"Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ..."

...Κι εκεί που βυθίζεσαι στο μαύρο φόντο των προβλημάτων σου, ακούς τις φωνές των γύρω σου να σου λένε: όλα τα γιατρευει ο χρόνος, μην ανησυχεις... Γι' αυτο ανησυχω! Τα γιατρευει ολα ακομα και τους μεγαλους ερωτες. Και ποιος σας ειπε εσας οτι τα προβληματα μου χρειαζονται γιατρεια; Και αυτός ο χρόνος εχετε την αισθηση οτι ειναι καλος γιατρος; Μπορει να ανακουφιζει τις δυσκολιες, αλλα τους ερωτες τους καταστρεφει.
O χρονος δεν γιατρευει, ο χρονος ξεθωριαζει. Σιγα σιγα και υποχθονια αρπαζει ολα τα χρωματα που περιτριγυριζουν εναν ερωτα και τα ξεβαφει. Ολα καταληγουν να γινονται γκρι. Σε κανει να ξεχνας, να διαγραφεις. Δεν θυμασαι ουτε απο πού ξεκινησες, ουτε πού ήθελες να φτασεις. Και φυσικα δεν εχει καμια σημασια αν τελικα εφτασες.
Την αγαπη παρ'όλα αυτα δεν την αγγιζει. Δεν την γιατρευει. Ίσα ίσα την αυξανει κιολας
Τον πονο τον απαλυνει. Και τι μενει τελικα για να θυμασαι; Και τί σημασια εχει να θυμασαι οταν ο χρονος ειναι εχθρος σου; Κάνει ποτέ εξαιρέσεις;
Δεν τον εχω καταλαβει τον συγκεκριμενο "γιατρο". Εκει που λες οτι θελεις να φυγει γρηγορα, να σε προσπερασει, εκει ειναι που κυλαει αργα. Και οταν παρακαλας να σταματησει, να μην παρει μαζι του τιποτα, εκει αρχιζει και τρεχει...
Ετσι ειναι... Ηθελημενα ή μη πρεπει να γινει αποδεκτη η υπαρξη του... Κι ας μην εχω καταλαβει ακομα αν το καμπανακι που χτυπαει με το περασμα του ο χρονος σε προτρεπει για δράση ή για απόδραση..........................

"ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΩ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΛΥΠΗΘΩ..."

Ένας ολοκληρος χρονος αποχης... 12 μηνες που δεν σε εχω δει... Για πρωτη φορα (στα τελευταια χρονια) δεν υπηρχες πουθενα στον καθιερωμενο απολογισμο της στερνης ημερας του χρονου. Πριν έναν χρονο χαθηκα απο προσωπου γης. Εφυγα μακρια, για εναν προορισμο που δεν ηξερα... Δεν εχω ιδέα αν αυτην την "επετειο" αποχης την γιορταζω ή την θρηνώ... Με ενοχλεί που δεν επικοινωνούμε, που δεν μπορώ να μάθω αν είσαι καλά, αλλα αυτο δεν μπορω να το αλλαξω.

Η ιστορία μας "ελήξε.", "εληξε;" ή "εληξε...". Κι αν έληξε ποιος κέρδισε; Ναι, ξέρω το κλισε "στον ερωτα δεν υπαρχουν νικητες και χαμενοι". Η δικη μας περιπτωση ειναι λιγο διαφορετικη... Εμεις ειχαμε να κανουμε με αγωνα κι οχι με απλες διαδρομες ενος ερωτα. Κέρδισες...; Ή μήπως κέρδισα; Κέρδισες να με χάσεις... Έχασα να σε κερδίσω... Χαμένοι μες στα κέρδη μας και κερδισμένοι στα χαμενα... Μάλλον χασαμε και οι δυο. Βιωματα, εμπειριες, ευκαιριες που δεν ξαναδινονται, εφυγαν ανεπιστρεπτι, για παντα...

Το "κυνηγι της χαμενης ευκαιριας" για μενα σταματησε πριν απο εναν χρονο. Τωρα πια δεν ψαχνω ευκαιριες. Ασε που τωρα πια ουτε αυτες ευκαιρουν για 'μενα! Και τί ψαχνω;;; Θέλω κάτι απο 'σένα;;; Δεν ξέρω αν θέλω, ούτε αν δεν θέλω... Το χειροτερο και μαλλον επικρατεστερο και ισχυον, ειναι οτι εχω συνηθισει να θελω κατι απο ΄σενα...
Δεν σε συνηθισα ποτε γιατι ουτε καν σε χορτασα... Αυτο που συνηθισα ειναι οτι υπηρχες παντου, σε λαμβανα υπ'όψιν μου ο,τι κι αν εκανα. Τωρα που δεν υπαρχεις πουθενα, μου φαινεται περιεργο. Η συνηθεια φταιει για ολα... Η συνηθεια ειναι εθισμος, εξαρτηση. Και ποτε επιτυγχανεται η απολυτη απεξαρτηση;;; Ελπίζω κάποτε...

Ένας χρόνος λοιπον... Θα θρηνήσω γιορτάζοντας!!!

ΧΛΩΜΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ...

Xλωμός Σεπτέμβρης λοιπόν... Χλωμή και η ιστορία μας... Ελάχιστες εγχρωμες στιγμές... 4 χρόνια... 4 χλωμα χρονια... 4 υπεροχα χρονια... Έναν σεπτεμβρη αρχισαν ολα, απ' το πουθενα... Μεσημερι τριτης, 3 του μηνος, βρεθηκαμε ο ενας στο λαβυρινθο του αλλου... Αναζητησαμε χναρια, πεσαμε σε παγιδες, ανακαλυψαμε μυστικα που δεν επρεπε να αποκαλυφθουν, κρυψαμε αληθειες, κρυφτηκαμε απο αληθειες, στηριχτηκαμε σε ψευδαισθησεις προσωρινα σωτηριες, ωσπου μια νυχτα, απροσμενα, το χερι που με εβαλε στο δρομο σου, με αρπαξε και με πεταξε εξω απο τον λαβυρινθο σου... πιθανον να ηταν το ιδιο χερι που μου υποδεικνυε ψευδεις εξοδους, το χερι που με τυραννουσε, που αθελα μου με εστειλε σε εσενα και επισης αθελα μου (η' ενδομυχα ηθελημενα), διχως επιπονες διαδικασιες με απομακρυνε απο 'σενα.

"Με εκανε να πιστεψω, να βρω ζωη εκει εξω",τραγουδα ο Στάθης Δρογώσης στην "μαυρη πετρα". Αυτη ειναι η μεγαλυτερη αληθεια. Ημουν 16, δεν ειχα ιδεα τι θα πει ερωτας, μεχρι που σε ειδα μπροστα μου... Αδυνατω να περιγραψω τι μπορει να αλλαξει σε μια μονο στιγμη. Δεν ειναι μονο η καρδια που "τρεχει" με γρηγοροτερο ρυθμο, ουτε η πληθωρα τρελων και ηλιθιων σκεψεων που λουζουν τον νου, δεν ειναι το βλεμμα που κολλαει σε μια εικονα, ουτε τα ονειρα που κανουν παρελαση πριν προλαβεις να επεξεργαστεις τι σου συμβαινει. Δεν ειναι τιποτα απο αυτα και ταυτοχρονα ολα αυτα και χιλιαδες ακομα! Ο ερωτας ειναι ασθενεια που δεν μπορεις να γιατρεψεις. ειναι αυτονομη αρρωστια, παιρνει πρωτοβουλιες, ερχεται και φευγει "ετσι ξαφνικα". Και μενα ο φοβος μου στην αρχη ηταν αυτος ακριβως που εκφραζει το ομωνυμο τραγουδι,"οπως ηρθες στη ζωη μου θα φοβαμαι μη σε χασω ξαφνικα".

Ωσπου σε εχασα πριν το καταλαβω. Ή καλύτερα, σε εχασα και δεν μπορουσα να το καταλαβω, να το πιστεψω... Μεχρι που χαθηκα κι εγω...

Δεν ξερω τι ησουν, δεν ξερω τι εισαι, ουτε θελω τωρα πια να μαθω τι θα εισαι. Το μονο που εχω να πω ειναι ευχαριστω. Οχι σε σενα αλλα στο μαγικο χερι που με εφερε στον δρομο σου... Λενε πως οι μεγαλοι ερωτες γραφονται σε ενα βιβλιο απο αυτο το μαγικο χερι. Αν ανακαλυψει καποιος το βιβλιο αυτο, ας ψαξει να βρει εναν ερωτα ανωνυμο, αγνωστης προελευσης και αγνωστης διαρκειας, μπας και δει καπου υποσημειωμενη την ημερομηνια ληξης του. Γιατι μπορει να εχω προχωρησει μπροστα μικρε μου, μπορει να σου λεω πως τα πραγματα τωρα πια ειναι ηρεμα, αλλα υπαρχει κατι που με κανει να πιστευω οτι η ιστορια μας δεν εχει κανει τον κυκλο της... (Κι αυτο δεν το λεω με χαρα...)

Δεν ξερω τι μου επιφυλασσει το μελλον, αν θα εισαι κι εσυ καπου σ'αυτο (ως πρωταγωνιστης, δευτεραγωνιστης ή ως απλος κομπαρσος), το μονο που ξερω ειναι οτι δεν εχω μετανιωσει ουτε μια στιγμη που "ταξιδεψα" μαζι σου αυτα τα τεσσερα χρονια... Κι ας μην ησουν και τοσο παρων τελικα...

Εμαθα πολλα απο αυτα τα ταξιδια και τελικα αυτο εχει σημασια... Η γνωση ειναι το εφοδιο κι ας ηταν ο δρομος μας απο μονος του εμποδιο... Παρ'ολα αυτα εγω λεω ΝΑΙ στα λαθη, ΝΑΙ στα ρισκο, ΝΑΙ στους χλωμους σεπτεμβρηδες κι ας προμηνυουν χλωμα και δακρυσμενα χρονια.

Οι αναρτησεις που επονται δεν αποσκοπουν καθαρα στον απολογισμο αυτου του ερωτα. Ουτως ή αλλως σ'ενα τελος χωρουν πολλες παρατασεις... Το μυαλο βαζει το τελος, η καρδια δινει την παραταση και παει λεγοντας... Το μυαλο για να ειναι υγιες οφειλει να αφηνει την καρδια να ηγειται... Τα κειμενα αυτα θα ειναι εν μερει απολογισμος, εν μερει ημερολογιο ψυχης, εν μερει αποπειρα αποβολης συσσωρευμενων συναισθηματων...

Όσο για το "όνομά" μου (πρωτοπλαστη), εχει καποια εξηγηση: ολοι εχουμε μια ημερομηνια γεννησης... Λίγοι και τυχεροι που ερωτευονται, πλην αυτης, εχουν και ημερομηνια ΑΝΑγεννησης! Δεν ειμαι η πρωτοπλαστη γενικως, ειμαι η πρωτη που επλασες ΕΣΥ, η πρωτοπλαστη σου...