Κάπως πρεπει να αρχισω αυτην την αναρτηση, αλλα δυσκολευομαι.
Υπαρχουν ανθρωποι και ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Υπαρχουν ανθρωποι που σε στηριζουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ.
...και χωρις να σε ξερουν μαλιστα.
Προσπαθω να κανω μια βουτια στο βυθο του ανθρωπινου νου.
Εκει συναντω προθεσεις.
Θετικες και αρνητικες.
Καλοπροαιρετες και κακοπροαιρετες.
Δεν μπορω ομως να γνωρισω τη ριζα των προθεσεων,
τις σκεψεις που μεταμορφωνονται σε προθεσεις.
Απο που πηγαζουν οι προθεσεις;
Μαλλον θελω διπλα μου πιο αληθινους ανθρωπους.
Να λενε "α" και να εννοουν "α".
Και να σου λενε: πιστευω αυτο και ο λογος ειναι ο ταδε.
Δεν θελω "ενδιαφερον" τυπικο, ενδιαφερον υποχρεωσης.
Θελω ΑΛΗΘΕΙΑ.
Χρονια παλευω με αληθειες, χρονια παιζω κρυφτο μαζι τους, ομως τωρα πια τις θελω.
Τις απαιτω.
Θελω υγιεις ανθρωπινες σχεσεις, αληθειες καταμουτρα, σαν σφαλιαρες.
Στηριξη θελω...
Ή τις αιτιες για τις οποιες δεν υπαρχει αυτη η στηριξη.
Δεν μιλαω.
Ειμαι εκ φυσεως εσωστρεφης.
Οι σκεψεις μου με τρεφουν και με καταστρεφουν.
Και με αναγεννουν...
Φαυλος κυκλος.
Δεν μιλαω για τα "θελω" μου.
Δεν συζηταω για αυτα.
Κι εγω η ιδια τα φοβαμαι.
Και μονο που υπαρχουν με τρομαζουν.
Αλλα φαινομαι...
Οι ανθρωποι που με ζουν μπορουν να με διαβασουν.
Βλεπουν ποτε ειμαι ευτυχισμενη. (ή ακούν...!)
Ετσι γνωριζουν τα "θελω" μου κι ας μην τα συζηταω...
Με "δινει" στεγνα το προσωπο μου...
Δεν μασαω ομως.
Ετσι εμαθα.
Δεν σπαω.
Λυγιζω, αλλα δεν σπαω.
Περασαν οι εποχες που η ψυχη μου φορουσε γυψο.
"Σιδερενια" εγραφαν πανω με μαρκαδορο οι φιλοι...
...Και η ψυχη μου το πιστεψε...!
-------------------------------------------------
"Λιθε" μου ξερεις γιατι σε ονομασαν ετσι?
Γιατι διπλα μου στεκεσαι σαν "βραχος"...
Σ'ευχαριστω...
------------------------------------------------
ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΩ
Έρχεται πάντα στη ζωή η δύσκολη εκείνη στιγμή
που γυρνάς ένα πρωί και βρίσκεις την πόρτα κλειστή
κι όλα μοιάζουν σκοτεινά, όλα δύσκολα και όλα θολά
κι αφού κλάψεις στα σκαλιά, σ' αρπάζει μια άγρια χαρά.
Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω
Κι ένα βράδυ που 'ναι αργά και θα θες μια ζεστή αγκαλιά
Θα βρεθείς ξαφνικά στην πόρτα της πάλι μπροστά
Πόσο θέλεις να τη δεις, πόσα θέλεις ξανά να της πεις
μα δε βγαίνει έξω κανείς και σε παίρνει η αγκαλιά της βροχής
Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω...
Κωστής Μαραβέγιας
(στιχοι, μουσικη,ερμνηνεια)
boomp3.com
