"Βυθισμένες Άγκυρες..."

Τις τελευταιες ημερες ειχα καποιες (τελευταιες ισως) ευκαιριες να σε δω...
Δεν τις εκμεταλλευτηκα...
Δεν ηθελα...
Δεν ηθελα γενικως να υπαρχεις...

Δεν ηταν φοβος...
Ηταν αδιαφορια...
Εχω εναλλαγες στην ψυχολογια μου τον τελευταιο καιρο...
Αρνηθηκα να εισαι κι εσυ καπου γυρω μου...

Ισως η αφορμη να ηταν μια κουβεντα του Γιωργου:
"Νομιζω οτι δε δινεις ευκαιριες σε καποιους ανθρωπους να σε πλησιασουν... Κολλας στη στραβή τους μυτη κα δεν θελεις να τους γνωρισεις ουσιαστικα..."

Αληθεια ειναι...
Ερωτευομαι με την πρωτη ματια...
Παθιαζομαι...
Αν η πρωτη ματια δεν φερει καρπους, τοτε δεν υπαρχει πιθανοτητα να ασχοληθω...
Οι πορτες κλεινουν χωρις δευτερη σκεψη...
Δεν με στενοχωρησε αυτη η αληθεια...
Κι εγω την ειχα συνειδητοποιησει (ασχετως αν με εντυπωσιασε το γεγονος οτι ο Γιωργος δεν με ξερει, κι ομως επεσε μεσα...).

Το προβλημα ομως με καποιες αληθειες δεν ειναι η αναγνωριση της υπαρξης τους.
Ουτε η αποδοχη τους...
Το προβλημα ειναι ο συμβιβασμος...
Αναγνωριζουμε κατι, αντιλαμβανομαστε οτι μας κανει κακο, αλλα δεν κανουμε τιποτα για να το αλλαξουμε...
Απλως το αποδεχομαστε σαν μερος του εαυτου μας...

Ε λοιπον αυτη την αληθεια την κουβαλαω χρονια μαζι μου...
Την εχω κανει φιλη μου και δεν εχω προσπαθησει καν να δω οτι μου κανει κακο υποχθονια.
Την εχω εκθειασει, την εχω αφησει να με οδηγησει, αλλα ποτε δεν την εχω γνωρισει βαθυτερα...

Το καλο ειναι οτι μερικες μερες μετα ηρθε μια ευκαιρια και για πρωτη φορα αποφασισα να την εξερευνησω...
Να τη μαθω...

Για καποιο λογο που δεν ξερω, καθε φορα που παω να "φυγω" απο 'σενα μικρε μου, κολλαω με ενα συγκεκριμενο τραγουδι, τις "βυθισμενες αγκυρες". Αυτο τραγουδουσα το 2004, αυτο και περυσι τον Φλεβαρη, αυτο και τωρα...

Τα ματια σου ειναι στ'αληθεια βυθισμενες αγκυρες επανω στο κορμι μου...
Και καθε φορα, θελοντας και μη, αναρωτιεμαι ποιον παω να νικησω...

Ξεθωριασες...
Και αυτες οι αγκυρες με τον καιρο βυθιζονται ολο και περισσοτερο...
Κι οσο πιο πολυ βυθιζονται, τοσο παλευουν να με τραβηξουν...
Ασε που φωναζουν...
Εχουν φωνη οι αγκυρες...
Και την ακουω σε ανυποπτες στιγμες...
Οι αγκυρες εχουν τη φωνη σου...
Με τρομαζουν λιγο...
Τις φοβαμαι...
Ισως τις εχω συνηθισει...
Με βαραινουν...
Αλλα τις αγαπαω...
Και τη φωνη τους αγαπαω...
Και το βαρος τους...
Ομως θελω να βυθιστουν κι αλλο...
Τοσο πολυ που να μην μπορουν να με τραβηξουν...
Που να μην ακουω τη φωνη τους...
Που να μη νιωθω το βαρος τους...
Αλλα να τις θυμαμαι...
Και να τις αγαπαω...

---------------------------------------
ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"
και να σου πω...

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου.

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω
(τί μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω...)
------------------------------------------------
-------------------------------------------------

Αργησα, αλλα μολις ειδα οτι ελαβα προσκληση για παιχνιδι απο τη Νοτα!
Οι όροι:
1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!
Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.









Προσκαλώ: ilia, Αλεξια, εν πλω, Σκορπινα και Πυγμαλιωνα.

Ειδοποιώ: autographcollectors.
boomp3.com

ΣΗΜΕΡΑ...

Σημερα ενιωθα περιεργα...

Σε ενιωθα διπλα μου...

Κι οσο πιο διπλα μου σε ενιωθα τοσο πιο "απτη" γινοταν η απουσια σου...

Ειχα πολυ καιρο να αισθανθω ετσι...

Αν σε ειχα μπροστα μου δεν θα σου ελεγα τιποτα...

Απολυτως τιποτα...

Μονο θα σε κοιτουσα...

Αυτο ειχα αναγκη σημερα...

Να σε κοιταξω στα ματια...

(Αντε, και να ακουσω λιγο τη φωνη σου... Λιγο ομως...)

Μου εχει λειψει αυτη η "σκοτεινια"...

Αυτο το "τιποτα" και "ολα" ταυτοχρονα...

Αυτα τα μικρα που μεσα τους κρυβουν μεγαλεια...

Σημερα ηθελα να σε εχω μπροστα μου και να παγωσω τον χρονο και οσα εχει μαζεψει στο σακουλι του αυτα τα χρονια...

Να τα παγωσω και στη μνημη μου...

ΟΛΑ...

Σαν να μη συνεβησαν ποτε...

Να σε κοιταω και μη σκεφτομαι ουτε το παρελθον ουτε το μελλον...

Να σε κοιταω και να παλευω να σε χορτασω...

Τοσο ωστε να μη χρειαστει ποτε ξανα να σε κοιταξω...

Να κρατησω την εικονα σου χαραγμενη στη μνημη μου...

Να τη φυλαξω ατοφια...

Να ειναι ατοφια και οσα νιωθω...

Να μην ειναι λουσμενα απο ενοχη...

Μονο αθωοτητα...

Να απογυμνωθω ηθελα σημερα...

Να διωξω μακρια ο,τι με βαραινει...

Να γυρισω πισω τον χρονο και να τον σταματησω εκει που θελω...

Εκει που ημουν παιδι κι εσυ βουνο...

Εκει που δε φοβομουν να σκαρφαλωσω...

Εκει που καθε προσπαθεια ηταν μαγεια...

Καθε βημα ηταν και μια γιορτη...

Εκει που το μυαλο μου δεν ηταν θολο...

Ουτε η ψυχη μου...

Εκει που η καθε μερα ελαμπε...

Εκει που τα βραδια ηταν μονο ενα μικρο περασμα μεχρι την επομενη λαμπερη μερα...

Εκει που τα βραδια δεν ηταν λαβυρινθος...

Και οι σκεψεις δεν ηταν εφιαλτης...

Να κρυφτω ηθελα σημερα...

Καπου στο χθες...

Καπου που θα εισαι κι εσυ...

Χωρις τις σκεψεις σου...

......

Να σε δω ηθελα σημερα...

Οπως παλια...

Που ημουν παιδι...

Κι εσυ βουνο...

Τωρα ειμαι βουνο...

Κι εσυ δεν εισαι τιποτα...


-------------------------

ΠΩΣ ΕΦΥΓΕΣ...

Πως έφυγες, απ' τη ζωή μου έτσι
και ούτε κλαίω ούτε καν σε συζητώ
σ' έχω απορρίψει και απ' την μνήμη μου σε έχω σβήσει για πάντα
και ό,τι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ

Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό
μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ
το πρόσωπο σου δεν μπορώ να θυμηθώ και θέλω
όλα αυτά τα βράδια, να σ' αγαπήσω πάλι απ' την αρχή μωρό μου
μα, δεν έχω άλλη αντοχή.

Πως έγινε και δεν μ' ενδιαφέρει
σε ποιες αγάπες την αγάπη σου ξοφλάς
σ' έχω διαγράψει κι άλλη πορεία έχω χαράξει καρδιά μου
και ό,τι τράβηξα από σένα τώρα το τραβάς.

Βίκυ Μοσχολιού
Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

"ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΜΕΡΑ..."

Ευτυχια...
Θεοποιημενη λεξη...
Απιαστη στην πραξη, λενε...

Διαφωνω...

Η ευτυχια δεν ειναι μακρια μας...
Δεν εμφανιζεται μπροστα μας ενα πρωι...
Δεν συστηνεται...

Ειναι μεσα μας...
Απλως υπαρχει εκει...

Αν τη δεις, εχει καλως...
Διαφορετικα, εσυ χανεις...!

Γιατι συνδεουμε την ευτυχια με ο,τι δεν εχουμε;;;
Γιατι ξεχναμε ή αδιαφορουμε γι'αυτα που εχουμε;;;

Προσηλωνομαστε σε χιλιαδες πραγματα με τη σιγουρια οτι αποτελουν την ευτυχια μας και αντιμετωπιζουμε με απαθεια τα απλα και καθημερινα, τα οποια θεωρουμε "δεδομενα"...

"Δεδομενος"-> ηλιθια λεξη...
ΤΙΠΟΤΑ, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ...
Και πανω απ'ολα ο εαυτος μας...
Μια ζωη παλευουμε να βρουμε τι ειμαστε, γιατι ειμαστε και σιγουροι ποτε δεν ειμαστε!
"τί κρύβει το σώμα, τί κρύβει η ψυχή σου, αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ..."

Η ευτυχια βρισκεται σ'ενα δωματιο μεσα μας... Αρκει να εντοπισεις το σωστο κλειδι για να το ξεκλειδωσεις...
Και δεν ειναι δυσκολο...
Ολα στο μυαλο ειναι...
Ολα τα κλειδια...

Η ζωη ειναι ενα συνολο στιγμων...
Η ευτυχια ειναι ενα μερος των στιγμων αυτων...
Το ιδιο και η δυστυχια...
Υπαρχουν στιγμες που νιωθεις ευτυχισμενος και στιγμες που νιωθεις δυστυχισμενος...
Μονο στιγμες...

Υπαρχουν τοοοσο ομορφα πραγματα μεσα μας και γυρω μας στα οποια δεν δινουμε σημασια...
Δεν ειναι αναγκη να χασουμε τα "δεδομενα" για να συνειδητοποιησουμε την αξια τους...
Μπορουμε απλως να εκτιμησουμε αυτα που εχουμε...!
Να εκτιμησουμε τις απλες, μικρες στιγμες στις οποιες κρυβεται η ευτυχια!

Επρεπε να απομακρυνθω απο ολα μου τα "δεδομενα" πριν απο τεσσερα χρονια...
Απο τοτε αρχισα να εκτιμω πιο πολυ την καθημερινοτητα μου και ολα οσα περιλαμβανει.

Αυτες τις μερες το καμπανακι της ευτυχιας χτυπησε πολλες φορες (κατι σαν υπενθυμηση).

Ευτυχια ειναι:

• να βλεπεις την οικογενεια σου να γελαει!
• να σε παιρνει η κολλητη σου τηλεφωνο και με το που το σηκωνεις να σε ρωταει ψιλοκλαμμενη: "μ' αγαπας;"(κι αυτο γιατι απλως θυμηθηκε οτι καποτε ειχατε αποχωριστει...!)-Σ'αγαπάω πολύυυυυυυυυ "Λιθαρακι" μου!
• να κανεις παρεα με ανθρωπους που ξερεις ελαχιστα και να νιωθεις οτι τους ξερεις χρονια (bios for ever!!!)
• να συνειδητοποιεις οτι εχεις βοηθησει καποιον και να ακους ενα λυτρωτικο "ευχαριστω" (Εγω σε ευχαριστω "αγλαρακι μου"!)
• να πιστευουν οι αλλοι σε 'σενα (Ευχαριστουμε Νικο, Σταυρο, κυριε Γιωργο!)
• να σπας τις απολυτοτητες σου (Πανουλη ειχες δικιο, ηταν γραφτο μας να συναντηθουμε!)
• να καθεσαι στη πλατεια Κοραη ακουγοντας και τραγουδωντας ξανα και ξανα το τραγουδι "παρεα" απο τη Μποφιλιου εχοντας παρεα εναν ανθρωπο που καποτε σου διδασκε φυσικη, ομως τωρα πια αποτελει εναν απο τους ανθρωπους της ζωης σου (Γιαννουλα μου...)
• να ακους τη γκρινια του μικρου "δεινοσαυρου"! (-Εεεελα βρωμοκουταβο!!!)
• να γελας δυνατα "μεσουσης της οδου" (α ρε Χρηστο!)
• να γελας γενικοτερα! (το αθλημα το κατεχω... "Λιθαρακι" μου στο ξαναλέω, εσύ με ξεκλείδωσες...)
• να σου λενε "Σ'αγαπάω"
• να λες σ'αγαπαωωωω, οποτε το νιωθεις!
• να σε σκεφτομαι και να χαμογελω μικρέ μου... Και πιστεψε με τωρα πια κατα 95% χαμογελώ καθε φορα που σε σκεφτομαι...

Αγαπαω την καθημερινοτητα μου κι ας γκρινιαζω...!

Και αν φαινεται οτι ειμαι απαισιοδοξη... Δεν ειμαι!!!

Απλως μερικες φορες βαζω τρικλοποδιες στον εαυτο μου...Ετσι, γιατι γουσταρω την αισθηση του να ξανασηκωνεσαι, να συγκεντρωνεις ολη σου τη δυναμη για να σταθεις και παλι στα ποδια σου...Μονο τοτε καταλαβαινεις οτι εισαι δυνατος...Μονο οταν φοβασαι να πεσεις και ακριβως επειδη φοβασαι, πεφτεις!

Ειναι ωραιο να ξανασηκωνεσαι...!!!

"Είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις ίσως μάθεις τελικά να ΠΕΤΑΣ..."

Μια "αλλιωτικη" αναρτηση, οπως αυτη δεν θα μπορουσε να μη συνοδευεται απο μια "αλλιωτικη μερα".


Αλλιώτικη μέρα

Ξύπνησα κεφάτη το πρωί
έδιωξα από πάνω μου την γκρίνια
έγιναν τα μάτια μου λουστρίνια
πήρα τη ζωή μου απ' την αρχή

Κοίταξα την πόλη τρυφερά
έδιωξα το σύννεφο το γκρίζο
ένιωσα σαν άστρο να γυαλίζω
μέσα σ' ανθρωπάκια σκοτεινά

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ.
Μ' αγαπώ...

Μέτρησα τον κόσμο δυο φορές
μέσα στα απλά ειν' τα ωραία
όπως όταν είμαστε παρέα
τι καλό που κάνει ένας καφές

Μέσα από παράπονα συρτά
ξέφυγε κι αλλάζει η ζωή μου
σήμερα γιορτάζει η ψυχή μου
κι όλα θα τα δω χρωματιστά.

Αλλιώτικη μέρα ανάβω φωτιά
σου λέω καλημέρα σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα καλό ξαφνικό
μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ.
Μ' αγαπώ...


Τάνια Τσανακλίδου

boomp3.com

"Σ' έχω βρει και σε χάνω..."

"Είχα πει πως θα αλλάξω...

κι όσο αλλάζω σου μοιάζω..."

Γινομαι κι εγω δειλή, όπως εσυ...

Σκεφτομαι πριν μιλήσω...

Μετραω τα λογια μου...

Μην ξεστομισω κατι που δεν "πρεπει"...

Μην ξεστομισω κατι που "θελω", δηλαδη...

Ο φοβος μου πανω απ'ολα...!

Οχι, δεν ημουν παντα ετσι...!

Οσο μεγαλωνω δειλιαζω...

Δεν ξερω γιατι...

Παλια ηταν αλλιως...

Ημουν "μικρη"...

Δεν εβλεπα πουθενα "λαθη"...

Ολα σωστα ηταν για 'μενα...

Κι εσυ ησουν το πιο "σωστο μου λαθος"...

Η αληθεια ειναι πως συνεχιζω να πιστευω οτι δεν υπαρχουν λαθη...

Απ'ολα μαθαινουμε...

Ολα εχουν κατι να μας να δωσουν και συνηθως αναγνωριζουμε τα οφελη μακροπροθεσμα...

Εσυ δεν ησουν λαθος...

Ησουν περιουσια...

Ανεκτιμητης αξιας...

Οχι γι'αυτα που μου εδωσες, αλλα γι'αυτα που πηρα χωρις να το ξερεις...

Και ουτε που φανταζεσαι ποοοσα ειναι...

Δεν εκτιμας τον εαυτο σου, το πιστευω...

Οι ανθρωποι που προσπαθουν να δειξουν κατι αλλο απο αυτο που ειναι, δεν ειναι συμβιβασμενοι με το "εγω" τους...

Ευτυχως δεν εχω μαθει να αγαπαω (μονο) αυτο που βλεπω...

Εμαθα να κοιταω λιγο πιο βαθια, εκει που οι ανθρωποι κρυβουν τις αληθειες του εαυτου τους, τις αληθειες που αγαπουν και μισουν...

Με ΄σενα δεν ηταν και τοσο δυσκολο...

Σ'εχω κοιταξει στα ματια οσο και οπως δεν εχω κοιταξει κανεναν ανθρωπο μεχρι σημερα...

Και μεσα σ'αυτο το βυθο ανακαλυψα θησαυρους πολυτιμους...

Τοσο πολυτιμους που κι εσυ ο ιδιος τους φοβασαι...

Ειναι χρυσος η ευαισθησια, μικρε μου, και πολλοι θα θελησουν να την εκμεταλλευτουν...

Γι'αυτο δεν τη δειχνεις...

Μονο να την αγκαλιαζεις που και που...

Να την αφηνεις να παιρνει πρωτοβουλιες...

Δεν ειναι εχθρος σου...

Πλησιαζει η στιγμη που θα σε δω, το νιωθω...

Κι εσυ φοβασαι...

Τις ευθυνες, τα ρισκο, τις αληθειες, τα συναισθηματα...

Τον εαυτο σου...

Δεν σε κατηγορω τωρα πια...

Αφου όσο αλλαζω σου μοιαζω................

"Σ' έχω βρει και σε χάνω..."

Σ΄έχω βρει και σε χάνω

δανεική παρουσία

έχω τόσα να κάνω

και δεν έχουν ουσία.

Όπου είσαι πηγαίνω

δίχως λόγο να πάω

με τους φίλους σου βγαίνω

επαφή να κρατάω.

Κάποιες μέρες ακούω

στη σιωπή τη φωνή σου

πάνε μέρες που λείπεις

κι είμαι ακόμα μαζί σου.

Σε ρωτάω τι έχεις

και σου λέω καλημέρα

σ΄αγαπάω μην τρέχεις

είσ΄ακόμα εδώ πέρα.

Προσπαθώ να ξεχάσω

όμως κάτι συμβαίνει

ό,τι όμορφο πιάσω

να το δεις περιμένει.

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω.

Σ΄έχω βρει...Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω

σταθερή μου αξία

η ζωή μου σε τάξη

κι η καρδιά σ΄αταξία.

Έχεις γίνει συνήθεια

και το μόνιμο θέμα

σου δανείζω αλήθεια

να πληρώνεις το ψέμα.

Κάποιες νύχτες στους δρόμους

σε τρακάρω τυχαία

είν΄αμάξια οι μόνοι

και οι σχέσεις τροχαία.

Στα παλιά μας τα στέκια

όπως πάντα συχνάζω

είχα πει πως θ΄αλλάξω

κι όσο αλλάζω σου μοιάζω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω

Σ΄έχω βρει...Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω...

Νατάσσα Μποφίλιου

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

CD "Mέχρι το τέλος"

boomp3.com

"Cripple and the starfish"

Η ζωη ειναι μια σκαλα...
Εχει πολλα σκαλοπατια...
Ο αριθμος τους διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο...
Ποτε δεν ξερεις πότε φτανεις στην κορυφη...
Αν υπαρχει...
Και αν φτανεις ως εκει...

Μαζι σου ανεβηκα ενα σκαλοπατι...
Ισως και παραπανω...
Εμεινα εκει για αρκετα χρονια...
Πληρης στασιμοτητα...
Καμια εξελιξη...
Ολα τα σημαντικα μπηκαν σε λιστα αναμονης...
Σαν να περιμεναν κι αυτα εσενα...
Το χερι σου, για να πιασει το δικο μου και να ανεβω σκαλοπατι...
Να εξελιχτω...
Ποτε δεν ηρθες...
Ματαια σε περιμενα...
Δεν πιστευα ποτέ οτι θα ανεβω μονη μου...

Κι ομως...
Δεν ξερω πώς, δεν ξερω πότε, αλλά ανεβηκα...
Οι προτεραιοτητες αλλαξαν...
Εσυ δεν υπηρχες σε αυτες...
Άλλα "θελω", αλλες ανησυχιες, αλλες επιδιωξεις...
Εσυ πουθενα...
Ή καπου που δεν με απασχολουσες ιδιαιτερα...

15 μηνες μετα...
Συνεχιζω να ανεβαινω σκαλοπατια...
Τωρα ομως υπαρχεις...
Νοερα βεβαια...
Ισως αυτο ειναι χειροτερο...

Αποφευγω να σε συναντησω...
Ξερεις γιατι;
Γιατι πρεπει να κατεβω σκαλοπατι...
Δεν ξερω αν θελω να κανω κατι τετοιο...
Μπορει να εμεινα καιρο εκει, ομως ξεσυνηθισα...
Δεν με καλυπτουν οι "συναντησεις" των προηγουμενων σκαλοπατιων...
Τις βλέπω "μικρές", ασημαντες εως ανουσιες...

Παρ'ολα αυτα οσο δεν σε συναντω, νιωθω οτι κατι με πιεζει...
Επιδιωκεις να "εισβαλεις" στις προτεραιοτητες μου...
Και οπου εισερχεσαι, προκαλεις αναισθησια σε ο,τι υπαρχει γυρω σου...
Σαν να θελεις να εισαι ο "μεγαλος της σκηνης" σε ολα...
Σε ο,τι ζει μεσα μου...
Δεν κουραστηκες τοσα χρονια να εισαι ο πρωταγωνιστης;

Aποτελουσε μεγαλη φοβια καποτε ο στιχος:
"Μα απ'ολα περισσοτερο αυτο που με τρομαζει
ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω...".

Αυτο συνεβη ομως... Συνηθισα την απουσια και δεν ξερω αν θελω εστω και για λιγο να την αντικαταστησω με μια "παρουσια"...(οση "παρουσια" μπορει να φερει μια συναντηση...).

Τελικα δεν αξιζει να σπαταλαω την καθημερινοτητα μου σκεπτομενη αν θελω ή οχι να σε δω...
Αφου ποτε δεν θα καταληξω σε ενα συμπερασμα...
Αφου ειναι στιγμες που θελω και στιγμες που δεν θελω...
Μια τυραννια που δεν τελειωνει ποτε και δεν φτανει πουθενα...

Δυο ρημαδιασμενες αποφασεις ειναι:
η πρωτη αποφαση ειναι να ερθω...
Η δευτερη αποφαση ειναι να στηριξω την πρωτη!

Εχω παρει πολλες φορες την αποφαση να ερθω, αλλα ΠΟΤΕ δεν τη στηριξα ουσιαστικα...
Καιρος να το κανω!
Ετσι για να εξυγιανω λιγο το μυαλο μου, να εξαλειψω τις νοσογονες εστιες στις οποιες υπαρχει το ονομα σου...
Ουτως ή αλλως μικρε μου δεν εχω να χασω τιποτα...
Για να ηρεμησω το μυαλο μου θα το κανω...(λεμε τωρα...!)
Κι αν χασω κατι δεν πειραζει...(πρωτη φορα θα 'ναι;)

Με κουρασαν τα "αν" μου... "Αν" σε δω, "αν" σε συναντησω, "αν" κανω το ενα, "αν" κανω το αλλο...
Μια απλη αντιστροφη των γραμματων χρειαζεται και το "αν" γινεται "να":
Kαιρος "να" σε δω, "να" σε συναντησω...!

Ό,τι γινει!
Ουτως ή αλλως έχω μαθει...
"Ι 'll grow back like a starfish"

CRIPPLE AND THE STARFISH

Mr. Muscle forcing bursting
Stingy thingy into little me, me, me
But just "ripple" said the cripple
As my jaw dropped to the ground
Smile smile

It's true I always wanted love to be
Hurtful
And it's true I always wanted love to be
Filled with pain
And bruises

Yes, so Cripple-Pig was happy
Screamed " I just compeletely love you!
And there's no rhyme or reason
I'm changing like the seasons
Watch! I'll even cut off my finger
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!
It will grow back like a Starfish!"

Mr. Muscle, gazing boredly
And he checking time did punch me
And I sighed and bleeded like a windfall
Happy bleedy, happy bruisy

I am very happy
So please hit me
I am very happy
So please hurt me
I am very happy
So please hit me
I am very very happy
So come on hurt me

I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
I'll grow back like a Starfish
Like a Starfish...

Antony and the Johnsons


boomp3.com

"ΕΝ ΛΕΥΚΩ..."

Συνηθως σκεφτομαι και γραφω...
Αυτη τη φορα θα γραψω χωρις να σκεφτω...
Οι λεξεις αυτη τη στιγμη με εγκλωβιζουν...
Θελω να γραψω τοσα πολλα. Το μυαλο μου ειναι ενα κουβαρι...
Μπλεγμενα ολα, "θελω","πρεπει","μπορω","ονειρευομαι","φοβαμαι" και κυριως "ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗ ΔΕΝ..."...

Πολλες φορες τα "θελω" μας ειναι στρατευμενα. Δημιουργουνται για να πραγματοποιηθουν στα "δεοντα" περιβαλλοντα... Δεν αφηνομαστε ποτε ολοκληρωτικα σε αυτα. Δεν το κανουμε επιτηδες, απλως δεν μπορουμε.

Σημερα συνειδητοποιησα οτι η συζητηση δεν εχει παντα νοημα.
Οι λεξεις πληγωνουν. Οι αποψεις καποιων ανθρωπων πεφτουν σαν βροχη πανω στα φλογισμενα ονειρα και τα σβηνουν... Πολλες φορες χωρις να το καταλαβαινουν...
Εκει φοβασαι οποιαδηποτε προσπαθεια. Ειναι σαν να προδιαγραφουν το μελλον σου, αφαιρωντας σου το δικαιωμα να προσπαθησεις να το ζησεις εντονα, να επιδιωξεις. Ειναι σαν να σου δενουν σφιχτα τα χερια και τα ποδια και μετα να σου λενε "σκαρφαλωσε στο βουνο...".

Η εμπειρια δεν μεταδιδεται... Δεν εχει κανεις το δικαιωμα να σου κοβει τα φτερα.Ολοι ειμαστε διαφορετικοι. Ακομα και αν εχουμε κοινους στοχους, παλευουμε με διαφορετικο τροπο να τους επιτυχουμε. Με κουρασαν τα "εγω" του καθενος. Βαρεθηκα τις αυθεντιες, τους ανθρωπους που μιλανε πολυ, που τους νοιαζει μονο να πουν τα "δικα" τους.
Δεν θελω να τα μοιραζομαι ολα. Δεν μπορω κιολας...
Τα ονειρα ειναι πολυτιμα...
Δεν κλεινονται ευκολα σε λεξεις και δεν μεταδιδονται ετσι απλα.
Τρομαζω που τα αντικρυζω και τρομαζω ακομα περισσοτερο "ΜΗ ΔΕΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ...".Πώς ειναι δυνατον να τα μεταδωσω; Και ποιος εχει τη διαθεση να τα κατανοησει... Ή εστω να τα χαιδέψει...

Αλλοι παλι κλεινουν το συναισθημα σε λογικα πλαισια. Πιστευουν οτι ολα ειναι θεμα αποφασης. "Σημερα σ'αγαπαω, αλλα απο αυριο θα προσπαθησω ή θα αποφασισω να σ'αγαπαω λιγοτερο". Η αγαπη δεν ειναι θεμα αποφασης.Δεν ελεγχεται και κανεις δεν εχει μεριδιο ευθυνης. Επισης ο φοβος δεν ειναι συναισθημα. Δεν ειναι ουτε διαθεση (οπως π.χ ειναι ο θυμος). Ειναι κατασταση. Οταν κατι γεννιεται και αναπτυσσεται υπο φοβισμενες συνθηκες δεν μπορεις να το αλλαξεις με μια αποφαση. Ετσι μονο υπαρχει, φοβισμενα. Φοβος=φοβισμενες σκεψεις.

Ολοι βλεπουν τα παντα μονοπλευρα. Λες και ο κοσμος ειναι φτιαγμενος σε συγκεκριμενα μετρα για ολους ανεξαιρετως. Δεν ζηταω να αντιληφθουν τα πραγματα οπως τα αντιλαμβανομαι εγω. Ζηταω να κατανοησουν και να σεβαστουν αυτα που νιωθω. Να σεβαστουν τις συνθηκες κατω απο τις οποιες δημιουργηθηκαν και τις συνθηκες που τωρα πια κρατω στα χερια μου. Δεν ζηταω υποστηριξη. Ζηταω κατανοηση, ΟΧΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ.
Οχι "θελω να σε βοηθησω γιατι με εχεις βοηθησει κι εσυ",
"θελω απλως να κατανοησω"... Ουσιαστικα ομως.

Ουτως ή αλλως δεν ψαχνω λυση για την δικη μου ιστορια. Κανεις δεν μπορει να λυσει τιποτα. Μονο οποιος ζει την ιστορια μπορει να τη λυσει. Και στην προκειμενη περιπτωση
ο "Αδαμ" κι εγω δεν εχουμε προσπαθησει να βρουμε λυση. Οποτε δεν υπαρχει λογος να ψαχνουν λυση ολοι οι αλλοι πλην ημων...

Τα τραγουδια πολλες φορες αποτελουν παρηγορια. Βρισκεις στους στιχους ολα αυτα που εχεις νιωσει... Ολα οσα εχουν γινει... Ή δεν εχουν γινει...
Μονιμη συντροφια μου τα τραγουδια... Καθε στιγμη μου συνδεεται με καποιους στιχους...
Πολλες φορες εκμεταλλευονται το προνομιο του να αποτελουν τη μοναδικη συντροφια μου τις ωρες μοναξιας... Με χτυπουν αλυπητα... Με τρομαζουν... Με κατασπαραζουν... Φωναζουν αληθειες... Ψιθυριζουν ηχους που με τρομοκρατουν...

Το τραγουδι που σας παραθετω εχει λαβει μια θεση στα top 5 τραγουδια της μεχρι τωρα ζωης μου. Με καθηλωνει καθε φορα που το ακουω. Δεν ειναι απο αυτα που θελω να ακουω συνεχεια, παρα μονο σε ιδιαιτερες περιστασεις. Εκφραζει τον φοβο, την αγανακτηση, την αληθεια. Τις σκεψεις που σπανια μετατρεπονται σε λεξεις. Εκφραζει ο,τι εχω νιωσει...



ΕΝ ΛΕΥΚΩ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο?
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μ' εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....


ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ:ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ:ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

boomp3.com

Θα ήθελα πολύ να διαβασω τα σχολια σας γι' αυτο το τραγουδι...

"ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ..."

Σκεψεις...
Πολλες σκεψεις...
Πολλες κρυμμενες σκεψεις...
Πολλες κρυμμενες και καταπιεσμενες σκεψεις...

Για ποσο ακομα;
Αφου τιποτα δε ζει παντοτινα...
Εσυ γιατι κρυβεσαι τοσα χρονια μεσα μου;
Κι εγω γιατι σε φυλαω εκει και δεν προσπαθω να ΠΑΙΞΩ σαν μικρο παιδι σ'αυτο το περιεργο παιχνιδι...;
Ειμαι θεατης του παιχνιδιου...
Φοβισμενος θεατης...

"Aν ειχα θαρρος για να πω το "ελα", τωρα δεν θα ειχα τη φωτια στο αιμα..."

Αποφασεις, λογια, δυναμη...
Λεξεις που παιζουν κρυφτο με την πραξη...
Ποιες αποφασεις, ποια λογια, ποια δυναμη;;;

Όλα βολεμενα στη στασιμοτητα, στη θεωρια...

Το κεφαλι ψηλα μπροστα στους αλλους...
Στην πραγματικοτητα ομως φοβαται να στεκεται ψηλα...
Τα χερια σταυρωμενα...
Μη με πιστευετε οταν λεω οτι προσπαθω...
Ψεματα λεω...
Δεν κανω τιποτα...

Δεν μπορω πια να βουτηξω με το κεφαλι στην "πισινα" αυτης της ιστοριας...
Ισως γιατι το νερο τελειωσε και ειναι πιθανο να σκοτωθω...

Ουτε μπορω να πατησω delete...
Αν μπορουσα θα το ειχα κανει πριν χρονια...

Δεν μπορω ουτε να βουτηξω, ουτε να φυγω...
Απλως στεκομαι και κοιταω...
Δεν διεκδικω, δεν παιζω...
Το παιχνιδακι χαλασε...

Ουτε αναπολω...

Δεν ξερω καν τι θελω...
Ή μπορει να ξερω και να μην το παραδεχομαι...
Τα ευαισθητα δωματια της ψυχης μου μεσα στα οποια κρυβεσαι δεν τα ανοιγω...
Ειναι στοιχειωμενα...

Ολα αυτα ειναι ενα μερος του "εγω" μου...
Τα αγαπαω...
Με τραυματισαν...
Και τα τραυματισα καταπιεζοντας τα...

Περασε καιρος για να το καταλαβω...Κι ομως,
Η ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ...


ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ

Όλα ξέρω γιατί γίνονται
και πως λειτουργούν,
το μυαλό με βοήθησε
να καταλαβαίνω,
οι ευαίσθητοι αμύνονται
στη ζωή και αργούν,
κι η λαχτάρα τους συνήθισε
να πατάει το φρένο.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της αγάπης ισοδύναμη,
και ζητάω προτεραιότητα,
φύση, θέση, κι ιδιότητα.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της ελπίδας ισοδύναμη,
και γυρνάω στην αθωότητα,
την παλιά μου την ταυτότητα.

Όλα ξέρω τι σημαίνουν
και τι εννοούν,
το μυαλό μου με συντόνισε
στο καινούργιο μήκος,
οι ευαίσθητοι παθαίνουν
και παρανοούν,
λες κι ο κόσμος το κανόνισε
να γλιτώνει ο λύκος.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ
ΣΤΙΧΟΙ Λινα Νικολακοπουλου
ΜΟΥΣΙΚΗ Δημητρα Γαλανη

boomp3.com

"ΑΡΑΓΕ ΝΑ 'ΜΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ"

ΑΝΑΝΕΩΣΗ!
Αυτη ειναι η λεξη-κλειδι των τελευταιων ημερων.
Αυτο χρειαζομαι και αυτο παλευω να κανω πραξη...
Η αρχη εγινε με ενα ταξιδι στην Καστορια! Αποφαση τελευταιας στιγμης και διαρκειας μολις δυο ημερων. Πιο ωραια ομως δεν θα γινοταν να περασω!
Εφυγα απο την Αθηνα και αφησα πισω τους προβληματισμους. Οι σκεψεις μου ηταν καθε αλλο παρα θετικες! Η παρεα αψογη! Ηταν αυτο ακριβως που ειχα αναγκη!

Απο εκει και περα αποφασισα να πορευομαι αγκαλια με τα "θελω" μου. Τί κι αν δεν πρεπει, τι κι αν καποιες στιγμες με βαραινουν, αυτα ειναι! Αυτα εχω και ειναι η περιουσια μου!
Πολλες φορες τα εχω φοβηθει, αλλες τοσες τα εχω παραμερισει. Τη μια λεω οτι τα ισοπεδωνουν τα "αγραφα" (και μη) "πρεπει", την αλλη ισχυριζομαι οτι τα "θελω" εν τελει επικρατουν.
Αλλοτε παλι επιμενω οτι η καλυτερη (και μεση) λυση ειναι το "μπορω".
"Μπορω" ομως σημαινει "προσπαθω" και "φοβαμαι" σημαινει "δεν προσπαθω".
"ΘΕΛΩ"=> οσο ισχυρο, ανισχυρο, φοβισμενο, δυνατο, αδυναμο, μπερδεμενο και αν ακουγεται, εγω ΘΕΛΩ, αυτο υποστηριζω.
Και οταν θελω, απλα προσπαθω.Αν πετυχω, εχει καλως, αν δεν πετυχω...Απλα δεν πετυχα!
"Ολα γινονται οταν ειναι για να γινουν, ολα γινονται οταν θελουν αυτα..."

ΑΝΑΝΕΩΝΩ ΚΑΙ ΤΑ "ΘΕΛΩ" ΜΟΥ!

ΘΕΛΩ, κι ας εμπεριεχει αυτο το ρημα σε μεγαλο βαθμο την ΑΓΝΟΙΑ...
Θελω γιατι ΔΕΝ ΞΕΡΩ...
ΑΝ ΗΞΕΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΗΘΕΛΑ...!

Θελω να προσπαθησω, θελω να μαθω, κι αν μαθω μπορει τελικα να μη σε θελω...

ΑΡΑΓΕ ΝΑ 'ΜΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ

Άραγε να 'μαι κάποιος άλλος
που προσπαθεί να ονειρευτεί
τα γυαλισμένα όνειρα μας
στο δρόμο ανάποδη στροφή

Μες το κενό και μες τη ζάλη
έστησε ο πόνος μαγαζί
και ποιος μπορεί να ανασάνει
όταν στο ψέμα του κρυφτεί

Να να να, να να να να να

Καίνε τα χρόνια, καίν οι μέρες
με μια πληγή που αιμορραγεί
κι αν περισσέψαν οι φοβέρες
είναι σκληρή ανταμοιβή

Να να να...

Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει
τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί
μες τη ψυχή μου θα ‘χει μείνει
κάποια αυτόφωτη στιγμή

Μέσα μου υπάρχει το ταξίδι
βαθιά φωλιάζει στη καρδιά
έγινα στο καιρό παιχνίδι
να με χαλάνε τα παιδιά

Με τα λεφτά δε γίνονται όλα
κι αν βάλεις ψεύτικα φτερά
δε θα μπορείς να τα σηκώσεις
για να πετάξεις φουκαρά

Απόψε πες μου την αλήθεια
το τι θα γίνω μη σκεφτείς
κι αν ήταν όλα παραμύθια
τότε να πας να γαμηθείς

Να να να...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ

boomp3.com

"ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ..."

Τιποτα δεν ειναι τυχαιο...
Το πιστευα και το πιστευω...
Και οσο βλεπω τη ζωη να μου αποδεικνυει οτι το καθε δευτερολεπτο εχει ουσια και ειναι ΟΛΑ μελετημενα, τοσο πιο πολυ μ'αρεσει και τοσο πιο πολυ τρομαζω...

Πεμπτη 13/3,ωρα 20:00..
Λιγο πριν τελειωσω τη δουλεια τηλεφωνω στον μπαμπα μου να ερθει να με παρει με το αμαξι για να παω να αγορασω εναν εκτυπωτη, μιας και δεν θα μου δινοταν αμεσα αλλη ευκαιρια λογω φορτου εργασιας! Δεκα λεπτα αργοτερα και ενω εκεινος ειχε ηδη ξεκινησει, του τηλεφωνω και για καποιον λογο που δεν ξερω του λεω να μην ερθει...

Φευγω απο τη δουλεια οντας κουρασμενη μαζι με δυο φιλες μου... Απο το πρωι ηθελα να αγορασω καποια cd, ετσι περνωντας απο ενα δισκοπωλειο κοντοσταθηκα και ημουν ετοιμη να μπω... Για καποιον λογο που δεν ξερω, δεν μπηκα...

Μερικα λεπτα αργοτερα βρισκομαι στη σταση απ'οπου περναει το λεωφορειο για να παω στο σπιτι μου και καληνυχτιζω τις φιλες μου... Εκεινες χωρις να μου αφησουν περιθωριο επιλογης επιμενουν να παμε για ποτο... Ενω ημουν κουρασμενη και ενω δεν ειχα ορεξη, για καποιο λογο που δεν ξερω, δεχτηκα...

Κατευθυνθηκαν προς μια καφετερια την οποια χρονια κοροιδευω λεγοντας οτι εκει συχναζει ολη η "γερολαια" και εγω προτεινα να παμε σε μια αλλη... Ενω περπατουσαμε η μια εκ των δυο ειπε οτι δεν θελει να παμε στην αλλη καφετερια κι ετσι επιστρεψαμε στην πρωτη... Ανεβηκαμε στο δευτερο οροφο, βρηκαμε ενα τραπεζι αλλα εκεινη τη στιγμη αδειασε ενα που ηταν διπλα στην τζαμαρια... Εγω καθισα γυρνωντας την πλατη στη τζαμαρια...

Μετα απο ενα μισαωρο σκεφτομουν να αποχωρησω αλλα για καποιον λογο που δεν ξερω δεν εφευγα... Ειχε ηδη περασει μιαμιση ωρα, εγω δεν μιλουσα καθολου, ειχα πονοκεφαλο και ημουν ετοιμη να κοιμηθω...

Για καποιον λογο που δεν ξερω, σε ανυποπτη στιγμη, γυριζω το κεφαλι μου, κοιταω στο απεναντι πεζοδρομιο και βλεπω εσενα μικρε μου...!!! Σ Ο Κ ! Δεν κατεβηκα να σε δω κι απο κοντα... Δεν ενιωθα ετοιμη να σε συναντησω. (εσυ βεβαια δεν με ειδες...)
Οι πονοι περασαν, η ορεξη εφτασε στο ζενιθ, η τρελα κυριαρχησε, απεκτησα ενα χαζο χαμογελο, αναψα δευτερο τσιγαρο ενω μολις ειχα αναψει το πρωτο, και ολα αυτα χαρη σε δυο-τρια δευτερολεπτα!

Ποσες ωρες εχω σταθει κοντα στη δουλεια σου για να σε δω και ομως δεν σε βλεπω...
Ποσο καιρο επιδιωκω να σε συναντησω αλλα δυσκολευομαι να αντιληφθω το ωραριο σου και μενω μονο με τη θεληση...

Και ξαφνικα, απ'το πουθενα βρισκεσαι απεναντι μου! Ποσα πραγματα που ηθελα εκεινο το βραδυ απεφυγα να κανω χωρις να ξερω το γιατι!
ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΕΙΧΑΝ ΣΥΝΟΜΩΤΗΣΕΙ!!!
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΕ ΔΩ, ΕΣΤΩ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ...

Ποσο καιρο ειχα να νιωσω την καρδια μου να χορευει σ'αυτον τον γρηγορο και χαρουμενο ρυθμο! Ποσο καιρο ειχα να νιωσω αυτο το ομορφο συναισθημα, στο οποιο αδυνατω να προσδωσω καποια ονομασια!

Καποιοι θα αναρωτηθουν τι μου προσεφεραν αυτα τα δυο-τρια δευτερολεπτα που σε ειδα...
Τοσο καιρο στη σκεψη μιας ενδεχομενης συναντησης μας, αναρωτιομουν ως εξης: ΘΕΛΩ???
Δεν ειναι οτι δεν ηξερα, ουτε οτι δεν ηθελα... Φ Ο Β Ο Μ Ο Υ Ν . . .

Τωρα που σε ειδα συνειδητοποιησα οτι η θεληση μου ειναι πιο ισχυρη απο τον φοβο... Αδιαφορω για το τι θα γινει, τι θα πουμε μετα απο εναν χρονο και δυομιση μηνες αποχης, αδιαφορω και για τον φοβο (που ακομα υπαρχει αλλα σε μικροτερο βαθμο ...)!
Θελω μονο να σε δω...
Ετσι γιατι εχω επιθυμησει την αισθηση του χορου της καρδιας, την αισθηση της παραλυσης του σωματος...

Γιατι αυτα τα νιωθω μονο για 'σενα, κι ας εχουν περασει πεντεμιση χρονια, για κανεναν αλλον δεν αισθανθηκα ετσι...

Βλεποντας σε ενιωσα οτι κατι ηρεμησε μεσα μου... Σαν κατι να χαιδεψε τα κυματα κι αυτα να σταματησαν να πεφτουν με ορμη πανω στην ψυχη μου...

Μονο μια λεξη μου ηρθε στο μυαλο...
Μια λεξη και ενα τραγουδι...:

ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ

Τζάμια υγρά,απ'τα χνώτα θαμπά
κι εγώ γράφω παντού το όνομά σου
μήπως το δεις και ανοίξεις να μπεις
για να πιω τη ζωή στην υγειά σου

Μα εσύ αφηρημένα προσπερνάς
καθόλου γύρω δεν κοιτάς
προσπαθείς να μη πονάς

Κι εγώ θέλω να τρέξω δεν μπορώ
να σου φωνάξω σ'αγαπώ
σ'αγαπώ και σε χρειάζομαι
σε χρειάζομαι

Φεύγει ξανά,φεύγει η νύχτα, γελά
κοροϊδεύει θαρρείς που δεν ήρθες
μάτια καυτά απ' τα δάκρυα θολά
κι ενώ ήσουνα εκεί δεν ήρθες

Ξανά αφηρημένα προσπερνάς
καθόλου γύρω δεν κοιτάς
προσπαθείς να μη πονάς

Κι εγώ θέλω να τρέξω δεν μπορώ
να σου φωνάξω σ' αγαπώ
να σου πω πως σε χρειάζομαι
Σε χρειάζομαι
Σε χρειάζομαι

boomp3.com

"O ΠΟΝΟΣ ΝΙΚΗΣΕ ΠΑΛΙ"

Υπαρχουν τραγουδια που με λυγιζουν...
Που με νικουν...
Με στηνουν στον τοιχο και με πυροβολουν...
Τραγουδια που λενε αληθειες...
Γι' αυτο πονουν...
Και γι' αυτο τα αγαπάω...

Σας παραθετω τους στιχους ενος απο τα πιο αγαπημενα μου τραγουδια, σε στιχους και μουσικη του Γιωργου Ανδρεου... Ερμηνευει ο Χρηστος Θηβαιος....:

Ο ΠΟΝΟΣ ΝΙΚΗΣΕ ΠΑΛΙ

Όταν με σκέφτεσαι το νιώθω
όταν σου λείπω μου μιλάς
στην αγκαλιά σου με ζητάς
όμως μακριά μου θες να μένεις.
Ξέρεις τι θέλω, τι αγαπάω
τα χρώματα, τις μουσικές
τον πυρετό μου εσύ τον καις
κι όμως μακριά μου επιμένεις.

Κι όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
εσύ θα σκύψεις το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
πριν φύγεις για άλλη μια φορά
θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι.

Μισή ζωή μισή χαρά
δεν την μπορώ δεν την αντέχω
καλύτερα να μην σε έχω
παρά μαζί και χωριστά.
Ντροπή δεν είναι να φοβάσαι
ντροπή δεν είναι να πονάς
όμως μ' αυτόν που αγαπάς
είναι ευλογία να ξυπνάς
είναι ευτυχία να κοιμάσαι.

Όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
ΜΗΝ σκύψεις άλλο το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
έστω για μόνο μια φορά
μην πεις ο πόνος νίκησε πάλι.

Δεν μπορω να βρω λεξεις για να εκφρασω ο,τι νιωθω...
Τα λενε ολα οι στιχοι...
Μια ζωη ο πονος μας νικουσε...
Εμεις ποτε δεν τον νικησαμε...
Ανισος ο αγωνας μικρε μου κι εμεις τοσο μικροι που ουτε μπορεσαμε να αγωνιστουμε με ολη μας τη δυναμη...
Ουτε με ολη μας τη θεληση...

"Μιση ζωη, μιση χαρα" κι εγω παλευω χρονια με αυτα...
Κρατας τα αλλα μισα...
Διψαω να σε δω, αλλα ακομα κι αν γινει αυτο δεν θα ξεδιψασω...
Γιατι δεν μου αρκουν πια οι τυπικες συναντησεις...
Δεν μου προσφερουν ουτε την αλλη μιση ζωη μου, ουτε την αλλη μιση χαρα μου...
Μη σου πω οτι αντι να μου προσφερουν,μου κλεβουν κιολας ο,τι εχει απομεινει...

Ο πονος και ο φοβος νικητες για ακομη μια φορα κι εμεις εχουμε φτασει στο σημειο να τους χειροκροταμε...
Συνηθισαμε πια να χανουμε...
Συνηθισαμε και να μην προσπαθουμε...............
Συνηθισαμε απλως και μονο να θελουμε...
Αρκουμαστε στα "θελω" μας...
Δεν επιδιωκουμε, δεν προχωραμε στο "μπορώ", φοβομαστε.........
Ας μην αφήσουμε τον πονο να νικησει, εστω για μια φορα...
Ισως τοτε η ζωη και η χαρα βρουν τα αλλα τους μισα...
Κι ας ειναι μονο για μια φορά...............


boomp3.com

"ΖΩΗ..."

Τα ονειρα ειναι ενα σκαλι πιο πανω απο εμας...
Ή πρεπει να κοπιασουμε για να το ανεβουμε ή καποιος μας ανεβαζει χωρις να το καταλαβουμε...

Εχω κανει ονειρα, τα εχω γιορτασει, τα εχω μισησει, τα εχω πιστεψει και τα εχω κρυψει...
Τα τελευταια χρονια δηλωνω οτι αρνουμαι να ονειρευτω... Εχω μετονομασει τα ονειρα σε στοχους. Ο στοχος σε παραπεμπει σε κατι επιτευξιμο, ενω τα ονειρα σε κατι απραγματοποιητο...

Δεν ξερω κατα ποσο εχω κανει πραξη την θεωρια μου...
Η αληθεια ειναι οτι λεω πως δεν κανω ονειρα γιατι φοβαμαι...
Φοβαμαι να ονειρευτω κι ομως το κανω... Πολλες φορες ουτε καν το αντιλαμβανομαι...
Φοβαμαι την ενδεχομενη απογοητευση μου σε περιπτωση που δεν πραγματοποιηθει...
Νομιζω ομως οτι ειμαι πολυ αχαριστη γιατι στο παρελθον εχει πραγματοποιηθει ονειρο που φανταζε πολυ μακρινο! Το κακο ομως ειναι οτι κραταμε παντα τα αρνητικα και οχι τα θετικα. Εχω κολλησει στη λυπη που απορρεει απο το απραγματοποιητο ονειρο και οχι στη χαρα που απορρεει απο το πραγματοποιημενο!

Τις τελευταιες μερες τα ονειρα-στοχοι μου δρομολογουνται κι εγω εχω τρομαξει! Αφηνα τα δυσκολα για το μελλον, κρυβομουν στην ασφαλεια του παροντος κι ομως αυτα εμφανιστηκαν απ'το πουθενα και με προβληματισαν ομορφα!
Δεν μπαινω στη διαδικασια να αντιληφθώ τι συμβαινει! Αφηνω τον χρονο να μου δειξει τις αλλαγες! Εγω απλως επιδιωκω δειλα...!

Για ενα πραγμα στενοχωριεμαι μονο: δεν μπορω να μοιραστω μαζι σου την χαρα μου...
Δεν εισαι κοντα μου για να μου πεις ΣΥΝΕΧΙΣΕ, και πιστεψε με το εχω πραγματικα αναγκη. Τα λογια σου μετρανε, ειναι πηγη δυναμης, πηγη κινητρων...

Οσο για την αρνηση που ειχα απεναντι στα ονειρα, εχεις βαλει το χερακι σου κι εσυ... Η απουσια σου μου στοιχισε πολλα... Εχασα κατι απο την παιδικοτητα μου, κατι απο την ηρεμια μου, κατι απ΄την ελπιδα μου και παει λεγoντας...

Η αληθεια ειναι ομως οτι απο την ιδια απουσια κερδισα επισης πολλα!
Ποτε δεν περιμενα οτι θα εφτανε η στιγμη που θα εβλεπα τα οφελη των "σκληρων" γεγονοτων που βιωσα... Χαρη σε 'σενα και εξ αιτιας σου εγιναν ολα!

Κι ομως αυτη ειναι η ομορφια της ζωης! Διαρκως μαθαινεις! Μια στιγμη αρκει για να αλλαξουν ολα, να μεταμορφωθουν!

Δηλωνω ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ! Αγαπω τις δυσκολιες μου, αγαπω τα προβληματα μου, αγαπω τις χαρες μου, ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ!!! (Ακομα κι αν υπαρχεις κι εσυ καπου σ'αυτα...!)

ΖΩΗ

Ζωή, Ζωή σ' αγαπώ τόσο πολύ
γιατί νόημα δεν έχεις
κι ας ψάχνω ο έξυπνος χρόνια να βρω το κλειδί σου.
Σ' ακολουθώ σαν του ανέμου το ουρλιαχτό
και κυλιέμαι μαζί σου
σε κλείνω στις χούφτες μου πριν οι θεωρίες σε σκορπίσουν.

Όσο διαρκούν οι στιγμές,
διαρκείς φευγάτη κι εσύ σαν τον κλέφτη,
σε καμία ιδέα δε χωράς
και ο κάθε Θεός τόσο στενός σου πέφτει.

Ζωή, Ζωή στα παιχνίδια σου η αρχή
και το τέλος του κάθε φανατισμού
που με καίει με τρώει και με σώνει.
Στων φίλων μου τις ανάσες ακουμπώ
κι είναι μάλλινο ρούχο η χαρά τους
για να μην κρυώνω καθώς ξημερώνει.

Δυο χιλιάδες κρύσταλλα εγώ
και όσο μ' αγαπάς μια κλωστή με κρατάει
οι διαφορές μας βροχή
κοίτα στις σταγόνες της πως ο έρωτας μας κυλάει.

Ζωή, Ζωή σε μισώ τόσο πολύ
γιατί ασήκωτη γέρνεις στην πλάτη μου
ενώ μπρος στα μάτια μου μοιάζεις με στάχτη.
Ζωή γλυκιά να σου δώσω μια σπρωξιά
στο κενό μου να πέσεις
μα πως μετανιώνω σαν φτάνεις γυμνή εκεί στην άκρη.

Θέλω να σε πάρω αγκαλιά,
ψέματα καινούργια να εφεύρω πάλι
και σε μια γωνιά εγώ κι εσύ
σαν δυο κολλητοί να πιούμε απ' το ίδιο μπουκάλι...

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ

"ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΩ..."

Επικεντρωνομαστε στο παρελθον. Σ'ενα παρελθον που βρισκεται πολυ πισω μας.
Ξεχναμε το τώρα, αν και ειναι το μονο που υπαρχει...
Ελπιζουμε για το αυριο, ενα αυριο που δεν εχουμε ιδεα τί μορφη θα εχει...
Μεγαλο λαθος...

Ό,τι περασε, δεν ξαναερχεται...
Εφυγε για παντα...
Αφησε ενα βαρος, αλλα μερικες φορες το εχουμε αναγκη...
Παντα ομως, πλην του βαρους, μενουν και τα καλα, τα ευχαριστα...

Μεγαλωνουμε... Οσο μεγαλωνουμε πληθαινουν και οι αναμνησεις...
Καθε στιγμη και μια νεα γνωση, μια καινουρια εμπειρια...
Γιατι να μην προσηλωνομαστε στα νεα δεδομενα;
Γιατι προσπαθουμενα δουμε το παρελθον απο 1000 οπτικες γωνιες; Ό,τι ηταν να μας δωσει, μας το εδωσε... Δεν εχει πια σημασια...

Ίσως τελικα να μη μου εδωσες τιποτα εσυ μικρε μου... Όλα μου τα εδωσε η παρουσια σου... Αποτελεσες αφορμη για να βρω πολλα, να πεταξω ακομα περισσοτερα, να δημιουργησω και να χτισω απο την αρχη τον εαυτο μου... Έναν εαυτο πιο ακεραιο.. 'Ισως για καποια πραγματα να υπηρχε η προδιαθεση κι εσυ ηρθες να την αφυπνισεις και να με οδηγησεις στην καλλιεργεια της...

Δεν υπαρχεις πια στη ζωη μου... ΕΓΩ σε κρατω μεσα μου, εκουσια, γιατι αποτελεις την εμπνευση μου... Με δικη μου πρωτοβουλια αφαιρειται το σεντονι που καλυπτει καποια "θελω", τα οποια υπηρξαν ισχυρα κατα το παρελθον, αλλα τωρα πια εχουν αποδυναμωθει... ΕΓΩ ελεγχω την "παρουσια" σου στη ζωη μου και οποτε επιθυμω την μετατρεπω σε "απουσια". Εσυ δεν εισαι πουθενα τον τελευταιο χρονο...

Ενας μονοδρομος ησουν, επρεπε να τον διαβω, δεν ειχα αλλη επιλογη... Το εδαφος ηταν δυσβατο, ματωσαν τα ποδια μου... Και η ψυχη μου... Σκληραγωγηθηκα... Ανηφορα ησουν που οδηγουσε στο γκρεμο... Οι επιλογες που ειχα ηταν λιγες. Να γυρισω πισω ή να πεσω στο γκρεμο... Προτιμησα το δευτερο. Βουτηξα στο κενο γελωντας και με ανοιχτα τα ματια. Φοβομουν αλλα την χαρηκα την πτωση μου, την απολαυσα... Δεν πεθανα ομως! Ανοιξαν τα φτερα της ψυχης μου και το περιεργο ειναι οτι αγνοουσα την υπαρξη τους. Σωθηκα εν τελει! Κι εχω να θυμαμαι πολλα απο τη βουτια μου...

Βρηκα τη δυναμη μου και δεν με ενοχλει που ξερω οτι συνεβαλες στην ευρεση της... Όλα γινονται για καποιο σκοπο... Και παντα, μα παντα ωφελουμαστε, βγαινουμε κερδισμενοι! Κι ας κυνηγαμε τον εαυτο μας...Ξερει πού μας οδηγει...!


ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΩ

Λατρεύω ό,τι μ' αρρωσταίνει
ό,τι προδόθηκε μα ο τσαμπουκάς του επιμένει.
Ν' αρπάζεται απ' τη φωνή μου
γι' αυτό και τραγουδάω για να γιατρευτώ.

Ό,τι αγάπησα με σπρώχνει
να ξεχάσω ότι μισώ
Είμαι αυτό που κυνηγάω
κι ας μην αρπάζω ό,τι αγαπώ.

Όσα μου πήρες μαγκιά σου
μακάρι να 'χα κι άλλα για ν' αφήσω στην ποδιά σου.
Ν' άφηνα ότι μου λείπει
και να 'ρθω πάλι κάποια μέρα να το βρω.

Ότι αγάπησα με σπρωχνει
να ξεχάσω ότι μισώ
Είμαι αυτό που κυνηγάω
κι ας μην αρπάζω ό,τι αγαπώ.


Να 'μουνα χρώμα ή χαλίκι
να 'μουν για λίγο της ψυχής σου χαρτζιλίκι
Απάνω μου να ακουμπούσες
το κουρασμένο σου το βλέμμα σαν ευχή.

ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ

"Α Υ Τ Η Η Φ Ι Λ Ι Α . . ."

(Αφιερωμένο στην καλυτερη μου φιλη)

Μετραμε πλεον αρκετα χρονια φιλιας... Δεν ξερω απο πού να αρχισω και που να τελειωσω... Ημασταν εξι χρονια γειτονισσες (διπλανα μπαλκονια) και ομως ποτε δεν καναμε παρεα... Πεντε χρονια στο ιδιο σχολειο και παρ'όλα αυτά δεν ανταλλαζαμε και πολλες κουβεντες. Η αληθεια ειναι οτι δεν σε συμπαθουσα ιδιαιτερα (παραξενιες μιας μικρης σκορπινας...!). Εναν σεπτεμβρη ηρθες κι εσυ, μαζι με τον μεγαλο ερωτα, στον ιδιο χωρο αλλα με διαφορετικο βεβαια ρολο. (Όταν η πρωτοπλαστη ανακαλυψε την "λιθινη εποχη"->λιγοι θα το καταλαβουν, αλλα πιστεψτε με εχει νοημα)!

Απο φιλιες ημουν λιγο -πολυ απογοητευμενη. Η εσωστρεφεια και η δυσπιστια συγκυβερνουσαν τον εαυτο μου... Ηρθες την καταλληλοτερη στιγμη στη ζωη μου! Zησαμε μαζι το σημειο της μεταβασης απο την εφηβικη ηλικια στην πιο ωριμη... Εγω ζουσα τον πρωτο μου ερωτα... Μπορουσες να με καταλαβεις, μα πανω απο ολα ΘΕΛΗΣΕΣ να με καταλαβεις... Περιεργες οι συνθηκες γενικοτερα, ασυνηθιστες... Ολα εγιναν γρηγορα και μαγικα! Η καθημερινοτητες μας ακολουθησαν τον ιδιο δρομο, χερι-χερι...

Εκανες κατι πολυ σημαντικο για το οποιο θα σε ευγνωμονω εφ'ορου ζωης: ΜΕ ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΕΣ...!!! Εκρυβες και κρυβεις μεσα σου ενα παιδι... Αυτο λοιπον το παιδι αποτελεσε αντιδοτο στη δικη μου σοβαροφανεια. Εβγαλες το παιδι απο μεσα μου, το παιδι που ειχε αναγκη να παιξει, να γελασει, να κοροϊδεψει! Μονο εσυ ειχες την ικανοτητα να καταφερεις κατι τετοιο. Όντας αρωγος και θερμος υποστηρικτης της τρελας καταπραϋνες αυτο που ζουσα και με βοηθούσες να το δω πιο χαλαρα, να το απολαυσω...
Καπου εκει εκανε την εμφανιση του κι ενα προβλημα υγειας του πατερα μου... Hσουν κοντα μου, η αγκαλια σου ηταν ανοιχτη και η συμπαρασταση σου πραγματικα πολυτιμη...
"Σ'ευχαριστω που με εχεις μαθει διχως φοβο να πετω, σαν ενα αδεσποτο παραξενο θλιμμενο αερικο, μ'ένα τραγουδι μου τα συννεφα θα διωξω στο λεπτο για να γεμισει ο ουρανος σου σ'αγαπώ!" ...

Μετα απο εναν χρονο για 'μενα ηρθαν τα "δυσκολα"... Εφτασε η περιοδος που αρχισα να χανω τον εαυτο μου μιας και ζουσα κατι αρκετα επιπονο... ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ... Αντεξες την αλλαγη μου, αντεξες τα ξεσπασματα μου ("τα ακουγες" εσυ χωρις να φταις), με ειδες να κλεινομαι στον εαυτο μου κι ομως δεν εφυγες ουτε στιγμη απο το πλευρο μου... Η δυσκολη αυτη περιοδος ειχε σαν αποτελεσμα να παρω μια αποφαση που ηταν θεωρητικα για το καλο μου: αποφασισα να φυγω απο την Αθηνα γιατι επρεπε να βρω κατι που ειχα χασει... Τον εαυτο μου... Τα ειχα ολα στην αθηνα, ολα εκτος απο εμένα, ετσι οι καταστασεις επεβαλαν μια αποχωρηση.
Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο δυσκολη ηταν αυτη η αποφαση για μενα, επρεπε ομως να γινει. Το κλαμα σου ακομα με παγωνει... Κι ας εχουν περασει χρονια. Ειναι δυσκολο να καταλαβει καποιος πώς βιώσαμε αυτην την απομακρυνση. Χαναμε κι οι δυο κατι πολυ σημαντικο. Ισως για μενα να ηταν λιγο πιο ελαφρυ γιατι θα ερχομουν σε επαφη με νεα δεδομενα και θα επικεντρωνομουν στο πώς θα χτισω τη νεα μου ζωη. Παρ'ολα αυτα δεν ηταν τοσο ευκολο... Εσυ το εξωτερικευες, ενω εγω το κρατουσα μεσα μου...

Η αποσταση ομως επιτελεσε εργο: χαρη σ'αυτην εκτιμησα πολλα απ'οσα θεωρουσα σιγουρα... Εκει που βουλιαζα στη μοναξια μου ακομα και οταν "εκανα παρεα" με τις συμβατικες μου φιλες, εκει χτυπουσε το τηλεφωνο και ησουν εσυ... Με εκανες να γελαω, με εκανες να αναλογιζομαι τα θετικα αυτης της φυγης και για αλλη μια φορα με στηριζες. Την στιγμη που νοσταλγουσα την Αθήνα μου υπενθυμιζες ποσο προσοδοφορα και εποικοδομητικη ηταν η αποφαση μου. Ποσο δυσκολο μπορουσε να ειναι κατι τετοιο για ΄σενα... Με γεμιζες δυναμη... Ο τονος της φωνης σου σε προδιδε που και που...
Και πως ειναι δυνατον να ξεχασω την πρωτη φορα που ηρθα στην Αθήνα χωρις να το ξερεις... Βουβο κλαμα απο τη συγκινηση μολις με ειδες. Καμια λεξη, μονο δακρυα... Τί πιο αληθινο;;; Δεν θα διαγραφει ποτε αυτη η εικονα απο την μνημη μου...

Εξι μηνες διηρκεσε η φυγη μου, παρ'ολο που επεμενα οτι θα κρατησει τεσσερα χρονια...! Δεν αντεξα και ετσι επεστρεψα. Τοτε ηταν που θεσαμε για μια ακομη φορα νεα θεμελια αμφοτερωθεν...

Οι περιοδοι που ακολουθησαν ηταν λιγο περιεργες... Περιειχαν αρκετους τσακωμους που καποιες φορες με εκαναν να πιστεψω οτι σημαιναν το τελος αυτης της φιλιας... Ευτυχως δεν εγινε κατι τετοιο. Βιωσαμε αυτο που λεμε: μια κρυο, μια ζεστη. Μεσα στο προγραμμα ηταν κι αυτα. Αυτοι οι τσακωμοι σε βοηθουν να εκτιμας αυτο που εχεις. Επισφραγιζουν φιλιες...

Νομιζω οτι η χειροτερη φαση που περασαμε ηταν η περσινη. Δεν ημασταν τσακωμενες, απλως δεν καναμε παρεα. Ειχαμε τα "τυπικα". Λαθη και των δυο... Αλλα οπως εχει αποδειχτει, οσο κι αν προσπαθησαν "καποιοι" να μας απομακρυνουν, απετυχαν! Έτσι ειναι...

Εχουμε πληθωρα στιγμων να θυμομαστε, κυριως ευχαριστων... Αποτελεσαμε αξεπεραστο διδυμο στην τριτη λυκειου, ειδαμε πώς ειναι να φτανεις στον πατο και συνειδητοποιησαμε ποση σημασια εχει να υπαρχει ενα χερι διπλα σου για να κρατησεις...

Σε εχω ταλαιπωρησει πολλες φορες, το ξερω... Ειμαι στραβοξυλο! Εχω πολλα να θυμαμαι και να σε ευχαριστω για αυτα... Ποιος αλλος θα καθοταν με τις ωρες μες στο κρυο μαζι μου μονο και μονο για να πραγματοποιησω μια τρελα μου...; Ποιος θα ερχοταν μαζι μου τοσες φορες να μου κανει παρεα κατα την διαρκεια της αναμονης και να φυλαει τσιλιες; Αν και περυσι οπως προειπα, καναμε ενα διαλειμμα, ησουν διπλα μου τον απριλη που αντιμετωπισα εναν θανατο... Πολλα δεν ησουν υποχρεωμενη να κανεις για ΄μενα, αλλα τα εκανες... Χιλια ευχαριστω δεν φτανουν...

Εμεις οι δυο δεσαμε, ετσι απλα... Λιγοι μπορουν πραγματικα να μας "πιασουν", να μας καταλαβουν... Μπορει να φταιει το κοινο μας χιουμορ! Εχουμε γελασει πολυ και συνεχιζουμε να γελαμε! Αυτο ειναι βασικο! Η τρελα κυριαρχει! Μας καθοδηγει! Διδασκομαστε καθημερινα! Ξεχνιουνται οι αναζητησεις για το "θελώπρεπο" που διηρκεσαν ενα ολοκληρο καλοκαιρι; Μεχρι και θεμα στην ταξη ειχε γινει!

Επιβιωσαμε! Η φιλια μας επιβιωσε! Το γεγονος οτι ζησαμε μαζι αυτην την μεταβατικη περιοδο κατα την οποια μεγαλωνεις αποτομα και δεν αποχωριστηκαμε, σημαινει πολλα... Και οι δυο αλλαξαμε, αλλα δεχτηκαμε η μια τις αλλαγες της αλλης...

Ενα πραγμα καταλαβα ολα αυτα τα χρονια:
ΦΙΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ... ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ...
Κι εμείς το καταφέραμε...!

Το παρακατω τραγουδι σε στιχους του Παρασκευά Καρασούλου και μουσικη του Γιώργου Ανδρέου, αποδιδει τη σημασια της κοινης μας πορειας, της δικης μας φιλιας...:


Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Τ' αστέρια που μετρήσαμε να πέφτουνε στη γη
Είναι οι μύθοι που είδαμε να σβήνουν στο σκοτάδι
Χρόνια πορείες παράλληλες που ζήσαμε μαζί
Σαν στρατιωτάκια τα 'στησε η νύχτα στο σημάδι.

Όλα αλλιώς περπάτησαν, ποιος να το φανταστεί;
Δίχως σενάριο τελικά το έργο αυτού του κόσμου
Κι όσοι σκηνοθετήσαμε μιαν άλλη του εκδοχή
Ο χρόνος μας παράτησε στα απόμερα του δρόμου.

Σ' ένα ταξίδι αδιάκοπο ο κόσμος προχωρά
Σαν καραβάνια τα όνειρα την έρημο διασχίζουν
Αδύναμα κι ευάλωτα στου χρόνου τη φθορά
Μόνο τα αισθήματα μπορούν βυθούς να καθρεπτίζουν.

Η μόνη αλήθεια που ένιωσα ν' αντέχει στη βροχή
Αυτή η φιλία, που άπλωσε και γέμισε τα χρόνια
Αυτός ο μύθος που έντυσε των δύο μας την ζωή
Σαν άνοιξη που σώσαμε στον πιο βαρύ χειμώνα.

ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

--------------------------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ Αν εχει καποιος αυτο το τραγουδι παρακαλώ ας μου στειλει ενα e-mail (prwtoplasti@yahoo.gr) ή ας με προσθέσει στις επαφές του στο messenger (prwtoplasti@hotmail.com). Έχω αναγκη να το βρω!

"ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ..."

Γιατι αγαπάμε παντα αυτο που μας ποναει και γιατι μας ποναει παντα αυτο που αγαπαμε;
Ουτε καν θυμαμαι την ζωη μου πριν σε αγαπησω. Δεν ειχε τιποτα το ιδιαιτερο... Μια απλη ζωη... Μεχρι που ηρθες... Ολα αλλαξαν, ολα ομως... Πρωτα απ'ολα αλλαξα εγω...
Εφερες τα χρωματα, λιγο χλωμα βεβαια, αλλα αλλαξαν το φοντο της καθημερινοτητας μου. Η στιγμη απεκτησε ουσια. "Ήσουν" στη ζωη μου, και μονο αυτο ηταν ο καλυτερος λογος για να προσεχω τον εαυτο μου, για να με αγαπαω... Τι ομορφο που ειναι να ξυπνας το πρωι και να χαμογελας μονο και μονο επειδη ξερεις οτι σε μερικες ωρες θα δεις τον ανθρωπο που αγαπας... Τι ομορφο που ειναι να σπας τις απολυτοτητες σου και να χαιρεσαι γι' αυτο...

Ησουν η προσωποποιηση τς αντιφασης: άλλο ηθελες να φανει οτι ησουν, αλλο φαινοταν και τελικα αλλο ησουν. Δεν με ενοχλησε ποτε αυτο που προσπαθουσες να βγαλεις προς τα εξω. Δεν με ενοιαζε τι ηθελες να δειξεις...
Δεν χρειαζονταν ψεματα για να ανεβεις στην υποληψη μου. Με το που ηρθες κατελαβες την πρωτη θεση, ανεβηκες στο βαθρο και δεν απεκτησες ποτε ανταγωνιστες. Αποτελουσες το κινητρο μου, αγαπησα πραγματα που μου περνουσαν αδιαφορα μεχρι τοτε μονο και μονο επειδη υπηρχες κι εσυ αναμεσα τους. Ησουν αφορμη να βαζω στοχους και κινητρο για να τους πετυχαινω. Μεχρι που οι συγκυριες μας επαιξαν ενα περιεργο παιχνιδι: ηρθε η στιγμη που οι σκληρες αληθειες ζηλεψαν την θεση που ειχες καταλαβει και προσπαθησαν να σε αποτραβηξουν, να σε ριξουν απο το βαθρο. Με νυχια και με δοντια σε κρατησα εκει ψηλα, οχι γιατι το αξιζες, γι'αυτο δεν ειμαι ακομα σιγουρη, αλλα γιατι αν γκρεμιζοσουν εσυ, θα γκρεμιζομουν ολοκληρη.

Ειχα αναγκη απο στηριξη, αλλα μονο εγω μπορουσα να με στηριξω. Επρεπε να στηριξω επαξια τα δυο μου προσωπεια: το ενα του "φαινεσθαι" και το αλλο του "ειναι". Οφειλα να δειχνω οτι ειμαι καλα. Εκλαιγα με ωραριο. Ηταν φριχτο. Παλευα με τον ιδιο μου τον εαυτο. Το πιο δυσκολο ομως ηταν το "ειναι". Αυτο ηταν που δεν μπορουσε να γινει αποδεκτο. Ηθελα πολυ χρονο για να συνειδητοποιησω οσα συνεβησαν απο τη μια στιγμη στην αλλη. Επρεπε να αποδεχτω αληθειες που μου ηταν αδυνατον να πιστεψω οτι ισχυαν. Κι εσυ δεν με βοηθουσες. Ειχες φυγει, αλλά μόνο με το ενα σου ποδι. Το αλλο πατουσε γερα στη μερια μου. Αυτο τα δυσκολευε ολα.

Πεντε χρονια μετα και ακομα δεν ειμαι σιγουρη αν οι αληθειες εχουν γινει 100% αποδεκτες. Ωρες ωρες τις ξεχναω, ωρες ωρες κανω πως τις ξεχναω... Με παγωνουν... Ακομα.

Θελω να σε εκπνευσω. Να βγεις απο μεσα μου. Θελω να απελευθερωθω.
Ομως δεν γινεται. Θα μεινεις για παντα κρυμμενος μεσα μου. Με τον καιρο οι εμφανισεις σου θα λιγοστευουν, θα χανουν την ενταση τους, θα ξεθωριαζουν. Ομως θα παραμεινεις μεσα μου... Εισαι ενα κομματι μου... Απο τα πιο μεγαλα... Ίσως το μεγαλυτερο.

Οσο κι αν θελω να σε αποβαλω, με φοβιζει η ιδεα του να ζησω μια ζωη που δεν θα υπαρχεις καπου κι εσυ, εστω σαν μια αναμνηση. Όλα θα χασουν την αξια τους αν αφαιρεθει η πιο μελωδικη νοτα του τραγουδιου μου... Η πιο μελωδικη και ταυτοχρονα η πιο θλιμμενη, θλιβερη, επιπονη και ομορφη μαζι...
Φοβαμαι αν καποτε δεν θα υπαρχεις. Χωρις εσενα θα νεκρωσουν ολα. Θα ειναι μικρα και ασημαντα. Τιποτα δεν θα εχει αξια... Γι' αυτό θέλω να γυρισεις... Για να μην ζησω μια ζωη απο την οποια παντα θα λειπει κατι...


Να 'ρθεις όπως θα 'ρθουν τα χελιδόνια

Τι και αν με πίκρανες πολύ
μέσα μου η αγάπη ζωντανή
είναι για σένα όπως τότε που σε είχα.
Κατάρα αν είσαι ή προσευχή
ή κάποιας θάλασσας ακτή
ή κάποια μοίρα που με μάγεψε στα αλήθεια.

Σε μυρίζω στον αέρα του χειμώνα
με χαιδεύεις όταν γίνεσαι βροχή.
Να γυρίσεις σαν θα 'ρθουν τα χελιδόνια
και της άνοιξης να πάρεις τη μορφή.

Μα λεν συνέχεια οι παλιοί
πως αν ραγίσει το γυαλί
σβήνει η αγάπη και η θλίψη καίει τα στήθια.
Κι αν βρεί ο χρόνος γιατρικό
και πεις ξανά το σ' αγαπώ
ψέμα αν είναι δεν θα ξέρεις η αλήθεια.

ΠΥΞ ΛΑΞ

ΜΝΗΜΕΣ...

Όλα ασπρα εξω... Πολύ κρυο... Οι μνημες εστησαν χορο και γελανε... Γελανε μαζι μου... Γελανε γιατι φοβαμαι να τις αντικρυσω... Κλεινω τα ματια μου να μην τις δω αλλα τα γελια τους μου τρυπουν τα αυτια... Ευτυχισμενες οι μνημες... Εχουν υπαρξει χαρουμενες... Δεν ξερω ποιες μνημες με τρομαζουν περισσοτερο: οι ευχαριστες ή οι δυσαρεστες... Τί ποναει τελικα περισσοτερο; Το οτι εχεις υπαρξει ευτυχισμενος ή το οτι εχεις υπαρξει δυστυχισμενος;;;

Στην πρωτη περιπτωση ζηλευεις . Ζηλευεις τον ιδιο σου τον εαυτο. Συγκρινεις τις ευχαριστες στιγμες του παρελθοντος με τις αδιαφορες του παροντος. Στη δευτερη περιπτωση τρεμεις σκεπτομενος τις στιγμες του ζωντανου "θανατου" σου... Κι ας εχουν περασει, πονουν ακομα... Οχι τοσο πολυ, αλλα πονουν...

Δεν ξεχνιεται τιποτα τελικα... Ό,τι εχει υπαρξει μια φορα, δεν παυει ποτε να υπαρχει.
Και ολα ζουν μεσα μου. Όλα βιωνουν και αναβιωνουν στη σιωπη μου. Αυτη που τωρα πια κανεις δεν μπορει να διαβασει, κανεις δεν μπορει να ακουσει. Εσυ μπορουσες μικρε μου, παλια ομως...

Το χαμογελο ειναι ενα στολιδι. Στολιζει ψευτικα τη θλιψη. Και οι αποπειρες για μια πορεια με διαφορετικο πρωταγωνιστη και διαφορετικο προορισμο ειναι αποτυχημενες εξ αρχης. Οταν λειπεις εσυ η διαδρομη χανει το νοημα της. Ο προορισμος μου ειναι παγερα αδιαφορος...

Γιατι παντα να συγκρινουμε;;; Γιατι να υποβαλλουμε τους εαυτους μας σε αυτην την διαδικασια; Αφου εμεις παντα βγαινουμε χαμενοι. Γιατι δεν γιατρευονται ποτε οι μεγαλοι ερωτες; Γιατι ζουν μεσα μας; Γιατι τους βρισκουμε μονο μια φορα; Γιατι δεν κρατιουνται για παντα ζωντανοι;

Κουβαλαω μεσα μου ενα νεκρο σωμα, εναν νεκρο ερωτα που πεθανε απο φοβο. Θα μπορουσε να αναστηθει και να ζησει σε πιο γερες βασεις αλλα του λειπει η τολμη. Δισταζει να ξαναγεννηθει. Εγω μονη μου δεν μπορω ουτε να τον απομακρυνω ουτε να τον αναστησω. Χρειαζομαι εσενα να με βοηθησεις...

Με γεμισες... Μα με αδειασες... 'Ηρθες να μου δείξεις τι θα πει ευτυχια αλλά εφυγες και μου στερησες την ευκαιρια να την ζησω. Απλως την αντικρυσα, την ακουμπησα και μετα χαθηκε... Χαθηκε μαζι με 'σενα. Τί νόημα εχει μικρε μου απλως να την κρατας στα χερια σου; Η ευτυχια θελει να την μοιραζεσαι, ετσι βιωνεται.

Σε ψαχνω... Δεν σε βρισκω γυρω μου, μονο τα σημαδια σου υπαρχουν... Παντου... Θελω να σε δω... Θελω να κανω μια βουτια στα ματια σου, να ξαναζησω λιγες στιγμες ευτυχιας, κι ας την ξαναχασω, κι ας μην την ξαναβρω, θελω για λιγο μονο να σε δω. Αφου οπου εισαι εσυ ειναι κι αυτη. Εχεις απαγαγει την ευτυχια μου. Θελω να συναντηθουμε, να βυθιστουμε στο τιποτα,
σε ενα ΤΙΠΟΤΑ που για εμας ειναι ΟΛΑ.........


Μικρή πτητική θεολογία

Είναι που τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια
αποδημήσαν στ' ουρανού τη μέσα γειτονιά.
Τώρα ο χειμώνας θα κρατήσει χίλια χρόνια
μέχρι στης άνοιξης να λιώσει τη φωλιά.

Μέχρι η ανάσα σου να γίνει περιστέρι
μέχρι να ανοίξει η αγκαλιά σου σαν φτερό
θα είμαι ένα σύννεφο κι εξατμισμένο αστέρι
βουνό εξόριστο στον άδειο ουρανό.

Κάπου μακρυά είναι τ' αλλού, το πουθενά.
Κάπου προς τα εδώ το τίποτα θα ζήσω.

Κι αν ούτε σπέρνουνε τ' αηδόνια, ούτε θερίζουν
είναι που στέκονται στο πιο ψηλό κλαδί
και μεταφράζουν την εικόνα που αντικρίζουν
σε δέντρο που είδε το Θεό και κελαηδεί.

Δε σε πιστεύω πια, δε σε πιστεύω ακόμη
μ'έχει κουράσει της αλήθειας σου το φως.
Λίγη σκιά να βρω, στα μάτια λίγη σκόνη
το παραμύθι μου να ζήσω ο φτωχός.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

"ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ"

Πριν έναν χρονο ακριβως, τετοιες μερες, ερωτευτηκα για δευτερη φορα! Ερωτας που κρατησε λιγο αλλα με διδαξε πολλα και κυριως με δρομολογησε... Πιστεψα οτι ειχε ερθει το τελος του μεγαλου μου (και πρωτου μου) ερωτα. Τα χρωματα εκαναν για δευτερη φορα εμφανη την παρουσια τους! Η καρδια ξαναχτυπησε γοργα! Η σκεψη μου επαψε να μονοπωλειται, αλλαξε πρωταγωνιστη! Όποτε κατευθυνοταν στον πρωην πρωταγωνιστη με χτυπουσαν απανωτα κυματα θυμου! Όλα αυτα ομως, διηρκεσαν λιγο (καλως ή κακώς)...

Σήμερα, εναν χρονο μετα, προσπαθωντας να βαλω σε μια σειρα οσα εχουν συμβει καταληγω σε συμπερασματα που ειχαν βγει και πριν μερικα χρονια... Καμια αλλαγη επι της ουσιας. Πολλα βηματα μπροστα, αυτο δεν το αρνουμαι, μονο που παρολο που εχω παει μπροστα κοιταζω διπλα μου και βλεπω παλι εσενα μικρε μου. Δεν εισαι πισω μου, δεν σε αφησα εκει, εισαι κοντα μου, μαζί μου, εκουσια ή ακουσια, δεν εχω ιδεα...

Δεν εχει φτασει το τελος. Δεν εχουμε παει εκει. Μπορει να κανουμε στροφες γυρω του, να εχουμε πλησιασει, να ειμαστε σε αποσταση αναπνοης, αλλα παρ' ολα αυτα δεν το αγγιζουμε. Ο αγωνας μας μονιμως παιρνει παραταση, το τερμα γεμιζει και αδειαζει αλλα δεν καταληγει πουθενα... Αγωνας αοριστου διαρκειας... Οσο για το σκορ, δεν εχει καμια σημασια. Αλλες φορες χανω, αλλες κερδιζω και αλλες ειμαστε ισοπαλοι. Ο αγωνας δεν τελειωνει, ετσι δεν υπαρχει νικητης...

"Τελος" στη αρχαια ελληνικη σημαινει σκοπος. Πιστευεις οτι εμεις εχουμε καποιο σκοπο; Αν ναι γιατι δεν προσπαθουμε να τον επιτυχουμε. Κι αν αποτυχουμε, δεν πειραζει, τουλαχιστον θα εχουμε προσπαθησει. Εμεις ομως δεν κανουμε τιποτα. Καθομαστε με δεμενα τα χερια και τα στοματα. Μονο τα ματια μας ειναι ανοιχτα, ετσι για να παιρνουμε λιγη ενεργεια καθως κοιταζουμε ο ενας τον αλλον... Ανημποροι να επιδιωξουμε... Απο προσπαθεια παιρνουμε και οι δυο (τωρα πια) μηδεν! Καποτε εγω ειχα ασσο! Εκανα καποιες προσπαθειες αλλα ηταν μηδαμινες. Ειχα να πω χιλια πραγματα και ελεγα ενα... Τωρα δεν λεω τιποτα... "Δεν λέω τίποτα μα νιώθω...", που λεει και η Μελινα Ασλανιδου...

...Με καταδιωκεις... Υπαρχεις γυρω μου... Εχεις αφησει τα σημαδια σου... Οι πληγες μου εχουν το ονομα σου... Δεν φευγεις. Ουτε απο μεσα μου, ουτε απο γυρω μου. "Ενοχη που δεν ξεπληρωσα ποτέ...".

Δεν υπαρχει τελος. Δεν θα υπαρξει ποτε. Θα παρατεινεται αιωνιως. Οσο θα υπαρχει ενα μυαλο που θα σκεφτεται και μια καρδια που εχει νιωσει, αλλο τοσο θα υπαρχεις κι εσυ. Γιατι το τελος μικρε μου δεν το βαζουν οι καταστασεις και τα γεγονοτα, το τελος το βαζει το μυαλο και η καρδια. Και αυτα τα δυο δεν ξεχνανε ποτε. Εκδικουνται εμας, τους "κατοχους" τους γιατι συνεχεια τα καταπιεζουμε, τα γεμιζουμε με "μη", με "οχι" και με "πρεπει". Αυτα ομως ειναι ελευθερα, κανουν ο,τι γουσταρουν χωρις να μας δωσουν λογαριασμο... Και φυσικα εμεις βγαινουμε χαμενοι και στερημενοι που δεν αφεθηκαμε. Που γιναμε "δημοσιοι υπαλληλοι" και απλως βολευτηκαμε στις θεσουλες μας και ξεχασαμε να ζουμε. Ξεχασαμε να στοχευουμε. Ονειρευομαστε δειλα και βαζουμε φραγμους στην πραγματωση. Αποχαυνωθηκαμε (το εχεις πει κι εσυ αυτο...). "Ξεβολεψου" και ελα να ταξιδεψουμε μαζι. Δεν σε κουρασαν τα νοερα και μοναχικα σου ταξιδια; Δεν εχεις καταλαβει ακομα οτι η προκληση δεν ειναι να κανεις ονειρα, αλλα να τα ζεις! Εσυ ομως οφειλεις πρωτα να μαθεις να ζεις και μετα να ζησεις τα ονειρα σου... Μην ξεχνας οτι τα συναισθηματα που καταπιεζονται, διογκωνονται.........

Πριν εναν χρονο πιστεψα οτι γλιτωσα απο τις αληθειες που με πετροβολουσαν... Ένα ευχαριστο διαλειμμα ηταν μονο...! Ετσι για να μου αποδειξει η ζωη οτι δεν γινεται να ζησω κατι τοσο δυνατο όσο ηταν η δικη μας ιστορια πανω απο μια φορα... Και φυσικα χαρη σ'αυτο το μικρο σε ενταση και διαρκεια διαλειμμα αντιληφθηκα ποσο ευτυχης ειμαι που οι δρομοι μας διασταυρωθηκαν......!


