"ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ..."

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή σου που χωρίς προφανή αιτία (ή και χωρίς προφανή αφορμή) ανατρέπεις και ανατρέπεσαι.

Στο βάθος ξέρεις την αφορμή.

Στην πραγματικότητα ίσως μη μάθεις ποτέ την αιτία.

Κλικ.

Ένα κλικ είναι όλα.

Ένα κλικ που είναι ίσως πιο κοντά απ’ όσο φαντάζεσαι

και πιο μακριά απ’ όσο βλέπεις με γυμνό μάτι.

Αξιολογήσεις.

Μερικά βηματάκια λίγο έξω απ’ τη ζωή.

Τη ζωή σου.

Τη βλέπεις εξ αποστάσεως.

Σε βλέπεις απέναντί σου.

Τι έχεις να πεις για ‘σένα;

Πόσο συχνά σε παρατηρείς;

(«Μα ποια ζωή σου, θα πάρεις κάτι μαζί σου…;»)

Ανατροπές.

Με ψυχραιμία.

Συνειδητά.

Τις βλέπω δίπλα μου.

Μέσα μου.

Κλικ.

Ένα κλικ είναι κι οι ανατροπές.

Κάπου σταματάς.

Κουράζεσαι.

Απομακρύνεις

Απομακρύνεσαι.

Ανοίγεις τα «τετράδια» του μυαλού σου και διακρίνεις:

από εδώ τα ουσιώδη-από εκεί τα ανούσια,

από εδώ αυτά που σε διαπερνούν-από εκεί αυτά που δεν σε αγγίζουν.

Λογική.

Απλή λογική.

Μερικές φορές τη χαίρομαι.

Άλλες φορές τη βρίζω.

...Διαμορφώθηκε τόσο αθόρυβα…

...Στη σιωπή του μυαλού.

...Μετά άρχισε να φανερώνεται.

...Στη φωνή των πράξεων...

Συγκέντρωση.

Όλα τα «εσύ» τα συγκεντρώνω μπροστά μου.

Όλα αυτά με τα οποία κάπου –κάπως -κάποτε συνταξιδέψαμε.

Για μία -δύο-τρεις στιγμές… μήνες… χρόνια.

Ζήσαμε μαζί…

Ή μήπως συν-υπήρξαμε…;

Πόσα «εσύ» κουβαλάει ο καθένας.

Πόσα από αυτά έχει γνωρίσει πραγματικά;

Πόσα έχει ζήσει;

Πόσα έχει μηχανικά κοιτάξει, ελπίζοντας μέσα του να ήταν κάπου αλλού;

Ποια είναι τα κριτήρια για να γίνει κάποιος «εσύ» μας;

Ποια από αυτά, όταν καταπατήσει, παύει να είναι «εσύ» μας;

Παύει ποτέ;

Μνήμες.

Σε θυμήθηκα.

Αυτές τις μέρες πέρασες για λίγο απ ’τη σκέψη μου.

Κοίτα να δεις: έγινες τίποτα και ακόμα και το «λίγο» μου φαίνεται υπερβολικό πια για ‘σένα.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν θυμήθηκα εσένα.

Εμένα θυμήθηκα.

Κι ένιωσα ότι έχουν περάσει αιώνες από τότε.

Κάποτε, αυτές ήταν οι «μέρες σου».

Ή οι «μέρες μου χωρίς…».

Φέτος, τέτοια μέρα, δεν έχει «Αυτή η νύχτα μένει».

Δεν έμεινε τελικά εκείνη η νύχτα.

Δεν έμεινα ούτε εγώ σε αυτήν.

Δεν υπήρξαν ψυχές που δεν βρήκαν καταφύγιο.

Ζήσαμε το ταξίδι.

Κι είχε πλάκα.

Έχει πλάκα που περνούν τα χρόνια.

Πέρασμα εκείνη η νύχτα.

Πέρασμα κι εσύ.

Προσπέραση εγώ.

Είσαι κι εσύ ένα «εσύ» μου,

Μπορεί να μη σε θυμάμαι πια, αλλά είσαι.

Ευκαιρίες.

Παρουσιάζονται μπροστά σου.

Σαν κλικ.

Τις εκμεταλλεύεσαι την κατάλληλη στιγμή;

Ή τις αφήνεις να περάσουν;

Σε προσπερνούν;

Ή επιμένουν;

Πόσες ευκαιρίες έχουν «μολυνθεί» από σκέψεις;

Από υποθέσεις;

Από φόβο;

Από άγνοια……

Αν δεν ξέρεις, μάθε!

Σε πόσα «εσύ» έδωσες την ευκαιρία;

Σε πόσα δεν την έδωσες;

Δεν είναι βλακεία να τις αφήνεις να φεύγουν;

Δεν είναι βλακεία να σκέφτεσαι μετά «τι θα γινόταν αν…».

Τι θα πει «αν» και τι θα πει «όταν»;

Ασάφεια.

Τη δίνεις και την εισπράττεις.

Καλά να πάθεις.

«Δεν βλέπεις τίποτα……..…»

...Κλικ.

Μήνες τώρα συνεχόμενα κλικ.

Άλλα για «αφίξεις», άλλα για «αναχωρήσεις».

Αφύπνιση.

Μια περίεργη αφύπνιση.

Και μια περίεργη ψυχραιμία.

Και αλήθειες.

Και λέξεις.

Ειπωμένες και ανείπωτες.

Και ερωτήματα.

Και απορίες.

Και ευκαιρίες.

Και άνθρωποι.

Και στιγμές.

Και αποφάσεις.

Και αξιολογήσεις.

Και στόχοι.

Γελάω.

Με όλους.

Με όλα.

Για όλα.

Με ‘μένα.

Για ‘μένα.

Κρύβω.

Φανερώνομαι.

...Δείχνει αστείο.

...Όλα ένα αστείο δεν είναι;

…Βλέπεις τίποτα;

ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ

Κάποιος κάτι σε ρωτάει
και σε παίρνει αγκαλιά
μα ο νους σου αλλού γυρνάει
κάπου έξω μακριά.

Σου φωνάζουν,σου γελάνε
από κάτω τα παιδιά
μα τα μάτια σου κοιτάνε
κάπου έξω μακριά.

Κι είναι όλα μια χαρά
κι είναι όλα ύποπτα
κι όλα τα`χεις αγκαλιά
μα δε βλέπεις τίποτα.

Κι όπως η ζωή γιορτάζει
κι η παρέλαση περνά
κάτι μέσα σου ουρλιάζει
κάτι μέσα ξεψυχά.

Δεν μπορείς ν`αποφασίσεις
τι κρατάς και τι πετάς
ποιάν αγάπη θα αφήσεις
και με ποια θα περπατάς.

Κι είναι όλα μια χαρά...

Μοιάζει ατέλειωτος ο χρόνος
στο παιδί το άρρωστο
δεν υπάρχει άλλος δρόμος
έξω απ`τον άγνωστο.

Κι όπως η στιγμή γλιστράει
απ`τα χέρια σα νερό
ό,τι φεύγει δε γυρνάει
κι ό,τι έχεις είναι εδώ.

Κι είναι όλα μια χαρά...

Νίκος Πορτοκάλογλου

"ALL MY LITTLE WORDS......."

Λέξεις.
Τις μαθαίνουμε.
Τις απορροφάμε.
Ορισμοί.
Ετυμολογίες.
Περιβάλλοντα στα οποία χρησιμοποιούνται.
Λέξεις.
Συσσωρευμένες στο νου.
Λέξεις για περιγραφή.
Για ανθρώπους,
Για καταστάσεις
Για αντικείμενα,
Για συναισθήματα.
Λέξεις.
Έκφραση.
Εκατομμύρια λέξεις.
Άπειροι συνδυασμοί.
Άπειροι κι εμείς μπροστά στις λέξεις.

Πόσες λέξεις ξέρεις;
Πόσες κρύβονται στο μυαλό σου;
Πόσες δεν έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ;
Σε πόσες κρύβεται η ουσία;
«Ουσία».
Τι σου λέει σαν λέξη;
Να τη δούμε ως σύνθετη;
Περιουσία.
Εξουσία.
Απουσία.
Παρουσία.
…
Παρουσία.
…
Παρουσία….
…

Λέξεις.
Τις αρπάζεις.
Τις χρησιμοποιείς.
Εκφράζεσαι απλώς.
Ή τις στολίζεις.
Στολίζεσαι.
Εσύ και ο λόγος σου.
Εγώ και ο δικός μου.
Λέξεις.
Για να εντυπωσιάσεις.
Για να «φτύσεις» τον άλλον στα μούτρα.
Για να βρίσεις.
Να προσβάλεις.
Να κολλήσεις μια «ταμπέλα».
Λέξεις.
Ταμπέλα.
Όλοι δεν έχουμε μια ταμπέλα;
Όλους κάτι δεν μας χαρακτηρίζει;
Γίνεται όμως ποτέ να μας χαρακτηρίσει μια και μόνο λέξη;
Μια λέξη που συνήθως κάποιος άλλος επιλέγει για ‘σένα…;
«Ταμπελοποίηση».

Λέξεις.
Λέξεις ξανά.
Στο μυαλό.
Στο στόμα σου.
Επικοινωνία.
Με λέξεις.
Επικοινωνία.
Χωρίς λέξεις.

Κι η σιωπή τι είναι;
Η απουσία των λέξεων;
Η βουβή επικοινωνία;
Αυτά τι είναι;
Δεν είναι λέξεις;

Λέξεις.
Τραγούδια.
Παραχωρούμε στα τραγούδια τις λέξεις μας.
Μας παραχωρούν τις δικές τους.
Μας παραχωρούν και τη σκέψη μας.
Μας την επιστρέφουν.
Τα τραγούδια έχουν «το ελεύθερο».
Το διεκδίκησαν και το πήραν.

Δίνουμε το «ελεύθερο» γενικά.
Μα δε χάνουμε την ελευθερία μας.

Λέξεις,
Παιχνίδια.
Οι λέξεις είναι ένα παιχνίδι.
Ξεδιαλέγεις.
Νομίζω πως ποτέ δεν θα καταφέρω να διαλέξω ΜΙΑ λέξη για ‘μένα.
ΜΙΑ για να με χαρακτηρίσει ολόκληρη.
Κι αν έπρεπε να διαλέξω μια…
Θα διάλεγα τη λέξη «λέξη».
Για να περιλαμβάνει όλες τις λέξεις που ξέρω και που δεν ξέρω.
Όλες τις λέξεις που θα πω και όλες αυτές που θα σκεφτώ άλλα δεν θα ξεστομίσω.

Έχω τόσες λέξεις μέσα στο κεφάλι μου.
Μ’ αρέσουν.
Μ ’αρέσουν κι όταν μπαίνουν σε σειρά,
Αλλά τις προτιμώ σκόρπιες..
Εκφράζουν καλύτερα τη σκέψη μου.
Λέξεις χωρίς ειρμό.
Χωρίς την πρέπουσα ακολουθία.
Λέξεις ατίθασες.
…
…
…

Λέξεις.
Τις είχα φτιάξει, γαμώτο.
Μπόρεσα και τις αποτράβηξα από το μυαλό.
Τις είχα στο στόμα μου.
Τις είχα βάλει στη σωστή σειρά.
Έβγαζαν νόημα.
Αποκάλυπταν την ουσία.
Τέσσερις μόνο λέξεις.
Με πρώτη τη λέξη «θέλω».
Τις είχα κάνει κτήμα μου.
Ήταν έτοιμες να ειπωθούν.
Δεν ήταν έτοιμες να απαντήσουν σε «γιατί».
Όταν προηγείται το «θέλω» δεν έχει «γιατί».

…Όμως δεν ειπώθηκαν...
Δεν «βγήκαν».
Δεν βρήκαν την ευκαιρία.
Ούτε τις βρήκε η τόλμη.
Κι έτσι έμειναν στο μυαλό.
Σαν επιθυμία.
Σαν αυτό που ήθελαν να πουν.
Τέσσερις λέξεις που δεν έφτασαν σε ‘σένα.
Κι ας ήθελαν…
Έπαιξα με τις λέξεις, αλλά αυτές δεν έπαιξαν μαζί μου…
Τέσσερις λέξεις…
Τέσσερις λέξεις που δεν έμαθες….!


All my little words

You are a splendid butterfly
It is your wings that make you beautiful
And I could make you fly away
But I could never make you stay
You said you were in love with me
Both of us know that that's impossible
And I could make you rue the day
But I could never make you stay

Not for all the tea in China
Not if I could sing like a bird
Not for all North Carolina
Not for all my little words
Not if I could write for you
The sweetest song you ever heard
It doesn't matter what I'll do
Not for all my little words

Now that you've made me want to die
You tell me that you're unboyfriendable
And I could make you pay and pay
But I could never make you stay

The magnetic fields

"ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ"

Φρένο.
Γκάζι.
Φρένο.
Γκάζι.

Το μυαλό έχει τον τρόπο του να παίζει.
Το μυαλό έχει τη δύναμη να σε παίζει.
Να σε ορίζει.
Είναι απροσδιόριστο.
Μα σε ορίζει.

Φρένο ή Γκάζι.
Για πες, τί διαλέγεις;

Εγώ δεν διαλέγω.
Με διαλέγει.
Το φρένο και το γκάζι.
Μία το ένα,
Μία το άλλο.

Περιπλανήσεις.
Στο πριν και στο τώρα.
Με ή χωρίς αφορμή.

Η μνήμη κάνει παιχνίδια απόψε.
Κάνει βόλτες γύρω από τον χρόνο.
Με τρέχει.
Μου προβάλλει φωτογραφίες.
Με ελέγχει.
Κι εγώ κάθομαι και παρακολουθώ.
…Τη ζωή μου…
…Την ταινία μου…

Η μνήμη είναι ανθρωπόμορφη απόψε.
Γυναίκα στα λευκά με το πρόσωπο καλά κρυμμένο.
Οι φωτογραφίες διαδέχονται η μία την άλλη.
Εγώ «εδώ»..
Εγώ «εκεί»..
Εγώ «με»…
Εγώ «χωρίς»..
Εγώ..
Εγώ σε όλες...

Πολλές «φωτογραφίες».

Ξεχασμένες οι περισσότερες.
Πουθενά αποτυπωμένες.
Μόνο η μνήμη τις είχε κρατήσει εν αγνοία μου.
Δεν μπορώ να στρέψω αλλού το βλέμμα.
Δεν επιτρέπεται το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων.
Είμαι υποχρεωμένη να τις κοιτάζω.
Να θυμηθώ ό,τι ξεχνάω.
Να ξεχάσω ό,τι θυμάμαι.
Να θυμηθώ ότι ενίοτε ξεχνάω…
Ξεχνάω τη μάχη και θυμάμαι την κατάκτηση.
(Γιατί το κάνουμε αυτό...;)

Και δυο λέξεις με περικυκλώνουν.
Δυο λέξεις για το παρόν.
Φρένο-Γκάζι
Γκάζι-Φρένο.

Πώς μπορούν και συνδυάζονται, μου λες;
Πάω να πατήσω γκάζι και πατάω φρένο.
Πάω να πατήσω φρένο και πατάω γκάζι.
Φρένο.
Γκάζι.
Μπροστά.
Πίσω.
Μπερδεύομαι.

Κι άλλες διαδρομές.
«Με συνειρμούς διαβολεμένους».
Λέξεις.
Σαν το μυαλό.
Απροσδιόριστες.
Τις βγάζω απ΄το νου και τις απλώνω.
Οι λέξεις μου.
Προσπαθώ να τις συνδυάσω.
Να βγάλω μια άκρη.
«Φρένο-Γκάζι».
Μόνο αυτό υπάρχει.
Σκόρπιες σκέψεις-σκόρπιες λέξεις.
Σκόρπιοι στίχοι στο μυαλό μου.
Γεμάτο από σκόρπιες λεπτομέρειες.

Ο χρόνος είναι «απτός» απόψε.
Τον «αγγίζω» μέσω των φωτογραφιών.
Στιγμές που κλείστηκαν για πάντα στο νου.
Αποτυπώθηκαν.
Και κλειδώθηκαν.
Έφυγαν απ’ το «τώρα» τους.
Τις βλέπω.
Τις θυμάμαι.
Με θυμάμαι.
Στιγμές.
Στιγμές «συνωμοσίας».
Γιατί «Στη ζωή μου δεν είμαι εγώ ο σεναριογράφος.....Κάποιος άλλος γράφει και τα σχέδιά του είναι απόκρυφα..... ΕΓΩ όμως ΣΚΗΝΟΘΕΤΩ..............»

Καμία στιγμή δε ζει.
Όλες για λίγο αναπνέουν.
Και μας κάνουν να αναπνέουμε.
Μια τόσο απλή και όμορφη διαδοχή.

Στην κόψη…
Τρέχω στην κόψη.
Πατάω γκάζι.
Και μετά φρένο.
Και μετά γκάζι.
Και μετά φρένο.
Παραπατάω.

«Χόρεψε μαζί μου…….…»

Χόρεψε στο ρυθμό του τραγουδιού…

Κι αυτό στην κόψη είναι…

«…Νιώσε μαζί μου τον ρυθμό…»

Εγώ θα χορέψω στο ρυθμό του «θέλω».

«Δεν απαιτώ, το θέλω…»

Γιατί θέλω γκάζι.
Γιατί τα φρένα τα βαρέθηκα.
Γιατί τα φρένα μπαίνουν πάντα συνειδητά.
Ενώ το γκάζι σε διαλέγει πριν το καταλάβεις…

Φρένο.
Γκάζι.
Φρένο.
Γκάζι.

Διάλεξα (;)

ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Ήρθαμε ίδια μέρα
με άλλο άστρο
εσύ ψηλά, εγώ πιο κάτω
ή αντίστροφα.
Αυτή τη νύχτα της φωτιάς
όσα στον ύπνο σου ζητάς
τα ξέρω...

Εσύ παράγγειλε ό.τι πιω
κι εγώ πληρώνω
εσύ θα γίνεις με αλκοόλ κι εγώ με σένα
γιατί είναι τώρα ή ποτέ.

Χόρεψε μαζί μου
νιώσε μαζί μου το ρυθμό
δεν απαιτώ, το θέλω.
Χόρεψε μαζί μου
δε σε προστάζω, επιθυμώ
να σ` απαλλάξω απ` το θυμό σου θέλω.

Γύρισα την πλάτη
σ` έναν κόσμο
περιμένουνε πιο πάνω
μου είναι αδιάφορο.
Εγώ στα μέρη που με πας
ό,τι κι αν πουν όλοι για μας
υπάρχω...

Τάνια Τσανακλίδου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
album: "Προσωπογραφία"

"Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ..."

Ανεβαίνουμε σκαλοπατάκι σήμερα.
Το εικοστό τρίτο.
Γενέθλια!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου κάνω απολογισμό των προηγούμενων 12 μηνών.
Γίνεται αυτόματα.
Μετράω κέρδη και απώλειες.
Η «επιχείρηση» λέγεται «εαυτός».
Και είναι στην κατοχή μου.
«Ειν’η δική μου ζωή….!»

Άνθρωποι λίγο πιο κοντά,
άνθρωποι λίγο πιο μακριά.
Είναι οι άνθρωποί μου.
Και είναι γύρω μου…
Κι αυτό είναι κέρδος…

Στόχοι μπροστά
και στόχοι πίσω μου.
Οι πίσω εκπληρώθηκαν.
Αυτοί που είναι μπροστά παλεύουν…!
Είναι τα κίνητρα μου…
«…Για τη δική μου ζωή…»

Στιγμές που έφυγαν,
και στιγμές που θα έρθουν.
Εκεί θα με βρεις.
Εκεί είναι «η δική μου ζωή».
Αντλεί απ’το «πριν»,
Διοχετεύει στο «τώρα»,
Και………αύριο.
(όπου «……» διαλέγεις και παίρνεις:
α) στοχεύει στο
β)περιμένει από το
γ) πιστεύει στο...)

Ευχές, λέξεις, σκέψεις, πράξεις.
Κάπου ανάμεσα τους υπάρχω.
Ψέματα.
Συνυπάρχουμε.
Όλα σε ένα.
Σαν πακέτο προσφοράς ακούγεται…
Δώρο είναι.
Και λέγεται «ζωή».
«Η δική μου ζωή…»
Και σήμερα κλείνει 23 χρόνια ύπαρξης.
Και εύχομαι να έχω χρόνια…καλά.
Το πόσα δεν παίζει ρόλο.
Ας είναι χρόνια καλά και γεμάτα…
Γεμάτα «ζωή..»
«Η δική μου ζωή…»

Τα υπόλοιπα τα λέει το τραγούδι άψογα και πολύ καλύτερα από ‘μενα.
Το είχα αποκαλέσει «τραγούδι γενεθλίων» από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις και είχα αποφασίσει από καιρό να το αναρτήσω σήμερα.
Χθες προστέθηκε ακόμα ένας λόγος για τη συγκεκριμένη επιλογή.

Χρόνια καλά λοιπόν!

Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ

Αν στο κουτί δε χωράς
Αν τα λάθος ρούχα φοράς
Και σου τραβάνε το αυτί
Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και θα ρθει η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Αν στα βαθιά κολυμπάς
Αν χωρίς ελπίδα αγαπάς
Αν σε βαραίνει η ενοχή
(είναι η δική σου ζωή)
Μην, οδηγό μη ζητάς
Εσύ το τιμόνι κρατάς
Και έχεις ταξίδι μακρύ
Άκουσε του δρόμου η σιωπή
πόσα μυστικά θα σου πει
Ανοίξου εκεί
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Η δικιά σου εποχή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Μην, μην ακούς το σωστό
Ποιος ξέρει να σου πει το σωστό
Για τη δική σου ζωή
Μη, το ρολόι μη κοιτάς
Όλα όσα χαθήκαν μετράς
Μα τίποτα δεν έχει χαθεί
Τι και αν το έχει η μοίρα γραφτό
Έχεις κάτι πιο δυνατό
Το κρατάς εσύ
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Μανώλης Φάμελος

"Breathe again..."

Για πες…
Πότε η τύχη γίνεται σύμπτωση…;
Ποια είναι τα σύνορά τους…;
Πότε η σύμπτωση γίνεται σημάδι;

Πες μου…
Σημάδια ή συμπτώσεις;
Πότε συμμετέχεις εσύ στο παιχνίδι
Και πότε κινεί τα νήματα κάποιος άλλος;
Και ποιος τα κινεί;
Βλέπεις κανέναν;

Πες μου.
Τι να πιστέψω;
Τη σύμπτωση ή το σημάδι;
Παιχνίδι για πόσους και με πόσους;
Και οι κανόνες;
Ποιος θα μας πει τους κανόνες;

Σπάει το κεφάλι μου.
Κι εγώ μπροστά σε έναν καθρέφτη.
Να με κοιτάζω.
Να με γνωρίζω.
Απ’ την αρχή.
Ξανά.
Ατέρμονη διαδικασία.
Και δίπλα εσύ.
Να σε κοιτάζω.

Για πες.
Τι είναι τυχαίο;
Και τι θα πει τύχη;
Και ποια είναι αυτή η τύχη που θα ορίσει τι θα κάνουμε;

Πες μου.
Πες μου ρε γαμώτο.
Το κεφάλι μου γυρίζει.
Δεν σταματά, δεν τερματίζει.
Τριγυρνάς στο μυαλό μου.
Στους δρόμους μου.

Πες μου.
Τη νιώθεις τη συνωμοσία;
Σε αγγίζει;
Εμένα με χτυπάει.
Με χτυπάει περίεργα.

Γελάω ρε.
Γελάω με όσα συμβαίνουν.
Αλλά αναρωτιέμαι:
Τι;
Πώς;
Πού;
Πότε;
Γιατί;

Και δεν τα έχω καλά με τα αναπάντητα ερωτήματα.
Μα, αλήθεια, δεν ξέρω να απαντήσω.
Μόνο σε κοιτάζω.
Ξανά και ξανά.
Και ψάχνω αυτόν που κινεί τα νήματα.
Αυτόν που κάνει τη σύμπτωση σημάδι.

Πάλη.
Πάλι.
Παιχνίδι.
Κάποιος άλλος μας κινεί.
Ξένα χέρια.
Παιχνίδι.
Με ήρωες εμάς.
Πάλη.
Αντέχω;
Πόσο;
Πότε σπάω;
Πότε οι λέξεις μου βγαίνουν;
Πόσο καιρό αντέχουν συσσωρευμένες;
Πόσα «εσύ» θέλουν να χτυπήσουν;
Πόσα «εσύ» θέλουν να στολίσουν;
Αντέχω;
Πώς;

Συνωμοσία.
Λογική και συναίσθημα τα βρίσκουν.
Μόνα τους.
Λες και δεν υπάρχω.
Λες και είμαστε τρεις σε ένα σώμα.
Τα δυο τους κι εγώ.
Εκείνα πομποί, εγώ δέκτης.
Μια ηλίθια ηρεμία που μετατρέπεται σε μια ακόμα πιο ηλίθια τρικυμία.
Κι εγώ αγκαλιά με την χάρτινη βαρκούλα.
Ο άνεμος εσύ.
Φύσα.
Φύσα να δούμε…
Θα σε φτάσω;
Θα σε πιάσω;
Θα σε βρω;

Και οι λέξεις μου φτωχαίνουν.
Συνεχώς μου κρύβονται.
Σχεδόν δεν υπάρχουν.
«Εμείς».
«Άλλοι εμείς».
Μπερδεύομαι.
Μπερδεύονται τα πρόσωπα.
Μπερδεύονται και τα τραγούδια.
Άλλα πρόσωπα.
Άλλα τραγούδια.
Ίδια τραγούδια.
Άλλοι «εμείς».

Με ψάχνω στους στίχους.
Με βρίσκω μισή σε κάτι λέξεις.
Σε κάτι νότες.
Σε κάτι επιθυμίες.
Με βρίσκω σχεδόν ολόκληρη στις στιγμές.
Σε όλες τις στιγμές.

Παιχνίδι.
Λαβύρινθος.

Και χάνομαι.
Μαζί σου.
Τυχαία…
Μα δε μ’ αρέσει η λέξη «τύχη».
Δεν είναι σαφής.
Ούτε εσύ.
Ούτε εγώ.
Ούτε οι λέξεις μου.





BREATHE AGAIN

Breathe with me
Die for me
I believe in love at last
I believe in a dream for us

Cover me
Fight for me
It’s so easy to walk away
It’s so easy
But I wanna stay

I saw your pain
I felt your pain
coming down
Like a hurricane
Crawling in
like a serpent in flames

But I knew you would light the stars
From the moment you closed your eyes
Over those emerald fields
Over the impossible colours I see

Comfort me
Change for me
All alone
In your shadow I ‘ve walked
All alone
In my songs for you I ‘m locked

Drink with me
Cry for me
It’s the cold I can’t bear to feel
It’s the cold that’s so cruel and so real

I saw your pain
I felt your pain
coming down
Like a hurricane
Crawling in
like a serpent in flames

But I knew you would light the stars
From the moment you closed your eyes
Over those emerald fields
Over the impossible colours I see

Breathe again
Feel again
Why can’t you hear me now
Why can’t you hear me...


ΑTHENA ANDREADIS

(αν)-ΕΠΑΡΚΕΙΑ

Μόνος - μόνη - μόνο.
Σ’ ένα δωμάτιο…
Πόρτες κλειστές.
Ένας-ένας έφυγε και στο τέλος έκλεισε η πόρτα.
Έκλεισε και το φως.

Σκοτάδι.
Μια μουσική να παίζει…
Ξαπλώνεις.
Κοιτάς το ταβάνι.
Σκοτάδι.

Σκοτάδι που συνηθίζεται και μετά αχνοφαίνονται τα πάντα.
Σκιές.
Σκιές ανθρώπων που κάποτε είχαν σάρκα και οστά.
Είχαν σάρκα και οστά;

Ανάβεις τσιγάρο.
Φως.
Για λίγο.
Μία πορτοκαλί καύτρα δίνει λίγο φως.
Πορτοκαλί.
Σαν τα φανάρια.
Περνάς και ό,τι γίνει ή στέκεσαι μέχρι να ανάψει κόκκινο;
Σταματάς;;;
Περνάς...

Και το τσιγάρο καίγεται.
Στάχτη.
Στάχτη κάθε παρελθόν.
Δεν έχει γιατί.
Γιατί έτσι.
Είναι όμορφο το να μην μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω.
Σου δίνεται η ευκαιρία να προχωράς.
Αν στέκεσαι, δική σου η ευθύνη.
Και πίσω να κοιτάξεις, δεν βλέπεις τίποτα.
Μόνο στάχτη.
Πίσω στάχτη, μπροστά χρώματα.
Πού επιλέγεις να κοιτάξεις;

Το τσιγάρο τελειώνει.
Χάνεται το «φωτάκι».
Μόνος στο δωμάτιο.
Μπορείς ποτέ να είσαι μόνος όταν έχεις τόσες σκέψεις στο κεφάλι σου;
Μόνος.
Μόνος.
Μόνος.
Ηχεί κάπως…ευχάριστα.
Κάπως ανακουφιστικά.
Κανείς δεν θα σε μάθει.
Κανείς δεν θα διαβάσει τις σκέψεις σου.
Μοιράζεσαι πάντα «τόσο…όσο».
«Τόσο…όσο» μπορεί ο καθένας να καταλάβει.
Τα υπόλοιπα μέσα σου.
Κάποια, ίσως, στις λέξεις σου.
Μόνα.
Μόνος.

Όρια.
Όρια που έθεσες.
Στον εαυτό σου,
στις σχέσεις σου με τους άλλους.
Όταν μπαίνουν όρια κάτι χάνεται στις σχέσεις σου με τους άλλους..
Όταν δεν μπαίνουν όρια πάλι κάτι χάνεται.

Κάποιοι δεν μπόρεσαν να σε κερδίσουν.
Κάποιοι δεν άντεξαν.
Σε κάποιους δεν έδωσες την ευκαιρία.
Κάποιοι την έχασαν.
Κι έγιναν σκιές.
Κι έγιναν «τόσο…όσο»…

Μόνος..
Με ένα σωρό σκέψεις να μάχονται μεταξύ τους.
Με ένα σωρό λέξεις που δε γράφονται.
Γίνονται αυτόματα μουσική.
Σ’ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Κοιτάς το ταβάνι.
Και δίπλα σου σκιές.
«…αυτοί που δεν μπόρεσαν, αυτοί που δεν θέλησαν…»
Χαμογελάς.
Χαμογελάς στις σκιές.
Χαμογελάς γιατί δεν θέλησαν.

Είσαι μόνος και χαμογελάς.
Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις χρώματα.
Καμία λέξη δεν βγαίνει από στόμα σου.
Εσύ, ο εαυτός σου κι ένα χαμόγελο.

Ανοίγει η πόρτα.
Μπαίνουν όλοι αυτοί που πριν την έκλεισαν για να σε αφήσουν μόνο.
Οι άνθρωποί σου.
Ανάβουν τα φώτα.
Στο ίδιο δωμάτιο.
Φως.
Και γύρω όλοι..
Κι είσαι μόνος.
Και παραμένεις μόνος.
Και χαμογελάς…
Σ’ αυτούς που…και σ’ αυτούς που δεν…
Σ’ αγκαλιάζουν.
Αυτοί που…κι αυτοί που δεν…
Χαμογελάς.
…γιατί είσαι μόνος…
Γιατί συνωμοτείς με τον εαυτό σου…
Γιατί το δωμάτιο είναι η ίδια η ζωή σου…
Τη μία έχει φως, την άλλη όχι.
Τη μία υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου, την άλλη περνάς τις ώρες σου μόνος.
Κι όμως είσαι πάντα μόνος…
…μα πάντα μοναδικός- μοναδική-μοναδικό…

αν-ΕΠΑΡΚΕΙΑ

Ξαπλωμένος στην πλαγιά

στα χορτάρια τα ξανθά

μια θλιβερή χαρά
στην καρδιά μου έχει η ζωή
και στον ουρανό ψηλά
χίλια ερωτηματικά

Σαν στρατιώτες νεκροί
όλοι οι πόλεμοι αυτοί
όλοι οι ρόδινοι ανθοί

θα χαθούν σαν πουλιά
σε μια πέτρινη ερημιά
Και θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά

Θα γυρίσω στο νου
όταν θα 'χουν γκρεμιστεί
όσα φτιάξαμε μαζί
μία κόκκινη αυγή
Πόσο αδύναμη είν' η γη
πότε θα ελευθερωθεί

Η πικρή ομορφιά
μες σε πέλαγα βαθιά
Ναι θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά

Ξεθωριάζει η γραφή
κι οι ασφόδελοι εκεί
τα ονόματα φιλούν
και οι άγγελοι ξυπνούν
στη χρονιά που θα 'ρθει
μια νιότη άγουρη

Σημαδεύει μπροστά
Είχα τόσα ιδανικά
και θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά

Κωνσταντίνος Βήτα

Post Love...

Δεν ξέρω τι σημαίνει για ‘σένα ευτυχία.
Δεν ξέρω πώς την ορίζεις.
Δεν ξέρω ποιες λέξεις διαλέγεις για να την περιγράψεις.

Δεν βρίσκω ποτέ τις κατάλληλες λέξεις.
Δεν ξέρω καν αν υπάρχουν.
Δεν νομίζω ότι περιγράφονται όλα.
Οι λέξεις, όπως κι εσύ, όπως κι εγώ, δίνουν τον αγώνα τους.

Ευτυχισμένες στιγμές.
Η ευτυχία είναι αυτές οι στιγμές.
Αλλά όχι, δεν ξέρω να στις περιγράψω.
Θα ήθελα να μπορούσα να σε κάνω να βουτήξεις στην ψυχή μου.
Αλλά δεν μπορώ.
Εκείνες τις στιγμές η ψυχή πετάει.
Γίνεται ακόμα πιο άπιαστη.

Μπορείς απλώς να με δεις.
Μπορείς να δεις τον τρόπο που χαμογελώ.
Μπορείς να με ακούσεις να το μοιράζομαι.
Μπορείς και να σωπάσεις.
Είναι ωραίο να μοιράζεσαι χαμόγελα.
Ακόμα και σιωπηλά.
Οι λέξεις, όπως βλέπεις, δεν είναι το αποκλειστικό «όργανο» για να μοιραστείς.

Πολλές ευτυχισμένες στιγμές τις τελευταίες μέρες.
Νιώθω ένα χέρι να μου σκουντάει τον ώμο και να μου λέει: «βλέπεις;»
Βλέπω.
Και ακόμα καλύτερα: Ζω.
Δεν μπορώ όμως να μοιραστώ.
Τουλάχιστον, όχι στο βαθμό που θα ‘θελα.

Αγαπημένοι άνθρωποι.
Όνειρα πραγματοποιημένα του παρελθόντος που έρχονται να υπενθυμίσουν πώς η ευχή μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Η όποια ευχή.
Κι ας μην μπορεί να κατανοηθεί απόλυτα απ’ όλους.
Αυτό που νιώθεις μέσα σου δεν μπορεί να αλλάξει.

Αγαπημένοι άνθρωποι.
Ένας κύκλος γύρω μου.
Κι εγώ κύκλο γύρω από τον εαυτό μου.
Και μετά βουτιά.
Μέσα μου.
Αφήνομαι.
Χαίρομαι.
Πιστεύω.
Ζω.

Κι εσύ λίγο πιο δίπλα…..

Ένα άλλο "εσύ"...

Σημάδια...
Κι άλλα σημάδια...
Κάποιος το θέλησε.
Ένα παιχνίδι είναι.
Ένα παιχνίδι είμαστε.
Ένα απ’ τα πολλά.
Σε κοιτάζω...

…Χρώματα.
Κερνάς χρώματα…
Κι αφού «κάποιος» το θέλησε, διαλέγω ένα και το κρατώ για ‘μένα.
Το κρατώ σφιχτά στα χέρια μου.
Μια ακόμα περιουσία…
Και μια ακόμα παρουσία…
Κι ένα ακόμα χαμόγελο…
Κι ένας ακόμα άνθρωπός…

«Θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω………..»


(τραγούδι: post love- Νατάσσα Μποφίλιου και Ρίτα Αντωνοπούλου από τη live εκπομπή του Χρήστου Παπαμιχάλη (Μελωδία fm 99,2) στο studio Sierra. Μία από τις ομορφότερες στιγμές των τελευταίων ημερών...Αυτό που ζήσαμε την Τετάρτη το βράδυ δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο βίντεο..(όχι μόνο γιατί το κινητό μου έχει κακή ανάλυση και ήχο...!)


POST LOVE

Αν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτή την αγάπη
Που πότε σωπαίνει και πότε μιλά...

Μπορούμε να μπούμε σε πλοία και τρένα
Να δούμε πολλά ή κανένα...

Αν είμαστε έτσι γεροί και νοιώθουμε ωραία
Που είπαμε όχι σε τόσα μπορεί....

Υπάρχει ένας χρόνος στ’ αλήθεια μεγάλος
Να ζει για τον ένα ο άλλος
Να ζει για τον ένα ο άλλος...

Αν είμαστε έτσι ζεστά και κάνουμε αστεία
Στη μέση του δρόμου στον κόσμο μπροστά.

Δε ξέρω τι άλλο μπορούσα να ελπίζω
Θα χάσω είχα πει μα κερδίζω...

Στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου
Μουσική: Ν. Αντύπας

"ΘΑ ΠΑΩ ΟΤΑΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ..."

«-οι λέξεις αρκούν ως ένα σημείο-
έπειτα χρειάζεται μουσική…»
(*Χανίφ Κιουρέισι,"Κάτι έχω να σας πω")

"Λοιπόν λυπάμαι,
Αλλά ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΠΑΜΕ
Αν θέλεις ΕΛΑ
Είσαι μεγάλη κοπέλα
Κι αποφασίζεις
Αν ΠΡΟΧΩΡΑΣ ή αν ΓΥΡΙΖΕΙΣ…


_________


Εγώ ΘΑ ΠΑΩ
Παίρνω ανάσα
ΒΟΥΤΑΩ
Φτάνω στον ΠΑΤΟ
Δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ΑΝΕΒΑΙΝΩ,
Τώρα το καταλαβαίνω
ΞΑΝΑΝΑΣΑΙΝΩ
Και τώρα ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ
Περνάς τ’ ΑΓΚΑΘΙΑ
Περνάς τ’αγκάθια
Μονάχα για την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ…


__________


Ένα μαχαίρι
κρατάει το αόρατο χέρι
και κάθε μέρα
σου λέει την ίδια φοβέρα:
"θα το ΠΑΛΕΨΕΙΣ
ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
όπως τα βρήκες
και ΜΗ ΜΕΤΡΑΣ πόσες ΝΙΚΕΣ
γιατί στ' αγκάθια...
γιατί στ' αγκαθια
ΜΕΤΡΑΕΙ ΜΟΝΟ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...



__________



"Βλέπω το μέλλον
των κερδισμένων κυπέλλων
και λέω ΟΧΙ
τέρμα οι μεγάλοι μου ΣΤΟΧΟΙ
γιατί είναι ΤΥΧΗ
αν τελικά θα ΠΕΤΥΧΕΙ
και ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ
που πάω μ' όποια σου μοιάζει
καμιά εμπάθεια
καμιά εμπάθεια
γι'αυτούς που κάνουν ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...

_______



ΔΕΝ τους ζηλεύω
μ'αρέσει απλώς να χαζεύω
τί έχουν οι ΑΛΛΟΙ
μες στο ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ κεφάλι
σε τί ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ
ΟΛΟΙ μπορούν να στη φερουν
μ'αυτά τα ΧΑΔΙΑ
που αφήνουν βαθιά ΣΗΜΑΔΙΑ
...μη σταματήσεις
ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ
ειν'η καλή σου ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...

_________

Μα ποιά ΖΩΗ σου;
Θα πάρεις κάτι ΜΑΖΙ ΣΟΥ;
πόσα θα ΜΕΙΝΟΥΝ
ΚΙ ΑΝ ΟΣΑ ΘΕΛΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΝΟΥΝ
ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΛΛΑ...
ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η ΣΚΑΛΑ...




__________



ΔΕΝ πάω ΠΑΣΟ




κι αν όλα είναι να τα ΧΑΣΩ






καμιά ΕΥΘΥΝΗ
ΠΟΤΕ μη σώσει και ΓΙΝΕΙ
εγώ ομορφιά μου
τ' ΑΓΑΠΑΩ τα ΚΑΡΦΙΑ μου



και ΔΕΝ ΚΩΛΩΝΩ
στον πρώτο δυνατό ΠΟΝΟ
και πες στο ΧΑΡΟ...
και πες στο χάρο...
ΘΑ ΠΑΩ ΟΤΑΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ...
και πες στο χαρο
θα παω οταν γουσταρω...
Ναι, και πες στον χάρο
θα πάω ΕΓΩ οταν γουστάρω....»

(Ορέστης Ντάντος)
---------

Ξέρεις πόσο ανακουφιστικό είναι το «όχι, τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι»;
Όσο και το «δεν πάω πάσο…»

"Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ..."

«Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά…»
…
Κι αλήθεια σου λέω, θα ήθελα αφάνταστα να μπω σε ένα πλοίο και να φύγω…
Περίεργη περίοδος…
Στόχοι, στόχοι, στόχοι, στόχοι…
Και ξέρεις πόσο τους αγαπώ…
Ξέρεις όμως πόσο με κούρασαν;;;
Νιώθω βαρύ το μυαλό μου πια.
Κουράστηκε…

Βαρέθηκα να μιλάω.
Βαρέθηκα και να ακούω.
Θέλω να μοιράζομαι σιωπές για λίγο.
Θέλω να αφήνομαι σε «ησυχίες».
Ίσως κι αυτό να είναι μέρος των «στόχων».
Ίσως να είναι δρόμος τους.

Αυτή η περίοδος δε σηκώνει λόγια.
Σηκώνει φορτία.
Περίεργα φορτία.
…
…

Κενό.
Ένα
Δύο
Τρια…
Πολλά κενά.
Πολλοί κενοί.
Πολύ κενοί…

Αναζητώ τα «κλειδιά» στις λέξεις.
Τι μου φταίει και γιατί
Μάλλον έχω κουραστει.
Από ανθρωπους και στοχους.

Αναρωτιέμαι…
Μας ξέρει κανείς;
Μας ακούει κανείς;
Όποιος ρωτάει «τί κάνεις» περιμένει πραγματικά να ακούσει κάποια απρόβλεπτη απάντηση και όχι το κλασικό «καλά»;
Κι αν του πεις κάτι άλλο θα το ακούσει;

Έχεις αντιληφθεί πώς έχουμε γίνει;
Έχεις αντιληφθεί πως ο καθένας είναι κλεισμένος στο «καβούκι» του;
Λέει τα δικά του..
Ακούει τα δικά του..
Βλέπει τον άλλον καχύποπτα.
Όταν βλέπει.
Όλοι προσπαθούν να κρατήσουν αλώβητο τον εαυτό τους.
Μην πληγώσουν το «εγώ» τους,
μην ξεβολευτούν.
Και κατά τα τ’ άλλα «απαιτήσεις».
«Έπρεπε να με έχεις σκεφτεί», «έπρεπε να με υπολογίσεις», «έπρεπε να έχεις λειτουργήσει έτσι»…
Ρε δεν θέλω να πρεπει».
Θέλω να θέλω γαμώτο.
Θέλω να είμαι ελεύθερη να θέλω και άλλο τόσο ελεύθερη να αγαπάω τα «θέλω» μου.
Και το μόνο που πρέπει να είναι να σεβάστεις την ελευθερία μου.
Τη δική μου, τη δική σου, του άλλου.

Έχω δικαίωμα να «ταξιδεύω» κι αν δεν μπορείς να αγγίξεις τα ταξίδια μου, να τα αφουγκραστείς, τουλάχιστον μην τα κρίνεις.
Έχω δικαίωμα να έχω προσωπικότητα που να μη μοιάζει και να μη θέλει να μοιάσει σε ‘σένα ή στον άλλον, κι αν δεν σ’αρεσει, τουλάχιστον μην την προσβάλλεις.
Έχεις δικαίωμα να πεις τη γνώμη σου, μπορείς όμως να σεβαστείς τη δική μου;

Μα είναι τόσο απλά όλα.
Γιατί δεν μπορούμε να τα δούμε;
Και γιατί όσοι μπορούμε να τα δούμε αρκούμαστε απλώς στο να «φιλοσοφούμε» και όχι στο να τα πράττουμε;
Γιατί δε μοιραζόμαστε;
Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε, αλλά δε μοιραζόμαστε στ’αλήθεια.
Λες κι αν μάθεις τα μυστικά μου κάτι θα αλλάξει.
Λες κι αν σου κρύψω κάτι, θα κερδίσω.
«Λες και τα μυστικά τα κρατούσα κρυφά για να μείνουν κρυμμένα».

Νιώθουμε κάτι και φοβόμαστε.
Θέλουμε να μιλήσουμε και φοβόμαστε.
Πολύ φοβόμαστε.
Γιατί όμως;
Τι έχει σημασία τελικά:
να βγάζεις τη θηλιά απ’το λαιμό σου ή να την κρατάς και να γίνεσαι αυτόχειρας;

Ποιος μας δημιουργεί φοβο;
Ποιος άλλος εκτός από το μυαλό μας;
Μόνοι μας δεν πνιγόμαστε;
Μόνοι μας δεν καταπιεζόμαστε;
Εμείς δεν ακολουθούμε τους φόβους μας;
Ε, εμείς φταίμε.
Κι αν μας φοβίζουν οι άλλοι και πάλι εμείς φταίμε που τους ακούμε.

Τις προηγούμενες μέρες ασφυκτιούσα..
Από λόγια και πράξεις.
Από στόχους που με κούρασαν, αλλά τελικά τους αγαπάω.
Από σκέψεις του κουρασμένου μου μυαλού.
Μα νομίζω ότι τελικά τη δύναμη, την όποια δύναμη, μπορούμε να τη βρούμε.
Αρκεί να απογυμνωθούμε από τα «εμπόδια»-πλαστά και μη-που μας θολώνουν το δρόμο.

«Δεν πάω πάσο…»

«Καλύτερη η πορεία από τον προορισμό…!»

Καλή μας πορεία, λοιπόν!


Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά
κλείνει το μάτι του και χαμογελά
αλλάξαν λέει τα σημεία της γης
κι ο χρόνος τώρα είναι πια συμπαγής

Ίδια η θάλασσα χωρίς μια σκιά
λες και έχει πάψει πια του κόσμου η καρδιά
λευκό μαντήλι, ματωμένη σιωπή
στην νηνεμιά μια γυμνή αστραπή

Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί
ποιος φεύγει το καράβι ή το νησί;
έχω γεράσει και δεν βλέπω από ‘δω
ποια είναι η Πηνελόπη, ποια η Καλυψώ

Είχα δει καπνό μα πού έχει κρυφτεί;
γλυκιά πατρίδα είσαι γλυκιά φυλακή
βρήκα μονάχος μου για μένα χρησμό
καλύτερη η πορεία από τον προορισμό

Τέλειωσε η μπόρα και βγήκες στεγνός
κλειστός λόγω έργων ο παράδεισος
ένα κορμί δίχως γη κι ουρανό
τα χρόνια κυλήσανε σαν το νερό

Και να που Όμηρε το βλέπεις κι εσύ
δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

Και να που Όμηρε το βλέπω κι εγώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

Φοίβος Δεληβοριάς
Στίχοι-μουσική: Ρόδο του ανέμου

"Παιδί..."

"Ξυπνάς και γίνεται η ζωή απ’ την αρχή

ξυπνάς και γίνομαι παιδί

Στο μικρό σου χέρι μια π ε τ α λ ο ύ δ α οι αιώνες....




Οι κύβοι πέφτουν και γελάς που σε κοιτώ

χ ρ ώ μ α τ α γύρω σου παντού

Φεγγοβολάς κι ανθίζεις

Άξιζε να ζήσω να σε δω..."

(Αλκίνοος Ιωαννίδης)


...Στο νεογέννητο ανιψάκι μου,
τον μικρό μου πρίγκιπα...

"Σ' έχω τόσο ονειρευτεί..."

Απόψε θα παίξουμε.
Είσαι έτοιμος;
Θα θυμηθούμε.
Βρήκα την τράπουλα.
Θα μοιράσουμε τα παλιά μας χαρτιά και θα παίξουμε.

Μη με παρατηρείς.
Δεν ξέρω αν θα με γνωρίσεις.
Με γνώρισες ποτέ;
Μην απαντάς.
Η σιωπή σου είναι πιο γοητευτική τελικά.
Δεν ξέρεις να παίζεις με τις λέξεις, κι ας τις σπούδασες.
Σου λείπει η φαντασία.
Κι ας είσαι παιδί.
Αλήθεια, είσαι τόσο αφελής ή το παίζεις;
Σου είπα ποτέ ότι δεν αντέχω την αφέλεια;
Σου είπα ποτέ κάτι;
Δεν θυμάμαι.

Κοίτα με.
Με βλέπεις;
Με ακούς;
Ή μήπως βιτρίνα και τα αισθητήριά σου;
Είδες ποτέ λίγο πιο μέσα;
Άκουσες κατι που δεν ειπώθηκε ποτέ;
Μα πώς θέλεις να συνεννοηθούμε;
Με χαζολέξεις;

Έλα, μη φεύγεις.
Απόψε λέμε αλήθειες.
Μεγάλωσες από τότε;
Ή ασχολείσαι ακόμη με τα παιχνίδια σου;
Ψάχνεις ακόμα ήρωες;
Εγώ αναρωτιέμαι αν υπάρχουν.
Κι ας προσπάθησα κάποτε να σε κάνω δικό μου ήρωα.
Ναι, για ‘σένα λέω.
Σε έπλασα και σε έκανα ήρωά μου πριν από χρόνια.
Σε «έφτιαξα» με υπερφυσικές δυνάμεις.
Έβλεπες χωρίς να βλέπεις.
Άκουγες χωρίς να ακούς.
Καταλάβαινες χωρίς να καταλαβαίνεις.
Αγαπούσες χωρίς να αγαπάς.
Πλασμένος ιδανικά.
Και με ιδανικά που μόνο ως έννοιες γνωρίζεις.
Ναι, εσύ.

Δεν έχει νόημα να με κοιτάς.
Ναι ίσως τελικά να μεγάλωσα πολύ.
Ναι, μου μοιάζω και λίγο.
Θες να σου πω;
Έχω κρατήσει το εφηβικό πάθος, μα έφηβη δεν είμαι.
Εσύ όμως είσαι ακόμη παιδί.
Πάντα ήσουν.
Ξέρεις, από αυτά τα παιδάκια που θέλουν να είναι το επίκεντρο.
Που τα κάνουν όλα δυνατά για να τραβούν την προσοχή.
Που λένε ψέματα να τα θαυμάσουν.
Τι νόμιζες, δεν καταλάβαινα;
Μην κοιτάς που δεν τα πολυθυμάμαι πια.
Ναι, εντάξει δεν ήμουν και πολύ έφηβη.
Τουλάχιστον όχι σε ό,τι είχε σχέση με ‘σένα.
Με μπέρδευες.
Παιδί σε αντρικό σώμα.
Κι εγώ έφηβη που προσπαθούσε να φαίνεται γυναίκα για να αντισταθμίσει την ηλικιακή διαφορά.
Μα, έτσι η διαφορά μεγάλωνε κι άλλο..
Γιατί εγώ γινόμουν γυναίκα αλλά εσύ παρέμενες παιδί.
Γιατί τα «είναι» μας τελικά είχαν μεγαλύτερη απόσταση από τα «φαίνεσθαί» μας.
Ναι, σου λέω, το ήξερα κατά βάθος, αλλά ως έφηβη ήθελα να πάω κόντρα στο «κατεστημένο».
Να αποδείξω στους άλλους ότι έχουν άδικο και να μείνω εγώ εγκλωβισμένη στο δίκιο τους.
Έχεις εγκλωβιστεί ποτέ;

Θα σε κοιτάω όσο θέλω.
Μη γυρνάς το πρόσωπό σου.
Αρχίζουν να φαίνονται τα χρόνια σου.
Όχι, μη το παίρνεις κατάκαρδα, θα έχεις πάντα «θαυμάστριες».
Θα σε πλάθουν πάντα τα κοριτσάκια.
Μα θα σε ξεχνούν μετά.
Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα;
Αυτή είναι η πορεία…
Ο πάντα προσωρινός θαυμασμός.
Η μετέπειτα ξεφτίλα.
Έτσι είναι.
Όλοι μεγαλώνουν εκτός από ‘σένα.
Όλοι μεγαλώνοντας καταλαβαίνουν εκτός από ‘σένα.

Έλα, μην φεύγεις.
Πού ξέρεις, ίσως κι εγώ να ζήλευα την παιδικότητα σου.
Ίσως κι εσύ να ζήλευες το πάθος και το πείσμα μου.
Όχι, εμείς δεν θα ξανασυναντηθούμε.
Δεν συχνάζω σε παιδικές χαρές.
Προσπαθώ αυτές τις χαρές να τις κάνω μέρος της ζωής μου.
Ναι, ξέρω, δεν ήσουν πάντα χαρούμενος.
Μα συχνάζεις στην παιδική χαρά προσπαθώντας να βρεις μια «πρόσκαιρη» χαρά.
Όχι, εμένα δεν μου αρέσουν τα πρόσκαιρα.
Προτιμώ να βρίσκω αιτίες που μου ανοίγουν δρόμους, προτιμώ να εκμεταλλεύομαι αφορμές.
Και τα δύο όμως κρύβουν κάποια «συνέχεια», δεν είναι πρόσκαιρα.

Εμείς απέχουμε.
Πάντα απείχαμε.
Το χάσμα δεν ήταν δυνατό να καλυφθεί.
Και κανένα εφηβικό πείσμα και πάθος δεν μπόρεσε να το γεφυρώσει.
Άσε που με τα χρόνια μειώθηκε η θέληση.
Μέχρι που πέθανε.

Δεν σε κατηγορώ.
Όχι δεν σε κρίνω.
Σε παρατηρώ.
Απόψε παίζω με τα παλιά.

Και απόψε τελικά δεν παίζω μαζί σου.
Σε έφτιαξα και σε χάλασα.
Απόψε παίζω μόνο με τον καθρέφτη μου.


Σ'ΕΧΩ ΤΟΣΟ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ...

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που δεν ξέρω πια
αν είσαι αληθινή ή μέσα στ’ όνειρο ζεις μονάχα
εσύ στο δρόμο μου, μυστικός ορίζοντας
ήλιος στα μάτια μου, τα μάτια μου κλείνοντας
όνειρο γίνομαι κι εγώ...

γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό

Σ’ έχω τόσο ερωτευτεί που θεέ μου πια ξέχασα
αν σε γνώρισα ποτέ ή στο μυαλό μου σ’ έπλασα
πρόσωπα αδιάκοπα, μπροστά μου περνούν
μα μες στη σκέψη μου οι εικόνες σου γυρνούν
όνειρο γίνομαι κι εγώ...

γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό

Μανώλης Φάμελος

"BREATHLESS..."

Πνοές…
Πνοές στο δρόμο μου.
Περπατώ και τις νιώθω τριγύρω μου.
Αιωρούνται…
Πνοές τελευταίες…
Τις νιωθω…
Τις μαζεύω.
Δεν τους αξίζει να είναι μετέωρες.
Κάποιοι δεν τις άντεξαν, τις έδιωξαν.
Εξέπνευσαν έτσι κάτι που τους βασάνιζε.
Πιστεύοντας ότι εκπνέοντας τελειώνουν όλα.
Ιστορίες, λάθη, συναισθήματα…

Τις κρατώ στα χέρια μου…
Τις αφουγκράζομαι.
Τις καταπίνω.
Ξέρω πως όλο και κάποιος θα τις χρειαστεί.
Για παρηγοριά.
Για κατανόηση.
Έχουμε ανάγκη από κατανόηση.
Από χάδια στο κεφάλι.
Από μάτια που βλέπουν καθαρά.
Από αυτιά που ακούν.
Από πνοές που σε ανεβάζουν ένα σκαλάκι.
Σε σκουντάνε στον ώμο λέγοντάς σου: «είμαι κι εγώ εδώ, σε νιώθω, σε καταλαβαίνω».

Πόσοι δεν έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδο;
Μετά το ξεχάσαμε;
Μας ξεχάσαμε;
Εμείς ήμασταν.
Εμείς.
Ένα «εγω» παλιότερο.

Έχω ξεχάσει.
Μα δεν με έχω ξεχάσει.
Εχω ξεχασει τα γεγονότα.
Αλλα δεν εχω ξεχασει εμενα μέσα σε αυτά.
Ξέρω ότι βγήκα από τους «λαβυρίνθους» που χανόμουν.
Μα θυμάμαι ακόμα το δρόμο...
Τις «στρατηγικές» για την έξοδο…

Και διατηρώ ακόμα τις πνοές.
Και τις χαρίζω.
Και ξεκλειδώνω άλλες.
Και πνοές άλλων.

Πνοές που σου δίνουν χρόνο.
Χρόνο να καταλάβεις πως εκπνέοντας δεν διαγράφεις.
Μειώνεις τον χρόνο που σου παρέχεται για να συνειδητοποιήσεις.
Όταν συνειδητοποιήσεις και αποδεχτείς αρχίζεις να μαζεύεις κι εσύ πνοές.

Κι όταν τις μοιράζεσαι, χαμογελάς.

Όταν μοιράζεσαι αυτά που κάποτε δεν μπορούσες να αποδεχτείς.
Τα δέχεσαι ως περιουσία σου.
Χρυσός.
Χρυσός το να μοιράζεσαι.
Χρυσός και το να δίνεις πνοές.
Να δίνεις το χέρι σου στον άλλον.
Στον όποιον…
Σε όποιον θέλει να μιλήσει.
Σε όποιον θέλει να ακούσει ότι τον καταλαβαίνουν.

Διαφορετικές όλες οι ιστορίες…
Διαφορετικοί οι άνθρωποι…
Μα τόσο κοντά οι καρδιές…
Τόσο όμοια τα συναισθήματα…

Nα χαμογελάς…
Να καταλαβαίνεις…
Να δίνεις…
Να μη στερεις…
Ουτε απ’τον εαυτό σου, ούτε απ’τους άλλους…

Όταν μοιράζεσαι χαμογελάς…
Κι όταν χαμογελάς, μοιράζεις..
Και μοιράζεσαι…

...
...
...
Υ.Γ "...Your voice is echoing again..."


BREATHLESS

I'm hunting shadows in the dark
And steaming jungles of the world,
Either to kill or to be killed,
By creatures never named or heard,

I'm lifting wishes to the stars,
The gleaming satellites of time,
Orbiting circles overhead
To futures when your love is mine,

But you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door
it feels just like you took the air out of the room with you,

Your voice is echoing again
Through catacombs inside my mind,
And I've been dreaming of revenge,
To make you love me more than even you can try,

All words converge to where you are,
If I follow I will surely find
The horse is gone,
the fire's still warm
You've moved on a hour before,
You like to keep me just one step behind,

You were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,

Breathless, Breathless, Breathless, Breathless,

Yeah, you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Restless when it's gone,
Breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless, Breathless, Breathless, Breathless.

Dan Wilson

"ΑΕΡΙΚΟ..."

Aερικό είσαι…
Αερικά είμαστε…
Κι όσοι δεν είμαστε θα γίνουμε.

Θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Στα παραμύθια του μυαλού.
Θα βλέπουμε με κλειστά τα μάτια.
Θα βλέπουμε καλύτερα απ’όλους.
Θα ζούμε στα πιο όμορφα σκοτάδια.
Εκεί που είσαι «μονάχος και όχι μόνος»

Θα γελάμε δυνατά.
Θα μιλάμε χωρίς να φοβόμαστε.
Δεν θα υπάρχει φόβος.
Μόνο ρίσκο.
Μόνο χαμόγελα.
Και πόνος, κι αυτός θα υπάρχει.
Άλλωστε πώς θα μάθουμε να εκτιμούμε τη χαρά;


Θα αφεθώ στα πάθη μου, σου λέω.
Δεν φοβάμαι.
Θα ζήσω τα «λάθη» μου…
Και μακάρι να ζούσαμε και τα «σωστά» με το ίδιο πάθος που ζούμε και τα «λάθη».
Όταν γελάω δεν θα κλαίω μέσα μου.
Το αντίθετο.
Όταν κλαίω θα γελάω μέσα μου.
Θα γελάω πρώτα με τον εαυτό μου.
Μετά με τους άλλους.
Τους συμβιβασμένους.

Και τα κίνητρα μου, μαζί μου θα ‘ναι πάντα.
Αφού στο έχω πει, δεν μπορώ να ζήσω δίχως αυτά.

Και η έμπνευση.
Η κάθε έμπνευση.
Η Ελένη λέει ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θέμα έμπνευσης.
Άλλοι το μεταφράζουν ως «χημεία».
Προτιμώ όμως την έμπνευση.
Χωρίς εισαγωγικά.

Όσο για τους φόβους μου, δεν υπάρχουν.
Ο φόβος δε ζει.
Ο φόβος είναι σκέψη.
Πλαστό εμπόδιο.
Δικαιολογία.

Θυμάσαι πόσα έχω φοβηθεί;
Εγώ πάντως όχι.
Τα έχω ξεχάσει.
Ξεχνιέται ο φόβος.
Ακόμα και όταν αυτό που φοβάσαι γίνει πραγματικότητα, ξεχνάς το φόβο που είχες πριν και θυμάσαι μόνο το γεγονός της πραγματοποίησης.
Γι’αυτό σου λέω, άσε στην άκρη τους φόβους, δεν οδηγούν πουθενά.
Εμεις θα ζήσουμε στα παραμύθια…
…
…
…

Αερικά είμαστε.
Ζούμε.
Γελάμε,
κλαίμε,
χαιρόμαστε,
λυπούμαστε,
χορεύουμε,
τραγουδάμε,
μοιραζόμαστε…
Ζούμε.

Οπότε, άσε τα «θα».
Δεν θα ζήσουμε στα παραμύθια.
Ζούμε ήδη μέσα τους.
Βλέπουμε ήδη με κλειστά μάτια.
Και μη με ρωτήσεις πώς το κάνουμε αυτό:
«βλέπω με κλειστά μάτια» = νιώθω.
Εγω νιώθω, ψυχανεμίζομαι (που λέει κι η «νότα»)...
Κι έτσι βλέπω.
Εσύ;
Bλέπεις;


ΑΕΡΙΚΟ

Σβήνω απ' την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά πεινάνε...
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους...

λένε πως σ' έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι,μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...

Αερικό είσαι,αερικό...
Αερικό είσαι,αερικό...

Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται...
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν...

Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα 'ρθει αυτό,μην το γυρέψεις
και θα σου πει...

Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...

Παύλος Παυλίδης

"ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ..."

Νομίζω ότι αυτο το τραγούδι με κέρδισε από το πρώτο άκουσμα.
Με ταρακούνησε.
Το ακούω ξανά και ξανά.
Προσπάθησα να καταλάβω γιατί με ταρακουνάει ένα τραγούδι που θεωρητικά οι στίχοι του δεν με εκφράζουν.
Δεν ακουμπουν τη ζωή μου, τουλαχιστον στην παρουσα φαση.
Κι όμως η ακρόασή του με αφήνει ακίνητη και αμίλητη.
Δεν το τραγουδάω, απλως το ακούω.
Με διαπερνάει και με χαστουκίζει.
Ήρεμα, πολύ ήρεμα.
Σαν να το κανει σε αργή κίνηση.
Σαν να μην καταλαβαινω τί γίνεται.
Και ταυτόχρονα με συγκινεί.
Με συγκινεί κάθε του αληθεια.
Τόσο απλά λόγια αλλά και τόσο ξεκάθαρα.

Ξέρεις τί πιστεύω τελικά;
Ότι αυτό το τραγούδι με αρπάζει απ΄τα μαλλιά και μου επιβάλλει "άθελα" του να αντικρύσω αυτό που αποκαλείται υποσυνείδητο.
Σκέψεις "κρυφές".
Σκέψεις που δε λέγονται.
Που πριν καν προλάβουν να "γίνουν" σκέψεις τις μαζεύεις και τις κρύβεις για να μην τις αφήσεις να σου "καταστρέψουν" την ηρεμία σου.

