Βηματα…
Βηματα του νου.
Χωρις προορισμο, χωρις αιτια.
Χωρις τη λεξη «χωρις».
Βηματα σε χρωματα.
Πανω σε χρωματα, μεσα σε χρωματα.
Χορός στην ασφαλεια του παροντος.
Εχεις σκεφτει ποτε το παρον σου;
Όχι το παρελθον, ουτε το μελλον.
Μονο το παρον.
Να εγκλωβιστεις ηθελημενα στο «τωρα» σου.
Να ριχνεις κρυφες ματιες στο «πριν», μονο και μονο για να θυμηθεις τί σε εφερε ως εδώ.
Να αφουγκραζεσαι τα σημαδια.
Τη συνωμοσια του χρονου.
Να βλεπεις τους φιλους σου και να εχεις ένα κρυφο χαμογελο λεγοντας με υπερηφανεια στον εαυτο σου: εγω τους διαλεξα.
Να ψαχνεις τα σημαδια από το παρελθον και με ένα επισης κρυφο χαμογελο να λες:
εγω τα διαλεξα.
Να θυμασαι τους γκρεμους και να λες: εγω τους διαλεξα.
Γελωντας.
Γελωντας ανεβηκα, γελωντας επεσα.
Να βλεπεις την πορεια σου και να θυμασαι ποσο ομορφη είναι.
Και ισως τελικα να μη διαλεξες τιποτα απ’όλα αυτά.
Δεν μου αρεσει η λεξη μοιρα, δεν θα τη χρησιμποποιησω.
Θα πω μονο πως τιποτα δεν είναι τυχαιο.
Και δρομοι δεν υπαρχουν.
Είναι μονοδρομοι, ολοι…
Αλλα νομιζεις ότι τους εχεις επιλεξει…!
Να ακους τον εαυτο σου, μονο αυτόν.
Μονο εκεινος ξερει να διακρινει και να αγαπαει αυτους τους μονοδρομους.
Μονο εκεινος ξερει να τους ζει ουσιαστικα.
Κι οσες λεξεις και να σου πουν δεν θα σε κανουν να καταλαβεις.
Αφου ξερεις, στο βαθος ξερεις για ποιο λογο γινεται το οτιδηποτε.
Γι’αυτό χαμογελας.
Γι’αυτό προσπαθεις να αναλυσεις τα σημαδια.
Γιατι όλα εχουν την αιτια τους και όλα καπου οδηγουν.
Γι’αυτό χαιρεσαι και τις διαδρομες.
Γι’αυτό τις ζεις με χαμογελο.
Πλεον ξερω.
Ξερω τουλαχιστον τι δεν θέλω.
Δεν θέλω στιγμες διχως κινητρα.
Δεν θελω κενες στιγμες.
Αναζητω σε όλα τον «ερωτα».
Τον ερωτα με τα πολλα χρωματα.
Τον ερωτα που γεμιζει τις στιγμες.
Τον ερωτα που σου δινει κινητρα να παλεψεις, να παλεψεις να μαθεις το «εγω» σου.
Θελω να ειμαι ερωτευμενη με ό,τι κανω.
Ερωτευμενη με τις στιγμες.
«Delenda est…»
To soundtrack μου από χθες γι’αυτές τις μερες.
Αρχικα για τους στιχους στα λατινικα. (εξεταστικη περιοδο εχουμε και παλευω να τα διαβασω τα ατιμα…!)
Αλλα αυτό το «θα σου παρω βιολια κι ένα ντεφι γλυκο να σου παιζουν», μονο που δεν το χορευω!
Και τελικα οι εξεταστικες περιοδοι παραειναι…εξεταστικες!
Εξεταζεις αναλυτικα τη ζωη σου, παρ’ολο που εξεταζεσαι (σε αρχαια και λατινικα, στη δικη μου περιπτωση!)
…οσο για ‘σενα που μου θυμισες το τραγουδι,
μου εφερες τυχη και ο χρονος συνωμοτησε!
Να ‘σαι καλα mr ray-ban!
Υ.Γ Καημε-Επαναστατη της κάθε μερας, θα επαναστατησω! Φαντασου να συνεννοουμασταν κιολας! Ειχα βαλει στο google τον τιτλο για να βρω τους στιχους και με εβγαλε σε ‘σενα και συγκεκριμενα στην αναρτηση που εκανες πριν απο μια εβδομαδα!
Delenda est
Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"
Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"
Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ'ένα τοίχο
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"
Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου...
Δήμος Μούτσης
Στιχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009
Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009
"Του Αγιου Βαλεντίνου"
Μην πανικοβαλλεστε: δεν πιστευω στη μερα!
Δεν γραφω ουτε για να εκθειασω, ουτε για να «βρισω» τη «μερα των ερωτευμενων» : μου περναει αδιαφορη!
Ο ερωτευμενος γιορταζει κάθε στιγμη, δεν περιμενει έναν «Αγιο Φεβρουαριο».
Με αφορμη όμως τη «γιορτη» ξανακουσα ένα τραγουδι παλιο και πολύ αγαπημενο.
Οι στιχοι του καρφωθηκαν με δυναμη στο μυαλο (ξανα και ξανα και κάθε φορα που το ακουω).
Αποστομωτικοι:
«Σ’αγαπώ και δεν σε δίνω κανενός…»
Το ξανακουσα πριν από μερικες μερες στο ραδιοφωνο, ενώ ημουν μεσα στο τρενο, κατευθυνομενη προς Πειραια.(το τραγουδι αναφερει τη διαδρομη «θησειο-πειραιας»).
Ένα «χαζο» χαμογελο γεννηθηκε και η μνημη επαιξε ενα ομορφο παιχνιδι:
μου θυμισε αυτά τα «σ’αγαπω», τα ειπωμενα ή μη, που ομως υπαρχουν παντα μεσα μας.
Τα φοβισμενα «σ’αγαπω» , τα παρατολμα «σ’αγαπω», τα ενθουσιωδη, τα αποστομωτικα, τα ψιθυριστα, τα φωναχτα……
Όλα το ιδιο μηνυμα περνουσαν.
Όλα με την ιδια αληθεια ηταν φορτισμενα.
Όλα ομορφα, ακομα κι αυτά που δεν ειπωθηκαν ποτέ…
Δεν επαψαν να υπαρχουν.
Δεν θα κολλησω, όμως, στη συγκεκριμενη λεξη!
Θα εμμεινω σ’αυτό που λεει ο στιχος μετα το «σ’αγαπω»:
«…δεν σε δινω κανενος.»
Ωραιο,ε;
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ
Αν είμαστε στο τραίνο Θησείο-Πειραιά
θα σου 'βαζα στο χέρι δυο λόγια τυχερά
κι αν έπεφτε και χιόνι, εγώ στην Άνω Δάφνη
θα 'μπαιναμε στο πόνι ο κόσμος να μας ψάχνει.
Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.
Αν είχαμε για σπίτι ετούτα τα φιλιά
ποιός θα 'γραφε τραγούδι πως είμαστε αγκαλιά
κι αν έβγαινε φεγγάρι ψηλά στη Μεσογείων
ποιός θ' άντεχε να πάρει το δρόμο των αγίων.
Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.
Βικυ Μοσχολιου
στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
μουσικη: Σταματης Κραουνακης
Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009
"ΚΟΙΤΑ ΕΓΩ..."
«Κοιτα εγω...»
Κοιταχτε ολοι οσοι υποστηριζετε οτι με ξερετε σαν την παλαμη του χεριου σας.
Κοιταχτε...
Μα δεν ειμαι μονο αυτο που βλεπετε...
Θελετε πραγματικα να δειτε τι ειμαι;
Ή μηπως στηριζεστε στη σκληρη - εγωιστικη εικονα που βλεπετε;
Εχετε ψαξει ποτε λιγο πιο μεσα;
Εχετε σκαψει λιγο;
Ναι, ολοι εσεις που κολλατε στα λογια μου.
Σας το εχω ξαναπει, δεν ειμαι τα λογια μου.
Ειμαι οι σιωπες μου.
Οι σιωπες για ολα.
Ειμαι οι στιχοι αλλων.
Ειμαι οι δικοι μου στιχοι.
Τους προσεξατε ποτε;
Ή κατηγορειτε μια εγωιστικη συμπεριφορα χωρις να λαβετε υπ’οψιν σας τις τοσες αμυνες μου.
Εσεις, που με ξερετε, γιατι δεν μαθατε να ξεχωριζετε την αμυνα απο τη συμπεριφορα;
Εσεις που με ζειτε, μηπως με εχετε αδικησει;
Μηπως μου εχετε κολλησει «λαθος» ταμπέλες;
Μήπως πιστεψατε τις ταμπέλες και όχι εμένα;
Μήπως δεν με κοιτάξατε και πολύ στα μάτια;
Εχετε ακούσει ποτέ πως οι ευαίσθητοι κουκουλώνονται;
Γιατι δεν προσπαθησατε να αποτραβηξετε την κουκουλα;
Γιατι δεν μαθατε, γιατι;
Γιατι δεν ανοιξατε τα ματια σας;
Γιατι δε ρωτησατε;
Γιατι αποσιωπησατε;
Γιατι εξοριζετε χωρις να προσπαθειτε;
Αφου αγαπαω τις προσπάθειες, δεν το εχετε καταλαβει;
Τί εχετε καταλαβει λοιπον για ΄μενα;
Πώς ισχυριζεστε οτι με ξερετε;
Αφου στηριζεστε σε λογια, κι εγω δεν είμαι «λογια», ειμαι στιγμές.
Γιατι ξεχασατε;
Γιατι ξεχνάτε;
Γιατι αδικείτε;
Εχετε καθε δικαιωμα στα λαθη σας.
Μα το να εχετε τα ματια σας κλειστα μονο σε λανθασμενα συμπερασματα μπορειτε να σας οδηγηθειτε.
Κι εγω δεν θελω να γινω «συμπερασμα» για εσας.
Γιατι δεν «ειμαι».
Μονο «γινομαι».
Και ταμπελες δεν κολλαω στον εαυτο μου,
Γιατι παλευω χρονια να με μαθω.
Οπως παλευω να μαθω κι εσας.
Χωρις ταμπελες.
Γιατι δεν κλαιω μπροστα σας.
Γιατι οταν σας εχω αναγκη σας χανω λογω των βεβιασμενων συμπερασματων σας..
Γιατι βιαζεστε να βγαλετε τα κωλο-συμπερασματα σας;;;
Ισως τα «διχτυα που ριχνω στον κοσμο ειναι αυτα που θελω εγω να δειχνω».
Μα οι φιλοι δεν ανηκουν στον κοσμο γενικα.
Οι φιλοι ειναι ο δικος μου κοσμος.
Κι οταν οι φιλοι αδικουν ο κοσμος μου γκρεμιζεται.
“Κοιτα εγώ, αν θες να ξέρεις, είμαι όλα αυτά που αναφέρεις...
Μόνο που κάπου, κατά βαθός, όποιος με ξέρει κάνει λάθος....»
ΚΟΙΤΑ ΕΓΩ
Κοιτα εγω, αν μου επιτρεπεις
Δεν ειμαι μονο αυτο που βλεπεις.
Κι ειναι φορες που αναρωτιεμαι
Πώς καταφερνω και κρατιεμαι...
Του το κραταω αυτου του κοσμου
Που δε μου ανηκει ο εαυτος μου
Γι’αυτο τα διχτυα που του ριχνω
Ειναι οσα θελω εγω να δειχνω.
Κοιτα εγω, αν θες να ξερεις
Ειμαι ολα αυτα που αναφερεις
Μονο που καπου, κατα βαθος
Οποιος με ξερει κανει λαθος...
Νατασσα Μποφιλιου
Γεράσιμος Ευαγγελατος
Θέμης Καραμουρατίδης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)