Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
"Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ..."
Πολυπόθητη.
Μια αντιστροφή του -ε- με το -η- και ο τόνος στη λήγουσα.
«Ερημιά».
Δεν είναι άκρα.
Μπορεί η μια να περιέχεται στην άλλη.
Μπορεί να ζεις την πρώτη και να κρύβεις τη δεύτερη.
Να ζεις τη δεύτερη και να την εκτιμάς λόγω της πρώτης.
Μπορεί να ζεις την ερημιά, ενώ γύρω σου υπάρχει φασαρία.
Μπορεί και το αντίθετο.
Είναι τόσο κοντά.
«Ανοσία».*
Προσθήκη ενός -η-.
«Ανο-η-σία».
Μπορεί από μια ανοησία να πάθεις ανοσία.
Μπορεί η ανοσία να είναι μια ανοησία.
Η ανοσία είναι πάντα ήρεμη.
Και πάντα έρημη.
Η ανοησία απέχει σχεδόν ένα -α- από τη νόηση.
Η νόηση δεν είναι έρημη.
Ενίοτε είναι ήρεμη.
Περίεργη η ηρεμία.
Άλλοτε την επιδιώκουμε, άλλοτε την αποστρεφόμαστε.
Όταν είσαι στο ένα άκρο, επιθυμείς το άλλο.
Σε ελκύει.
Όπως σε ελκύει ενδόμυχα το «διαφορετικό»
Αυτό που κάποιος όρισε ως «διαφορετικό».
Εσύ όμως ψάχνεις το «ίδιο».
Γιατί αυτό ξέρεις να κάνεις.
Αυτό σε βολεύει.
Κι εγώ ψάχνω τον τρόπο να κάνω πράξη τη σκέψη μου.
Από τότε που με θυμάμαι, αυτό προσπαθώ.
Μετά την ανοησία, ψάχνω την ηρεμία.
Μετά την ηρεμία ακολουθεί η ανοσία.
Και μετά πάλι ανοησία.
Ξανά και ξανά.
Για να ‘μαι κοντά στη νόηση.
Να την προσεγγίσω.
Ανοησία-νόηση.
Τι νομίζεις ότι είναι αυτό το -α-;
Επειδή λέγεται «στερητικό», πιστεύεις ότι κάνει την ουσιαστική διαφορά;
Άλφα.
Α.
Όπως «αρχή».
Η κάθε αρχή.
Τέσσερα γραμματάκια. -α-,-ρ-,-χ-,-η-.
-Αναγραμματισμός-.
-χ-,-α-,-ρ-,-η-
«χάρη».
Τα ίδια γραμματάκια πάλι.
Κάθε αρχή έχει τη χάρη της.
-Αναγραμματισμός-,ξανά.
-ρ-,-η-,-χ-,-α-
«ρηχά».
Τα ίδια τέσσερα γράμματα.
Γιατί τα βλέπεις ρηχά.
Το μυαλό σου είναι ρηχό.
Κλειστό.
-Αναγραμματισμός-
-ρ-,-α-,-χ-,-η-
«Ράχη».
Δεν αλλάζουν τα γράμματα.
Τα βλέπεις ρηχά.
Τα φορτώνεις στη ράχη σου.
Καμπουριάζεις.
Αν τα έβαζες στο μυαλό σου θα «περπατούσες» πιο άνετα.
Η «αρχή» έχει τη «χάρη» της κι εσύ είσαι στα «ρηχά» με τη «ράχη» φορτωμένη.
Και δε βλέπεις καμία αρχή.
Προσπαθείς απλώς να αντικρύσεις τη ράχη σου.
Μάταια αν δεν έχεις καθρέφτη.
Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσα από αυτά που ζεις είναι αποτέλεσμα προαίρεσης;
Κατά πόσο η πραίρεσή σου έγινε πράξη;
Έχεις στηρίξει επαρκώς τις επιλογές σου;
Αν τις έχεις στηρίξει σε ‘σένα, εννοώ.
Κι όταν αυτές άλλαξαν, συνέχισες να τις στηρίζεις;
Τις νέες επιλογές, εννοώ.
Να σεβαστείς τις παλιές και να επιδιώξεις τις καινούριες.
Αλλαγή.
Δεν αλλάζεις από επιλογή.
Αλλάζεις γιατί αφήνεσαι σε όσα δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής.
Αφήνεσαι στα άϋλα, στο χρόνο.
Αναγκαστικά.
Έρμαια του χρόνου και της τύχης-μοίρας-Θεού-πεπρωμένου (διαλέγεις και παίρνεις ό,τι σε καλύπτει).
Μπορείς να προβλέψεις κάτι από αυτά;
Δεν μπορείς.
Σχετικότητα.
Και «μπορεί».
Ένα «μπορεί» ασαφές, παντού, πάντα.
Ανάμεσα στο «ποτέ» και το «πότε».
Ένας τόνος κάνει τη διαφορά.
Και μια στιγμή κάνει τη διαφορά.
«Στον επόμενο τόνο το “ποτέ” θα γίνει “πότε”»
Καλύτερα έτσι.
«Πότε», «ποτέ», «κάποτε».
Και τα τρία χρησιμοποιούνται τόσο για το παρελθόν, όσο και για το μέλλον.
Να βάλουμε το «ποτέ» στο πριν;
Και το «πότε» στο μετά;
Να νιώθουμε πιο ασφαλείς.
Το «κάποτε» είναι ενδιάμεσο.
Υπερέχει λόγω περισσότερων συλλαβών.
«Πίστις».
«Πύστις» (=πληροφορια <πυνθάνομαι)
Η πίστη σου δίνει πύστη;
Ή η πύστη σου δίνει πίστη;
Και τελικά σε ποιόν πιστεύεις;
Και ποιόν πιστεύεις;
Τον εαυτό σου;
Τον πιστεύεις;
Τον εμπιστεύεσαι;
Πιστεύω.
Γενικά.
Πιστεύω και σε ‘μένα.
Δεν πιστεύω σε ‘σένα.
Θα πιστέψω αν πιστέψεις κι εσύ σε ‘σένα.
Πιστεύω στον χρόνο.
Γιατί ρέει.
Μέχρι να «πιάσεις» το ένα δευτερόλεπτο, έρχεται το άλλο.
Δεν πιάνεις.
Απλώς πιστεύεις.
Πιστεύεις αυτό που έφυγε.
Πιστεύεις σε αυτό που θα έρθει.
Μετέωρος.
Μετέωρος στο «τώρα».
Εξιδανικεύεις το «πριν».
Ενίοτε το παρωδείς.
Επιλεκτική μνήμη.
Ψάχνεις οιωνούς για το «μετά».
Κι αυτό που έχεις, το «τώρα» σου, το ξοδεύεις.
Ξοδεύεσαι.
Σπαταλάς.
Χρόνο.
Εαυτό.
Ποιο από τα δύο είναι πιο «απτό»;
Ο εαυτός, ε;
Στον πλάθουν.
Και μετά του δίνεις σχήμα.
Τον καλλιεργείς.
Μα οφείλεις να ψάξεις τα «υλικά».
Το οφείλεις σε ‘σένα.
Και μετά στους ανθρώπους σου.
Και μετά στους «ξένους».
Σε όλους δίνεις.
Σε κανέναν δε δίνεσαι.
Δανείζεσαι.
Και μετά σε παίρνεις πίσω.
Και νιώθεις λίγος.
Νιώθεις «περίπου».
Μια περίπου χαρά.
Μια περίπου ευτυχία.
Μια περίπου ηρεμία.
Μια περίπου ερημιά.
Μια περίπου ζωή.
Χωρίς να ξέρεις τι λείπει για να φτάσεις την πληρότητα.
Κι όταν τη φτάνεις, τη φτύνεις.
Όπως φτύνεις και ‘σένα.
Όταν ξοδεύεσαι.
Κάθε φορά που ξοδεύεσαι.
Κάθε φορά που ξεχνάς ό,τι οφείλεις να θυμάσαι.
Κάθε φορά που θυμάσαι ό,τι οφείλεις να ξεχάσεις.
Περίπου θυμάσαι.
Περίπου ξεχνάς.
Κι εγώ περίπου γράφω.
Ή γράφω γι’ αυτό το «περίπου» που σε καθιστά ήρεμο, έρημο, ανόητο και με ανοσία.
Γράφω για τις περίπου αρχές και το περίπου τέλος.
Για την περίπου ζωή που βλέπω.
Για τους περίπου ανθρώπους.
Για τα περίπου «εσύ».
Για την περίπου σκέψη.
Και ψάχνω το αντίθετο του «περίπου».
Δεν είναι το «ακριβώς».
Δεν το βρίσκω.
Προτιμώ να το ζω.
Γράφω το «περίπου» που δεν θέλω να ζήσω.
Ζω.
Δυο μόνο γράμματα.
Μέσα σε δύο γράμματα χωράει ο καθένας.
Εγώ,
Εσύ,
Αυτός…
Ο καθένας το «ζω» του.
Περίπου ή μη.
"Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη"
"Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας..."
(*η ιδέα της ανοσίας-ανοησίας προήλθε από ένα σχόλιο του νάδα.- σε παλαιότερη ανάρτηση)
Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ
Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.
Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».
Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.
Ποίηση(+φωνή): Κική Δημουλά
Άνεμος
album: Φ Χρυσός Λόγος
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
"LIES..."
Λεπτομέρεια.
Σαν αυτή που ποτέ δεν σου είπα.
Έπρεπε να έχεις σκεφτεί.
Έπρεπε να θέλεις.
Κι ας μην ήθελα να «πρέπει».
Ούτε τώρα είμαστε «πρέπει», ε;
Ψέματα.
Ποθητά όσο και η αλήθεια.
Γκρεμίζεσαι.
Πάνω στην αλήθεια.
Έτσι μαθαίνεις.
Μίλα.
Πες κάτι.
Θα έχω ήδη φύγει.
Πριν το καταλάβεις.
Έφυγα.
Δεν φεύγω εύκολα.
Δεν αποφασίζω εύκολα.
Δεν θυμάσαι τί μου έλεγες;
Θυμάσαι;
Ναι, ακόμα επεξεργάζομαι.
Πάντα επεξεργάζομαι.
Τα δικά μου «πάντα».
Και τα «τίποτα».
Ίσως αυτά περισσότερο.
Εσκεμμένα.
Πολλά ξέχασα.
Ήθελα να ξεχάσω.
Ήθελε ο καιρός.
Δεν θυμάμαι πού σε βρήκα.
Δεν με ένοιαξε ποτέ.
Μου αρκούσε ότι σε βρήκα.
Έλα, αφού το ξέρεις, αυτή είναι η εξέλιξη.
Αυτή είναι η εξέλιξη όταν δεν υπάρχει εξέλιξη.
Ο καθένας το δρόμο του.
Και κλειστά αφτιά.
Ένα κοινό παρελθόν δεν εξασφαλίζει ένα κοινό μέλλον.
Μια απόφαση είναι όλα.
Ο καθένας μόνος του.
Σαν συμφωνία.
Εγώ κι εγώ.
Εγώ με εμένα.
Αφού ξέρεις.
Αφού ξέρω.
Πάντα.
Πάντα με πρόδιδαν.
Δεν κρύβομαι όσο θέλω.
Όσο χρειάζομαι.
Γίνονται όλα.
Κάποια στιγμή.
Όλα όσα έπρεπε να γίνουν.
Τώρα γίνονται άλλα.
Όλα όσα πρέπει να γίνουν.
Πίστευες ότι ήμασταν η εξαίρεση;
Όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε «η εξαίρεση».
Κανείς δεν είναι.
Όλοι είναι ο κανόνας.
Όλοι είναι η εξαίρεση.
Κάποια στιγμή.
Έφυγα.
Έχει σημασία όμως το «πότε»;
Έφυγα.
Κάποτε…
"LIES"
with our feet wet with dew,
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
"STARLIGHT..."
Εαυτός.
Ψάξε και βρες.
Τι είσαι..
Τι γίνεσαι..
Γιατί είσαι..
Γιατί γίνεσαι..
«Διαδικασία» που δεν τελειώνει ποτέ.
Γιατί πολλά από αυτά που «είμαι» είναι στιγμιαία.
Μετά από λίγο δεν ισχύουν.
Έτσι και τα λόγια μου.
Τι θα πει «πάντα» και τι θα πει «ποτέ».
Πέντε και τέσσερα γραμματάκια αντίστοιχα.
Τίποτα άλλο.
Δεν υπάρχει ούτε το «ποτέ», ούτε το «πάντα».
Όταν υπάρχει «μετά», δεν υφίστανται αυτές οι δηλώσεις.
Verba volant.
Και τα «γραπτά» δεν εκφράζουν το «πάντα».
Εκφράζουν το «τώρα», το οποίο με τη σειρά του δεν εξασφαλίζει ότι κάτι θα συνεχίσει να ισχύει.
Οι λέξεις δεν έχουν ισχύ.
Μπορούν απλώς να μείνουν στο χρόνο.
Να έχεις να θυμάσαι.
Να βλέπεις την εξέλιξή σου.
Θα ήθελα να είμαι ειλικρινής.
Θα ήθελα να μπορώ να λέω ό,τι σκέφτομαι.
Δεν θέλω τις δεύτερες, τρίτες, τέταρτες σκέψεις μου.
Δεν θα ‘θελα να γράφω,
Θα ήθελα να μιλάω.
Να λέω ό,τι θέλω.
Όταν θέλω.
Να «δίνω» στον άλλον το μυαλό μου.
Να μην κρύβω.
Nα μην κρύβομαι.
------------------------------------------
Αγαπάω τις λέξεις, αλλά ταυτόχρονα με νευριάζουν γιατί γίνονται ταμπέλες.
Αγαπώ την πραγματικότητα, αλλά πιστεύω στο αδύνατο.
Ή αγαπώ το αδύνατο, αλλά πιστεύω στην πραγματικότητα.
Αγαπώ τη θάλασσα, αλλά πατάω γερά στη γη.
Μ’ αρέσει ο αέρας, αλλά θέλω να κρατιέμαι από κάπου.
Με ελκύει το σκοτάδι, αλλά διαλέγω το φως...
Με φοβίζουν οι φοβισμένοι.
Με εκνευρίζουν οι απόλυτοι.
Με τρομάζουν οι «στιγμές πανικού».
Με τρομάζει κι η αδράνεια.
Με τρομάζει ό,τι δεν είναι δημιουργικό.
Με τρομάζει η απουσία λέξεων.
Με τρομάζει ο φόβος.
---------------------------------------
Δηλώσεις.
Τις κάνεις.
Τις ακούνε;
Οι άνθρωποί σου, τις ακούνε;
Εσύ, τις ακούς;
Τις πιστεύεις κιόλας;
Πνιγόμαστε.
Ασταμάτητα.
Όλοι.
Δεν αφηνόμαστε.
Λέξεις που θέλουν να βγουν.
Λέξεις που φοβούνται να βγουν.
Και χρόνος.
Για όλα.
Για τίποτα.
Χρόνο ζητάμε.
Χρόνο δεν δίνουμε.
Και τί είναι ο χρόνος;
Και πόσο διαρκεί;
Σε καλύπτει;
Ο χρόνος γεννά.
Ο χρόνος παίρνει.
Ο χρόνος σέρνει (...τα κατάλοιπα).
Ο χρόνος φέρνει.
Παλεύω να εξηγήσω.
Σε ‘μένα.
Θέλω να εξηγήσω.
Σε ‘σένα.
Στροφή γύρω απ’ το «τώρα».
Το «μετά» τρομοκρατεί.
Και άγνοια.
Και άγνωστο.
Και φως.
Υπάρχει.
Υπάρχει...;
Το βλέπεις;
--------------------------
"Starlight"
Far away
This ship is taking me far away
Far away from the memories
Of the people who care if I live or die
Starlight
I will be chasing the starlight
Until the end of my life
I don't know if it's worth it anymore
Hold you in my arms
I just wanted to hold
You in my arms
You electrify my life
Let's conspire to ignite
All the souls that would die just to feel alive
But I'll never let you go
If you promised not to fade away
Never fade away
Our hopes and expectations
Black holes and revelations
Our hopes and expectations
Black holes and revelations
Hold you in my arms
I just wanted to hold
You in my arms
Far away
This ship is taking me far away
Far away from the memories
Of the people who care if I live or die
And I'll never let you go
If you promise not to fade away
Never fade away
Our hopes and expectations
Black holes and revelations
Our hopes and expectations
Black holes and revelations
Hold you in my arms
I just wanted to hold
You in my arms
I just wanted to hold
MUSE
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
"Μια στιγμή πανικού..."
Καμία λέξη.
Μόνο σκέψη.
Έτσι, για να σπάει πλάκα το μυαλό.
Για να με δουλεύει.
Ή με πρόδωσαν οι λέξεις μου
ή τις πρόδωσα εγώ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τις τελευταίες μέρες δεν μπορούμε να βοηθηθούμε.
Αρνούνται πεισματικά να βγουν.
Ή αρνούμαι να τις βγάλω.
Και στο δικό μου το κεφάλι άκρη δεν υπάρχει.
Η «άκρη» αποτελεί ουτοπία.
Ένα «δεν ξέρω», μόνο.
Και λίγη άρνηση.
Και τραγούδια.
Και λίγο «εσύ».
Εξίσου ακαταλαβίστικο «εσύ».
Μια μπάλα που κατρακυλά στην κατηφόρα.
Δεν σταματάει.
Η ταχύτητα δεν ελαττώνεται.
Σταθερά αυξανόμενη.
Αυτός είναι ο νους.
Και οι λέξεις περιπλέκονται…
Πού χωράνε τόσες σκέψεις, μου λες;
Γιατί δεν ξεκουράζονται;
Γιατί δε μας αφήνουν σε ησυχία;
Ακόμα και η ίδια η ησυχία σκέψεις γεννά.
Ηρεμία μυαλού, υπάρχει;
Σκοτάδι, υπάρχει;
Λίγο σκοτάδι να κοροϊδέψω το μυαλό μου,
Να το βάλω για ύπνο,
Να του πω κι ένα νανούρισμα.
Λίγο σκοτάδι…
Ή ένα κουμπάκι: ένα pause
.
Το μυαλό μου είναι ασφυκτικά γεμάτο.
Κι εγώ δεν μπορώ να βρω μια λεξούλα να εκφραστώ.
Μια λεξούλα που να αποτυπώνει λίγο τη σκέψη μου…
Κλειδώθηκα.
Σε «μια στιγμή πανικού».
Και ποιος άραγε ορίζει τη διάρκεια της στιγμής...;
("...κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει...")
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΝΙΚΟΥ
Το ξέρω, οι νύχτες απλώνουν το δίχτυ,
οι μέρες χορεύουν κι αυτές σε ένα τόνο θριάμβου,
το βλέπω, χορεύω χωρίς να το θέλω μαζί τους κι εγώ
ένα γύρο θανάτου
Κι όμως κάτι δεν ξέρω, κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει
Κι όπως λάμπεις στα χρώματα που σε τυλίγουν το βράδυ,
κι όπως στέκεις πανέμορφη σε ένα τοπίο καπνού,
είν' αυτό που δεν ξέρω, είν' αυτό που μου λείπει,
είν' η σκέψη πως φεύγεις σε μια στιγμή πανικού
Το ξέρω, ο έρωτας κάνει ένα κύκλο,
κι εσύ που αλλάζεις ρυθμούς κι εγώ που τα χάνω,
το βλέπω, παιχνίδι που παίζω μαζί σου σε τέτοιους καιρούς
Θεέ μου πόσο τρομάζω
Κι όμως κάτι δεν ξέρω, κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει
Κι όπως λάμπεις στα χρώματα που σε τυλίγουν το βράδυ,
κι όπως στέκεις πανέμορφη σε ένα τοπίο καπνού,
είν' αυτό που δεν ξέρω, είν' αυτό που μου λείπει,
είν' η σκέψη πως φεύγεις σε μια στιγμή πανικού
ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΟΥ
στίχοι-μουσική: Διονύσης Τσακνής