Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

"ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ"

Eίναι γεγονός ότι έχει περάσει πολύς καιρός που δεν έχω μιλήσει για ‘σένα, όχι μόνο εδώ, στο blog, αλλά γενικά. Αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, ε;

Ένας μεγάλος αριθμός τραγουδιών μέσα μου είχε το όνομα σου.
Τα τραγούδια που αγαπούσα είχαν ταμπέλες: όνομα, ημερομηνία, γεγονός, συναίσθημα, λόγια, σκέψεις, όνειρα, όλα κινούμενα σε ένα βασικό άξονα, εσένα.
Ξέρεις, ο χρόνος τα ξέχασε αυτά.
Ο χρόνος έκανε αυτό για το οποίο «δημιουργήθηκε»: πήρε μαζί του πολλά, αν όχι όλα.
Μαζί με τα πολλά, πήρε και τα τραγούδια που είχαν το όνομα σου, ή καλύτερα απέβαλε το όνομά σου από τα τραγούδια που αγαπάω.
Άλλη θεώρηση πια, άλλα βιώματα, άλλες τρέλες, άλλες αγάπες, άλλη λογική, άλλες ιδέες, άλλη ζωή (;),....

Τα τραγούδια που έμειναν να σε θυμίζουν είναι πολύ λίγα (και μη φανταστείς ότι σε θυμίζουν, εγώ πρέπει να θυμηθώ ότι σε θυμίζουν).

Και είναι όλα παλιά.
Όλα παλιά εκτός από ένα: το «ευχαριστήριο».

Στίχο προς στίχο βιωμένο, από το πρώτο άκουσμα.
Αυτή είναι η μαγεία του στίχου: δίνεις πνοή στις λέξεις, αυτές αποκτούν ζωή και αυτή η ζωή ταυτίζεται με χιλιάδες άλλες ζωές, τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες μαζί.

Για τα ταξίδια.
Τα ταξίδια που έκανα χωρίς να κάνω ούτε βήμα.
Για τα πιο μακρινά ταξίδια που με πήγες χωρίς να το ξέρεις.
Με τα καράβια που έβλεπα από εκείνο το παράθυρο έκανα τα πιο σπουδαία και πιο δύσκολα ταξίδια.

Δεν ήσουν για μεγάλες περιπέτειες, αυτό το ήξερα.
Ούτε μπορούσες να ταξιδέψεις μαζί μου.
Ήταν μοναχικά τα ταξίδια μου, τόσο μοναχικά όσο και μοναδικά.
Ήσουν νοερός συνταξιδιώτης που άλλοτε κρατούσες το χέρι μου στις τρικυμίες κι άλλοτε τις προκαλούσες ο ίδιος, κρυφά, συνειδητά και μη.

«Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε».
Τώρα πια αποφεύγω τους ανθρώπους που προσπαθούν να είναι κάτι άλλο.
Είναι αυτοί που δεν τα έχουν καλά με την «αλήθεια» γενικώς, αλλά κυρίως με την αλήθεια του εαυτού τους.
Δεν θέλω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου.
Δεν θέλω να μαντεύω τίποτα για κανέναν.
Δεν θα ήταν όλα πιο απλά αν ήσουν πραγματικά «εσύ»;
Υπό αυτές τις συνθήκες θα ήμουν πραγματικά «εγώ».
Και θα με ήξερες.
Και θα σε ήξερα (έχοντας αποδείξεις).

«Το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα, να μη χαθεί εκατοστό».
Στα μη υπογραμμισμένα κρύβεται η ουσία.
Μη σου πω και στα σβησμένα...

Πάλεψα να σε κουνήσω απ’ τη βολή σου.
Όχι τόσο όσο μπορούσα, ίσως και όχι τόσο όσο ήθελα, αλλά να, ξέρεις, κι αυτοί που δείχνουν γενναίοι και ισορροπημένοι, φοβούνται....
Άλλα τολμούν να κουνηθούν απ’ τη βολή τους, κι ας είναι φοβισμένοι.
Τολμούν να ταξιδέψουν.

Λένε όλοι ότι έχουμε μία μόνο ζωή, αλλά εγώ δεν το πιστεύω.
Βιώματα δεν είναι μόνο αυτά που ζεις στον πραγματικό χώρο και χρόνο.
Βιώματα γεννούνται και στο μυαλό.
Ζωές κρυμμένες μέσα σου.
Γεννιούνται, παίρνουν ανάσα, κλαίνε, σαν τα νεογέννητα μωρά, αλλά μετά πεθαίνουν.
Αυτά τα βιώματα δεν προλαβαίνουν να φθαρούν.
Με το που φτάνουν στην κορφή, πέφτουν.
Είναι ζωές σχεδόν αγέννητες.
Τις κυοφορούμε.

Δεν έχω τρόπο να σου αποδείξω αυτές μου τις ζωές.
Αλλά αν ποτέ μιλήσουμε θα τις καταλάβεις.
Ίσως βρεις και τις δικές σου, ίσως τις αναγνωρίσεις.
Μπορεί να βρούμε και μία κοινή παρελθούσα μας ζωή.
Αυτή, κατά την οποία ήσουν πραγματικός συνταξιδιώτης.
Αυτά κατά την οποία το ρήμα «κρύβω-ομαι» είχε εξαφανιστεί.
Αυτή κατά την οποία ό,τι σκεφτόμασταν το λέγαμε.
Αλήθεια σου λέω, δεν τη θυμάμαι, αλλά είμαι σίγουρη ότι την έζησα.

Το «ευχαριστήριο» απευθύνεται σε ‘σένα και σε όλα αυτά που δεν έκανες.
Γι’αυτά κυρίως εχω ενα κρυμμένο «ευχαριστώ»
Γι’αυτό και η λέξη στην οποία κολλάω είναι φαινομενικά ασήμαντη, αλλά σ’ αυτήν κολλάω, στο «παρ’ολα αυτά», γιατί «παρ’όλα αυτά σε ευχαριστώ».


ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τί σε φορτώνω
εσύ, την ησυχία σου
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ

Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό

Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα

Κι ας είδα τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασα τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα

Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

cd single: "Τρία μυστικά"

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

"ΤΟ ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ"

...Kαι η περίοδος "παρατήρησης" νομίζω ότι είναι παρατεταμμένη...
Το λευκό ακουμπά πάνω σε χρώματα...
Οι διαθέσεις αλλάζουν...
Απο στιγμή σε στιγμή...
Με αφορμή τη σκέψη...
.........
...Αφορμή...
...
Ποιός δεν την αναζητά;
...

Bλέπω ανθρώπους που δημιουργούν προβλήματα στο μυαλό τους και τα ζουν.
Βλέπω ανθρώπους που ζουν μέσα στη μιζέρια και έχουν ξεχάσει να γελούν.
Βλέπω παρατημένες ζωές.
Ψεύτικα χαμόγελα.
Ανθρώπους που σκάβουν στο χώμα να θάψουν αυτό που θεωρούν "ήττα" και πέφτουν μέσα.
Ανθρώπους που δεν σκέφτονται.
Που δεν προσπαθούν.
Εγκλωβισμένους.

Και αλήθεια σου λέω, με κούρασαν όλα.

Γι' αυτό "θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο, να φύγω μακριά από 'δω...μακριά από αυτόν το πανικό..."
Και θα το κάνω (όχι με τροχόσπιτο)!

Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους!
Να περάσετε όμορφα κα να αδειάσετε το μυαλό σας!


Υ.Γ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ!

(κάτι μου λέει ότι το τραγουδάκι έκφράζει αρκετούς από εμάς!)

ΤΟ ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ

Οχτάωρο με τρεις και εξήντα βασικό, δεν παίζουν φράγκα για να βγω
240 το χαμόσπιτο κι άλλα 100 το κινητό,
κάτι πληρωμένα θηλυκά, κάτι για τσιγάρα, κάτι για ποτά,
άντε κανα στοίχημα μπας και, κι ό,τι δε μου φτασει βερεσέ.

Θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο
να φύγω μακριά απο 'δω
να ταξιδέψω και να ονειρευτώ
μακριά από αυτόν τον πανικό.

Όλα έχουν ένα τέλος, μια αρχή, όλα τώρα στη μισή τιμή,
πάρε απ'το σπίτι ό,τι θες, το 'χω αποφασισει από χθες,
κάτι στη δουλειά μου πάει στραβά, κάτι ψυχοσωματικά,
βρήκα τρόπο να ξεφύγω, στο 'χα πει, χρειάζεται η ζωή μου αλλαγή.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΡΑΣ
cd: ΝΤΕΜΟ

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

"ΧΟΡΕΥΩ..."

"Και χορεύω, χορεύω , χορεύω..."
Σκέφτομαι το ίδιο,
Γράφω λιγότερο,
Παρατηρώ περισσότερο...
Μπορεί να φταίει η άνοιξη.


Παλεύω να σωθώ από τις παλιές επιλογές μου.
Παλεύω να ξεγελάσω τη μοίρα μου.
Και λέω πως θα τα καταφέρω.
Κοιτάω το ταβάνι και ψάχνω ουρανό.
Σπάω τους τοίχους να μπει ήλιος.

Αλλά κάτι δεν πάει καλά.
Δεν έχω τάσεις απολογισμού.
Ούτε τάσεις ενδοσκόπησης...
Παρατήρησης, ίσως.


Τα μάτια κινούνται ταυτόχρονα με το μυαλό.
Όλα τα χρώματα περνούν από μπροστά μου.
Βλέπω τις σκούρες αποχρώσεις, αλλά τις προσπερνώ.

Kαι με προσπερνούν...

...Τις τελευταίες μέρες ζω λιγάκι «εν λευκώ».
Ώρες-ώρες το διασκεδάζω.
«Και χορεύω...»
Και μετά πάλι βουτιά στο γκρίζο.
Ούτε καν στο λευκό.
Δεν παίζω με τα χρώματα.
Αυτά παίζουν μαζί μου.
Και δεν παίζουν ωραία...
Και ξέρω ότι αν ήθελα θα προσπαθούσα να τα βάλω όλα σε μια τάξη.
Αλλά δεν είναι ότι δεν θέλω, μη νομίζεις...
Απλώς δεν ξέρω.
Ούτε τί φταίει, ούτε πώς διορθώνεται.
Και δεν θυμάμαι να το έχω ξανανιώσει.

Δεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά η αδράνεια είναι ο χειρότερος μου εφιάλτης.
Και οι καταστάσεις δεν βοηθούν.
Αναζητώ πινελιές.
Τις βρίσκω στα μικρά...
Σε κάτι χαμόγελα.
Χαμογελώ κι εγώ.
Πινελιές είναι κι αυτές.
Όμως κυριαρχεί η αδράνεια.

Αλλα στο ξαναλέω, κάτι δεν πάει καλά.
Το νιώθω από τον τρόπο που συνδυάζω το «χορεύω» με το «εν λευκώ».
Χρειάζεται και κάτι ενδιάμεσα για να συνδυαστούν όμορφα

.
Και τώρα που γράφω ταυτόχρονα σκέφτομαι τί μπορεί να μου φταίει.
Τα κίνητρα...
Αυτό τον καιρό απουσιάζουν...
Η ένταση...
Πήγε εκδρομή μαζί με τα κίνητρα.

Προχωρώ σε μια ευθεία.
Κι εγώ θέλω στροφές.
Θέλω ανηφόρες.
Θα προτιμούσα τα έντονα χρώματα.
Θα προτιμούσα και τα σκούρα.
Το λευκό και το γκρίζο είναι στη μέση.
Κι εγώ θέλω τα άκρα.
Και δεν ξέρω πού να κινηθώ, αλήθεια.
Γύρω μου είναι όλα άσπρα.
Και προσπαθώ να βρω μια πόρτα να ανοίξω, να αντικρύσω χρώμα.
Αλλά δεν βλέπω τίποτα.
Μόνο λευκό.

Μπορεί να είναι άγχος.
Μπορεί και φόβος.
Μπορεί και ηρεμία.
Δεν ξέρω, όλα μπορούν να είναι.

Απλώς, έχω συνηθίσει να βρίσκω την άκρη και να προσπαθώ να ξετυλίξω τα κουβάρια.
Δεν έχω βρει ακόμα την άκρη.
Βλέπω μόνο το κουβάρι να χαίρεται πικρόχολα που το έχω απέναντι μου.
Σαν να προσπαθεί να με εκδικηθεί για κάτι που ούτε το ίδιο ξέρει.
Κι εγώ προσπαθώ να μαντέψω.

Το πιο περίεργο ξέρεις ποιο είναι;
Ότι κανείς δεν έχει καταλάβει.
Ούτε το λευκό μου.
Ούτε ότι χορεύω.
Ούτε ότι χορεύω κλαίγοντας πάνω σε αυτό...

Θα βρεθεί όμως η άκρη, ε;
...Θα βρεθεί...

ΧΟΡΕΥΩ

Κάτω στο βυθό μες στης πολιτείας την τσιμεντένια ψυχή
από τις επιλογές του,βλέπω τον καθένα μαςνα προσπαθεί να σωθεί
τσίρκο αναμμένο είναι ο τόπος κι εμείς σχοινοβάτες σ' αυτό το κλουβί.

Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.

Καθημερινά άλλοι αποφασίζουν για μένα σ' αυτόν τον κλοιό
σκύβω στην εφημερίδα κι είναι σαν να σκύβω ανέμελος σ' έναν γκρεμό
μέσα στην αρένα το θέαμα κι ο θεατής είμαστε εμείς.

Και χορεύω, χορεύω, χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.

Και χορεύω,χορεύω,χορεύω και άναρχος
μες στου χορού τις στροφές
τη μοίρα μου εγώ κοροϊδεύω.

Χορεύω και με δικαιώνω
και την μοίρα μου που μου την έχει στημένη
στο γλέντι μου απάνω σκοτώνω.

Χρήστος Θηβαίος