Όλα ασπρα εξω... Πολύ κρυο... Οι μνημες εστησαν χορο και γελανε... Γελανε μαζι μου... Γελανε γιατι φοβαμαι να τις αντικρυσω... Κλεινω τα ματια μου να μην τις δω αλλα τα γελια τους μου τρυπουν τα αυτια... Ευτυχισμενες οι μνημες... Εχουν υπαρξει χαρουμενες... Δεν ξερω ποιες μνημες με τρομαζουν περισσοτερο: οι ευχαριστες ή οι δυσαρεστες... Τί ποναει τελικα περισσοτερο; Το οτι εχεις υπαρξει ευτυχισμενος ή το οτι εχεις υπαρξει δυστυχισμενος;;;
Στην πρωτη περιπτωση ζηλευεις . Ζηλευεις τον ιδιο σου τον εαυτο. Συγκρινεις τις ευχαριστες στιγμες του παρελθοντος με τις αδιαφορες του παροντος. Στη δευτερη περιπτωση τρεμεις σκεπτομενος τις στιγμες του ζωντανου "θανατου" σου... Κι ας εχουν περασει, πονουν ακομα... Οχι τοσο πολυ, αλλα πονουν...
Δεν ξεχνιεται τιποτα τελικα... Ό,τι εχει υπαρξει μια φορα, δεν παυει ποτε να υπαρχει.
Και ολα ζουν μεσα μου. Όλα βιωνουν και αναβιωνουν στη σιωπη μου. Αυτη που τωρα πια κανεις δεν μπορει να διαβασει, κανεις δεν μπορει να ακουσει. Εσυ μπορουσες μικρε μου, παλια ομως...
Το χαμογελο ειναι ενα στολιδι. Στολιζει ψευτικα τη θλιψη. Και οι αποπειρες για μια πορεια με διαφορετικο πρωταγωνιστη και διαφορετικο προορισμο ειναι αποτυχημενες εξ αρχης. Οταν λειπεις εσυ η διαδρομη χανει το νοημα της. Ο προορισμος μου ειναι παγερα αδιαφορος...
Γιατι παντα να συγκρινουμε;;; Γιατι να υποβαλλουμε τους εαυτους μας σε αυτην την διαδικασια; Αφου εμεις παντα βγαινουμε χαμενοι. Γιατι δεν γιατρευονται ποτε οι μεγαλοι ερωτες; Γιατι ζουν μεσα μας; Γιατι τους βρισκουμε μονο μια φορα; Γιατι δεν κρατιουνται για παντα ζωντανοι;
Κουβαλαω μεσα μου ενα νεκρο σωμα, εναν νεκρο ερωτα που πεθανε απο φοβο. Θα μπορουσε να αναστηθει και να ζησει σε πιο γερες βασεις αλλα του λειπει η τολμη. Δισταζει να ξαναγεννηθει. Εγω μονη μου δεν μπορω ουτε να τον απομακρυνω ουτε να τον αναστησω. Χρειαζομαι εσενα να με βοηθησεις...
Με γεμισες... Μα με αδειασες... 'Ηρθες να μου δείξεις τι θα πει ευτυχια αλλά εφυγες και μου στερησες την ευκαιρια να την ζησω. Απλως την αντικρυσα, την ακουμπησα και μετα χαθηκε... Χαθηκε μαζι με 'σενα. Τί νόημα εχει μικρε μου απλως να την κρατας στα χερια σου; Η ευτυχια θελει να την μοιραζεσαι, ετσι βιωνεται.
Σε ψαχνω... Δεν σε βρισκω γυρω μου, μονο τα σημαδια σου υπαρχουν... Παντου... Θελω να σε δω... Θελω να κανω μια βουτια στα ματια σου, να ξαναζησω λιγες στιγμες ευτυχιας, κι ας την ξαναχασω, κι ας μην την ξαναβρω, θελω για λιγο μονο να σε δω. Αφου οπου εισαι εσυ ειναι κι αυτη. Εχεις απαγαγει την ευτυχια μου. Θελω να συναντηθουμε, να βυθιστουμε στο τιποτα,
σε ενα ΤΙΠΟΤΑ που για εμας ειναι ΟΛΑ.........
Μικρή πτητική θεολογία
Είναι που τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια
αποδημήσαν στ' ουρανού τη μέσα γειτονιά.
Τώρα ο χειμώνας θα κρατήσει χίλια χρόνια
μέχρι στης άνοιξης να λιώσει τη φωλιά.
Μέχρι η ανάσα σου να γίνει περιστέρι
μέχρι να ανοίξει η αγκαλιά σου σαν φτερό
θα είμαι ένα σύννεφο κι εξατμισμένο αστέρι
βουνό εξόριστο στον άδειο ουρανό.
Κάπου μακρυά είναι τ' αλλού, το πουθενά.
Κάπου προς τα εδώ το τίποτα θα ζήσω.
Κι αν ούτε σπέρνουνε τ' αηδόνια, ούτε θερίζουν
είναι που στέκονται στο πιο ψηλό κλαδί
και μεταφράζουν την εικόνα που αντικρίζουν
σε δέντρο που είδε το Θεό και κελαηδεί.
Δε σε πιστεύω πια, δε σε πιστεύω ακόμη
μ'έχει κουράσει της αλήθειας σου το φως.
Λίγη σκιά να βρω, στα μάτια λίγη σκόνη
το παραμύθι μου να ζήσω ο φτωχός.
Αλκίνοος Ιωαννίδης
