Ζωή.
Τρέχει ασταμάτητα.
Δεν την προλαβαίνουν οι λέξεις.
Ποτέ δεν την πρόλαβαν.
Κι αν κυνηγάς τις λέξεις που κυνηγούν τη ζωή, χάνεις το στόχο σου.
Σε προσπερνάει.
Κι ο στόχος και η ζωή.
Δεν με κυνηγούν οι λέξεις.
Ούτε εσένα.
Δε μας κυνηγάει καμία λέξη.
Δε μας κυνηγάει τίποτα.
Ώρες-ώρες κυνηγάμε λίγη ζωή (ακόμα).
Και ώρες-ώρες έρχεται και σε πνίγει.
Με τη μορφή χαράς.
Με τη μορφή λύπης.
Με τη μορφή χρόνου που διαρκεί λίγο.
Με τη μορφή χρόνου που διαρκεί πολύ.
Τι μετράει πιο πολύ: η ένταση ή η διάρκεια;
Ένα δυνατό γέλιο ή ένα διαρκές χαμόγελο;
(Πόση διάρκεια έχει το «διαρκές»…;)
Είναι που υπάρχει μια συμπαντική δικαιοσύνη που διέπει τα πάντα.
Και αυτό με καθησυχάζει.
Και 'σένα να καθησυχάζει...
Είναι κι η πόρτα που ανοίχτηκε.
Είναι που βούτηξα μέσα και θα μάθω να περπατάω κι εκεί.
Είναι που βρίσκομαι ήδη στο μεταπτυχιακό που ονειρευόμουν…
« Άλλο δε ζήτησα στη ζωή παρά να φθάσω στην ευγνωμοσύνη», έγραψε ο Ρίτσος.
Έστω και για μια στιγμή, λέω.
Έστω και για μια μέρα.
Έστω…
Να τα αθροίσω και να είναι το πρόσημο θετικό.
...είναι.
Κι είναι που παίρνω τον ρόλο του παρατηρητή τόσο συχνά που ξεχνάω να ζήσω τη στιγμή.
Εκτός κι αν παρατηρώ εσένα.
Εκεί, μόνο τη στιγμή κρατάω.
Μόνο αυτή έχω.
Και μόνο αυτή ευγνωμονώ.
Και αποφεύγω να παρατηρήσω εμένα.
Με αφήνω τόσο ελεύθερη.
Σαν παιδί που ξεχνιέται μέσα στην αφέλειά του.
Σαν παιδί που παίζει, που το παιχνίδι το νιώθει σαν ζωή, που δεν ξέρει τι θα πει ρόλος, ξέρει μόνο ότι τα παιχνίδια συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και το βράδυ που κοιμάται, που δεν παίζει μαζί τους.
Τα παιχνίδια παίζουν μόνα τους.
Σαν παιδί.
Σαν ζωή.
Σ-αν.
«Καταθέτω τα όπλα μου στο γέλιο σου».
Τι κι αν κατέθετα το γέλιο μου στα όπλα σου…
Η λογική, μάτια μου, είναι άμμος.
Με λίγο νεράκι γίνεται πιο στέρεα, αλλά δεν κρατάει πολύ.
Τον βλέπεις τον αμμόλοφο μπροστά μας;
Καταδικασμένοι να βουλιάξουμε είμαστε.
Δεν μπορούμε να ανεβούμε σιγά-σιγά.
Βυθίζονται τα πόδια μας.
Νεράκι.
Να σταθεροποιηθεί.
Και να ανεβούμε γρήγορα.
Να τον προσπεράσουμε τον αμμόλοφο.
Πώς θα τον προσπεράσεις αν δεν τον κατακτήσεις;
Η στιγμή που αφήνεις τη λογική και αφήνεσαι στη «στιγμή», είναι κατάκτηση ή ήττα;
(…δεν έχει σημασία.)
Δίπολα, λες εσύ…
Είναι το «Delenda est» και το «Σαββατόβραδο» που με χτυπάνε.
Και δεν θα μάθεις το γιατί.
Είναι αυτές οι συμπτώσεις που παύουν να είναι συμπτώσεις.
Γίνονται δυνάμεις.
Κι αν τις παρατηρήσεις, το μυαλό τα χάνει.
Παρατήρηση χωρίς επεξεργασία είναι η λύση.
Υπάρχει ένα "σχέδιο", ένα παζλ που δεν θα μάθουμε ποτέ.
Τοποθετούνται ένα-ένα τα κομμάτια κι όταν το κοιτάξεις από μακριά καταλαβαίνεις ότι "κάποιος" άλλος σχεδιάζει.
Άλλοτε μαζί σου, άλλοτε χώρια.
Το κοιτάμε απλώς σαν χαμένοι.
Συνωμοτικά σιωπηλοί.
Συνωμοτικά συνένοχοι.
Συν.
Έχουμε μερικά "συν".
Σαν τις συμπτώσεις.
Οι συμπτώσεις είναι μια μαθηματική διαδικασία: αφαιρώντας το "συν" μένουν οι «πτώσεις».
Πολλαπλασιάζεις και έχεις "επι-πτώσεις".
(Συνήθως.)
Δε μετράω.
Δεν έχει επιπτώσεις εδώ.
Μόνο άμμο έχει.
Που πάω να την πιάσω και γλιστράει από τα χέρια.
Μη νομίζεις.
«Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα» μια ανάσα διαφέρουν.
Μια ανάσα απέχουμε όλοι.
Ανάμεσα στα δύο κινούμαι μονίμως.
Ανάσες που κινούν τα πόδια μου.
Ανάσες που κινούν το μυαλό μου.
Ανάσες που κινούν το συναίσθημα.
Ανάσες μας κινούν.
Εμπνεύσεις μετέωρες.
Μετέωρες κι οι λέξεις.
Γεννιούνται, ανυψώνονται και χάνονται.
Η στιγμή έχει τόση διάρκεια όση και το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων, μάτια μου.
Ανάμνηση γίνεται μετά.
«and then…..and it’s not so bad, it’s not so bad…»
THANK YOU
My tea's gone cold, I'm wondering why
I got out of bed at all Τρέχει ασταμάτητα.
Δεν την προλαβαίνουν οι λέξεις.
Ποτέ δεν την πρόλαβαν.
Κι αν κυνηγάς τις λέξεις που κυνηγούν τη ζωή, χάνεις το στόχο σου.
Σε προσπερνάει.
Κι ο στόχος και η ζωή.
Δεν με κυνηγούν οι λέξεις.
Ούτε εσένα.
Δε μας κυνηγάει καμία λέξη.
Δε μας κυνηγάει τίποτα.
Ώρες-ώρες κυνηγάμε λίγη ζωή (ακόμα).
Και ώρες-ώρες έρχεται και σε πνίγει.
Με τη μορφή χαράς.
Με τη μορφή λύπης.
Με τη μορφή χρόνου που διαρκεί λίγο.
Με τη μορφή χρόνου που διαρκεί πολύ.
Τι μετράει πιο πολύ: η ένταση ή η διάρκεια;
Ένα δυνατό γέλιο ή ένα διαρκές χαμόγελο;
(Πόση διάρκεια έχει το «διαρκές»…;)
Είναι που υπάρχει μια συμπαντική δικαιοσύνη που διέπει τα πάντα.
Και αυτό με καθησυχάζει.
Και 'σένα να καθησυχάζει...
Είναι κι η πόρτα που ανοίχτηκε.
Είναι που βούτηξα μέσα και θα μάθω να περπατάω κι εκεί.
Είναι που βρίσκομαι ήδη στο μεταπτυχιακό που ονειρευόμουν…
« Άλλο δε ζήτησα στη ζωή παρά να φθάσω στην ευγνωμοσύνη», έγραψε ο Ρίτσος.
Έστω και για μια στιγμή, λέω.
Έστω και για μια μέρα.
Έστω…
Να τα αθροίσω και να είναι το πρόσημο θετικό.
...είναι.
Κι είναι που παίρνω τον ρόλο του παρατηρητή τόσο συχνά που ξεχνάω να ζήσω τη στιγμή.
Εκτός κι αν παρατηρώ εσένα.
Εκεί, μόνο τη στιγμή κρατάω.
Μόνο αυτή έχω.
Και μόνο αυτή ευγνωμονώ.
Και αποφεύγω να παρατηρήσω εμένα.
Με αφήνω τόσο ελεύθερη.
Σαν παιδί που ξεχνιέται μέσα στην αφέλειά του.
Σαν παιδί που παίζει, που το παιχνίδι το νιώθει σαν ζωή, που δεν ξέρει τι θα πει ρόλος, ξέρει μόνο ότι τα παιχνίδια συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και το βράδυ που κοιμάται, που δεν παίζει μαζί τους.
Τα παιχνίδια παίζουν μόνα τους.
Σαν παιδί.
Σαν ζωή.
Σ-αν.
«Καταθέτω τα όπλα μου στο γέλιο σου».
Τι κι αν κατέθετα το γέλιο μου στα όπλα σου…
Η λογική, μάτια μου, είναι άμμος.
Με λίγο νεράκι γίνεται πιο στέρεα, αλλά δεν κρατάει πολύ.
Τον βλέπεις τον αμμόλοφο μπροστά μας;
Καταδικασμένοι να βουλιάξουμε είμαστε.
Δεν μπορούμε να ανεβούμε σιγά-σιγά.
Βυθίζονται τα πόδια μας.
Νεράκι.
Να σταθεροποιηθεί.
Και να ανεβούμε γρήγορα.
Να τον προσπεράσουμε τον αμμόλοφο.
Πώς θα τον προσπεράσεις αν δεν τον κατακτήσεις;
Η στιγμή που αφήνεις τη λογική και αφήνεσαι στη «στιγμή», είναι κατάκτηση ή ήττα;
(…δεν έχει σημασία.)
Δίπολα, λες εσύ…
Είναι το «Delenda est» και το «Σαββατόβραδο» που με χτυπάνε.
Και δεν θα μάθεις το γιατί.
Είναι αυτές οι συμπτώσεις που παύουν να είναι συμπτώσεις.
Γίνονται δυνάμεις.
Κι αν τις παρατηρήσεις, το μυαλό τα χάνει.
Παρατήρηση χωρίς επεξεργασία είναι η λύση.
Υπάρχει ένα "σχέδιο", ένα παζλ που δεν θα μάθουμε ποτέ.
Τοποθετούνται ένα-ένα τα κομμάτια κι όταν το κοιτάξεις από μακριά καταλαβαίνεις ότι "κάποιος" άλλος σχεδιάζει.
Άλλοτε μαζί σου, άλλοτε χώρια.
Το κοιτάμε απλώς σαν χαμένοι.
Συνωμοτικά σιωπηλοί.
Συνωμοτικά συνένοχοι.
Συν.
Έχουμε μερικά "συν".
Σαν τις συμπτώσεις.
Οι συμπτώσεις είναι μια μαθηματική διαδικασία: αφαιρώντας το "συν" μένουν οι «πτώσεις».
Πολλαπλασιάζεις και έχεις "επι-πτώσεις".
(Συνήθως.)
Δε μετράω.
Δεν έχει επιπτώσεις εδώ.
Μόνο άμμο έχει.
Που πάω να την πιάσω και γλιστράει από τα χέρια.
Μη νομίζεις.
«Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα» μια ανάσα διαφέρουν.
Μια ανάσα απέχουμε όλοι.
Ανάμεσα στα δύο κινούμαι μονίμως.
Ανάσες που κινούν τα πόδια μου.
Ανάσες που κινούν το μυαλό μου.
Ανάσες που κινούν το συναίσθημα.
Ανάσες μας κινούν.
Εμπνεύσεις μετέωρες.
Μετέωρες κι οι λέξεις.
Γεννιούνται, ανυψώνονται και χάνονται.
Η στιγμή έχει τόση διάρκεια όση και το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων, μάτια μου.
Ανάμνηση γίνεται μετά.
«and then…..and it’s not so bad, it’s not so bad…»
THANK YOU
My tea's gone cold, I'm wondering why
The morning rain clouds up my window
and I can't see at all
And even if I could it'd all be grey,
but your picture on my wall
It reminds me that it's not so bad,
it's not so bad
I drank too much last night, got bills to pay,
my head just feels in pain
I missed the bus and there'll be hell today,
I'm late for work again
And even if I'm there, they'll all imply
that I might not last the day
And then you call me and it's not so bad,
it's not so bad and
I want to thank you
for giving me the best day of my life
Oh just to be with you
is having the best day of my life
Push the door, I'm home at last
and I'm soaking through and through
Then you hand me a towel
and all I see is you
And even if my house falls down,
I wouldn't have a clue
Because you're near me and
I want to thank you
for giving me the best day of my life
Oh just to be with you
is having the best day of my life
Dido
