφθηκα.
Απέρριψα.
Ένα-ένα.
Ηττήθηκα.
Κέρδισα.
Ένα-ένα.
Ένας-ένας ερχόμαστε και φεύγουμε.
Ένα-ένα σκαλοπάτι.
Ανηφορίζουμε.
Και τρέχω.
Τρέχω.
Τρέχω.
Ακάθεκτη.
Προορισμός δεν υπάρχει.
Γίνεται.
Γίνομαι.
Γίνομαι ο προορισμός.
Θες χρόνο μαζί μου.
Θέλω χρόνο μαζί μου.
Προηγούμαι.
Στόχος.
Εγώ.
Εμένα στοχεύω.
Εσύ αστόχησες.
Λίγα τα χρώματά σου.
Λίγο το μυαλό μου.
Πολλές οι αδυναμίες σου.
Μία-δυο οι δικές μου.
Χαραμίσαμε.
«…λίγη ζωή ακόμα…».
Μου μιλάς.
Δε σου μιλάω.
Με κοιτάς.
Δεν σε κοιτάω.
Δεν θα με μάθεις.
Δεν θα με πλησιάσεις.
«…Δεν σου ‘χω πει ακόμα τίποτα…».
Τίποτα.
Κρατάω λίγο από το τίποτά σου.
Άμμος είναι.
Γλιστράει από τα δάχτυλα.
Λίγη άμμος μένει στην παλάμη.
Τη ρίχνω στη γυάλα.
Μια γυάλα με «τίποτα».
Λίγο «τίποτα» στο «χθες».
Τίποτα λίγο στο "τώρα"…


«…κι άσε το αύριο για αύριο…»


MISTAKE


Don’t speak to me this way
Don’t ever let me say
Don’t leave me again
Don’t leave me again
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more..more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more


Don’t hug me this way
Don’t touch me this way
Don’t hurt me again
Don’t hurt me again
Don’t hug me this way
Don’t touch me this way
Don’t hurt me again
Don’t hurt me again


Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more


Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Don’t let me make the same mistake again


Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more
Oh , You never felt this lost before
And the world is closing doors
I never wanted anything more


Don’t let me make the same mistake again
Don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again
Please, don’t let me make the same mistake again




Moby

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

"...MY WAY..."

Ένα sms: ένας κωδικός εισιτηρίου και δίπλα ένα «σ’αγαπώ».
Ο καλύτερος οιωνός για να ξεκινήσει ένα ταξίδι.
Το "getting away with it" των James στα ακουστικά.
Διακοπές.
Διακοπή.
Στην κυριολεξία.
Έφυγα αναζητώντας τα «χρωστούμενα»…


Το Ρέθυμνο δεν είναι μια οποιαδήποτε πόλη για ‘μενα.
Είναι η «καρμική» μου πόλη.
Σηματοδοτεί μια προσωπική μου επανάσταση.
Και μου τη θυμίζει κάθε φορά.
Νιώθω ότι ανοίγω ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών.
Ξεθωριασμένο.
Κι αυτό και οι αναμνήσεις.
Με μια χαραμάδα φωτός κάπου…


Η Κρήτη έχει «άλλη» μαγεία.
Τέσσερα άτομα.
Που και που περισσότερα.
Στις παραλίες.
Στους δρόμους.
Στο αμάξι.
Ταξίδια.
Κάθε μέρα κι ένα ταξίδι.
Κάποια στιγμή το gps γράφει «Προς Παράδεισο».
…Το πιστέψαμε!



Ερωτεύτηκα τη νότια Κρήτη.
Το Φραγκοκάστελο με μάγεψε.
Η φωτογραφική στο χέρι.
Δε χωράει τόση ομορφιά σε ένα «κλικ».
Δε χωράει καν στα μάτια.
Ξεχειλίζει.






Θάλασσα.
Μόνο θάλασσα ήθελα.
Να χάνεται το βλέμμα.
Να χάνεται στο απέραντο.
Να χάσω τις μέρες.
Να χάσω τον χρόνο.
Να χάσω το μυαλό μου.
Τα έχασα.
Όλα.
Μετά χαράς…



Ανεμελιά.
Η απόλυτη ανεμελιά.
Η σκέψη να μην τρέχει.
Η σκέψη να απολαμβάνει.
Να αφήνει τα μάτια να απολαμβάνουν.
Να χάνονται στα χρώματα,
Στα δίχως φτιασίδια χρώματα.
Απέριττη ομορφιά…
(απέριττους εαυτούς γιατί δεν έχουμε;)





…θάλασσα, ηλιοβασίλεμα, ρακή κι ο Χαρούλης στα ηχεία…
…χοροί στη μέση της εθνικής οδού…
…βραδινό μπάνιο…
…η «σοφή» Ν., ο «σοφός» Π.
…από κάπου ακούγεται ο Θηβαίος…


Το κινητό μονίμως «εκτός εμβέλειας».
Το ίδιο κι εγώ.

Φόδελε

Επιστροφή στο Ρέθυμνο
«…είναι του δρόμου η χαρά», σκέφτομαι…








Ένας τοίχος γράφει…:



(«Ξύπνα ρε», θέλω να σου πω κι εγώ, αλλά…..
Σε σκέφτομαι. Μια φορά την ημέρα για 4,16 λεπτά αυστηρά- ίσα-ίσα να ακούσω το “mistake” του Moby- ξεχνάω το pause και σε σκέφτομαι. Σε σκέφτηκα… Σε σκεφτόμουν… Σε σκέφτ...…)






Βόλτες στα δρομάκια.
Τα έχω χιλιοπερπατήσει.
Κι όμως, δεν τα χορταίνω.
Χάνομαι χωρίς να χάνομαι.
Γνώριμα, μα τόσο άγνωστα.





Η (κάθε) επιστροφή στο Ρέθυμνο φέρνει μνήμες.
Θυμήθηκα.
Εμένα-εσένα.
Φυγές αστείες και πέρασαν χρόνια.
Κι ένα όνειρο, τρομακτικά αληθοφανές:
Εσύ κι εγώ-τόσο φυσιολογικά «μαζί». Ξύπνησα και μου φάνηκε τόσο φυσιολογικό το να σε πάρω τηλέφωνο, όσο φυσιολογικό ήταν και το να συναντηθούμε μετά από τριάμησι χρόνια, όσο φυσιολογικά συναντηθήκαμε πριν από οχτώ. Όλα φυσιολογικά κι εμείς όπως πάντα…αφύσικοι…


«Χίλιες σιωπές…», δικές μας.




Οι διακοπές ολοκληρώθηκαν (σχεδόν).
Κι εγώ ολόκληρη νιώθω (σχεδόν).
Και θέλω το pause να παραμείνει πατημένο (σχεδόν).


Φαλάσαρνα




…Νομίζω ότι κάθε φορά που θα επισκέπτομαι το Ρέθυμνο θα ψάχνω χρωστούμενα.
Κάθε φορά θα βρίσκω και κάθε φορά δεν θα μου αρκούν.
Το Ρέθυμνο μου «χρωστούσε» έμπνευση κι εγώ του «χρωστούσα» λέξεις.
Πάντα όμως θα έχουμε οφειλές…(και οφέλη)








… «η λέξη "τέλος" είναι ένας κινούμενος στόχος»…




........
(η ταμπέλα που αγάπησα! Εκ μέρους κάποιου ευγενικού δήμου:)






MY WAY

 
And now, the end is near,
And so I face the final curtain.
My friends, I'll say it clear;
I'll state my case of which I'm certain.


I've lived a life that's full -
I've travelled each and every highway.
And more, much more than this,
I did it my way.


Regrets? I've had a few,
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.


I planned each charted course -
Each careful step along the byway,
And more, much more than this,
I did it my way.


Yes, there were times, I'm sure you knew,
When I bit off more than I could chew,
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall
And did it my way.


I've loved, I've laughed and cried,
I've had my fill - my share of losing.
But now, as tears subside,
I find it all so amusing.


To think I did all that,
And may I say, not in a shy way -
Oh no. Oh no, not me.
I did it my way.


For what is a man? What has he got?
If not himself - Then he has naught.
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows
And did it my way.


