Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

"Petricor..."




Παρατηρείς;
Να παρατηρείς.
Την ανάγκη.
Να την παρατηρείς.
Και που και που να την παρατάς.
Που και που να την πατάς.
Να την αναλύεις.
Να τη λύνεις.
Όχι για να φύγει.
Για να νιώσει ελέυθερη.
Στο αφηρημένο περιβάλλον της.

Να σε παρατηρείς.
Τις κανονικότητές σου.
Τις πραγματικότητές σου.
Τις προσαρμοσμένες στις εκάστοτε συνθήκες.
Την επιθυμία σου.
Νιώθεις όσο ελεύθερος χρειάζεσαι;
Αλήθεια, πόσο ελέυθερος χρειάζεσαι να νιώθεις;


Γελάω.
Με μένα που κάποτε σου έλεγα να τσαλακώσεις την ασφάλειά σου,
Ελα τώρα, υπάρχει καλύτερο καταφύγιο από την ασφάλεια;
Πόσω μάλλον όταν ρυθμίζεις εσύ το μέγεθος της αλυσίδας.


Δεν μπορώ να παίξω πια με τις λέξεις.
Δεν έχει το μυαλό μου την υπομονή.
Δεν βρίσκω πια νόημα στις λέξεις.
Είναι σαν το παιχνίδι με τις προθέσεις που κάποτε συμπαθούσα.
Προθέσεις, ένα ολόκληρο πεδίο καταγραφής σεναρίων.
Ατέλειωτα σενάρια, σκηνοθεσίες που κερδίζουν στη λεπτομέρεια, χρόνος που βουλιάζει αλλόκοτα, χρόνος που σε βουλιάζει συστηματικά με σκοπό να έχεις στα χέρια σου ένα αόρατο νόημα.


Νόημα, το αποτέλεσμα του νοώ.
Πράγμα, το αποτέλεσμα του πράττω.
Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο.
Πρέπει να το νόημα να το ακολουθεί η πράξη.
Πρέπει την πράξη να τη νοηματοδοτείς.
Πρέπει να τα έχεις μαζί.
Το χώρια είναι επικίνδυνο.
Σε πάει στην πρόθεση.
Η πρόθεση σε πάει παντού.
Θεωρητικά.
Πρακτικά η πρόθεση δεν σε πάει πουθενά.
Ποτέ, καμία πρόθεση δεν μπόρεσε να πάει πουθενά αν δεν την μεταμόρφωνες σε πράξη.
Ποτέ, καμία πρόθεση δεν μπορεί να σε αλλάξει.
Εκτός κι αν είσαι λέξη.

Δεν είσαι λέξη.
Δεν είμαι σίγουρα λέξη.
 Ίσως είμαστε συλλαβές που περιφέρονται προσπαθώντας να κολλήσουν με άλλες, να γίνουν λέξεις, να βγάλουν νόημα, να μετουσιωθούν σε πράξη.
Ίσως στο βάθος να είμαστε ομόρριζα που χάθηκαν στα χρόνια, εξελίχθηκαν χώρια.


Πάντα θα προσπαθώ να βρω αν ταιριάζω καλύτερα στον αριθμό ή στη λέξη.
Πάντα θα βρίσκομαι κάπου ανάμεσα, σε μια πάλη που ποτέ δεν υπήρξε αληθινά.
Συνυπάρχουμε σχεδόν αρμονικά.
Σαν τραγούδι.
Φωνή-μελωδία-στίχος.
Αρμονία.
Λέξη-αριθμός.
Δεν τα νιώθω αντίθετα.
Ίσως τελικά να είναι σύμμαχοι.
Ίσως τελικά να είναι ζευγάρι.
Λέξη-αριθμός.
Σαν ρυθμός κάπως απόλυτος, κάπως αυθύπαρκτος.


«Σαν»: άλλη παγίδα.
Οι λέξεις, μη αθώες, όχι ένοχες, στήνουν παγίδες.
Οι αριθμοί, λίγο αθώοι, λίγο ένοχοι, στήνουν θηλιές.


Η μόνη ενοχή είναι η ανάγκη.
Η μόνη αθώα είναι η ανάγκη.
Η ενοχή είναι όλη δική μας.
Η αθωότητα είναι όλη της ανάγκης.


Αναγκάζομαι.
Αναγκάστηκα.
Έχω ανάγκη.
Ήταν ανάγκη;
Ήταν ανάγκη.


Σαν να είναι κάποια, με βάρος, με ταλέντο να σου το μεταφέρει και επιδέξια να της το μεταφέρεις πίσω.
Άσε τις λέξεις, οι λέξεις χάνονται μόλις ειπωθούν ή μόλις τις γράψεις.
Οι λέξεις, είναι ένα από τα οχήματα που μεταφέρουν το βάρος της ανάγκης.
Η ανάγκη σε χειρίζεται με ταλέντο.
Με το ίδιο ταλέντο σε νικά όταν την κάνεις εχθρό σου.


Κάθε φορά ένα «αν» καταπίνει ένα «θα».
Καμιά φορά ένα «μα» σκοτεινιάζει ένα «θα».
Κρατάς το «θα»;
Να κρατήσω εγώ το ερωτηματικό.
Να αποκτήσει η απορία πέρασμα.
Να αποκτήσουν οι ιστορίες σκοπό.
Να πραγματώσουν οι ιστορίες το σκοπό τους.



Καλοί οι απολογισμοί.
Όταν δεν είναι ψυχαναγκαστικοί.
Καλοί οι απολογισμοί.
Αλλά δεν είναι ανάγκη.
Αν κοιτάς πίσω και βλέπεις κατηφόρα, δεν είναι ανάγκη.
Να κάνεις αυτό που θες.
Αυτή είναι η ευχή.
Με υγεία.
Καλή χρονιά!



....και επειδή έχω καιρό να περάσω από εδώ, δώρο αυτό: