Όλα ασπρα εξω... Πολύ κρυο... Οι μνημες εστησαν χορο και γελανε... Γελανε μαζι μου... Γελανε γιατι φοβαμαι να τις αντικρυσω... Κλεινω τα ματια μου να μην τις δω αλλα τα γελια τους μου τρυπουν τα αυτια... Ευτυχισμενες οι μνημες... Εχουν υπαρξει χαρουμενες... Δεν ξερω ποιες μνημες με τρομαζουν περισσοτερο: οι ευχαριστες ή οι δυσαρεστες... Τί ποναει τελικα περισσοτερο; Το οτι εχεις υπαρξει ευτυχισμενος ή το οτι εχεις υπαρξει δυστυχισμενος;;;
Στην πρωτη περιπτωση ζηλευεις . Ζηλευεις τον ιδιο σου τον εαυτο. Συγκρινεις τις ευχαριστες στιγμες του παρελθοντος με τις αδιαφορες του παροντος. Στη δευτερη περιπτωση τρεμεις σκεπτομενος τις στιγμες του ζωντανου "θανατου" σου... Κι ας εχουν περασει, πονουν ακομα... Οχι τοσο πολυ, αλλα πονουν...
Δεν ξεχνιεται τιποτα τελικα... Ό,τι εχει υπαρξει μια φορα, δεν παυει ποτε να υπαρχει.
Και ολα ζουν μεσα μου. Όλα βιωνουν και αναβιωνουν στη σιωπη μου. Αυτη που τωρα πια κανεις δεν μπορει να διαβασει, κανεις δεν μπορει να ακουσει. Εσυ μπορουσες μικρε μου, παλια ομως...
Το χαμογελο ειναι ενα στολιδι. Στολιζει ψευτικα τη θλιψη. Και οι αποπειρες για μια πορεια με διαφορετικο πρωταγωνιστη και διαφορετικο προορισμο ειναι αποτυχημενες εξ αρχης. Οταν λειπεις εσυ η διαδρομη χανει το νοημα της. Ο προορισμος μου ειναι παγερα αδιαφορος...
Γιατι παντα να συγκρινουμε;;; Γιατι να υποβαλλουμε τους εαυτους μας σε αυτην την διαδικασια; Αφου εμεις παντα βγαινουμε χαμενοι. Γιατι δεν γιατρευονται ποτε οι μεγαλοι ερωτες; Γιατι ζουν μεσα μας; Γιατι τους βρισκουμε μονο μια φορα; Γιατι δεν κρατιουνται για παντα ζωντανοι;
Κουβαλαω μεσα μου ενα νεκρο σωμα, εναν νεκρο ερωτα που πεθανε απο φοβο. Θα μπορουσε να αναστηθει και να ζησει σε πιο γερες βασεις αλλα του λειπει η τολμη. Δισταζει να ξαναγεννηθει. Εγω μονη μου δεν μπορω ουτε να τον απομακρυνω ουτε να τον αναστησω. Χρειαζομαι εσενα να με βοηθησεις...
Με γεμισες... Μα με αδειασες... 'Ηρθες να μου δείξεις τι θα πει ευτυχια αλλά εφυγες και μου στερησες την ευκαιρια να την ζησω. Απλως την αντικρυσα, την ακουμπησα και μετα χαθηκε... Χαθηκε μαζι με 'σενα. Τί νόημα εχει μικρε μου απλως να την κρατας στα χερια σου; Η ευτυχια θελει να την μοιραζεσαι, ετσι βιωνεται.
Σε ψαχνω... Δεν σε βρισκω γυρω μου, μονο τα σημαδια σου υπαρχουν... Παντου... Θελω να σε δω... Θελω να κανω μια βουτια στα ματια σου, να ξαναζησω λιγες στιγμες ευτυχιας, κι ας την ξαναχασω, κι ας μην την ξαναβρω, θελω για λιγο μονο να σε δω. Αφου οπου εισαι εσυ ειναι κι αυτη. Εχεις απαγαγει την ευτυχια μου. Θελω να συναντηθουμε, να βυθιστουμε στο τιποτα,
σε ενα ΤΙΠΟΤΑ που για εμας ειναι ΟΛΑ.........
Μικρή πτητική θεολογία
Είναι που τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια
αποδημήσαν στ' ουρανού τη μέσα γειτονιά.
Τώρα ο χειμώνας θα κρατήσει χίλια χρόνια
μέχρι στης άνοιξης να λιώσει τη φωλιά.
Μέχρι η ανάσα σου να γίνει περιστέρι
μέχρι να ανοίξει η αγκαλιά σου σαν φτερό
θα είμαι ένα σύννεφο κι εξατμισμένο αστέρι
βουνό εξόριστο στον άδειο ουρανό.
Κάπου μακρυά είναι τ' αλλού, το πουθενά.
Κάπου προς τα εδώ το τίποτα θα ζήσω.
Κι αν ούτε σπέρνουνε τ' αηδόνια, ούτε θερίζουν
είναι που στέκονται στο πιο ψηλό κλαδί
και μεταφράζουν την εικόνα που αντικρίζουν
σε δέντρο που είδε το Θεό και κελαηδεί.
Δε σε πιστεύω πια, δε σε πιστεύω ακόμη
μ'έχει κουράσει της αλήθειας σου το φως.
Λίγη σκιά να βρω, στα μάτια λίγη σκόνη
το παραμύθι μου να ζήσω ο φτωχός.
Αλκίνοος Ιωαννίδης
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008
"ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ"
Πριν έναν χρονο ακριβως, τετοιες μερες, ερωτευτηκα για δευτερη φορα! Ερωτας που κρατησε λιγο αλλα με διδαξε πολλα και κυριως με δρομολογησε... Πιστεψα οτι ειχε ερθει το τελος του μεγαλου μου (και πρωτου μου) ερωτα. Τα χρωματα εκαναν για δευτερη φορα εμφανη την παρουσια τους! Η καρδια ξαναχτυπησε γοργα! Η σκεψη μου επαψε να μονοπωλειται, αλλαξε πρωταγωνιστη! Όποτε κατευθυνοταν στον πρωην πρωταγωνιστη με χτυπουσαν απανωτα κυματα θυμου! Όλα αυτα ομως, διηρκεσαν λιγο (καλως ή κακώς)...
Σήμερα, εναν χρονο μετα, προσπαθωντας να βαλω σε μια σειρα οσα εχουν συμβει καταληγω σε συμπερασματα που ειχαν βγει και πριν μερικα χρονια... Καμια αλλαγη επι της ουσιας. Πολλα βηματα μπροστα, αυτο δεν το αρνουμαι, μονο που παρολο που εχω παει μπροστα κοιταζω διπλα μου και βλεπω παλι εσενα μικρε μου. Δεν εισαι πισω μου, δεν σε αφησα εκει, εισαι κοντα μου, μαζί μου, εκουσια ή ακουσια, δεν εχω ιδεα...
Δεν εχει φτασει το τελος. Δεν εχουμε παει εκει. Μπορει να κανουμε στροφες γυρω του, να εχουμε πλησιασει, να ειμαστε σε αποσταση αναπνοης, αλλα παρ' ολα αυτα δεν το αγγιζουμε. Ο αγωνας μας μονιμως παιρνει παραταση, το τερμα γεμιζει και αδειαζει αλλα δεν καταληγει πουθενα... Αγωνας αοριστου διαρκειας... Οσο για το σκορ, δεν εχει καμια σημασια. Αλλες φορες χανω, αλλες κερδιζω και αλλες ειμαστε ισοπαλοι. Ο αγωνας δεν τελειωνει, ετσι δεν υπαρχει νικητης...
"Τελος" στη αρχαια ελληνικη σημαινει σκοπος. Πιστευεις οτι εμεις εχουμε καποιο σκοπο; Αν ναι γιατι δεν προσπαθουμε να τον επιτυχουμε. Κι αν αποτυχουμε, δεν πειραζει, τουλαχιστον θα εχουμε προσπαθησει. Εμεις ομως δεν κανουμε τιποτα. Καθομαστε με δεμενα τα χερια και τα στοματα. Μονο τα ματια μας ειναι ανοιχτα, ετσι για να παιρνουμε λιγη ενεργεια καθως κοιταζουμε ο ενας τον αλλον... Ανημποροι να επιδιωξουμε... Απο προσπαθεια παιρνουμε και οι δυο (τωρα πια) μηδεν! Καποτε εγω ειχα ασσο! Εκανα καποιες προσπαθειες αλλα ηταν μηδαμινες. Ειχα να πω χιλια πραγματα και ελεγα ενα... Τωρα δεν λεω τιποτα... "Δεν λέω τίποτα μα νιώθω...", που λεει και η Μελινα Ασλανιδου...
...Με καταδιωκεις... Υπαρχεις γυρω μου... Εχεις αφησει τα σημαδια σου... Οι πληγες μου εχουν το ονομα σου... Δεν φευγεις. Ουτε απο μεσα μου, ουτε απο γυρω μου. "Ενοχη που δεν ξεπληρωσα ποτέ...".
Δεν υπαρχει τελος. Δεν θα υπαρξει ποτε. Θα παρατεινεται αιωνιως. Οσο θα υπαρχει ενα μυαλο που θα σκεφτεται και μια καρδια που εχει νιωσει, αλλο τοσο θα υπαρχεις κι εσυ. Γιατι το τελος μικρε μου δεν το βαζουν οι καταστασεις και τα γεγονοτα, το τελος το βαζει το μυαλο και η καρδια. Και αυτα τα δυο δεν ξεχνανε ποτε. Εκδικουνται εμας, τους "κατοχους" τους γιατι συνεχεια τα καταπιεζουμε, τα γεμιζουμε με "μη", με "οχι" και με "πρεπει". Αυτα ομως ειναι ελευθερα, κανουν ο,τι γουσταρουν χωρις να μας δωσουν λογαριασμο... Και φυσικα εμεις βγαινουμε χαμενοι και στερημενοι που δεν αφεθηκαμε. Που γιναμε "δημοσιοι υπαλληλοι" και απλως βολευτηκαμε στις θεσουλες μας και ξεχασαμε να ζουμε. Ξεχασαμε να στοχευουμε. Ονειρευομαστε δειλα και βαζουμε φραγμους στην πραγματωση. Αποχαυνωθηκαμε (το εχεις πει κι εσυ αυτο...). "Ξεβολεψου" και ελα να ταξιδεψουμε μαζι. Δεν σε κουρασαν τα νοερα και μοναχικα σου ταξιδια; Δεν εχεις καταλαβει ακομα οτι η προκληση δεν ειναι να κανεις ονειρα, αλλα να τα ζεις! Εσυ ομως οφειλεις πρωτα να μαθεις να ζεις και μετα να ζησεις τα ονειρα σου... Μην ξεχνας οτι τα συναισθηματα που καταπιεζονται, διογκωνονται.........
Πριν εναν χρονο πιστεψα οτι γλιτωσα απο τις αληθειες που με πετροβολουσαν... Ένα ευχαριστο διαλειμμα ηταν μονο...! Ετσι για να μου αποδειξει η ζωη οτι δεν γινεται να ζησω κατι τοσο δυνατο όσο ηταν η δικη μας ιστορια πανω απο μια φορα... Και φυσικα χαρη σ'αυτο το μικρο σε ενταση και διαρκεια διαλειμμα αντιληφθηκα ποσο ευτυχης ειμαι που οι δρομοι μας διασταυρωθηκαν......!
Ψυχές και σώματα
Στην προηγούμενη ζωή μου είχα φτάσει
να σ΄ αγαπήσω, να σε νιώσω, να σε βρω
κι ύστερα απ΄ αυτό μ΄ είχες καταδικάσει
ως την επόμενη ζωή να σ΄ αγαπώ.
Γι αυτό κι εγώ ξαναγεννήθηκα μικρό μου
τι σημασία έχει από ΄δω κι εμπρός
αν θα ΄σαι εσύ που θα ορίζεις τ΄ όνειρο μου
ή θα ΄ναι η μοίρα χωριστή του καθενός.
Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε
αλλάζουν ονόματα και πάλι απ΄ την αρχή
Η μοίρα τώρα από κοντά σου δε με παίρνει
τίποτα δε νικάει πια το παρελθόν
κι όλο μια άγνωστη φωνή με γυροφέρνει
μου λέει τα μάτια μη σηκώνεις απ΄ αυτόν.
Αυτός ο άνθρωπός θα σε καταδιώκει
σαν ενοχή που δεν ξεπλήρωσες ποτέ
κι αν στην επόμενη ζωή του πεις το όχι
πάλι μπροστά σου θα τον βρεις θέλεις δε θες.
Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε
αλλάζουν ονόματα και πάλι απ΄ την αρχή...
Χ.Αλεξίου
Σήμερα, εναν χρονο μετα, προσπαθωντας να βαλω σε μια σειρα οσα εχουν συμβει καταληγω σε συμπερασματα που ειχαν βγει και πριν μερικα χρονια... Καμια αλλαγη επι της ουσιας. Πολλα βηματα μπροστα, αυτο δεν το αρνουμαι, μονο που παρολο που εχω παει μπροστα κοιταζω διπλα μου και βλεπω παλι εσενα μικρε μου. Δεν εισαι πισω μου, δεν σε αφησα εκει, εισαι κοντα μου, μαζί μου, εκουσια ή ακουσια, δεν εχω ιδεα...
Δεν εχει φτασει το τελος. Δεν εχουμε παει εκει. Μπορει να κανουμε στροφες γυρω του, να εχουμε πλησιασει, να ειμαστε σε αποσταση αναπνοης, αλλα παρ' ολα αυτα δεν το αγγιζουμε. Ο αγωνας μας μονιμως παιρνει παραταση, το τερμα γεμιζει και αδειαζει αλλα δεν καταληγει πουθενα... Αγωνας αοριστου διαρκειας... Οσο για το σκορ, δεν εχει καμια σημασια. Αλλες φορες χανω, αλλες κερδιζω και αλλες ειμαστε ισοπαλοι. Ο αγωνας δεν τελειωνει, ετσι δεν υπαρχει νικητης...
"Τελος" στη αρχαια ελληνικη σημαινει σκοπος. Πιστευεις οτι εμεις εχουμε καποιο σκοπο; Αν ναι γιατι δεν προσπαθουμε να τον επιτυχουμε. Κι αν αποτυχουμε, δεν πειραζει, τουλαχιστον θα εχουμε προσπαθησει. Εμεις ομως δεν κανουμε τιποτα. Καθομαστε με δεμενα τα χερια και τα στοματα. Μονο τα ματια μας ειναι ανοιχτα, ετσι για να παιρνουμε λιγη ενεργεια καθως κοιταζουμε ο ενας τον αλλον... Ανημποροι να επιδιωξουμε... Απο προσπαθεια παιρνουμε και οι δυο (τωρα πια) μηδεν! Καποτε εγω ειχα ασσο! Εκανα καποιες προσπαθειες αλλα ηταν μηδαμινες. Ειχα να πω χιλια πραγματα και ελεγα ενα... Τωρα δεν λεω τιποτα... "Δεν λέω τίποτα μα νιώθω...", που λεει και η Μελινα Ασλανιδου...
...Με καταδιωκεις... Υπαρχεις γυρω μου... Εχεις αφησει τα σημαδια σου... Οι πληγες μου εχουν το ονομα σου... Δεν φευγεις. Ουτε απο μεσα μου, ουτε απο γυρω μου. "Ενοχη που δεν ξεπληρωσα ποτέ...".
Δεν υπαρχει τελος. Δεν θα υπαρξει ποτε. Θα παρατεινεται αιωνιως. Οσο θα υπαρχει ενα μυαλο που θα σκεφτεται και μια καρδια που εχει νιωσει, αλλο τοσο θα υπαρχεις κι εσυ. Γιατι το τελος μικρε μου δεν το βαζουν οι καταστασεις και τα γεγονοτα, το τελος το βαζει το μυαλο και η καρδια. Και αυτα τα δυο δεν ξεχνανε ποτε. Εκδικουνται εμας, τους "κατοχους" τους γιατι συνεχεια τα καταπιεζουμε, τα γεμιζουμε με "μη", με "οχι" και με "πρεπει". Αυτα ομως ειναι ελευθερα, κανουν ο,τι γουσταρουν χωρις να μας δωσουν λογαριασμο... Και φυσικα εμεις βγαινουμε χαμενοι και στερημενοι που δεν αφεθηκαμε. Που γιναμε "δημοσιοι υπαλληλοι" και απλως βολευτηκαμε στις θεσουλες μας και ξεχασαμε να ζουμε. Ξεχασαμε να στοχευουμε. Ονειρευομαστε δειλα και βαζουμε φραγμους στην πραγματωση. Αποχαυνωθηκαμε (το εχεις πει κι εσυ αυτο...). "Ξεβολεψου" και ελα να ταξιδεψουμε μαζι. Δεν σε κουρασαν τα νοερα και μοναχικα σου ταξιδια; Δεν εχεις καταλαβει ακομα οτι η προκληση δεν ειναι να κανεις ονειρα, αλλα να τα ζεις! Εσυ ομως οφειλεις πρωτα να μαθεις να ζεις και μετα να ζησεις τα ονειρα σου... Μην ξεχνας οτι τα συναισθηματα που καταπιεζονται, διογκωνονται.........
Πριν εναν χρονο πιστεψα οτι γλιτωσα απο τις αληθειες που με πετροβολουσαν... Ένα ευχαριστο διαλειμμα ηταν μονο...! Ετσι για να μου αποδειξει η ζωη οτι δεν γινεται να ζησω κατι τοσο δυνατο όσο ηταν η δικη μας ιστορια πανω απο μια φορα... Και φυσικα χαρη σ'αυτο το μικρο σε ενταση και διαρκεια διαλειμμα αντιληφθηκα ποσο ευτυχης ειμαι που οι δρομοι μας διασταυρωθηκαν......!
Ψυχές και σώματα
Στην προηγούμενη ζωή μου είχα φτάσει
να σ΄ αγαπήσω, να σε νιώσω, να σε βρω
κι ύστερα απ΄ αυτό μ΄ είχες καταδικάσει
ως την επόμενη ζωή να σ΄ αγαπώ.
Γι αυτό κι εγώ ξαναγεννήθηκα μικρό μου
τι σημασία έχει από ΄δω κι εμπρός
αν θα ΄σαι εσύ που θα ορίζεις τ΄ όνειρο μου
ή θα ΄ναι η μοίρα χωριστή του καθενός.
Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε
αλλάζουν ονόματα και πάλι απ΄ την αρχή
Η μοίρα τώρα από κοντά σου δε με παίρνει
τίποτα δε νικάει πια το παρελθόν
κι όλο μια άγνωστη φωνή με γυροφέρνει
μου λέει τα μάτια μη σηκώνεις απ΄ αυτόν.
Αυτός ο άνθρωπός θα σε καταδιώκει
σαν ενοχή που δεν ξεπλήρωσες ποτέ
κι αν στην επόμενη ζωή του πεις το όχι
πάλι μπροστά σου θα τον βρεις θέλεις δε θες.
Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε
αλλάζουν ονόματα και πάλι απ΄ την αρχή...
Χ.Αλεξίου
Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ...
Υπαρχουν σκεψεις τις οποιες διαγραφω πριν ολοκληρωθουν...
Σκεψεις που μου παγωνουν το αιμα...
Ακινητοποιουν τα παντα μεσα μου...
Αλλαζουν πραγματικά όλα ή θελουμε να πιστευουμε οτι αλλαζουν???
Άλλο "εγω" ήμουν περυσι και άλλο "εγω" ειμαι τωρα.
Περυσι εψαχνα το καθε τι. Δεν αφηνα τιποτα διχως αναλυση.
Φετος εχω γινει "πολυασχολη", δεν εχω τον χρονο να αναλυσω... Ελεγα επι εναν χρονο σε ολους και στον εαυτο μου οτι δεν με απασχολει τι κανεις, πως εισαι, αν εισαι καλα... Και οντως δεν με απασχολουσε... Ή μαλλον δεν εμπαινα στη διαδικασια να καταλαβω αν με ενδιαφερει ή οχι η ζωή σου. Δεν ξερω τελικα ποσο καλο μας κανει να τα ψαχνουμε ολα. Μας αλλαζει τα δεδομενα. Αλλο θελουμε να ισχυει, αλλο πιστευουμε οτι ισχυει και τελικα τιποτα απο τα δυο δεν ισχυει.
Εχω μαθει να κρυβω και να κρυβομαι. Ψαχνω στους στιχους τα ανειπωτα συναισθηματα μου, ψαχνω να τα δω καπου γραμμενα γιατι εγω δεν θα τα πω ποτε ετσι οπως ειναι. Ποτε και σε κανεναν. Ουτε σε ΄σενα μικρε μου... Όχι γιατι δεν θελω, σε ΄σενα θελω, αλλα δεν ξερω αν μπορω... Εσυ τις αληθειες μου τις ηξερες πιο καλα απ' τον καθενα, τις διαβαζες στα ματια μου. Όλα τα διαβαζες, την χαρά, την ευχαριστηση, την αγαπη, τον φοβο, τον πονο (που ξεχειλιζε καποια περιοδο...)... Η σκεψη που δεν αντεχω να κανω ειναι μια: ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ "ΕΓΩ", Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ...
"Εσυ με ξερεις πιο πολυ απ'ολους στη ζωη μου, τα μαγικα ταξιδια μου τα εκανες κι εσυ..."
Ειχες εναν τροπο να μαγευεις τα παντα. Εδινες νοημα στα ανουσια, εκανες τις απλες στιγμες μεγαλεια, μεταμορφωνες τα δεδομενα σε πολυτελεια! Κι εγω εβλεπα στα ματια σου Ο,ΤΙ ακριβως χρειαζομουν για να ειμαι πληρης... Δεν μπορεσα ομως ποτε να το αποκτησω πραγματικα... Είδα την μορφή της πληροτητας αλλα οχι την μετουσιωση της σε πραξη... Υπηρχαν εμποδια... Βεβαια τα εφοδια που εχω αρκουν για να πλησιασω την πληροτητα. Ακομα κι αν την φτασω με καποιον αλλον τροπο, αν δεν υπαρχεις καπου κι εσυ, η πληροτητα θα ειναι κιβδηλη...
Μεσα στα μαυρα σου ματια εβρισκα το φως που χρειαζομουν και ταυτοχρονα το σκοταδι μεσα στο οποιο κρυβομουν... Πολυτιμα κι τα δυο... Ζουσαμε σε ενα μυστικο, τρεφομασταν απο αυτο, ηταν ο θησαυρος μας. Κι ακομα ειναι. Για πολλους δεν εχει αξια. Για εμας εχει. Μεσα απο αυτο το μυστικο γιναμε και οι δυο παιδια. Ψαχναμε απεγνωσμενα στιγμες μικρες που ομως θα ηταν δικες μας. Κανεις δεν θα μπορουσε να μπει, να μοιραστει ή και να κλέψει κατι απο αυτες. Ημασταν οι δυο μας... Φτιαξαμε τα δικα μας σκηνικα, παιξαμε τους δικους μας ρολους, υποδυθηκαμε αλλους... Αρκεστηκαμε στα λιγα ομως...
Η αληθεια μας κατεστρεψε... Μας ξεγυμνωσε... Η κασσετα που υπαγορευε το παραμυθι αρχισε να χαλαει... "Μασουσε τα λογια της...!" Δεν τελειωσε όμως... Όσο υπαρχουν οι ηρωες υπαρχει και η ιστορια... Καποια στιγμη πρεπει να ερθει το οριστικο τελος ή μια ομορφη συνέχεια... Λιγοτερο εμποδισμενη...
Τώρα που αντικρύζω πως μονο μαζι σου ειμαι "εγω", τώρα καταλαβαίνω ποσο ανάγκη έχω να ξαναγίνω "εγω"... Εστω και για λίγο...
ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.
Έλα λίγο μόνο για λίγο
μέσα μου σιωπή
μίλα μου εσύ
όλη μου η ζωή στα χέρια σου κλεισμένη.
Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.
Έλα λίγο μόνο για λίγο...
Ε.Βιτάλη
Σκεψεις που μου παγωνουν το αιμα...
Ακινητοποιουν τα παντα μεσα μου...
Αλλαζουν πραγματικά όλα ή θελουμε να πιστευουμε οτι αλλαζουν???
Άλλο "εγω" ήμουν περυσι και άλλο "εγω" ειμαι τωρα.
Περυσι εψαχνα το καθε τι. Δεν αφηνα τιποτα διχως αναλυση.
Φετος εχω γινει "πολυασχολη", δεν εχω τον χρονο να αναλυσω... Ελεγα επι εναν χρονο σε ολους και στον εαυτο μου οτι δεν με απασχολει τι κανεις, πως εισαι, αν εισαι καλα... Και οντως δεν με απασχολουσε... Ή μαλλον δεν εμπαινα στη διαδικασια να καταλαβω αν με ενδιαφερει ή οχι η ζωή σου. Δεν ξερω τελικα ποσο καλο μας κανει να τα ψαχνουμε ολα. Μας αλλαζει τα δεδομενα. Αλλο θελουμε να ισχυει, αλλο πιστευουμε οτι ισχυει και τελικα τιποτα απο τα δυο δεν ισχυει.
Εχω μαθει να κρυβω και να κρυβομαι. Ψαχνω στους στιχους τα ανειπωτα συναισθηματα μου, ψαχνω να τα δω καπου γραμμενα γιατι εγω δεν θα τα πω ποτε ετσι οπως ειναι. Ποτε και σε κανεναν. Ουτε σε ΄σενα μικρε μου... Όχι γιατι δεν θελω, σε ΄σενα θελω, αλλα δεν ξερω αν μπορω... Εσυ τις αληθειες μου τις ηξερες πιο καλα απ' τον καθενα, τις διαβαζες στα ματια μου. Όλα τα διαβαζες, την χαρά, την ευχαριστηση, την αγαπη, τον φοβο, τον πονο (που ξεχειλιζε καποια περιοδο...)... Η σκεψη που δεν αντεχω να κανω ειναι μια: ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ "ΕΓΩ", Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ...
"Εσυ με ξερεις πιο πολυ απ'ολους στη ζωη μου, τα μαγικα ταξιδια μου τα εκανες κι εσυ..."
Ειχες εναν τροπο να μαγευεις τα παντα. Εδινες νοημα στα ανουσια, εκανες τις απλες στιγμες μεγαλεια, μεταμορφωνες τα δεδομενα σε πολυτελεια! Κι εγω εβλεπα στα ματια σου Ο,ΤΙ ακριβως χρειαζομουν για να ειμαι πληρης... Δεν μπορεσα ομως ποτε να το αποκτησω πραγματικα... Είδα την μορφή της πληροτητας αλλα οχι την μετουσιωση της σε πραξη... Υπηρχαν εμποδια... Βεβαια τα εφοδια που εχω αρκουν για να πλησιασω την πληροτητα. Ακομα κι αν την φτασω με καποιον αλλον τροπο, αν δεν υπαρχεις καπου κι εσυ, η πληροτητα θα ειναι κιβδηλη...
Μεσα στα μαυρα σου ματια εβρισκα το φως που χρειαζομουν και ταυτοχρονα το σκοταδι μεσα στο οποιο κρυβομουν... Πολυτιμα κι τα δυο... Ζουσαμε σε ενα μυστικο, τρεφομασταν απο αυτο, ηταν ο θησαυρος μας. Κι ακομα ειναι. Για πολλους δεν εχει αξια. Για εμας εχει. Μεσα απο αυτο το μυστικο γιναμε και οι δυο παιδια. Ψαχναμε απεγνωσμενα στιγμες μικρες που ομως θα ηταν δικες μας. Κανεις δεν θα μπορουσε να μπει, να μοιραστει ή και να κλέψει κατι απο αυτες. Ημασταν οι δυο μας... Φτιαξαμε τα δικα μας σκηνικα, παιξαμε τους δικους μας ρολους, υποδυθηκαμε αλλους... Αρκεστηκαμε στα λιγα ομως...
Η αληθεια μας κατεστρεψε... Μας ξεγυμνωσε... Η κασσετα που υπαγορευε το παραμυθι αρχισε να χαλαει... "Μασουσε τα λογια της...!" Δεν τελειωσε όμως... Όσο υπαρχουν οι ηρωες υπαρχει και η ιστορια... Καποια στιγμη πρεπει να ερθει το οριστικο τελος ή μια ομορφη συνέχεια... Λιγοτερο εμποδισμενη...
Τώρα που αντικρύζω πως μονο μαζι σου ειμαι "εγω", τώρα καταλαβαίνω ποσο ανάγκη έχω να ξαναγίνω "εγω"... Εστω και για λίγο...
ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.
Έλα λίγο μόνο για λίγο
μέσα μου σιωπή
μίλα μου εσύ
όλη μου η ζωή στα χέρια σου κλεισμένη.
Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.
Έλα λίγο μόνο για λίγο...
Ε.Βιτάλη
Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008
Π Ε Ι Σ Μ Α . . .
"Έντονη και παράλογη επιμονή σε ορισμένη γνώμη ή ενέργεια,
ισχυρογνωμοσύνη, γινάτι."
Έτσι ορίζεται στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό η λέξη "πείσμα". Σύμφωνα με τον ορισμό αυτόν, το πείσμα είναι κάτι παράλογο. Κατ' εμέ, το πείσμα είναι κάτι απόλυτα υγιές γιατί απλώς εκφράζει την ισχυρή θέληση...
Εχω στο ενεργητικο μου μεσα σε λιγες μερες ηδη δυο αποπειρες να σε συναντησω... Και οι δυο αποτυχημενες. Οσο κι αν θελω να σε δω, οσο κι αν κρινω οτι ειμαι ετοιμη να σε αντιμετωπισω μετα απο εναν χρονο απουσιας, υπαρχει κατι που δεν ξερω αν λεγεται Θεος, μοιρα, καρμα κλπ, παντως όπως και να αποκαλειται αρνειται να συμβαλει, αρνειται να με βοηθησει να σε δω... Στεκομαι κοντα στη δουλεια σου, ξερω την ωρα που σχολας ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ... Γ Ι Α Τ Ι ; ; ;
Δεν φαντάζεσαι ποσο δυσκολο μου ηταν να αποφασισω να σε δω. Η πραξη ειναι ακομα δυσκολοτερη. Επιχειρηση τρελας. Τα ποδια τρεμουν, η φωνη μετα δυσκολιας βγαινει, η καρδια βροντα, το μυαλο απουσιαζει... Το αγχος αυξάνεται καθως τα δευτερόλεπτα αγωνιζονται να προσπερασουν το ενα το αλλο... Τρεμω μην δω καποιον γνωστο και με ρωτησει "τι κανεις εδω;"... "Κι αμα δω κανεναν φιλο τρεμω μη με θυμηθει, πεθαμενες καλησπερες δεν γουσταρω να μου πει..." Και καθώς κυλά ο χρονος, καθως εχω μετρησει 10.000 τσιγάρα, τα φωτα της εταιρείας σβήνουν και μαζί σβήνουν και οι ελπιδες μου να σε δω... Κι εκεί που απελπίζονται οι ελπίδες, εκεί που η αναμονη δεν εχει λογο υπαρξης, εκει που παιρνω τον δρομο της επιστροφης δίχως θησαυρό στα χέρια, εκεί αρχίζει η ΦΘΟΡΑ...
Συνειδητοποιώ οτι κατι δεν παει καλα, οτι κατι δεν με θελει... Και δυο πραγματα ειναι δυνατο να συμβουν: πρωτον, να ταχθω με τη "δυναμη" που δεν θελει να σε δω, να αφεθω στα χερια της και να συνειδητοποιησω οτι αδικως παλευω, οτι δεν εχει νοημα, μαλλον δεν πρεπει να σε δω ή δεν είναι η σωστή στιγμη, να μην ξαναπροσπαθησω στο αμεσο μελλον και αργοτερα βλεπουμε... Το δευτερο που μπορει να συμβει ειναι να ΠΕΙΣΜΩΣΩ! Καλως ή κακώς αυτή την φορά έπαθα ακριβώς αυτό...
Μεχρι χθες η σκεψη μιας ενδεχομενης συναντησης μας συντροφευοταν απο την λεξη ΦΟΒΟΣ. Απο σημερα η ιδια σκεψη εχει συντροφια την λεξη ΠΟΘΟΣ.
Ο ποθος ως απορροια του πεισματος μπορει να ειναι καταστρεπτικος. Θα ανησυχουσα μικρε μου αν μεταξυ μας υπηρχε κατι που δεν ειναι καταστρεπτικο. Νομιζω οτι πλεον μαθαμε πως λειτουργουμε: καταστρεφομαστε και ξαναγεννιομαστε, ανανεωνουμε την καταστροφη μας ή την γέννηση μας, παντα στα ακρα κινουμασταν, ποτε μεση κατασταση, ποτε μετρια πραγματα, τα μετρια ειναι για τους μετριους, κι εμεις μετριοι δεν ειμαστε, ηλιθιοι ειμαστε γιατι κρεμομαστε απο τα ρουχα του φοβου χρονια τωρα.
Γιατι κι ο φοβος στο βαθος του περιεχει πεισμα. Αρνουμαστε να αποκτησουμε θαρρος, μας καθησυχαζει το γεγονος οτι φοβομαστε, εμμενουμε στην αδρανεια ανεξαρτητα απο το αν μας αρεσει ή οχι, τη συνηθιζουμε, στεκομαστε εκει και δειλιαζουμε να "παιξουμε", να ρισκαρουμε, να δουμε κατι διαφορετικο...
Ενα μικρο παιδι μεσα μου που συνηθως του δενω στο στομα για να μην ακουω τις αληθειες που φωναζει, τις τελευταιες μερες μου σιγοψιθυριζει την λεξη ΥΠΟΜΟΝΗ. Παντα με εκνευριζε αυτη η λεξη... Και παντα εθελουσια ή μη την εκανα πραξη... Κουραστηκα να "υπομενω την υπομονη", αν και ξερω οτι ειναι σοφη...
"Τοσα χρονια μες στους χαρτες μου σε ψαχνω..."<-συνηθεις υποπτοι,ημερολογιο
αλλά
"Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση <- Αλεξιου, πρωινο τσιγαρο
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή"...
ΠΕΙΣΜΑ
Kαι δε θ'αφήσω άλλη χαρά
να γίνει πάλι μοναξιά
ούτε θα χάσω άλλη ζωή
για ένα θαύμα που αργεί
Και δε θα πιω άλλο νερό
αν δεν το βρω σε ποταμό
σώμα αν δε γίνει η καρδιά
σώμα δε θα'χω για αγκαλιά.
Και δε θα δώσω άλλο φιλί
άμα δε γίνεις στόμα εσύ
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω
δε θα'χω μάτια να σε δω,
δε θα'χω μάτια να σε δω
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω.
Όπου αρχίζει μια γιορτή
κρυφά ανοίγει μια πληγή
τρόπο θα βρω να γιατρευτώ
πείσμα εσείς - πείσμα κι εγώ.
Και δε θα δώσω άλλο φιλί
άμα δε γίνεις στόμα εσύ
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω
δε θα 'χω μάτια να σε δω,
δε θα 'χω μάτια να σε δω
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω.
ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ
ισχυρογνωμοσύνη, γινάτι."
Έτσι ορίζεται στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό η λέξη "πείσμα". Σύμφωνα με τον ορισμό αυτόν, το πείσμα είναι κάτι παράλογο. Κατ' εμέ, το πείσμα είναι κάτι απόλυτα υγιές γιατί απλώς εκφράζει την ισχυρή θέληση...
Εχω στο ενεργητικο μου μεσα σε λιγες μερες ηδη δυο αποπειρες να σε συναντησω... Και οι δυο αποτυχημενες. Οσο κι αν θελω να σε δω, οσο κι αν κρινω οτι ειμαι ετοιμη να σε αντιμετωπισω μετα απο εναν χρονο απουσιας, υπαρχει κατι που δεν ξερω αν λεγεται Θεος, μοιρα, καρμα κλπ, παντως όπως και να αποκαλειται αρνειται να συμβαλει, αρνειται να με βοηθησει να σε δω... Στεκομαι κοντα στη δουλεια σου, ξερω την ωρα που σχολας ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ... Γ Ι Α Τ Ι ; ; ;
Δεν φαντάζεσαι ποσο δυσκολο μου ηταν να αποφασισω να σε δω. Η πραξη ειναι ακομα δυσκολοτερη. Επιχειρηση τρελας. Τα ποδια τρεμουν, η φωνη μετα δυσκολιας βγαινει, η καρδια βροντα, το μυαλο απουσιαζει... Το αγχος αυξάνεται καθως τα δευτερόλεπτα αγωνιζονται να προσπερασουν το ενα το αλλο... Τρεμω μην δω καποιον γνωστο και με ρωτησει "τι κανεις εδω;"... "Κι αμα δω κανεναν φιλο τρεμω μη με θυμηθει, πεθαμενες καλησπερες δεν γουσταρω να μου πει..." Και καθώς κυλά ο χρονος, καθως εχω μετρησει 10.000 τσιγάρα, τα φωτα της εταιρείας σβήνουν και μαζί σβήνουν και οι ελπιδες μου να σε δω... Κι εκεί που απελπίζονται οι ελπίδες, εκεί που η αναμονη δεν εχει λογο υπαρξης, εκει που παιρνω τον δρομο της επιστροφης δίχως θησαυρό στα χέρια, εκεί αρχίζει η ΦΘΟΡΑ...
Συνειδητοποιώ οτι κατι δεν παει καλα, οτι κατι δεν με θελει... Και δυο πραγματα ειναι δυνατο να συμβουν: πρωτον, να ταχθω με τη "δυναμη" που δεν θελει να σε δω, να αφεθω στα χερια της και να συνειδητοποιησω οτι αδικως παλευω, οτι δεν εχει νοημα, μαλλον δεν πρεπει να σε δω ή δεν είναι η σωστή στιγμη, να μην ξαναπροσπαθησω στο αμεσο μελλον και αργοτερα βλεπουμε... Το δευτερο που μπορει να συμβει ειναι να ΠΕΙΣΜΩΣΩ! Καλως ή κακώς αυτή την φορά έπαθα ακριβώς αυτό...
Μεχρι χθες η σκεψη μιας ενδεχομενης συναντησης μας συντροφευοταν απο την λεξη ΦΟΒΟΣ. Απο σημερα η ιδια σκεψη εχει συντροφια την λεξη ΠΟΘΟΣ.
Ο ποθος ως απορροια του πεισματος μπορει να ειναι καταστρεπτικος. Θα ανησυχουσα μικρε μου αν μεταξυ μας υπηρχε κατι που δεν ειναι καταστρεπτικο. Νομιζω οτι πλεον μαθαμε πως λειτουργουμε: καταστρεφομαστε και ξαναγεννιομαστε, ανανεωνουμε την καταστροφη μας ή την γέννηση μας, παντα στα ακρα κινουμασταν, ποτε μεση κατασταση, ποτε μετρια πραγματα, τα μετρια ειναι για τους μετριους, κι εμεις μετριοι δεν ειμαστε, ηλιθιοι ειμαστε γιατι κρεμομαστε απο τα ρουχα του φοβου χρονια τωρα.
Γιατι κι ο φοβος στο βαθος του περιεχει πεισμα. Αρνουμαστε να αποκτησουμε θαρρος, μας καθησυχαζει το γεγονος οτι φοβομαστε, εμμενουμε στην αδρανεια ανεξαρτητα απο το αν μας αρεσει ή οχι, τη συνηθιζουμε, στεκομαστε εκει και δειλιαζουμε να "παιξουμε", να ρισκαρουμε, να δουμε κατι διαφορετικο...
Ενα μικρο παιδι μεσα μου που συνηθως του δενω στο στομα για να μην ακουω τις αληθειες που φωναζει, τις τελευταιες μερες μου σιγοψιθυριζει την λεξη ΥΠΟΜΟΝΗ. Παντα με εκνευριζε αυτη η λεξη... Και παντα εθελουσια ή μη την εκανα πραξη... Κουραστηκα να "υπομενω την υπομονη", αν και ξερω οτι ειναι σοφη...
"Τοσα χρονια μες στους χαρτες μου σε ψαχνω..."<-συνηθεις υποπτοι,ημερολογιο
αλλά
"Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση <- Αλεξιου, πρωινο τσιγαρο
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή"...
ΠΕΙΣΜΑ
Kαι δε θ'αφήσω άλλη χαρά
να γίνει πάλι μοναξιά
ούτε θα χάσω άλλη ζωή
για ένα θαύμα που αργεί
Και δε θα πιω άλλο νερό
αν δεν το βρω σε ποταμό
σώμα αν δε γίνει η καρδιά
σώμα δε θα'χω για αγκαλιά.
Και δε θα δώσω άλλο φιλί
άμα δε γίνεις στόμα εσύ
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω
δε θα'χω μάτια να σε δω,
δε θα'χω μάτια να σε δω
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω.
Όπου αρχίζει μια γιορτή
κρυφά ανοίγει μια πληγή
τρόπο θα βρω να γιατρευτώ
πείσμα εσείς - πείσμα κι εγώ.
Και δε θα δώσω άλλο φιλί
άμα δε γίνεις στόμα εσύ
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω
δε θα 'χω μάτια να σε δω,
δε θα 'χω μάτια να σε δω
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω.
ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ
Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008
ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΠΟΤΕ...
Ενα ονειρο αποτελεσε αφορμη για μια ενδοσκοπηση. Ειναι επιπονες οι ενδοσκοπησεις, κυριως οταν εχεις κοπιασει να αποκτησεις μια πιο "ρηχη" ματια για τα πραγματα... Μαλλον δεν αντεξα να τα βλεπω ολα μεσα απο μια αβαθη οπτικη γωνια. Ουτως η αλλως ειναι οξυμωρο απο πλευρας μου να ισχυριζομαι αφ'ενος οτι ολα εχουν την ουσια και το νοημα τους αρκει να εχεις την θεληση και την υπομονη να τα ψαξεις και αφ'ετερου να αντικρυζω φευγαλαια τα γεγονοτα. Οσο πιο επιπονη ειναι η ενδοσκοπηση τοσο πιο θλιβερη σου φαινεται η αληθεια, αλλα τοσο πιο πολυτιμη ειναι για την πορεια σου...
Οι συνειδητοποιησεις των τελευταιων ημερων συντροφευονται απο δακρυα. Ειχα καιρο να κλαψω για 'σενα... Κι οσο περισσοτερο ψαχνομαι τοσο πιο πολλα αποθεματα πονου ανακαλυπτω. Ποτε εξαλειφεται ο πονος; Ποτε παυει πραγματικα να υπαρχει; Ποτε ξεχνας οτι υπηρξε; Ξεχνας ποτε απολυτα;... Ή απλως ξεχνας να θυμασαι;
Αραγε με σκεφτεσαι;... H αληθεια ειναι οτι υπαρχουν στιγμες που νιωθω τη σκεψη σου να γαντζωνεται απ'την ψυχη μου... Περιεργη αισθηση, δυσκολα περιγραφεται... Απαλλαχτηκες μικρε μου; Ή ακόμα κι εσύ, όπως κι εγω, βαδιζεις στα χναρια της απολυτης αποκολλησης;
Αν είμαι μονο στο μυαλο σου, τοτε να το ξερεις, καποια στιγμη θα φυγω τελειως... Οριστικά...
Εσυ ομως, εκτος απο το μυαλο, κατακλυζεις και την ψυχη... Κι οποιος καταφερει να τρυπωσει σε αυτα τα δωματια δεν νεκρωνεται ποτε, μενει αιωνια εκει, ζει αλωβητος.
Η ζωή μου ειναι το αποτελεσμα της παρουσιας σου σε αυτην. Σκεφτομαι τι εγινα επειδη εμφανιστηκες στο δρομο μου και ολα αυτα που θα ειχα γινει αν δεν σε συναντουσα. Αν μου δινοταν η ευκαιρια να γυρισω πισω τον χρονο και να αποφασισω αν θελω ή οχι να σε γνωρισω, θα επελεγα να σε ζησω (οσο και οπως σε εζησα)... Κι ας μην σε χορτασα, κι ας ηταν ολα μια στιγμη, κι ας ηταν ολα μισα, ημιτελη...
Με τρομαζεις... Ακομα... Με τρομαζουν περισσοτερο αυτα που νιωθω για 'σενα. Τρομαζω που δεν στερευω. Τρομαζω που δεν μπορω να νιωσω για αλλον ουτε το ημισυ των οσων νιωθω για ΄σενα... Εχουμε αφησει ανοιχτους λογαριασμους. Χρωσταμε και οι δυο... Χρωσταμε οσα στερησαμε και στερηθηκαμε, οσα στερουμαστε ακομα. Χρωσταμε εξηγησεις εκατερωθεν. Ας ερθουν οι εξηγησεις και ολα τα αλλα τα βρισκουμε. Ο,τι υπήρξε το εβλεπα, το ενιωθα, αλλα ποτε δεν σε ακουσα να το λες. ''Επεα πτεροεντα", το γνωριζω, οι πραξεις εχουν μεγαλυτερη σημασια, ειναι πιο αυθεντικες, αλλα υπαρχουν λογια που εχεις αναγκη να τα ακουσεις... Κι εγω περιμενω τη στιγμη που θα μιλησεις... Όχι μονο με τα ματια, αλλα με τη φωνη σου... Τη φωνη που εχω επιθυμησει... Τα ματια που εχω εναν χρονο να αντικρυσω... Τον ανθρωπο που μου λειπει...
Καποτε πιστεψες σε 'μενα... Παρ' ολο που εξαιτιας σου και ταυτοχρονα αθελα σου αποδυναμωθηκα πριν μερικα χρονια, εσυ ησουν εκει, με στηριξες με τον τροπο σου, μου εδωσες ενεργεια. Τα λόγια σου ηταν λιγα αλλα αποτελουσαν χαδι που απαλυνε τις δυσκολιες και ενεργοποιησε την αδρανεια εκτοπιζοντας με φορα τις δυναμεις προς τα εμπρος... Μόνο και μόνο γι'αυτό η ευγνωμοσυνη μου ειναι τεραστια. Ίσως αυτό είναι που μου λείπει, η στηριξη σου... Σ'ευχαριστώ για όλα μικρέ μου... Μην αλλαξεις ποτέ...
Μην αλλάξεις ποτέ
Πρώτη αγάπη και πάντα τελευταίο θρανίο
μέρες όμορφες πέρασαν, μέρες για δυο
που τα χέρια σου χάριζες στ’ άδεια μου χέρια
και στα μάτια σου έβλεπα ήλιους κι αστέρια.
Στης ψυχής σου το άβατο ακόμα βαδίζω
το δωμάτιο με νότες και λέξεις γεμίζω
τραγουδάω με βραχνή φωνή όπως και τότε
τα τραγούδια με φέρνουν στα παλιά πότε-πότε..
Μην αλλάξεις ποτέ…
Θα περάσω μία μέρα στις οκτώ να σε πάρω
για να πιω ένα ποτό να καπνίσεις τσιγάρο
να τα πούμε λιγάκι σαν φωτιά να ροδίσεις
όταν πω σ’ αγαπώ και δεν θες να απαντήσεις.
Στη βροχή να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι
να βρεθούμε για λίγο στο δικό μας πλανήτη
και πριν φύγει η χαρά, πριν χαθείς μες στη νύχτα
μ ’αγκαλιές και φιλιά να σου πω, καληνύχτα…
Μην αλλάξεις ποτέ…
ΓΙΩΡΓΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Οι συνειδητοποιησεις των τελευταιων ημερων συντροφευονται απο δακρυα. Ειχα καιρο να κλαψω για 'σενα... Κι οσο περισσοτερο ψαχνομαι τοσο πιο πολλα αποθεματα πονου ανακαλυπτω. Ποτε εξαλειφεται ο πονος; Ποτε παυει πραγματικα να υπαρχει; Ποτε ξεχνας οτι υπηρξε; Ξεχνας ποτε απολυτα;... Ή απλως ξεχνας να θυμασαι;
Αραγε με σκεφτεσαι;... H αληθεια ειναι οτι υπαρχουν στιγμες που νιωθω τη σκεψη σου να γαντζωνεται απ'την ψυχη μου... Περιεργη αισθηση, δυσκολα περιγραφεται... Απαλλαχτηκες μικρε μου; Ή ακόμα κι εσύ, όπως κι εγω, βαδιζεις στα χναρια της απολυτης αποκολλησης;
Αν είμαι μονο στο μυαλο σου, τοτε να το ξερεις, καποια στιγμη θα φυγω τελειως... Οριστικά...
Εσυ ομως, εκτος απο το μυαλο, κατακλυζεις και την ψυχη... Κι οποιος καταφερει να τρυπωσει σε αυτα τα δωματια δεν νεκρωνεται ποτε, μενει αιωνια εκει, ζει αλωβητος.
Η ζωή μου ειναι το αποτελεσμα της παρουσιας σου σε αυτην. Σκεφτομαι τι εγινα επειδη εμφανιστηκες στο δρομο μου και ολα αυτα που θα ειχα γινει αν δεν σε συναντουσα. Αν μου δινοταν η ευκαιρια να γυρισω πισω τον χρονο και να αποφασισω αν θελω ή οχι να σε γνωρισω, θα επελεγα να σε ζησω (οσο και οπως σε εζησα)... Κι ας μην σε χορτασα, κι ας ηταν ολα μια στιγμη, κι ας ηταν ολα μισα, ημιτελη...
Με τρομαζεις... Ακομα... Με τρομαζουν περισσοτερο αυτα που νιωθω για 'σενα. Τρομαζω που δεν στερευω. Τρομαζω που δεν μπορω να νιωσω για αλλον ουτε το ημισυ των οσων νιωθω για ΄σενα... Εχουμε αφησει ανοιχτους λογαριασμους. Χρωσταμε και οι δυο... Χρωσταμε οσα στερησαμε και στερηθηκαμε, οσα στερουμαστε ακομα. Χρωσταμε εξηγησεις εκατερωθεν. Ας ερθουν οι εξηγησεις και ολα τα αλλα τα βρισκουμε. Ο,τι υπήρξε το εβλεπα, το ενιωθα, αλλα ποτε δεν σε ακουσα να το λες. ''Επεα πτεροεντα", το γνωριζω, οι πραξεις εχουν μεγαλυτερη σημασια, ειναι πιο αυθεντικες, αλλα υπαρχουν λογια που εχεις αναγκη να τα ακουσεις... Κι εγω περιμενω τη στιγμη που θα μιλησεις... Όχι μονο με τα ματια, αλλα με τη φωνη σου... Τη φωνη που εχω επιθυμησει... Τα ματια που εχω εναν χρονο να αντικρυσω... Τον ανθρωπο που μου λειπει...
Καποτε πιστεψες σε 'μενα... Παρ' ολο που εξαιτιας σου και ταυτοχρονα αθελα σου αποδυναμωθηκα πριν μερικα χρονια, εσυ ησουν εκει, με στηριξες με τον τροπο σου, μου εδωσες ενεργεια. Τα λόγια σου ηταν λιγα αλλα αποτελουσαν χαδι που απαλυνε τις δυσκολιες και ενεργοποιησε την αδρανεια εκτοπιζοντας με φορα τις δυναμεις προς τα εμπρος... Μόνο και μόνο γι'αυτό η ευγνωμοσυνη μου ειναι τεραστια. Ίσως αυτό είναι που μου λείπει, η στηριξη σου... Σ'ευχαριστώ για όλα μικρέ μου... Μην αλλαξεις ποτέ...
Μην αλλάξεις ποτέ
Πρώτη αγάπη και πάντα τελευταίο θρανίο
μέρες όμορφες πέρασαν, μέρες για δυο
που τα χέρια σου χάριζες στ’ άδεια μου χέρια
και στα μάτια σου έβλεπα ήλιους κι αστέρια.
Στης ψυχής σου το άβατο ακόμα βαδίζω
το δωμάτιο με νότες και λέξεις γεμίζω
τραγουδάω με βραχνή φωνή όπως και τότε
τα τραγούδια με φέρνουν στα παλιά πότε-πότε..
Μην αλλάξεις ποτέ…
Θα περάσω μία μέρα στις οκτώ να σε πάρω
για να πιω ένα ποτό να καπνίσεις τσιγάρο
να τα πούμε λιγάκι σαν φωτιά να ροδίσεις
όταν πω σ’ αγαπώ και δεν θες να απαντήσεις.
Στη βροχή να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι
να βρεθούμε για λίγο στο δικό μας πλανήτη
και πριν φύγει η χαρά, πριν χαθείς μες στη νύχτα
μ ’αγκαλιές και φιλιά να σου πω, καληνύχτα…
Μην αλλάξεις ποτέ…
ΓΙΩΡΓΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008
"ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ..."
(Η ακόλουθη αφιέρωση απευθύνεται στον καλυτερο μου φίλο...)
Η λεξη φιλια ειναι ιερη και οι λιθοι με τους οποιους τη χτιζεις, ακομα ιεροτεροι. Νιωθω τόσο τυχερη που εισαι στη ζωη μου που αδυνατω να το εκφρασω με λεξεις.
Ενιωσα περιεργα οταν συνειδητοποιησα πριν μερικα χρονια οτι κανενας δεν μπορει να καταλαβει απολυτα τον αλλον. Απομυθοποιησα την λεξη "φιλια". Απορησα για πολλα... Αμφισβητησα ακομη περισσοτερα, μεχρι που αντιληφθηκα οτι ο φιλος δεν ειναι διπλα σου επειδη μπορει να νιωσει ό,τι ακριβως νιωθεις εσυ. Είναι διπλα σου γιατι μπορει να σε ΑΚΟΥΣΕΙ, να προσπαθησει να καταλαβει εστω και ενα μικρο ποσοστο των οσων αισθανεσαι, μα πανω απ'ολα να σε ακουσει. Να μη φοβασαι να μιλησεις για τα συναισθηματα σου, για τις σκεψεις σου. Να μη φοβασαι την κριτικη.
Ως σκορπιος ειμαι κρυψινους, εσωστρεφης. Παλαιοτερα υπηρχαν σκεψεις και "ενοχικα" βιωματα για τα οποια δυσκολευομουν να μιλησω σε καποιον. Με βοήθησες να απενοχοποιησω τα "θελω" μου, να μην κατηγορω τον εαυτο μου για οσα νιωθω. Χέρι-χερι πορευτηκαμε, αναζητησαμε, μαθαμε και βγηκαμε πιο δυνατοι. Χαρη σε 'σένα εμαθα οτι ο καθενας εχει δικαιωμα στην αληθεια και φυσικα στη δικη του ευτυχια. Πολλα απ'αυτα που του συμβαινουν δεν τα εχει επιλεξει. Εχει ομως δυο λυσεις: να καθεται να κλαιει και να "βριζει" τη μοιρα για οσα του εστειλε, να ζει δηλαδη σ'ενα τοπιο που εχει ο ιδιος βαψει μαυρο ή να προσπαθησει με τα υπαρχοντα χρωματα να δημιουργησει ενα φωτεινοτερο τοπιο, να προσαρμοστει σ'αυτο και εν τελει να το αγαπησει. Αυτο προσπαθησαμε να κανουμε και οι δυο. Ο ενας εδειχνε στον αλλον τα χρωματα που τον περιτριγυριζαν, τον βοηθουσε, δεν τον κατηυθυνε, τον στηριζε στη δημιουργια του τοπιου του.
Περασαμε και οι δυο απο καταιγιδες, πέσαμε σε γκρεμους, χαθηκαμε σε υποθεσεις, βυθιστηκαμε στο φοβο αλλα σταθηκαμε στα ποδια μας!
Οι δυσκολίες ειναι μεσα στη ζωη. Εμποδια υπαρχουν παντου. Είμαστε δυο ομως... Ο ενας θα σηκωνει τον αλλον ψηλα, θα τον παιρνει αγκαλια και ετσι θα τα προσπερναμε ολα! Συνοδοιποροι στην ανηφορα! Συμμαθητες με δασκαλα τη ζωη! Δεν εχουμε να φοβηθουμε τιποτα, μονο γνωση θα πλημμυρισει τις ψυχες μας... Και η γνωση ειναι δυναμη!
Σ'ευχαριστώ που με εκανες να ξεφυγω απο τις προκαταληψεις, να συνειδητοποιησω οτι ο καθενας ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, εχει δικαιωματα που δεν μπορει κανενας να του τα αφαιρεσει. Εκανες τις θεωριες μας και τις συνειδητοποιησεις μας πραξεις και τωρα πια σε βλεπω να χαμογελας! Σ'ευχαριστω που εισαι στη ζωή μου...! Μη σταματησεις ποτε να χαμογελας...
Για το χαμόγελό σου
Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει
και για το βάδισμά σου το γλυκό
που μόνο όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει
Αυτό το χάδι που 'ναι τόσο τρυφερό
είναι από χέρια που σκληρά έχουν παλέψει
κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν
δεν τ' άκουσα ποτέ πικρή να πούνε λέξη
Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις
που με κουράγιο με γεμίζει αν το δω
και χάνονται με μιας τα σύννεφα της λύπης
Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ
όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω
και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ
θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γειρω
Ν.Παπάζογλου
Η λεξη φιλια ειναι ιερη και οι λιθοι με τους οποιους τη χτιζεις, ακομα ιεροτεροι. Νιωθω τόσο τυχερη που εισαι στη ζωη μου που αδυνατω να το εκφρασω με λεξεις.
Ενιωσα περιεργα οταν συνειδητοποιησα πριν μερικα χρονια οτι κανενας δεν μπορει να καταλαβει απολυτα τον αλλον. Απομυθοποιησα την λεξη "φιλια". Απορησα για πολλα... Αμφισβητησα ακομη περισσοτερα, μεχρι που αντιληφθηκα οτι ο φιλος δεν ειναι διπλα σου επειδη μπορει να νιωσει ό,τι ακριβως νιωθεις εσυ. Είναι διπλα σου γιατι μπορει να σε ΑΚΟΥΣΕΙ, να προσπαθησει να καταλαβει εστω και ενα μικρο ποσοστο των οσων αισθανεσαι, μα πανω απ'ολα να σε ακουσει. Να μη φοβασαι να μιλησεις για τα συναισθηματα σου, για τις σκεψεις σου. Να μη φοβασαι την κριτικη.
Ως σκορπιος ειμαι κρυψινους, εσωστρεφης. Παλαιοτερα υπηρχαν σκεψεις και "ενοχικα" βιωματα για τα οποια δυσκολευομουν να μιλησω σε καποιον. Με βοήθησες να απενοχοποιησω τα "θελω" μου, να μην κατηγορω τον εαυτο μου για οσα νιωθω. Χέρι-χερι πορευτηκαμε, αναζητησαμε, μαθαμε και βγηκαμε πιο δυνατοι. Χαρη σε 'σένα εμαθα οτι ο καθενας εχει δικαιωμα στην αληθεια και φυσικα στη δικη του ευτυχια. Πολλα απ'αυτα που του συμβαινουν δεν τα εχει επιλεξει. Εχει ομως δυο λυσεις: να καθεται να κλαιει και να "βριζει" τη μοιρα για οσα του εστειλε, να ζει δηλαδη σ'ενα τοπιο που εχει ο ιδιος βαψει μαυρο ή να προσπαθησει με τα υπαρχοντα χρωματα να δημιουργησει ενα φωτεινοτερο τοπιο, να προσαρμοστει σ'αυτο και εν τελει να το αγαπησει. Αυτο προσπαθησαμε να κανουμε και οι δυο. Ο ενας εδειχνε στον αλλον τα χρωματα που τον περιτριγυριζαν, τον βοηθουσε, δεν τον κατηυθυνε, τον στηριζε στη δημιουργια του τοπιου του.
Περασαμε και οι δυο απο καταιγιδες, πέσαμε σε γκρεμους, χαθηκαμε σε υποθεσεις, βυθιστηκαμε στο φοβο αλλα σταθηκαμε στα ποδια μας!
Οι δυσκολίες ειναι μεσα στη ζωη. Εμποδια υπαρχουν παντου. Είμαστε δυο ομως... Ο ενας θα σηκωνει τον αλλον ψηλα, θα τον παιρνει αγκαλια και ετσι θα τα προσπερναμε ολα! Συνοδοιποροι στην ανηφορα! Συμμαθητες με δασκαλα τη ζωη! Δεν εχουμε να φοβηθουμε τιποτα, μονο γνωση θα πλημμυρισει τις ψυχες μας... Και η γνωση ειναι δυναμη!
Σ'ευχαριστώ που με εκανες να ξεφυγω απο τις προκαταληψεις, να συνειδητοποιησω οτι ο καθενας ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, εχει δικαιωματα που δεν μπορει κανενας να του τα αφαιρεσει. Εκανες τις θεωριες μας και τις συνειδητοποιησεις μας πραξεις και τωρα πια σε βλεπω να χαμογελας! Σ'ευχαριστω που εισαι στη ζωή μου...! Μη σταματησεις ποτε να χαμογελας...
Για το χαμόγελό σου
Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει
και για το βάδισμά σου το γλυκό
που μόνο όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει
Αυτό το χάδι που 'ναι τόσο τρυφερό
είναι από χέρια που σκληρά έχουν παλέψει
κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν
δεν τ' άκουσα ποτέ πικρή να πούνε λέξη
Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις
που με κουράγιο με γεμίζει αν το δω
και χάνονται με μιας τα σύννεφα της λύπης
Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ
όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω
και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ
θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γειρω
Ν.Παπάζογλου
Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008
"ΑΝ ΑΚΟΥΣ..."
Απορούσα για χρονια αν θα υπαρξει καποτε η στιγμη που εσυ δεν θα εισαι στη ζωη μου. Που δεν θα εισαι προτεραιοτητα, που δεν θα αποτελεις την ουσια της υπαρξης μου... Και τωρα βιωνω αυτην ακριβως την κατασταση... Δεν υπαρχεις... Πουθενα...
Δεν μ'αρεσει και πολυ αυτη η κατασταση της "ανουσιας" καθημερινοτητας. Μου λειπεις. Οχι συνεχεια, μονο καποιες στιγμες... Αυτο ομως δεν αλλάζει κατι. Μου λείπεις. Ζω, δεν αφήνω ούτε λεπτο να περασει ανεκμεταλλευτο κι αυτο δεν το εκανα παλια. Η διαφορα ειναι οτι ζω συνεχεια μικρα πραγματα, οχι και τοσο σημαντικα. Λείπεις εσυ και μαζι σου οι μεγαλες στιγμες, οι στιγμες που ηταν πληρεις εντασεων, συναισθηματων (καλων και μη), δρασης, προσπαθειας, ονειρων... Αυτά που βιωνω τον καιρο που ειμαι μακρια σου δεν μπορουν να πλησιασουν οσα ενιωσα και νιωθω για ΄σενα.