Yes, it was my way.

Frank Sinatra

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

"ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ..."

Ο παρατηρητής μέσα μου έχει μπει στο fast forward.
Οι σκέψεις περνούν με ταχύτατους ρυθμούς.
Μπλέκονται μεταξύ τους.
Σαν χαζές λέξεις σε στιγμή πανικού.
Ασυνάρτητες.
«Μπλέξαν οι γραμμές μας…»
Μπλέχτηκα κι εγώ.


Πλάκα έχει.
Γελάω αφάνταστα με τις αμηχανίες μας..
Τα «προσεγμένα» λόγια.
Τα τυπικώς άτυπα.
Που προσπαθούν να αδράξουν πληροφορίες!
Συλλογή και μετά επεξεργασία.
Και ξανά επεξεργασία…
Και μετά χαμόγελο.


Μπλέξιμο!
Γλυκό…


Μπλέκονται σκέψεις,
Λέξεις,
Αθωότητα,
Ψέματα,
Παιχνίδια,
Βλέμματα,
Αμήχανα τηλεφωνήματα,
Αμήχανα ραντεβού.


Σαν παιδικά παιχνίδια όλα.


Σε μία σειρά.


«Ψηλά τα χέρια».
Ο ένοχος.
Η ένοχη.
Η ενοχή.
Κι οι ενοχές.


«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο…»
Κι έπεσε στο σύμπαν!
Το σύμπαν ανέλαβε την ευθύνη σου!
(σιγά την ευθύνη!)
(Και σιγά την κατηγορία!)
Δυο λέξεις-κλειδιά δεν αρκούν για την αποσαφήνισή της…
….αφού την αγνοείς…(!)
…και δεν έχεις καν περιέργεια να την ακούσεις…(!)
Τα λογικοφανή-υποθετικά (αντ)επιχειρήματα για την «υπεράσπισή» σου πού τα βρήκες…;
Χωρίς να «γνωρίζεις» πλήρως την κατηγορία…….
(...ούτε να τα είχες προετοιμάσει...! Ούτε να τα περίμενες...!)
«Παρανόηση», βέβαια!


…Μια εφηβεία που αρνείται πεισματικά να αποβληθεί…
…Αρνείται να (παρα)δεχτεί και το παιχνίδι…!


Παιδικά παιχνίδια χωρίς θάρρος;
Τι σόι παιχνίδια είναι αυτά;





Παίζω.
Παίζεις.
Παίζουμε.


Δικαστήριο ή θέατρο παίζουμε;
(στο θέατρο με κερδίζεις……! Τα μαθήματα έπιασαν τόπο! …ταλέντο!)
(στο δικαστήριο σ’έχω! …λόγω θάρρους…)


«Περνά-περνά η μέλισσα…»
«Δεν περνάς κυρά-Μαρία»


Περνά-περνά το θάρρος…!
Δεν περνάς αλήθεια…!


Να παίξουμε το «κορόιδο»;
Να βάλουμε εσένα στη μέση.
Να σε σημαδεύουμε με την μπάλα-ευθύνη.
Πλάκα δεν θα ‘χε;


Περνά-περνά…


«Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως…»


Παιχνίδια.
Παιδικά.


Ξέρω.
Ξέρεις.
Ξέρουμε.


(πολύ κακό για το τίποτα…)


Παρεξηγήσεις.
Χωρίς εξηγήσεις…

"ποιός θα τα φυλάει";
Και τελικά ποιός τα φυλούσε...;


Είναι αστείο ρε!
…Παιδικά αστεία.
Γέλασε κι εσύ (καθώς διαβάζεις!) και βούλωσέ το μετά!
...Χωρίς «μετά».
Γιατί όχι;
Τουλάχιστον είχε πλάκα…
Έχεις πλάκα…


Αδυναμίες…
Ποιός τις διαλέγει, νομίζεις;
Αδυναμία…
"Ο καθένας κρύβει μια......."  αδυναμία...!


……..


