"Δεν σταματώ"

Κάπως πρεπει να αρχισω αυτην την αναρτηση, αλλα δυσκολευομαι.
Υπαρχουν ανθρωποι και ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Υπαρχουν ανθρωποι που σε στηριζουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ.

...και χωρις να σε ξερουν μαλιστα.

Προσπαθω να κανω μια βουτια στο βυθο του ανθρωπινου νου.
Εκει συναντω προθεσεις.
Θετικες και αρνητικες.
Καλοπροαιρετες και κακοπροαιρετες.

Δεν μπορω ομως να γνωρισω τη ριζα των προθεσεων,
τις σκεψεις που μεταμορφωνονται σε προθεσεις.
Απο που πηγαζουν οι προθεσεις;

Μαλλον θελω διπλα μου πιο αληθινους ανθρωπους.
Να λενε "α" και να εννοουν "α".
Και να σου λενε: πιστευω αυτο και ο λογος ειναι ο ταδε.

Δεν θελω "ενδιαφερον" τυπικο, ενδιαφερον υποχρεωσης.
Θελω ΑΛΗΘΕΙΑ.

Χρονια παλευω με αληθειες, χρονια παιζω κρυφτο μαζι τους, ομως τωρα πια τις θελω.
Τις απαιτω.

Θελω υγιεις ανθρωπινες σχεσεις, αληθειες καταμουτρα, σαν σφαλιαρες.
Στηριξη θελω...
Ή τις αιτιες για τις οποιες δεν υπαρχει αυτη η στηριξη.

Δεν μιλαω.
Ειμαι εκ φυσεως εσωστρεφης.
Οι σκεψεις μου με τρεφουν και με καταστρεφουν.
Και με αναγεννουν...
Φαυλος κυκλος.

Δεν μιλαω για τα "θελω" μου.
Δεν συζηταω για αυτα.
Κι εγω η ιδια τα φοβαμαι.
Και μονο που υπαρχουν με τρομαζουν.

Αλλα φαινομαι...
Οι ανθρωποι που με ζουν μπορουν να με διαβασουν.
Βλεπουν ποτε ειμαι ευτυχισμενη. (ή ακούν...!)
Ετσι γνωριζουν τα "θελω" μου κι ας μην τα συζηταω...
Με "δινει" στεγνα το προσωπο μου...

Δεν μασαω ομως.
Ετσι εμαθα.
Δεν σπαω.
Λυγιζω, αλλα δεν σπαω.

Περασαν οι εποχες που η ψυχη μου φορουσε γυψο.
"Σιδερενια" εγραφαν πανω με μαρκαδορο οι φιλοι...
...Και η ψυχη μου το πιστεψε...!


-------------------------------------------------
"Λιθε" μου ξερεις γιατι σε ονομασαν ετσι?
Γιατι διπλα μου στεκεσαι σαν "βραχος"...
Σ'ευχαριστω...
------------------------------------------------

ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΩ

Έρχεται πάντα στη ζωή η δύσκολη εκείνη στιγμή
που γυρνάς ένα πρωί και βρίσκεις την πόρτα κλειστή
κι όλα μοιάζουν σκοτεινά, όλα δύσκολα και όλα θολά
κι αφού κλάψεις στα σκαλιά, σ' αρπάζει μια άγρια χαρά.

Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω

Κι ένα βράδυ που 'ναι αργά και θα θες μια ζεστή αγκαλιά
Θα βρεθείς ξαφνικά στην πόρτα της πάλι μπροστά
Πόσο θέλεις να τη δεις, πόσα θέλεις ξανά να της πεις
μα δε βγαίνει έξω κανείς και σε παίρνει η αγκαλιά της βροχής

Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω...


Κωστής Μαραβέγιας

(στιχοι, μουσικη,ερμνηνεια)


boomp3.com

"ΤΑΞΙΔΙ"

Ομορφες οι μερες που περασαν!
Τρομακτικα ομορφες και γεματες!

Ποοοσο ωραια ειναι τελικα η ενασχοληση με οσα αγαπας;

Μεσα σε λιγες ημερες ηρθα αντιμετωπη με ενα ονειρο.
Ενα ονειρο που φανταζε μακρινο.
Ενας φιλος λεει οτι ο φοβος ειναι η αποσταση απο αυτο που πραγματικα θελεις.
Ο φοβος ειναι το εμποδιο.
Τον κατακτας μονο οταν παψεις να τον ακους...

Ο Νικος μου εθεσε ενα ερωτημα:
ΘΕΛΩ ή ΦΟΒΑΜΑΙ;;;
Eκεινη τη στιγμη απαντησα "θελω"...
Φοβισμενα απαντησα "θελω"...
Τωρα που το σκεφτομαι συνειδητοποιω οτι μαλλον φοβαμαι τα θελω μου...
Ισως ομως τα θελω μου να ειναι ισχυροτερα.

Μουσικες...
Πολλες μουσικες...
Τραγουδια στο μυαλο μου και την ψυχη μου...
Τραγουδια που μαλωνουν μεταξυ τους,
που μαλωνουν με 'μενα,
που με τρομαζουν...

Ατελειωτες ωρες αντιμετωπη με
στιχους,
φωνες,
μουσικες...

Τριπλο το χτυπημα των αγαπημενων τραγουδιων.
Σε χτυπανε απο παντου.
Και σ'αρεσει!!!

Δεν χορταινω τα τραγουδια.
Νομιζω οτι ειναι η "τροφη" μου.
Μου ειναι απαραιτητα.
Ειναι φιλοι τα τραγουδια.
Αλλες φορες ειναι απλως "παρεα", "παρεα διακριτικη"...
Μπορουν να γινουν κι εχθροι...
Εχθροι αγαπημενοι... Κι ας ακουγεται οξυμωρο...
Το "αυτη η νυχτα μενει" ειναι εχθρος μου, μου θυμιζει ο,τι επιθυμω να ξεχασω, αλλα κατα βαθος το αγαπαω οσο λιγα.
Το αγαπαω ακριβως γιατι μου θυμιζει αυτα που δεν θελω να θυμαμαι.


Πληροτητα...
Τη βιωσα τις μερες που περασαν.
Μπορει να κουραστηκα, αλλα την γευτηκα.
Και δεν θα την αλλαζα με τιποτα.

Τελικα υπαρχουν χωροι που σε αποτοξινωνουν.
Εχουν στην πορτα κατι που απομακρυνει τις σκεψεις.
Ολες τις σκεψεις.
Στεκεις με γυμνο το μυαλο σου.
Tabula rasa.
Aπιστευτη αισθηση...

Ξερεις κατι?
Ελειπες...
Μου ελειπες...
Αυτες τις μερες ηθελα να μοιραστω πολλα μαζι σου...
Νοερα εστω ησουν εκει...
Διπλα μου...
Και μου εδινες δυναμη...
Νοερη κι αυτη...
Καπου κρυμμενος στα "γραφικα"...

Παντα κρυμμενος...

Κι ομως παντα κοντα...
-----------------------------------------------

Α! Νικο... Σ'ευχαριστω!!!
Και 'σενα Γιωργο!!!

-----------------------------------------------



ΤΑΞΙΔΙ

Μόνος οδηγάω μόνος
ατέλειωτος ο δρόμος
ατέλειωτες στροφές

Σκόνη μια χώρα μες τη σκόνη
μα πάντα με πληγώνει
κι αρχίζω ανασκαφές

Είδα την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα
στις χωματερές

Τώρα περιμένει τώρα
με τα κρυφά της δώρα
τους εθελοντές

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Φώτα της πόλης μας τα φώτα
σαν τα βαρελότα
που ρίχναμε μικροί

Φιλίες οι παιδικές φιλίες
χαμένες παραλίες
χαμένη διαδρομή

Στάση κορίτσια που ‘χω χάσει
πληγές που ‘χω ξεχάσει
ανοίγουνε ξανά

Βράδια τα εφηβικά μας βράδια
τα πιο πικρά μας χάδια
πατρίδα μας γλυκιά

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Κρίμα να μείνεις πάντα θύμα
πάλι το ίδιο ποίημα
για ξένες καλλονές

Μόνος οδηγάω μόνος
κι όλο με βγάζει ο δρόμος
στις ίδιες γειτονιές

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Νικος Πορτοκαλογλου

boomp3.com

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ! ! !

ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ «ΜΙΚΡΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ» ΚΥΡΙΕΥΟΥΝ … ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 103.7 !

Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, το Β’ Πρόγραμμα 103.7 κλείνει πονηρά το μάτι στους πειρατές του Μικρού Πολυτεχνείου και τους καλεί να «κάνουν παιχνίδι» από αέρος, ζωντανά, στις 2 και 3 Ιουνίου από τις 8 το βράδυ έως τις 3 μετά τα μεσάνυχτα.

Τι είναι όλο αυτό;

Ένα ραδιοφωνικό πείραμα στο οποίο πρωταγωνιστούν 29 νέα παιδιά που, χωρίς προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία, θα διαδέχονται ανά 30 λεπτά το ένα το άλλο στο μικρόφωνο και την επιλογή της μουσικής με ήχους που θα αγγίζουν ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας αλλά και τη world music, τη jazz, την electronica, την pop και το rock. Ειδικά για αυτά τα δύο βράδια η ροή στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 θα είναι τέτοια, ώστε κάθε ημίωρη εκπομπή θα έρχεται σε άμεση μουσική αντίθεση με την προηγούμενη και την επόμενή της.

Δευτέρα 2 και Τρίτη 3 Ιουνίου, από τις 8 το βράδυ έως τις 3 το πρωί, οι πειρατές του «Μικρού Πολυτεχνείου» αφιερώνουν και πάλι τις εκπομπές τους στους απανταχού ερασιτέχνες !!!Συντονιστείτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7 !!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------

"Ειμαστε στον αερα οπως παλια", λεει το τραγουδι,
ειμαστε στον αερα για πρωτη φορα, λεω εγω!

Μια εκ των πειρατων ειμαι κι εγω!

Η δικη μου "βουτια" στον αερα του Β' προγραμματος θα γινει τη Δευτερα 2/6 στη 1:30 π.μ (ή πιο σωστα το ξημερωμα της Τριτης)!

Η χαρα ειναι μεγαλη και θελησα να το μοιραστω με εσας, τους γνωστους-αγνωστους φιλους μου!

Οσοι απο εσας ειστε ξενυχτηδες και θελησετε να μας ακουσετε, η συχνοτητα ειναι 103.7
ή και μεσω διαδικτυου: http://www.deytero.gr/ (εκει που λεει "τωρα ακουτε")



ΕΪ ΠΕΙΡΑΤΕΣ...ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ! ! !

"Αυτό το τραγούδι στο χρωστάω..."

Eγω προσπαθησα...................

Κι ας μην το ξερεις...........................

Κι ας μην το μαθεις ποτε......

Μια προσπαθεια που εγινε ως απορροια της θελησης...

Ναι, της θελησης.....

Ισως γιατι ο χρονος που τελειωνει μας πιεζει...

Και μετα μας ανακουφιζει...

Ειμαι ομορφα ανακουφισμενη...

Χαμογελω...

Για τις ομορφες αναμνησεις που ξυπνησαν μετα απο χρονια...

Και ξυπνησαν μονο οι ομορφες αντικρυζοντας τον χωρο που "ζησαμε" και που μας"εζησε"...

Μονο αυτος ο χωρος ηταν συνενοχος...

Κι ας ηταν αδειος σημερα...

Κι ας μην ησουν εσυ...

Χρονια τωρα υπαρχουν εκει δυο παιδικες ψυχες που καποτε επαιζαν κρυφτο...

....Δυο ζευγαρια ματια σφιχτα αγκαλιασμενα...

Πολλες εικονες στο μυαλο...

Η πρωτη φορα που σε ειδα...

Το γελιο σου...

Τα αγγιγματα σου...

Τα λογια σου...

Τα αστεια σου...

Οι φωτογραφιες...

Ολα εκει...

Και τα ψεματα...

Και η φανερωση τους...

Μα πιο πολλα ειναι τα καλα...

Ολη η αθωοτητα μου εκει μεσα...

Ολες μου οι αλλαγες...

Οι αποφασεις...

Μεχρι και φιλια εδεσε αυτος ο χωρος, οχι μονο ερωτες...

Πολλες οι αναμνησεις...

Σαν χθες μου φανηκαν ολα...

Σαν να μην περασε μια μερα...

Σε ενιωθα εκει...

Στην πορτα, στο γραφειο, στο διαδρομο...

Γεμιζες τον χωρο χρωματα...

Και την οψη μου χαμογελα...

Ειχα και μια συζητηση σημερα...

Καταδικης (;)...

Θα δειξει ο χρονος...

...............................................

Μπορει να ελειπες εσυ, αλλα ολα ηταν εκει...

Ολα τα άυλα...

Και μονο αυτα εχουν πραγματικη αξια...

Ο πλουτος του νου και της ψυχης...

Εκει μεσα αναγνωριζω καποιες ξεχασμενες αξιες...

Οχι, δεν με επηρεαζουν πια, απλως αναγνωριζω την ομορφια τους...

Τοσο καιρο εσυ εισαι εκει, εγω ομως οχι...

Σημερα ημουν εγω εκει, αλλα εσυ απουσιαζες...

Περιεργη αισθηση...

Κι ισως τελικα στο μελλον να ειναι πιο παραξενα τα πραγματα...

Με ή χωρις την παρελθουσα μαγεια;

Ποιος ξερει;

Δεν με φοβιζει ιδιαιτερα αυτη η ενδεχομενη συνυπαρξη...

Οι ιδιοτητες μας θα ειναι αλλαγμενες...

-Μονο οι ιδιοτητες;... Αναρωτιεμαι...

.....................................................................

Θυμασαι ποσα ευχαριστω σου ειχα πει;

Ολα τα ενιωθα...

Και ολα τα αξιζες...

Μου ηρθαν και αλλα "ευχαριστω" σημερα στο νου...

Ισως τελικα να ειναι αμετρητα...

Και ισως να μην τα εχω ανακαλυψει ολα ακομα...

Σου χρωσταω πολλα...

Κινητρα, επιτυχιες, ανακαλυψεις, τραγουδια, δρομους...

Και πολλα πολλα ακομα...

Σ'ευχαριστω μικρε μου...

Ευχαριστω οποιον σε εφερε στον δρομο μου...

Ετσι βρηκα κι εγω τον δικο μου...

Κι ας μην εισαι εσυ τωρα πια ενα κομματι αυτου του δρομου...

Μου εμαθες πολλα...

Σ'ευχαριστω...

--------------------------------------

ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ

Εσύ μακριά να χάνεσαι
το σπίτι μας να καίγεται
κι ο πόνος που δε λέγεται
μονάχα τον αισθάνεσαι
με κάψιμο στο στήθος
μέσα στο άδειο πλήθος.

Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.

Οι δρόμοι που σε κλέψανε
στα μάτια σου σωπαίνουνε
και στο κορμί σου δένουνε
τα χέρια που χορέψανε
στο σώμα σου τραγούδι
να γίνει αγγελούδι.

Κι εγώ που χρόνια ζω εδώ
κοντά σου ταξιδεύοντας
στον πιο δικό σου ουρανό
και μ' έναν κόμπο στο λαιμό
μαθαίνω ν' αγαπάω
αυτό το τραγούδι στο χρωστάω...


Μανώλης Λιδάκης
Στιχοι-Μουσικη: Γιώργος Ανδρέου

"Εκκρεμότητα..."

Πανε μερικες εβδομαδες που εχεις βαλθει να μου σπασεις τα νευρα...
Επεμβαινεις...
Απ'το πουθενα στο πουθενα...
Το κανεις επιτηδες, δεν εξηγειται...
Με ενοχλεις...
Εκει που ειμαι ηρεμη, που απασχολουμαι με ασχετα πραγματα, εκει πεταγεσαι...
Η φωνη σου...
Ερχεσαι στο αυτι μου, λες μια λεξη και φευγεις...
Ακυρη λεξη...
Και ακαιρη...
Και ταυτοχρονα επαναφερεται στο μυαλο μου μια εικονα...
Μια εικονα του παρελθοντος με εσενα να λες αυτη τη λεξη...
Απο μια λεξη ξεκιναει το παιχνιδι...
Στην αρχη ο ηχος της φωνης σου...
Στη συνεχεια η μορφη σου (ποτέ ξεκαθαρη)...
Και μετα χιλιες δυο στιγμες να περνανε απο μπροστα μου...
Και επιμενω, οι λεξεις δεν εχουν καμια σχεση με αυτα που κανω εκεινη τη στιγμη...
Οι λεξεις ειναι ηλιθιες...
Σημερα μου ειπες τη λεξη "ισορροπια"...
Μετα μου ηρθε η εικονα να λες οτι ειμαι ισορροπημενη...
Και μετα νευριασα...
-Πως σχολιαζεις κυριε εμενα οταν εσυ εχεις μαθει μονο τον ορισμο της λεξης "ισορροπια";
Δεν την εχεις βιωσει ποτε... Δεν γουσταρω να με λες ισορροπημενη. Δεν γουσταρω. Θα ηθελα να ειμαι ανισορροπη, σαν κι εσενα. Να μη σκεφτομαι ή τουλαχιστον ετσι να δειχνω.
Δεν εχεις το δικαιωμα να μιλας για "ισορροπια". Δεν σου το δινω εγω.
Και απο που καταλαβες οτι ειμαι ισορροπημενη;
Αυτο θα ηθελα πραγματικα να το μαθω: τι σε οδηγησε σε αυτο το συμπερασμα...
Τί ειδες και το λες αυτο;
Ή τί δεν είδες;
Τί θα ηθελες να δεις;
Πως θα ηθελες να ειμαι;
Σε ποιες συνθηκες θα ανοιγες το στομα σου να μιλησεις;
Σε ποιες συνθηκες θα μιλουσες πραγματικα;
Και θα ησουν εσυ.
Οχι ο "καθως πρεπει".
Μονο εσυ.
Χωρις δεκεμβρη στην πλατη σου.
Χωρις ιδιοτητες.
Χωρις φοβους και αναστολες.
Γυμνος.
Χωρις τα ηλιθια "πρεπει".
Πότε εισαι "εσύ";
Πότε δεν εχεις ανασφαλεια γι'αυτό το "εγω" που κουβαλας;
Πότε θα καταλαβεις οτι δεν αγαπησα αυτο που εδειχνες σε ολους;
Ποτε θα καταλαβεις οτι ποτε δεν γουσταρα το "φαινεσθαι" σου;
Με εκνευριζε, πώς το λενε;

Θελω να σε χαστουκισω, ειλικρινα.
Γεμισες σκουπιδια τον μεσα μου κοσμο.
Και δεν προσπαθησες να απομακρυνθεις.
Ουτε να με απομακρυνεις.
Λες και ολα ηταν φυσιολογικα.
Ηξερες οτι δεν ηταν.
Το ηξερες περισσοτερο απο εμενα.
Και πιο πριν.
Αλλα δεν εκανες τιποτα να το αποτρεψεις.
Αληθεια,ειχες σκεφτει ποτέ την κατάληξη;

Δεκαεξι μηνες αποχης μετρώ.
Πιστευες οτι θα περασουν δεκαεξι μηνες χωρις να ιδωθουμε;
Και ακομα χειροτερα, χωρις μια προσπαθεια να σε δω;
Ε λοιπον εγω δεν το περιμενα.
Για πες μου, αυτο ειναι μερος της ισορροπιας μου;
Ή μηπως παρεκκλινα του χαρακτηρισμου που μου εδωσες;

Δεν ξερω γιατι κανεις τετοιου ειδους εμφανισεις τον τελευταιο καιρο.
Ακουστικες εμφανισεις...
Τί νομιζεις οτι καταφερνεις;

Δεν θελω να σε δω.
Ουτε ηθελα.
Για καποιο λογο ειχες τρυπωσει στα σχεδια μου.
Σε εβαλα στο προγραμμα μου.
Ειχες βγει εδω και πολλους μηνες.
Ειχα ξεχασει πώς ειναι να υπαρχεις στα πλανα μου.
Κι εφερες τα πανω κατω.
Και συνεχιζεις να με ενοχλεις.
Και δεν ειναι οτι συνεχιζω να σε αφηνω.
Ερχεσαι και μου μιλας.
Ασε που δεν προλαβαινω να κλεισω τα αφτια μου.
Αν προλαβαινα θα το ειχα κανει.

Τον τελευταιο καιρο εχεις ντυθει με τα χαρακτηριστικα της "εκκρεμοτητας".
Μια εκκρεμοτητα εχεις γινει που δεν ξερω ποτε και απο που δημιουργηθηκε.
Γιατί ολον αυτον τον καιρο που μιλαω για 'σενα, αν πραγματικα ηθελα να σε δω, θα σε ειχα δει.

Κι η καθε απουσια εχει το λογο της.
Εκατσες ποτε να το σκεφτεις;

-----------------------------------------------

ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ

Μη μου αγχώνεσαι
δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου
Αλλάζω απλά ταυτότητα
μπορώ και προσαρμόζομαι.

Κι από άνθρωπος σου σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνομαι εκκρεμότητα...

Μη μου αγχώνεσαι
απλά επιβιβάζομαι
Κι εγώ στη μονιμότητα
μπορώ και συμβιβάζομαι

Και βλέπω τώρα την ουσία
Στις σχέσεις μόνο η απουσία
κρατά μια σταθερότητα

Ο άνθρωπος σου ο σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνεται εκκρεμότητα.

Νατάσσα Μποφίλιου
Στιχοι: Γερασιμος Ευαγγελατος
Μουσικη: Θεμης Καραμουρατιδης

boomp3.com

"Βυθισμένες Άγκυρες..."

Τις τελευταιες ημερες ειχα καποιες (τελευταιες ισως) ευκαιριες να σε δω...
Δεν τις εκμεταλλευτηκα...
Δεν ηθελα...
Δεν ηθελα γενικως να υπαρχεις...

Δεν ηταν φοβος...
Ηταν αδιαφορια...
Εχω εναλλαγες στην ψυχολογια μου τον τελευταιο καιρο...
Αρνηθηκα να εισαι κι εσυ καπου γυρω μου...

Ισως η αφορμη να ηταν μια κουβεντα του Γιωργου:
"Νομιζω οτι δε δινεις ευκαιριες σε καποιους ανθρωπους να σε πλησιασουν... Κολλας στη στραβή τους μυτη κα δεν θελεις να τους γνωρισεις ουσιαστικα..."

Αληθεια ειναι...
Ερωτευομαι με την πρωτη ματια...
Παθιαζομαι...
Αν η πρωτη ματια δεν φερει καρπους, τοτε δεν υπαρχει πιθανοτητα να ασχοληθω...
Οι πορτες κλεινουν χωρις δευτερη σκεψη...
Δεν με στενοχωρησε αυτη η αληθεια...
Κι εγω την ειχα συνειδητοποιησει (ασχετως αν με εντυπωσιασε το γεγονος οτι ο Γιωργος δεν με ξερει, κι ομως επεσε μεσα...).

Το προβλημα ομως με καποιες αληθειες δεν ειναι η αναγνωριση της υπαρξης τους.
Ουτε η αποδοχη τους...
Το προβλημα ειναι ο συμβιβασμος...
Αναγνωριζουμε κατι, αντιλαμβανομαστε οτι μας κανει κακο, αλλα δεν κανουμε τιποτα για να το αλλαξουμε...
Απλως το αποδεχομαστε σαν μερος του εαυτου μας...

Ε λοιπον αυτη την αληθεια την κουβαλαω χρονια μαζι μου...
Την εχω κανει φιλη μου και δεν εχω προσπαθησει καν να δω οτι μου κανει κακο υποχθονια.
Την εχω εκθειασει, την εχω αφησει να με οδηγησει, αλλα ποτε δεν την εχω γνωρισει βαθυτερα...

Το καλο ειναι οτι μερικες μερες μετα ηρθε μια ευκαιρια και για πρωτη φορα αποφασισα να την εξερευνησω...
Να τη μαθω...

Για καποιο λογο που δεν ξερω, καθε φορα που παω να "φυγω" απο 'σενα μικρε μου, κολλαω με ενα συγκεκριμενο τραγουδι, τις "βυθισμενες αγκυρες". Αυτο τραγουδουσα το 2004, αυτο και περυσι τον Φλεβαρη, αυτο και τωρα...

Τα ματια σου ειναι στ'αληθεια βυθισμενες αγκυρες επανω στο κορμι μου...
Και καθε φορα, θελοντας και μη, αναρωτιεμαι ποιον παω να νικησω...

Ξεθωριασες...
Και αυτες οι αγκυρες με τον καιρο βυθιζονται ολο και περισσοτερο...
Κι οσο πιο πολυ βυθιζονται, τοσο παλευουν να με τραβηξουν...
Ασε που φωναζουν...
Εχουν φωνη οι αγκυρες...
Και την ακουω σε ανυποπτες στιγμες...
Οι αγκυρες εχουν τη φωνη σου...
Με τρομαζουν λιγο...
Τις φοβαμαι...
Ισως τις εχω συνηθισει...
Με βαραινουν...
Αλλα τις αγαπαω...
Και τη φωνη τους αγαπαω...
Και το βαρος τους...
Ομως θελω να βυθιστουν κι αλλο...
Τοσο πολυ που να μην μπορουν να με τραβηξουν...
Που να μην ακουω τη φωνη τους...
Που να μη νιωθω το βαρος τους...
Αλλα να τις θυμαμαι...
Και να τις αγαπαω...

---------------------------------------
ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"
και να σου πω...

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου.

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω
(τί μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω...)
------------------------------------------------
-------------------------------------------------

Αργησα, αλλα μολις ειδα οτι ελαβα προσκληση για παιχνιδι απο τη Νοτα!
Οι όροι:
1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!
Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.









Προσκαλώ: ilia, Αλεξια, εν πλω, Σκορπινα και Πυγμαλιωνα.

Ειδοποιώ: autographcollectors.
boomp3.com

ΣΗΜΕΡΑ...

Σημερα ενιωθα περιεργα...

Σε ενιωθα διπλα μου...

Κι οσο πιο διπλα μου σε ενιωθα τοσο πιο "απτη" γινοταν η απουσια σου...

Ειχα πολυ καιρο να αισθανθω ετσι...

Αν σε ειχα μπροστα μου δεν θα σου ελεγα τιποτα...

Απολυτως τιποτα...

Μονο θα σε κοιτουσα...

Αυτο ειχα αναγκη σημερα...

Να σε κοιταξω στα ματια...

(Αντε, και να ακουσω λιγο τη φωνη σου... Λιγο ομως...)

Μου εχει λειψει αυτη η "σκοτεινια"...

Αυτο το "τιποτα" και "ολα" ταυτοχρονα...

Αυτα τα μικρα που μεσα τους κρυβουν μεγαλεια...

Σημερα ηθελα να σε εχω μπροστα μου και να παγωσω τον χρονο και οσα εχει μαζεψει στο σακουλι του αυτα τα χρονια...

Να τα παγωσω και στη μνημη μου...

ΟΛΑ...

Σαν να μη συνεβησαν ποτε...

Να σε κοιταω και μη σκεφτομαι ουτε το παρελθον ουτε το μελλον...

Να σε κοιταω και να παλευω να σε χορτασω...

Τοσο ωστε να μη χρειαστει ποτε ξανα να σε κοιταξω...

Να κρατησω την εικονα σου χαραγμενη στη μνημη μου...

Να τη φυλαξω ατοφια...

Να ειναι ατοφια και οσα νιωθω...

Να μην ειναι λουσμενα απο ενοχη...

Μονο αθωοτητα...

Να απογυμνωθω ηθελα σημερα...

Να διωξω μακρια ο,τι με βαραινει...

Να γυρισω πισω τον χρονο και να τον σταματησω εκει που θελω...

Εκει που ημουν παιδι κι εσυ βουνο...

Εκει που δε φοβομουν να σκαρφαλωσω...

Εκει που καθε προσπαθεια ηταν μαγεια...

Καθε βημα ηταν και μια γιορτη...

Εκει που το μυαλο μου δεν ηταν θολο...

Ουτε η ψυχη μου...

Εκει που η καθε μερα ελαμπε...

Εκει που τα βραδια ηταν μονο ενα μικρο περασμα μεχρι την επομενη λαμπερη μερα...

Εκει που τα βραδια δεν ηταν λαβυρινθος...

Και οι σκεψεις δεν ηταν εφιαλτης...

Να κρυφτω ηθελα σημερα...

Καπου στο χθες...

Καπου που θα εισαι κι εσυ...

Χωρις τις σκεψεις σου...

......

Να σε δω ηθελα σημερα...

Οπως παλια...

Που ημουν παιδι...

Κι εσυ βουνο...

Τωρα ειμαι βουνο...

Κι εσυ δεν εισαι τιποτα...


-------------------------

ΠΩΣ ΕΦΥΓΕΣ...

Πως έφυγες, απ' τη ζωή μου έτσι
και ούτε κλαίω ούτε καν σε συζητώ
σ' έχω απορρίψει και απ' την μνήμη μου σε έχω σβήσει για πάντα
και ό,τι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ

Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό
μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ
το πρόσωπο σου δεν μπορώ να θυμηθώ και θέλω
όλα αυτά τα βράδια, να σ' αγαπήσω πάλι απ' την αρχή μωρό μου
μα, δεν έχω άλλη αντοχή.

Πως έγινε και δεν μ' ενδιαφέρει
σε ποιες αγάπες την αγάπη σου ξοφλάς
σ' έχω διαγράψει κι άλλη πορεία έχω χαράξει καρδιά μου
και ό,τι τράβηξα από σένα τώρα το τραβάς.

Βίκυ Μοσχολιού
Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

"ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΜΕΡΑ..."

Ευτυχια...
Θεοποιημενη λεξη...
Απιαστη στην πραξη, λενε...

Διαφωνω...

Η ευτυχια δεν ειναι μακρια μας...
Δεν εμφανιζεται μπροστα μας ενα πρωι...
Δεν συστηνεται...

Ειναι μεσα μας...
Απλως υπαρχει εκει...

Αν τη δεις, εχει καλως...
Διαφορετικα, εσυ χανεις...!

Γιατι συνδεουμε την ευτυχια με ο,τι δεν εχουμε;;;
Γιατι ξεχναμε ή αδιαφορουμε γι'αυτα που εχουμε;;;

Προσηλωνομαστε σε χιλιαδες πραγματα με τη σιγουρια οτι αποτελουν την ευτυχια μας και αντιμετωπιζουμε με απαθεια τα απλα και καθημερινα, τα οποια θεωρουμε "δεδομενα"...

"Δεδομενος"-> ηλιθια λεξη...
ΤΙΠΟΤΑ, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ...
Και πανω απ'ολα ο εαυτος μας...
Μια ζωη παλευουμε να βρουμε τι ειμαστε, γιατι ειμαστε και σιγουροι ποτε δεν ειμαστε!
"τί κρύβει το σώμα, τί κρύβει η ψυχή σου, αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ..."

Η ευτυχια βρισκεται σ'ενα δωματιο μεσα μας... Αρκει να εντοπισεις το σωστο κλειδι για να το ξεκλειδωσεις...
Και δεν ειναι δυσκολο...
Ολα στο μυαλο ειναι...
Ολα τα κλειδια...

Η ζωη ειναι ενα συνολο στιγμων...
Η ευτυχια ειναι ενα μερος των στιγμων αυτων...
Το ιδιο και η δυστυχια...
Υπαρχουν στιγμες που νιωθεις ευτυχισμενος και στιγμες που νιωθεις δυστυχισμενος...
Μονο στιγμες...

Υπαρχουν τοοοσο ομορφα πραγματα μεσα μας και γυρω μας στα οποια δεν δινουμε σημασια...
Δεν ειναι αναγκη να χασουμε τα "δεδομενα" για να συνειδητοποιησουμε την αξια τους...
Μπορουμε απλως να εκτιμησουμε αυτα που εχουμε...!
Να εκτιμησουμε τις απλες, μικρες στιγμες στις οποιες κρυβεται η ευτυχια!

Επρεπε να απομακρυνθω απο ολα μου τα "δεδομενα" πριν απο τεσσερα χρονια...
Απο τοτε αρχισα να εκτιμω πιο πολυ την καθημερινοτητα μου και ολα οσα περιλαμβανει.

Αυτες τις μερες το καμπανακι της ευτυχιας χτυπησε πολλες φορες (κατι σαν υπενθυμηση).

Ευτυχια ειναι:

• να βλεπεις την οικογενεια σου να γελαει!
• να σε παιρνει η κολλητη σου τηλεφωνο και με το που το σηκωνεις να σε ρωταει ψιλοκλαμμενη: "μ' αγαπας;"(κι αυτο γιατι απλως θυμηθηκε οτι καποτε ειχατε αποχωριστει...!)-Σ'αγαπάω πολύυυυυυυυυ "Λιθαρακι" μου!
• να κανεις παρεα με ανθρωπους που ξερεις ελαχιστα και να νιωθεις οτι τους ξερεις χρονια (bios for ever!!!)
• να συνειδητοποιεις οτι εχεις βοηθησει καποιον και να ακους ενα λυτρωτικο "ευχαριστω" (Εγω σε ευχαριστω "αγλαρακι μου"!)
• να πιστευουν οι αλλοι σε 'σενα (Ευχαριστουμε Νικο, Σταυρο, κυριε Γιωργο!)
• να σπας τις απολυτοτητες σου (Πανουλη ειχες δικιο, ηταν γραφτο μας να συναντηθουμε!)
• να καθεσαι στη πλατεια Κοραη ακουγοντας και τραγουδωντας ξανα και ξανα το τραγουδι "παρεα" απο τη Μποφιλιου εχοντας παρεα εναν ανθρωπο που καποτε σου διδασκε φυσικη, ομως τωρα πια αποτελει εναν απο τους ανθρωπους της ζωης σου (Γιαννουλα μου...)
• να ακους τη γκρινια του μικρου "δεινοσαυρου"! (-Εεεελα βρωμοκουταβο!!!)
• να γελας δυνατα "μεσουσης της οδου" (α ρε Χρηστο!)
• να γελας γενικοτερα! (το αθλημα το κατεχω... "Λιθαρακι" μου στο ξαναλέω, εσύ με ξεκλείδωσες...)
• να σου λενε "Σ'αγαπάω"
• να λες σ'αγαπαωωωω, οποτε το νιωθεις!
• να σε σκεφτομαι και να χαμογελω μικρέ μου... Και πιστεψε με τωρα πια κατα 95% χαμογελώ καθε φορα που σε σκεφτομαι...

Αγαπαω την καθημερινοτητα μου κι ας γκρινιαζω...!

Και αν φαινεται οτι ειμαι απαισιοδοξη... Δεν ειμαι!!!

Απλως μερικες φορες βαζω τρικλοποδιες στον εαυτο μου...Ετσι, γιατι γουσταρω την αισθηση του να ξανασηκωνεσαι, να συγκεντρωνεις ολη σου τη δυναμη για να σταθεις και παλι στα ποδια σου...Μονο τοτε καταλαβαινεις οτι εισαι δυνατος...Μονο οταν φοβασαι να πεσεις και ακριβως επειδη φοβασαι, πεφτεις!

Ειναι ωραιο να ξανασηκωνεσαι...!!!

"Είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις ίσως μάθεις τελικά να ΠΕΤΑΣ..."

Μια "αλλιωτικη" αναρτηση, οπως αυτη δεν θα μπορουσε να μη συνοδευεται απο μια "αλλιωτικη μερα".


Αλλιώτικη μέρα

Ξύπνησα κεφάτη το πρωί
έδιωξα από πάνω μου την γκρίνια
έγιναν τα μάτια μου λουστρίνια
πήρα τη ζωή μου απ' την αρχή

Κοίταξα την πόλη τρυφερά
έδιωξα το σύννεφο το γκρίζο
ένιωσα σαν άστρο να γυαλίζω
μέσα σ' ανθρωπάκια σκοτεινά

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ.
Μ' αγαπώ...

Μέτρησα τον κόσμο δυο φορές
μέσα στα απλά ειν' τα ωραία
όπως όταν είμαστε παρέα
τι καλό που κάνει ένας καφές

Μέσα από παράπονα συρτά
ξέφυγε κι αλλάζει η ζωή μου
σήμερα γιορτάζει η ψυχή μου
κι όλα θα τα δω χρωματιστά.

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ.
Μ' αγαπώ...


Τάνια Τσανακλίδου

boomp3.com

"Σ' έχω βρει και σε χάνω..."

"Είχα πει πως θα αλλάξω...

κι όσο αλλάζω σου μοιάζω..."

Γινομαι κι εγω δειλή, όπως εσυ...

Σκεφτομαι πριν μιλήσω...

Μετραω τα λογια μου...

Μην ξεστομισω κατι που δεν "πρεπει"...

Μην ξεστομισω κατι που "θελω", δηλαδη...

Ο φοβος μου πανω απ'ολα...!

Οχι, δεν ημουν παντα ετσι...!

Οσο μεγαλωνω δειλιαζω...

Δεν ξερω γιατι...

Παλια ηταν αλλιως...

Ημουν "μικρη"...

Δεν εβλεπα πουθενα "λαθη"...

Ολα σωστα ηταν για 'μενα...

Κι εσυ ησουν το πιο "σωστο μου λαθος"...

Η αληθεια ειναι πως συνεχιζω να πιστευω οτι δεν υπαρχουν λαθη...

Απ'ολα μαθαινουμε...

Ολα εχουν κατι να μας να δωσουν και συνηθως αναγνωριζουμε τα οφελη μακροπροθεσμα...

Εσυ δεν ησουν λαθος...

Ησουν περιουσια...

Ανεκτιμητης αξιας...

Οχι γι'αυτα που μου εδωσες, αλλα γι'αυτα που πηρα χωρις να το ξερεις...

Και ουτε που φανταζεσαι ποοοσα ειναι...

Δεν εκτιμας τον εαυτο σου, το πιστευω...

Οι ανθρωποι που προσπαθουν να δειξουν κατι αλλο απο αυτο που ειναι, δεν ειναι συμβιβασμενοι με το "εγω" τους...

Ευτυχως δεν εχω μαθει να αγαπαω (μονο) αυτο που βλεπω...

Εμαθα να κοιταω λιγο πιο βαθια, εκει που οι ανθρωποι κρυβουν τις αληθειες του εαυτου τους, τις αληθειες που αγαπουν και μισουν...

Με ΄σενα δεν ηταν και τοσο δυσκολο...

Σ'εχω κοιταξει στα ματια οσο και οπως δεν εχω κοιταξει κανεναν ανθρωπο μεχρι σημερα...

Και μεσα σ'αυτο το βυθο ανακαλυψα θησαυρους πολυτιμους...

Τοσο πολυτιμους που κι εσυ ο ιδιος τους φοβασαι...

Ειναι χρυσος η ευαισθησια, μικρε μου, και πολλοι θα θελησουν να την εκμεταλλευτουν...

Γι'αυτο δεν τη δειχνεις...

Μονο να την αγκαλιαζεις που και που...

Να την αφηνεις να παιρνει πρωτοβουλιες...

Δεν ειναι εχθρος σου...

Πλησιαζει η στιγμη που θα σε δω, το νιωθω...

Κι εσυ φοβασαι...

Τις ευθυνες, τα ρισκο, τις αληθειες, τα συναισθηματα...

Τον εαυτο σου...

Δεν σε κατηγορω τωρα πια...

Αφου όσο αλλαζω σου μοιαζω................

"Σ' έχω βρει και σε χάνω..."

Σ΄έχω βρει και σε χάνω

δανεική παρουσία

έχω τόσα να κάνω

και δεν έχουν ουσία.

Όπου είσαι πηγαίνω

δίχως λόγο να πάω

με τους φίλους σου βγαίνω

επαφή να κρατάω.

Κάποιες μέρες ακούω

στη σιωπή τη φωνή σου

πάνε μέρες που λείπεις

κι είμαι ακόμα μαζί σου.

Σε ρωτάω τι έχεις

και σου λέω καλημέρα

σ΄αγαπάω μην τρέχεις

είσ΄ακόμα εδώ πέρα.

Προσπαθώ να ξεχάσω

όμως κάτι συμβαίνει

ό,τι όμορφο πιάσω

να το δεις περιμένει.

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω.

Σ΄έχω βρει...Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω

σταθερή μου αξία

η ζωή μου σε τάξη

κι η καρδιά σ΄αταξία.

Έχεις γίνει συνήθεια

και το μόνιμο θέμα

σου δανείζω αλήθεια

να πληρώνεις το ψέμα.

Κάποιες νύχτες στους δρόμους

σε τρακάρω τυχαία

είν΄αμάξια οι μόνοι

και οι σχέσεις τροχαία.

Στα παλιά μας τα στέκια

όπως πάντα συχνάζω

είχα πει πως θ΄αλλάξω

κι όσο αλλάζω σου μοιάζω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω

Σ΄έχω βρει...Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω...

Νατάσσα Μποφίλιου

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

CD "Mέχρι το τέλος"

boomp3.com

"Cripple and the starfish"

Η ζωη ειναι μια σκαλα...
Εχει πολλα σκαλοπατια...
Ο αριθμος τους διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο...
Ποτε δεν ξερεις πότε φτανεις στην κορυφη...
Αν υπαρχει...
Και αν φτανεις ως εκει...

Μαζι σου ανεβηκα ενα σκαλοπατι...
Ισως και παραπανω...
Εμεινα εκει για αρκετα χρονια...
Πληρης στασιμοτητα...
Καμια εξελιξη...
Ολα τα σημαντικα μπηκαν σε λιστα αναμονης...
Σαν να περιμεναν κι αυτα εσενα...
Το χερι σου, για να πιασει το δικο μου και να ανεβω σκαλοπατι...
Να εξελιχτω...
Ποτε δεν ηρθες...
Ματαια σε περιμενα...
Δεν πιστευα ποτέ οτι θα ανεβω μονη μου...

Κι ομως...
Δεν ξερω πώς, δεν ξερω πότε, αλλά ανεβηκα...
Οι προτεραιοτητες αλλαξαν...
Εσυ δεν υπηρχες σε αυτες...
Άλλα "θελω", αλλες ανησυχιες, αλλες επιδιωξεις...
Εσυ πουθενα...
Ή καπου που δεν με απασχολουσες ιδιαιτερα...

15 μηνες μετα...
Συνεχιζω να ανεβαινω σκαλοπατια...
Τωρα ομως υπαρχεις...
Νοερα βεβαια...
Ισως αυτο ειναι χειροτερο...

Αποφευγω να σε συναντησω...
Ξερεις γιατι;
Γιατι πρεπει να κατεβω σκαλοπατι...
Δεν ξερω αν θελω να κανω κατι τετοιο...
Μπορει να εμεινα καιρο εκει, ομως ξεσυνηθισα...
Δεν με καλυπτουν οι "συναντησεις" των προηγουμενων σκαλοπατιων...
Τις βλέπω "μικρές", ασημαντες εως ανουσιες...

Παρ'ολα αυτα οσο δεν σε συναντω, νιωθω οτι κατι με πιεζει...
Επιδιωκεις να "εισβαλεις" στις προτεραιοτητες μου...
Και οπου εισερχεσαι, προκαλεις αναισθησια σε ο,τι υπαρχει γυρω σου...
Σαν να θελεις να εισαι ο "μεγαλος της σκηνης" σε ολα...
Σε ο,τι ζει μεσα μου...
Δεν κουραστηκες τοσα χρονια να εισαι ο πρωταγωνιστης;

Aποτελουσε μεγαλη φοβια καποτε ο στιχος:
"Μα απ'ολα περισσοτερο αυτο που με τρομαζει
ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω...".

Αυτο συνεβη ομως... Συνηθισα την απουσια και δεν ξερω αν θελω εστω και για λιγο να την αντικαταστησω με μια "παρουσια"...(οση "παρουσια" μπορει να φερει μια συναντηση...).

Τελικα δεν αξιζει να σπαταλαω την καθημερινοτητα μου σκεπτομενη αν θελω ή οχι να σε δω...
Αφου ποτε δεν θα καταληξω σε ενα συμπερασμα...
Αφου ειναι στιγμες που θελω και στιγμες που δεν θελω...
Μια τυραννια που δεν τελειωνει ποτε και δεν φτανει πουθενα...

Δυο ρημαδιασμενες αποφασεις ειναι:
η πρωτη αποφαση ειναι να ερθω...
Η δευτερη αποφαση ειναι να στηριξω την πρωτη!

Εχω παρει πολλες φορες την αποφαση να ερθω, αλλα ΠΟΤΕ δεν τη στηριξα ουσιαστικα...
Καιρος να το κανω!
Ετσι για να εξυγιανω λιγο το μυαλο μου, να εξαλειψω τις νοσογονες εστιες στις οποιες υπαρχει το ονομα σου...
Ουτως ή αλλως μικρε μου δεν εχω να χασω τιποτα...
Για να ηρεμησω το μυαλο μου θα το κανω...(λεμε τωρα...!)
Κι αν χασω κατι δεν πειραζει...(πρωτη φορα θα 'ναι;)

Με κουρασαν τα "αν" μου... "Αν" σε δω, "αν" σε συναντησω, "αν" κανω το ενα, "αν" κανω το αλλο...
Μια απλη αντιστροφη των γραμματων χρειαζεται και το "αν" γινεται "να":
Kαιρος "να" σε δω, "να" σε συναντησω...!

Ό,τι γινει!
Ουτως ή αλλως έχω μαθει...
"Ι 'll grow back like a starfish"

CRIPPLE AND THE STARFISH

Mr. Muscle forcing bursting
Stingy thingy into little me, me, me
But just "ripple" said the cripple
As my jaw dropped to the ground
Smile smile

It's true I always wanted love to be
Hurtful
And it's true I always wanted love to be
Filled with pain
And bruises

Yes, so Cripple-Pig was happy
Screamed " I just compeletely love you!
And there's no rhyme or reason
I'm changing like the seasons
Watch! I'll even cut off my finger
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!"

Mr. Muscle, gazing boredly
And he checking time did punch me
And I sighed and bleeded like a windfall
Happy bleedy, happy bruisy

I am very happy
So please hit me
I am very happy
So please hurt me
I am very happy
So please hit me
I am very very happy
So come on hurt me

I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
Like a Starfish...

Antony and the Johnsons


boomp3.com

"ΕΝ ΛΕΥΚΩ..."

Συνηθως σκεφτομαι και γραφω...
Αυτη τη φορα θα γραψω χωρις να σκεφτω...
Οι λεξεις αυτη τη στιγμη με εγκλωβιζουν...
Θελω να γραψω τοσα πολλα. Το μυαλο μου ειναι ενα κουβαρι...
Μπλεγμενα ολα, "θελω","πρεπει","μπορω","ονειρευομαι","φοβαμαι" και κυριως "ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗ ΔΕΝ..."...

Πολλες φορες τα "θελω" μας ειναι στρατευμενα. Δημιουργουνται για να πραγματοποιηθουν στα "δεοντα" περιβαλλοντα... Δεν αφηνομαστε ποτε ολοκληρωτικα σε αυτα. Δεν το κανουμε επιτηδες, απλως δεν μπορουμε.

Σημερα συνειδητοποιησα οτι η συζητηση δεν εχει παντα νοημα.
Οι λεξεις πληγωνουν. Οι αποψεις καποιων ανθρωπων πεφτουν σαν βροχη πανω στα φλογισμενα ονειρα και τα σβηνουν... Πολλες φορες χωρις να το καταλαβαινουν...
Εκει φοβασαι οποιαδηποτε προσπαθεια. Ειναι σαν να προδιαγραφουν το μελλον σου, αφαιρωντας σου το δικαιωμα να προσπαθησεις να το ζησεις εντονα, να επιδιωξεις. Ειναι σαν να σου δενουν σφιχτα τα χερια και τα ποδια και μετα να σου λενε "σκαρφαλωσε στο βουνο...".

Η εμπειρια δεν μεταδιδεται... Δεν εχει κανεις το δικαιωμα να σου κοβει τα φτερα.Ολοι ειμαστε διαφορετικοι. Ακομα και αν εχουμε κοινους στοχους, παλευουμε με διαφορετικο τροπο να τους επιτυχουμε. Με κουρασαν τα "εγω" του καθενος. Βαρεθηκα τις αυθεντιες, τους ανθρωπους που μιλανε πολυ, που τους νοιαζει μονο να πουν τα "δικα" τους.
Δεν θελω να τα μοιραζομαι ολα. Δεν μπορω κιολας...
Τα ονειρα ειναι πολυτιμα...
Δεν κλεινονται ευκολα σε λεξεις και δεν μεταδιδονται ετσι απλα.
Τρομαζω που τα αντικρυζω και τρομαζω ακομα περισσοτερο "ΜΗ ΔΕΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ...".Πώς ειναι δυνατον να τα μεταδωσω; Και ποιος εχει τη διαθεση να τα κατανοησει... Ή εστω να τα χαιδέψει...

Αλλοι παλι κλεινουν το συναισθημα σε λογικα πλαισια. Πιστευουν οτι ολα ειναι θεμα αποφασης. "Σημερα σ'αγαπαω, αλλα απο αυριο θα προσπαθησω ή θα αποφασισω να σ'αγαπαω λιγοτερο". Η αγαπη δεν ειναι θεμα αποφασης.Δεν ελεγχεται και κανεις δεν εχει μεριδιο ευθυνης. Επισης ο φοβος δεν ειναι συναισθημα. Δεν ειναι ουτε διαθεση (οπως π.χ ειναι ο θυμος). Ειναι κατασταση. Οταν κατι γεννιεται και αναπτυσσεται υπο φοβισμενες συνθηκες δεν μπορεις να το αλλαξεις με μια αποφαση. Ετσι μονο υπαρχει, φοβισμενα. Φοβος=φοβισμενες σκεψεις.

Ολοι βλεπουν τα παντα μονοπλευρα. Λες και ο κοσμος ειναι φτιαγμενος σε συγκεκριμενα μετρα για ολους ανεξαιρετως. Δεν ζηταω να αντιληφθουν τα πραγματα οπως τα αντιλαμβανομαι εγω. Ζηταω να κατανοησουν και να σεβαστουν αυτα που νιωθω. Να σεβαστουν τις συνθηκες κατω απο τις οποιες δημιουργηθηκαν και τις συνθηκες που τωρα πια κρατω στα χερια μου. Δεν ζηταω υποστηριξη. Ζηταω κατανοηση, ΟΧΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ.
Οχι "θελω να σε βοηθησω γιατι με εχεις βοηθησει κι εσυ",
"θελω απλως να κατανοησω"... Ουσιαστικα ομως.

Ουτως ή αλλως δεν ψαχνω λυση για την δικη μου ιστορια. Κανεις δεν μπορει να λυσει τιποτα. Μονο οποιος ζει την ιστορια μπορει να τη λυσει. Και στην προκειμενη περιπτωση
ο "Αδαμ" κι εγω δεν εχουμε προσπαθησει να βρουμε λυση. Οποτε δεν υπαρχει λογος να ψαχνουν λυση ολοι οι αλλοι πλην ημων...

Τα τραγουδια πολλες φορες αποτελουν παρηγορια. Βρισκεις στους στιχους ολα αυτα που εχεις νιωσει... Ολα οσα εχουν γινει... Ή δεν εχουν γινει...
Μονιμη συντροφια μου τα τραγουδια... Καθε στιγμη μου συνδεεται με καποιους στιχους...
Πολλες φορες εκμεταλλευονται το προνομιο του να αποτελουν τη μοναδικη συντροφια μου τις ωρες μοναξιας... Με χτυπουν αλυπητα... Με τρομαζουν... Με κατασπαραζουν... Φωναζουν αληθειες... Ψιθυριζουν ηχους που με τρομοκρατουν...

Το τραγουδι που σας παραθετω εχει λαβει μια θεση στα top 5 τραγουδια της μεχρι τωρα ζωης μου. Με καθηλωνει καθε φορα που το ακουω. Δεν ειναι απο αυτα που θελω να ακουω συνεχεια, παρα μονο σε ιδιαιτερες περιστασεις. Εκφραζει τον φοβο, την αγανακτηση, την αληθεια. Τις σκεψεις που σπανια μετατρεπονται σε λεξεις. Εκφραζει ο,τι εχω νιωσει...



ΕΝ ΛΕΥΚΩ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο?
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μ' εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....


ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ:ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ:ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

boomp3.com

Θα ήθελα πολύ να διαβασω τα σχολια σας γι' αυτο το τραγουδι...

"ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ..."

Σκεψεις...
Πολλες σκεψεις...
Πολλες κρυμμενες σκεψεις...
Πολλες κρυμμενες και καταπιεσμενες σκεψεις...

Για ποσο ακομα;
Αφου τιποτα δε ζει παντοτινα...
Εσυ γιατι κρυβεσαι τοσα χρονια μεσα μου;
Κι εγω γιατι σε φυλαω εκει και δεν προσπαθω να ΠΑΙΞΩ σαν μικρο παιδι σ'αυτο το περιεργο παιχνιδι...;
Ειμαι θεατης του παιχνιδιου...
Φοβισμενος θεατης...

"Aν ειχα θαρρος για να πω το "ελα", τωρα δεν θα ειχα τη φωτια στο αιμα..."

Αποφασεις, λογια, δυναμη...
Λεξεις που παιζουν κρυφτο με την πραξη...
Ποιες αποφασεις, ποια λογια, ποια δυναμη;;;

Όλα βολεμενα στη στασιμοτητα, στη θεωρια...

Το κεφαλι ψηλα μπροστα στους αλλους...
Στην πραγματικοτητα ομως φοβαται να στεκεται ψηλα...
Τα χερια σταυρωμενα...
Μη με πιστευετε οταν λεω οτι προσπαθω...
Ψεματα λεω...
Δεν κανω τιποτα...

Δεν μπορω πια να βουτηξω με το κεφαλι στην "πισινα" αυτης της ιστοριας...
Ισως γιατι το νερο τελειωσε και ειναι πιθανο να σκοτωθω...

Ουτε μπορω να πατησω delete...
Αν μπορουσα θα το ειχα κανει πριν χρονια...

Δεν μπορω ουτε να βουτηξω, ουτε να φυγω...
Απλως στεκομαι και κοιταω...
Δεν διεκδικω, δεν παιζω...
Το παιχνιδακι χαλασε...

Ουτε αναπολω...

Δεν ξερω καν τι θελω...
Ή μπορει να ξερω και να μην το παραδεχομαι...
Τα ευαισθητα δωματια της ψυχης μου μεσα στα οποια κρυβεσαι δεν τα ανοιγω...
Ειναι στοιχειωμενα...

Ολα αυτα ειναι ενα μερος του "εγω" μου...
Τα αγαπαω...
Με τραυματισαν...
Και τα τραυματισα καταπιεζοντας τα...

Περασε καιρος για να το καταλαβω...Κι ομως,
Η ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ...


ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ

Όλα ξέρω γιατί γίνονται
και πως λειτουργούν,
το μυαλό με βοήθησε
να καταλαβαίνω,
οι ευαίσθητοι αμύνονται
στη ζωή και αργούν,
κι η λαχτάρα τους συνήθισε
να πατάει το φρένο.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της αγάπης ισοδύναμη,
και ζητάω προτεραιότητα,
φύση, θέση, κι ιδιότητα.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της ελπίδας ισοδύναμη,
και γυρνάω στην αθωότητα,
την παλιά μου την ταυτότητα.

Όλα ξέρω τι σημαίνουν
και τι εννοούν,
το μυαλό μου με συντόνισε
στο καινούργιο μήκος,
οι ευαίσθητοι παθαίνουν
και παρανοούν,
λες κι ο κόσμος το κανόνισε
να γλιτώνει ο λύκος.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ
ΣΤΙΧΟΙ Λινα Νικολακοπουλου
ΜΟΥΣΙΚΗ Δημητρα Γαλανη

boomp3.com

"ΑΡΑΓΕ ΝΑ 'ΜΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ"

ΑΝΑΝΕΩΣΗ!
Αυτη ειναι η λεξη-κλειδι των τελευταιων ημερων.
Αυτο χρειαζομαι και αυτο παλευω να κανω πραξη...
Η αρχη εγινε με ενα ταξιδι στην Καστορια! Αποφαση τελευταιας στιγμης και διαρκειας μολις δυο ημερων. Πιο ωραια ομως δεν θα γινοταν να περασω!
Εφυγα απο την Αθηνα και αφησα πισω τους προβληματισμους. Οι σκεψεις μου ηταν καθε αλλο παρα θετικες! Η παρεα αψογη! Ηταν αυτο ακριβως που ειχα αναγκη!

Απο εκει και περα αποφασισα να πορευομαι αγκαλια με τα "θελω" μου. Τί κι αν δεν πρεπει, τι κι αν καποιες στιγμες με βαραινουν, αυτα ειναι! Αυτα εχω και ειναι η περιουσια μου!
Πολλες φορες τα εχω φοβηθει, αλλες τοσες τα εχω παραμερισει. Τη μια λεω οτι τα ισοπεδωνουν τα "αγραφα" (και μη) "πρεπει", την αλλη ισχυριζομαι οτι τα "θελω" εν τελει επικρατουν.
Αλλοτε παλι επιμενω οτι η καλυτερη (και μεση) λυση ειναι το "μπορω".
"Μπορω" ομως σημαινει "προσπαθω" και "φοβαμαι" σημαινει "δεν προσπαθω".
"ΘΕΛΩ"=> οσο ισχυρο, ανισχυρο, φοβισμενο, δυνατο, αδυναμο, μπερδεμενο και αν ακουγεται, εγω ΘΕΛΩ, αυτο υποστηριζω.
Και οταν θελω, απλα προσπαθω.Αν πετυχω, εχει καλως, αν δεν πετυχω...Απλα δεν πετυχα!
"Ολα γινονται οταν ειναι για να γινουν, ολα γινονται οταν θελουν αυτα..."

ΑΝΑΝΕΩΝΩ ΚΑΙ ΤΑ "ΘΕΛΩ" ΜΟΥ!

ΘΕΛΩ, κι ας εμπεριεχει αυτο το ρημα σε μεγαλο βαθμο την ΑΓΝΟΙΑ...
Θελω γιατι ΔΕΝ ΞΕΡΩ...
ΑΝ ΗΞΕΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΗΘΕΛΑ...!

Θελω να προσπαθησω, θελω να μαθω, κι αν μαθω μπορει τελικα να μη σε θελω...

ΑΡΑΓΕ ΝΑ 'ΜΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ

Άραγε να 'μαι κάποιος άλλος
που προσπαθεί να ονειρευτεί
τα γυαλισμένα όνειρα μας
στο δρόμο ανάποδη στροφή

Μες το κενό και μες τη ζάλη
έστησε ο πόνος μαγαζί
και ποιος μπορεί να ανασάνει
όταν στο ψέμα του κρυφτεί

Να να να, να να να να να

Καίνε τα χρόνια, καίν οι μέρες
με μια πληγή που αιμορραγεί
κι αν περισσέψαν οι φοβέρες
είναι σκληρή ανταμοιβή

Να να να...

Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει
τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί
μες τη ψυχή μου θα ‘χει μείνει
κάποια αυτόφωτη στιγμή

Μέσα μου υπάρχει το ταξίδι
βαθιά φωλιάζει στη καρδιά
έγινα στο καιρό παιχνίδι
να με χαλάνε τα παιδιά

Με τα λεφτά δε γίνονται όλα
κι αν βάλεις ψεύτικα φτερά
δε θα μπορείς να τα σηκώσεις
για να πετάξεις φουκαρά

Απόψε πες μου την αλήθεια
το τι θα γίνω μη σκεφτείς
κι αν ήταν όλα παραμύθια
τότε να πας να γαμηθείς

Να να να...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ

boomp3.com

"ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ..."

Τιποτα δεν ειναι τυχαιο...
Το πιστευα και το πιστευω...
Και οσο βλεπω τη ζωη να μου αποδεικνυει οτι το καθε δευτερολεπτο εχει ουσια και ειναι ΟΛΑ μελετημενα, τοσο πιο πολυ μ'αρεσει και τοσο πιο πολυ τρομαζω...

Πεμπτη 13/3,ωρα 20:00..
Λιγο πριν τελειωσω τη δουλεια τηλεφωνω στον μπαμπα μου να ερθει να με παρει με το αμαξι για να παω να αγορασω εναν εκτυπωτη, μιας και δεν θα μου δινοταν αμεσα αλλη ευκαιρια λογω φορτου εργασιας! Δεκα λεπτα αργοτερα και ενω εκεινος ειχε ηδη ξεκινησει, του τηλεφωνω και για καποιον λογο που δεν ξερω του λεω να μην ερθει...

Φευγω απο τη δουλεια οντας κουρασμενη μαζι με δυο φιλες μου... Απο το πρωι ηθελα να αγορασω καποια cd, ετσι περνωντας απο ενα δισκοπωλειο κοντοσταθηκα και ημουν ετοιμη να μπω... Για καποιον λογο που δεν ξερω, δεν μπηκα...

Μερικα λεπτα αργοτερα βρισκομαι στη σταση απ'οπου περναει το λεωφορειο για να παω στο σπιτι μου και καληνυχτιζω τις φιλες μου... Εκεινες χωρις να μου αφησουν περιθωριο επιλογης επιμενουν να παμε για ποτο... Ενω ημουν κουρασμενη και ενω δεν ειχα ορεξη, για καποιο λογο που δεν ξερω, δεχτηκα...

Κατευθυνθηκαν προς μια καφετερια την οποια χρονια κοροιδευω λεγοντας οτι εκει συχναζει ολη η "γερολαια" και εγω προτεινα να παμε σε μια αλλη... Ενω περπατουσαμε η μια εκ των δυο ειπε οτι δεν θελει να παμε στην αλλη καφετερια κι ετσι επιστρεψαμε στην πρωτη... Ανεβηκαμε στο δευτερο οροφο, βρηκαμε ενα τραπεζι αλλα εκεινη τη στιγμη αδειασε ενα που ηταν διπλα στην τζαμαρια... Εγω καθισα γυρνωντας την πλατη στη τζαμαρια...

Μετα απο ενα μισαωρο σκεφτομουν να αποχωρησω αλλα για καποιον λογο που δεν ξερω δεν εφευγα... Ειχε ηδη περασει μιαμιση ωρα, εγω δεν μιλουσα καθολου, ειχα πονοκεφαλο και ημουν ετοιμη να κοιμηθω...

Για καποιον λογο που δεν ξερω, σε ανυποπτη στιγμη, γυριζω το κεφαλι μου, κοιταω στο απεναντι πεζοδρομιο και βλεπω εσενα μικρε μου...!!! Σ Ο Κ ! Δεν κατεβηκα να σε δω κι απο κοντα... Δεν ενιωθα ετοιμη να σε συναντησω. (εσυ βεβαια δεν με ειδες...)
Οι πονοι περασαν, η ορεξη εφτασε στο ζενιθ, η τρελα κυριαρχησε, απεκτησα ενα χαζο χαμογελο, αναψα δευτερο τσιγαρο ενω μολις ειχα αναψει το πρωτο, και ολα αυτα χαρη σε δυο-τρια δευτερολεπτα!

Ποσες ωρες εχω σταθει κοντα στη δουλεια σου για να σε δω και ομως δεν σε βλεπω...
Ποσο καιρο επιδιωκω να σε συναντησω αλλα δυσκολευομαι να αντιληφθω το ωραριο σου και μενω μονο με τη θεληση...

Και ξαφνικα, απ'το πουθενα βρισκεσαι απεναντι μου! Ποσα πραγματα που ηθελα εκεινο το βραδυ απεφυγα να κανω χωρις να ξερω το γιατι!
ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΕΙΧΑΝ ΣΥΝΟΜΩΤΗΣΕΙ!!!
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΕ ΔΩ, ΕΣΤΩ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ...

Ποσο καιρο ειχα να νιωσω την καρδια μου να χορευει σ'αυτον τον γρηγορο και χαρουμενο ρυθμο! Ποσο καιρο ειχα να νιωσω αυτο το ομορφο συναισθημα, στο οποιο αδυνατω να προσδωσω καποια ονομασια!

Καποιοι θα αναρωτηθουν τι μου προσεφεραν αυτα τα δυο-τρια δευτερολεπτα που σε ειδα...
Τοσο καιρο στη σκεψη μιας ενδεχομενης συναντησης μας, αναρωτιομουν ως εξης: ΘΕΛΩ???
Δεν ειναι οτι δεν ηξερα, ουτε οτι δεν ηθελα... Φ Ο Β Ο Μ Ο Υ Ν . . .

Τωρα που σε ειδα συνειδητοποιησα οτι η θεληση μου ειναι πιο ισχυρη απο τον φοβο... Αδιαφορω για το τι θα γινει, τι θα πουμε μετα απο εναν χρονο και δυομιση μηνες αποχης, αδιαφορω και για τον φοβο (που ακομα υπαρχει αλλα σε μικροτερο βαθμο ...)!
Θελω μονο να σε δω...
Ετσι γιατι εχω επιθυμησει την αισθηση του χορου της καρδιας, την αισθηση της παραλυσης του σωματος...

Γιατι αυτα τα νιωθω μονο για 'σενα, κι ας εχουν περασει πεντεμιση χρονια, για κανεναν αλλον δεν αισθανθηκα ετσι...

Βλεποντας σε ενιωσα οτι κατι ηρεμησε μεσα μου... Σαν κατι να χαιδεψε τα κυματα κι αυτα να σταματησαν να πεφτουν με ορμη πανω στην ψυχη μου...

Μονο μια λεξη μου ηρθε στο μυαλο...
Μια λεξη και ενα τραγουδι...:

ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ

Τζάμια υγρά,απ'τα χνώτα θαμπά
κι εγώ γράφω παντού το όνομά σου
μήπως το δεις και ανοίξεις να μπεις
για να πιω τη ζωή στην υγειά σου

Μα εσύ αφηρημένα προσπερνάς
καθόλου γύρω δεν κοιτάς
προσπαθείς να μη πονάς

Κι εγώ θέλω να τρέξω δεν μπορώ
να σου φωνάξω σ'αγαπώ
σ'αγαπώ και σε χρειάζομαι
σε χρειάζομαι

Φεύγει ξανά,φεύγει η νύχτα, γελά
κοροϊδεύει θαρρείς που δεν ήρθες
μάτια καυτά απ' τα δάκρυα θολά
κι ενώ ήσουνα εκεί δεν ήρθες

Ξανά αφηρημένα προσπερνάς
καθόλου γύρω δεν κοιτάς
προσπαθείς να μη πονάς

Κι εγώ θέλω να τρέξω δεν μπορώ
να σου φωνάξω σ' αγαπώ
να σου πω πως σε χρειάζομαι
Σε χρειάζομαι
Σε χρειάζομαι

boomp3.com

"O ΠΟΝΟΣ ΝΙΚΗΣΕ ΠΑΛΙ"

Υπαρχουν τραγουδια που με λυγιζουν...
Που με νικουν...
Με στηνουν στον τοιχο και με πυροβολουν...
Τραγουδια που λενε αληθειες...
Γι' αυτο πονουν...
Και γι' αυτο τα αγαπάω...

Σας παραθετω τους στιχους ενος απο τα πιο αγαπημενα μου τραγουδια, σε στιχους και μουσικη του Γιωργου Ανδρεου... Ερμηνευει ο Χρηστος Θηβαιος....:

Ο ΠΟΝΟΣ ΝΙΚΗΣΕ ΠΑΛΙ

Όταν με σκέφτεσαι το νιώθω
όταν σου λείπω μου μιλάς
στην αγκαλιά σου με ζητάς
όμως μακριά μου θες να μένεις.
Ξέρεις τι θέλω, τι αγαπάω
τα χρώματα, τις μουσικές
τον πυρετό μου εσύ τον καις
κι όμως μακριά μου επιμένεις.

Κι όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
εσύ θα σκύψεις το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
πριν φύγεις για άλλη μια φορά
θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι.

Μισή ζωή μισή χαρά
δεν την μπορώ δεν την αντέχω
καλύτερα να μην σε έχω
παρά μαζί και χωριστά.
Ντροπή δεν είναι να φοβάσαι
ντροπή δεν είναι να πονάς
όμως μ' αυτόν που αγαπάς
είναι ευλογία να ξυπνάς
είναι ευτυχία να κοιμάσαι.

Όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
ΜΗΝ σκύψεις άλλο το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
έστω για μόνο μια φορά
μην πεις ο πόνος νίκησε πάλι.

Δεν μπορω να βρω λεξεις για να εκφρασω ο,τι νιωθω...
Τα λενε ολα οι στιχοι...
Μια ζωη ο πονος μας νικουσε...
Εμεις ποτε δεν τον νικησαμε...
Ανισος ο αγωνας μικρε μου κι εμεις τοσο μικροι που ουτε μπορεσαμε να αγωνιστουμε με ολη μας τη δυναμη...
Ουτε με ολη μας τη θεληση...

"Μιση ζωη, μιση χαρα" κι εγω παλευω χρονια με αυτα...
Κρατας τα αλλα μισα...
Διψαω να σε δω, αλλα ακομα κι αν γινει αυτο δεν θα ξεδιψασω...
Γιατι δεν μου αρκουν πια οι τυπικες συναντησεις...
Δεν μου προσφερουν ουτε την αλλη μιση ζωη μου, ουτε την αλλη μιση χαρα μου...
Μη σου πω οτι αντι να μου προσφερουν,μου κλεβουν κιολας ο,τι εχει απομεινει...

Ο πονος και ο φοβος νικητες για ακομη μια φορα κι εμεις εχουμε φτασει στο σημειο να τους χειροκροταμε...
Συνηθισαμε πια να χανουμε...
Συνηθισαμε και να μην προσπαθουμε...............
Συνηθισαμε απλως και μονο να θελουμε...
Αρκουμαστε στα "θελω" μας...
Δεν επιδιωκουμε, δεν προχωραμε στο "μπορώ", φοβομαστε.........
Ας μην αφήσουμε τον πονο να νικησει, εστω για μια φορα...
Ισως τοτε η ζωη και η χαρα βρουν τα αλλα τους μισα...
Κι ας ειναι μονο για μια φορά...............


boomp3.com

"ΖΩΗ..."

Τα ονειρα ειναι ενα σκαλι πιο πανω απο εμας...
Ή πρεπει να κοπιασουμε για να το ανεβουμε ή καποιος μας ανεβαζει χωρις να το καταλαβουμε...

Εχω κανει ονειρα, τα εχω γιορτασει, τα εχω μισησει, τα εχω πιστεψει και τα εχω κρυψει...
Τα τελευταια χρονια δηλωνω οτι αρνουμαι να ονειρευτω... Εχω μετονομασει τα ονειρα σε στοχους. Ο στοχος σε παραπεμπει σε κατι επιτευξιμο, ενω τα ονειρα σε κατι απραγματοποιητο...

Δεν ξερω κατα ποσο εχω κανει πραξη την θεωρια μου...
Η αληθεια ειναι οτι λεω πως δεν κανω ονειρα γιατι φοβαμαι...
Φοβαμαι να ονειρευτω κι ομως το κανω... Πολλες φορες ουτε καν το αντιλαμβανομαι...
Φοβαμαι την ενδεχομενη απογοητευση μου σε περιπτωση που δεν πραγματοποιηθει...
Νομιζω ομως οτι ειμαι πολυ αχαριστη γιατι στο παρελθον εχει πραγματοποιηθει ονειρο που φανταζε πολυ μακρινο! Το κακο ομως ειναι οτι κραταμε παντα τα αρνητικα και οχι τα θετικα. Εχω κολλησει στη λυπη που απορρεει απο το απραγματοποιητο ονειρο και οχι στη χαρα που απορρεει απο το πραγματοποιημενο!

Τις τελευταιες μερες τα ονειρα-στοχοι μου δρομολογουνται κι εγω εχω τρομαξει! Αφηνα τα δυσκολα για το μελλον, κρυβομουν στην ασφαλεια του παροντος κι ομως αυτα εμφανιστηκαν απ'το πουθενα και με προβληματισαν ομορφα!
Δεν μπαινω στη διαδικασια να αντιληφθώ τι συμβαινει! Αφηνω τον χρονο να μου δειξει τις αλλαγες! Εγω απλως επιδιωκω δειλα...!

Για ενα πραγμα στενοχωριεμαι μονο: δεν μπορω να μοιραστω μαζι σου την χαρα μου...
Δεν εισαι κοντα μου για να μου πεις ΣΥΝΕΧΙΣΕ, και πιστεψε με το εχω πραγματικα αναγκη. Τα λογια σου μετρανε, ειναι πηγη δυναμης, πηγη κινητρων...

Οσο για την αρνηση που ειχα απεναντι στα ονειρα, εχεις βαλει το χερακι σου κι εσυ... Η απουσια σου μου στοιχισε πολλα... Εχασα κατι απο την παιδικοτητα μου, κατι απο την ηρεμια μου, κατι απ΄την ελπιδα μου και παει λεγoντας...

Η αληθεια ειναι ομως οτι απο την ιδια απουσια κερδισα επισης πολλα!
Ποτε δεν περιμενα οτι θα εφτανε η στιγμη που θα εβλεπα τα οφελη των "σκληρων" γεγονοτων που βιωσα... Χαρη σε 'σενα και εξ αιτιας σου εγιναν ολα!

Κι ομως αυτη ειναι η ομορφια της ζωης! Διαρκως μαθαινεις! Μια στιγμη αρκει για να αλλαξουν ολα, να μεταμορφωθουν!

Δηλωνω ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ! Αγαπω τις δυσκολιες μου, αγαπω τα προβληματα μου, αγαπω τις χαρες μου, ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ!!! (Ακομα κι αν υπαρχεις κι εσυ καπου σ'αυτα...!)

ΖΩΗ

Ζωή, Ζωή σ' αγαπώ τόσο πολύ
γιατί νόημα δεν έχεις
κι ας ψάχνω ο έξυπνος χρόνια να βρω το κλειδί σου.
Σ' ακολουθώ σαν του ανέμου το ουρλιαχτό
και κυλιέμαι μαζί σου
σε κλείνω στις χούφτες μου πριν οι θεωρίες σε σκορπίσουν.

Όσο διαρκούν οι στιγμές,
διαρκείς φευγάτη κι εσύ σαν τον κλέφτη,
σε καμία ιδέα δε χωράς
και ο κάθε Θεός τόσο στενός σου πέφτει.

Ζωή, Ζωή στα παιχνίδια σου η αρχή
και το τέλος του κάθε φανατισμού
που με καίει με τρώει και με σώνει.
Στων φίλων μου τις ανάσες ακουμπώ
κι είναι μάλλινο ρούχο η χαρά τους
για να μην κρυώνω καθώς ξημερώνει.

Δυο χιλιάδες κρύσταλλα εγώ
και όσο μ' αγαπάς μια κλωστή με κρατάει
οι διαφορές μας βροχή
κοίτα στις σταγόνες της πως ο έρωτας μας κυλάει.

Ζωή, Ζωή σε μισώ τόσο πολύ
γιατί ασήκωτη γέρνεις στην πλάτη μου
ενώ μπρος στα μάτια μου μοιάζεις με στάχτη.
Ζωή γλυκιά να σου δώσω μια σπρωξιά
στο κενό μου να πέσεις
μα πως μετανιώνω σαν φτάνεις γυμνή εκεί στην άκρη.

Θέλω να σε πάρω αγκαλιά,
ψέματα καινούργια να εφεύρω πάλι
και σε μια γωνιά εγώ κι εσύ
σαν δυο κολλητοί να πιούμε απ' το ίδιο μπουκάλι...

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