Πανε μερικες εβδομαδες που εχεις βαλθει να μου σπασεις τα νευρα...
Επεμβαινεις...
Απ'το πουθενα στο πουθενα...
Το κανεις επιτηδες, δεν εξηγειται...
Με ενοχλεις...
Εκει που ειμαι ηρεμη, που απασχολουμαι με ασχετα πραγματα, εκει πεταγεσαι...
Η φωνη σου...
Ερχεσαι στο αυτι μου, λες μια λεξη και φευγεις...
Ακυρη λεξη...
Και ακαιρη...
Και ταυτοχρονα επαναφερεται στο μυαλο μου μια εικονα...
Μια εικονα του παρελθοντος με εσενα να λες αυτη τη λεξη...
Απο μια λεξη ξεκιναει το παιχνιδι...
Στην αρχη ο ηχος της φωνης σου...
Στη συνεχεια η μορφη σου (ποτέ ξεκαθαρη)...
Και μετα χιλιες δυο στιγμες να περνανε απο μπροστα μου...
Και επιμενω, οι λεξεις δεν εχουν καμια σχεση με αυτα που κανω εκεινη τη στιγμη...
Οι λεξεις ειναι ηλιθιες...
Σημερα μου ειπες τη λεξη "ισορροπια"...
Μετα μου ηρθε η εικονα να λες οτι ειμαι ισορροπημενη...
Και μετα νευριασα...
-Πως σχολιαζεις κυριε εμενα οταν εσυ εχεις μαθει μονο τον ορισμο της λεξης "ισορροπια";
Δεν την εχεις βιωσει ποτε... Δεν γουσταρω να με λες ισορροπημενη. Δεν γουσταρω. Θα ηθελα να ειμαι ανισορροπη, σαν κι εσενα. Να μη σκεφτομαι ή τουλαχιστον ετσι να δειχνω.
Δεν εχεις το δικαιωμα να μιλας για "ισορροπια". Δεν σου το δινω εγω.
Και απο που καταλαβες οτι ειμαι ισορροπημενη;
Αυτο θα ηθελα πραγματικα να το μαθω: τι σε οδηγησε σε αυτο το συμπερασμα...
Τί ειδες και το λες αυτο;
Ή τί δεν είδες;
Τί θα ηθελες να δεις;
Πως θα ηθελες να ειμαι;
Σε ποιες συνθηκες θα ανοιγες το στομα σου να μιλησεις;
Σε ποιες συνθηκες θα μιλουσες πραγματικα;
Και θα ησουν εσυ.
Οχι ο "καθως πρεπει".
Μονο εσυ.
Χωρις δεκεμβρη στην πλατη σου.
Χωρις ιδιοτητες.
Χωρις φοβους και αναστολες.
Γυμνος.
Χωρις τα ηλιθια "πρεπει".
Πότε εισαι "εσύ";
Πότε δεν εχεις ανασφαλεια γι'αυτό το "εγω" που κουβαλας;
Πότε θα καταλαβεις οτι δεν αγαπησα αυτο που εδειχνες σε ολους;
Ποτε θα καταλαβεις οτι ποτε δεν γουσταρα το "φαινεσθαι" σου;
Με εκνευριζε, πώς το λενε;
Θελω να σε χαστουκισω, ειλικρινα.
Γεμισες σκουπιδια τον μεσα μου κοσμο.
Και δεν προσπαθησες να απομακρυνθεις.
Ουτε να με απομακρυνεις.
Λες και ολα ηταν φυσιολογικα.
Ηξερες οτι δεν ηταν.
Το ηξερες περισσοτερο απο εμενα.
Και πιο πριν.
Αλλα δεν εκανες τιποτα να το αποτρεψεις.
Αληθεια,ειχες σκεφτει ποτέ την κατάληξη;
Δεκαεξι μηνες αποχης μετρώ.
Πιστευες οτι θα περασουν δεκαεξι μηνες χωρις να ιδωθουμε;
Και ακομα χειροτερα, χωρις μια προσπαθεια να σε δω;
Ε λοιπον εγω δεν το περιμενα.
Για πες μου, αυτο ειναι μερος της ισορροπιας μου;
Ή μηπως παρεκκλινα του χαρακτηρισμου που μου εδωσες;
Δεν ξερω γιατι κανεις τετοιου ειδους εμφανισεις τον τελευταιο καιρο.
Ακουστικες εμφανισεις...
Τί νομιζεις οτι καταφερνεις;
Δεν θελω να σε δω.
Ουτε ηθελα.
Για καποιο λογο ειχες τρυπωσει στα σχεδια μου.
Σε εβαλα στο προγραμμα μου.
Ειχες βγει εδω και πολλους μηνες.
Ειχα ξεχασει πώς ειναι να υπαρχεις στα πλανα μου.
Κι εφερες τα πανω κατω.
Και συνεχιζεις να με ενοχλεις.
Και δεν ειναι οτι συνεχιζω να σε αφηνω.
Ερχεσαι και μου μιλας.
Ασε που δεν προλαβαινω να κλεισω τα αφτια μου.
Αν προλαβαινα θα το ειχα κανει.
Τον τελευταιο καιρο εχεις ντυθει με τα χαρακτηριστικα της "εκκρεμοτητας".
Μια εκκρεμοτητα εχεις γινει που δεν ξερω ποτε και απο που δημιουργηθηκε.
Γιατί ολον αυτον τον καιρο που μιλαω για 'σενα, αν πραγματικα ηθελα να σε δω, θα σε ειχα δει.
Κι η καθε απουσια εχει το λογο της.
Εκατσες ποτε να το σκεφτεις;
-----------------------------------------------
ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ
Μη μου αγχώνεσαι
δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου
Αλλάζω απλά ταυτότητα
μπορώ και προσαρμόζομαι.
Κι από άνθρωπος σου σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνομαι εκκρεμότητα...
Μη μου αγχώνεσαι
απλά επιβιβάζομαι
Κι εγώ στη μονιμότητα
μπορώ και συμβιβάζομαι
Και βλέπω τώρα την ουσία
Στις σχέσεις μόνο η απουσία
κρατά μια σταθερότητα
Ο άνθρωπος σου ο σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνεται εκκρεμότητα.
Νατάσσα Μποφίλιου
Στιχοι: Γερασιμος Ευαγγελατος
Μουσικη: Θεμης Καραμουρατιδης
boomp3.com
