Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

"ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΓΗ..."

Κι όσο κι αν τις αγαπώ,
κι όσο κι αν αγαπώ να τις μισώ,
το ξέρεις, δε μου φτάνουν οι λέξεις,
δε μου φτάνει ούτε μία, ούτε όλες μαζί.
Kι ας θέλησα να τις σπουδάσω.
Κανένας τους συνδυασμός δε μου έδωσε οξυγόνο
Κανένας τους συνδυασμός δε με λύτρωσε.
Κι όταν τις χωρίζω σε συλλαβές,
όταν τις κλείνω σε μέτρα,
απλώς με απαλλάσσουν από βάρη.
Απλώς με βοηθούν να εκφράζομαι λίγο πιο εύκολα.
Θα ήθελα να τις εξαφανίσω για λίγο απ’τις ζωές μας, να επικοινωνούμε με χειρονομίες, με βλέμματα, με σιωπές.
Δεν θα είχε περισσότερη «αλήθεια» αυτό που ζούμε;
Κι αν γεμίζεις τον χρόνο σου με λέξεις, δεν θα προτιμούσες να τον γεμίσεις με όλα τα άλλα;
Δε μου αρκούν οι λέξεις.
Δε μου αρκούν οι προθέσεις.
Δε μου αρκεί ο χρόνος που αντί να μας γεμίζει τον «παραγεμίζουμε» με υποχρεώσεις.


«Μισή η πίστη».
Χάνεται και βρίσκεται.
Κι εγώ πιστή σε όσα δεν πιστεύω.


Κοιτάω λίγο μέσα μου και γελάω με τις αντοχές που δεν θα ήθελα να έχω.
Κοιτάω λίγο μέσα σου και παίρνω τις απαντήσεις που δεν θες να δώσεις.
Κοιτάω κι αυτό το γκρίζο που μας περιβάλλει.
«Άθελά μας», λες.
Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά τα «άθελά μας».
Η ευθύνη είναι μπαλάκι, περιμένεις συνεχώς να δεις σε ποιού «άτυχου» τα χέρια θα καταλήξει.


Μου ζητάς τέσσερα ρήματα. «Δικά μου».
Σου τα λέω σε ενεργητική φωνή:
Δίνω,
Κρύβω,
Γελάω,
Φοβίζω.


…Μα οι αλήθειες μου κρύβονται στην παθητική και έχουν προϋποθέσεις…:
Δίνομαι (όταν….),
Κρύβομαι (όταν…),
Γελιέμαι (όταν….),
Φοβάμαι (όταν….)…


…Οι εαυτοί μας και οι χώροι στους οποίους ξεδιπλώνονται.
Οι συνθήκες.
Αν φτιάχναμε καλύτερες συνθήκες…..
Αν φτιάχναμε καλύτερες σκέψεις…
Αν φτάχναμε καλύτερους εαυτούς…
Αν δείχναμε το «εγώ» μας απ΄την αρχή…
Αν…αν…αν…

«Ψυχογραφείς», λες…
«Όταν θέλω», απαντάω…


Απόψε το στόμα και τα χέρια θέτουν ερωτήματα.
Απόψε το μυαλό έχει απαντήσεις.
Πραγματικές απαντήσεις.
Απόψε ο καθρέφτης γελάει.
Απόψε τα τραγούδια εξηγούν τα «γιατί».
Υπάρχουν τραγούδια «κλειδιά», σε ξεκλειδώνουν, έρχονται «ουρανόπεμπτα»
και απαντούν…
Δεν είναι τα τραγούδια που θες να ακούσεις, είναι τα τραγούδια που χρειάζεσαι.
Περιλαμβάνουν τις λέξεις που χρειάζεσαι.
Τους συνδυασμούς που χρειάζεσαι.
Και διώχνεις ό,τι δεν χρειάζεσαι.
Έτσι, πριν από λίγο καιρό ήρθαν οι  "Γελοίοι έρωτες"  (κλικ) της Πασπαλά, κι αυτό το «ήθελα κάποιον να βρω να τον θέλω κι ήθελα να είσαι εσύ».
Εξήγησε ό,τι δεν μπόρεσα εγώ να εξηγήσω.
Tί νόημα έχουν και οι εξηγήσεις, θα μου πεις…


...Παίρνεις στα χέρια σου το mp3 μου…
Ούτε που ξέρω τι τραγούδια έχω μέσα…
Βάζεις  "Το τρένο" από τις Τρύπες, γράφεις τους στίχους σε ένα χαρτάκι και μου τους δίνεις…
“…Και πιστεύεις ότι μπορώ να σε κάνω να κυλήσεις ξανά;”, σου λέω…
Γελάς…
Με λες κυνική…
Μετά το "Wire to wire" , σιωπή…
Διαλέγεις το "Δεν έχω άλλη υπομονή" , αρνούμαι να το ακούσω, αρνούμαι να το θυμηθώ. Ίσως είναι το μοναδικό τραγούδι που «φοβάμαι».
Μετά το "Σαββατόβραδο" της Τσανακλίδου και θυμάμαι αυτό: (κλικ)
«Κοίτα να δεις», σκέφτομαι…
Μου γελάω ειρωνικά.


«Δείξε μου τον κόσμο σου», μου λες…
«Ξεναγός σε λαβύρινθο δεν γίνομαι…», σου απαντάω…


Τα αγρίμια μέσα μου ξυπνούν…
Και δες τα, δε δαγκώνουν…
Μόνο σε φοβίζουν…
Σου γαβγίζουν…

Μόνο τραγούδια με περικυκλώνουν.
Μια θάλασσα τραγούδια.
Το "Όλα θα γίνουν" και το "Venceremos".
Mαζί...
Παίζω και παίζουν.

Μόνο όνειρα.
Μόνο πραγματικότητα.


Συμπτώσεις.
Συμπτώσεις..;;;
Δεν απαντάω.
Δεν υποθέτω.
Δεν τις σκέφτομαι.
Συμπτώσεις…
Ας είναι……..
Ας τα ονομάσουμε όλα έτσι και ας βουτήξουμε…
Με ανοιχτά μάτια…


Κλείνουν ούτως ή άλλως
και στη χαρά και στον τρόμο….


«Όχι με σκέψεις,
όχι με μνήμες,
σα να με ξέρεις μη με δεις…»


ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΓΗ

Να 'ταν η γη τετράγωνη ξανά
κι απ' τα νησιά να χύνεται όλη η θάλασσα
κι όταν χυθούν του κόσμου τα νερά
να μ' αντικρίσεις πάλι στη στεριά
με δυο μάτια ξαστεριά
κοίτα με ξανά


Μπροστά εγώ και γύρω μου βουνά
να μεγαλώνουν μέσα μου τα ηφαίστεια
Κι όταν ξεσπάσει όλη μου η φωτιά
να μ' αντικρίσεις πάλι στη στεριά
με δυο μάτια ξαστεριά
κοίτα με ξανά

Όχι με σκέψεις
Όχι με μνήμη
Σαν να με ξέρεις μη με δεις


Όχι με σκέψεις
Όχι με μνήμη
Σαν να με ξέρεις μη με δεις
Να με πιστέψεις μ' αυτό τ' ασήμι
της πρώτης πρώτης μας στιγμής


Άχ κοίτα με ξανά
σα καινούργια γη
Άχ κοίτα με ξανά
σαν ζωή που αργεί
Να γεννιέται απ' τη στεριά
με δυο μάτια ξαστεριά
κοίτα με ξανά


Έλλη Πασπαλά
στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
μουσική: Στάμος Σέμσης

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

"ΌΜΟΡΦΟΙ ΚΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ..."

Να δεις που κάποτε θα μιλάμε για τους μεγάλους κατακτημένους στόχους μας σαν να ήταν ένα δεδομένο βηματάκι παραπέρα.
Όπως τώρα γελάμε με αυτά που κάποτε σπαράζαμε.
Να δεις που θα νιώθουμε τόσο αδιάφοροι δίπλα σε αυτά που τώρα ονομάζουμε «όνειρα».
Τότε, το παζλ των ονείρων θα έχει ολοκληρωθεί κι εσύ θα στέκεσαι από πάνω του προσπαθώντας να το χαλάσεις.
Για να το φτιαξεις ξανά, απ’την αρχή.
Να νιώσεις δημιουργικός.
Δημιουργικός με τα κεκτημένα σου.
Θα ανατροφοδοτείς την έμπνευσή σου.
Με τις ίδιες σκέψεις.
Ενέσεις έμπνευσης από το ίδιο και το ίδιο φάρμακο: κάποιο «εσύ» που κάπου, κάποτε, συνάντησες και κάποιο άλλο που του έμοιαζε και κάποιο άλλο που περιμένεις να του μοιάζει.
«Εσύ» σε ενέσιμη μορφή.
Όχι, αυτό δεν είναι έμπνευση, αυτό είναι στασιμότητα.


Πόση θεωρία χωράει στο μυαλό σου;
Παπαγαλίζεις όσα θέλεις να πιστέψεις.
Τα έμαθες απ’έξω πια.
Δεν τα πίστεψες όμως.
Αφήνεις πάντα μια μικρή χαραμάδα αλήθειας και ελπίζεις σε αυτή λίγο πριν κοιμηθείς.
Λίγο πριν ευχηθείς.

Πόση λίγη πράξη χωράει στα πόδια σου;
Και τι κρίμα που περπατάς τόσο αργα;
Μπερδεύεις το «μπροστά» με το «πίσω», το «πάνω» με το «κάτω», όπως κάποτε μπέρδευες το «αριστερό» με το «δεξί».


Καμιά φορά βρίσκεσαι μετέωρος.
Ψάχνεις με τα μάτια σου γη να να ακουμπήσεις τα πόδια σου, και αντικρύζεις το χάος.
Δαιμονισμένη ψυχη που αποβάλλει πεισματικά τη γαλήνη της γιατί τη θέλει αλλιώς.
Πώς είναι η αλλιώτικη γαλήνη;
Εγω μία ξέρω.
Κι είναι αυτή που θα είχες «αν»….
«Αν»…
Ονειρεύεσαι αυτό που θα ήσουν «αν»…
Θα αγαπούσες αυτό που είσαι «αν δεν»…
Πόσες εικασίες για μια πραγματικότητα που δεν περιλαμβάνει «αν»…;
Περιλαμβάνει μόνο «έτσι».
Σου παρέχεται «έτσι».


Χάνεσαι.
Στον αέρα ενός τσιγάρου που πιστεύεις ότι σου δίνει αυτό που χρειάζεσαι:
τον χρόνο για τον εαυτό σου.
Χάθηκες στη δίνη μιας σκέψης που πίστεψες ότι είναι αληθινή.
Πώς γίνεται να μην πιστεύεις την πραγματικότητα και να δίνεις ισχύ στη φαντασία;

Κι εγώ απλώς σε παρατηρώ.
Σου χαμογελάω με τον ίδιο ειρωνικό τρόπο τόσα χρόνια.
Σου παρέχω τις λέξεις και τις σκέψεις μου και σε βεβαιώνω κάθε στιγμή ότι είναι πιθανόν να μην ισχύει τίποτα αύριο.
Και με κοιτάς με το ίδιο βλέμμα.
Σα να μου λες ότι αυτό θα ισχύει πάντα.
Ένα βλέμμα τόσο ίδιο και τόσο αλλόκοτα αληθινό..
Με το ίδιο μήνυμα -σιωπηλό και εκκωφαντικό-.
Μήνυμα σε δύο-τρεις λέξεις...που δε λέγονται.


Κι ένα δικό μου μήνυμα, επτά λέξεις, σ'ένα μικρό χαρτάκι...:

« …Πετάς…ακόμα και τη στιγμή της πτώσης…»


"Θα συνεχίσω να σου γελάω μέχρι να μου γελάσεις χωρίς λόγο…"


ΟΜΟΡΦΟΙ ΚΙ ΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ

Συγχρονισμένοι πλήρως
και κάπου ανάμεσα στις αναπνοές
του κόσμου όλου ο γύρος
σ' ογδόντα μέρες, σ' ογδόντα άδικες φυλακές

Αναστημένοι κι άδειοι
απ' το τριήμερο κάτω απ' τη γη
πόρνες μαζί και άγιοι
σ' ένα αγκάλιασμα, σε ένα βρώμικο φιλί


Κι αν το κορμί σου είναι η γη σου
φύτεψε πάθη, θέρισε ενοχές
βάλ' τη σοδειά σου μες στην ποδιά σου
πούλα την στα παζάρια, σ' αγορές

Όμορφοι κι ηττημένοι
την ήττα γιορτάσαμε με ωραία γιορτή
σαν σ' εξορία σταλμένοι
κι ούτε τολμήσαμε να ξεστομίσουμε το "γιατί"


Κι αν το κορμί σου είναι η γη σου
φύτεψε πάθη, θέρισε ενοχές
βάλ' τη σοδειά σου μες στην ποδιά σου
πούλα την στα παζάρια, σ' αγορές


Μαρία Παπαγεωργίου
στίχοι-μουσική: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης