Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

"Στις χαραυγές ξεχνιέμαι..."

Σημερα δεν ηθελα πολλα...
Δεν ηθελα τιποτα...
Μου εφταιγαν ολα.
Και αυτα που δεν εφταιγαν και προσπαθουσα να τα κατηγορησω.
Αυτα μου εφταιγαν περισσοτερο.

Μου εφταιγε και το καλοκαιρι.
Τα τελευταια χρονια δεν αγαπουσα τα καλοκαιρια.
Αυτο το καλοκαιρι το αγαπησα.
Οχι την εποχη αλλα τα γεγονοτα του.

Το καλοκαιρι αποτελουσε εμποδιο.
Ηταν το περασμα προς το αγαπημενο μου φθινοπωρο και τον ακομη πιο αγαπημενο μου Σεπτεμβρη.
Τον Σεπτεμβρη ολα ειναι αλλιως.
Ακομα και η θαλασσα μου αρεσει περισσοτερο.
Οι αποχρωσεις της ειναι πιο ομορφες.

Σημερα δεν ηθελα πολλα.
Δεν ηθελα να μιλαω.
Σαν να κουβαλω ενα φορτιο ενιωθα.
Αγχη, σκεψεις, αγχωμενες σκεψεις.
Και φοβο.

Βαρυ το μυαλο.
Καπως κουρασμενο.
Οχι και πολυ ελευθερο.

"Η αποσταση που κονταινει φταιει..."...
Εχει δικιο ο Ο.
Αυτο ειναι ο φοβος.
Το πλησιασμα προς κατι που θελεις.
Φοβιζουν τα βηματα.
Και η αναμονη για το αποτελεσμα.

Και σημερα τα σκεφτομουν ολα.
Το μυαλο μου επαιζε παιχνιδια.
Με δουλευε.
Κι εσπαγε πλακα.
Εγω ομως δεν ηθελα πολλα.
Δεν ηθελα να σκεφτομαι.
Μου εθετε ερωτηματα κι εγω παλευα να μην τα σκεφτομαι.
Κι αυτο συνεχιζε.

Και κατι τετοιες στιγμες μου ερχεσαι κι εσυ στο μυαλο.
Και δεν μπορω να σε ανεχτω.
Σε βαριεμαι.

Γιατι παντα ησουν ντυμενος "πρεπει" λες και ηταν αποκριες καθε στιγμη.
Και αυτα τα "πρεπει" ειναι που βαριεμαι περισσοτερο.
Το καρναβαλι των "πρεπει".
Τα τηρησα τα "πρεπει" σου.
Αλλα απο τοτε και μετα αρνηθηκα την υπαρξη τους.
Το μονο "πρεπει" της ζωης μου ησουν εσυ.
Τωρα πια εγινες "επρεπε" κι ουτε θυμαμαι πως ειναι να "πρεπει".

Καρναβαλι...
Ιδια στολη παντα...
Εχασε τη γλυκα της.
Εχασε και τον πονο της.
Ξεθωριασε.

Κι εγω δεν εχω στολη.
Ουτε μασκα.
Δεν μεταμφιεζομαι.
Και σημερα δεν ηθελα πολλα.

Ηθελα να ειμαι εγω χωρις το μυαλο μου.
Εγω χωρις σκεψεις.
Εγω κι η καρδια μου.

Να ξεχαστω στις χαραυγες...

Στο κατω-κατω εχω καθε δικαιωμα μια μερα να μην εχω ορεξη.
Στο βαθος αγαπαω αυτα που φοβαμαι.
Αν δεν τα αγαπουσα δεν θα τα φοβομουν...

Αυριο θα ειμαι καλα ομως, ηδη νιωθω οτι η ορεξη αποκαθισταται...!

Στις χαραυγες ξεχνιεμαι

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο

Bάρα καλή, βάρα γερή,
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ,
τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Bάστα το νού, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα

Γιάννης Χαρούλης
στίχοι-μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Boomp3.com