Δεν τις εκμεταλλευτηκα...
Δεν ηθελα...
Δεν ηθελα γενικως να υπαρχεις...
Δεν ηταν φοβος...
Ηταν αδιαφορια...
Εχω εναλλαγες στην ψυχολογια μου τον τελευταιο καιρο...
Αρνηθηκα να εισαι κι εσυ καπου γυρω μου...
Ισως η αφορμη να ηταν μια κουβεντα του Γιωργου:
"Νομιζω οτι δε δινεις ευκαιριες σε καποιους ανθρωπους να σε πλησιασουν... Κολλας στη στραβή τους μυτη κα δεν θελεις να τους γνωρισεις ουσιαστικα..."
Αληθεια ειναι...
Ερωτευομαι με την πρωτη ματια...
Παθιαζομαι...
Αν η πρωτη ματια δεν φερει καρπους, τοτε δεν υπαρχει πιθανοτητα να ασχοληθω...
Οι πορτες κλεινουν χωρις δευτερη σκεψη...
Δεν με στενοχωρησε αυτη η αληθεια...
Κι εγω την ειχα συνειδητοποιησει (ασχετως αν με εντυπωσιασε το γεγονος οτι ο Γιωργος δεν με ξερει, κι ομως επεσε μεσα...).
Το προβλημα ομως με καποιες αληθειες δεν ειναι η αναγνωριση της υπαρξης τους.
Ουτε η αποδοχη τους...
Το προβλημα ειναι ο συμβιβασμος...
Αναγνωριζουμε κατι, αντιλαμβανομαστε οτι μας κανει κακο, αλλα δεν κανουμε τιποτα για να το αλλαξουμε...
Απλως το αποδεχομαστε σαν μερος του εαυτου μας...
Ε λοιπον αυτη την αληθεια την κουβαλαω χρονια μαζι μου...
Την εχω κανει φιλη μου και δεν εχω προσπαθησει καν να δω οτι μου κανει κακο υποχθονια.
Την εχω εκθειασει, την εχω αφησει να με οδηγησει, αλλα ποτε δεν την εχω γνωρισει βαθυτερα...
Το καλο ειναι οτι μερικες μερες μετα ηρθε μια ευκαιρια και για πρωτη φορα αποφασισα να την εξερευνησω...
Να τη μαθω...
Για καποιο λογο που δεν ξερω, καθε φορα που παω να "φυγω" απο 'σενα μικρε μου, κολλαω με ενα συγκεκριμενο τραγουδι, τις "βυθισμενες αγκυρες". Αυτο τραγουδουσα το 2004, αυτο και περυσι τον Φλεβαρη, αυτο και τωρα...
Τα ματια σου ειναι στ'αληθεια βυθισμενες αγκυρες επανω στο κορμι μου...
Και καθε φορα, θελοντας και μη, αναρωτιεμαι ποιον παω να νικησω...
Ξεθωριασες...
Και αυτες οι αγκυρες με τον καιρο βυθιζονται ολο και περισσοτερο...
Κι οσο πιο πολυ βυθιζονται, τοσο παλευουν να με τραβηξουν...
Ασε που φωναζουν...
Εχουν φωνη οι αγκυρες...
Και την ακουω σε ανυποπτες στιγμες...
Οι αγκυρες εχουν τη φωνη σου...
Με τρομαζουν λιγο...
Τις φοβαμαι...
Ισως τις εχω συνηθισει...
Με βαραινουν...
Αλλα τις αγαπαω...
Και τη φωνη τους αγαπαω...
Και το βαρος τους...
Ομως θελω να βυθιστουν κι αλλο...
Τοσο πολυ που να μην μπορουν να με τραβηξουν...
Που να μην ακουω τη φωνη τους...
Που να μη νιωθω το βαρος τους...
Αλλα να τις θυμαμαι...
Και να τις αγαπαω...
---------------------------------------
ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ
Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.
Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"
και να σου πω...
Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου.
Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω
(τί μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω...)
------------------------------------------------
-------------------------------------------------
Αργησα, αλλα μολις ειδα οτι ελαβα προσκληση για παιχνιδι απο τη Νοτα!
Οι όροι:
1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!
Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.
Προσκαλώ: ilia, Αλεξια, εν πλω, Σκορπινα και Πυγμαλιωνα.
Ειδοποιώ: autographcollectors.
boomp3.com
