Ταξιδια.
Με σωμα, με ψυχη, με νου…
Ίσως αυτά του νου είναι πιο μακρινά…
Ίσως και πιο δυνατα.
Εικοσιδυο χρονια ταξιδευω διχως διαλειμματα.
Μ’αρεσει να βλεπω την καθημερινοτητα ετσι, σαν εκδρομη.
Οι στασεις συνεχεις, κάθε ανθρωπος και μια σταση, κάθε ανθρωπος αποτελει και άλλο ταξιδι.
Η νους τρεχει ασταματητα.
Γεννηθηκε για να τρεχει.
Ανθρωποι, ανθρωποι, ανθρωποι, πολλοι ανθρωποι.
Μπιανοβγαινουν στις ζωες, παλευουν να τις γνωρισουν
Βουτανε σε στιγμες,
Μοιραζουν,
Μοιραζονται.
Για καποιο λογο που δεν ξερω οι απολογισμοι είναι εντονοι αυτόν τον καιρο.
Απολογισμοι και αναζητησεις.
Συζητησεις με τον εαυτο μου.
Αξιολογησεις.
Ευκαιριες.
Αυτές, οι τελευταιες, παντα με τρομαζαν…
Δεν μπορω να καταλαβω γιατι ολοι δινουμε τις «καλυτερες» συμβουλες στους αλλους, αλλα με τον εαυτο μας δεν μπορουμε να τα βγαλουμε περα.
Ή και μπορει να μπορουμε αλλα να μην θελουμε.
Ποτε δεν τα πηγαινα καλα με τα διλημματα.
Ίσως γιατι στο βαθος πιστευω ότι τα διλημματα δεν υπαρχουν στην πραγματικοτητα.
Είναι το «θελω» και το «πρεπει» που χωριζουν τη σκεψη στα δυο.
Κι ας λεω ότι δεν υπαρχουν «πρεπει».
Ο,τι δεν είναι «θελω» αλλα μπορει να επηρεασει τις επιλογες σου κρυβει κατι από «πρεπει».
«Πρεπει» με στολη.
Αυτές οι αναζητησεις είναι παντα επιπονες.
Εχουν να κανουν με την αληθεια.
Την αληθεια του εαυτου σου.
Μια αληθεια που δεν μοιραζεται.
Δεν μεταφραζεται.
Κερδιζεται.
…Μετα από μαχη…
Ξερεις κατι;
Εχω δικαιολογια για όλα.
Κι ας ξερω ότι πολλες φορες οι δικαιολογιες είναι ένα φτηνο μεσο για να φερεις τα πραγματα στα μετρα σου.
Υπαρχουν φορες που η δικαιολογια ταυτιζεται με την αιτια.
Η αιτια αποτελει από μονη της μια αληθεια.
Μπορει να μη φταις εσυ.
Μπορει να μη φταιω ουτε εγω.
Δεν ψαχνω φταιχτες,
Λυσεις ψαχνω και φως.
Γι’αυτό σκεπαζομαι ολο και περισσοτερο.
Γιατι δεν θελω το εξωτερικο φως.
Θελω να βρω το δικο μου.
Κοιμιζουμε καθημερινα ένα σωρο σκεψεις πιστευοντας ότι ετσι θα εξαφανιστουν.
Οι σκεψεις που δεν θες να αντιμετωπισεις τρεφονται από τον υπνο.
Ετσι καποια στιγμη γινονται θηρια, δεν χωρανε στο κρεβατι που τους εστρωσες και παλευουν να σπασουν την πορτα του δωματιου, να βγουν εξω.
Αν τις ξανακοιμισεις, η ιστορια θα επαναληφθει…
Κι αυτό είναι αδικο.
Και μπορει να μη σ’αρεσει η λεξη αδικο, αλλα δεν την αλλαζω.
Είναι αδικο.
Και για ‘μενα και για ‘σενα.
Οι σκεψεις παντα χανουν κατι κατά τη διαρκεια της αποδοσης.
Στην προσπαθεια τους να βγουν ολες τα καταφερνουν οι μισες.
Οι άλλες μισες παραμενουν κρυμμενες, φοβισμενες.
Δεν χωρανε σε λεξεις.
Ζουν στα κενα.
Στις παυσεις.
Σε χαμογελα αμηχανιας.
Σε χαμογελα αμυνας.
…Θελω μερες να γραψω.
Αλλα δεν μπορω.
Κατι με εμποδιζει.
Η απουσια ειρμου, ισως.
Πολλες σκεψεις μαζεμενες και ολες θελουν ξεκαθαρισμα, την ταξη τους, την ησυχια τους, εκει, στο βαθος του μυαλου.
Με τον καιρο…
Όλα θελουν τον χρονο τους….
(Υ.Γ Σημερα συνειδητοποιησα ότι το μπλογκ εχει κλεισει έναν χρονο ζωης και δεν εχω ποτε αναρτησει τραγουδι του Σταυρου Σιολα που αποτελει μια από τις πολύ αγαπημενες μου φωνες. Ο Σταυρος Σιολας ηταν ο νικητης του Φεστιβαλ τραγουδιου Θεσσαλονικης το 2006 με το τραγουδι «της αρνης το νερο». Το τραγουδι «μια ησυχη μερα» που ακουγεται βρισκεται στην πρωτη δισκογραφικη δουλεια του Σταυρου που κυκλοφορησε το 2002. Είναι ένα από τα cd που αργησα να ανακαλυψω, αλλα αγαπω ιδιαιτερως…)
ΜΙΑ ΗΣΥΧΗ ΜΕΡΑ
Μια ησυχη μερα, μια ανυποπτη μερα
Που ο κοσμος γιορταζει
Το κενο του ησυχαζει
Θα βγω στο μπαλκονι
Κι αυτό που θυμωνει
Που χρονια σωπαινει
Το μυαλο μου τρελαίνει
Θα γινει μια σφαιρα
Φωτια στον αερα
Τη σαρκα του υπνου να βρει.
Μεσα στο πληθος σου
Αγκαθι στο βλεμμα σου
Μες στη γιορτη σου
Το σκαρτο παιδι σου
Να ριξεις την πετρα σου
Στα πεντε μετρα σου
Στο αδειο κοσρμι σου
Το μαυρο σκυλι σου
Να βγω στην οθονη
Βαθεια που τρυπωνει
Βελονα στη φλεβα γυμνη.
Μια ησυχη μερα, μια ανυποπτη μερα
Που ο κοσμος βουλιαζει
Το βυθο του θαυμαζει
Γλυκα θα ξυπνησω
Και θα το αναστησω
Στο φως της ημερας
Το αδηφαγο μου τερας
Γιορτη θα του στησω
Και θα το ταισω
Τη σαπια του κοσμου πληγη.
Σταύρος Σιόλας
Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
"ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ..."
Τα βραδια είναι σαν τα τραγουδια.
Ή τα τραγουδια είναι σαν τα βραδια.
Και τα δυο είναι φιλοι μου, πιστοι.
Αυτό τραγουδι «γεννηθηκε» για να μου κανει παρεα τα βραδια.
Τοτε καθομαι και μετραω στιγμες, ανθρωπους, αριθμους.
Το τσιγαρο αποτελει κλεψυδρα.
Καιγεται, καιει.
Τελειωνει…
Ξερεις, είναι ωραια τα βραδια.
Νιωθω ότι ερχομαι κοντα μου.
Νιωθω οτι απομακρυνομαι από τον «εξω» κοσμο.
Βουτια σε ένα κενο ισως εγωκεντρικο.
Εχεις πεσει ποτε σε τετοιο κενο;
Αν όχι, καν’το.
Θα φοβηθεις, να το ξερεις.
Αλλα θα εισπραξεις.
Πόσες στιγμές μπορούν να χωρέσουν σε ένα μυαλο;
Πόσες αντέχω κι εγώ να μετράω;
Είναι πολλές.
Αμέτρητες.
Υπαρχουν εκει, σιωπηλα.
Συνυπαρχουν.
Και κάθε στιγμούλα εχει τη διαρκεια της.
Είναι στιγμούλα όμως, μικρη, πολύ μικρη.
Αλλά δινει πολλα.
Ξερεις, για τις μεγαλες (σε ενταση)-μικρες(σε διαρκεια) στιγμες, ερχονται άλλες που τις ξορκιζουν με έναν μαγικο τροπο, κι άλλες που θελοντας και μη προσπαθουν να σου τις θυμησουν.
Κι εσυ καποιες φορες αρνεισαι.
Κι ας τις ζεις.
Κι ας τις φοβοσουν.
Είναι αλλιως.
Κι αυτό το «αλλιως» το γιορταζεις πανηγυρικα.
Ξορκιζεις τις κακες στιγμες.
Με πραξεις, με στιχους, με τραγουδια.
Δεν ψαχνω στιχους.
Ερχονται και με βρισκουν.
Ερχονται να με βοηθησουν.
Να με λυσουν.
Την καταλληλη στιγμη, το καταλληλο τραγουδι.
Οι περισσοτερες στιγμες μου είναι «στιγματισμενες» από τραγουδια.
Οι περισσοτεροι ανθρωποι υπαρχουν μεσα μου ως τραγουδια.
Αυτά μετραω τα βραδια.
Αυτους μετραω τα βραδια.
Εμενα μετραω τα βραδια.
Εμενα και τις αποστασεις μου.
Εμενα και τους φοβους μου.
Εμενα και τις χαρές μου.
Ξερεις…κρυβομαι.
Παντα κρυβομουν πισω από κατι.
Αυτό το κατι είναι που σταδιακα αλλαζει.
Το ότι κρυβομαι παραμενει.
Δημιουργικη (ισως) εσωστρεφεια ή
Εσωστρεφης δημιουργια.
Δημιουργια σαν τις στιγμες.
Δημιουργια σαν τα τραγουδια.
Τα τραγουδια μου.
Τις στιγμες μου.
Η εσωστρεφεια δεν επι-κοινωνειται.
«Γεννηθηκε» για να ζει μονη της, κρυμμενη.
Δεν με ενοχλει πια.
Της μιλαω τα βραδια.
Τη νιωθω πιο κοντα μου.
Την καταλαβαινω.
Κανουμε παρεα.
Βλεπουμε αγκαλια τις εικονες να περνανε από μπροστα μας…
«…Τα βραδια καθομαι και τους κοιταζω
μπροστά στα ματια μου ενας-ενας…»
Τα βραδια εχω αναγκη τις λεξεις.
«..πιανομαι από τις λεξεις..»
Τις χρησιμοποιω και με χρησιμοποιουν.
Δεν ξερω ποιο είναι το εκτελεστικο οργανο: αυτές ή εγω..
Μπορει και οι δυο.
Υπηρξε μια περιοδος που τα βραδια με φοβιζαν.
Με φοβιζε η παρεα με το «εγω» μου.
Με τρομαζαν οι αληθειες που πεταγονταν ξαφνικα σαν πυροτεχνηματα των οποιων το φως δεν εσβηνε, εμενε εκει, στον ουρανο.
Ηταν φως όμως, ηταν βοηθεια στο σκοταδι.
Κι ας με ταραζε ο εκκωφαντικος ηχος των πυροχτεχνηματων.
Το φως ηταν αυτό που διαρκουσε.
Το φως παραμενει.
Κι εγω περιμενω με ανυπομονησια τις αληθειες να πεταχτουν.
Περιμενω τον ηχο, περιμενω το φως.
«…ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω…»
Κι όλα αυτά είναι δρομος.
Διαδρομες.
Πορειες ομορφες.
Σκληρες και ομορφες.
Καπου οδηγουν.
Καπου φτανουν.
Εχουν καποιο λογο, καποιο σκοπο.
Δεν μπορεις να ξεφυγεις.
Δεν υπαρχουν παράδρομοι.
«…ένας ο δρομος δεν τον αλλάζω…»
Και το τσιγαρο πολυτιμος αρωγος τα βραδια…
Το κρατω και μετραω…
Μετραω…
Καιγεται…
Μετραω…
Καιει…
Μετραω…
Τελειωνει…
Και το τσιγαρο,
Και οι λεξεις μου,
Και το βραδυ…
Ξημερωνει….
«Όλα θα γίνουν……..»
ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ
Τα βράδια κάθομαι και τους μετράω,
μ ένα τσιγάρο μετράω ανθρώπους,
εκείνους που είχα πει θα αγαπάω,
έφυγα δεν έμαθα τους τρόπους.
Τα βράδια κάθομαι και τους θυμάμαι,
μπροστά απ`τα μάτια μου ένας-ένας,
εκείνους που είχαν πει θα μ`αγαπάνε
ξημέρωσε,δεν έμεινε κανένας.
Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.
Τα βράδια πιάνομαι από τις λέξεις
όλα θα γίνουν κι ησυχάζω,
μονάχα μια ζωή έχεις να διαλέξεις,
ένας ο δρόμος,δεν τον αλλάζω.
Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.
Ρίτα Αντωνοπούλου
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ή τα τραγουδια είναι σαν τα βραδια.
Και τα δυο είναι φιλοι μου, πιστοι.
Αυτό τραγουδι «γεννηθηκε» για να μου κανει παρεα τα βραδια.
Τοτε καθομαι και μετραω στιγμες, ανθρωπους, αριθμους.
Το τσιγαρο αποτελει κλεψυδρα.
Καιγεται, καιει.
Τελειωνει…
Ξερεις, είναι ωραια τα βραδια.
Νιωθω ότι ερχομαι κοντα μου.
Νιωθω οτι απομακρυνομαι από τον «εξω» κοσμο.
Βουτια σε ένα κενο ισως εγωκεντρικο.
Εχεις πεσει ποτε σε τετοιο κενο;
Αν όχι, καν’το.
Θα φοβηθεις, να το ξερεις.
Αλλα θα εισπραξεις.
Πόσες στιγμές μπορούν να χωρέσουν σε ένα μυαλο;
Πόσες αντέχω κι εγώ να μετράω;
Είναι πολλές.
Αμέτρητες.
Υπαρχουν εκει, σιωπηλα.
Συνυπαρχουν.
Και κάθε στιγμούλα εχει τη διαρκεια της.
Είναι στιγμούλα όμως, μικρη, πολύ μικρη.
Αλλά δινει πολλα.
Ξερεις, για τις μεγαλες (σε ενταση)-μικρες(σε διαρκεια) στιγμες, ερχονται άλλες που τις ξορκιζουν με έναν μαγικο τροπο, κι άλλες που θελοντας και μη προσπαθουν να σου τις θυμησουν.
Κι εσυ καποιες φορες αρνεισαι.
Κι ας τις ζεις.
Κι ας τις φοβοσουν.
Είναι αλλιως.
Κι αυτό το «αλλιως» το γιορταζεις πανηγυρικα.
Ξορκιζεις τις κακες στιγμες.
Με πραξεις, με στιχους, με τραγουδια.
Δεν ψαχνω στιχους.
Ερχονται και με βρισκουν.
Ερχονται να με βοηθησουν.
Να με λυσουν.
Την καταλληλη στιγμη, το καταλληλο τραγουδι.
Οι περισσοτερες στιγμες μου είναι «στιγματισμενες» από τραγουδια.
Οι περισσοτεροι ανθρωποι υπαρχουν μεσα μου ως τραγουδια.
Αυτά μετραω τα βραδια.
Αυτους μετραω τα βραδια.
Εμενα μετραω τα βραδια.
Εμενα και τις αποστασεις μου.
Εμενα και τους φοβους μου.
Εμενα και τις χαρές μου.
Ξερεις…κρυβομαι.
Παντα κρυβομουν πισω από κατι.
Αυτό το κατι είναι που σταδιακα αλλαζει.
Το ότι κρυβομαι παραμενει.
Δημιουργικη (ισως) εσωστρεφεια ή
Εσωστρεφης δημιουργια.
Δημιουργια σαν τις στιγμες.
Δημιουργια σαν τα τραγουδια.
Τα τραγουδια μου.
Τις στιγμες μου.
Η εσωστρεφεια δεν επι-κοινωνειται.
«Γεννηθηκε» για να ζει μονη της, κρυμμενη.
Δεν με ενοχλει πια.
Της μιλαω τα βραδια.
Τη νιωθω πιο κοντα μου.
Την καταλαβαινω.
Κανουμε παρεα.
Βλεπουμε αγκαλια τις εικονες να περνανε από μπροστα μας…
«…Τα βραδια καθομαι και τους κοιταζω
μπροστά στα ματια μου ενας-ενας…»
Τα βραδια εχω αναγκη τις λεξεις.
«..πιανομαι από τις λεξεις..»
Τις χρησιμοποιω και με χρησιμοποιουν.
Δεν ξερω ποιο είναι το εκτελεστικο οργανο: αυτές ή εγω..
Μπορει και οι δυο.
Υπηρξε μια περιοδος που τα βραδια με φοβιζαν.
Με φοβιζε η παρεα με το «εγω» μου.
Με τρομαζαν οι αληθειες που πεταγονταν ξαφνικα σαν πυροτεχνηματα των οποιων το φως δεν εσβηνε, εμενε εκει, στον ουρανο.
Ηταν φως όμως, ηταν βοηθεια στο σκοταδι.
Κι ας με ταραζε ο εκκωφαντικος ηχος των πυροχτεχνηματων.
Το φως ηταν αυτό που διαρκουσε.
Το φως παραμενει.
Κι εγω περιμενω με ανυπομονησια τις αληθειες να πεταχτουν.
Περιμενω τον ηχο, περιμενω το φως.
«…ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω…»
Κι όλα αυτά είναι δρομος.
Διαδρομες.
Πορειες ομορφες.
Σκληρες και ομορφες.
Καπου οδηγουν.
Καπου φτανουν.
Εχουν καποιο λογο, καποιο σκοπο.
Δεν μπορεις να ξεφυγεις.
Δεν υπαρχουν παράδρομοι.
«…ένας ο δρομος δεν τον αλλάζω…»
Και το τσιγαρο πολυτιμος αρωγος τα βραδια…
Το κρατω και μετραω…
Μετραω…
Καιγεται…
Μετραω…
Καιει…
Μετραω…
Τελειωνει…
Και το τσιγαρο,
Και οι λεξεις μου,
Και το βραδυ…
Ξημερωνει….
«Όλα θα γίνουν……..»
ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ
Τα βράδια κάθομαι και τους μετράω,
μ ένα τσιγάρο μετράω ανθρώπους,
εκείνους που είχα πει θα αγαπάω,
έφυγα δεν έμαθα τους τρόπους.
Τα βράδια κάθομαι και τους θυμάμαι,
μπροστά απ`τα μάτια μου ένας-ένας,
εκείνους που είχαν πει θα μ`αγαπάνε
ξημέρωσε,δεν έμεινε κανένας.
Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.
Τα βράδια πιάνομαι από τις λέξεις
όλα θα γίνουν κι ησυχάζω,
μονάχα μια ζωή έχεις να διαλέξεις,
ένας ο δρόμος,δεν τον αλλάζω.
Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.
Ρίτα Αντωνοπούλου
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)