Ψυχές και σώματα

Στην προηγούμενη ζωή μου είχα φτάσει
να σ΄ αγαπήσω, να σε νιώσω, να σε βρω
κι ύστερα απ΄ αυτό μ΄ είχες καταδικάσει
ως την επόμενη ζωή να σ΄ αγαπώ.
Γι αυτό κι εγώ ξαναγεννήθηκα μικρό μου
τι σημασία έχει από ΄δω κι εμπρός
αν θα ΄σαι εσύ που θα ορίζεις τ΄ όνειρο μου
ή θα ΄ναι η μοίρα χωριστή του καθενός.

Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε
αλλάζουν ονόματα και πάλι απ΄ την αρχή

Η μοίρα τώρα από κοντά σου δε με παίρνει
τίποτα δε νικάει πια το παρελθόν
κι όλο μια άγνωστη φωνή με γυροφέρνει
μου λέει τα μάτια μη σηκώνεις απ΄ αυτόν.
Αυτός ο άνθρωπός θα σε καταδιώκει
σαν ενοχή που δεν ξεπλήρωσες ποτέ
κι αν στην επόμενη ζωή του πεις το όχι
πάλι μπροστά σου θα τον βρεις θέλεις δε θες.

Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε
αλλάζουν ονόματα και πάλι απ΄ την αρχή...

Χ.Αλεξίου

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ...

Υπαρχουν σκεψεις τις οποιες διαγραφω πριν ολοκληρωθουν...
Σκεψεις που μου παγωνουν το αιμα...
Ακινητοποιουν τα παντα μεσα μου...
Αλλαζουν πραγματικά όλα ή θελουμε να πιστευουμε οτι αλλαζουν???
Άλλο "εγω" ήμουν περυσι και άλλο "εγω" ειμαι τωρα.
Περυσι εψαχνα το καθε τι. Δεν αφηνα τιποτα διχως αναλυση.
Φετος εχω γινει "πολυασχολη", δεν εχω τον χρονο να αναλυσω... Ελεγα επι εναν χρονο σε ολους και στον εαυτο μου οτι δεν με απασχολει τι κανεις, πως εισαι, αν εισαι καλα... Και οντως δεν με απασχολουσε... Ή μαλλον δεν εμπαινα στη διαδικασια να καταλαβω αν με ενδιαφερει ή οχι η ζωή σου. Δεν ξερω τελικα ποσο καλο μας κανει να τα ψαχνουμε ολα. Μας αλλαζει τα δεδομενα. Αλλο θελουμε να ισχυει, αλλο πιστευουμε οτι ισχυει και τελικα τιποτα απο τα δυο δεν ισχυει.

Εχω μαθει να κρυβω και να κρυβομαι. Ψαχνω στους στιχους τα ανειπωτα συναισθηματα μου, ψαχνω να τα δω καπου γραμμενα γιατι εγω δεν θα τα πω ποτε ετσι οπως ειναι. Ποτε και σε κανεναν. Ουτε σε ΄σενα μικρε μου... Όχι γιατι δεν θελω, σε ΄σενα θελω, αλλα δεν ξερω αν μπορω... Εσυ τις αληθειες μου τις ηξερες πιο καλα απ' τον καθενα, τις διαβαζες στα ματια μου. Όλα τα διαβαζες, την χαρά, την ευχαριστηση, την αγαπη, τον φοβο, τον πονο (που ξεχειλιζε καποια περιοδο...)... Η σκεψη που δεν αντεχω να κανω ειναι μια: ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ "ΕΓΩ", Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ...
"Εσυ με ξερεις πιο πολυ απ'ολους στη ζωη μου, τα μαγικα ταξιδια μου τα εκανες κι εσυ..."
Ειχες εναν τροπο να μαγευεις τα παντα. Εδινες νοημα στα ανουσια, εκανες τις απλες στιγμες μεγαλεια, μεταμορφωνες τα δεδομενα σε πολυτελεια! Κι εγω εβλεπα στα ματια σου Ο,ΤΙ ακριβως χρειαζομουν για να ειμαι πληρης... Δεν μπορεσα ομως ποτε να το αποκτησω πραγματικα... Είδα την μορφή της πληροτητας αλλα οχι την μετουσιωση της σε πραξη... Υπηρχαν εμποδια... Βεβαια τα εφοδια που εχω αρκουν για να πλησιασω την πληροτητα. Ακομα κι αν την φτασω με καποιον αλλον τροπο, αν δεν υπαρχεις καπου κι εσυ, η πληροτητα θα ειναι κιβδηλη...

Μεσα στα μαυρα σου ματια εβρισκα το φως που χρειαζομουν και ταυτοχρονα το σκοταδι μεσα στο οποιο κρυβομουν... Πολυτιμα κι τα δυο... Ζουσαμε σε ενα μυστικο, τρεφομασταν απο αυτο, ηταν ο θησαυρος μας. Κι ακομα ειναι. Για πολλους δεν εχει αξια. Για εμας εχει. Μεσα απο αυτο το μυστικο γιναμε και οι δυο παιδια. Ψαχναμε απεγνωσμενα στιγμες μικρες που ομως θα ηταν δικες μας. Κανεις δεν θα μπορουσε να μπει, να μοιραστει ή και να κλέψει κατι απο αυτες. Ημασταν οι δυο μας... Φτιαξαμε τα δικα μας σκηνικα, παιξαμε τους δικους μας ρολους, υποδυθηκαμε αλλους... Αρκεστηκαμε στα λιγα ομως...

Η αληθεια μας κατεστρεψε... Μας ξεγυμνωσε... Η κασσετα που υπαγορευε το παραμυθι αρχισε να χαλαει... "Μασουσε τα λογια της...!" Δεν τελειωσε όμως... Όσο υπαρχουν οι ηρωες υπαρχει και η ιστορια... Καποια στιγμη πρεπει να ερθει το οριστικο τελος ή μια ομορφη συνέχεια... Λιγοτερο εμποδισμενη...

Τώρα που αντικρύζω πως μονο μαζι σου ειμαι "εγω", τώρα καταλαβαίνω ποσο ανάγκη έχω να ξαναγίνω "εγω"... Εστω και για λίγο...


ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.

Έλα λίγο μόνο για λίγο
μέσα μου σιωπή
μίλα μου εσύ
όλη μου η ζωή στα χέρια σου κλεισμένη.

Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.

Έλα λίγο μόνο για λίγο...


Ε.Βιτάλη

Π Ε Ι Σ Μ Α . . .

"Έντονη και παράλογη επιμονή σε ορισμένη γνώμη ή ενέργεια,
ισχυρογνωμοσύνη, γινάτι."


Έτσι ορίζεται στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό η λέξη "πείσμα". Σύμφωνα με τον ορισμό αυτόν, το πείσμα είναι κάτι παράλογο. Κατ' εμέ, το πείσμα είναι κάτι απόλυτα υγιές γιατί απλώς εκφράζει την ισχυρή θέληση...

Εχω στο ενεργητικο μου μεσα σε λιγες μερες ηδη δυο αποπειρες να σε συναντησω... Και οι δυο αποτυχημενες. Οσο κι αν θελω να σε δω, οσο κι αν κρινω οτι ειμαι ετοιμη να σε αντιμετωπισω μετα απο εναν χρονο απουσιας, υπαρχει κατι που δεν ξερω αν λεγεται Θεος, μοιρα, καρμα κλπ, παντως όπως και να αποκαλειται αρνειται να συμβαλει, αρνειται να με βοηθησει να σε δω... Στεκομαι κοντα στη δουλεια σου, ξερω την ωρα που σχολας ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ... Γ Ι Α Τ Ι ; ; ;

Δεν φαντάζεσαι ποσο δυσκολο μου ηταν να αποφασισω να σε δω. Η πραξη ειναι ακομα δυσκολοτερη. Επιχειρηση τρελας. Τα ποδια τρεμουν, η φωνη μετα δυσκολιας βγαινει, η καρδια βροντα, το μυαλο απουσιαζει... Το αγχος αυξάνεται καθως τα δευτερόλεπτα αγωνιζονται να προσπερασουν το ενα το αλλο... Τρεμω μην δω καποιον γνωστο και με ρωτησει "τι κανεις εδω;"... "Κι αμα δω κανεναν φιλο τρεμω μη με θυμηθει, πεθαμενες καλησπερες δεν γουσταρω να μου πει..." Και καθώς κυλά ο χρονος, καθως εχω μετρησει 10.000 τσιγάρα, τα φωτα της εταιρείας σβήνουν και μαζί σβήνουν και οι ελπιδες μου να σε δω... Κι εκεί που απελπίζονται οι ελπίδες, εκεί που η αναμονη δεν εχει λογο υπαρξης, εκει που παιρνω τον δρομο της επιστροφης δίχως θησαυρό στα χέρια, εκεί αρχίζει η ΦΘΟΡΑ...

Συνειδητοποιώ οτι κατι δεν παει καλα, οτι κατι δεν με θελει... Και δυο πραγματα ειναι δυνατο να συμβουν: πρωτον, να ταχθω με τη "δυναμη" που δεν θελει να σε δω, να αφεθω στα χερια της και να συνειδητοποιησω οτι αδικως παλευω, οτι δεν εχει νοημα, μαλλον δεν πρεπει να σε δω ή δεν είναι η σωστή στιγμη, να μην ξαναπροσπαθησω στο αμεσο μελλον και αργοτερα βλεπουμε... Το δευτερο που μπορει να συμβει ειναι να ΠΕΙΣΜΩΣΩ! Καλως ή κακώς αυτή την φορά έπαθα ακριβώς αυτό...

Μεχρι χθες η σκεψη μιας ενδεχομενης συναντησης μας συντροφευοταν απο την λεξη ΦΟΒΟΣ. Απο σημερα η ιδια σκεψη εχει συντροφια την λεξη ΠΟΘΟΣ.
Ο ποθος ως απορροια του πεισματος μπορει να ειναι καταστρεπτικος. Θα ανησυχουσα μικρε μου αν μεταξυ μας υπηρχε κατι που δεν ειναι καταστρεπτικο. Νομιζω οτι πλεον μαθαμε πως λειτουργουμε: καταστρεφομαστε και ξαναγεννιομαστε, ανανεωνουμε την καταστροφη μας ή την γέννηση μας, παντα στα ακρα κινουμασταν, ποτε μεση κατασταση, ποτε μετρια πραγματα, τα μετρια ειναι για τους μετριους, κι εμεις μετριοι δεν ειμαστε, ηλιθιοι ειμαστε γιατι κρεμομαστε απο τα ρουχα του φοβου χρονια τωρα.

Γιατι κι ο φοβος στο βαθος του περιεχει πεισμα. Αρνουμαστε να αποκτησουμε θαρρος, μας καθησυχαζει το γεγονος οτι φοβομαστε, εμμενουμε στην αδρανεια ανεξαρτητα απο το αν μας αρεσει ή οχι, τη συνηθιζουμε, στεκομαστε εκει και δειλιαζουμε να "παιξουμε", να ρισκαρουμε, να δουμε κατι διαφορετικο...

Ενα μικρο παιδι μεσα μου που συνηθως του δενω στο στομα για να μην ακουω τις αληθειες που φωναζει, τις τελευταιες μερες μου σιγοψιθυριζει την λεξη ΥΠΟΜΟΝΗ. Παντα με εκνευριζε αυτη η λεξη... Και παντα εθελουσια ή μη την εκανα πραξη... Κουραστηκα να "υπομενω την υπομονη", αν και ξερω οτι ειναι σοφη...

"Τοσα χρονια μες στους χαρτες μου σε ψαχνω..."<-συνηθεις υποπτοι,ημερολογιο

αλλά

"Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση <- Αλεξιου, πρωινο τσιγαρο
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή"...




ΠΕΙΣΜΑ

Kαι δε θ'αφήσω άλλη χαρά
να γίνει πάλι μοναξιά
ούτε θα χάσω άλλη ζωή
για ένα θαύμα που αργεί
Και δε θα πιω άλλο νερό
αν δεν το βρω σε ποταμό
σώμα αν δε γίνει η καρδιά
σώμα δε θα'χω για αγκαλιά.

Και δε θα δώσω άλλο φιλί
άμα δε γίνεις στόμα εσύ
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω
δε θα'χω μάτια να σε δω,
δε θα'χω μάτια να σε δω
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω.

Όπου αρχίζει μια γιορτή
κρυφά ανοίγει μια πληγή
τρόπο θα βρω να γιατρευτώ
πείσμα εσείς - πείσμα κι εγώ.

Και δε θα δώσω άλλο φιλί
άμα δε γίνεις στόμα εσύ
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω
δε θα 'χω μάτια να σε δω,
δε θα 'χω μάτια να σε δω
φλόγα στα μάτια σου αν δε βρω.

ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