Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

"LIES..."

Καταγραφή.

Αυτόματα.

Σκέφτομαι περισσότερα απ’ όσα γράφω.
Λέω λιγότερα απ’ όσα γράφω.
Γράφω λιγότερα απ’ όσα έχω να πω.
Γράφω όσα «πρέπει».
Όσα «πρέπει» να δω κάποια στιγμή και να θυμηθώ τις λεπτομέρειες.













Λεπτομέρεια.
Σαν αυτή που ξεχνάς.
Σαν αυτή που ποτέ δεν σου είπα.
Σαν αυτή που δεν άκουσες όταν έπρεπε.


Έπρεπε.
Έπρεπε να έχεις ακούσει.
Έπρεπε να έχεις σκεφτεί.
Έπρεπε να θέλεις.
Κι ας μην ήθελα να «πρέπει».
Ποτέ δεν έπρεπε.
Δεν ήμασταν «πρέπει» εμείς, έτσι δεν είναι;
Ούτε τώρα είμαστε «πρέπει», ε;
Εμείς είμαστε «θέλω».
Ανήκουμε στους «άλλους».
Ή μήπως λέω ψέματα;


Ψέματα.
Ποθητά όσο και η αλήθεια.
Τα φτιάχνεις, τα πλάθεις και τα πετάς.
Και μετά πετάς μέχρι που πέφτεις.
Γκρεμίζεσαι.
Πάνω στην αλήθεια.
Έτσι μαθαίνεις.
Μαθαίνεις την αλήθεια που έκρυψες.
Την έκρυψες για να μην τη μάθουν οι άλλοι ή για να αποφύγεις την αποδοχή της;


Μίλα.
Πες κάτι.
Κάτι ουσιαστικό.
Να μη βαριέμαι...
Θα έχω ήδη φύγει.
Πριν το καταλάβεις.
Έφυγα.
Πριν στο πω.
Δεν στο είπα.
Δεν φεύγω εύκολα.
Δεν αποφασίζω εύκολα.
Δεν θυμάσαι τί μου έλεγες;
«Εσύ πάντα επεξεργάζεσαι».
«Εσύ πάντα ισορροπείς».
Θυμάσαι;
Ναι, ακόμα επεξεργάζομαι.
Πάντα επεξεργάζομαι.
Πολύ.
Τα πάντα.
Τα δικά μου «πάντα».
Και τα «τίποτα».
Ίσως αυτά περισσότερο.


Ξέχασα.
Εσκεμμένα.
Πολλά ξέχασα.
Ήθελα να ξεχάσω.
Ήθελε ο καιρός.
Τα πήρε μαζί του κι έφυγε.
Εμένα πήρε.
Δεν θυμάμαι πού σε βρήκα.
Δεν με ένοιαξε ποτέ.
Μου αρκούσε ότι σε βρήκα.
Μου αρκεί που έφυγα.


Έλα, αφού το ξέρεις, αυτή είναι η εξέλιξη.
Αυτή είναι η εξέλιξη όταν δεν υπάρχει εξέλιξη.
Σταματήσαμε να μαθαίνουμε μαζί.
Σταματήσαμε να προχωράμε μαζί.
Ο καθένας το δρόμο του.
Και κλειστά αφτιά.
Ένα κοινό παρελθόν δεν εξασφαλίζει ένα κοινό μέλλον.
Τι θα πει «κοινό»;
Μαλακίες.
Μια απόφαση είναι όλα.
Ο καθένας μόνος του.
Σαν συμφωνία.
Μονόπλευρη.
Δική μου.
Εγώ κι εγώ.
Εγώ με εμένα.
Ο καθένας μόνος του και «ίσως» και «μπορεί» και «ποτέ δεν ξέρεις».
«Ποτέ δεν ξέρεις».
Αφού ξέρεις.
Αφού ξέρω.
Αφού με προδίδει το πρόσωπο.
Κι η φωνή.
Πάντα.
Πάντα με πρόδιδαν.
Δεν κρύβομαι όσο θέλω.
Κρύβομαι όσο χρειάζεται.
Όσο χρειάζεσαι.
Όσο χρειάζομαι.


Γίνονται όλα.
Κάποια στιγμή.
Έγιναν όλα.
Κάποια στιγμή.
Όλα όσα έπρεπε να γίνουν.
Τώρα γίνονται άλλα.
Όλα όσα πρέπει να γίνουν.
Τι «γιατί»;
Τι «πρέπει»;
Πίστευες ότι ήμασταν η εξαίρεση;
Όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε «η εξαίρεση».
Αυτός είναι ο κανόνας: να πιστεύουμε ότι είμαστε η εξαίρεση.
Ε, δεν είμαστε.
Κανείς δεν είναι.
Όλοι είναι ο κανόνας.
Όλοι είναι η εξαίρεση.
Κι εμείς κάπου ενδιάμεσα.
Υπήρξαμε.
Κάποια στιγμή.


Έφυγα.
Κάποτε.
Ούτε καν θυμάμαι.
Έχει σημασία όμως το «πότε»;
Έφυγα.
Κάποτε…


                        









        
                 "LIES"


So out of line, with the stars and the sky,
with our feet wet with dew,

 we will sing me and you,
with your hands on my chest,
say i loved you the best and kiss me, kiss me...


Take your hand from my hand,
close the door silently,
in an hour or so you'll kiss your husband's lips,
in the fleeting remorse you know it's the pain
that's so good so kiss me, kiss me...


And if you want me to lie,
then I will, I don't mind


Jagged thorns, cut my lips
make them better, make them bleed,
punch your fist in my chest
and save your tears for someone good,
did you think this was love,
do you think you're the first, then kiss me, kiss me...


And if you want me to lie, then I will, I don't mind...

BROKEN RECORDS





Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

"STARLIGHT..."

Εαυτός.

Ψάξε και βρες.

Τι είσαι..

Τι γίνεσαι..

Γιατί είσαι..

Γιατί γίνεσαι..

«Διαδικασία» που δεν τελειώνει ποτέ.

Γιατί πολλά από αυτά που «είμαι» είναι στιγμιαία.

Μετά από λίγο δεν ισχύουν.

Έτσι και τα λόγια μου.

Τι θα πει «πάντα» και τι θα πει «ποτέ».

Πέντε και τέσσερα γραμματάκια αντίστοιχα.

Τίποτα άλλο.

Δεν υπάρχει ούτε το «ποτέ», ούτε το «πάντα».

Όταν υπάρχει «μετά», δεν υφίστανται αυτές οι δηλώσεις.

Verba volant.

Και τα «γραπτά» δεν εκφράζουν το «πάντα».

Εκφράζουν το «τώρα», το οποίο με τη σειρά του δεν εξασφαλίζει ότι κάτι θα συνεχίσει να ισχύει.

Οι λέξεις δεν έχουν ισχύ.

Μπορούν απλώς να μείνουν στο χρόνο.

Να έχεις να θυμάσαι.

Να βλέπεις την εξέλιξή σου.


Θα ήθελα να είμαι ειλικρινής.

Θα ήθελα να μπορώ να λέω ό,τι σκέφτομαι.

Δεν θέλω τις δεύτερες, τρίτες, τέταρτες σκέψεις μου.

Δεν θα ‘θελα να γράφω,

Θα ήθελα να μιλάω.

Να λέω ό,τι θέλω.

Όταν θέλω.

Να «δίνω» στον άλλον το μυαλό μου.

Να μην κρύβω.

Nα μην κρύβομαι.

------------------------------------------

Αγαπάω τις λέξεις, αλλά ταυτόχρονα με νευριάζουν γιατί γίνονται ταμπέλες.

Αγαπώ την πραγματικότητα, αλλά πιστεύω στο αδύνατο.

Ή αγαπώ το αδύνατο, αλλά πιστεύω στην πραγματικότητα.

Αγαπώ τη θάλασσα, αλλά πατάω γερά στη γη.

Μ’ αρέσει ο αέρας, αλλά θέλω να κρατιέμαι από κάπου.

Με ελκύει το σκοτάδι, αλλά διαλέγω το φως...

Με φοβίζουν οι φοβισμένοι.

Με εκνευρίζουν οι απόλυτοι.

Με τρομάζουν οι «στιγμές πανικού».

Με τρομάζει κι η αδράνεια.

Με τρομάζει ό,τι δεν είναι δημιουργικό.

Με τρομάζει η απουσία λέξεων.

Με τρομάζει ο φόβος.
---------------------------------------

Δηλώσεις.

Τις κάνεις.

Τις ακούνε;

Οι άνθρωποί σου, τις ακούνε;

Εσύ, τις ακούς;

Τις πιστεύεις κιόλας;

Πνιγόμαστε.

Ασταμάτητα.

Όλοι.

Δεν αφηνόμαστε.

Λέξεις που θέλουν να βγουν.

Λέξεις που φοβούνται να βγουν.

Και χρόνος.

Για όλα.

Για τίποτα.

Χρόνο ζητάμε.

Χρόνο δεν δίνουμε.

Και τί είναι ο χρόνος;

Και πόσο διαρκεί;

Σε καλύπτει;

Ο χρόνος γεννά.

Ο χρόνος παίρνει.

Ο χρόνος σέρνει (...τα κατάλοιπα).

Ο χρόνος φέρνει.

Παλεύω να εξηγήσω.

Σε ‘μένα.

Θέλω να εξηγήσω.

Σε ‘σένα.

Στροφή γύρω απ’ το «τώρα».

Το «μετά» τρομοκρατεί.

Και άγνοια.

Και άγνωστο.

Και φως.

Υπάρχει.

Υπάρχει...;

Το βλέπεις;

--------------------------

"Starlight"

Far away
This ship is taking me far away
Far away from the memories
Of the people who care if I live or die

Starlight
I will be chasing the starlight
Until the end of my life
I don't know if it's worth it anymore

Hold you in my arms
I just wanted to hold
You in my arms

My life
You electrify my life
Let's conspire to ignite
All the souls that would die just to feel alive

But I'll never let you go
If you promised not to fade away
Never fade away

Our hopes and expectations
Black holes and revelations
Our hopes and expectations
Black holes and revelations

Hold you in my arms
I just wanted to hold
You in my arms

Far away
This ship is taking me far away
Far away from the memories
Of the people who care if I live or die

And I'll never let you go
If you promise not to fade away
Never fade away

Our hopes and expectations
Black holes and revelations
Our hopes and expectations
Black holes and revelations

Hold you in my arms
I just wanted to hold
You in my arms
I just wanted to hold



MUSE

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

"Μια στιγμή πανικού..."

Καμία λέξη.

Μόνο σκέψη.

Έτσι, για να σπάει πλάκα το μυαλό.

Για να με δουλεύει.

Ή με πρόδωσαν οι λέξεις μου

ή τις πρόδωσα εγώ.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τις τελευταίες μέρες δεν μπορούμε να βοηθηθούμε.

Αρνούνται πεισματικά να βγουν.

Ή αρνούμαι να τις βγάλω.

Και στο δικό μου το κεφάλι άκρη δεν υπάρχει.

Η «άκρη» αποτελεί ουτοπία.

Ένα «δεν ξέρω», μόνο.

Και λίγη άρνηση.

Και τραγούδια.

Και λίγο «εσύ».

Εξίσου ακαταλαβίστικο «εσύ».

Μια μπάλα που κατρακυλά στην κατηφόρα.

Δεν σταματάει.

Η ταχύτητα δεν ελαττώνεται.

Σταθερά αυξανόμενη.

Αυτός είναι ο νους.

Και οι λέξεις περιπλέκονται…

Πού χωράνε τόσες σκέψεις, μου λες;

Γιατί δεν ξεκουράζονται;

Γιατί δε μας αφήνουν σε ησυχία;

Ακόμα και η ίδια η ησυχία σκέψεις γεννά.

