Eγω προσπαθησα...................
Κι ας μην το ξερεις...........................
Κι ας μην το μαθεις ποτε......
Μια προσπαθεια που εγινε ως απορροια της θελησης...
Ναι, της θελησης.....
Ισως γιατι ο χρονος που τελειωνει μας πιεζει...
Και μετα μας ανακουφιζει...
Ειμαι ομορφα ανακουφισμενη...
Χαμογελω...
Για τις ομορφες αναμνησεις που ξυπνησαν μετα απο χρονια...
Και ξυπνησαν μονο οι ομορφες αντικρυζοντας τον χωρο που "ζησαμε" και που μας"εζησε"...
Μονο αυτος ο χωρος ηταν συνενοχος...
Κι ας ηταν αδειος σημερα...
Κι ας μην ησουν εσυ...
Χρονια τωρα υπαρχουν εκει δυο παιδικες ψυχες που καποτε επαιζαν κρυφτο...
....Δυο ζευγαρια ματια σφιχτα αγκαλιασμενα...
Πολλες εικονες στο μυαλο...
Η πρωτη φορα που σε ειδα...
Το γελιο σου...
Τα αγγιγματα σου...
Τα λογια σου...
Τα αστεια σου...
Οι φωτογραφιες...
Ολα εκει...
Και τα ψεματα...
Και η φανερωση τους...
Μα πιο πολλα ειναι τα καλα...
Ολη η αθωοτητα μου εκει μεσα...
Ολες μου οι αλλαγες...
Οι αποφασεις...
Μεχρι και φιλια εδεσε αυτος ο χωρος, οχι μονο ερωτες...
Πολλες οι αναμνησεις...
Σαν χθες μου φανηκαν ολα...
Σαν να μην περασε μια μερα...
Σε ενιωθα εκει...
Στην πορτα, στο γραφειο, στο διαδρομο...
Γεμιζες τον χωρο χρωματα...
Και την οψη μου χαμογελα...
Ειχα και μια συζητηση σημερα...
Καταδικης (;)...
Θα δειξει ο χρονος...
...............................................
Μπορει να ελειπες εσυ, αλλα ολα ηταν εκει...
Ολα τα άυλα...
Και μονο αυτα εχουν πραγματικη αξια...
Ο πλουτος του νου και της ψυχης...
Εκει μεσα αναγνωριζω καποιες ξεχασμενες αξιες...
Οχι, δεν με επηρεαζουν πια, απλως αναγνωριζω την ομορφια τους...
Τοσο καιρο εσυ εισαι εκει, εγω ομως οχι...
Σημερα ημουν εγω εκει, αλλα εσυ απουσιαζες...
Περιεργη αισθηση...
Κι ισως τελικα στο μελλον να ειναι πιο παραξενα τα πραγματα...
Με ή χωρις την παρελθουσα μαγεια;
Ποιος ξερει;
Δεν με φοβιζει ιδιαιτερα αυτη η ενδεχομενη συνυπαρξη...
Οι ιδιοτητες μας θα ειναι αλλαγμενες...
-Μονο οι ιδιοτητες;... Αναρωτιεμαι...
.....................................................................
Θυμασαι ποσα ευχαριστω σου ειχα πει;
Ολα τα ενιωθα...
Και ολα τα αξιζες...
Μου ηρθαν και αλλα "ευχαριστω" σημερα στο νου...
Ισως τελικα να ειναι αμετρητα...
Και ισως να μην τα εχω ανακαλυψει ολα ακομα...
Σου χρωσταω πολλα...
Κινητρα, επιτυχιες, ανακαλυψεις, τραγουδια, δρομους...
Και πολλα πολλα ακομα...
Σ'ευχαριστω μικρε μου...
Ευχαριστω οποιον σε εφερε στον δρομο μου...
Ετσι βρηκα κι εγω τον δικο μου...
Κι ας μην εισαι εσυ τωρα πια ενα κομματι αυτου του δρομου...
Μου εμαθες πολλα...
Σ'ευχαριστω...
--------------------------------------
ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ
Εσύ μακριά να χάνεσαι
το σπίτι μας να καίγεται
κι ο πόνος που δε λέγεται
μονάχα τον αισθάνεσαι
με κάψιμο στο στήθος
μέσα στο άδειο πλήθος.
Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.
Οι δρόμοι που σε κλέψανε
στα μάτια σου σωπαίνουνε
και στο κορμί σου δένουνε
τα χέρια που χορέψανε
στο σώμα σου τραγούδι
να γίνει αγγελούδι.
Κι εγώ που χρόνια ζω εδώ
κοντά σου ταξιδεύοντας
στον πιο δικό σου ουρανό
και μ' έναν κόμπο στο λαιμό
μαθαίνω ν' αγαπάω
αυτό το τραγούδι στο χρωστάω...
Μανώλης Λιδάκης
Στιχοι-Μουσικη: Γιώργος Ανδρέου
