Μερικές φορές νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που πνίγομαι.
Κλείνω τα μάτια μου να μην τη βλέπω.
Να τη φαντάζομαι.
Να την περιμένω.
Αλλά τη νιώθω.
Είναι εδώ.
Μέσα μου.
Μερικές φορές νιώθω τόσο «φτωχή» που χάνομαι.
Χάνομαι στα «πλούτη».
Και νιώθω τόσο ψεύτικα φτωχή.
Μερικές φορές με κοιτάζω και μου κάνω ερωτήσεις.
Μου απαντάω.
Με παρατηρώ.
Με ψάχνω.
…Με βρίσκω…
Μερικές φορές θέλω να «πετάξω» τις λέξεις μου στους "άλλους".
Να ξεσπάσω το θυμό μου.
Να τυλίξω τη σκέψη μου γύρω από το κεφάλι τους.
Όμως καλύπτω τον θυμό.
Σπανίως τον εκφράζω.
Κι όταν τον εκφράζω, τρομάζω.
Νιώθω ότι δεν είμαι εγώ.
Ή νιώθω ότι είμαι πραγματικά εγώ.
Τρομάζω.
Μερικές φορές δεν θέλω να μιλάω.
Δεν θέλω να ακούω.
Θέλω να βουτάω στο νου μου.
Να βρίσκω την «αρχή».
Να αντικρύζω την αιτία.
Να βλέπω τη συνέχεια.
Να με βλέπω.
Να θυμάμαι.
Μερικές φορές θέλω να εξηγήσω.
Να εξηγήσω τα πάντα.
Να εξηγήσω όλα τα «γιατί».
Να εξαλείψω οποιαδήποτε υπόθεση στο μυαλό των "άλλων".
(με εκνευρίζουν οι υποθέσεις.
Κυρίως αυτές που δεν εκφράζονται.)
Μερικές φορές απλώς παίρνω τη ζωή μου μακριά από τους «άλλους».
Χωρίς να θέλω να εξηγήσω.
Και χωρίς τύψεις.
(…Ακόμα και οι εξηγήσεις, κερδίζονται, σκέφτομαι…)
Και αυτές είναι μη-αναστρέψιμες αποφάσεις.
Μερικές φορές νιώθω ότι στο μυαλό μου υπάρχει μια αποθήκη με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες.
Μερικές φορές νιώθω ότι στο μυαλό μου υπάρχει μια αποθήκη με ένα σωρό «χρήσιμες» μνήμες.
Μερικές φορές νιώθω ότι υπάρχουν μέσα μου ένα εκατομμύριο προθέσεις.
Μερικές φορές νιώθω ότι υπάρχουν και ένα εκατομμύριο κίνητρα να τις πραγματώσω.
Μερικές φορες δε νιώθω τίποτα.
Βλέπω μόνο ό,τι «πιάνει» το μάτι.
Και δε χαίρομαι.
Γιατί υπάρχουν φορές που το μάτι «πιάνει» τα «από πίσω» και τα «παραπέρα».
Και τότε χαίρομαι.
Και φοβάμαι.
Φοβάμαι που χαίρομαι.
Δε χαίρομαι που φοβάμαι.
Γιατί «μάτι» είναι, μπερδεύεται, μπερδεύει.
Μερικές φορές το αστείο χάνει την ομορφιά μου.
Μερικές φορες το «άσχημο» δείχνει τόσο αστείο.
Δεν ξέρω με ποιόν γελάω περισσότερο.
Μπορεί και με ‘μένα.
Μερικές φορές θέλω να πετάξω το κεφάλι μου.
Να το πετάξω μακριά.
Να μη με ξέρω.
Να μην ξέρω τι θέλω.
Να μην ξέρω ούτε γιατί.
Να μην ξέρω τίποτα.
Να είμαι ανέμελη.
Χωρίς σκέψεις.
Μέσα σε ένα έχγρωμο κενό.
Χα-(ρού)-μένη.
Να είμαι ένα παιδί, ένα παιδάκι.
Να μιλάω όταν θέλω.
Να μη μιλάω όταν δεν θέλω.
Να λέω ό,τι σκέφτομαι.
Να μην υποβάλλονται σε 400 επεξεργασίες οι σκέψεις μου.
Μερικές φορές θέλω να τα μάθω "όλα".
Να τα ξέρω.
"Όλα".
Μερικές φορές νιώθω ότι με κρύβω τόσο καλά.
Και άλλοτε χαίρομαι.
Άλλοτε όχι.
Με ξέρω καλά για να με κρύβω.
Δε με κρατώ για ‘μένα.
Με κρατώ.
Απλώς.
Για να ‘χω κάτι να δίνω.
Εκεί που διαλέγω.
(Υ.Γ1 Τί μ*****α να μην παίρνεις πτυχίο για ένα μάθημα! Κομπλεξικοί φιλόλογοι...!)
(Υ.Γ2 B, ευχαριστώ για το τραγούδι!)
The light will stay on
I go to sleep
before the devil wakes
and I wake up
before the angels take
all my worldly desires
all my yardsticks of fear
hangin' down, hangin' down
I go to sleep
before the devil wakes
and I wake up
before the angels take
all my secrets untold
all my motives unclear
hangin' down in the fire
burnin' them higher
won't take them away from here
and long after we're gone
the light will stay on
the light will stay on
watched the city ... city of crows
watched them fly
watched 'em all flyin' low
out above the flood plain
just above the dirt road
they were hungry as winter
hungry as us
not afraid to be flyin'
not afraid to be lost
and long after we're gone
the light will stay on
the light will stay on
and if you bury me
add three feet to it
one for your sorrow
two for your sweat
three for the strange
things we never forget
and long after we're gone
the light will stay on
the light will stay on
and long after we're safe
the light will not fade
the light will not fade
Τhe Walkabouts
Κυριακή 28 Μαρτίου 2010
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
"Το μέτρημα..."
«Μέτρημα»
Μετράω.
Ασταμάτητα.
Σχεδόν επιτακτικά.
Απολογισμοί.
Παρατήρηση.
Στιγμών.
Κυρίως ανθρώπων.
Καθρέφτης.
Το «μέτρημα» είναι ο καθέφτης της παρούσας στιγμής.
Αξιολόγηση.
Κι ένα χαμόγελο.
Για το μέτρημα των ανθρώπων.
Που άλλοτε βγαίνουν λίγοι και άλλοτε πολλοί.
Οι άνθρωποι γενικώς.
Και οι άνθρωποί μου.
Αυτοί που διάλεξα.
Αυτοί που με διάλεξαν.
Οι δικοί μου άνθρωποι.
Το «μου» δεν είναι κτητικό.
Είναι αυτό που προσδίδει μια γλύκα στη σχέση.
Την κάθε σχέση.
Μετράω.
Όλους τους μετράω.
Τους «εκείνους», τους τυχαίους, τους πολύ προσωπικούς.
Τύχη.
Οι πιο σημαντικοί άνθρωποί ήρθαν στη ζωή μου κατά τύχη.
Δεν είναι η τύχη που τους έφερε, το ξέρω, μα μοιάζουν όλα τόσο τυχαία.
Συνωμοτικά τυχαία.
Ο Γλ., ο Π., η Ε., η Γ.…
Κι άλλοι…
Πολλοί…
Σε μια στιγμή ήρθαν.
Κι είναι εδώ.
Κι είμαι εδώ.
Μαζί τους.
Οι «τυχαίοι» έγιναν πολύ προσωπικοί.
Κι οι πολύ προσωπικοί έγιναν «εκείνοι».
Τρεις κατηγορίες.
Μπορεί και μία.
«Εκείνοι».
Οι ιδιαίτεροι.
Ξεχάστηκαν.
Στο «κάπου».
Στο «κάποτε».
Οι άνθρωποί μας.
Οι αντανακλάσεις μας.
Οι επιλογές μας.
Οι άνθρωποί μου…
Οι παρόντες κι απόντες…
Οι περαστικοί…
Τελευταία μετρώ πολύ τους παρόντες.
Τους παρατηρώ.
Εμένα παρατηρώ.
Εμένα μαζί τους.
Εκείνους μαζί με ‘μένα.
Τις αλληλεπιδράσεις μας.
Κι οι απόντες, απ’την άλλη.
Αυτοί που ήταν άνθρωποί μας.
Δεν είναι πια.
Ήταν ποτέ;
Μας ή «μας»;
«Μου» ή μου;
Οι περαστικοί…
Για μια βόλτα.
Βόλτα μικρής διάρκειας.
Ένα στιγμιαίο αντάλλαγμα.
Μια χειραψία.
Μια ζωή.
Ζωές που υποτίθεται ότι μοιράστηκαν, μα τελικά δεν αντάλλαξαν τίποτα πιο ουσιαστικό από μια χειραψία.
«Μέτρημα».
Δικό μου, δικό σου.
Δικό μας.
Κάθε άνθρωπος, ένας εαυτός.
Ένας εναλλακτικός, δικός μας εαυτός.
Μια άλλη λογική.
Ένα άλλο σύμπαν.
Μια νέα μορφή.
Μια νέα γνώση.
Ένα βηματάκι προς τα έξω.
Ένα πιο ουσιαστικό βηματάκι προς τα μέσα...
Όλα τα «εσύ» μου.
Οι "συνεπιβάτες" μου.
Και όλα τα «εγώ» μου.
Πολλά.
Κάθε «εσύ» κι ένα άλλο «εγώ».
Περισσότερο «εξελιγμένο».
Λιγότερο εύθραυστο.
Περισσότερο «λογικό» κι ας «ζει με το αίσθημα»…
Ή μήπως περισσότερο αισθηματικό κι ας ζει με τη λογική…;
Εναλλάσσονται.
Όλα.
Μετράω.
Τοποθετώ.
Το «μου» δίπλα σε ονόματα.
Το «χαμόγελο» δίπλα στους ανθρώπους μου.
Τους ανθρώπους μου δίπλα μου.
Μέσα μου.
Μετρώ.
Το μέσα μου.
..."φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα"...
ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ
Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυό περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους, τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς...
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς...
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι,συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα...
Μετράω.
Ασταμάτητα.
Σχεδόν επιτακτικά.
Απολογισμοί.
Παρατήρηση.
Στιγμών.
Κυρίως ανθρώπων.
Καθρέφτης.
Το «μέτρημα» είναι ο καθέφτης της παρούσας στιγμής.
Αξιολόγηση.
Κι ένα χαμόγελο.
Για το μέτρημα των ανθρώπων.
Που άλλοτε βγαίνουν λίγοι και άλλοτε πολλοί.
Οι άνθρωποι γενικώς.
Και οι άνθρωποί μου.
Αυτοί που διάλεξα.
Αυτοί που με διάλεξαν.
Οι δικοί μου άνθρωποι.
Το «μου» δεν είναι κτητικό.
Είναι αυτό που προσδίδει μια γλύκα στη σχέση.
Την κάθε σχέση.
Μετράω.
Όλους τους μετράω.
Τους «εκείνους», τους τυχαίους, τους πολύ προσωπικούς.
Τύχη.
Οι πιο σημαντικοί άνθρωποί ήρθαν στη ζωή μου κατά τύχη.
Δεν είναι η τύχη που τους έφερε, το ξέρω, μα μοιάζουν όλα τόσο τυχαία.
Συνωμοτικά τυχαία.
Ο Γλ., ο Π., η Ε., η Γ.…
Κι άλλοι…
Πολλοί…
Σε μια στιγμή ήρθαν.
Κι είναι εδώ.
Κι είμαι εδώ.
Μαζί τους.
Οι «τυχαίοι» έγιναν πολύ προσωπικοί.
Κι οι πολύ προσωπικοί έγιναν «εκείνοι».
Τρεις κατηγορίες.
Μπορεί και μία.
«Εκείνοι».
Οι ιδιαίτεροι.
Ξεχάστηκαν.
Στο «κάπου».
Στο «κάποτε».
Οι άνθρωποί μας.
Οι αντανακλάσεις μας.
Οι επιλογές μας.
Οι άνθρωποί μου…
Οι παρόντες κι απόντες…
Οι περαστικοί…
Τελευταία μετρώ πολύ τους παρόντες.
Τους παρατηρώ.
Εμένα παρατηρώ.
Εμένα μαζί τους.
Εκείνους μαζί με ‘μένα.
Τις αλληλεπιδράσεις μας.
Κι οι απόντες, απ’την άλλη.
Αυτοί που ήταν άνθρωποί μας.
Δεν είναι πια.
Ήταν ποτέ;
Μας ή «μας»;
«Μου» ή μου;
Οι περαστικοί…
Για μια βόλτα.
Βόλτα μικρής διάρκειας.
Ένα στιγμιαίο αντάλλαγμα.
Μια χειραψία.
Μια ζωή.
Ζωές που υποτίθεται ότι μοιράστηκαν, μα τελικά δεν αντάλλαξαν τίποτα πιο ουσιαστικό από μια χειραψία.
«Μέτρημα».
Δικό μου, δικό σου.
Δικό μας.
Κάθε άνθρωπος, ένας εαυτός.
Ένας εναλλακτικός, δικός μας εαυτός.
Μια άλλη λογική.
Ένα άλλο σύμπαν.
Μια νέα μορφή.
Μια νέα γνώση.
Ένα βηματάκι προς τα έξω.
Ένα πιο ουσιαστικό βηματάκι προς τα μέσα...
Όλα τα «εσύ» μου.
Οι "συνεπιβάτες" μου.
Και όλα τα «εγώ» μου.
Πολλά.
Κάθε «εσύ» κι ένα άλλο «εγώ».
Περισσότερο «εξελιγμένο».
Λιγότερο εύθραυστο.
Περισσότερο «λογικό» κι ας «ζει με το αίσθημα»…
Ή μήπως περισσότερο αισθηματικό κι ας ζει με τη λογική…;
Εναλλάσσονται.
Όλα.
Μετράω.
Τοποθετώ.
Το «μου» δίπλα σε ονόματα.
Το «χαμόγελο» δίπλα στους ανθρώπους μου.
Τους ανθρώπους μου δίπλα μου.
Μέσα μου.
Μετρώ.
Το μέσα μου.
..."φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα"...
ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ
Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυό περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους, τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς...
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς...
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι,συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.......
Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
"Είμαι ξένος..."
Αρχή.
Βήμα.
Γράφω.
Δρόμος.
Ελευθερία.
Ζωή.
Ηρεμία.
Θάλασσα.
Ιμερος.
Κλειδί.
Λέξη.
Μουσική.
Νίκη.
Ξαφνικά.
Οιστρηλασία.
Προχωρώ.
Ροπή.
Σαγήνη.
Ταξίδι.
Υλοποίηση.
Φως.
Χρόνος.
Ψηλά.
Ωσπου…...
Ένα αυθόρμητο προσωπικό αλφάβητο.
Παιχνίδι με τα γράμματα.
Να ανακαλύψω.
Ίσως κάτι να κρύβουν.
Ίσως έχουν κάτι να πουν.
Ίσως δεν έχουν τίποτα.
Παίζω μαζί τους για να μην παίξουν μαζί μου.
Τα χρησιμοποιώ για να μη με χρησιμοποιήσουν.
Για να αποφύγω την όποια διένεξη μαζί τους.
Και ακούω,
Και λέω:
«…πάντα υπάρχει κάποιος λόγος…»
«…για όλα υπάρχει μια αιτία…»
…κι εσύ ψάχνεις να τη βρεις.
Κι αφού τη βρεις, δεν αλλάζει κάτι, απλώς μαθαίνεις.
Κι αφού μάθεις;
Κυνηγητό.
Κρυφτό.
Νιώθω ότι παίζω.
Δεν ξέρω αν έχει πλάκα.
Αναλόγως την οπτική γωνία από την οποία βλέπω κάθε φορά το παιχνίδι.
Τώρα το βλέπω από κάπου.
Σε λίγο θα το βλέπω από κάπου άλλου.
Κάπου…
Κάπου χάνεις.
Κάπου κερδίζεις.
Κάπου τα χάνεις.
Κάπου παραιτείσαι, ουσιαστικά.
Κάπου παραιτείσαι, στα λόγια.
Κάπου δεν παραιτείσαι.
Κάπου ψάχνεις λέξεις.
Κάπου ελπίζεις σε αυτές.
Κάπου δεν τις βρίσκεις.
Στοχοθετείς.
Διαλέγεις.
Επιλέγεσαι.
Και μετά;
Μετά αποπροσανατολίζεσαι.
Και βρίσκεσαι πάλι κάπου.
Κάπου πανικοβάλλεσαι.
Κάπου τίποτα δεν μπορεί να σε σοκάρει.
Κάπου ανησυχείς.
Κάπου αδιαφορείς.
Κάπου τελειώνεις.
Κάπου αρχίζεις.
Κάπου συναντάς κάποιους.
Κάποιοι πλησίασαν.
Κάποιοι έφυγαν.
Κάποιους έδιωξες.
Κάποιοι μιλάνε πολύ.
Κάποιοι λιγότερο.
Κάποιοι καθόλου.
Κάποιοι δεν ξέρουν.
Κάποιοι δεν έμαθαν.
Κάποιοι θα μάθουν.
Αινίγματα.
Κάποια θα εμφανιστούν μπροστά σου.
Κάποια θα τα παλέψεις.
Κάποια θα τα αφήσεις.
Κάποια θα τα λύσεις.
Κάπως.
Κάπως θα βρεις λύσεις.
Κάπως θα ξεγλιστρίσεις.
Κάπως θα βρεις φως.
Κάπου...
Κάπως…
…θα εξηγηθεί κάτι…
Κάτι που σε απασχολεί.
Κάτι που τρέχει και δεν πιάνεται.
Κάτι που παιδεύει.
Και τριγυρνάει κάπου…
Κάπου είσαι εσύ…
Κάπου κι εγώ…
Κάπου,
Κάπως,
Κάποιοι,
Κάτι ζουν…
Κάπου,
Κάπως,
Κάποιοι
Σε κάτι πιστεύουν…
Ίσως κάπου,
Ίσως κάπως,
Ίσως κάποιους,
Ίσως κάτι
…μάθεις…
…κάποτε…
ΕΙΜΑΙ ΞΕΝΟΣ
Είμαι ξένος,είμαι μοναχός
μες στους ξένους ένας ξένος
ένας ναυαγός.
Είμαι ξένος μες στον κόσμο αυτό
πού πατάω,πού πηγαίνω
τί γυρεύω εδώ.
Αφού σαν ξένο με κοιτάς
και λύνεις τα σκυλιά
το όνομά μου αφού ξεχνάς
να συστηθώ ξανά.
Είμ' ένας ευγενής αλήτης
είμαι ροκάς ανατολίτης
δίχως συγγενείς.
Είμαι της τρέλας μου εργάτης
σιωπηλός επαναστάτης
στη χώρα της κραυγής.
Είμαι ξένος,είμαι ορφανός
δε με είδες,δε με ξέρεις
είμ' αόρατος.
Είμ' ένας ξένος, είμαι ο κανείς
στα φανάρια σου ξεπλένω
τα τζάμια για να δεις.
Ένας άπιστος μες στους πιστούς
στους άπιστους πιστός
είμ' ένας ξένος μες στους αδελφούς
στους ξένους αδελφός.
Είμαι τυφλός μα βλέπω κάτι
και για σινιάλο κλείνω μάτι
σ' όλους τους τυφλούς.
Ξέρω εσύ θα καταλάβεις
και θα το πεις, θα το προλάβεις
στου κόσμου τους κουφούς.
Είμαι ξένος, είμαι άστεγος
δίχως μύθο, δίχως μάσκα
στέκομαι γυμνός.
Οργισμένος είμαι θεατής
στην πατρίδα της κομπίνας
της παραγραφής.
Μα μη ζητάς να γίνω αρχηγός
ούτε οπαδός
σύντροφος,σύντεκνος και συνεργός
δεν είμαι κανενός.
Μα εσύ ζητάς να γίνω άλλος
κάποιος σπουδαίος και μεγάλος
για να μ' αγαπάς.
Κάποιος σοφός να σε διδάξει
στρατηγός να σε διατάξει
προς τα πού να πας.
Είμαι ξένος,είμαι ιθαγενής
άλλος ένας πικραμένος
ιδιοφυής.
Είμαι ξένος, ψάχνω συγγενείς
απ`τη μοίρα χτυπημένος
όπως και εσείς.
Νίκος Πορτοκάλογλου
Βήμα.
Γράφω.
Δρόμος.
Ελευθερία.
Ζωή.
Ηρεμία.
Θάλασσα.
Ιμερος.
Κλειδί.
Λέξη.
Μουσική.
Νίκη.
Ξαφνικά.
Οιστρηλασία.
Προχωρώ.
Ροπή.
Σαγήνη.
Ταξίδι.
Υλοποίηση.
Φως.
Χρόνος.
Ψηλά.
Ωσπου…...
Ένα αυθόρμητο προσωπικό αλφάβητο.
Παιχνίδι με τα γράμματα.
Να ανακαλύψω.
Ίσως κάτι να κρύβουν.
Ίσως έχουν κάτι να πουν.
Ίσως δεν έχουν τίποτα.
Παίζω μαζί τους για να μην παίξουν μαζί μου.
Τα χρησιμοποιώ για να μη με χρησιμοποιήσουν.
Για να αποφύγω την όποια διένεξη μαζί τους.
Και ακούω,
Και λέω:
«…πάντα υπάρχει κάποιος λόγος…»
«…για όλα υπάρχει μια αιτία…»
…κι εσύ ψάχνεις να τη βρεις.
Κι αφού τη βρεις, δεν αλλάζει κάτι, απλώς μαθαίνεις.
Κι αφού μάθεις;
Κυνηγητό.
Κρυφτό.
Νιώθω ότι παίζω.
Δεν ξέρω αν έχει πλάκα.
Αναλόγως την οπτική γωνία από την οποία βλέπω κάθε φορά το παιχνίδι.
Τώρα το βλέπω από κάπου.
Σε λίγο θα το βλέπω από κάπου άλλου.
Κάπου…
Κάπου χάνεις.
Κάπου κερδίζεις.
Κάπου τα χάνεις.
Κάπου παραιτείσαι, ουσιαστικά.
Κάπου παραιτείσαι, στα λόγια.
Κάπου δεν παραιτείσαι.
Κάπου ψάχνεις λέξεις.
Κάπου ελπίζεις σε αυτές.
Κάπου δεν τις βρίσκεις.
Στοχοθετείς.
Διαλέγεις.
Επιλέγεσαι.
Και μετά;
Μετά αποπροσανατολίζεσαι.
Και βρίσκεσαι πάλι κάπου.
Κάπου πανικοβάλλεσαι.
Κάπου τίποτα δεν μπορεί να σε σοκάρει.
Κάπου ανησυχείς.
Κάπου αδιαφορείς.
Κάπου τελειώνεις.
Κάπου αρχίζεις.
Κάπου συναντάς κάποιους.
Κάποιοι πλησίασαν.
Κάποιοι έφυγαν.
Κάποιους έδιωξες.
Κάποιοι μιλάνε πολύ.
Κάποιοι λιγότερο.
Κάποιοι καθόλου.
Κάποιοι δεν ξέρουν.
Κάποιοι δεν έμαθαν.
Κάποιοι θα μάθουν.
Αινίγματα.
Κάποια θα εμφανιστούν μπροστά σου.
Κάποια θα τα παλέψεις.
Κάποια θα τα αφήσεις.
Κάποια θα τα λύσεις.
Κάπως.
Κάπως θα βρεις λύσεις.
Κάπως θα ξεγλιστρίσεις.
Κάπως θα βρεις φως.
Κάπου...
Κάπως…
…θα εξηγηθεί κάτι…
Κάτι που σε απασχολεί.
Κάτι που τρέχει και δεν πιάνεται.
Κάτι που παιδεύει.
Και τριγυρνάει κάπου…
Κάπου είσαι εσύ…
Κάπου κι εγώ…
Κάπου,
Κάπως,
Κάποιοι,
Κάτι ζουν…
Κάπου,
Κάπως,
Κάποιοι
Σε κάτι πιστεύουν…
Ίσως κάπου,
Ίσως κάπως,
Ίσως κάποιους,
Ίσως κάτι
…μάθεις…
…κάποτε…
ΕΙΜΑΙ ΞΕΝΟΣ
Είμαι ξένος,είμαι μοναχός
μες στους ξένους ένας ξένος
ένας ναυαγός.
Είμαι ξένος μες στον κόσμο αυτό
πού πατάω,πού πηγαίνω
τί γυρεύω εδώ.
Αφού σαν ξένο με κοιτάς
και λύνεις τα σκυλιά
το όνομά μου αφού ξεχνάς
να συστηθώ ξανά.
Είμ' ένας ευγενής αλήτης
είμαι ροκάς ανατολίτης
δίχως συγγενείς.
Είμαι της τρέλας μου εργάτης
σιωπηλός επαναστάτης
στη χώρα της κραυγής.
Είμαι ξένος,είμαι ορφανός
δε με είδες,δε με ξέρεις
είμ' αόρατος.
Είμ' ένας ξένος, είμαι ο κανείς
στα φανάρια σου ξεπλένω
τα τζάμια για να δεις.
Ένας άπιστος μες στους πιστούς
στους άπιστους πιστός
είμ' ένας ξένος μες στους αδελφούς
στους ξένους αδελφός.
Είμαι τυφλός μα βλέπω κάτι
και για σινιάλο κλείνω μάτι
σ' όλους τους τυφλούς.
Ξέρω εσύ θα καταλάβεις
και θα το πεις, θα το προλάβεις
στου κόσμου τους κουφούς.
Είμαι ξένος, είμαι άστεγος
δίχως μύθο, δίχως μάσκα
στέκομαι γυμνός.
Οργισμένος είμαι θεατής
στην πατρίδα της κομπίνας
της παραγραφής.
Μα μη ζητάς να γίνω αρχηγός
ούτε οπαδός
σύντροφος,σύντεκνος και συνεργός
δεν είμαι κανενός.
Μα εσύ ζητάς να γίνω άλλος
κάποιος σπουδαίος και μεγάλος
για να μ' αγαπάς.
Κάποιος σοφός να σε διδάξει
στρατηγός να σε διατάξει
προς τα πού να πας.
Είμαι ξένος,είμαι ιθαγενής
άλλος ένας πικραμένος
ιδιοφυής.
Είμαι ξένος, ψάχνω συγγενείς
απ`τη μοίρα χτυπημένος
όπως και εσείς.
Νίκος Πορτοκάλογλου
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
"ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΛΙΑ..."
Τα τραγούδια είναι στιγμές.
Όλα είναι στιγμές.
Και τις μετράω αυτές τις στιγμές.
Δεν τις χαρίζω χωρίς να τις σκέφτομαι.
Δεν τις ξοδεύω.
Αρνούμαι.
Τα τραγούδια είναι οι φωτογραφίες των στιγμών.
Είναι συνδεδεμένα με ανθρώπους, λόγια, περιόδους, συναισθήματα, σκέψεις.
Η «ιστορία παλιά» δεν είναι ένα οποιοδήποτε τραγούδι για ‘μένα.
Είναι ένας σάκος με συναισθήματα, παλιά.
Είναι ένας με σάκος ιδέες, παλιές.
Είναι ένας σάκος με «ζωή», παλιά ζωή.
…Αφορμή κάποια λόγια και μια ερώτηση του γλ μου.
Μου ζήτησε να του μιλήσω για «’σένα», για την «ιστορία παλιά».
Για το «εσύ».
Τα «εσύ» που περιέχονται σε ένα «εσύ».
Γι’αυτά που γνωρίζουμε,
Γι’αυτά που υποθέτουμε ότι γνωρίζουμε.
Γι’αυτά που νομίζαμε ότι γνωρίζαμε.
Γι’αυτά που δεν γνωρίσαμε.
Ένα «εσύ» δεν έχει μόνο ένα χαρακτηριστικό.
Είτε έχει ένα, είτε πολλά, εγώ δεν γνώρισα το «εσύ» σου..
Ούτε εσύ το «εγώ» μου.
Δεν γνώρισα κανένα χαρακτηριστικό σου..
Ούτε εσύ.
Μάλλον δε γνωριστήκαμε ποτέ.
Μάλλον ζήσαμε στο «μάλλον» και την υπόθεση.
Απεχθάνομαι τις υποθέσεις, στο είπα ποτέ;
Κι εμείς κρυφτήκαμε σε αυτές.
Δεν ξέρω για ‘σένα, εγώ πάντως εκεί κρυβόμουν.
Έκανα τις υποθέσεις, γνώση.
Γνώση δίχως βάση.
Και δεν υπάρχει υποθετική γνώση.
Υπάρχουν ξεχωριστά: γνώση-υπόθεση.
Να αφαιρείς το σεντόνι του μύθου.
Να ξεγυμνώνεις το «πριν».
Τόσο πλούσιος μες στη φτώχεια σου…
Τόσο ώριμος μες στην παιδικότητά σου…
Τόσο ένοχος μες στην αθωότητά σου…
Τόσο χαμένος στον ίδιο το δρόμο σου…
Τόσο ψεύτικος μες στην αλήθεια σου…
…Ή τόσο αληθινός μες στο ψέμα σου…
Κι ένα μυαλό που αξιολογεί τα «απτά».
Που διαχωρίζει την αγάπη απ’την «αγάπη».
Το υπήρξε απ’το «υπήρξε».
Το μαζί απ’το «μαζί».
Το «ζήσαμε» απ’το «έζησα».
Σε όλα αυτά.
Στα «απτά» και μη.
Στα εσύ και στα «εσύ».
Εκεί, άκουσα την «ιστορία παλιά».
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που συγκινήθηκα σε live από ερμηνείες.
Το τραγούδι ήρθε και με χτύπησε.
Μετά με χάιδεψε.
Άκουγα.
Θυμόμουν.
Εμένα.
Εμένα κι εσένα.
Εμένα.
Εμένα ξανά.
Είχα να το ακούσω από εκείνον τον Δεκέμβρη, σχεδόν 6 χρόνια πριν, τότε,
λίγο πριν αλλάξει η μέρα, το είχα αποκαλέσει «τελευταίο μας τραγούδι».
Έτσι θα έκλεινε η ιστορία.
Έτσι θα γινόταν «ιστορία παλιά».
Δεν έγινε τότε «ιστορία παλιά».
Μα τα τελευταία χρόνια είναι «ιστορία παλιά».
Τόσο παλιά που δεν ξέρω να σου πω αν την έζησα.
Ξέρω όμως ότι είμαι το αποτέλεσμά της.
Ήταν η αρχή.
Είμαι η συνέχεια.
Το δεύτερο ήταν το «απ΄τα κουμπάκια ανάμεσα» .
Νομίζω πως ποτέ δεν το είχα ακούσει προσεκτικά.
Ένιωθα ότι το άκουγα πρώτη φορά.
(έχει κι Αποστόλης την ικανότητα να κάνει τα τραγούδια «δικά» του)
Τραγούδι-χάδι.
Ήρθε και μου έφερε μπροστά μου έναν καθρέφτη:
«Tι κι αν σε κάστρο απάτητο ο άνθρωπος το νου διπλά κλειδώνει…»
Και το κλειδί κρυμμένο.
Μα...υπάρχει ένα «μα».
Μα…..
Μα δεν ξεφεύγεις.
Δεν ξεφεύγεις απ΄την άνοιξη.
Μα…την πατάς!
Κλείνεις τα μάτια, μα.....μάταια...
που ως το λαιμό κουμπώνει
απ' τα κουμπάκια ανάμεσα
ο έρωτας τρυπωνει»
Bλέπεις;
Βλέπεις πώς δένουν τα τραγούδια;
Μετά από μια «ιστορία παλιά», έρχεται το «απ’τα κουμπάκια ανάμεσα» και δένει.
Δένει με το παρόν.
Με δένει.
Κι ας δένω το νου μου.
Διπλά και τριπλά.
Είναι που τρέμω τους εγκεφαλικούς εισβολείς και ταραχοποιούς.
Είναι που κατά βάθος μ’αρέσουν…
Καλή άνοιξη, παιδιά!
Άνοιξη γενικώς…!
(αμήν!)
------------------------
εδώ: "απ'τα κουμπάκια ανάμεσα", απ'τον Αποστόλη:
(...για 'σένα......που αν κάθε φορά που σε σκεφτόμουν μου έλεγες «ευχαριστώ», θα είχα μαζέψει πολλές τέτοιες λεξούλες στο σακούλι μου……)
-------------------------------
Η "ιστορία παλιά" ακούγεται εδώ από τον Απόστολο Ρίζο και τη Ρίτα Αντωνοπούλου.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΛΙΑ
Ιστορίες παλιές
Θα ‘ρθεις να μου πεις να διαλέξω
Τις ξέρω καλά, τις ξέρω, τις έμαθα απ’ έξω
Ιστορία παλιά, που σου λέει ξανά σ’ αγαπώ
Τώρα πάω, πάω μακριά
Και ό,τι κι αν πεις είναι αργά δε μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
Τώρα πάω.... Πάω μακριά
Σ’ αγαπάω ... Μα είναι αργά
Ιστορία παλιά, θα σου πω άλλη μια φορά
Τα λόγια της ακριβός θησαυρός
Οι λέξεις της είναι χρυσός
Μην την πεις, μην την πεις μ’ ακούς
Η σιωπή σου είναι ο μόνος χρυσός
Δεν σ’ ακούω, δεν έχεις φωνή
Τα ξεπούλησες όλα, δε μένει δραχμή
Και στη μάχη που θέλεις να πας
Έχεις χάσει από πριν, φύγε, μην πολεμάς
Τι μου ‘πες, τι σου ‘πα, είναι αργά δεν μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
Μα που πας
Πάω μακριά
Μ’ αγαπάς
Σου λέω είναι αργά
Ιστορία παλιά, τελευταία φορά θα σου πω
Μην ψάχνεις τέλος κι αρχή
Η φωτιά σου έχει σβήσει, είναι σ’ άλλη εποχή
Πονάει η φωνή σου, μη λες
Αν φύγεις εσύ, δεν υπάρχω κι εγώ
Δεν έχει η ιστορία αρχή ούτε τέλος
Κάθε της λέξη θανάσιμο βέλος
Και ό,τι κι αν πούμε είναι αργά, δεν μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
Τώρα πάω... πάω μακριά
Σ’ αγαπάω
Μα είναι αργά
Τώρα πάω, σ’ αγαπάω
Στίχοι: Δοξιάδης Απόστολος
Μουσική: Lo Ismael
Χρήστος Θηβαίος-Ελευθερία Αρβανιτάκη
Όλα είναι στιγμές.
Και τις μετράω αυτές τις στιγμές.
Δεν τις χαρίζω χωρίς να τις σκέφτομαι.
Δεν τις ξοδεύω.
Αρνούμαι.
Τα τραγούδια είναι οι φωτογραφίες των στιγμών.
Είναι συνδεδεμένα με ανθρώπους, λόγια, περιόδους, συναισθήματα, σκέψεις.
Η «ιστορία παλιά» δεν είναι ένα οποιοδήποτε τραγούδι για ‘μένα.
Είναι ένας σάκος με συναισθήματα, παλιά.
Είναι ένας με σάκος ιδέες, παλιές.
Είναι ένας σάκος με «ζωή», παλιά ζωή.
Πριν μερικές μέρες σε θυμήθηκα.
…Αφορμή κάποια λόγια και μια ερώτηση του γλ μου.
Μου ζήτησε να του μιλήσω για «’σένα», για την «ιστορία παλιά».
Για το «εσύ».
Τα «εσύ» που περιέχονται σε ένα «εσύ».
Γι’αυτά που γνωρίζουμε,
Γι’αυτά που υποθέτουμε ότι γνωρίζουμε.
Γι’αυτά που νομίζαμε ότι γνωρίζαμε.
Γι’αυτά που δεν γνωρίσαμε.
Ένα «εσύ» δεν έχει μόνο ένα χαρακτηριστικό.
Είτε έχει ένα, είτε πολλά, εγώ δεν γνώρισα το «εσύ» σου..
Ούτε εσύ το «εγώ» μου.
Δεν γνώρισα κανένα χαρακτηριστικό σου..
Ούτε εσύ.
Μάλλον δε γνωριστήκαμε ποτέ.
Μάλλον ζήσαμε στο «μάλλον» και την υπόθεση.
Απεχθάνομαι τις υποθέσεις, στο είπα ποτέ;
Κι εμείς κρυφτήκαμε σε αυτές.
Δεν ξέρω για ‘σένα, εγώ πάντως εκεί κρυβόμουν.
Έκανα τις υποθέσεις, γνώση.
Γνώση δίχως βάση.
Και δεν υπάρχει υποθετική γνώση.
Υπάρχουν ξεχωριστά: γνώση-υπόθεση.
Αλήθεια σου λέω, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να ξεσκεπάζεις το παρελθόν σου.
Να αφαιρείς το σεντόνι του μύθου.
Να ξεγυμνώνεις το «πριν».
Τόσο πλούσιος μες στη φτώχεια σου…
Τόσο ώριμος μες στην παιδικότητά σου…
Τόσο ένοχος μες στην αθωότητά σου…
Τόσο χαμένος στον ίδιο το δρόμο σου…
Τόσο ψεύτικος μες στην αλήθεια σου…
…Ή τόσο αληθινός μες στο ψέμα σου…
Γυμνά μάτια.
Κι ένα μυαλό που αξιολογεί τα «απτά».
Που διαχωρίζει την αγάπη απ’την «αγάπη».
Το υπήρξε απ’το «υπήρξε».
Το μαζί απ’το «μαζί».
Το «ζήσαμε» απ’το «έζησα».
Και το «εγώ» μου σε όλα.
Σε όλα αυτά.
Στα «απτά» και μη.
Στα εσύ και στα «εσύ».
…Το σάββατο πήγα στη μουσική σκηνή «Δίπλα στο ποτάμι» να δω τον Απόστολο Ρίζο και τη Ρίτα Αντωνοπούλου.
Εκεί, άκουσα την «ιστορία παλιά».
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που συγκινήθηκα σε live από ερμηνείες.
Το τραγούδι ήρθε και με χτύπησε.
Μετά με χάιδεψε.
Άκουγα.
Θυμόμουν.
Εμένα.
Εμένα κι εσένα.
Εμένα.
Εμένα ξανά.
Είχα να το ακούσω από εκείνον τον Δεκέμβρη, σχεδόν 6 χρόνια πριν, τότε,
λίγο πριν αλλάξει η μέρα, το είχα αποκαλέσει «τελευταίο μας τραγούδι».
Έτσι θα έκλεινε η ιστορία.
Έτσι θα γινόταν «ιστορία παλιά».
Δεν έγινε τότε «ιστορία παλιά».
Μα τα τελευταία χρόνια είναι «ιστορία παλιά».
Τόσο παλιά που δεν ξέρω να σου πω αν την έζησα.
Ξέρω όμως ότι είμαι το αποτέλεσμά της.
Ήταν η αρχή.
Είμαι η συνέχεια.
Η «ιστορία παλιά» δεν ήταν το μοναδικό «χτύπημα» του Σαββάτου.
Το δεύτερο ήταν το «απ΄τα κουμπάκια ανάμεσα» .
Νομίζω πως ποτέ δεν το είχα ακούσει προσεκτικά.
Ένιωθα ότι το άκουγα πρώτη φορά.
(έχει κι Αποστόλης την ικανότητα να κάνει τα τραγούδια «δικά» του)
Τραγούδι-χάδι.
Ήρθε και μου έφερε μπροστά μου έναν καθρέφτη:
«Tι κι αν σε κάστρο απάτητο ο άνθρωπος το νου διπλά κλειδώνει…»
Διπλοκλειδωμένος ο νους μου.
Και το κλειδί κρυμμένο.
Μα...υπάρχει ένα «μα».
Μα…..
Μα δεν ξεφεύγεις.
Δεν ξεφεύγεις απ΄την άνοιξη.
Μα…την πατάς!
Κλείνεις τα μάτια, μα.....μάταια...
«Tι κι αν φορείς πουκάμισο
που ως το λαιμό κουμπώνει
απ' τα κουμπάκια ανάμεσα
ο έρωτας τρυπωνει»
Bλέπεις;
Βλέπεις πώς δένουν τα τραγούδια;
Μετά από μια «ιστορία παλιά», έρχεται το «απ’τα κουμπάκια ανάμεσα» και δένει.
Δένει με το παρόν.
Με δένει.
Κι ας δένω το νου μου.
Διπλά και τριπλά.
Είναι που τρέμω τους εγκεφαλικούς εισβολείς και ταραχοποιούς.
Είναι που κατά βάθος μ’αρέσουν…
Άνοιξη γενικώς…!
(αμήν!)
------------------------
εδώ: "απ'τα κουμπάκια ανάμεσα", απ'τον Αποστόλη:
(...για 'σένα......που αν κάθε φορά που σε σκεφτόμουν μου έλεγες «ευχαριστώ», θα είχα μαζέψει πολλές τέτοιες λεξούλες στο σακούλι μου……)
-------------------------------
Η "ιστορία παλιά" ακούγεται εδώ από τον Απόστολο Ρίζο και τη Ρίτα Αντωνοπούλου.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΛΙΑ
Ιστορίες παλιές
Θα ‘ρθεις να μου πεις να διαλέξω
Τις ξέρω καλά, τις ξέρω, τις έμαθα απ’ έξω
Ιστορία παλιά, που σου λέει ξανά σ’ αγαπώ
Τώρα πάω, πάω μακριά
Και ό,τι κι αν πεις είναι αργά δε μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
Τώρα πάω.... Πάω μακριά
Σ’ αγαπάω ... Μα είναι αργά
Ιστορία παλιά, θα σου πω άλλη μια φορά
Τα λόγια της ακριβός θησαυρός
Οι λέξεις της είναι χρυσός
Μην την πεις, μην την πεις μ’ ακούς
Η σιωπή σου είναι ο μόνος χρυσός
Δεν σ’ ακούω, δεν έχεις φωνή
Τα ξεπούλησες όλα, δε μένει δραχμή
Και στη μάχη που θέλεις να πας
Έχεις χάσει από πριν, φύγε, μην πολεμάς
Τι μου ‘πες, τι σου ‘πα, είναι αργά δεν μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
Μα που πας
Πάω μακριά
Μ’ αγαπάς
Σου λέω είναι αργά
Ιστορία παλιά, τελευταία φορά θα σου πω
Μην ψάχνεις τέλος κι αρχή
Η φωτιά σου έχει σβήσει, είναι σ’ άλλη εποχή
Πονάει η φωνή σου, μη λες
Αν φύγεις εσύ, δεν υπάρχω κι εγώ
Δεν έχει η ιστορία αρχή ούτε τέλος
Κάθε της λέξη θανάσιμο βέλος
Και ό,τι κι αν πούμε είναι αργά, δεν μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
Τώρα πάω... πάω μακριά
Σ’ αγαπάω
Μα είναι αργά
Τώρα πάω, σ’ αγαπάω
Στίχοι: Δοξιάδης Απόστολος
Μουσική: Lo Ismael
Χρήστος Θηβαίος-Ελευθερία Αρβανιτάκη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)