Και θες να σου πω σε ποιον στίχο κολλάω;
"Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ..."
Κι αν με ρωτήσεις αν έχω κάτι να μοιραστώ η πρώτη "αυθόρμητη" απαντηση θα είναι "ναι".
Επειδή όμως δεν είμαι αυθόρμητη θα κρατήσω τη δεύτερη σκέψη, αυτή που αναρωτιέται αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ και αν όντως μοιράζομαι.

Μπορω να μοιραστώ ένα σωρό ανούσια πραγματα, εκεί, ούτως ή άλλως, όλα τα αυτιά είναι ορθάνοιχτα.
Στα ουσιώδη τα αυτιά κλείνουν.
Μάζι και το στόμα μου.
Όχι, τα αυτιά μου δεν κλείνουν, έχω μάθει να ακούω, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο με ακούν την κατάλληλη στιγμή.
Τη στιγμή που αποφασίζει το "μοιράζεσθαι" να πραγματωθεί.

"Και φοβάμαι, ναι φοβάμαι..."
Και οι φόβοι...
Να 'ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν μοιραστεί ποτέ...
Να ΄ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν σκοπό να μοιραστούν.
Όχι γιατί δεν υπαρχουν τα "αυτιά".
Οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν να ακουν.
Μα οι φόβοι μου δεν θέλουν χάδια...
Δεν θέλουν λόγια.
Ούτε παρηγοριές.


Ξερεις κάτι;
Μάλλον κουραστηκα.
Από τα πολλά λόγια...
Από τις ανούσιες πληροφορίες που εισβάλλουν στα αυτιά μου.
Από τα αυτιά που δεν ακούν.
Από τους κλειστόμυαλους ανθρώπους.
Από τις μετριότητες.
Από τους "ακαλλιέργητους" (;) συναισθηματικά ανθρωπους που φοβούνται να σκεφτούν.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι με κάποιους ανθρώπους δεν έχεις να συζητήσεις απολύτως ΤΙΠΟΤΑ;
Σου "τρώνε" απλώς τον χρόνο σου.
Κι έχουν μια θέση "συνήθειας" στη ζωή σου.
Κατά διαστήματα τους χάνεις και σε χάνουν.
Κι όμως, όταν βρίσκεστε, περιμένουν να ακούς με τον ίδιο τρόπο.
Περιμένουν να είσαι ο ίδιος.
Να μην εξελίσσεσαι.
Να έχεις τις ίδιες απόψεις.
Τις ίδιες που είχες και πριν από ένα, δύο, τρία χρόνια....
Αλλά μη φανταστείς ότι νοιαζονται ιδιαίτερα.
Να τους ακούσεις θέλουν, όχι να σε ακούσουν...

.
.
.
.
Κι εδώ έρχεται το "όλα θέλω να τα αφήσω...δίχως να κοιτάξω πίσω".
.
.
.
Κι όλα αυτά με αφορμή ένα τραγούδι...
Ένα τραγούδι που "θεωρητικά" δεν με εκφράζει...(!)



(***Ευχαριστώ τη φίλη μου την tsouxtra για την πρωτη ακρόαση αυτού του τραγουδιου!)


ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ

Μην το πεις πουθενά,
πια τα βράδια δεν κοιμάμαι
η καρδιά μου χτυπά
και φοβάμαι, ναι φοβάμαι...

Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια
κάτι να μοιραστώ
και σου ζητάω βοήθεια
και ντρέπομαι γι'αυτό
πώς νρέπομαι γι'αυτό...

Μην το πεις πουθενά
όλα θέλω να τα αφήσω
σπίτι, φίλους, δουλειά
δίχως να κοιτάξω πίω.

Δεν ξέρω αν εχω αλήθεια
κάτι να μοιραστω
και σου ζηταω βοηθεια
και ντρεπομαι γι'αυτο
πώς ντρεπομαι γι'αυτο.

Μην το πεις πουθενα
οταν γελω δυνατα
να ξερεις μεσα μου κλαιω.
Μην το πεις πουθενα
ποσο να κρυβομαι πια
δεν αντεχω σου λεω.
Μην το πεις πουθενα
θελω να φυγω μακρια
πιστεψε με το θέλω...

Στάθης Δρογώσης

"ΤΟ ΣΚΑΚΙ"

"-Aν ήσουν παιχνίδι, θα ήσουν σκάκι…
Κι αυτό γιατί σου αρέσουν οι στρατηγικές..
Με αυτές λειτουργείς και αλήθεια, είσαι τόσο καλός σε αυτές....
Επίσης, ξέρεις να ανατρέπεις τα πάντα.. .
Ποτέ δεν μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος για το ποια θα είναι η επόμενη κίνηση σου.
Κάνεις ρουά-ματ χωρίς να αγγίξεις καν τα πιόνια.
Ναι…
Σκάκι θα ήσουν, σίγουρα…

-Αν ήμουν παιχνίδι, θα ήμουν παντομίμα.
Να κάνω τους άλλους να γελούν.
Να μαντεύω από τα μάτια, από τις κινήσεις, το σώμα, τα νοήματα που κρύβονται από πίσω…
Να διαβάζω πρόσωπα και να μαντεύω όσα θέλουν να μουν πουν.
Να μιλάω κι εγώ…
Χωρίς λόγια όμως…
Με τα μάτια…
Τις κινήσεις…
Το σώμα…
Το πρόσωπο…

-Αν ήσουν ζώο θα ήσουν σκύλος.
Κι αυτό γιατί θες την προσοχή στραμμένη πάνω σου.
Θες συνέχεια φροντίδα και επιβεβαίωση.
Θες ένα σπίτι και ένα πιάτο φαγητό να σε περιμένουν.
Και ούτε που θα το κούναγες ποτέ από εκεί.
Πιστός στην ασφάλεια που σου παρέχουν.
Ασφάλεια, ναι.
Αυτήν αναζητάς απεγνωσμένα.
Κι ένα λουρί σφιχτά δεμένο στο λαιμό σου.
Περιορισμένος στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που σου επιτρέπει να φτάσεις.
Δεν σε νοιάζει, όμως, γιατί έχεις θέσει κι εσύ τους δικούς σου περιορισμούς,
Αυτοπεριορίζεσαι.
Η ασφάλεια, αυτή είναι που μετράει μόνο.
Κι ας μην μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σου γιατί σε κόβει το λουρί…

-Αν ήμουν ζώο θα ήμουν άλογο…
Να καλπάζω ανενόχλητη στο απέραντο.
Να έχω μόνιμη συντροφιά τον αέρα και το χώμα.
Ατίθαση και αδάμαστη.
Να κάνω ό,τι γουστάρω.
Γιατί εγώ δεν μπορώ τους περιορισμούς.
Δε μου φτάνουν τα λίγα τετραγωνικά.
Όχι.
Εγώ θέλω έκταση, αέρα και ελευθερία.
Κι αν θέλω συντροφιά αφήνω τον άλλον να καβαλήσει στη ράχη μου.
Αλλά δεν τον αφήνω να με ζώσει με χαλινάρια.
Δε μ’αρέσουν εμένα τα λουριά.
Θέλω να μου έχει εμπιστοσύνη ότι ακόμα κι αν καλπάσω δεν θα πέσει.
Και τον αφήνω να με πάει όπου θέλει.
Να με ταξιδέψει.
Να τον ταξιδέψω.
Και μένω εκεί, μαζί του.
…
Χωρίς χαλινάρια όμως, δεν μ’αρέσουν εμένα τα λουριά…

-Αν ήσουν χρώμα, θα ήσουν μαύρο.
Γιατί είσαι ουδέτερος και πας με όλα.
Δεν έχεις μέσα σου κανένα άλλο χρώμα.
Από όποια μεριά κι αν πέσει πάνω σου το φως, εσύ πάλι μαύρο θα δείχνεις.

-Αν ήμουν χρώμα, θα ήμουν κόκκινο...
Έντονο, ξεσηκωτικό, παθιασμένο.
Και θα μεταλλασσόμουν ανάλογα με τη διάθεση μου.
Πορτοκαλί, ροζ, βυσσινί…
Κι εσύ θα με κοιτούσες χωρίς να μπορείς να αποφασίσεις ποιο από αυτά είμαι.
Και τότε θα γινόμουν πάλι κόκκινο σαν τη φωτιά, να σε τυφλώσω με τη λάμψη μου, με το αίμα και το πάθος μου.
Ίσως έτσι καταλάβαινες…
Το πάθος…
Όχι του χρώματος…
Αλλά αυτού που έκρυβα για ‘σένα…

-Αν δεν ήσουν άνθρωπος θα ήσουν καλοκαίρι.
Κι εγώ αν δεν ήμουν άνθρωπος θα ήμουν θάλασσα.

Για να σε περιμένω..
Να περιμένω να με ζεστάνεις…
Έστω και για τρεις μήνες το χρόνο… "



***Το παραπάνω κείμενο αποτελεί σκέψεις-συναισθήματα του μικρού μου "δεινόσαυρου", μιας φίλης που αγαπάω πολύ και ας βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά...! Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το διάβασα και έψαχνα το κατάλληλο τραγούδι για να το συνοδέψει...


ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Γεράσιμος Ανδρεάτος
στίχοι: Μανόλης Αναγνωστάκης
μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου