(Αφιερωμένο στην καλυτερη μου φιλη)
Μετραμε πλεον αρκετα χρονια φιλιας... Δεν ξερω απο πού να αρχισω και που να τελειωσω... Ημασταν εξι χρονια γειτονισσες (διπλανα μπαλκονια) και ομως ποτε δεν καναμε παρεα... Πεντε χρονια στο ιδιο σχολειο και παρ'όλα αυτά δεν ανταλλαζαμε και πολλες κουβεντες. Η αληθεια ειναι οτι δεν σε συμπαθουσα ιδιαιτερα (παραξενιες μιας μικρης σκορπινας...!). Εναν σεπτεμβρη ηρθες κι εσυ, μαζι με τον μεγαλο ερωτα, στον ιδιο χωρο αλλα με διαφορετικο βεβαια ρολο. (Όταν η πρωτοπλαστη ανακαλυψε την "λιθινη εποχη"->λιγοι θα το καταλαβουν, αλλα πιστεψτε με εχει νοημα)!
Απο φιλιες ημουν λιγο -πολυ απογοητευμενη. Η εσωστρεφεια και η δυσπιστια συγκυβερνουσαν τον εαυτο μου... Ηρθες την καταλληλοτερη στιγμη στη ζωη μου! Zησαμε μαζι το σημειο της μεταβασης απο την εφηβικη ηλικια στην πιο ωριμη... Εγω ζουσα τον πρωτο μου ερωτα... Μπορουσες να με καταλαβεις, μα πανω απο ολα ΘΕΛΗΣΕΣ να με καταλαβεις... Περιεργες οι συνθηκες γενικοτερα, ασυνηθιστες... Ολα εγιναν γρηγορα και μαγικα! Η καθημερινοτητες μας ακολουθησαν τον ιδιο δρομο, χερι-χερι...
Εκανες κατι πολυ σημαντικο για το οποιο θα σε ευγνωμονω εφ'ορου ζωης: ΜΕ ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΕΣ...!!! Εκρυβες και κρυβεις μεσα σου ενα παιδι... Αυτο λοιπον το παιδι αποτελεσε αντιδοτο στη δικη μου σοβαροφανεια. Εβγαλες το παιδι απο μεσα μου, το παιδι που ειχε αναγκη να παιξει, να γελασει, να κοροϊδεψει! Μονο εσυ ειχες την ικανοτητα να καταφερεις κατι τετοιο. Όντας αρωγος και θερμος υποστηρικτης της τρελας καταπραϋνες αυτο που ζουσα και με βοηθούσες να το δω πιο χαλαρα, να το απολαυσω...
Καπου εκει εκανε την εμφανιση του κι ενα προβλημα υγειας του πατερα μου... Hσουν κοντα μου, η αγκαλια σου ηταν ανοιχτη και η συμπαρασταση σου πραγματικα πολυτιμη...
"Σ'ευχαριστω που με εχεις μαθει διχως φοβο να πετω, σαν ενα αδεσποτο παραξενο θλιμμενο αερικο, μ'ένα τραγουδι μου τα συννεφα θα διωξω στο λεπτο για να γεμισει ο ουρανος σου σ'αγαπώ!" ...
Μετα απο εναν χρονο για 'μενα ηρθαν τα "δυσκολα"... Εφτασε η περιοδος που αρχισα να χανω τον εαυτο μου μιας και ζουσα κατι αρκετα επιπονο... ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ... Αντεξες την αλλαγη μου, αντεξες τα ξεσπασματα μου ("τα ακουγες" εσυ χωρις να φταις), με ειδες να κλεινομαι στον εαυτο μου κι ομως δεν εφυγες ουτε στιγμη απο το πλευρο μου... Η δυσκολη αυτη περιοδος ειχε σαν αποτελεσμα να παρω μια αποφαση που ηταν θεωρητικα για το καλο μου: αποφασισα να φυγω απο την Αθηνα γιατι επρεπε να βρω κατι που ειχα χασει... Τον εαυτο μου... Τα ειχα ολα στην αθηνα, ολα εκτος απο εμένα, ετσι οι καταστασεις επεβαλαν μια αποχωρηση.
Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο δυσκολη ηταν αυτη η αποφαση για μενα, επρεπε ομως να γινει. Το κλαμα σου ακομα με παγωνει... Κι ας εχουν περασει χρονια. Ειναι δυσκολο να καταλαβει καποιος πώς βιώσαμε αυτην την απομακρυνση. Χαναμε κι οι δυο κατι πολυ σημαντικο. Ισως για μενα να ηταν λιγο πιο ελαφρυ γιατι θα ερχομουν σε επαφη με νεα δεδομενα και θα επικεντρωνομουν στο πώς θα χτισω τη νεα μου ζωη. Παρ'ολα αυτα δεν ηταν τοσο ευκολο... Εσυ το εξωτερικευες, ενω εγω το κρατουσα μεσα μου...
Η αποσταση ομως επιτελεσε εργο: χαρη σ'αυτην εκτιμησα πολλα απ'οσα θεωρουσα σιγουρα... Εκει που βουλιαζα στη μοναξια μου ακομα και οταν "εκανα παρεα" με τις συμβατικες μου φιλες, εκει χτυπουσε το τηλεφωνο και ησουν εσυ... Με εκανες να γελαω, με εκανες να αναλογιζομαι τα θετικα αυτης της φυγης και για αλλη μια φορα με στηριζες. Την στιγμη που νοσταλγουσα την Αθήνα μου υπενθυμιζες ποσο προσοδοφορα και εποικοδομητικη ηταν η αποφαση μου. Ποσο δυσκολο μπορουσε να ειναι κατι τετοιο για ΄σενα... Με γεμιζες δυναμη... Ο τονος της φωνης σου σε προδιδε που και που...
Και πως ειναι δυνατον να ξεχασω την πρωτη φορα που ηρθα στην Αθήνα χωρις να το ξερεις... Βουβο κλαμα απο τη συγκινηση μολις με ειδες. Καμια λεξη, μονο δακρυα... Τί πιο αληθινο;;; Δεν θα διαγραφει ποτε αυτη η εικονα απο την μνημη μου...
Εξι μηνες διηρκεσε η φυγη μου, παρ'ολο που επεμενα οτι θα κρατησει τεσσερα χρονια...! Δεν αντεξα και ετσι επεστρεψα. Τοτε ηταν που θεσαμε για μια ακομη φορα νεα θεμελια αμφοτερωθεν...
Οι περιοδοι που ακολουθησαν ηταν λιγο περιεργες... Περιειχαν αρκετους τσακωμους που καποιες φορες με εκαναν να πιστεψω οτι σημαιναν το τελος αυτης της φιλιας... Ευτυχως δεν εγινε κατι τετοιο. Βιωσαμε αυτο που λεμε: μια κρυο, μια ζεστη. Μεσα στο προγραμμα ηταν κι αυτα. Αυτοι οι τσακωμοι σε βοηθουν να εκτιμας αυτο που εχεις.
Επισφραγιζουν φιλιες...Νομιζω οτι η χειροτερη φαση που περασαμε ηταν η περσινη. Δεν ημασταν τσακωμενες, απλως δεν καναμε παρεα. Ειχαμε τα "τυπικα". Λαθη και των δυο... Αλλα οπως εχει αποδειχτει, οσο κι αν προσπαθησαν "καποιοι" να μας απομακρυνουν, απετυχαν! Έτσι ειναι...
Εχουμε πληθωρα στιγμων να θυμομαστε, κυριως ευχαριστων... Αποτελεσαμε αξεπεραστο διδυμο στην τριτη λυκειου, ειδαμε πώς ειναι να φτανεις στον πατο και συνειδητοποιησαμε ποση σημασια εχει να υπαρχει ενα χερι διπλα σου για να κρατησεις...
Σε εχω ταλαιπωρησει πολλες φορες, το ξερω... Ειμαι στραβοξυλο! Εχω πολλα να θυμαμαι και να σε ευχαριστω για αυτα... Ποιος αλλος θα καθοταν με τις ωρες μες στο κρυο μαζι μου μονο και μονο για να πραγματοποιησω μια τρελα μου...; Ποιος θα ερχοταν μαζι μου τοσες φορες να μου κανει παρεα κατα την διαρκεια της αναμονης και να φυλαει τσιλιες; Αν και περυσι οπως προειπα, καναμε ενα διαλειμμα, ησουν διπλα μου τον απριλη που αντιμετωπισα εναν θανατο... Πολλα δεν ησουν υποχρεωμενη να κανεις για ΄μενα, αλλα τα εκανες... Χιλια ευχαριστω δεν φτανουν...
Εμεις οι δυο δεσαμε, ετσι απλα... Λιγοι μπορουν πραγματικα να μας "πιασουν", να μας καταλαβουν... Μπορει να φταιει το κοινο μας χιουμορ! Εχουμε γελασει πολυ και συνεχιζουμε να γελαμε! Αυτο ειναι βασικο! Η τρελα κυριαρχει! Μας καθοδηγει! Διδασκομαστε καθημερινα! Ξεχνιουνται οι αναζητησεις για το "θελώπρεπο" που διηρκεσαν ενα ολοκληρο καλοκαιρι; Μεχρι και θεμα στην ταξη ειχε γινει!
Επιβιωσαμε! Η φιλια μας επιβιωσε! Το γεγονος οτι ζησαμε μαζι αυτην την μεταβατικη περιοδο κατα την οποια μεγαλωνεις αποτομα και δεν αποχωριστηκαμε, σημαινει πολλα... Και οι δυο αλλαξαμε, αλλα δεχτηκαμε η μια τις αλλαγες της αλλης...
Ενα πραγμα καταλαβα ολα αυτα τα χρονια:
ΦΙΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ... ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ...Κι εμείς το καταφέραμε...!Το παρακατω τραγουδι σε στιχους του Παρασκευά Καρασούλου και μουσικη του Γιώργου Ανδρέου, αποδιδει τη σημασια της κοινης μας πορειας, της δικης μας φιλιας...:
Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Τ' αστέρια που μετρήσαμε να πέφτουνε στη γη
Είναι οι μύθοι που είδαμε να σβήνουν στο σκοτάδι
Χρόνια πορείες παράλληλες που ζήσαμε μαζί
Σαν στρατιωτάκια τα 'στησε η νύχτα στο σημάδι.
Όλα αλλιώς περπάτησαν, ποιος να το φανταστεί;
Δίχως σενάριο τελικά το έργο αυτού του κόσμου
Κι όσοι σκηνοθετήσαμε μιαν άλλη του εκδοχή
Ο χρόνος μας παράτησε στα απόμερα του δρόμου.
Σ' ένα ταξίδι αδιάκοπο ο κόσμος προχωρά
Σαν καραβάνια τα όνειρα την έρημο διασχίζουν
Αδύναμα κι ευάλωτα στου χρόνου τη φθορά
Μόνο τα αισθήματα μπορούν βυθούς να καθρεπτίζουν.
Η μόνη αλήθεια που ένιωσα ν' αντέχει στη βροχή
Αυτή η φιλία, που άπλωσε και γέμισε τα χρόνια
Αυτός ο μύθος που έντυσε των δύο μας την ζωή
Σαν άνοιξη που σώσαμε στον πιο βαρύ χειμώνα.
ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
--------------------------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ Αν εχει καποιος αυτο το τραγουδι παρακαλώ ας μου στειλει ενα e-mail (
prwtoplasti@yahoo.gr) ή ας με προσθέσει στις επαφές του στο messenger (
prwtoplasti@hotmail.com). Έχω αναγκη να το βρω!