Πανικοί.
(πρώτη φορά χρησιμοποιώ τον πληθυντικό αυτής της λέξης! Υπάρχει;)
Κακοί-καλοί.
Εναλλάσσονται τρομακτικά γρήγορα.
Κι οι εναλλαγές είναι τρομακτικά συνεπείς.
Κι εγώ συνεπής στην παρατήρησή τους.
Βουτάω λίγο μέσα τους,
να πάρω μια γεύση πανικού,
έπειτα βγαίνω στην επιφάνεια,
τους κρίνω «αστείους»,
γελάω με ‘μένα,
γελάω με τους άλλους,
και περιμένω την επόμενη έναλλαγή,
το επόμενο «χτύπημα».


Το σύμπαν (το πραγματικό, όχι αυτό που ανέλαβε την «ευθύνη» σου),
έχει χιούμορ…..


«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο…»
Κι όποιος τον έριξε ας με ενημερώσει κι εμένα…!


Α-μπε-μπα-μπλομ…


«Βγαίνει η βαρκούλα…»


Και φεύγω…!
Για «παιδικές» διακοπές.
Ανέμελες.
Με παιχνιδιάρικη διάθεση!
Σ’ένα μέρος που κατά κάποιο τρόπο κρύβει μια δική μου ανεμελιά…
Ρέθυμνο. (για αρχή!)
Μερικά χρόνια μετά.
Ήδη νιώθω ότι αντανακλάται ο εαυτός μου όταν ήμουν δεκαεφτά, τότε που πήγα στο Ρέθυμνο για να «ξεφύγω» από εμένα-από "εσένα"-από μνήμες-από πείσματα-από τις επιλογές "σου"…από εμένα, τελικά...!
Με αυτήν την πόλη έχω χρωστούμενα. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου χρωστάει ή της χρωστάω...)
Το mp3 γεμάτο με τραγούδια.
Και η τσάντα με βιβλία, δικής μου επιλογής, όχι αυτά τα καταναγκαστικά της σχολής.
Καλοκαίρι.
(δεν το αγαπώ, αλλά φέτος το συμπάθησα γιατί είναι ξεκούραστο…!)
Πάω να χάσω τις μέρες.
Πάω να χάσω τις ώρες.
Πάω να θυμηθώ.
Πάω να βρω.
Πάω να «παίξω» ξέγνοιαστα!
Παιδικά…
Έγχρωμα…!


Σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι μεσοπέλαγα…!


«Φτου ξελευθερία για όλους!»


Καλές διακοπές!!!


 ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ


Πέρασ' ο καιρός.
Παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια
μίλα μου.


Μ' όλες τις φωνές
ποτέ δεν έμαθα
τι σ' έκανε να κλαις
βγαίνει η βαρκούλα.


Βγαίνει η βαρκούλα
βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά.


Ήλιος και βροχή
χιλιάδες όνειρα
παντρεύονται οι φτωχοί
κι εγώ σε χάνω
μίλα μου
κι άκου τι θα πω
ψηλά τα χέρια
γιατί τόσο σ' αγαπώ
και μένω αταξίδευτος


και τότε ρίξαμε τον κλήρο
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα φαγωθεί
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα τα φυλάει.


Νταμ, νταμ
φιλίμι κοντάμ
νταμ
νταμ
καραγάς
ξεπετώ
δίπλα
στον ποταμό
εγώ θα βγω


περνά περνά
η μέλισσα
με τα μελισσόπουλα.
Δεν περνάς
κυρά Μαρία.
Δεν περνάς.
Δεν με πονάς.


Τι με κοιτάζεις
μ' αυτά τα μάτια
αυτό που ζήσαμε
σκοτάδι και μας πνίγει
εσύ μια κούκλα
στα σκαλοπάτια
κι εγώ τρενάκι
που δεν πρόκειται να φύγει.


Πέρασ' ο καιρός
παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια μίλα μου
μού 'λειψες πολύ
και στρατιωτάκι
μολυβένιο, με στολή
σε περιμένω.
Τίποτα.


Νταμ - φιλίμικο νταμ - νταμ
καραγάτς - ξεπετώ δίπλα στον ποταμό
εγώ ταγκό.

Άλκηστις Πρωτοψάλτη
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
(πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαρίνος)