Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

"VENCEREMOS"

Παραληπτης εσυ.
Το αγνωστο..
Αοριστος ο χρονος.
Κι εσυ ο μελλοντας μου.
Εσυ που υπαρχεις σε καθε λεξη μου.

Υπηρετω.
Εμαθα να υπηρετω αυτα που αγαπαω.
Εμαθα να βασιζομαι σ’αυτα που νιωθω.
Να κοιταω λιγο πιο βαθια απο την επιφανεια.
Υπηρετω.
Στοχους,«θελω» και σκοπο.
Οχι σκοπους.
Ο σκοπος ειναι ενας.

Νιωθω φοβο.
Φοβο μηπως δεν...
Αγχος για το «πότε».
...Δεν ξερεις ποσο φοβαμαι μηπως μετακινηθει ο τονος της λεξης «πότε»...
Τον κραταω με νυχια και με δοντια εκει, στο ομικρον.

Στιχοι στροβιλιζονται στον νου μου.
Δεν καθομαι να καταγραψω κανεναν.
Εδω και μηνες πια.
Δεν εχω βρει ακομα την αιτια.

Κατι λείπει.
Και ερχεται παντα σε περιοδους πιεσης να μου υπενθυμισει την απουσια του.
Παλευω.
Παλευω πολυ.
Μα λειπει ακομα.
Και δεν μπορεις να φανταστεις ποσο το περιμενω...
Που και που το βαζω στην ακρη.
Λογω φοβου.
Και αυτη η υπομονη μου εχει πολλες αντοχες.
Ευτυχως, εχει συμμαχο την επιμονη.
Για το «ευτυχως» δεν ειμαι σιγουρη.

Δεν ειναι ανασφαλειες ολα αυτα.
Ειναι λανθανουσα-καταπιεσμενη ανυπομονησια.
Ατελειωτες συζητησεις πανω σ’αυτο το θεμα.
Ομως δεν τις θελω πια.
Οσο το συζηταω το ξυπναω,
Κι οσο το ξυπναω μεγαλωνει,
Κι οσο μεγαλωνει με κλωτσαει.
Αλλοτε με «χαιδευει».
«Ολα θα γίνουν», λεει.
«Όλα θα γινουν κι ησυχαζω».

Εχεις νιωσει ποτέ ότι ανήκεις καπου αλλου.
Κι ομως ζεις σε ενα αλλο «αλλου».
Ο χρονος τρεχει για ολα αυτα που δεν θελουμε.
Κι γι’ αυτα που θελουμε δειχνει κολλημενος στους ιδιους δεικτες.
Κι οση δυναμη και να βαλεις για να τους ξεκολλησεις, δεν κανεις τιποτα.
Αμετακινητοι οι δεικτες..
Αμετακινητα κι αυτα που θες.
Αμετακινητες κι οι εξελιξεις.
Μονο οι σκεψεις μετακινουνται.
Τροχια γυρω απο το μυαλο.
Κι η ψυχη τροχια γυρω απο τα «θελω».
Και τα «θελω» τροχια γυρω απο τον χρονο.
Φαυλος κυκλος.
Και ο,τι κι αν κανεις ξερεις οτι για ολα υπαρχει η καταλληλη στιγμη.
Που ακομα δεν την ξερεις.
Που θα ερθει.
Καποτε.
Θα ερθει, ε;

Εικονες.
Βιωμενες, αβιωτες.
Συνυπαρχουν.
Μερικες φορες αρμονικα, μερικες οχι.
Ειρηνικη παλη πραγματικοτητας-φαντασιας.
Και τα τραγουδια εκει.
Παντα.
Ακλονητοι φιλοι.
Εναλλακτικοι εαυτοι.
Δικοι μου εαυτοι.
Αγνωστοι.
Μελλοντες.
Μπορει και παρελθοντες.
Μπορει και γνωριμοι.
Ξεχασμενοι.

Χανομαι στις λεξεις.
Συσσωρευμενες στο μυαλο μου.
Αποψε ειναι συμμαχοι.
Με βοηθουν να σταθω στα ποδια μου.
Να συνεχισω να υπηρετω τους στοχους.
Να συνεχισω να εχω κινητρα.
Να συνεχισω γενικα.
Μην ανησυχεις.
Μην τρομαζεις με αυτα που διαβαζεις.
Το μαυρο μου διαρκει λιγο.
Ασε που δεν ειναι μαυρο.
Διατηρει τα χρωματα του.
Απλως καποιες στιγμες το ματι εστιαζει εκει...
Αναμεσα στα χρωματα.
Στο μεταξυ τους κενο.
Δεν φαινεται ευκολα...
Σχεδον δεν υπαρχει.

Η πιεση φταιει.
Η εξεταστικη.
Τεσσερις τοιχοι γυρω μου και παλευουν να με πλακωσουν.
Διαβαζω λεξεις.
Λεξεις που τελικα δεν αγαπαω και τοσο.
Συγγραμματα που μου περνουν αδιαφορα.
Παλευουν να μπουν στο μυαλο μου.
Αυτα φταινε.
Αυτα που με κρατουν πισω.
Θα περασουν...
Και θα ερθουν αλλα.

Καταλυτικη η δυναμη των λεξεων.
Σε αποφορτιζουν.
Ξεσπας πανω τους.
Δεν παθαινουν τιποτα.
Δεν διαμαρτυρονται.
Μια σειρα «συμβασεων» που μεσα τους κρυβουν σκεψεις.
Συναισθηματα.
Εκφραση....
Επικοινωνια.

Δυνατοτητα.
Oι λεξεις...
Ερμαια του νου...

Αποφορτιση τωρα...
Ηρεμία...
...“VENCEREMOS”...




VENCEREMOS (θα νικήσουμε)

Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μα αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos

Βασίλης Παπακωνσταντίνου
στίχοι-μουσική-πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος