Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

"ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ..."

Νομίζω ότι αυτο το τραγούδι με κέρδισε από το πρώτο άκουσμα.
Με ταρακούνησε.
Το ακούω ξανά και ξανά.
Προσπάθησα να καταλάβω γιατί με ταρακουνάει ένα τραγούδι που θεωρητικά οι στίχοι του δεν με εκφράζουν.
Δεν ακουμπουν τη ζωή μου, τουλαχιστον στην παρουσα φαση.
Κι όμως η ακρόασή του με αφήνει ακίνητη και αμίλητη.
Δεν το τραγουδάω, απλως το ακούω.
Με διαπερνάει και με χαστουκίζει.
Ήρεμα, πολύ ήρεμα.
Σαν να το κανει σε αργή κίνηση.
Σαν να μην καταλαβαινω τί γίνεται.
Και ταυτόχρονα με συγκινεί.
Με συγκινεί κάθε του αληθεια.
Τόσο απλά λόγια αλλά και τόσο ξεκάθαρα.

Ξέρεις τί πιστεύω τελικά;
Ότι αυτό το τραγούδι με αρπάζει απ΄τα μαλλιά και μου επιβάλλει "άθελα" του να αντικρύσω αυτό που αποκαλείται υποσυνείδητο.
Σκέψεις "κρυφές".
Σκέψεις που δε λέγονται.
Που πριν καν προλάβουν να "γίνουν" σκέψεις τις μαζεύεις και τις κρύβεις για να μην τις αφήσεις να σου "καταστρέψουν" την ηρεμία σου.

Και θες να σου πω σε ποιον στίχο κολλάω;
"Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ..."
Κι αν με ρωτήσεις αν έχω κάτι να μοιραστώ η πρώτη "αυθόρμητη" απαντηση θα είναι "ναι".
Επειδή όμως δεν είμαι αυθόρμητη θα κρατήσω τη δεύτερη σκέψη, αυτή που αναρωτιέται αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ και αν όντως μοιράζομαι.

Μπορω να μοιραστώ ένα σωρό ανούσια πραγματα, εκεί, ούτως ή άλλως, όλα τα αυτιά είναι ορθάνοιχτα.
Στα ουσιώδη τα αυτιά κλείνουν.
Μάζι και το στόμα μου.
Όχι, τα αυτιά μου δεν κλείνουν, έχω μάθει να ακούω, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο με ακούν την κατάλληλη στιγμή.
Τη στιγμή που αποφασίζει το "μοιράζεσθαι" να πραγματωθεί.

"Και φοβάμαι, ναι φοβάμαι..."
Και οι φόβοι...
Να 'ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν μοιραστεί ποτέ...
Να ΄ξερες πόσοι φόβοι δεν έχουν σκοπό να μοιραστούν.
Όχι γιατί δεν υπαρχουν τα "αυτιά".
Οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν να ακουν.
Μα οι φόβοι μου δεν θέλουν χάδια...
Δεν θέλουν λόγια.
Ούτε παρηγοριές.


Ξερεις κάτι;
Μάλλον κουραστηκα.
Από τα πολλά λόγια...
Από τις ανούσιες πληροφορίες που εισβάλλουν στα αυτιά μου.
Από τα αυτιά που δεν ακούν.
Από τους κλειστόμυαλους ανθρώπους.
Από τις μετριότητες.
Από τους "ακαλλιέργητους" (;) συναισθηματικά ανθρωπους που φοβούνται να σκεφτούν.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι με κάποιους ανθρώπους δεν έχεις να συζητήσεις απολύτως ΤΙΠΟΤΑ;
Σου "τρώνε" απλώς τον χρόνο σου.
Κι έχουν μια θέση "συνήθειας" στη ζωή σου.
Κατά διαστήματα τους χάνεις και σε χάνουν.
Κι όμως, όταν βρίσκεστε, περιμένουν να ακούς με τον ίδιο τρόπο.
Περιμένουν να είσαι ο ίδιος.
Να μην εξελίσσεσαι.
Να έχεις τις ίδιες απόψεις.
Τις ίδιες που είχες και πριν από ένα, δύο, τρία χρόνια....
Αλλά μη φανταστείς ότι νοιαζονται ιδιαίτερα.
Να τους ακούσεις θέλουν, όχι να σε ακούσουν...

.
.
.
.
Κι εδώ έρχεται το "όλα θέλω να τα αφήσω...δίχως να κοιτάξω πίσω".
.
.
.
Κι όλα αυτά με αφορμή ένα τραγούδι...
Ένα τραγούδι που "θεωρητικά" δεν με εκφράζει...(!)



(***Ευχαριστώ τη φίλη μου την tsouxtra για την πρωτη ακρόαση αυτού του τραγουδιου!)


ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ

Μην το πεις πουθενά,
πια τα βράδια δεν κοιμάμαι
η καρδιά μου χτυπά
και φοβάμαι, ναι φοβάμαι...

Δεν ξέρω αν έχω αλήθεια
κάτι να μοιραστώ
και σου ζητάω βοήθεια
και ντρέπομαι γι'αυτό
πώς νρέπομαι γι'αυτό...

Μην το πεις πουθενά
όλα θέλω να τα αφήσω
σπίτι, φίλους, δουλειά
δίχως να κοιτάξω πίω.

Δεν ξέρω αν εχω αλήθεια
κάτι να μοιραστω
και σου ζηταω βοηθεια
και ντρεπομαι γι'αυτο
πώς ντρεπομαι γι'αυτο.

Μην το πεις πουθενα
οταν γελω δυνατα
να ξερεις μεσα μου κλαιω.
Μην το πεις πουθενα
ποσο να κρυβομαι πια
δεν αντεχω σου λεω.
Μην το πεις πουθενα
θελω να φυγω μακρια
πιστεψε με το θέλω...

Στάθης Δρογώσης


Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

"ΤΟ ΣΚΑΚΙ"

"-Aν ήσουν παιχνίδι, θα ήσουν σκάκι…
Κι αυτό γιατί σου αρέσουν οι στρατηγικές..
Με αυτές λειτουργείς και αλήθεια, είσαι τόσο καλός σε αυτές....
Επίσης, ξέρεις να ανατρέπεις τα πάντα.. .
Ποτέ δεν μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος για το ποια θα είναι η επόμενη κίνηση σου.
Κάνεις ρουά-ματ χωρίς να αγγίξεις καν τα πιόνια.
Ναι…
Σκάκι θα ήσουν, σίγουρα…

-Αν ήμουν παιχνίδι, θα ήμουν παντομίμα.
Να κάνω τους άλλους να γελούν.
Να μαντεύω από τα μάτια, από τις κινήσεις, το σώμα, τα νοήματα που κρύβονται από πίσω…
Να διαβάζω πρόσωπα και να μαντεύω όσα θέλουν να μουν πουν.
Να μιλάω κι εγώ…
Χωρίς λόγια όμως…
Με τα μάτια…
Τις κινήσεις…
Το σώμα…
Το πρόσωπο…

-Αν ήσουν ζώο θα ήσουν σκύλος.
Κι αυτό γιατί θες την προσοχή στραμμένη πάνω σου.
Θες συνέχεια φροντίδα και επιβεβαίωση.
Θες ένα σπίτι και ένα πιάτο φαγητό να σε περιμένουν.
Και ούτε που θα το κούναγες ποτέ από εκεί.
Πιστός στην ασφάλεια που σου παρέχουν.
Ασφάλεια, ναι.
Αυτήν αναζητάς απεγνωσμένα.
Κι ένα λουρί σφιχτά δεμένο στο λαιμό σου.
Περιορισμένος στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που σου επιτρέπει να φτάσεις.
Δεν σε νοιάζει, όμως, γιατί έχεις θέσει κι εσύ τους δικούς σου περιορισμούς,
Αυτοπεριορίζεσαι.
Η ασφάλεια, αυτή είναι που μετράει μόνο.
Κι ας μην μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σου γιατί σε κόβει το λουρί…

-Αν ήμουν ζώο θα ήμουν άλογο…
Να καλπάζω ανενόχλητη στο απέραντο.
Να έχω μόνιμη συντροφιά τον αέρα και το χώμα.
Ατίθαση και αδάμαστη.
Να κάνω ό,τι γουστάρω.
Γιατί εγώ δεν μπορώ τους περιορισμούς.
Δε μου φτάνουν τα λίγα τετραγωνικά.
Όχι.
Εγώ θέλω έκταση, αέρα και ελευθερία.
Κι αν θέλω συντροφιά αφήνω τον άλλον να καβαλήσει στη ράχη μου.
Αλλά δεν τον αφήνω να με ζώσει με χαλινάρια.
Δε μ’αρέσουν εμένα τα λουριά.
Θέλω να μου έχει εμπιστοσύνη ότι ακόμα κι αν καλπάσω δεν θα πέσει.
Και τον αφήνω να με πάει όπου θέλει.
Να με ταξιδέψει.
Να τον ταξιδέψω.
Και μένω εκεί, μαζί του.

Χωρίς χαλινάρια όμως, δεν μ’αρέσουν εμένα τα λουριά…

-Αν ήσουν χρώμα, θα ήσουν μαύρο.
Γιατί είσαι ουδέτερος και πας με όλα.
Δεν έχεις μέσα σου κανένα άλλο χρώμα.
Από όποια μεριά κι αν πέσει πάνω σου το φως, εσύ πάλι μαύρο θα δείχνεις.

-Αν ήμουν χρώμα, θα ήμουν κόκκινο...
Έντονο, ξεσηκωτικό, παθιασμένο.
Και θα μεταλλασσόμουν ανάλογα με τη διάθεση μου.
Πορτοκαλί, ροζ, βυσσινί…
Κι εσύ θα με κοιτούσες χωρίς να μπορείς να αποφασίσεις ποιο από αυτά είμαι.
Και τότε θα γινόμουν πάλι κόκκινο σαν τη φωτιά, να σε τυφλώσω με τη λάμψη μου, με το αίμα και το πάθος μου.
Ίσως έτσι καταλάβαινες…
Το πάθος…
Όχι του χρώματος…
Αλλά αυτού που έκρυβα για ‘σένα…

-Αν δεν ήσουν άνθρωπος θα ήσουν καλοκαίρι.
Κι εγώ αν δεν ήμουν άνθρωπος θα ήμουν θάλασσα.

Για να σε περιμένω..
Να περιμένω να με ζεστάνεις…
Έστω και για τρεις μήνες το χρόνο…
"



***Το παραπάνω κείμενο αποτελεί σκέψεις-συναισθήματα του μικρού μου "δεινόσαυρου", μιας φίλης που αγαπάω πολύ και ας βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά...! Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το διάβασα και έψαχνα το κατάλληλο τραγούδι για να το συνοδέψει...


ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Γεράσιμος Ανδρεάτος
στίχοι: Μανόλης Αναγνωστάκης
μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου