Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Θ Ε Λ Ω . - !

Εκει που βουλιαζεις στο σκοταδι των σκεψεων,
εκει που το μαυρο για λογους που αγνοεις σε επισκεπτεται,
εκει που ο φοβος σε σκεπαζει,
εκει ερχεται η ανατροπη...

Ενα τραγουδι...
Ενα τραγουδι για να θυμηθεις...

Κι εκει το σκοταδι γινεται φως.
Φως εκτυφλωτικο.
Δυναμη.

Τελευταια δινω παραστασεις.
Χωρις προβες.
Με θεατες-κριτες.

Και με γεμιζουν οι παραστασεις!

Ειμαι πληρης.
Βιωνω την πληροτητα.
Μια πληροτητα που ναι, δεν προερχεται απο το "βλεμμα" κανενος.
Προερχεται αποκλειστικα απο αυτα με τα οποια απασχολουμαι.
Και ειμαι ερωτευμενη με αυτα, πραγματικα ερωτευμενη.
Με γεμιζουν.

Ειναι πολυ ομορφο να επιδιωκεις την πραγματωση των "θελω" σου.
Και το ομορφοτερο απ'ολα ειναι αυτη η "ανωτερη" δυναμη που δρομολογει τις καταστασεις.

Η ψυχη μου εχει απαχθει.
Ζει μερικες εβδομαδες πισω.
Και δεν δινω λυτρα για να μου την επιστρεψουν.
Την αφηνω εκει και με σηματα αορατα μου μεταδιδει μια απιστευτη ενεργεια.
Την αφηνω εκει περιμενοντας να παω να τη βρω και να μεινω κι εγω μαζι της
.

Μεγαλωνοντας συνειδητοποιω ποσο σπουδαιο ειναι να επιδιωκεις να ασχοληθεις με ο,τι αγαπας.
Και παλιοτερα το πιστευα, αλλα τωρα ειναι αλλιως.
Τωρα οι επιλογες μου δεν επηρεαστηκαν απο προσωπα.
Τωρα οι επιλογες μου ειναι το "εγω" μου και δεν εχουν κατι απο το δικο σου "εγω".
Δεν υπαρχει "εσυ" σ'αυτην την περιπτωση.
Μονο "εγω".

Και δεν ειναι εγωιστικο, ειναι αυθεντικο, ανεπηρεαστο.

Κι οσο κι αν θες να το μοιραστεις ο λεξεις πραγματικα δεν φτανουν.

Kι ομως εκεινοι που πρεπει να το καταλαβουν, το εχουν αντιληφθει.
Και με το παραπανω.
Εχω ολα τα σημαδια του ερωτα πανω μου και μεσα μου.
Θελω να ασχοληθω με αυτο που αγαπαω...

ΘΕΛΩ...

Ελπιζω να αρκει αυτο.
Χρειαζεται υπομονη.
Την εχω;
Αν ναι, καλως.
Αν οχι, θα την αποκτησω.

Ειναι κι αυτος ο ενθουσιασμος που δεν σου επιτρεπει να ηρεμησεις...!
Θελεις να γινουν ολα τωρα.
Θελεις να γινουν, απλα.
Αν οχι τωρα, μονο να γινουν.

Εχω ενα "θελω" πιο ισχυρο απ'ολα τα προηγουμενα.
Ενα τεραστιο "θελω"...

Και μια αποπειρα να χτισω πανω στην αμμο σαν να 'τανε η αμμος πετρα...




Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου

Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι

κι όμως όλοι μας μες στη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια στιγμή

Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
Ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
Μα θά 'ταν όμορφο καθώς ξημερώνει
κι οι δύο τους να ανήκαν στο χθες

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα

Μην την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί

Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσέ το κι άκου τι λέει
τι κρύβει το σώμα, τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα


Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά

Ρίξε τα μαργαριτάρια στ' αγρίμια
Δως την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
Δίνονται, δίνονται κι είναι αυτό που μετράει

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα


Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να 'τανε η άμμος πέτρα


Συνήθεις Ύποπτοι
στίχοι-μουσική: Χρήστος Θηβαίος



boomp3.com

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

"Γιατί είσαι δικός μου..."

Ο λογος σε βοηθαει να εξηγησεις.
Σε βοηθαει, δε σε λυνει.
Οσες λεξεις και να βρεις δεν θα μπορεσεις ποτε να αποδωσεις το συναισθημα.
Ουτε και τη σκεψη.
Μπορεις να προσεγγισεις αυτα τα δυο.
Ποτε ομως να τα εξηγησεις απολυτα.

Οι λεξεις ειναι η επιφανεια.
Γραμματα στη σειρα.
Ταμπελες ειναι οι λεξεις.
Μεσον για να κρινεις και να σε κρινουν.

Δεν εχω μπορεσει ΠΟΤΕ μεχρι τωρα να εξηγησω απολυτα τη δικη μου ιστορια.
Ετσι, δεν εχει μπορεσει ποτε κανεις να την καταλαβει στο 100% της.
Ενα μυστικο βαθια κρυμμενο.

Το μονο που μπορει καποιος να κανει ειναι να εντοπισει τα σημαδια της.
Δυσκολα τωρα πια εντοπιζονται.
Μονο οσοι ηταν κοντα μου στο σταδιο της μεταβασης μπορουν να τα διακρινουν.
Τωρα πια απλως απορουν για καποιες πτυχες μου.
Και μενουν με την απορια...

Η αληθεια ειναι οτι το πιο "βαρυ" σημαδι ειναι οτι προστεθηκαν μερικα χρονια στην πλατη μου.
Βαρυ φορτιο.
Υπαρχουν στιγμες που λεω οτι μου εκανε καλο.
Αλλες φορες θα προτιμουσα να μην υπαρχει.
Αλλοτε το ξεχναω...
Αλλοτε το θυμαμαι...
Παντα ομως υπαρχει.
Ειναι ενα κομματι μου κι αυτο.

Δεν ξερω κι εσυ μικρε μου κατα ποσο εχεις αντιληφθει αυτο μου το φορτιο.
Ησουν εκει τοτε, εβλεπες πως χαμηλωνα απο το βαρος, ανεξαρτητα απο το οτι προσπαθουσα να μην το δειχνω.
Το εβλεπες ομως, ετσι δεν ειναι;
Ετσι εξηγειται και η "ισορροπια"...
Αποτελεσμα του βαρους ειναι.
Προσπαθεις να μην πεσεις...
Ετσι αναγκαζεσαι να ισορροπησεις.
Τα καταφερα ομως, ε;
Τα καταφερα.

"Ολη μου η περιουσια στην καρδια και το μυαλο μου".
Δεν ειναι ορατη
Για αλλους εχει μηδαμινη σημασια.
Για 'μενα ειναι το "εγω" μου.
Ο εαυτος μου.
Η βαση μου.
Με στηριζει.
Με μαθαινει.
Με διαμορφωσε.

Και εισαι μερος της.
Κι εσυ και οι επιλογες σου.

Κι αυτο το "εσυ" ειναι που δεν μπορουν να καταλαβουν πολλοι.
Τι ειναι για μενα αυτο το "εσυ".

Η αρχη μου ειναι το "εσυ".
Κι αυτο ειναι αρκετο.
Ετσι διαμορφωθηκε η συνεχεια.
Βασει μιας δυνατης αρχης.
Και βασει δυνατων αλλαγων.

Γιατι το τι πηρα εγω απο αυτο το "εσυ" δεν εξηγειται.
Γιατι δεν ειναι λεξεις.
Τιποτα δεν ειναι λεξεις.
Δεν μπορω να τα απαριθμησω.
Ουτε να τα αποδωσω.
Μπορω μονο να βλεπω το τροπο που καθρεπτιζονται στις νεες μου επιλογες.
Δεν επισκιαζουν κατι, αντιθετως, μερικες φορες φωτιζουν...

Οσο κι αν εχω προσπαθησει να εξηγησω, δεν εχει καταλαβει κανεις.
Γιατι το μυαλο οσο κι αν φωτογραφιζει στιγμες δεν μπορει να τις εκτυπωσει.
Κι ακομα κ αν τις εκτυπωνε θα ελειπε κατι...
...Η ψυχη...

Το πώς εισπραττει κανεις, το πώς γινεται δεκτης ενος πομπου διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο.
Ακομα κι αν εξηγησω τι εισεπραττα δεν θα μπορει καποιος να εισπραξει το ιδιο.

Ολοι μας εχουμε τις προσωπικες μας περιουσιες στην ψυχη μας.
Και ειναι οι μοναδικες περιουσιες που δεν κινδυνευουν απο ληστες.
Δεν μπορει κανεις να τις πειραξει.

Ασε που με το περασμα του χρονου η αξια των εσωτερικων περιουσιων ανεβαινει.
Παντα ανοδικα κινειται, ποτε καθοδικα.

Ετσι οι εξηγησεις δεν εχουν νοημα.
Δεν δινουν κατι στον ακροατη.
Ουτε και στον ομιλητη.
Χαμενος χρονος.

Γι'αυτο λοιπον κι εγω δεν θα εξηγησω το γιατί εισαι δικος μου...
Απλα θα το δηλωσω καταφατικα οπως και το τραγουδι των exis.
Γιατί εισαι δικος μου...



Ο ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ

Νύχτα που λιώνει κρυφά στο μπαλκόνι
κι εσύ με κρατάς αγκαλιά
Ζεστό καλοκαίρι στου ονείρου τα μέρη
μαζί σου θα πάρω φωτιά

Γιατί είσαι δικός μου
ο άλλος εαυτός μου στη νύχτα και στη μέρα
γιατί είσαι δικός μου
είσαι ο άλλος εαυτός μου στη γη στον αέρα

Φεγγάρι που σβήνει και μόνη μ' αφήνει
το μέσα μου εικόνα παλιά
το κρύο ζυγώνει η ανάγκη φουντώνει
τα χέρια σου πιάνω σφιχτά

Γιατί είσαι δικός μου
ο άλλος εαυτός μου στη νύχτα και στη μέρα
γιατί είσαι δικός μου
είσαι ο άλλος εαυτός μου στη γη στον αέρα

exis

boomp3.com

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

"Aποκαλυπτήρια..."

Θα παρουμε τις ιστοριες με τη σειρα:

1. Ειναι γεγονος οτι δε συμπαθουσα τη βιολογια κα οτι εψαχνα μονιμως δικαιολογιες για να μην πω μαθημα. Οντως μια μερα με πονουσε το δοντι μου και οντως ειχα ενα μικρο μπουκαλακι ουζο μαζι μου στο σχολειο! Η ιστορια σταματησε στην εξης φραση: "αν δε με πιστευετε θα σας δειξω και το ουζο μου!". Δεν ηπια και δεν προσφερα στο καθηγητη μου οποτε αυτη η ιστορια δεν ειναι απολυτα αληθινη!

2. Αυτη η ιστορια δεν εχει συμβει σε 'μενα αλλα στον μικρο "δεινοσαυρο", γι' αυτο και στο σχολιο που μου αφησε εγραφε "μη μου τη θυμιζεις εκεινη τη μερα"! Νοτα μου σε μπερδεψε ο αμαρτωλος δεινοσαυρος! Οποτε ουτε αυτη η ιστορια ειναι αληθινη!

3. Αυτη ομως ειναι αληθινη και υπαρχει και οπτικοακουστικο υλικο! Μια απο τις πολλες πολλες τρελες που εχουμε κανει με τον λιθο! Ειχαμε γελασει πολυ εκεινο το βραδυ με τον δυσμοιρο τον φυλακα! Tsouxtra μπραβο!

4. Αυτο που περιγραφει αυτη η ιστορια δεν εχει συμβει ποτε! Ειναι γεγονος οτι φοβαμαι τις κατσαριδες και δεν θα ηταν παραλογο να κανω κατι τετοιο με τη διαφορα οτι θα το ζητουσα ευγενικα απο τον ρεσεψιονιστ και οχι επιτακτικα προκειμενου να απαλλαγω απο την κατσαριδα! Ο μικρος δεινοσαυρος οταν ακουει για Κρητη κατι παθαινει! Ετσι απλως και μονο θυμηθηκε καποιες διακοπες στην Κρητη και θελησε να το γραψει! Μπερδευει τον κοσμο διπλα ο κατα τ'αλλα αγιος δεινοσαυρος!

Σας ευχαριστω για τις μαντεψιες!!!


Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

ΤΡΙΑ ΨΕΜΑΤΑ, ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!

Ελαβα απο τη Νοτα προσκληση για blogoπαιχνιδο και ομολογω οτι με ενθουσιαζουν κατι τετοια!!!
Σας παραθετω λοιπον τεσσερις ιστοριες.
Οι τρεις αποτελουν ψεμα και μονο μια ειναι η αληθινη!
Εσεις λοιπον βασει της κριτικης ή της μαντικης ή οποιασδηποτε αλλης ικανοτητας εχετε, πρεπει να μαντεψετε ποια ειναι η αληθεια!!!

1.Εχω την κακη συνηθεια να μην κανω πραγματα που δε μ' αρεσουν. Ετσι οταν πηγαινα στην τριτη λυκειου ειχα αρνηθει ευθυς εξ αρχης να διαβασω βιολογια. Ο καθηγητης φωναζε συχνα το ονομα μου για να με εξετασει και εβρισκα μονιμα δικαιολογιες για να μην πω μαθημα. Μια μερα λοιπον φωναζει το ονομα μου και μετα δυσκολιας (μουγκριζοντας) προσπαθω να του εξηγησω οτι δεν μπορω να του μιλησω επειδη ποναει το δοντι μου. Επειδη δεν με πιστευε κι ηταν ετοιμος να αρχισει τον εξαψαλμο, εβγαλα απο την τσαντα μου ενα μικρο μπουκαλακι ουζο, ηπια μια γουλια και αφου ανακουφιστηκα τον ρωτησα αν θελει να πιει και...εισεπραξα ωριαια αποβολη!

2.Ηταν μεσα καλοκαιριου και ειχα αγορασει ενα ζευγαρι σαγιοναρες που ειχα βαλει στο ματι απο καιρο! Την επομενη μερα, πρωι-πρωι, πηγα στο κεντρο της Αθηνας για καποιες σημαντικες γραφειοκρατικες δουλειες. Ενιωθα τα βλεμματα των ανθρωπων να στεκονται στα υποδηματα μου κι εγω καμαρωνα για το γουστο μου στα παπουτσια! Ειχα περασει απο δυο γραφεια συζητωντας για αρκετη ωρα και ηρθε η στιγμη να με παραπεμψουν σε ενα τριτο και τελευταιο γραφειο για να ολοκληρωθει αυτη η δουλεια! Ανακουφισμενη, γνωριζοντας οτι μετα απο αυτην την τελευταια επισκεψη θα γυρισω στο σπιτι μου, αραζω στην καρεκλα, καθομαι σταυροποδι, κοιταζω τα ποδια μου και τι να δω:
Φορουσα δυο διαφορετικες σαγιοναρες! Η μια μαυρη με "μυτη" μπροστα και η αλλη μπεζ και ολοστρογγυλο το μπροστινο μερος! Σηκωθηκα, λεγοντας πως κατι προεκυψε, πηρα ταξι και "ετρεξα" στο σπιτι... Δεν με θελουν εμενα τα πρωινα ξυπνηματα!

3.Ειναι βραδυ, γυρω στις 11 και ειμαστε με τον "λιθο" στο δωματιο του, ακουμε μουσικη και χαλαρωνουμε. Ο "λιθος" ετρωγε κατι πατατακια απο αυτα τα περιεργα που βγαζουν κατι κουλες γευσεις! Επεξεργαστηκα τη σακουλα με τα πατατακια και ειδα οτι ειχε πανω εναν αριθμο τηλεφωνου κι εγραφε την ατακα "Μας ενδιαφερει η γνωμη σας". Αυτο ηταν!!! Αφου λοιπον βαριομασταν πηρα το τηλεφωνο, καλεσα τον αριθμο και περιμενα... Καποια στιγμη το σηκωνει καποιος και αρχιζω και του λεω οτι σας πηρα να πω τη γνωμη μου, τα πατατακια σας καινε λιγο, τα γεμιζετε μεχρι τη μεση και θα ηθελα 10 σακουλακια δωρο επειδη σας λεω τη γνωμη μου. Ο ανθρωπος τον οποιο τρελανα ηταν ο φυλακας... Και φυσικα δε σταματησε εκει. Δεκα λεπτα αργοτερα καλεσε και ο "λιθος" λεγοντας πως τα πατατακια ειναι πολυ κιτρινα, οτι φοβαται μην την "πιασει τιποτα" και ρωτουσε μαλιστα τον φυλακα αν τα εχει φαει και αν του εχουν δημιουργηθει προβληματα... Τι τραβανε κι αυτοι οι ανθρωποι βραδιατικο απο καποιους τρελους...!

4.Εχω ενα μεγαααααααλο προβλημα: φοβαμαι τις κατσαριδες. Κι οταν λεω φοβαμαι δεν εννοω σιχαινομαι, αλλα ΦΟΒΑΜΑΙ. Δεν μπορω ουτε καν να τις σκοτωσω. Ειμαστε διακοπες στην Κρητη με τον "δεινοσαυρο" που επισης φοβαται τις "σιχαμενες". Οι δυο μας στο δωματιο, κοιμομαστε του καλου καιρου και καποια στιγμη ξυπναω γιατι ηθελα να πιω νερο. Ανοιγω το φως να πιασω το μπουκαλι που ηταν καπου κοντα στο κρεβατι μου... Τι το 'θελα??? Ενα τερας περπατουσε πανω στο κομοδινο μου, βρισκοταν σε αποσταση αναπνοης, οικτρο το θεαμα. Τραβαω απο τα μαλλια το "δεινοσαυρο", θελοντας να τσιριξω, ανοιγει τα ματια του, του δειχνω την κατσαριδα και μεχρι να σηκωθει εγω εχω ηδη βγει απο το δωματιο. Κατεβαινοντας τρια-τρια τα σκαλια πηγαινω εντρομη στο ρεσεψιονιστ και του λεω για το τερας απαιτωντας να ανεβει στο δωματιο να το σκοτωσει! Μου εξηγει οτι ειναι μονος του κατω και απαγορευεται να φυγει. Εγω ανενδοτη, με το volume της φωνης να υψωνεται απαιτω να τσακιστει επανω. Ο δεινοσαυρος ειχε ηδη κατεβει αλλα κοιμοταν ορθιος και δε συμμετειχε στον πανικο! Τελικα, ο ρεσεψιονιστ ξυπνησε εναν εργαζομενο του ξενοδοχειου και τον εστειλε πανω να σκοτωσει τη κατσαριδα... Επισης η απαιτηση μου ηταν να μου τη δειξει σκοτωμενη για να πειστω οτι αφανιστηκε! Ειμαι τραγικη!

-------------------------------------------------------------------------------------

Με τη σειρα μου, αφου ευχαριστησω τη Νοτα για την προσκληση, θελω να προ(σ)καλεσω την tsouxtra, τον Πυγμαλιωνα, τον ilia και τον αν ακους...!

Α! Και η μουσικη μας υποκρουση περιλαμβανει "Ψεμα". Πληροφοριακα ειναι ο Γιωργος Μυλωνας και το"Ασε ενα ψεμα".

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ??? (ΟΕΟ)

boomp3.com

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

"Δεν σταματώ"

Κάπως πρεπει να αρχισω αυτην την αναρτηση, αλλα δυσκολευομαι.
Υπαρχουν ανθρωποι και ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Υπαρχουν ανθρωποι που σε στηριζουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ.

...και χωρις να σε ξερουν μαλιστα.

Προσπαθω να κανω μια βουτια στο βυθο του ανθρωπινου νου.
Εκει συναντω προθεσεις.
Θετικες και αρνητικες.
Καλοπροαιρετες και κακοπροαιρετες.

Δεν μπορω ομως να γνωρισω τη ριζα των προθεσεων,
τις σκεψεις που μεταμορφωνονται σε προθεσεις.
Απο που πηγαζουν οι προθεσεις;

Μαλλον θελω διπλα μου πιο αληθινους ανθρωπους.
Να λενε "α" και να εννοουν "α".
Και να σου λενε: πιστευω αυτο και ο λογος ειναι ο ταδε.

Δεν θελω "ενδιαφερον" τυπικο, ενδιαφερον υποχρεωσης.
Θελω ΑΛΗΘΕΙΑ.

Χρονια παλευω με αληθειες, χρονια παιζω κρυφτο μαζι τους, ομως τωρα πια τις θελω.
Τις απαιτω.

Θελω υγιεις ανθρωπινες σχεσεις, αληθειες καταμουτρα, σαν σφαλιαρες.
Στηριξη θελω...
Ή τις αιτιες για τις οποιες δεν υπαρχει αυτη η στηριξη.

Δεν μιλαω.
Ειμαι εκ φυσεως εσωστρεφης.
Οι σκεψεις μου με τρεφουν και με καταστρεφουν.
Και με αναγεννουν...

Φαυλος κυκλος.

Δεν μιλαω για τα "θελω" μου.
Δεν συζηταω για αυτα.
Κι εγω η ιδια τα φοβαμαι.
Και μονο που υπαρχουν με τρομαζουν.

Αλλα φαινομαι...
Οι ανθρωποι που με ζουν μπορουν να με διαβασουν.
Βλεπουν ποτε ειμαι ευτυχισμενη. (ή ακούν...!)
Ετσι γνωριζουν τα "θελω" μου κι ας μην τα συζηταω...
Με "δινει" στεγνα το προσωπο μου...

Δεν μασαω ομως.
Ετσι εμαθα.
Δεν σπαω.
Λυγιζω, αλλα δεν σπαω.

Περασαν οι εποχες που η ψυχη μου φορουσε γυψο.
"Σιδερενια" εγραφαν πανω με μαρκαδορο οι φιλοι...
...Και η ψυχη μου το πιστεψε...!


-------------------------------------------------
"Λιθε" μου ξερεις γιατι σε ονομασαν ετσι?
Γιατι διπλα μου στεκεσαι σαν "βραχος"...
Σ'ευχαριστω...
------------------------------------------------

ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΩ

Έρχεται πάντα στη ζωή η δύσκολη εκείνη στιγμή
που γυρνάς ένα πρωί και βρίσκεις την πόρτα κλειστή
κι όλα μοιάζουν σκοτεινά, όλα δύσκολα και όλα θολά
κι αφού κλάψεις στα σκαλιά, σ' αρπάζει μια άγρια χαρά.

Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω

Κι ένα βράδυ που 'ναι αργά και θα θες μια ζεστή αγκαλιά
Θα βρεθείς ξαφνικά στην πόρτα της πάλι μπροστά
Πόσο θέλεις να τη δεις, πόσα θέλεις ξανά να της πεις
μα δε βγαίνει έξω κανείς και σε παίρνει η αγκαλιά της βροχής

Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω...


Κωστής Μαραβέγιας

(στιχοι, μουσικη,ερμνηνεια)


boomp3.com

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

"ΤΑΞΙΔΙ"

Ομορφες οι μερες που περασαν!
Τρομακτικα ομορφες και γεματες!

Ποοοσο ωραια ειναι τελικα η ενασχοληση με οσα αγαπας;

Μεσα σε λιγες ημερες ηρθα αντιμετωπη με ενα ονειρο.
Ενα ονειρο που φανταζε μακρινο.
Ενας φιλος λεει οτι ο φοβος ειναι η αποσταση απο αυτο που πραγματικα θελεις.
Ο φοβος ειναι το εμποδιο.
Τον κατακτας μονο οταν παψεις να τον ακους...

Ο Νικος μου εθεσε ενα ερωτημα:
ΘΕΛΩ ή ΦΟΒΑΜΑΙ;;;
Eκεινη τη στιγμη απαντησα "θελω"...
Φοβισμενα απαντησα "θελω"...
Τωρα που το σκεφτομαι συνειδητοποιω οτι μαλλον φοβαμαι τα θελω μου...
Ισως ομως τα θελω μου να ειναι ισχυροτερα.

Μουσικες...
Πολλες μουσικες...
Τραγουδια στο μυαλο μου και την ψυχη μου...
Τραγουδια που μαλωνουν μεταξυ τους,
που μαλωνουν με 'μενα,
που με τρομαζουν...

Ατελειωτες ωρες αντιμετωπη με
στιχους,
φωνες,
μουσικες...

Τριπλο το χτυπημα των αγαπημενων τραγουδιων.
Σε χτυπανε απο παντου.
Και σ'αρεσει!!!

Δεν χορταινω τα τραγουδια.
Νομιζω οτι ειναι η "τροφη" μου.
Μου ειναι απαραιτητα.
Ειναι φιλοι τα τραγουδια.
Αλλες φορες ειναι απλως "παρεα", "παρεα διακριτικη"...
Μπορουν να γινουν κι εχθροι...
Εχθροι αγαπημενοι... Κι ας ακουγεται οξυμωρο...
Το "αυτη η νυχτα μενει" ειναι εχθρος μου, μου θυμιζει ο,τι επιθυμω να ξεχασω, αλλα κατα βαθος το αγαπαω οσο λιγα.
Το αγαπαω ακριβως γιατι μου θυμιζει αυτα που δεν θελω να θυμαμαι.


Πληροτητα...
Τη βιωσα τις μερες που περασαν.
Μπορει να κουραστηκα, αλλα την γευτηκα.
Και δεν θα την αλλαζα με τιποτα.

Τελικα υπαρχουν χωροι που σε αποτοξινωνουν.
Εχουν στην πορτα κατι που απομακρυνει τις σκεψεις.
Ολες τις σκεψεις.
Στεκεις με γυμνο το μυαλο σου.
Tabula rasa.
Aπιστευτη αισθηση...

Ξερεις κατι?
Ελειπες...
Μου ελειπες...
Αυτες τις μερες ηθελα να μοιραστω πολλα μαζι σου...
Νοερα εστω ησουν εκει...
Διπλα μου...
Και μου εδινες δυναμη...
Νοερη κι αυτη...
Καπου κρυμμενος στα "γραφικα"...

Παντα κρυμμενος...

Κι ομως παντα κοντα...
-----------------------------------------------

Α! Νικο... Σ'ευχαριστω!!!
Και 'σενα Γιωργο!!!

-----------------------------------------------



ΤΑΞΙΔΙ

Μόνος οδηγάω μόνος
ατέλειωτος ο δρόμος
ατέλειωτες στροφές

Σκόνη μια χώρα μες τη σκόνη
μα πάντα με πληγώνει
κι αρχίζω ανασκαφές

Είδα την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα
στις χωματερές

Τώρα περιμένει τώρα
με τα κρυφά της δώρα
τους εθελοντές

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Φώτα της πόλης μας τα φώτα
σαν τα βαρελότα
που ρίχναμε μικροί

Φιλίες οι παιδικές φιλίες
χαμένες παραλίες
χαμένη διαδρομή

Στάση κορίτσια που ‘χω χάσει
πληγές που ‘χω ξεχάσει
ανοίγουνε ξανά

Βράδια τα εφηβικά μας βράδια
τα πιο πικρά μας χάδια
πατρίδα μας γλυκιά

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Κρίμα να μείνεις πάντα θύμα
πάλι το ίδιο ποίημα
για ξένες καλλονές

Μόνος οδηγάω μόνος
κι όλο με βγάζει ο δρόμος
στις ίδιες γειτονιές

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Νικος Πορτοκαλογλου

boomp3.com

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ! ! !

ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ «ΜΙΚΡΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ» ΚΥΡΙΕΥΟΥΝ … ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 103.7 !

Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, το Β’ Πρόγραμμα 103.7 κλείνει πονηρά το μάτι στους πειρατές του Μικρού Πολυτεχνείου και τους καλεί να «κάνουν παιχνίδι» από αέρος, ζωντανά, στις 2 και 3 Ιουνίου από τις 8 το βράδυ έως τις 3 μετά τα μεσάνυχτα.

Τι είναι όλο αυτό;

Ένα ραδιοφωνικό πείραμα στο οποίο πρωταγωνιστούν 29 νέα παιδιά που, χωρίς προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία, θα διαδέχονται ανά 30 λεπτά το ένα το άλλο στο μικρόφωνο και την επιλογή της μουσικής με ήχους που θα αγγίζουν ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας αλλά και τη world music, τη jazz, την electronica, την pop και το rock. Ειδικά για αυτά τα δύο βράδια η ροή στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 θα είναι τέτοια, ώστε κάθε ημίωρη εκπομπή θα έρχεται σε άμεση μουσική αντίθεση με την προηγούμενη και την επόμενή της.

Δευτέρα 2 και Τρίτη 3 Ιουνίου, από τις 8 το βράδυ έως τις 3 το πρωί, οι πειρατές του «Μικρού Πολυτεχνείου» αφιερώνουν και πάλι τις εκπομπές τους στους απανταχού ερασιτέχνες !!!Συντονιστείτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 !!!


-------------------------------------------------------------------------------------------------

"Ειμαστε στον αερα οπως παλια", λεει το τραγουδι,
ειμαστε στον αερα για πρωτη φορα, λεω εγω!

Μια εκ των πειρατων ειμαι κι εγω!

Η δικη μου "βουτια" στον αερα του Β' προγραμματος θα γινει τη Δευτερα 2/6 στη 1:30 π.μ (ή πιο σωστα το ξημερωμα της Τριτης)!

Η χαρα ειναι μεγαλη και θελησα να το μοιραστω με εσας, τους γνωστους-αγνωστους φιλους μου!

Οσοι απο εσας ειστε ξενυχτηδες και θελησετε να μας ακουσετε, η συχνοτητα ειναι 103.7
ή και μεσω διαδικτυου:
http://www.deytero.gr/ (εκει που λεει "τωρα ακουτε")



ΕΪ ΠΕΙΡΑΤΕΣ...ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ! ! !

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

"Αυτό το τραγούδι στο χρωστάω..."

Eγω προσπαθησα...................

Κι ας μην το ξερεις...........................

Κι ας μην το μαθεις ποτε......

Μια προσπαθεια που εγινε ως απορροια της θελησης...

Ναι, της θελησης.....

Ισως γιατι ο χρονος που τελειωνει μας πιεζει...

Και μετα μας ανακουφιζει...

Ειμαι ομορφα ανακουφισμενη...

Χαμογελω...

Για τις ομορφες αναμνησεις που ξυπνησαν μετα απο χρονια...

Και ξυπνησαν μονο οι ομορφες αντικρυζοντας τον χωρο που "ζησαμε" και που μας"εζησε"...

Μονο αυτος ο χωρος ηταν συνενοχος...

Κι ας ηταν αδειος σημερα...

Κι ας μην ησουν εσυ...

Χρονια τωρα υπαρχουν εκει δυο παιδικες ψυχες που καποτε επαιζαν κρυφτο...

....Δυο ζευγαρια ματια σφιχτα αγκαλιασμενα...

Πολλες εικονες στο μυαλο...

Η πρωτη φορα που σε ειδα...

Το γελιο σου...

Τα αγγιγματα σου...

Τα λογια σου...

Τα αστεια σου...

Οι φωτογραφιες...

Ολα εκει...

Και τα ψεματα...

Και η φανερωση τους...

Μα πιο πολλα ειναι τα καλα...

Ολη η αθωοτητα μου εκει μεσα...

Ολες μου οι αλλαγες...

Οι αποφασεις...

Μεχρι και φιλια εδεσε αυτος ο χωρος, οχι μονο ερωτες...

Πολλες οι αναμνησεις...

Σαν χθες μου φανηκαν ολα...

Σαν να μην περασε μια μερα...

Σε ενιωθα εκει...

Στην πορτα, στο γραφειο, στο διαδρομο...

Γεμιζες τον χωρο χρωματα...

Και την οψη μου χαμογελα...

Ειχα και μια συζητηση σημερα...

Καταδικης (;)...

Θα δειξει ο χρονος...

...............................................

Μπορει να ελειπες εσυ, αλλα ολα ηταν εκει...

Ολα τα άυλα...

Και μονο αυτα εχουν πραγματικη αξια...

Ο πλουτος του νου και της ψυχης...

Εκει μεσα αναγνωριζω καποιες ξεχασμενες αξιες...

Οχι, δεν με επηρεαζουν πια, απλως αναγνωριζω την ομορφια τους...

Τοσο καιρο εσυ εισαι εκει, εγω ομως οχι...

Σημερα ημουν εγω εκει, αλλα εσυ απουσιαζες...

Περιεργη αισθηση...

Κι ισως τελικα στο μελλον να ειναι πιο παραξενα τα πραγματα...

Με ή χωρις την παρελθουσα μαγεια;

Ποιος ξερει;

Δεν με φοβιζει ιδιαιτερα αυτη η ενδεχομενη συνυπαρξη...

Οι ιδιοτητες μας θα ειναι αλλαγμενες...

-Μονο οι ιδιοτητες;... Αναρωτιεμαι...

.....................................................................

Θυμασαι ποσα ευχαριστω σου ειχα πει;

Ολα τα ενιωθα...

Και ολα τα αξιζες...

Μου ηρθαν και αλλα "ευχαριστω" σημερα στο νου...

Ισως τελικα να ειναι αμετρητα...

Και ισως να μην τα εχω ανακαλυψει ολα ακομα...

Σου χρωσταω πολλα...

Κινητρα, επιτυχιες, ανακαλυψεις, τραγουδια, δρομους...

Και πολλα πολλα ακομα...

Σ'ευχαριστω μικρε μου...

Ευχαριστω οποιον σε εφερε στον δρομο μου...

Ετσι βρηκα κι εγω τον δικο μου...

Κι ας μην εισαι εσυ τωρα πια ενα κομματι αυτου του δρομου...

Μου εμαθες πολλα...

Σ'ευχαριστω...

--------------------------------------

ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ

Εσύ μακριά να χάνεσαι
το σπίτι μας να καίγεται
κι ο πόνος που δε λέγεται
μονάχα τον αισθάνεσαι
με κάψιμο στο στήθος
μέσα στο άδειο πλήθος.

Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.

Οι δρόμοι που σε κλέψανε
στα μάτια σου σωπαίνουνε
και στο κορμί σου δένουνε
τα χέρια που χορέψανε
στο σώμα σου τραγούδι
να γίνει αγγελούδι.


Κι εγώ που χρόνια ζω εδώ
κοντά σου ταξιδεύοντας
στον πιο δικό σου ουρανό
και μ' έναν κόμπο στο λαιμό
μαθαίνω ν' αγαπάω
αυτό το τραγούδι στο χρωστάω...



Μανώλης Λιδάκης
Στιχοι-Μουσικη: Γιώργος Ανδρέου

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

"Εκκρεμότητα..."

Πανε μερικες εβδομαδες που εχεις βαλθει να μου σπασεις τα νευρα...
Επεμβαινεις...
Απ'το πουθενα στο πουθενα...
Το κανεις επιτηδες, δεν εξηγειται...
Με ενοχλεις...
Εκει που ειμαι ηρεμη, που απασχολουμαι με ασχετα πραγματα, εκει πεταγεσαι...
Η φωνη σου...
Ερχεσαι στο αυτι μου, λες μια λεξη και φευγεις...
Ακυρη λεξη...
Και ακαιρη...
Και ταυτοχρονα επαναφερεται στο μυαλο μου μια εικονα...
Μια εικονα του παρελθοντος με εσενα να λες αυτη τη λεξη...
Απο μια λεξη ξεκιναει το παιχνιδι...
Στην αρχη ο ηχος της φωνης σου...
Στη συνεχεια η μορφη σου (ποτέ ξεκαθαρη)...
Και μετα χιλιες δυο στιγμες να περνανε απο μπροστα μου...
Και επιμενω, οι λεξεις δεν εχουν καμια σχεση με αυτα που κανω εκεινη τη στιγμη...
Οι λεξεις ειναι ηλιθιες...
Σημερα μου ειπες τη λεξη "ισορροπια"...
Μετα μου ηρθε η εικονα να λες οτι ειμαι ισορροπημενη...
Και μετα νευριασα...
-Πως σχολιαζεις κυριε εμενα οταν εσυ εχεις μαθει μονο τον ορισμο της λεξης "ισορροπια";
Δεν την εχεις βιωσει ποτε... Δεν γουσταρω να με λες ισορροπημενη. Δεν γουσταρω. Θα ηθελα να ειμαι ανισορροπη, σαν κι εσενα. Να μη σκεφτομαι ή τουλαχιστον ετσι να δειχνω.
Δεν εχεις το δικαιωμα να μιλας για "ισορροπια". Δεν σου το δινω εγω.
Και απο που καταλαβες οτι ειμαι ισορροπημενη;
Αυτο θα ηθελα πραγματικα να το μαθω: τι σε οδηγησε σε αυτο το συμπερασμα...
Τί ειδες και το λες αυτο;
Ή τί δεν είδες;
Τί θα ηθελες να δεις;
Πως θα ηθελες να ειμαι;
Σε ποιες συνθηκες θα ανοιγες το στομα σου να μιλησεις;
Σε ποιες συνθηκες θα μιλουσες πραγματικα;
Και θα ησουν εσυ.
Οχι ο "καθως πρεπει".
Μονο εσυ.
Χωρις δεκεμβρη στην πλατη σου.
Χωρις ιδιοτητες.
Χωρις φοβους και αναστολες.
Γυμνος.
Χωρις τα ηλιθια "πρεπει".
Πότε εισαι "εσύ";
Πότε δεν εχεις ανασφαλεια γι'αυτό το "εγω" που κουβαλας;
Πότε θα καταλαβεις οτι δεν αγαπησα αυτο που εδειχνες σε ολους;
Ποτε θα καταλαβεις οτι ποτε δεν γουσταρα το "φαινεσθαι" σου;
Με εκνευριζε, πώς το λενε;

Θελω να σε χαστουκισω, ειλικρινα.
Γεμισες σκουπιδια τον μεσα μου κοσμο.
Και δεν προσπαθησες να απομακρυνθεις.
Ουτε να με απομακρυνεις.
Λες και ολα ηταν φυσιολογικα.
Ηξερες οτι δεν ηταν.
Το ηξερες περισσοτερο απο εμενα.
Και πιο πριν.
Αλλα δεν εκανες τιποτα να το αποτρεψεις.
Αληθεια,ειχες σκεφτει ποτέ την κατάληξη;

Δεκαεξι μηνες αποχης μετρώ.
Πιστευες οτι θα περασουν δεκαεξι μηνες χωρις να ιδωθουμε;
Και ακομα χειροτερα, χωρις μια προσπαθεια να σε δω;
Ε λοιπον εγω δεν το περιμενα.
Για πες μου, αυτο ειναι μερος της ισορροπιας μου;
Ή μηπως παρεκκλινα του χαρακτηρισμου που μου εδωσες;

Δεν ξερω γιατι κανεις τετοιου ειδους εμφανισεις τον τελευταιο καιρο.
Ακουστικες εμφανισεις...
Τί νομιζεις οτι καταφερνεις;

Δεν θελω να σε δω.
Ουτε ηθελα.
Για καποιο λογο ειχες τρυπωσει στα σχεδια μου.
Σε εβαλα στο προγραμμα μου.
Ειχες βγει εδω και πολλους μηνες.
Ειχα ξεχασει πώς ειναι να υπαρχεις στα πλανα μου.
Κι εφερες τα πανω κατω.
Και συνεχιζεις να με ενοχλεις.
Και δεν ειναι οτι συνεχιζω να σε αφηνω.
Ερχεσαι και μου μιλας.
Ασε που δεν προλαβαινω να κλεισω τα αφτια μου.
Αν προλαβαινα θα το ειχα κανει.

Τον τελευταιο καιρο εχεις ντυθει με τα χαρακτηριστικα της "εκκρεμοτητας".
Μια εκκρεμοτητα εχεις γινει που δεν ξερω ποτε και απο που δημιουργηθηκε.
Γιατί ολον αυτον τον καιρο που μιλαω για 'σενα, αν πραγματικα ηθελα να σε δω, θα σε ειχα δει.

Κι η καθε απουσια εχει το λογο της.
Εκατσες ποτε να το σκεφτεις;

-----------------------------------------------

ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ

Μη μου αγχώνεσαι
δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου
Αλλάζω απλά ταυτότητα
μπορώ και προσαρμόζομαι.

Κι από άνθρωπος σου σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνομαι εκκρεμότητα...

Μη μου αγχώνεσαι
απλά επιβιβάζομαι
Κι εγώ στη μονιμότητα
μπορώ και συμβιβάζομαι

Και βλέπω τώρα την ουσία
Στις σχέσεις μόνο η απουσία
κρατά μια σταθερότητα

Ο άνθρωπος σου ο σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνεται εκκρεμότητα.

Νατάσσα Μποφίλιου
Στιχοι: Γερασιμος Ευαγγελατος
Μουσικη: Θεμης Καραμουρατιδης

boomp3.com

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

"Βυθισμένες Άγκυρες..."

Τις τελευταιες ημερες ειχα καποιες (τελευταιες ισως) ευκαιριες να σε δω...
Δεν τις εκμεταλλευτηκα...
Δεν ηθελα...
Δεν ηθελα γενικως να υπαρχεις...

Δεν ηταν φοβος...
Ηταν αδιαφορια...
Εχω εναλλαγες στην ψυχολογια μου τον τελευταιο καιρο...
Αρνηθηκα να εισαι κι εσυ καπου γυρω μου...

Ισως η αφορμη να ηταν μια κουβεντα του Γιωργου:
"Νομιζω οτι δε δινεις ευκαιριες σε καποιους ανθρωπους να σε πλησιασουν... Κολλας στη στραβή τους μυτη κα δεν θελεις να τους γνωρισεις ουσιαστικα..."

Αληθεια ειναι...
Ερωτευομαι με την πρωτη ματια...
Παθιαζομαι...
Αν η πρωτη ματια δεν φερει καρπους, τοτε δεν υπαρχει πιθανοτητα να ασχοληθω...
Οι πορτες κλεινουν χωρις δευτερη σκεψη...
Δεν με στενοχωρησε αυτη η αληθεια...
Κι εγω την ειχα συνειδητοποιησει (ασχετως αν με εντυπωσιασε το γεγονος οτι ο Γιωργος δεν με ξερει, κι ομως επεσε μεσα...).

Το προβλημα ομως με καποιες αληθειες δεν ειναι η αναγνωριση της υπαρξης τους.
Ουτε η αποδοχη τους...
Το προβλημα ειναι ο συμβιβασμος...
Αναγνωριζουμε κατι, αντιλαμβανομαστε οτι μας κανει κακο, αλλα δεν κανουμε τιποτα για να το αλλαξουμε...
Απλως το αποδεχομαστε σαν μερος του εαυτου μας...

Ε λοιπον αυτη την αληθεια την κουβαλαω χρονια μαζι μου...
Την εχω κανει φιλη μου και δεν εχω προσπαθησει καν να δω οτι μου κανει κακο υποχθονια.
Την εχω εκθειασει, την εχω αφησει να με οδηγησει, αλλα ποτε δεν την εχω γνωρισει βαθυτερα...

Το καλο ειναι οτι μερικες μερες μετα ηρθε μια ευκαιρια και για πρωτη φορα αποφασισα να την εξερευνησω...
Να τη μαθω...

Για καποιο λογο που δεν ξερω, καθε φορα που παω να "φυγω" απο 'σενα μικρε μου, κολλαω με ενα συγκεκριμενο τραγουδι, τις "βυθισμενες αγκυρες". Αυτο τραγουδουσα το 2004, αυτο και περυσι τον Φλεβαρη, αυτο και τωρα...

Τα ματια σου ειναι στ'αληθεια βυθισμενες αγκυρες επανω στο κορμι μου...
Και καθε φορα, θελοντας και μη, αναρωτιεμαι ποιον παω να νικησω...

Ξεθωριασες...
Και αυτες οι αγκυρες με τον καιρο βυθιζονται ολο και περισσοτερο...
Κι οσο πιο πολυ βυθιζονται, τοσο παλευουν να με τραβηξουν...
Ασε που φωναζουν...
Εχουν φωνη οι αγκυρες...
Και την ακουω σε ανυποπτες στιγμες...
Οι αγκυρες εχουν τη φωνη σου...
Με τρομαζουν λιγο...
Τις φοβαμαι...
Ισως τις εχω συνηθισει...
Με βαραινουν...
Αλλα τις αγαπαω...
Και τη φωνη τους αγαπαω...
Και το βαρος τους...
Ομως θελω να βυθιστουν κι αλλο...
Τοσο πολυ που να μην μπορουν να με τραβηξουν...
Που να μην ακουω τη φωνη τους...
Που να μη νιωθω το βαρος τους...
Αλλα να τις θυμαμαι...
Και να τις αγαπαω...

---------------------------------------
ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"
και να σου πω...

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου.

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω
(τί μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω...)
------------------------------------------------
-------------------------------------------------

Αργησα, αλλα μολις ειδα οτι ελαβα προσκληση για παιχνιδι απο τη Νοτα!
Οι όροι:
1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!
Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.









Προσκαλώ: ilia, Αλεξια, εν πλω, Σκορπινα και Πυγμαλιωνα.

Ειδοποιώ: autographcollectors.
boomp3.com

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

ΣΗΜΕΡΑ...

Σημερα ενιωθα περιεργα...

Σε ενιωθα διπλα μου...

Κι οσο πιο διπλα μου σε ενιωθα τοσο πιο "απτη" γινοταν η απουσια σου...

Ειχα πολυ καιρο να αισθανθω ετσι...

Αν σε ειχα μπροστα μου δεν θα σου ελεγα τιποτα...

Απολυτως τιποτα...

Μονο θα σε κοιτουσα...

Αυτο ειχα αναγκη σημερα...

Να σε κοιταξω στα ματια...

(Αντε, και να ακουσω λιγο τη φωνη σου... Λιγο ομως...)

Μου εχει λειψει αυτη η "σκοτεινια"...

Αυτο το "τιποτα" και "ολα" ταυτοχρονα...

Αυτα τα μικρα που μεσα τους κρυβουν μεγαλεια...

Σημερα ηθελα να σε εχω μπροστα μου και να παγωσω τον χρονο και οσα εχει μαζεψει στο σακουλι του αυτα τα χρονια...

Να τα παγωσω και στη μνημη μου...

ΟΛΑ...

Σαν να μη συνεβησαν ποτε...

Να σε κοιταω και μη σκεφτομαι ουτε το παρελθον ουτε το μελλον...

Να σε κοιταω και να παλευω να σε χορτασω...

Τοσο ωστε να μη χρειαστει ποτε ξανα να σε κοιταξω...

Να κρατησω την εικονα σου χαραγμενη στη μνημη μου...

Να τη φυλαξω ατοφια...

Να ειναι ατοφια και οσα νιωθω...

Να μην ειναι λουσμενα απο ενοχη...

Μονο αθωοτητα...

Να απογυμνωθω ηθελα σημερα...

Να διωξω μακρια ο,τι με βαραινει...

Να γυρισω πισω τον χρονο και να τον σταματησω εκει που θελω...

Εκει που ημουν παιδι κι εσυ βουνο...

Εκει που δε φοβομουν να σκαρφαλωσω...

Εκει που καθε προσπαθεια ηταν μαγεια...

Καθε βημα ηταν και μια γιορτη...

Εκει που το μυαλο μου δεν ηταν θολο...

Ουτε η ψυχη μου...

Εκει που η καθε μερα ελαμπε...

Εκει που τα βραδια ηταν μονο ενα μικρο περασμα μεχρι την επομενη λαμπερη μερα...

Εκει που τα βραδια δεν ηταν λαβυρινθος...

Και οι σκεψεις δεν ηταν εφιαλτης...

Να κρυφτω ηθελα σημερα...

Καπου στο χθες...

Καπου που θα εισαι κι εσυ...

Χωρις τις σκεψεις σου...

......

Να σε δω ηθελα σημερα...

Οπως παλια...

Που ημουν παιδι...

Κι εσυ βουνο...

Τωρα ειμαι βουνο...

Κι εσυ δεν εισαι τιποτα...


-------------------------

ΠΩΣ ΕΦΥΓΕΣ...

Πως έφυγες, απ' τη ζωή μου έτσι
και ούτε κλαίω ούτε καν σε συζητώ
σ' έχω απορρίψει και απ' την μνήμη μου σε έχω σβήσει για πάντα
και ό,τι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ

Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό
μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ
το πρόσωπο σου δεν μπορώ να θυμηθώ και θέλω
όλα αυτά τα βράδια, να σ' αγαπήσω πάλι απ' την αρχή μωρό μου
μα, δεν έχω άλλη αντοχή.

Πως έγινε και δεν μ' ενδιαφέρει
σε ποιες αγάπες την αγάπη σου ξοφλάς
σ' έχω διαγράψει κι άλλη πορεία έχω χαράξει καρδιά μου
και ό,τι τράβηξα από σένα τώρα το τραβάς.


Βίκυ Μοσχολιού
Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

"ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΜΕΡΑ..."

Ευτυχια...
Θεοποιημενη λεξη...
Απιαστη στην πραξη, λενε...

Διαφωνω...

Η ευτυχια δεν ειναι μακρια μας...
Δεν εμφανιζεται μπροστα μας ενα πρωι...
Δεν συστηνεται...

Ειναι μεσα μας...
Απλως υπαρχει εκει...

Αν τη δεις, εχει καλως...
Διαφορετικα, εσυ χανεις...!

Γιατι συνδεουμε την ευτυχια με ο,τι δεν εχουμε;;;
Γιατι ξεχναμε ή αδιαφορουμε γι'αυτα που εχουμε;;;


Προσηλωνομαστε σε χιλιαδες πραγματα με τη σιγουρια οτι αποτελουν την ευτυχια μας και αντιμετωπιζουμε με απαθεια τα απλα και καθημερινα, τα οποια θεωρουμε "δεδομενα"...

"Δεδομενος"-> ηλιθια λεξη...
ΤΙΠΟΤΑ, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ...
Και πανω απ'ολα ο εαυτος μας...
Μια ζωη παλευουμε να βρουμε τι ειμαστε, γιατι ειμαστε και σιγουροι ποτε δεν ειμαστε!
"τί κρύβει το σώμα, τί κρύβει η ψυχή σου, αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ..."

Η ευτυχια βρισκεται σ'ενα δωματιο μεσα μας... Αρκει να εντοπισεις το σωστο κλειδι για να το ξεκλειδωσεις...
Και δεν ειναι δυσκολο...
Ολα στο μυαλο ειναι...
Ολα τα κλειδια...

Η ζωη ειναι ενα συνολο στιγμων...
Η ευτυχια ειναι ενα μερος των στιγμων αυτων...
Το ιδιο και η δυστυχια...
Υπαρχουν στιγμες που νιωθεις ευτυχισμενος και στιγμες που νιωθεις δυστυχισμενος...
Μονο στιγμες...

Υπαρχουν τοοοσο ομορφα πραγματα μεσα μας και γυρω μας στα οποια δεν δινουμε σημασια...
Δεν ειναι αναγκη να χασουμε τα "δεδομενα" για να συνειδητοποιησουμε την αξια τους...
Μπορουμε απλως να εκτιμησουμε αυτα που εχουμε...!
Να εκτιμησουμε τις απλες, μικρες στιγμες στις οποιες κρυβεται η ευτυχια!

Επρεπε να απομακρυνθω απο ολα μου τα "δεδομενα" πριν απο τεσσερα χρονια...
Απο τοτε αρχισα να εκτιμω πιο πολυ την καθημερινοτητα μου και ολα οσα περιλαμβανει.

Αυτες τις μερες το καμπανακι της ευτυχιας χτυπησε πολλες φορες (κατι σαν υπενθυμηση).

Ευτυχια ειναι:
  • να βλεπεις την οικογενεια σου να γελαει!
  • να σε παιρνει η κολλητη σου τηλεφωνο και με το που το σηκωνεις να σε ρωταει ψιλοκλαμμενη: "μ' αγαπας;"(κι αυτο γιατι απλως θυμηθηκε οτι καποτε ειχατε αποχωριστει...!)-Σ'αγαπάω πολύυυυυυυυυ "Λιθαρακι" μου!
  • να κανεις παρεα με ανθρωπους που ξερεις ελαχιστα και να νιωθεις οτι τους ξερεις χρονια (bios for ever!!!)
  • να συνειδητοποιεις οτι εχεις βοηθησει καποιον και να ακους ενα λυτρωτικο "ευχαριστω" (Εγω σε ευχαριστω "αγλαρακι μου"!)
  • να πιστευουν οι αλλοι σε 'σενα (Ευχαριστουμε Νικο, Σταυρο, κυριε Γιωργο!)
  • να σπας τις απολυτοτητες σου (Πανουλη ειχες δικιο, ηταν γραφτο μας να συναντηθουμε!)
  • να καθεσαι στη πλατεια Κοραη ακουγοντας και τραγουδωντας ξανα και ξανα το τραγουδι "παρεα" απο τη Μποφιλιου εχοντας παρεα εναν ανθρωπο που καποτε σου διδασκε φυσικη, ομως τωρα πια αποτελει εναν απο τους ανθρωπους της ζωης σου (Γιαννουλα μου...)
  • να ακους τη γκρινια του μικρου "δεινοσαυρου"! (-Εεεελα βρωμοκουταβο!!!)
  • να γελας δυνατα "μεσουσης της οδου" (α ρε Χρηστο!)
  • να γελας γενικοτερα! (το αθλημα το κατεχω... "Λιθαρακι" μου στο ξαναλέω, εσύ με ξεκλείδωσες...)
  • να σου λενε "Σ'αγαπάω"
  • να λες σ'αγαπαωωωω, οποτε το νιωθεις!
  • να σε σκεφτομαι και να χαμογελω μικρέ μου... Και πιστεψε με τωρα πια κατα 95% χαμογελώ καθε φορα που σε σκεφτομαι...

Αγαπαω την καθημερινοτητα μου κι ας γκρινιαζω...!

Και αν φαινεται οτι ειμαι απαισιοδοξη... Δεν ειμαι!!!

Απλως μερικες φορες βαζω τρικλοποδιες στον εαυτο μου...Ετσι, γιατι γουσταρω την αισθηση του να ξανασηκωνεσαι, να συγκεντρωνεις ολη σου τη δυναμη για να σταθεις και παλι στα ποδια σου...Μονο τοτε καταλαβαινεις οτι εισαι δυνατος...Μονο οταν φοβασαι να πεσεις και ακριβως επειδη φοβασαι, πεφτεις!

Ειναι ωραιο να ξανασηκωνεσαι...!!!

"Είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις ίσως μάθεις τελικά να ΠΕΤΑΣ..."

Μια "αλλιωτικη" αναρτηση, οπως αυτη δεν θα μπορουσε να μη συνοδευεται απο μια "αλλιωτικη μερα".


Αλλιώτικη μέρα

Ξύπνησα κεφάτη το πρωί
έδιωξα από πάνω μου την γκρίνια
έγιναν τα μάτια μου λουστρίνια
πήρα τη ζωή μου απ' την αρχή

Κοίταξα την πόλη τρυφερά
έδιωξα το σύννεφο το γκρίζο
ένιωσα σαν άστρο να γυαλίζω
μέσα σ' ανθρωπάκια σκοτεινά

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ.
Μ' αγαπώ...

Μέτρησα τον κόσμο δυο φορές
μέσα στα απλά ειν' τα ωραία
όπως όταν είμαστε παρέα
τι καλό που κάνει ένας καφές

Μέσα από παράπονα συρτά
ξέφυγε κι αλλάζει η ζωή μου
σήμερα γιορτάζει η ψυχή μου
κι όλα θα τα δω χρωματιστά.

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ.
Μ' αγαπώ...


Τάνια Τσανακλίδου

boomp3.com

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

"Σ' έχω βρει και σε χάνω..."

"Είχα πει πως θα αλλάξω...
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω..."

Γινομαι κι εγω δειλή, όπως εσυ...
Σκεφτομαι πριν μιλήσω...
Μετραω τα λογια μου...
Μην ξεστομισω κατι που δεν "πρεπει"...
Μην ξεστομισω κατι που "θελω", δηλαδη...
Ο φοβος μου πανω απ'ολα...!

Οχι, δεν ημουν παντα ετσι...!
Οσο μεγαλωνω δειλιαζω...
Δεν ξερω γιατι...
Παλια ηταν αλλιως...
Ημουν "μικρη"...
Δεν εβλεπα πουθενα "λαθη"...
Ολα σωστα ηταν για 'μενα...
Κι εσυ ησουν το πιο "σωστο μου λαθος"...

Η αληθεια ειναι πως συνεχιζω να πιστευω οτι δεν υπαρχουν λαθη...
Απ'ολα μαθαινουμε...
Ολα εχουν κατι να μας να δωσουν και συνηθως αναγνωριζουμε τα οφελη μακροπροθεσμα...

Εσυ δεν ησουν λαθος...
Ησουν περιουσια...
Ανεκτιμητης αξιας...
Οχι γι'αυτα που μου εδωσες, αλλα γι'αυτα που πηρα χωρις να το ξερεις...
Και ουτε που φανταζεσαι ποοοσα ειναι...

Δεν εκτιμας τον εαυτο σου, το πιστευω...
Οι ανθρωποι που προσπαθουν να δειξουν κατι αλλο απο αυτο που ειναι, δεν ειναι συμβιβασμενοι με το "εγω" τους...

Ευτυχως δεν εχω μαθει να αγαπαω (μονο) αυτο που βλεπω...
Εμαθα να κοιταω λιγο πιο βαθια, εκει που οι ανθρωποι κρυβουν τις αληθειες του εαυτου τους, τις αληθειες που αγαπουν και μισουν...
Με ΄σενα δεν ηταν και τοσο δυσκολο...
Σ'εχω κοιταξει στα ματια οσο και οπως δεν εχω κοιταξει κανεναν ανθρωπο μεχρι σημερα...

Και μεσα σ'αυτο το βυθο ανακαλυψα θησαυρους πολυτιμους...
Τοσο πολυτιμους που κι εσυ ο ιδιος τους φοβασαι...

Ειναι χρυσος η ευαισθησια, μικρε μου, και πολλοι θα θελησουν να την εκμεταλλευτουν...
Γι'αυτο δεν τη δειχνεις...
Μονο να την αγκαλιαζεις που και που...
Να την αφηνεις να παιρνει πρωτοβουλιες...
Δεν ειναι εχθρος σου...


Πλησιαζει η στιγμη που θα σε δω, το νιωθω...

Κι εσυ φοβασαι...
Τις ευθυνες, τα ρισκο, τις αληθειες, τα συναισθηματα...
Τον εαυτο σου...

Δεν σε κατηγορω τωρα πια...
Αφου όσο αλλαζω σου μοιαζω................


"Σ' έχω βρει και σε χάνω..."

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω
και δεν έχουν ουσία.

Όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω
με τους φίλους σου βγαίνω
επαφή να κρατάω.

Κάποιες μέρες ακούω
στη σιωπή τη φωνή σου
πάνε μέρες που λείπεις
κι είμαι ακόμα μαζί σου.

Σε ρωτάω τι έχεις
και σου λέω καλημέρα
σ΄αγαπάω μην τρέχεις
είσ΄ακόμα εδώ πέρα.

Προσπαθώ να ξεχάσω
όμως κάτι συμβαίνει
ό,τι όμορφο πιάσω
να το δεις περιμένει.

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω.
Σ΄έχω βρει...Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ΄αταξία.

Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα.

Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν΄αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία.

Στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πει πως θ΄αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω...

Νατάσσα Μποφίλιου

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

CD "Mέχρι το τέλος"


boomp3.com

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

"Cripple and the starfish"

Η ζωη ειναι μια σκαλα...
Εχει πολλα σκαλοπατια...
Ο αριθμος τους διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο...
Ποτε δεν ξερεις πότε φτανεις στην κορυφη...
Αν υπαρχει...
Και αν φτανεις ως εκει...

Μαζι σου ανεβηκα ενα σκαλοπατι...
Ισως και παραπανω...
Εμεινα εκει για αρκετα χρονια...
Πληρης στασιμοτητα...
Καμια εξελιξη...
Ολα τα σημαντικα μπηκαν σε λιστα αναμονης...
Σαν να περιμεναν κι αυτα εσενα...
Το χερι σου, για να πιασει το δικο μου και να ανεβω σκαλοπατι...
Να εξελιχτω...
Ποτε δεν ηρθες...
Ματαια σε περιμενα...
Δεν πιστευα ποτέ οτι θα ανεβω μονη μου...

Κι ομως...
Δεν ξερω πώς, δεν ξερω πότε, αλλά ανεβηκα...
Οι προτεραιοτητες αλλαξαν...
Εσυ δεν υπηρχες σε αυτες...
Άλλα "θελω", αλλες ανησυχιες, αλλες επιδιωξεις...
Εσυ πουθενα...
Ή καπου που δεν με απασχολουσες ιδιαιτερα...

15 μηνες μετα...
Συνεχιζω να ανεβαινω σκαλοπατια...
Τωρα ομως υπαρχεις...
Νοερα βεβαια...
Ισως αυτο ειναι χειροτερο...

Αποφευγω να σε συναντησω...
Ξερεις γιατι;
Γιατι πρεπει να κατεβω σκαλοπατι...
Δεν ξερω αν θελω να κανω κατι τετοιο...
Μπορει να εμεινα καιρο εκει, ομως ξεσυνηθισα...
Δεν με καλυπτουν οι "συναντησεις" των προηγουμενων σκαλοπατιων...
Τις βλέπω "μικρές", ασημαντες εως ανουσιες...

Παρ'ολα αυτα οσο δεν σε συναντω, νιωθω οτι κατι με πιεζει...
Επιδιωκεις να "εισβαλεις" στις προτεραιοτητες μου...
Και οπου εισερχεσαι, προκαλεις αναισθησια σε ο,τι υπαρχει γυρω σου...
Σαν να θελεις να εισαι ο "μεγαλος της σκηνης" σε ολα...
Σε ο,τι ζει μεσα μου...
Δεν κουραστηκες τοσα χρονια να εισαι ο πρωταγωνιστης;

Aποτελουσε μεγαλη φοβια καποτε ο στιχος:
"Μα απ'ολα περισσοτερο αυτο που με τρομαζει
ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω...".

Αυτο συνεβη ομως... Συνηθισα την απουσια και δεν ξερω αν θελω εστω και για λιγο να την αντικαταστησω με μια "παρουσια"...(οση "παρουσια" μπορει να φερει μια συναντηση...).

Τελικα δεν αξιζει να σπαταλαω την καθημερινοτητα μου σκεπτομενη αν θελω ή οχι να σε δω...
Αφου ποτε δεν θα καταληξω σε ενα συμπερασμα...
Αφου ειναι στιγμες που θελω και στιγμες που δεν θελω...
Μια τυραννια που δεν τελειωνει ποτε και δεν φτανει πουθενα...

Δυο ρημαδιασμενες αποφασεις ειναι:
η πρωτη αποφαση ειναι να ερθω...
Η δευτερη αποφαση ειναι να στηριξω την πρωτη!

Εχω παρει πολλες φορες την αποφαση να ερθω, αλλα ΠΟΤΕ δεν τη στηριξα ουσιαστικα...
Καιρος να το κανω!
Ετσι για να εξυγιανω λιγο το μυαλο μου, να εξαλειψω τις νοσογονες εστιες στις οποιες υπαρχει το ονομα σου...
Ουτως ή αλλως μικρε μου δεν εχω να χασω τιποτα...
Για να ηρεμησω το μυαλο μου θα το κανω...(λεμε τωρα...!)
Κι αν χασω κατι δεν πειραζει...(πρωτη φορα θα 'ναι;)

Με κουρασαν τα "αν" μου... "Αν" σε δω, "αν" σε συναντησω, "αν" κανω το ενα, "αν" κανω το αλλο...
Μια απλη αντιστροφη των γραμματων χρειαζεται και το "αν" γινεται "να":
Kαιρος "να" σε δω, "να" σε συναντησω...!

Ό,τι γινει!
Ουτως ή αλλως έχω μαθει...
"Ι 'll grow back like a starfish"

CRIPPLE AND THE STARFISH

Mr. Muscle forcing bursting
Stingy thingy into little me, me, me
But just "ripple" said the cripple
As my jaw dropped to the ground
Smile smile

It's true I always wanted love to be
Hurtful
And it's true I always wanted love to be
Filled with pain
And bruises

Yes, so Cripple-Pig was happy
Screamed " I just compeletely love you!
And there's no rhyme or reason
I'm changing like the seasons
Watch! I'll even cut off my finger
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!"

Mr. Muscle, gazing boredly
And he checking time did punch me
And I sighed and bleeded like a windfall
Happy bleedy, happy bruisy

I am very happy
So please hit me
I am very happy
So please hurt me
I am very happy
So please hit me
I am very very happy
So come on hurt me

I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
Like a Starfish...

Antony and the Johnsons


boomp3.com

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

"ΕΝ ΛΕΥΚΩ..."

Συνηθως σκεφτομαι και γραφω...
Αυτη τη φορα θα γραψω χωρις να σκεφτω...
Οι λεξεις αυτη τη στιγμη με εγκλωβιζουν...
Θελω να γραψω τοσα πολλα. Το μυαλο μου ειναι ενα κουβαρι...
Μπλεγμενα ολα, "θελω","πρεπει","μπορω","ονειρευομαι","φοβαμαι" και κυριως "ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗ ΔΕΝ..."...

Πολλες φορες τα "θελω" μας ειναι στρατευμενα. Δημιουργουνται για να πραγματοποιηθουν στα "δεοντα" περιβαλλοντα... Δεν αφηνομαστε ποτε ολοκληρωτικα σε αυτα. Δεν το κανουμε επιτηδες, απλως δεν μπορουμε.

Σημερα συνειδητοποιησα οτι η συζητηση δεν εχει παντα νοημα.
Οι λεξεις πληγωνουν. Οι αποψεις καποιων ανθρωπων πεφτουν σαν βροχη πανω στα φλογισμενα ονειρα και τα σβηνουν... Πολλες φορες χωρις να το καταλαβαινουν...
Εκει φοβασαι οποιαδηποτε προσπαθεια. Ειναι σαν να προδιαγραφουν το μελλον σου, αφαιρωντας σου το δικαιωμα να προσπαθησεις να το ζησεις εντονα, να επιδιωξεις. Ειναι σαν να σου δενουν σφιχτα τα χερια και τα ποδια και μετα να σου λενε "σκαρφαλωσε στο βουνο...".

Η εμπειρια δεν μεταδιδεται... Δεν εχει κανεις το δικαιωμα να σου κοβει τα φτερα.Ολοι ειμαστε διαφορετικοι. Ακομα και αν εχουμε κοινους στοχους, παλευουμε με διαφορετικο τροπο να τους επιτυχουμε. Με κουρασαν τα "εγω" του καθενος. Βαρεθηκα τις αυθεντιες, τους ανθρωπους που μιλανε πολυ, που τους νοιαζει μονο να πουν τα "δικα" τους.
Δεν θελω να τα μοιραζομαι ολα. Δεν μπορω κιολας...
Τα ονειρα ειναι πολυτιμα...
Δεν κλεινονται ευκολα σε λεξεις και δεν μεταδιδονται ετσι απλα.
Τρομαζω που τα αντικρυζω και τρομαζω ακομα περισσοτερο "ΜΗ ΔΕΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ...".Πώς ειναι δυνατον να τα μεταδωσω; Και ποιος εχει τη διαθεση να τα κατανοησει... Ή εστω να τα χαιδέψει...

Αλλοι παλι κλεινουν το συναισθημα σε λογικα πλαισια. Πιστευουν οτι ολα ειναι θεμα αποφασης. "Σημερα σ'αγαπαω, αλλα απο αυριο θα προσπαθησω ή θα αποφασισω να σ'αγαπαω λιγοτερο". Η αγαπη δεν ειναι θεμα αποφασης.Δεν ελεγχεται και κανεις δεν εχει μεριδιο ευθυνης. Επισης ο φοβος δεν ειναι συναισθημα. Δεν ειναι ουτε διαθεση (οπως π.χ ειναι ο θυμος). Ειναι κατασταση. Οταν κατι γεννιεται και αναπτυσσεται υπο φοβισμενες συνθηκες δεν μπορεις να το αλλαξεις με μια αποφαση. Ετσι μονο υπαρχει, φοβισμενα. Φοβος=φοβισμενες σκεψεις.

Ολοι βλεπουν τα παντα μονοπλευρα. Λες και ο κοσμος ειναι φτιαγμενος σε συγκεκριμενα μετρα για ολους ανεξαιρετως. Δεν ζηταω να αντιληφθουν τα πραγματα οπως τα αντιλαμβανομαι εγω. Ζηταω να κατανοησουν και να σεβαστουν αυτα που νιωθω. Να σεβαστουν τις συνθηκες κατω απο τις οποιες δημιουργηθηκαν και τις συνθηκες που τωρα πια κρατω στα χερια μου. Δεν ζηταω υποστηριξη. Ζηταω κατανοηση, ΟΧΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ.
Οχι "θελω να σε βοηθησω γιατι με εχεις βοηθησει κι εσυ",
"θελω απλως να κατανοησω"... Ουσιαστικα ομως.

Ουτως ή αλλως δεν ψαχνω λυση για την δικη μου ιστορια. Κανεις δεν μπορει να λυσει τιποτα. Μονο οποιος ζει την ιστορια μπορει να τη λυσει. Και στην προκειμενη περιπτωση
ο "Αδαμ" κι εγω δεν εχουμε προσπαθησει να βρουμε λυση. Οποτε δεν υπαρχει λογος να ψαχνουν λυση ολοι οι αλλοι πλην ημων...

Τα τραγουδια πολλες φορες αποτελουν παρηγορια. Βρισκεις στους στιχους ολα αυτα που εχεις νιωσει... Ολα οσα εχουν γινει... Ή δεν εχουν γινει...
Μονιμη συντροφια μου τα τραγουδια... Καθε στιγμη μου συνδεεται με καποιους στιχους...
Πολλες φορες εκμεταλλευονται το προνομιο του να αποτελουν τη μοναδικη συντροφια μου τις ωρες μοναξιας... Με χτυπουν αλυπητα... Με τρομαζουν... Με κατασπαραζουν... Φωναζουν αληθειες... Ψιθυριζουν ηχους που με τρομοκρατουν...

Το τραγουδι που σας παραθετω εχει λαβει μια θεση στα top 5 τραγουδια της μεχρι τωρα ζωης μου. Με καθηλωνει καθε φορα που το ακουω. Δεν ειναι απο αυτα που θελω να ακουω συνεχεια, παρα μονο σε ιδιαιτερες περιστασεις. Εκφραζει τον φοβο, την αγανακτηση, την αληθεια. Τις σκεψεις που σπανια μετατρεπονται σε λεξεις. Εκφραζει ο,τι εχω νιωσει...



ΕΝ ΛΕΥΚΩ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο?
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.


Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου

κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μ' εξηγήσει

να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...


Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.


Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις
.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....



ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ:ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ:ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

boomp3.com

Θα ήθελα πολύ να διαβασω τα σχολια σας γι' αυτο το τραγουδι...