Ηρεμία μυαλού, υπάρχει;

Σκοτάδι, υπάρχει;

Λίγο σκοτάδι να κοροϊδέψω το μυαλό μου,

Να το βάλω για ύπνο,

Να του πω κι ένα νανούρισμα.

Λίγο σκοτάδι…

Ή ένα κουμπάκι: ένα pause
.

Το μυαλό μου είναι ασφυκτικά γεμάτο.

Κι εγώ δεν μπορώ να βρω μια λεξούλα να εκφραστώ.

Μια λεξούλα που να αποτυπώνει λίγο τη σκέψη μου…

Κλειδώθηκα.

Σε «μια στιγμή πανικού».

Και ποιος άραγε ορίζει τη διάρκεια της στιγμής...;


("...
κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει...")



ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΝΙΚΟΥ

Το ξέρω, οι νύχτες απλώνουν το δίχτυ,
οι μέρες χορεύουν κι αυτές σε ένα τόνο θριάμβου,
το βλέπω, χορεύω χωρίς να το θέλω μαζί τους κι εγώ
ένα γύρο θανάτου

Κι όμως κάτι δεν ξέρω, κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει

Κι όπως λάμπεις στα χρώματα που σε τυλίγουν το βράδυ,
κι όπως στέκεις πανέμορφη σε ένα τοπίο καπνού,
είν' αυτό που δεν ξέρω, είν' αυτό που μου λείπει,
είν' η σκέψη πως φεύγεις σε μια στιγμή πανικού

Το ξέρω, ο έρωτας κάνει ένα κύκλο,
κι εσύ που αλλάζεις ρυθμούς κι εγώ που τα χάνω,
το βλέπω, παιχνίδι που παίζω μαζί σου σε τέτοιους καιρούς
Θεέ μου πόσο τρομάζω

Κι όμως κάτι δεν ξέρω, κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει

Κι όπως λάμπεις στα χρώματα που σε τυλίγουν το βράδυ,
κι όπως στέκεις πανέμορφη σε ένα τοπίο καπνού,
είν' αυτό που δεν ξέρω, είν' αυτό που μου λείπει,
είν' η σκέψη πως φεύγεις σε μια στιγμή πανικού


ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΟΥ
στίχοι-μουσική: Διονύσης Τσακνής


Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

"HAVE YOU NOTICED?"

Τελευταίες ημέρες του χρόνου.

Απολογισμοί.

Για τους περισσότερους.

Kάποιοι κάνουν τον απολογισμό τους συνειδητά και κάποιοι υποσυνείδητα.

(Αυτό το υποσυνείδητο μας τρώει... )

2009.

Δεν ξέρω αν έχω 2009 λόγους για να πω ότι αγάπησα αυτή τη χρονιά.

Έχω αρκετούς λόγους, όμως…!

Για ‘μένα αυτός ο χρόνος ξεκίνησε ουσιαστικά από τον Ιούνιο και μετά.

Το πρώτο ήμισυ ήταν σχεδόν αδιάφορο.

Χρονιά στόχων (και αυτή…).

Στόχων που επιτεύχθηκαν (ευτυχώς).

Τέσσερις μήνες αποχή.

Αποχή από πολλά.

Διάβασμα.

Εξεταστική.

Και μετά άλλη μια «εξεταστική» περίοδος.

Αυτή, η δεύτερη, δεν είχε βιβλία.

Αυτή είχε παρατήρηση.

Αυτή είχε εξονυχιστικό έλεγχο.

Αντιδράσεων.

Πράξεων

Δικών μου.

Άλλων.

Ναι, ήταν πιο ουσιαστική απ’ όσο φαντάζεσαι.

Και πιο καθοριστική απ’ όσο περίμενα.

Αυτή η χρονιά είχε απώλειες.

Είχε όμως και όμορφες αφίξεις.

Αυτό σημαίνει ισοπαλία.

(Η άφιξη του ανιψιού είναι η πιο σημαντική!)

Αυτή η χρονιά είχε «εγώ».

Πολύ «εγώ».

Πολλή προσπάθεια για «εγώ».

Γι’ αυτό το «κι ας μην είναι σωστό πάντα ό,τι σκεφτώ θα το λέω».

Είχε και «εσύ».

Διαφορετικό «εσύ».

Διαφορετικά, μάλλον.

Αυτή η χρονιά είχε αλλαγές.

Όμορφες αλλαγές.

Όμορφους ανθρώπους.

Και επικοινωνία.

Είχε σκαλοπάτια.

Είχε ανηφόρες (ναι, ναι, αυτές μ’ αρέσουν!).

Είχε συνωμοσίες. (ναι, και αυτές!)

Ένα από αυτά που κρατάω από το 2009 είναι η «απογύμνωση» του «εγώ».

Τόσο λυτρωτικά επίπονο…!

Ξέρεις και ξέρω ότι ποτέ δεν απογυμνώνεσαι ολοκληρωτικά.

Όταν όμως αποκαλύπτεις -ακούς κι εσύ ο ίδιος- σκέψεις που κάποτε κοίμιζες, λυτρώνεσαι.

Φώναξέ τες.

Το πολύ-πολύ, αρχικά, να νιώσεις «φτωχός».

Σου εγγυώμαι, όμως, ότι μετά θα είσαι πλουσιότερος.

Ο λεπτομερής απολογισμός μου έγινε προφορικά, με τον «γλ» μου.

Τα τελευταία χρόνια μετράμε μαζί στιγμές, στιγμές γενικώς, αλλά και αυτές του απολογισμού.

Μοιραζόμαστε.

Λέμε τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές της κάθε χρονιάς.

Λέμε και τα «ευχαριστώ» μας!

Και φέτος είχα πολλά «ευχαριστώ».


Κρατώ πολλά από τη χρονιά αυτή.

Τα περισσότερα δε γίνονται λέξεις.

Είναι σκέψεις και συνειδητοποιήσεις αποθηκευμένες στο νου.

Είναι στιγμές βιωμένες και δύσκολα αποτυπώνονται.

Είναι υπερβάσεις.

Φέρνουν χαμόγελο, κι αυτό είναι που μένει.

Το 2009 με αφήνει με χαμόγελο.

Μεγάλο…

Κι επειδή στο δικό μου σύμπαν δε νοείται απολογισμός χωρίς τραγούδια της χρονιάς, έχουμε και λέμε:

1. «Θα πάω όταν γουστάρω», Ορέστης Ντάντος, χωρίς δεύτερη σκέψη, αυτό είναι ΤΟ τραγούδι της χρονιάς ΜΟΥ!

Για όλα αυτά που λέει.

Για όλα αυτά που γέννησε στο μυαλό μου.

Για τις στιγμές μου που συνοδεύτηκαν από αυτό το τραγούδι.

Για την «προσπάθεια».

Για τα «όχι».

«Γιατί είναι τύχη αν τελικά θα πετύχει».

Γιατί «μ’αρέσει απλώς να χαζεύω τι έχουν οι άλλοι μες στο δικό τους κεφάλι».

Γιατί «δεν κωλώνω».

Γιατί «τα αγαπάω τα καρφιά μου».

Γιατί «είναι μεγάλη η σκάλα»

και γιατί «δεν πάω πάσο».

(θες κι άλλα;)

2. «Delenda est»(Δήμος Μούτσης), γιατί έτσι!

3. «Candy» (Paolo Nutini), γιατί είσαι η «νύχτα της φωτιάς» και «δε βλέπεις τίποτα»…

4. «Post love»,(Α. Πρωτοψάλτη) γιατί «θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω….»

Το είχα γράψει και πέρυσι, αλλά ισχύει και φέτος και εύχομαι να συνεχίσει να ισχύει:

...Είναι όμορφο στο τελείωμα του χρόνου να κοιτάς πίσω και να αντικρύζεις κατηφόρα...

Καλή Χρονιά να έχουμε!!!!!!!!!!!

------------------------------------------------------

HAVE YOU NOTICED?


Lord Have you noticed that I try?
Mom Have you noticed that I try?
Or maybe love have you noticed that, noticed that I try?

Lord can you please give me some time?
Mom can you please give me some time?

Or maybe love can you please give me , please give me some time?
Can anybody give me some more time?



Lolek

album: "Αlone"

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

"ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ..."


Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή σου που χωρίς προφανή αιτία (ή και χωρίς προφανή αφορμή) ανατρέπεις και ανατρέπεσαι.

Στο βάθος ξέρεις την αφορμή.

Στην πραγματικότητα ίσως μη μάθεις ποτέ την αιτία.


Κλικ.

Ένα κλικ είναι όλα.

Ένα κλικ που είναι ίσως πιο κοντά απ’ όσο φαντάζεσαι

και πιο μακριά απ’ όσο βλέπεις με γυμνό μάτι.


Αξιολογήσεις.

Μερικά βηματάκια λίγο έξω απ’ τη ζωή.

Τη ζωή σου.

Τη βλέπεις εξ αποστάσεως.

Σε βλέπεις απέναντί σου.

Τι έχεις να πεις για ‘σένα;

Πόσο συχνά σε παρατηρείς;

(«Μα ποια ζωή σου, θα πάρεις κάτι μαζί σου…;»)


Ανατροπές.

Με ψυχραιμία.

Συνειδητά.

Τις βλέπω δίπλα μου.

Μέσα μου.

Κλικ.

Ένα κλικ είναι κι οι ανατροπές.

Κάπου σταματάς.

Κουράζεσαι.

Απομακρύνεις

Απομακρύνεσαι.

Ανοίγεις τα «τετράδια» του μυαλού σου και διακρίνεις:

από εδώ τα ουσιώδη-από εκεί τα ανούσια,

από εδώ αυτά που σε διαπερνούν-από εκεί αυτά που δεν σε αγγίζουν.

Λογική.

Απλή λογική.

Μερικές φορές τη χαίρομαι.

Άλλες φορές τη βρίζω.

...Διαμορφώθηκε τόσο αθόρυβα…

...Στη σιωπή του μυαλού.

...Μετά άρχισε να φανερώνεται.

...Στη φωνή των πράξεων...



Συγκέντρωση
.

Όλα τα «εσύ» τα συγκεντρώνω μπροστά μου.

Όλα αυτά με τα οποία κάπου –κάπως -κάποτε συνταξιδέψαμε.

Για μία -δύο-τρεις στιγμές… μήνες… χρόνια.

Ζήσαμε μαζί…

Ή μήπως συν-υπήρξαμε…;


Πόσα «εσύ» κουβαλάει ο καθένας.

Πόσα από αυτά έχει γνωρίσει πραγματικά;

Πόσα έχει ζήσει;

Πόσα έχει μηχανικά κοιτάξει, ελπίζοντας μέσα του να ήταν κάπου αλλού;

Ποια είναι τα κριτήρια για να γίνει κάποιος «εσύ» μας;

Ποια από αυτά, όταν καταπατήσει, παύει να είναι «εσύ» μας;

Παύει ποτέ;


Μνήμες.

Σε θυμήθηκα.

Αυτές τις μέρες πέρασες για λίγο απ ’τη σκέψη μου.

Κοίτα να δεις: έγινες τίποτα και ακόμα και το «λίγο» μου φαίνεται υπερβολικό πια για ‘σένα.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν θυμήθηκα εσένα.

Εμένα θυμήθηκα.

Κι ένιωσα ότι έχουν περάσει αιώνες από τότε.

Κάποτε, αυτές ήταν οι «μέρες σου».

Ή οι «μέρες μου χωρίς…».

Φέτος, τέτοια μέρα, δεν έχει «Αυτή η νύχτα μένει».

Δεν έμεινε τελικά εκείνη η νύχτα.

Δεν έμεινα ούτε εγώ σε αυτήν.

Δεν υπήρξαν ψυχές που δεν βρήκαν καταφύγιο.

Ζήσαμε το ταξίδι.

Κι είχε πλάκα.

Έχει πλάκα που περνούν τα χρόνια.

Πέρασμα εκείνη η νύχτα.

Πέρασμα κι εσύ.

Προσπέραση εγώ.

Είσαι κι εσύ ένα «εσύ» μου,

Μπορεί να μη σε θυμάμαι πια, αλλά είσαι.


Ευκαιρίες.

Παρουσιάζονται μπροστά σου.

Σαν κλικ.

Τις εκμεταλλεύεσαι την κατάλληλη στιγμή;

Ή τις αφήνεις να περάσουν;

Σε προσπερνούν;

Ή επιμένουν;

Πόσες ευκαιρίες έχουν «μολυνθεί» από σκέψεις;

Από υποθέσεις;

Από φόβο;

Από άγνοια……

Αν δεν ξέρεις, μάθε!


Σε πόσα «εσύ» έδωσες την ευκαιρία;

Σε πόσα δεν την έδωσες;

Δεν είναι βλακεία να τις αφήνεις να φεύγουν;

Δεν είναι βλακεία να σκέφτεσαι μετά «τι θα γινόταν αν…».

Τι θα πει «αν» και τι θα πει «όταν»;

Ασάφεια.

Τη δίνεις και την εισπράττεις.

Καλά να πάθεις.

«Δεν βλέπεις τίποτα……..…»


...Κλικ.

Μήνες τώρα συνεχόμενα κλικ.

Άλλα για «αφίξεις», άλλα για «αναχωρήσεις».

Αφύπνιση.

Μια περίεργη αφύπνιση.

Και μια περίεργη ψυχραιμία.

Και αλήθειες.

Και λέξεις.

Ειπωμένες και ανείπωτες.

Και ερωτήματα.

Και απορίες.

Και ευκαιρίες.

Και άνθρωποι.

Και στιγμές.

Και αποφάσεις.

Και αξιολογήσεις.

Και στόχοι.

Γελάω.

Με όλους.

Με όλα.

Για όλα.

Με ‘μένα.

Για ‘μένα.

Κρύβω.

Φανερώνομαι.


...Δείχνει αστείο.

...Όλα ένα αστείο δεν είναι;


…Βλέπεις τίποτα;







ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ


Κάποιος κάτι σε ρωτάει
και σε παίρνει αγκαλιά
μα ο νους σου αλλού γυρνάει
κάπου έξω μακριά.

Σου φωνάζουν,σου γελάνε
από κάτω τα παιδιά
μα τα μάτια σου κοιτάνε
κάπου έξω μακριά.

Κι είναι όλα μια χαρά
κι είναι όλα ύποπτα
κι όλα τα`χεις αγκαλιά
μα δε βλέπεις τίποτα.

Κι όπως η ζωή γιορτάζει
κι η παρέλαση περνά
κάτι μέσα σου ουρλιάζει
κάτι μέσα ξεψυχά.

Δεν μπορείς ν`αποφασίσεις
τι κρατάς και τι πετάς
ποιάν αγάπη θα αφήσεις
και με ποια θα περπατάς.

Κι είναι όλα μια χαρά...

Μοιάζει ατέλειωτος ο χρόνος
στο παιδί το άρρωστο
δεν υπάρχει άλλος δρόμος
έξω απ`τον άγνωστο.

Κι όπως η στιγμή γλιστράει
απ`τα χέρια σα νερό
ό,τι φεύγει δε γυρνάει
κι ό,τι έχεις είναι εδώ.

Κι είναι όλα μια χαρά..
.


Νίκος Πορτοκάλογλου

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

"ALL MY LITTLE WORDS......."

Λέξεις.
Τις μαθαίνουμε.
Τις απορροφάμε.
Ορισμοί.
Ετυμολογίες.
Περιβάλλοντα στα οποία χρησιμοποιούνται.
Λέξεις.
Συσσωρευμένες στο νου.
Λέξεις για περιγραφή.
Για ανθρώπους,
Για καταστάσεις
Για αντικείμενα,
Για συναισθήματα.
Λέξεις.
Έκφραση.
Εκατομμύρια λέξεις.
Άπειροι συνδυασμοί.
Άπειροι κι εμείς μπροστά στις λέξεις.

Πόσες λέξεις ξέρεις;
Πόσες κρύβονται στο μυαλό σου;
Πόσες δεν έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ;
Σε πόσες κρύβεται η ουσία;
«Ουσία».
Τι σου λέει σαν λέξη;
Να τη δούμε ως σύνθετη;
Περιουσία.
Εξουσία.
Απουσία.
Παρουσία.

Παρουσία.

Παρουσία….


Λέξεις.
Τις αρπάζεις.
Τις χρησιμοποιείς.
Εκφράζεσαι απλώς.
Ή τις στολίζεις.
Στολίζεσαι.
Εσύ και ο λόγος σου.
Εγώ και ο δικός μου.
Λέξεις.
Για να εντυπωσιάσεις.
Για να «φτύσεις» τον άλλον στα μούτρα.
Για να βρίσεις.
Να προσβάλεις.
Να κολλήσεις μια «ταμπέλα».
Λέξεις.
Ταμπέλα.
Όλοι δεν έχουμε μια ταμπέλα;
Όλους κάτι δεν μας χαρακτηρίζει;
Γίνεται όμως ποτέ να μας χαρακτηρίσει μια και μόνο λέξη;
Μια λέξη που συνήθως κάποιος άλλος επιλέγει για ‘σένα…;
«Ταμπελοποίηση».

Λέξεις.
Λέξεις ξανά.
Στο μυαλό.
Στο στόμα σου.
Επικοινωνία.
Με λέξεις.
Επικοινωνία.
Χωρίς λέξεις.

Κι η σιωπή τι είναι;
Η απουσία των λέξεων;
Η βουβή επικοινωνία;
Αυτά τι είναι;
Δεν είναι λέξεις;

Λέξεις.
Τραγούδια.
Παραχωρούμε στα τραγούδια τις λέξεις μας.
Μας παραχωρούν τις δικές τους.
Μας παραχωρούν και τη σκέψη μας.
Μας την επιστρέφουν.
Τα τραγούδια έχουν «το ελεύθερο».
Το διεκδίκησαν και το πήραν.

Δίνουμε το «ελεύθερο» γενικά.
Μα δε χάνουμε την ελευθερία μας.

Λέξεις,
Παιχνίδια.
Οι λέξεις είναι ένα παιχνίδι.
Ξεδιαλέγεις.
Νομίζω πως ποτέ δεν θα καταφέρω να διαλέξω ΜΙΑ λέξη για ‘μένα.
ΜΙΑ για να με χαρακτηρίσει ολόκληρη.
Κι αν έπρεπε να διαλέξω μια…
Θα διάλεγα τη λέξη «λέξη».
Για να περιλαμβάνει όλες τις λέξεις που ξέρω και που δεν ξέρω.
Όλες τις λέξεις που θα πω και όλες αυτές που θα σκεφτώ άλλα δεν θα ξεστομίσω.

Έχω τόσες λέξεις μέσα στο κεφάλι μου.
Μ’ αρέσουν.
Μ ’αρέσουν κι όταν μπαίνουν σε σειρά,
Αλλά τις προτιμώ σκόρπιες..
Εκφράζουν καλύτερα τη σκέψη μου.
Λέξεις χωρίς ειρμό.
Χωρίς την πρέπουσα ακολουθία.
Λέξεις ατίθασες.




Λέξεις.
Τις είχα φτιάξει, γαμώτο.
Μπόρεσα και τις αποτράβηξα από το μυαλό.
Τις είχα στο στόμα μου.
Τις είχα βάλει στη σωστή σειρά.
Έβγαζαν νόημα.
Αποκάλυπταν την ουσία.
Τέσσερις μόνο λέξεις.
Με πρώτη τη λέξη «θέλω».
Τις είχα κάνει κτήμα μου.
Ήταν έτοιμες να ειπωθούν.
Δεν ήταν έτοιμες να απαντήσουν σε «γιατί».
Όταν προηγείται το «θέλω» δεν έχει «γιατί».

…Όμως δεν ειπώθηκαν...
Δεν «βγήκαν».
Δεν βρήκαν την ευκαιρία.
Ούτε τις βρήκε η τόλμη.
Κι έτσι έμειναν στο μυαλό.
Σαν επιθυμία.
Σαν αυτό που ήθελαν να πουν.
Τέσσερις λέξεις που δεν έφτασαν σε ‘σένα.
Κι ας ήθελαν…
Έπαιξα με τις λέξεις, αλλά αυτές δεν έπαιξαν μαζί μου…
Τέσσερις λέξεις…
Τέσσερις λέξεις που δεν έμαθες….!


All my little words

You are a splendid butterfly

It is your wings that make you beautiful
And I could make you fly away
But I could never make you stay
You said you were in love with me

Both of us know that that's impossible
And I could make you rue the day
But I could never make you stay

Not for all the tea in China
Not if I could sing like a bird
Not for all North Carolina
Not for all my little words
Not if I could write for you
The sweetest song you ever heard
It doesn't matter what I'll do

Not for all my little words

Now that you've made me want to die
You tell me that you're unboyfriendable
And I could make you pay and pay
But I could never make you stay


The magnetic fields

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

"ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ"

Φρένο.
Γκάζι.
Φρένο.
Γκάζι.

Το μυαλό έχει τον τρόπο του να παίζει.
Το μυαλό έχει τη δύναμη να σε παίζει.
Να σε ορίζει.
Είναι απροσδιόριστο.
Μα σε ορίζει.

Φρένο ή Γκάζι.
Για πες, τί διαλέγεις;

Εγώ δεν διαλέγω.
Με διαλέγει.
Το φρένο και το γκάζι.
Μία το ένα,
Μία το άλλο.

Περιπλανήσεις.
Στο πριν και στο τώρα.
Με ή χωρίς αφορμή.

Η μνήμη κάνει παιχνίδια απόψε.
Κάνει βόλτες γύρω από τον χρόνο.
Με τρέχει.
Μου προβάλλει φωτογραφίες.
Με ελέγχει.
Κι εγώ κάθομαι και παρακολουθώ.
…Τη ζωή μου…
…Την ταινία μου…

Η μνήμη είναι ανθρωπόμορφη απόψε.
Γυναίκα στα λευκά με το πρόσωπο καλά κρυμμένο.
Οι φωτογραφίες διαδέχονται η μία την άλλη.
Εγώ «εδώ»..
Εγώ «εκεί»..
Εγώ «με»…
Εγώ «χωρίς»..
Εγώ..
Εγώ σε όλες...

Πολλές «φωτογραφίες».

Ξεχασμένες οι περισσότερες.
Πουθενά αποτυπωμένες.
Μόνο η μνήμη τις είχε κρατήσει εν αγνοία μου.
Δεν μπορώ να στρέψω αλλού το βλέμμα.
Δεν επιτρέπεται το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων.
Είμαι υποχρεωμένη να τις κοιτάζω.
Να θυμηθώ ό,τι ξεχνάω.
Να ξεχάσω ό,τι θυμάμαι.
Να θυμηθώ ότι ενίοτε ξεχνάω…
Ξεχνάω τη μάχη και θυμάμαι την κατάκτηση.
(Γιατί το κάνουμε αυτό...;)

Και δυο λέξεις με περικυκλώνουν.
Δυο λέξεις για το παρόν.
Φρένο-Γκάζι
Γκάζι-Φρένο.

Πώς μπορούν και συνδυάζονται, μου λες;
Πάω να πατήσω γκάζι και πατάω φρένο.
Πάω να πατήσω φρένο και πατάω γκάζι.
Φρένο.
Γκάζι.
Μπροστά.
Πίσω.
Μπερδεύομαι.

Κι άλλες διαδρομές.
«Με συνειρμούς διαβολεμένους».
Λέξεις.
Σαν το μυαλό.
Απροσδιόριστες.
Τις βγάζω απ΄το νου και τις απλώνω.
Οι λέξεις μου.
Προσπαθώ να τις συνδυάσω.
Να βγάλω μια άκρη.
«Φρένο-Γκάζι».
Μόνο αυτό υπάρχει.
Σκόρπιες σκέψεις-σκόρπιες λέξεις.
Σκόρπιοι στίχοι στο μυαλό μου.
Γεμάτο από σκόρπιες λεπτομέρειες.

Ο χρόνος είναι «απτός» απόψε.
Τον «αγγίζω» μέσω των φωτογραφιών.
Στιγμές που κλείστηκαν για πάντα στο νου.
Αποτυπώθηκαν.
Και κλειδώθηκαν.
Έφυγαν απ’ το «τώρα» τους.
Τις βλέπω.
Τις θυμάμαι.
Με θυμάμαι.
Στιγμές.
Στιγμές «συνωμοσίας».
Γιατί «Στη ζωή μου δεν είμαι εγώ ο σεναριογράφος.....Κάποιος άλλος γράφει και τα σχέδιά του είναι απόκρυφα..... ΕΓΩ όμως ΣΚΗΝΟΘΕΤΩ..............»


Καμία στιγμή δε ζει.
Όλες για λίγο αναπνέουν.
Και μας κάνουν να αναπνέουμε.
Μια τόσο απλή και όμορφη διαδοχή.

Στην κόψη…
Τρέχω στην κόψη.
Πατάω γκάζι.
Και μετά φρένο.
Και μετά γκάζι.
Και μετά φρένο.
Παραπατάω.

«Χόρεψε μαζί μου…….…»

Χόρεψε στο ρυθμό του τραγουδιού…

Κι αυτό στην κόψη είναι…

«…Νιώσε μαζί μου τον ρυθμό…»

Εγώ θα χορέψω στο ρυθμό του «θέλω».

«Δεν απαιτώ, το θέλω…»

Γιατί θέλω γκάζι.
Γιατί τα φρένα τα βαρέθηκα.
Γιατί τα φρένα μπαίνουν πάντα συνειδητά.
Ενώ το γκάζι σε διαλέγει πριν το καταλάβεις…

Φρένο.
Γκάζι.
Φρένο.
Γκάζι.

Διάλεξα (;)

ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Ήρθαμε ίδια μέρα
με άλλο άστρο
εσύ ψηλά, εγώ πιο κάτω
ή αντίστροφα.
Αυτή τη νύχτα της φωτιάς
όσα στον ύπνο σου ζητάς
τα ξέρω...

Εσύ παράγγειλε ό.τι πιω
κι εγώ πληρώνω
εσύ θα γίνεις με αλκοόλ κι εγώ με σένα
γιατί είναι τώρα ή ποτέ.

Χόρεψε μαζί μου
νιώσε μαζί μου το ρυθμό
δεν απαιτώ, το θέλω.
Χόρεψε μαζί μου
δε σε προστάζω, επιθυμώ
να σ` απαλλάξω απ` το θυμό σου θέλω.

Γύρισα την πλάτη
σ` έναν κόσμο
περιμένουνε πιο πάνω
μου είναι αδιάφορο.
Εγώ στα μέρη που με πας
ό,τι κι αν πουν όλοι για μας
υπάρχω...


Τάνια Τσανακλίδου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
album: "Προσωπογραφία"


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

"Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ..."

Ανεβαίνουμε σκαλοπατάκι σήμερα.
Το εικοστό τρίτο.
Γενέθλια!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου κάνω απολογισμό των προηγούμενων 12 μηνών.
Γίνεται αυτόματα.
Μετράω κέρδη και απώλειες.
Η «επιχείρηση» λέγεται «εαυτός».
Και είναι στην κατοχή μου.
«Ειν’η δική μου ζωή….!»

Άνθρωποι λίγο πιο κοντά,
άνθρωποι λίγο πιο μακριά.
Είναι οι άνθρωποί μου.
Και είναι γύρω μου…
Κι αυτό είναι κέρδος…

Στόχοι μπροστά
και στόχοι πίσω μου.
Οι πίσω εκπληρώθηκαν.
Αυτοί που είναι μπροστά παλεύουν…!
Είναι τα κίνητρα μου…
«…Για τη δική μου ζωή…»

Στιγμές που έφυγαν,
και στιγμές που θα έρθουν.
Εκεί θα με βρεις.
Εκεί είναι «η δική μου ζωή».
Αντλεί απ’το «πριν»,
Διοχετεύει στο «τώρα»,
Και………αύριο.
(όπου «……» διαλέγεις και παίρνεις:
α) στοχεύει στο
β)περιμένει από το
γ) πιστεύει στο...)

Ευχές, λέξεις, σκέψεις, πράξεις.
Κάπου ανάμεσα τους υπάρχω.
Ψέματα.
Συνυπάρχουμε.
Όλα σε ένα.
Σαν πακέτο προσφοράς ακούγεται…
Δώρο είναι.
Και λέγεται «ζωή».
«Η δική μου ζωή…»
Και σήμερα κλείνει 23 χρόνια ύπαρξης.
Και εύχομαι να έχω χρόνια…καλά.
Το πόσα δεν παίζει ρόλο.
Ας είναι χρόνια καλά και γεμάτα…
Γεμάτα «ζωή..»
«Η δική μου ζωή…»

Τα υπόλοιπα τα λέει το τραγούδι άψογα και πολύ καλύτερα από ‘μενα.
Το είχα αποκαλέσει «τραγούδι γενεθλίων» από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις και είχα αποφασίσει από καιρό να το αναρτήσω σήμερα.
Χθες προστέθηκε ακόμα ένας λόγος για τη συγκεκριμένη επιλογή.

Χρόνια καλά λοιπόν!

Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ


Αν στο κουτί δε χωράς
Αν τα λάθος ρούχα φοράς
Και σου τραβάνε το αυτί
Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και θα ρθει η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Αν στα βαθιά κολυμπάς
Αν χωρίς ελπίδα αγαπάς
Αν σε βαραίνει η ενοχή
(είναι η δική σου ζωή)
Μην, οδηγό μη ζητάς
Εσύ το τιμόνι κρατάς
Και έχεις ταξίδι μακρύ
Άκουσε του δρόμου η σιωπή
πόσα μυστικά θα σου πει
Ανοίξου εκεί
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Η δικιά σου εποχή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Μην, μην ακούς το σωστό
Ποιος ξέρει να σου πει το σωστό
Για τη δική σου ζωή
Μη, το ρολόι μη κοιτάς
Όλα όσα χαθήκαν μετράς
Μα τίποτα δεν έχει χαθεί
Τι και αν το έχει η μοίρα γραφτό
Έχεις κάτι πιο δυνατό
Το κρατάς εσύ
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Μανώλης Φάμελος

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

"Breathe again..."

Για πες…
Πότε η τύχη γίνεται σύμπτωση…;
Ποια είναι τα σύνορά τους…;
Πότε η σύμπτωση γίνεται σημάδι;

Πες μου…
Σημάδια ή συμπτώσεις;
Πότε συμμετέχεις εσύ στο παιχνίδι
Και πότε κινεί τα νήματα κάποιος άλλος;
Και ποιος τα κινεί;
Βλέπεις κανέναν;

Πες μου.
Τι να πιστέψω;
Τη σύμπτωση ή το σημάδι;
Παιχνίδι για πόσους και με πόσους;
Και οι κανόνες;
Ποιος θα μας πει τους κανόνες;

Σπάει το κεφάλι μου.
Κι εγώ μπροστά σε έναν καθρέφτη.
Να με κοιτάζω.
Να με γνωρίζω.
Απ’ την αρχή.
Ξανά.
Ατέρμονη διαδικασία.
Και δίπλα εσύ.
Να σε κοιτάζω.

Για πες.
Τι είναι τυχαίο;
Και τι θα πει τύχη;
Και ποια είναι αυτή η τύχη που θα ορίσει τι θα κάνουμε;

Πες μου.
Πες μου ρε γαμώτο.
Το κεφάλι μου γυρίζει.
Δεν σταματά, δεν τερματίζει.
Τριγυρνάς στο μυαλό μου.
Στους δρόμους μου.

Πες μου.
Τη νιώθεις τη συνωμοσία;
Σε αγγίζει;
Εμένα με χτυπάει.
Με χτυπάει περίεργα.

Γελάω ρε.
Γελάω με όσα συμβαίνουν.
Αλλά αναρωτιέμαι:
Τι;
Πώς;
Πού;
Πότε;
Γιατί;

Και δεν τα έχω καλά με τα αναπάντητα ερωτήματα.
Μα, αλήθεια, δεν ξέρω να απαντήσω.
Μόνο σε κοιτάζω.
Ξανά και ξανά.
Και ψάχνω αυτόν που κινεί τα νήματα.
Αυτόν που κάνει τη σύμπτωση σημάδι.

Πάλη.
Πάλι.
Παιχνίδι.
Κάποιος άλλος μας κινεί.
Ξένα χέρια.
Παιχνίδι.
Με ήρωες εμάς.
Πάλη.
Αντέχω;
Πόσο;
Πότε σπάω;
Πότε οι λέξεις μου βγαίνουν;
Πόσο καιρό αντέχουν συσσωρευμένες;
Πόσα «εσύ» θέλουν να χτυπήσουν;
Πόσα «εσύ» θέλουν να στολίσουν;
Αντέχω;
Πώς;

Συνωμοσία.
Λογική και συναίσθημα τα βρίσκουν.
Μόνα τους.
Λες και δεν υπάρχω.
Λες και είμαστε τρεις σε ένα σώμα.
Τα δυο τους κι εγώ.
Εκείνα πομποί, εγώ δέκτης.
Μια ηλίθια ηρεμία που μετατρέπεται σε μια ακόμα πιο ηλίθια τρικυμία.
Κι εγώ αγκαλιά με την χάρτινη βαρκούλα.
Ο άνεμος εσύ.
Φύσα.
Φύσα να δούμε…
Θα σε φτάσω;
Θα σε πιάσω;
Θα σε βρω;

Και οι λέξεις μου φτωχαίνουν.
Συνεχώς μου κρύβονται.
Σχεδόν δεν υπάρχουν.
«Εμείς».
«Άλλοι εμείς».
Μπερδεύομαι.
Μπερδεύονται τα πρόσωπα.
Μπερδεύονται και τα τραγούδια.
Άλλα πρόσωπα.
Άλλα τραγούδια.
Ίδια τραγούδια.
Άλλοι «εμείς».

Με ψάχνω στους στίχους.
Με βρίσκω μισή σε κάτι λέξεις.
Σε κάτι νότες.
Σε κάτι επιθυμίες.
Με βρίσκω σχεδόν ολόκληρη στις στιγμές.
Σε όλες τις στιγμές.

Παιχνίδι.
Λαβύρινθος.

Και χάνομαι.
Μαζί σου.
Τυχαία…
Μα δε μ’ αρέσει η λέξη «τύχη».
Δεν είναι σαφής.
Ούτε εσύ.
Ούτε εγώ.
Ούτε οι λέξεις μου.






BREATHE AGAIN

Breathe with me
Die for me
I believe in love at last
I believe in a dream for us

Cover me
Fight for me
It’s so easy to walk away
It’s so easy
But I wanna stay

I saw your pain
I felt your pain
coming down
Like a hurricane
Crawling in
like a serpent in flames

But I knew you would light the stars
From the moment you closed your eyes
Over those emerald fields
Over the impossible colours I see

Comfort me
Change for me
All alone
In your shadow I ‘ve walked
All alone
In my songs for you I ‘m locked

Drink with me
Cry for me
It’s the cold I can’t bear to feel
It’s the cold that’s so cruel and so real

I saw your pain
I felt your pain
coming down
Like a hurricane
Crawling in
like a serpent in flames

But I knew you would light the stars
From the moment you closed your eyes
Over those emerald fields
Over the impossible colours I see

Breathe again
Feel again
Why can’t you hear me now
Why can’t you hear me...



ΑTHENA ANDREADIS