Τώρα σχοινοβατώ... Ψαχνω να βρω δυο ματια που να μοιαζουν στα δικα σου, που θα με κοιταζουν με τον ιδιο τροπο, που θα συνομιλουν με τα δικα μου, που θα με κερδισουν... Δεν τα βρισκω ομως... Αναζητω μια ψυχη που να κρυβει σαν θησαυρο τις ευαισθησιες της κι ας την προδιδουν τα ματια... Ψαχνω να βρω εσενα στα προσωπα των αλλων, μιας κι εσενα δεν μπορω να σε εχω... Ξερεις, ακομα ποναω... Λιγακι ομως...
Μην πιστεψεις οτι δεν θελω να σε δω... Απλως φοβαμαι... Τρεμω... Δεν με τρομαζει μια ενδεχομενη επιστροφη στην ιστορια μας, αυτο δεν θα γινει και το ξερω. Συνηθισα πια μακρια σου. Συνηθισα να μην υπαρχεις. Συνηθισα να ξυπναω και να μην σε σκεφτομαι. Παρ'όλα αυτα μια συναντηση μαζι σου θα συντροφευτει και απο μια σκληρη υπενθυμιση: θα συνειδητοποιησω για μια ακομα φορα ποσο πολυ σ'αγαπαω, ποσο πολυ θελω να ειμαι μαζι σου... Ξεχασα πια να κανω τετοιες σκεψεις, αλλα αν σε δω ξερω οτι δεν θα μπορεσω να τις αποφυγω. Αυτο φοβαμαι...
Κι αν σε δω; Θα αρχισουμε παλι τα ίδια; Θα λεμε οτι ειμαστε καλα και θα εννοουμε ''χαλια'', θα λεμε οτι ζουμε ηρεμα και θα εννοουμε ''αδιαφορα'', θα λεμε ''αντιο'' και ταυτοχρονα θα σκεφτομαστε την επομενη συναντηση μας. Και το χειροτερο ειναι οτι και οι δυο θα ξερουμε οτι ολο αυτο δε βγαζει πουθενα...
Απο τη μια νιωθω ανακουφισμενη που εχω απομακρυνθει απο 'σενα. Απο την αλλη ειναι πολυ ασχημο να συνηθιζεις και εν τελει να "αποδεχεσαι" την απουσια (ή μάλλον να ξεχνας την απουσια)...
Αν βρω τη δυναμη να σε δω, θα το κανω... Ξερω οτι με περιμενεις... Το νιωθω... "Αν ακούς, ακούω κι αυτά που δεν 'λες..."
Αν ακούς...
Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό
αν ακούς στις μουσικές σου πετώ.
Φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές.
Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είναι η αγάπη απάτητη γη.
Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες.
Φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη.
Χρήστος Θηβαίος
Δεν μ'αρεσει και πολυ αυτη η κατασταση της "ανουσιας" καθημερινοτητας. Μου λειπεις. Οχι συνεχεια, μονο καποιες στιγμες... Αυτο ομως δεν αλλάζει κατι. Μου λείπεις. Ζω, δεν αφήνω ούτε λεπτο να περασει ανεκμεταλλευτο κι αυτο δεν το εκανα παλια. Η διαφορα ειναι οτι ζω συνεχεια μικρα πραγματα, οχι και τοσο σημαντικα. Λείπεις εσυ και μαζι σου οι μεγαλες στιγμες, οι στιγμες που ηταν πληρεις εντασεων, συναισθηματων (καλων και μη), δρασης, προσπαθειας, ονειρων... Αυτά που βιωνω τον καιρο που ειμαι μακρια σου δεν μπορουν να πλησιασουν οσα ενιωσα και νιωθω για ΄σενα.
Τώρα σχοινοβατώ... Ψαχνω να βρω δυο ματια που να μοιαζουν στα δικα σου, που θα με κοιταζουν με τον ιδιο τροπο, που θα συνομιλουν με τα δικα μου, που θα με κερδισουν... Δεν τα βρισκω ομως... Αναζητω μια ψυχη που να κρυβει σαν θησαυρο τις ευαισθησιες της κι ας την προδιδουν τα ματια... Ψαχνω να βρω εσενα στα προσωπα των αλλων, μιας κι εσενα δεν μπορω να σε εχω... Ξερεις, ακομα ποναω... Λιγακι ομως...
Μην πιστεψεις οτι δεν θελω να σε δω... Απλως φοβαμαι... Τρεμω... Δεν με τρομαζει μια ενδεχομενη επιστροφη στην ιστορια μας, αυτο δεν θα γινει και το ξερω. Συνηθισα πια μακρια σου. Συνηθισα να μην υπαρχεις. Συνηθισα να ξυπναω και να μην σε σκεφτομαι. Παρ'όλα αυτα μια συναντηση μαζι σου θα συντροφευτει και απο μια σκληρη υπενθυμιση: θα συνειδητοποιησω για μια ακομα φορα ποσο πολυ σ'αγαπαω, ποσο πολυ θελω να ειμαι μαζι σου... Ξεχασα πια να κανω τετοιες σκεψεις, αλλα αν σε δω ξερω οτι δεν θα μπορεσω να τις αποφυγω. Αυτο φοβαμαι...
Κι αν σε δω; Θα αρχισουμε παλι τα ίδια; Θα λεμε οτι ειμαστε καλα και θα εννοουμε ''χαλια'', θα λεμε οτι ζουμε ηρεμα και θα εννοουμε ''αδιαφορα'', θα λεμε ''αντιο'' και ταυτοχρονα θα σκεφτομαστε την επομενη συναντηση μας. Και το χειροτερο ειναι οτι και οι δυο θα ξερουμε οτι ολο αυτο δε βγαζει πουθενα...
Απο τη μια νιωθω ανακουφισμενη που εχω απομακρυνθει απο 'σενα. Απο την αλλη ειναι πολυ ασχημο να συνηθιζεις και εν τελει να "αποδεχεσαι" την απουσια (ή μάλλον να ξεχνας την απουσια)...
Αν βρω τη δυναμη να σε δω, θα το κανω... Ξερω οτι με περιμενεις... Το νιωθω... "Αν ακούς, ακούω κι αυτά που δεν 'λες..."
Αν ακούς...
Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό
αν ακούς στις μουσικές σου πετώ.
Φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές.
Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είναι η αγάπη απάτητη γη.
Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες.
Φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη.
Χρήστος Θηβαίος
Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008
"Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ..."
...Κι εκεί που βυθίζεσαι στο μαύρο φόντο των προβλημάτων σου, ακούς τις φωνές των γύρω σου να σου λένε: όλα τα γιατρευει ο χρόνος, μην ανησυχεις... Γι' αυτο ανησυχω! Τα γιατρευει ολα ακομα και τους μεγαλους ερωτες. Και ποιος σας ειπε εσας οτι τα προβληματα μου χρειαζονται γιατρεια; Και αυτός ο χρόνος εχετε την αισθηση οτι ειναι καλος γιατρος; Μπορει να ανακουφιζει τις δυσκολιες, αλλα τους ερωτες τους καταστρεφει.
O χρονος δεν γιατρευει, ο χρονος ξεθωριαζει. Σιγα σιγα και υποχθονια αρπαζει ολα τα χρωματα που περιτριγυριζουν εναν ερωτα και τα ξεβαφει. Ολα καταληγουν να γινονται γκρι. Σε κανει να ξεχνας, να διαγραφεις. Δεν θυμασαι ουτε απο πού ξεκινησες, ουτε πού ήθελες να φτασεις. Και φυσικα δεν εχει καμια σημασια αν τελικα εφτασες.
Την αγαπη παρ'όλα αυτα δεν την αγγιζει. Δεν την γιατρευει. Ίσα ίσα την αυξανει κιολας
Τον πονο τον απαλυνει. Και τι μενει τελικα για να θυμασαι; Και τί σημασια εχει να θυμασαι οταν ο χρονος ειναι εχθρος σου; Κάνει ποτέ εξαιρέσεις;
Δεν τον εχω καταλαβει τον συγκεκριμενο "γιατρο". Εκει που λες οτι θελεις να φυγει γρηγορα, να σε προσπερασει, εκει ειναι που κυλαει αργα. Και οταν παρακαλας να σταματησει, να μην παρει μαζι του τιποτα, εκει αρχιζει και τρεχει...
Ετσι ειναι... Ηθελημενα ή μη πρεπει να γινει αποδεκτη η υπαρξη του... Κι ας μην εχω καταλαβει ακομα αν το καμπανακι που χτυπαει με το περασμα του ο χρονος σε προτρεπει για δράση ή για απόδραση..........................
O χρονος δεν γιατρευει, ο χρονος ξεθωριαζει. Σιγα σιγα και υποχθονια αρπαζει ολα τα χρωματα που περιτριγυριζουν εναν ερωτα και τα ξεβαφει. Ολα καταληγουν να γινονται γκρι. Σε κανει να ξεχνας, να διαγραφεις. Δεν θυμασαι ουτε απο πού ξεκινησες, ουτε πού ήθελες να φτασεις. Και φυσικα δεν εχει καμια σημασια αν τελικα εφτασες.
Την αγαπη παρ'όλα αυτα δεν την αγγιζει. Δεν την γιατρευει. Ίσα ίσα την αυξανει κιολας
Τον πονο τον απαλυνει. Και τι μενει τελικα για να θυμασαι; Και τί σημασια εχει να θυμασαι οταν ο χρονος ειναι εχθρος σου; Κάνει ποτέ εξαιρέσεις;
Δεν τον εχω καταλαβει τον συγκεκριμενο "γιατρο". Εκει που λες οτι θελεις να φυγει γρηγορα, να σε προσπερασει, εκει ειναι που κυλαει αργα. Και οταν παρακαλας να σταματησει, να μην παρει μαζι του τιποτα, εκει αρχιζει και τρεχει...
Ετσι ειναι... Ηθελημενα ή μη πρεπει να γινει αποδεκτη η υπαρξη του... Κι ας μην εχω καταλαβει ακομα αν το καμπανακι που χτυπαει με το περασμα του ο χρονος σε προτρεπει για δράση ή για απόδραση..........................
Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008
"ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΩ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΛΥΠΗΘΩ..."
Ένας ολοκληρος χρονος αποχης... 12 μηνες που δεν σε εχω δει... Για πρωτη φορα (στα τελευταια χρονια) δεν υπηρχες πουθενα στον καθιερωμενο απολογισμο της στερνης ημερας του χρονου. Πριν έναν χρονο χαθηκα απο προσωπου γης. Εφυγα μακρια, για εναν προορισμο που δεν ηξερα... Δεν εχω ιδέα αν αυτην την "επετειο" αποχης την γιορταζω ή την θρηνώ... Με ενοχλεί που δεν επικοινωνούμε, που δεν μπορώ να μάθω αν είσαι καλά, αλλα αυτο δεν μπορω να το αλλαξω.
Η ιστορία μας "ελήξε.", "εληξε;" ή "εληξε...". Κι αν έληξε ποιος κέρδισε; Ναι, ξέρω το κλισε "στον ερωτα δεν υπαρχουν νικητες και χαμενοι". Η δικη μας περιπτωση ειναι λιγο διαφορετικη... Εμεις ειχαμε να κανουμε με αγωνα κι οχι με απλες διαδρομες ενος ερωτα. Κέρδισες...; Ή μήπως κέρδισα; Κέρδισες να με χάσεις... Έχασα να σε κερδίσω... Χαμένοι μες στα κέρδη μας και κερδισμένοι στα χαμενα... Μάλλον χασαμε και οι δυο. Βιωματα, εμπειριες, ευκαιριες που δεν ξαναδινονται, εφυγαν ανεπιστρεπτι, για παντα...
Το "κυνηγι της χαμενης ευκαιριας" για μενα σταματησε πριν απο εναν χρονο. Τωρα πια δεν ψαχνω ευκαιριες. Ασε που τωρα πια ουτε αυτες ευκαιρουν για 'μενα! Και τί ψαχνω;;; Θέλω κάτι απο 'σένα;;; Δεν ξέρω αν θέλω, ούτε αν δεν θέλω... Το χειροτερο και μαλλον επικρατεστερο και ισχυον, ειναι οτι εχω συνηθισει να θελω κατι απο ΄σενα...
Δεν σε συνηθισα ποτε γιατι ουτε καν σε χορτασα... Αυτο που συνηθισα ειναι οτι υπηρχες παντου, σε λαμβανα υπ'όψιν μου ο,τι κι αν εκανα. Τωρα που δεν υπαρχεις πουθενα, μου φαινεται περιεργο. Η συνηθεια φταιει για ολα... Η συνηθεια ειναι εθισμος, εξαρτηση. Και ποτε επιτυγχανεται η απολυτη απεξαρτηση;;; Ελπίζω κάποτε...
Ένας χρόνος λοιπον... Θα θρηνήσω γιορτάζοντας!!!
Η ιστορία μας "ελήξε.", "εληξε;" ή "εληξε...". Κι αν έληξε ποιος κέρδισε; Ναι, ξέρω το κλισε "στον ερωτα δεν υπαρχουν νικητες και χαμενοι". Η δικη μας περιπτωση ειναι λιγο διαφορετικη... Εμεις ειχαμε να κανουμε με αγωνα κι οχι με απλες διαδρομες ενος ερωτα. Κέρδισες...; Ή μήπως κέρδισα; Κέρδισες να με χάσεις... Έχασα να σε κερδίσω... Χαμένοι μες στα κέρδη μας και κερδισμένοι στα χαμενα... Μάλλον χασαμε και οι δυο. Βιωματα, εμπειριες, ευκαιριες που δεν ξαναδινονται, εφυγαν ανεπιστρεπτι, για παντα...
Το "κυνηγι της χαμενης ευκαιριας" για μενα σταματησε πριν απο εναν χρονο. Τωρα πια δεν ψαχνω ευκαιριες. Ασε που τωρα πια ουτε αυτες ευκαιρουν για 'μενα! Και τί ψαχνω;;; Θέλω κάτι απο 'σένα;;; Δεν ξέρω αν θέλω, ούτε αν δεν θέλω... Το χειροτερο και μαλλον επικρατεστερο και ισχυον, ειναι οτι εχω συνηθισει να θελω κατι απο ΄σενα...
Δεν σε συνηθισα ποτε γιατι ουτε καν σε χορτασα... Αυτο που συνηθισα ειναι οτι υπηρχες παντου, σε λαμβανα υπ'όψιν μου ο,τι κι αν εκανα. Τωρα που δεν υπαρχεις πουθενα, μου φαινεται περιεργο. Η συνηθεια φταιει για ολα... Η συνηθεια ειναι εθισμος, εξαρτηση. Και ποτε επιτυγχανεται η απολυτη απεξαρτηση;;; Ελπίζω κάποτε...
Ένας χρόνος λοιπον... Θα θρηνήσω γιορτάζοντας!!!
Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007
ΧΛΩΜΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ...
Xλωμός Σεπτέμβρης λοιπόν... Χλωμή και η ιστορία μας... Ελάχιστες εγχρωμες στιγμές... 4 χρόνια... 4 χλωμα χρονια... 4 υπεροχα χρονια... Έναν σεπτεμβρη αρχισαν ολα, απ' το πουθενα... Μεσημερι τριτης, 3 του μηνος, βρεθηκαμε ο ενας στο λαβυρινθο του αλλου... Αναζητησαμε χναρια, πεσαμε σε παγιδες, ανακαλυψαμε μυστικα που δεν επρεπε να αποκαλυφθουν, κρυψαμε αληθειες, κρυφτηκαμε απο αληθειες, στηριχτηκαμε σε ψευδαισθησεις προσωρινα σωτηριες, ωσπου μια νυχτα, απροσμενα, το χερι που με εβαλε στο δρομο σου, με αρπαξε και με πεταξε εξω απο τον λαβυρινθο σου... πιθανον να ηταν το ιδιο χερι που μου υποδεικνυε ψευδεις εξοδους, το χερι που με τυραννουσε, που αθελα μου με εστειλε σε εσενα και επισης αθελα μου (η' ενδομυχα ηθελημενα), διχως επιπονες διαδικασιες με απομακρυνε απο 'σενα.
"Με εκανε να πιστεψω, να βρω ζωη εκει εξω",τραγουδα ο Στάθης Δρογώσης στην "μαυρη πετρα". Αυτη ειναι η μεγαλυτερη αληθεια. Ημουν 16, δεν ειχα ιδεα τι θα πει ερωτας, μεχρι που σε ειδα μπροστα μου... Αδυνατω να περιγραψω τι μπορει να αλλαξει σε μια μονο στιγμη. Δεν ειναι μονο η καρδια που "τρεχει" με γρηγοροτερο ρυθμο, ουτε η πληθωρα τρελων και ηλιθιων σκεψεων που λουζουν τον νου, δεν ειναι το βλεμμα που κολλαει σε μια εικονα, ουτε τα ονειρα που κανουν παρελαση πριν προλαβεις να επεξεργαστεις τι σου συμβαινει. Δεν ειναι τιποτα απο αυτα και ταυτοχρονα ολα αυτα και χιλιαδες ακομα! Ο ερωτας ειναι ασθενεια που δεν μπορεις να γιατρεψεις. ειναι αυτονομη αρρωστια, παιρνει πρωτοβουλιες, ερχεται και φευγει "ετσι ξαφνικα". Και μενα ο φοβος μου στην αρχη ηταν αυτος ακριβως που εκφραζει το ομωνυμο τραγουδι,"οπως ηρθες στη ζωη μου θα φοβαμαι μη σε χασω ξαφνικα".
Ωσπου σε εχασα πριν το καταλαβω. Ή καλύτερα, σε εχασα και δεν μπορουσα να το καταλαβω, να το πιστεψω... Μεχρι που χαθηκα κι εγω...
Δεν ξερω τι ησουν, δεν ξερω τι εισαι, ουτε θελω τωρα πια να μαθω τι θα εισαι. Το μονο που εχω να πω ειναι ευχαριστω. Οχι σε σενα αλλα στο μαγικο χερι που με εφερε στον δρομο σου... Λενε πως οι μεγαλοι ερωτες γραφονται σε ενα βιβλιο απο αυτο το μαγικο χερι. Αν ανακαλυψει καποιος το βιβλιο αυτο, ας ψαξει να βρει εναν ερωτα ανωνυμο, αγνωστης προελευσης και αγνωστης διαρκειας, μπας και δει καπου υποσημειωμενη την ημερομηνια ληξης του. Γιατι μπορει να εχω προχωρησει μπροστα μικρε μου, μπορει να σου λεω πως τα πραγματα τωρα πια ειναι ηρεμα, αλλα υπαρχει κατι που με κανει να πιστευω οτι η ιστορια μας δεν εχει κανει τον κυκλο της... (Κι αυτο δεν το λεω με χαρα...)
Δεν ξερω τι μου επιφυλασσει το μελλον, αν θα εισαι κι εσυ καπου σ'αυτο (ως πρωταγωνιστης, δευτεραγωνιστης ή ως απλος κομπαρσος), το μονο που ξερω ειναι οτι δεν εχω μετανιωσει ουτε μια στιγμη που "ταξιδεψα" μαζι σου αυτα τα τεσσερα χρονια... Κι ας μην ησουν και τοσο παρων τελικα...
Εμαθα πολλα απο αυτα τα ταξιδια και τελικα αυτο εχει σημασια... Η γνωση ειναι το εφοδιο κι ας ηταν ο δρομος μας απο μονος του εμποδιο... Παρ'ολα αυτα εγω λεω ΝΑΙ στα λαθη, ΝΑΙ στα ρισκο, ΝΑΙ στους χλωμους σεπτεμβρηδες κι ας προμηνυουν χλωμα και δακρυσμενα χρονια.
Οι αναρτησεις που επονται δεν αποσκοπουν καθαρα στον απολογισμο αυτου του ερωτα. Ουτως ή αλλως σ'ενα τελος χωρουν πολλες παρατασεις... Το μυαλο βαζει το τελος, η καρδια δινει την παραταση και παει λεγοντας... Το μυαλο για να ειναι υγιες οφειλει να αφηνει την καρδια να ηγειται... Τα κειμενα αυτα θα ειναι εν μερει απολογισμος, εν μερει ημερολογιο ψυχης, εν μερει αποπειρα αποβολης συσσωρευμενων συναισθηματων...
Όσο για το "όνομά" μου (πρωτοπλαστη), εχει καποια εξηγηση: ολοι εχουμε μια ημερομηνια γεννησης... Λίγοι και τυχεροι που ερωτευονται, πλην αυτης, εχουν και ημερομηνια ΑΝΑγεννησης! Δεν ειμαι η πρωτοπλαστη γενικως, ειμαι η πρωτη που επλασες ΕΣΥ, η πρωτοπλαστη σου...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)