Υπαρχουν σκεψεις τις οποιες διαγραφω πριν ολοκληρωθουν...
Σκεψεις που μου παγωνουν το αιμα...
Ακινητοποιουν τα παντα μεσα μου...
Αλλαζουν πραγματικά όλα ή θελουμε να πιστευουμε οτι αλλαζουν???
Άλλο "εγω" ήμουν περυσι και άλλο "εγω" ειμαι τωρα.
Περυσι εψαχνα το καθε τι. Δεν αφηνα τιποτα διχως αναλυση.
Φετος εχω γινει "πολυασχολη", δεν εχω τον χρονο να αναλυσω... Ελεγα επι εναν χρονο σε ολους και στον εαυτο μου οτι δεν με απασχολει τι κανεις, πως εισαι, αν εισαι καλα... Και οντως δεν με απασχολουσε... Ή μαλλον δεν εμπαινα στη διαδικασια να καταλαβω αν με ενδιαφερει ή οχι η ζωή σου. Δεν ξερω τελικα ποσο καλο μας κανει να τα ψαχνουμε ολα. Μας αλλαζει τα δεδομενα. Αλλο θελουμε να ισχυει, αλλο πιστευουμε οτι ισχυει και τελικα τιποτα απο τα δυο δεν ισχυει.
Εχω μαθει να κρυβω και να κρυβομαι. Ψαχνω στους στιχους τα ανειπωτα συναισθηματα μου, ψαχνω να τα δω καπου γραμμενα γιατι εγω δεν θα τα πω ποτε ετσι οπως ειναι. Ποτε και σε κανεναν. Ουτε σε ΄σενα μικρε μου... Όχι γιατι δεν θελω, σε ΄σενα θελω, αλλα δεν ξερω αν μπορω... Εσυ τις αληθειες μου τις ηξερες πιο καλα απ' τον καθενα, τις διαβαζες στα ματια μου. Όλα τα διαβαζες, την χαρά, την ευχαριστηση, την αγαπη, τον φοβο, τον πονο (που ξεχειλιζε καποια περιοδο...)... Η σκεψη που δεν αντεχω να κανω ειναι μια: ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ "ΕΓΩ", Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ...
"Εσυ με ξερεις πιο πολυ απ'ολους στη ζωη μου, τα μαγικα ταξιδια μου τα εκανες κι εσυ..."
Ειχες εναν τροπο να μαγευεις τα παντα. Εδινες νοημα στα ανουσια, εκανες τις απλες στιγμες μεγαλεια, μεταμορφωνες τα δεδομενα σε πολυτελεια! Κι εγω εβλεπα στα ματια σου Ο,ΤΙ ακριβως χρειαζομουν για να ειμαι πληρης... Δεν μπορεσα ομως ποτε να το αποκτησω πραγματικα... Είδα την μορφή της πληροτητας αλλα οχι την μετουσιωση της σε πραξη... Υπηρχαν εμποδια... Βεβαια τα εφοδια που εχω αρκουν για να πλησιασω την πληροτητα. Ακομα κι αν την φτασω με καποιον αλλον τροπο, αν δεν υπαρχεις καπου κι εσυ, η πληροτητα θα ειναι κιβδηλη...
Μεσα στα μαυρα σου ματια εβρισκα το φως που χρειαζομουν και ταυτοχρονα το σκοταδι μεσα στο οποιο κρυβομουν... Πολυτιμα κι τα δυο... Ζουσαμε σε ενα μυστικο, τρεφομασταν απο αυτο, ηταν ο θησαυρος μας. Κι ακομα ειναι. Για πολλους δεν εχει αξια. Για εμας εχει. Μεσα απο αυτο το μυστικο γιναμε και οι δυο παιδια. Ψαχναμε απεγνωσμενα στιγμες μικρες που ομως θα ηταν δικες μας. Κανεις δεν θα μπορουσε να μπει, να μοιραστει ή και να κλέψει κατι απο αυτες. Ημασταν οι δυο μας... Φτιαξαμε τα δικα μας σκηνικα, παιξαμε τους δικους μας ρολους, υποδυθηκαμε αλλους... Αρκεστηκαμε στα λιγα ομως...
Η αληθεια μας κατεστρεψε... Μας ξεγυμνωσε... Η κασσετα που υπαγορευε το παραμυθι αρχισε να χαλαει... "Μασουσε τα λογια της...!" Δεν τελειωσε όμως... Όσο υπαρχουν οι ηρωες υπαρχει και η ιστορια... Καποια στιγμη πρεπει να ερθει το οριστικο τελος ή μια ομορφη συνέχεια... Λιγοτερο εμποδισμενη...
Τώρα που αντικρύζω πως μονο μαζι σου ειμαι "εγω", τώρα καταλαβαίνω ποσο ανάγκη έχω να ξαναγίνω "εγω"... Εστω και για λίγο...
ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.
Έλα λίγο μόνο για λίγο
μέσα μου σιωπή
μίλα μου εσύ
όλη μου η ζωή στα χέρια σου κλεισμένη.
Έλα λίγο μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω.
Έλα λίγο μόνο για λίγο...
Ε.Βιτάλη
