Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

(αν)-ΕΠΑΡΚΕΙΑ

Μόνος - μόνη - μόνο.
Σ’ ένα δωμάτιο…
Πόρτες κλειστές.
Ένας-ένας έφυγε και στο τέλος έκλεισε η πόρτα.
Έκλεισε και το φως.

Σκοτάδι.
Μια μουσική να παίζει…
Ξαπλώνεις.
Κοιτάς το ταβάνι.
Σκοτάδι.


Σκοτάδι που συνηθίζεται και μετά αχνοφαίνονται τα πάντα.
Σκιές.
Σκιές ανθρώπων που κάποτε είχαν σάρκα και οστά.
Είχαν σάρκα και οστά;

Ανάβεις τσιγάρο.
Φως.
Για λίγο.
Μία πορτοκαλί καύτρα δίνει λίγο φως.
Πορτοκαλί.
Σαν τα φανάρια.
Περνάς και ό,τι γίνει ή στέκεσαι μέχρι να ανάψει κόκκινο;
Σταματάς;;;
Περνάς...

Και το τσιγάρο καίγεται.
Στάχτη.
Στάχτη κάθε παρελθόν.
Δεν έχει γιατί.
Γιατί έτσι.
Είναι όμορφο το να μην μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω.
Σου δίνεται η ευκαιρία να προχωράς.
Αν στέκεσαι, δική σου η ευθύνη.
Και πίσω να κοιτάξεις, δεν βλέπεις τίποτα.
Μόνο στάχτη.
Πίσω στάχτη, μπροστά χρώματα.
Πού επιλέγεις να κοιτάξεις;


Το τσιγάρο τελειώνει.
Χάνεται το «φωτάκι».
Μόνος στο δωμάτιο.
Μπορείς ποτέ να είσαι μόνος όταν έχεις τόσες σκέψεις στο κεφάλι σου;
Μόνος.
Μόνος.
Μόνος.
Ηχεί κάπως…ευχάριστα.
Κάπως ανακουφιστικά.
Κανείς δεν θα σε μάθει.
Κανείς δεν θα διαβάσει τις σκέψεις σου.
Μοιράζεσαι πάντα «τόσο…όσο».
«Τόσο…όσο» μπορεί ο καθένας να καταλάβει.
Τα υπόλοιπα μέσα σου.
Κάποια, ίσως, στις λέξεις σου.
Μόνα.
Μόνος.

Όρια.
Όρια που έθεσες.
Στον εαυτό σου,
στις σχέσεις σου με τους άλλους.
Όταν μπαίνουν όρια κάτι χάνεται στις σχέσεις σου με τους άλλους..
Όταν δεν μπαίνουν όρια πάλι κάτι χάνεται.

Κάποιοι δεν μπόρεσαν να σε κερδίσουν.
Κάποιοι δεν άντεξαν.
Σε κάποιους δεν έδωσες την ευκαιρία.
Κάποιοι την έχασαν.
Κι έγιναν σκιές.
Κι έγιναν «τόσο…όσο»…



Μόνος..
Με ένα σωρό σκέψεις να μάχονται μεταξύ τους.
Με ένα σωρό λέξεις που δε γράφονται.
Γίνονται αυτόματα μουσική.
Σ’ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Κοιτάς το ταβάνι.
Και δίπλα σου σκιές.
«…αυτοί που δεν μπόρεσαν, αυτοί που δεν θέλησαν…»
Χαμογελάς.
Χαμογελάς στις σκιές.
Χαμογελάς γιατί δεν θέλησαν.

Είσαι μόνος και χαμογελάς.
Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις χρώματα.
Καμία λέξη δεν βγαίνει από στόμα σου.
Εσύ, ο εαυτός σου κι ένα χαμόγελο.

Ανοίγει η πόρτα.
Μπαίνουν όλοι αυτοί που πριν την έκλεισαν για να σε αφήσουν μόνο.
Οι άνθρωποί σου.
Ανάβουν τα φώτα.
Στο ίδιο δωμάτιο.
Φως.
Και γύρω όλοι..
Κι είσαι μόνος.
Και παραμένεις μόνος.
Και χαμογελάς…
Σ’ αυτούς που…και σ’ αυτούς που δεν…
Σ’ αγκαλιάζουν.
Αυτοί που…κι αυτοί που δεν…
Χαμογελάς.
…γιατί είσαι μόνος…
Γιατί συνωμοτείς με τον εαυτό σου…
Γιατί το δωμάτιο είναι η ίδια η ζωή σου…
Τη μία έχει φως, την άλλη όχι.
Τη μία υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου, την άλλη περνάς τις ώρες σου μόνος.
Κι όμως είσαι πάντα μόνος…
…μα πάντα μοναδικός- μοναδική-μοναδικό…


αν-ΕΠΑΡΚΕΙΑ

Ξαπλωμένος στην πλαγιά
στα χορτάρια τα ξανθά
μια θλιβερή χαρά
στην καρδιά μου έχει η ζωή
και στον ουρανό ψηλά
χίλια ερωτηματικά

Σαν στρατιώτες νεκροί
όλοι οι πόλεμοι αυτοί
όλοι οι ρόδινοι ανθοί

θα χαθούν σαν πουλιά
σε μια πέτρινη ερημιά
Και θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά

Θα γυρίσω στο νου
όταν θα 'χουν γκρεμιστεί
όσα φτιάξαμε μαζί
μία κόκκινη αυγή
Πόσο αδύναμη είν' η γη
πότε θα ελευθερωθεί

Η πικρή ομορφιά
μες σε πέλαγα βαθιά
Ναι θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά

Ξεθωριάζει η γραφή
κι οι ασφόδελοι εκεί
τα ονόματα φιλούν
και οι άγγελοι ξυπνούν
στη χρονιά που θα 'ρθει
μια νιότη άγουρη

Σημαδεύει μπροστά
Είχα τόσα ιδανικά
και θα μείνω μοναχός
στη χρυσή λοφοσειρά

Κωνσταντίνος Βήτα