Καλή χρονιά σε όλους!
Κρατηστε οσα σας εμαθε η χρονια που φευγει και βαλτε στοχους γι'αυτην που ερχεται...!
Υγεια και πολλα χαμογελα ευχομαι...!
Αναθεωρησεις, νεες αρχες, ειναι μια καλη ευκαιρια να κανουμε πολλα!
Το 2008 φευγει εχοντας χαρισει απλοχερα σε 'μενα ομορφες στιγμες.
Νικο, Ο, σας ευχαριστω για ολα...!
...Ειναι ομορφο στο τελειωμα του χρονου να κοιτας πισω και να αντικρυζεις κατηφορα...
"Είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα άγνωστοι και ξένοι
είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα μπρος μας ανοιχτοί..."
Καλή χρονιά σε όλους!!!
"Και του χρόνου"
Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς
Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής
Στον ξύπνιο κόσμο έξω απ' το λογισμικό
Πως βρέθηκες ξανά εδώ
Που σου χτυπάν' την πόρτα νάνοι και παιδιά
Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά
Κι εσύ που τόσο θα 'θελες να ξεχαστείς
Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.
Μα είν' αλήθεια πως ο χρόνος
Ο,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα
Κι είν' αλήθεια πως μετά τα τριάντα
Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή
Κι είν' αλήθεια πως και φέτος
το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι
και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη
κι ο ύπνος το πρωί.
Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως
Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός
Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή
Και κάποιος ντύνεται να βγει.
Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς
Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς
Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς
Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.
Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.
Φοίβος Δεληβοριάς
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
"Αυτή η νύχτα μένει..."
Εφτασε η μερα.
Η μερα που στρεφω το κεφαλι μου πισω και κοιταω.
Κοιταω προσεχτικα.
Ταυτοχρονα βουταω στην ψυχη μου.
Και το μυαλο επεξεργαζεται.
Πεντε χρονια μετα..
Μου φαινεται αστειο.
Φταιει το γεγονος οτι δεν μπορω να μπω πια στο πνευμα εκεινων των στιγμων.
Σχεδον τις εχω ξεχασει.
Σαν να μην τις εζησα ποτε.
Σαν να μην ημουν εγω.
Πιεζω των εαυτο μου να σκεφτει, να λειτουργησει, να θυμηθει...
Δυσκολευομαι.
Δεν υπαρχει καποιο εμποδιο.
Απλως δεν μπορω να θυμηθω.
Αυτη τη νυχτα εσυ εφευγες.
Εγω χανομουν.
Το μελλον φανταζε μαυρο.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο για ενα παιδι δεκαεφτα χρονων.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο να χανω τα κινητρα μου.
Αποδυναμωνομουν σταδιακα.
Μερα με τη μερα.
Ολα βουτηγμενα στη σιωπη.
Κλαμα και σιωπη.
Διαβασμα και σιωπη.
Χανομουν...
Εχανα και χανομουν...
Η χειροτερη φραση που μπορουσε να μου πει καποιος ηταν «θα περασει».
Δεν το πιστευα.
Δεν πιστευα κανεναν.
Ουτε εμενα.
Δεν σε εχανα.
Εχανα την ευκαιρια να σε εχω.
Δεν εφευγες.
Απλως απογορευτηκε να μπεις.
Κι εγω δεν ηθελα «πρεπει»
Και δεν μπορουσα να με ελεγξω.
Ζωντανος θανατος ηταν με ελπιδες νεκρες.
Και περασαν χρονια.......
Αλλα «αυτη η νυχτα» δε μενει γιατι εσυ «εφυγες»
«Αυτη η νυχτα μενει» γιατι εγω αρχισα να ξαναγιεννιεμαι.
Και δεν υπαρχει μεγαλυτερη ευτυχια για ‘μενα απο το γεγονος οτι αυτη τη νυχτα χαμογελαω.
"Αυτη τη νυχτα" δεν μπορω να θυμηθω.
Γενικα δεν μπορω να θυμηθω.
Δεν σβηστηκαν.
Παλιωσαν, ελιωσαν, χαθηκαν.
Βιωθηκαν και χαθηκαν.
Αφησαν ο,τι ειχαν να αφησουν, γερασαν και πεθαναν.
Εζησαν οσο επρεπε να ζησουν.
Τοσο οσο χρειαζοταν.
Αλλα εφυγαν.
Δεν εχω ξεχασει να θυμαμαι.
Θυμαμαι οσα δεν θελω να ξεχασω...
Θυμαμαι την ουσια.
«Αυτη η νυχτα μενει» οχι για να με στενοχωρει.
«Αυτη η νυχτα μενει» για να μου θυμιζει οτι ολα περνανε..
Το «χειροτερο γεγονος της ζωης μου», ετσι αποκαλουσα ολο αυτο που συνεβαινε πριν πεντε χρονια.
Τωρα λεω μονο ενα «ευτυχως...!»...
Ευτυχως που ηρθαν ετσι τα πραγματα.
Κι αν αυτο δεν ειναι νικη, τοτε ποια ειναι η νικη;
«Το λάδι εδώ πως καιγεται
και ΖΗΣΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ...»
Ενα ταξιδι ηταν.
Μεγαλο.
Με φουρτουνες, τρικυμιες και πειρατες...
Ενα παραμυθι με σκουρα χρωματα...
Ενα παραμυθι με «πρεπει» και «δεν»...
Ενα παραμυθι με βασικη προυποθεση να χασεις τον εαυτο σου.
...Για να σου διδαξει στην πορεια πώς γίνεται να τον ξαναχτίσεις...
Για να σου διδαξει γενικα...!
«Αυτη η νυχτα» λοιπον δεν θελει να αποτυπωθει στο πληκτρολογιο.
Θελει μονο να επιβεβαιωσει οτι τιποτα δεν μενει για παντα.
Οτι ολα εχουν κατι να μας μαθουν.
«Αυτη η νυχτα» δεν υπαρχει.
Καμια νυχτα δεν μενει για παντα.
Ολες, μα ολες σβηνονται καθε ξημερωμα.
Καποιες ομως μενουν στο μυαλο παγωμενες και χαραγμενες.
«Αυτη η νυχτα», απο εδω και περα, θα μου «θυμιζει» πως μπορω να «ξεχασω».
Δεν σημαινει πια αποδυναμωση.
Σημαινει «δυναμη».
Σημαινει «γεννηση».
Σημαινει «χτισιμο».
Σημαινει «ευτυχια».
Σημαινει «ζωη»...
ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι
και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται
και ζήσε το ταξίδι ...
Δήμητρα Παπίου
στιχοι-μουσικη: Σταματης Κραουνακης
Η μερα που στρεφω το κεφαλι μου πισω και κοιταω.
Κοιταω προσεχτικα.
Ταυτοχρονα βουταω στην ψυχη μου.
Και το μυαλο επεξεργαζεται.
Πεντε χρονια μετα..
Μου φαινεται αστειο.
Φταιει το γεγονος οτι δεν μπορω να μπω πια στο πνευμα εκεινων των στιγμων.
Σχεδον τις εχω ξεχασει.
Σαν να μην τις εζησα ποτε.
Σαν να μην ημουν εγω.
Πιεζω των εαυτο μου να σκεφτει, να λειτουργησει, να θυμηθει...
Δυσκολευομαι.
Δεν υπαρχει καποιο εμποδιο.
Απλως δεν μπορω να θυμηθω.
Αυτη τη νυχτα εσυ εφευγες.
Εγω χανομουν.
Το μελλον φανταζε μαυρο.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο για ενα παιδι δεκαεφτα χρονων.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο να χανω τα κινητρα μου.
Αποδυναμωνομουν σταδιακα.
Μερα με τη μερα.
Ολα βουτηγμενα στη σιωπη.
Κλαμα και σιωπη.
Διαβασμα και σιωπη.
Χανομουν...
Εχανα και χανομουν...
Η χειροτερη φραση που μπορουσε να μου πει καποιος ηταν «θα περασει».
Δεν το πιστευα.
Δεν πιστευα κανεναν.
Ουτε εμενα.
Δεν σε εχανα.
Εχανα την ευκαιρια να σε εχω.
Δεν εφευγες.
Απλως απογορευτηκε να μπεις.
Κι εγω δεν ηθελα «πρεπει»
Και δεν μπορουσα να με ελεγξω.
Ζωντανος θανατος ηταν με ελπιδες νεκρες.
Και περασαν χρονια.......
Αλλα «αυτη η νυχτα» δε μενει γιατι εσυ «εφυγες»
«Αυτη η νυχτα μενει» γιατι εγω αρχισα να ξαναγιεννιεμαι.
Και δεν υπαρχει μεγαλυτερη ευτυχια για ‘μενα απο το γεγονος οτι αυτη τη νυχτα χαμογελαω.
"Αυτη τη νυχτα" δεν μπορω να θυμηθω.
Γενικα δεν μπορω να θυμηθω.
Δεν σβηστηκαν.
Παλιωσαν, ελιωσαν, χαθηκαν.
Βιωθηκαν και χαθηκαν.
Αφησαν ο,τι ειχαν να αφησουν, γερασαν και πεθαναν.
Εζησαν οσο επρεπε να ζησουν.
Τοσο οσο χρειαζοταν.
Αλλα εφυγαν.
Δεν εχω ξεχασει να θυμαμαι.
Θυμαμαι οσα δεν θελω να ξεχασω...
Θυμαμαι την ουσια.
«Αυτη η νυχτα μενει» οχι για να με στενοχωρει.
«Αυτη η νυχτα μενει» για να μου θυμιζει οτι ολα περνανε..
Το «χειροτερο γεγονος της ζωης μου», ετσι αποκαλουσα ολο αυτο που συνεβαινε πριν πεντε χρονια.
Τωρα λεω μονο ενα «ευτυχως...!»...
Ευτυχως που ηρθαν ετσι τα πραγματα.
Κι αν αυτο δεν ειναι νικη, τοτε ποια ειναι η νικη;
«Το λάδι εδώ πως καιγεται
και ΖΗΣΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ...»
Ενα ταξιδι ηταν.
Μεγαλο.
Με φουρτουνες, τρικυμιες και πειρατες...
Ενα παραμυθι με σκουρα χρωματα...
Ενα παραμυθι με «πρεπει» και «δεν»...
Ενα παραμυθι με βασικη προυποθεση να χασεις τον εαυτο σου.
...Για να σου διδαξει στην πορεια πώς γίνεται να τον ξαναχτίσεις...
Για να σου διδαξει γενικα...!
«Αυτη η νυχτα» λοιπον δεν θελει να αποτυπωθει στο πληκτρολογιο.
Θελει μονο να επιβεβαιωσει οτι τιποτα δεν μενει για παντα.
Οτι ολα εχουν κατι να μας μαθουν.
«Αυτη η νυχτα» δεν υπαρχει.
Καμια νυχτα δεν μενει για παντα.
Ολες, μα ολες σβηνονται καθε ξημερωμα.
Καποιες ομως μενουν στο μυαλο παγωμενες και χαραγμενες.
«Αυτη η νυχτα», απο εδω και περα, θα μου «θυμιζει» πως μπορω να «ξεχασω».
Δεν σημαινει πια αποδυναμωση.
Σημαινει «δυναμη».
Σημαινει «γεννηση».
Σημαινει «χτισιμο».
Σημαινει «ευτυχια».
Σημαινει «ζωη»...
ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι
και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται
και ζήσε το ταξίδι ...
Δήμητρα Παπίου
στιχοι-μουσικη: Σταματης Κραουνακης
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
"ΓΙΝΕ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ..."
Ειχα πει στον εαυτο μου οτι δεν θα μιλησω.
Οτι θα τα κρατησω ολα για ‘μενα.
Ολα θα ειναι σκεψεις...
Αλλα...
Αλλα δεν γινεται.
Γιατι οι σκεψεις ειναι φωτια και καινε το μυαλο μου.
Νιωθω οργη, θυμο.
Ολα βουβα ομως.
Βουβα και υπουλα.
Αηδια, αυτο νιωθω.
Ο θυμος υπαρχει εδω και καιρο.
Αλλα τωρα ξεχειλισε.
Βουβα παντα.
Βουβα γιατι πραξη δεν υπαρχει.
Κι ουτε θα υπαρξει.
Γιατι ετσι μαθαμε,
Αν καταφερεις και θυμωσεις και ταρακουνηθεις λιγακι εχεις ανεβει σκαλι.
Τα καταφερες!
Ξεφυγες απο την ανια, το μυαλο σου λειτουργησε, σκεφτηκες!
Αγωνας τεραστιος, εκει εχουμε φτασει, να ειμαστε χαρουμενοι και μονο που σκεφτομαστε.
Μετα;
Δεν εχει μετα.
Πραξεις δεν υπαρχουν σημερα, δεν μπορεις να κανεις τιποτα.
Δεν εχει σημασια αν θελεις, τ’ακους;
Σημασια εχει οτι δεν μπορεις.
Συρρικνωνεσαι μερα με τη μερα.
Αθλιοτητα.
Ζουμε σε μια αθλιοτητα.
Δεν υπαρχει ανθρωπια, δεν υπαρχει σεβασμος.
Αν υπηρχε κανεις δεν θα σηκωνε το οπλο του να σημαδεψει ενα παιδι.
Ενα παιδι ρε...
Πως ειναι δυνατον;
Και η τηλεοραση συνεχιζει να προβαλλει τις αθλιες εικονες της.
Η στολη σε κανει απανθρωπο;
Οχι.
Εισαι απανθρωπος.
Εισαι απανθρωπος και οταν βγαζεις τη στολη σου.
Δεν μεταμορφωνεσαι ξαφνικα.
Και συνεχιζουν να βαρανε παιδια.
Παιδια ρε.
Τα βαρανε.
Και νεους.
Και κοπελες.
Και μεγαλους.
Θα μπορουσε να ειναι τα παιδια τους.
Τα αδερφια τους.
Αλλα τα βαρανε.
Και η Αθηνα καιγεται.
Και φοβασαι να βγεις εξω.
Γιατι μπορει να φας καμια πετρα στο κεφαλι.
Γιατι φοβασαι τη φωτια που μπορει να αναψει διπλα σου.
Γιατι μπορει να «εξοστρακιστει» καμια σφαιρα.
Και πες οτι τα καις ολα.
Τι θα κερδισεις;
Τι θα αλλαξεις;
Και τι σου φταινε οι αλλοι ρε γαμωτο;
Το παιδι δεν το φερνεις πισω.
Και αν θες να κανεις κατι σκεψου το «απο εδω και περα».
Οι φωτιες θα σβησουν.
Οι επιχειρησεις θα ξαναφυτρωσουν.
Και;
Και ποιο θα ειναι το κερδος σου;
Θα ξεχασεις κι εσυ το «παιδι».
Θα θυμασαι περισσοτερο τις φωτιες.
Η τηλεοραση θα τα ξεχασει αυτα.
Κι εσυ μαζι της, ως υποχειριο.
Θα σου θυμησει και παλι την ακριβεια.
Τους πλουσιους παπαδες.
Κατι θα ξεθαψει.
Καποια κυβερνηση θα προσπαθησει να ριξει.
Κι εσυ θα παρακολουθεις ασταματητα.
Ολα τα σκατα θα τα παρακολουθεις με την ιδια προσοχη.
Και για το «παιδι» ουτε λογος.
Θα εχεις ξεχασει καπου και το δικο σου το παιδι.
Και ξαφνικα θα συνειδητοποιησεις οτι «μεγαλωσε».
Εντελως ξαφνικα.
Γιατι δε σηκωσες το βλεμμα απο την τηλεοραση να το δεις να μεγαλωνει.
Γιατι δεν του διδαξες την ανθρωπια και το σεβασμο.
Γιατι ξεχαστηκες...
Και οταν αργοτερα το ιδιο σου το παιδι που θα εχει πλεον μεγαλωσει, σηκωσει το οπλο
και σκοτωσει ενα δεκαπενταχρονο θα απορησεις. Θα αναρωτιεσαι «γιατι», αφου μια χαρα το
μεγαλωσες, τιποτα δεν του ελειψε, ολα του τα παρειχες...
Ολα τα υλικα εκτος απο τα αυλα, τα πιο σημαντικα.
Λυπαμαι για τη χώρα που νιωθω οτι δεν μας χωρά.
Λυπαμαι γιατι νιωθουμε συσπειρωμενοι μονο στις «χαρές» , μονο στη γιουροβιζιον στην
οποια η Ελλαδαρα μας βγαινει πρωτη, δευτερη, τριτη.......
Λυπαμαι γιατι ανησυχουμε μονο για το «φαινεσθαι» αυτου του τοπου (να φτιαξουμε καμια
εγκατασταση για να πουν οι ξενοι «ευχαριστουμε Αθηνα, ευχαριστουμε Ελλαδα».)
«Συγγνωμη κοσμε για την αθλιοτητα που προβαλλουμε αυτες τις μερες» εγω δεν ακουσα
κανεναν να λεει. Nα το λεει και να το νιωθει.
Φωτιες ειχαμε και περυσι στην Ηλεια..
Ολη η Ελλαδα θρηνουσε.
Καηκαν ανθρωποι, καηκαν περιουσιες.
Ευχαριστουσαμε τους πυροσβεστες που δεν ξεκουραστηκαν ουτε λεπτο για να τις σβησουν.
Τωρα εμποδιζουμε τα πυροσβεστικα οχηματα να σβησουν τις φωτιες.
Τωρα καιμε τα πυροσβεστικα οχηματα.
Ετσι ειμαστε.
Ετσι ξεχναει η Ελλαδα.
Και η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι αισιοδοξη οτι θα ξυπνησουμε
Και η μεγαλυτερη αληθεια ειναι οτι και να ξυπνησουμε παλι δεν θα γινει τιποτα.
Ολα νοσουν.
Και πανω απ’ολα οι ψυχες που μπορουν να τραβηξουν μια σκανδαλη και να αφαιρεσουν
ζωες.
Ποσο μαλλον ζωες παιδιων...
Παιδιων ρε...
ΓΙΝΕ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ
Λένε πως θα μοιράσει ο θεός χρυσάφι
μέσ’ στην άνοιξη που θα ‘ρθει
κι ένα παιδί θα γεννηθεί
από τα στήθια καθενός μέσα στο Μάρτη
θα ‘χει φτερά μέσα στα μάτια
τη Βαβυλώνα μες στο στόμα
και τα ασημένια του κομμάτια
δαχτυλίδια μέσ’ στο χώμα
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός ξυράφια
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να γλιστράμε όλοι
σε μια κόψη που μπορεί να μας ζεστάνει
θα μάθουμε έτσι να διαλέγουμε
σε ποια μεριά θα πάμε
κι ο χωματόδρομος που γδέρνει
το βήμα μας δε θα ‘ναι
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός περίστροφα
την άνοιξη που θα ‘ρθει
και για να μάθω να σκοτώνω
πρέπει την ίδια μου ζωή να βγάλω σκάρτη
να έχω χέρι σταθερό να γίνω μέλος κοινωνίας
να επιβιώσω στο χορό της πληρωμένης μου ανίας
Μια ανθοδέσμη από καριόληδες
και ψεύτες κάτω από τους προβολείς
που καμαρώνουν σαν λαμπάδες
ακόμα κι όταν τους πυροβολείς
αχ, πόσο θα ‘θελα να ζήσω
χωρίς την κάμερα από πίσω
και να κοιτάζω τη ζωή μου δίχως προφυλακτικό
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες’ στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσουν τα παιδιά χρυσάφι
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να δούνε αν θα το κάνουνε
οξυγόνο απ’ τη Γαύδο ως τη Θράκη
κι αν αξίζει να φυτρώσει
μες στο στήθος μας συνήθεια
η δικιά τους απροσδόκητη
κι αναρχική αλήθεια
Λένε πως θα μοιράσει ο ουρανός Αχέροντες
για ν’ ακουστεί η φωνή του
και να βουτάει ο καθένας μες στο κρύσταλλο
να πλύνει τη ψυχή του
να μάθει απλόχερα να σπέρνει
την τύχη που του ανήκει
και ν’ αγκαλιάζει πιο σφικτά
τα δώρα του αλλουνού
Κληρονομιά για το παιδί μας που γεννιέται
μα πλούσιος είναι όποιος δεν πουλιέται
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρά μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Χρήστος Θηβαίος
Οτι θα τα κρατησω ολα για ‘μενα.
Ολα θα ειναι σκεψεις...
Αλλα...
Αλλα δεν γινεται.
Γιατι οι σκεψεις ειναι φωτια και καινε το μυαλο μου.
Νιωθω οργη, θυμο.
Ολα βουβα ομως.
Βουβα και υπουλα.
Αηδια, αυτο νιωθω.
Ο θυμος υπαρχει εδω και καιρο.
Αλλα τωρα ξεχειλισε.
Βουβα παντα.
Βουβα γιατι πραξη δεν υπαρχει.
Κι ουτε θα υπαρξει.
Γιατι ετσι μαθαμε,
Αν καταφερεις και θυμωσεις και ταρακουνηθεις λιγακι εχεις ανεβει σκαλι.
Τα καταφερες!
Ξεφυγες απο την ανια, το μυαλο σου λειτουργησε, σκεφτηκες!
Αγωνας τεραστιος, εκει εχουμε φτασει, να ειμαστε χαρουμενοι και μονο που σκεφτομαστε.
Μετα;
Δεν εχει μετα.
Πραξεις δεν υπαρχουν σημερα, δεν μπορεις να κανεις τιποτα.
Δεν εχει σημασια αν θελεις, τ’ακους;
Σημασια εχει οτι δεν μπορεις.
Συρρικνωνεσαι μερα με τη μερα.
Αθλιοτητα.
Ζουμε σε μια αθλιοτητα.
Δεν υπαρχει ανθρωπια, δεν υπαρχει σεβασμος.
Αν υπηρχε κανεις δεν θα σηκωνε το οπλο του να σημαδεψει ενα παιδι.
Ενα παιδι ρε...
Πως ειναι δυνατον;
Και η τηλεοραση συνεχιζει να προβαλλει τις αθλιες εικονες της.
Η στολη σε κανει απανθρωπο;
Οχι.
Εισαι απανθρωπος.
Εισαι απανθρωπος και οταν βγαζεις τη στολη σου.
Δεν μεταμορφωνεσαι ξαφνικα.
Και συνεχιζουν να βαρανε παιδια.
Παιδια ρε.
Τα βαρανε.
Και νεους.
Και κοπελες.
Και μεγαλους.
Θα μπορουσε να ειναι τα παιδια τους.
Τα αδερφια τους.
Αλλα τα βαρανε.
Και η Αθηνα καιγεται.
Και φοβασαι να βγεις εξω.
Γιατι μπορει να φας καμια πετρα στο κεφαλι.
Γιατι φοβασαι τη φωτια που μπορει να αναψει διπλα σου.
Γιατι μπορει να «εξοστρακιστει» καμια σφαιρα.
Και πες οτι τα καις ολα.
Τι θα κερδισεις;
Τι θα αλλαξεις;
Και τι σου φταινε οι αλλοι ρε γαμωτο;
Το παιδι δεν το φερνεις πισω.
Και αν θες να κανεις κατι σκεψου το «απο εδω και περα».
Οι φωτιες θα σβησουν.
Οι επιχειρησεις θα ξαναφυτρωσουν.
Και;
Και ποιο θα ειναι το κερδος σου;
Θα ξεχασεις κι εσυ το «παιδι».
Θα θυμασαι περισσοτερο τις φωτιες.
Η τηλεοραση θα τα ξεχασει αυτα.
Κι εσυ μαζι της, ως υποχειριο.
Θα σου θυμησει και παλι την ακριβεια.
Τους πλουσιους παπαδες.
Κατι θα ξεθαψει.
Καποια κυβερνηση θα προσπαθησει να ριξει.
Κι εσυ θα παρακολουθεις ασταματητα.
Ολα τα σκατα θα τα παρακολουθεις με την ιδια προσοχη.
Και για το «παιδι» ουτε λογος.
Θα εχεις ξεχασει καπου και το δικο σου το παιδι.
Και ξαφνικα θα συνειδητοποιησεις οτι «μεγαλωσε».
Εντελως ξαφνικα.
Γιατι δε σηκωσες το βλεμμα απο την τηλεοραση να το δεις να μεγαλωνει.
Γιατι δεν του διδαξες την ανθρωπια και το σεβασμο.
Γιατι ξεχαστηκες...
Και οταν αργοτερα το ιδιο σου το παιδι που θα εχει πλεον μεγαλωσει, σηκωσει το οπλο
και σκοτωσει ενα δεκαπενταχρονο θα απορησεις. Θα αναρωτιεσαι «γιατι», αφου μια χαρα το
μεγαλωσες, τιποτα δεν του ελειψε, ολα του τα παρειχες...
Ολα τα υλικα εκτος απο τα αυλα, τα πιο σημαντικα.
Λυπαμαι για τη χώρα που νιωθω οτι δεν μας χωρά.
Λυπαμαι γιατι νιωθουμε συσπειρωμενοι μονο στις «χαρές» , μονο στη γιουροβιζιον στην
οποια η Ελλαδαρα μας βγαινει πρωτη, δευτερη, τριτη.......
Λυπαμαι γιατι ανησυχουμε μονο για το «φαινεσθαι» αυτου του τοπου (να φτιαξουμε καμια
εγκατασταση για να πουν οι ξενοι «ευχαριστουμε Αθηνα, ευχαριστουμε Ελλαδα».)
«Συγγνωμη κοσμε για την αθλιοτητα που προβαλλουμε αυτες τις μερες» εγω δεν ακουσα
κανεναν να λεει. Nα το λεει και να το νιωθει.
Φωτιες ειχαμε και περυσι στην Ηλεια..
Ολη η Ελλαδα θρηνουσε.
Καηκαν ανθρωποι, καηκαν περιουσιες.
Ευχαριστουσαμε τους πυροσβεστες που δεν ξεκουραστηκαν ουτε λεπτο για να τις σβησουν.
Τωρα εμποδιζουμε τα πυροσβεστικα οχηματα να σβησουν τις φωτιες.
Τωρα καιμε τα πυροσβεστικα οχηματα.
Ετσι ειμαστε.
Ετσι ξεχναει η Ελλαδα.
Και η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι αισιοδοξη οτι θα ξυπνησουμε
Και η μεγαλυτερη αληθεια ειναι οτι και να ξυπνησουμε παλι δεν θα γινει τιποτα.
Ολα νοσουν.
Και πανω απ’ολα οι ψυχες που μπορουν να τραβηξουν μια σκανδαλη και να αφαιρεσουν
ζωες.
Ποσο μαλλον ζωες παιδιων...
Παιδιων ρε...
ΓΙΝΕ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ
Λένε πως θα μοιράσει ο θεός χρυσάφι
μέσ’ στην άνοιξη που θα ‘ρθει
κι ένα παιδί θα γεννηθεί
από τα στήθια καθενός μέσα στο Μάρτη
θα ‘χει φτερά μέσα στα μάτια
τη Βαβυλώνα μες στο στόμα
και τα ασημένια του κομμάτια
δαχτυλίδια μέσ’ στο χώμα
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός ξυράφια
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να γλιστράμε όλοι
σε μια κόψη που μπορεί να μας ζεστάνει
θα μάθουμε έτσι να διαλέγουμε
σε ποια μεριά θα πάμε
κι ο χωματόδρομος που γδέρνει
το βήμα μας δε θα ‘ναι
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός περίστροφα
την άνοιξη που θα ‘ρθει
και για να μάθω να σκοτώνω
πρέπει την ίδια μου ζωή να βγάλω σκάρτη
να έχω χέρι σταθερό να γίνω μέλος κοινωνίας
να επιβιώσω στο χορό της πληρωμένης μου ανίας
Μια ανθοδέσμη από καριόληδες
και ψεύτες κάτω από τους προβολείς
που καμαρώνουν σαν λαμπάδες
ακόμα κι όταν τους πυροβολείς
αχ, πόσο θα ‘θελα να ζήσω
χωρίς την κάμερα από πίσω
και να κοιτάζω τη ζωή μου δίχως προφυλακτικό
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες’ στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσουν τα παιδιά χρυσάφι
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να δούνε αν θα το κάνουνε
οξυγόνο απ’ τη Γαύδο ως τη Θράκη
κι αν αξίζει να φυτρώσει
μες στο στήθος μας συνήθεια
η δικιά τους απροσδόκητη
κι αναρχική αλήθεια
Λένε πως θα μοιράσει ο ουρανός Αχέροντες
για ν’ ακουστεί η φωνή του
και να βουτάει ο καθένας μες στο κρύσταλλο
να πλύνει τη ψυχή του
να μάθει απλόχερα να σπέρνει
την τύχη που του ανήκει
και ν’ αγκαλιάζει πιο σφικτά
τα δώρα του αλλουνού
Κληρονομιά για το παιδί μας που γεννιέται
μα πλούσιος είναι όποιος δεν πουλιέται
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρά μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Χρήστος Θηβαίος
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008
"Στεριές..."
Εναμισης μηνας ψυχικης κουρασης και αγχους...
Στοχευοντας τα μεγαλα...
Παλευοντας για τα ιδανικα...
Για να ‘ρθουν...
Ή για να παω εγω σ’αυτα...
Η προσπαθεια επιβραβευτηκε,
το αποτελεσμα ηταν καλυτερο απο αυτο που φανταζομουν.
Στην αλλη ακρη του τηλεφωνου εσυ, το ανακοινωνεις.
Μιλας για ζέστη κι εγω εχω παγωσει.
Βρισκω τη δυναμη και μιλαω.
Δεν προλαβαινω να επεξεργαστω τη σκεψη.
Την κανω λεξη κατ’ευθειαν.
Ειναι κι αυτη η απολυτοτητα σου που με νευριαζει, αλλα...
Ποσο την καταλαβαινω, να ‘ξερες...
Και τρεμω...
Κι εκει που δεν ηθελα να περασει ο καιρος,
Εκει τον βριζω και απαιτω να τρεξει...
Να τρεξει οσο πιο γρηγορα γινεται.
Δεν μπορω να περιμενω.
Ξερω, ξερω, «ολα στην ωρα τους»
Υπομονη.
Θα αντεξω,
Κι αυτο το ξερω.
Χρειαζομαι ξεκουραση, ψυχικη ξεκουραση.
Να μην σκεφτομαι.
Να τρεχει μονο ο χρονος, οχι οι σκεψεις μου.
Εγω να ειμαι ηρεμη, εχοντας εμπιστοσυνη στους καιρους.
Στους καιρους που ηρθανε, που αφησαν την πραματεια τους και φυγανε.
Στους καιρους που θα ερθουν να αφησουν τα δωρα τους.
Να τα ακουμπησουν διπλα μου, να τα κανω «ζωη» μου.
Ξερεις...
Και αυτο με καθησυχαζει.
Αντιλαμβανεσαι πώς ειμαι και γιατι.
Μου το ειπες και ενιωθα οτι το πιστευες.
Δεν προσπαθεις να πεισεις,
πειθεις...
Παλη με τα χρωματα, με τις λεξεις, με τις φωνες, με τις μελωδιες.
Εισβαλλουν μεσα μου.
Δεν νιωθω μονη μου.
Η πορεια ειναι μοναχικη ομως.
Η ψυχη μου γεμιζει.
Εμπειριες, συμβουλες...
Ζωες μες στις ζωες...
Για καποιο λογο γινονται ολα.
Τωρα προσπαθω να βρω αυτον τον λογο.
Σκαλι-σκαλι ανεβαινω και προσπαθω.
Στεκομαι λιγο, γυρνω το κεφαλι πισω, κοιταω και χαμογελω.
Για ολα.
Για ανθρωπους, για πραξεις, για καταστασεις.
Διαδρομες.
Ομορφες διαδρομες.
Κι ισως ειμαστε ακομα στην αρχη...
Νιωθω ενα χαδι στα μαλλια μου.
Ηρεμω...
«Τα τραγούδια είναι στεριές...»
ΣΤΕΡΙΕΣ
Κάτι θ' αλλάξει θα μας φυλάξει στο χρόνο.
Μαγιά η μνήμη σε νέα ζύμη και μόνο.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
ζήσε ό,τι θες και θα τ' ακούς
Κάτι θ' αλλάξει θα την τρομάξει τη Δύση
μετά θα δούμε μιαν άλλην ομορφιά που 'χαμε ελπίσει.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
όσο με θες για να μ' ακούς
Ας όψεται μέσα μου η καρδιά μου
τ' αξέχαστα που βρήκε ν' αγαπά.
Μια καινούρια μυρωδιά θέλει η καρδιά
να πορευτεί για μεγάλους και παιδιά
λόγια κλειδιά ξανά στ' αυτί.
Αλκηστις Πρωτοψαλτη
Στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
Μουσικη: Νικος Αντυπας
Στοχευοντας τα μεγαλα...
Παλευοντας για τα ιδανικα...
Για να ‘ρθουν...
Ή για να παω εγω σ’αυτα...
Η προσπαθεια επιβραβευτηκε,
το αποτελεσμα ηταν καλυτερο απο αυτο που φανταζομουν.
Στην αλλη ακρη του τηλεφωνου εσυ, το ανακοινωνεις.
Μιλας για ζέστη κι εγω εχω παγωσει.
Βρισκω τη δυναμη και μιλαω.
Δεν προλαβαινω να επεξεργαστω τη σκεψη.
Την κανω λεξη κατ’ευθειαν.
Ειναι κι αυτη η απολυτοτητα σου που με νευριαζει, αλλα...
Ποσο την καταλαβαινω, να ‘ξερες...
Και τρεμω...
Κι εκει που δεν ηθελα να περασει ο καιρος,
Εκει τον βριζω και απαιτω να τρεξει...
Να τρεξει οσο πιο γρηγορα γινεται.
Δεν μπορω να περιμενω.
Ξερω, ξερω, «ολα στην ωρα τους»
Υπομονη.
Θα αντεξω,
Κι αυτο το ξερω.
Χρειαζομαι ξεκουραση, ψυχικη ξεκουραση.
Να μην σκεφτομαι.
Να τρεχει μονο ο χρονος, οχι οι σκεψεις μου.
Εγω να ειμαι ηρεμη, εχοντας εμπιστοσυνη στους καιρους.
Στους καιρους που ηρθανε, που αφησαν την πραματεια τους και φυγανε.
Στους καιρους που θα ερθουν να αφησουν τα δωρα τους.
Να τα ακουμπησουν διπλα μου, να τα κανω «ζωη» μου.
Ξερεις...
Και αυτο με καθησυχαζει.
Αντιλαμβανεσαι πώς ειμαι και γιατι.
Μου το ειπες και ενιωθα οτι το πιστευες.
Δεν προσπαθεις να πεισεις,
πειθεις...
Παλη με τα χρωματα, με τις λεξεις, με τις φωνες, με τις μελωδιες.
Εισβαλλουν μεσα μου.
Δεν νιωθω μονη μου.
Η πορεια ειναι μοναχικη ομως.
Η ψυχη μου γεμιζει.
Εμπειριες, συμβουλες...
Ζωες μες στις ζωες...
Για καποιο λογο γινονται ολα.
Τωρα προσπαθω να βρω αυτον τον λογο.
Σκαλι-σκαλι ανεβαινω και προσπαθω.
Στεκομαι λιγο, γυρνω το κεφαλι πισω, κοιταω και χαμογελω.
Για ολα.
Για ανθρωπους, για πραξεις, για καταστασεις.
Διαδρομες.
Ομορφες διαδρομες.
Κι ισως ειμαστε ακομα στην αρχη...
Νιωθω ενα χαδι στα μαλλια μου.
Ηρεμω...
«Τα τραγούδια είναι στεριές...»
ΣΤΕΡΙΕΣ
Κάτι θ' αλλάξει θα μας φυλάξει στο χρόνο.
Μαγιά η μνήμη σε νέα ζύμη και μόνο.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
ζήσε ό,τι θες και θα τ' ακούς
Κάτι θ' αλλάξει θα την τρομάξει τη Δύση
μετά θα δούμε μιαν άλλην ομορφιά που 'χαμε ελπίσει.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
όσο με θες για να μ' ακούς
Ας όψεται μέσα μου η καρδιά μου
τ' αξέχαστα που βρήκε ν' αγαπά.
Μια καινούρια μυρωδιά θέλει η καρδιά
να πορευτεί για μεγάλους και παιδιά
λόγια κλειδιά ξανά στ' αυτί.
Αλκηστις Πρωτοψαλτη
Στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
Μουσικη: Νικος Αντυπας
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008
"Χρόνια πολλά...!"
Σημερα εχω γενεθλια...
Σημερα μεγαλωνω κατα εναν χρονο...
Σημερα αποφασισα να κανω μια τρελα!
"Να εχω να θυμαμαι", ετσι λεω!
Σημερα θελω να πω "σ'αγαπώ" σε ολους και ολα.
Σημερα, ειναι μια ξεχωριστη ημερα για πολλους λογους...!
Του χρονου τετοια μερα ευχομαι να να εχω θεσει καινουριους στοχους και οι σημερινοι στοχοι να εχουν γινει πραγματικοτητα!
"Στα παιδιά που τα θέλουνε όλα...!"
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Στους αλήτες που αγαπήσανε
στους φευγάτους που γυρίσανε
στους φαντάρους που τα παίξανε
στους τρελούς που λογικέψανε
Στους κουρσάρους που σαλτάρισαν
στους προφήτες που σαλπάρισαν
στους παπάδες που κολάστηκαν
στους ροκάδες που κουράστηκαν
Χρόνια πολλά σε σένα
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα
χρόνια πολλά στα παιδιά που ερωτεύονται
χρόνια πολλά στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα
χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε όλα
Στις παρέες που σκορπίσανε
στις φιλίες που κρατήσανε
στις φωνές που πια σιωπήσανε
στις σιωπές που τραγουδίσανε
Στις καρδιές που όλα τα δώσανε
στις αγάπες που τελειώσανε
στις αγάπες που αρχίζουνε
στις σκιές που συνεχίζουνε
Χρόνια πολλά σε σένα
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα
χρόνια πολλά στα παιδιά που ονειρεύονται
χρόνια πολλά στα παιδιά που δεκάρα δε δίνουν
χρόνια πολλά στα παιδιά που και μένα με φτύνουν
Χρόνια πολλά σε μένα
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα
χρόνια πολλά στα παιδιά που ερωτεύονται
χρόνια πολλά στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα
χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε όλα
Βασιλης Παπακωνσταντινου
Στιχοι: Αλκης Αλκαιος
Μουσικη: Χριστοφορος Κροκιδης-Βασιλης Παπακωνσταντινου
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
"Πιτσιρικάς..."
Μόνο τραγούδι.
Για το "άσπρο του κοσμου" ρε γαμωτο.
Γιατι "τιποτ' αλλο δεν θυμαμαι να εχω ζησει."
"Να ημερεψω λιγο..."
Να παλεψω πολυ.
Για "της ζωης τα μαγικα".
Να θελω.
Γιατι θελω.
Μόνο τραγούδι. (σχεδον!)
ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ
Και τίποτ' άλλο δεν θυμάμαι να 'χω ζήσει
που να 'χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο,
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω.
Θέλω να δω τ' άσπρο του κόσμου
μέσα απ' τα μάτια ενός πιτσιρικά
να ημερέψω λίγο φως μου
κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου
θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά.
Και ξόδεψα και μοίρασα και μάλλον ξεχρεώνω
μια στοίβα χρόνια ασθενικά με μια αγκαλιά σκουπίδια.
άλλα να θέλω σαν τρελός και μ' άλλα να ματώνω,
φυγές να σκάβω μες στη γη και να γυρνώ στα ίδια.
Γεωργια Νταγακη
στιχοι: Οδυσσεας Ιωαννου
μουσικη: Θανος Μικρουτσικος
πρωτη εκτελεση:Βασιλης Παπακωνσταντινου "θαλασσα στη σκαλα"
δευτερη εκτελεση:Ριτα Αντωνοπουλου "παμε ξανα απ'την αρχη"
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
"ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΦΩΝΗ..."
Κι ερχονται οι αληθειες.
Την καταλληλη ΠΑΝΤΑ στιγμη.
Τη θεωρητικα ακαταλληλη.
Και σε ξεβολευουν.
Και θυμωνεις.
Βριζεις.
Νευριαζεις.
Και ηρεμεις.
Κι ερχεται κι αλλη γνωμη.
Ιδια σχεδον με αυτην που σε ενοχλησε.
Μα στα λεει ολα πιο χαλαρα.
Σε κανει να τα δεις πιο εγχρωμα.
Σαν ευκαιρια.
Βελτιωση.
Και θυμωνεις παλι.
Αυτη τη φορα λιγοτερο.
Πεισμωνεις.
Μια καλο πεισμα, μια κακο.
Αλλα πεισμωνεις.
Και ξεκινας παλι.
Τις προσπαθειες.
Τις κοπιαστικες και χρονοβορες.
Προσπαθεις.
Προσπαθησες για το καλο.
Ωραια προσπαθεια.
Τωρα ομως θα προσπαθησεις για το καλυτερο.
Θα κοπιασεις.
Θα βελτιωνεσαι.
Δεν θα σου ερθουν ολα με τη μια.
Θα προσπαθησεις.
Το οφειλεις...
Στο εαυτο σου περισσοτερο.
Στους αλλους επισης.
Σ’αυτους που εχουν ολη τη διαθεση να σε βοηθησουν.
Και σε βοηθουν.
Κι ας πιστευεις οτι τους ζαλιζεις.
Ειναι εκει με ενα χαμογελο.
Να σε διορθωσουν.
Να σε βοηθησουν.
Και δεν δεχεσαι διορθωσεις χωρις να σου απαντουν στο ερωτημα «γιατι...;».
Δυσκολος συνομιλητης...
Θελεις να ξερεις.
Τι ειναι λαθος και γιατι.
Και παλι απ’την αρχη.
Στην ομορφη μαχη στρατιωτης.
Με τον αρχηγο με τη γλυκια φωνη να σε οδηγει.
Και μεσα σου εχεις εκατομμυρια λεξεις που θελουν να βγουν σε μια προσπαθεια ευγνωμοσυνης.
Χιλια ευχαριστω δεν φτανουν.
Τα συναισθηματα σταζουν ευχαριστω.
Ευχαριστω τον Θεο που με εφερε στο δρομο σου πριν δυο χρονια.
Ευχαριστω εσενα που μου ανοιξες την πορτα και με εσπρωξες να βρω τον δικο μου δρομο.
Ευχαριστω για την υπομονη.
Σ’ευχαριστω για ολα...
Ειλικρινα....
Ερχονται μαχες...
Δεν θα διστασω.
Θα παλεψω.
«Γιατι το αγαπας», μου λες...
" Ναι, γιατι το αγαπαω", σου λεω.
Κι αυτο αρκει.
Πολεμος οι προηγουμενες μερες.
Διαδρομες περιεργες.
Ειναι πολυ ομορφο να εχεις συμμαχους.
Νιωθεις ασφαλεια.
Ημουν για χρονια υποστηρικτης της σιωπης.
Μα τωρα δεν την θελω.
Τωρα θελω μονο τη φωνη.
Θελω να την αφησω να εκφραστει.
Θελω να την αφησω να παλεψει.
Με χαμογελο.
Γι’αυτα που εχει.
Γι’αυτα που θελει.
Γι’αυτα που αγαπαει.
Ξεροντας πού χρωσταει την ψυχη.
Και η φωνη και η σιωπη ξερουν.
Αγαπω τις διαδρομες μου.
Κι ας ειναι σκοτεινες.
Το φως το βλεπω στο βαθος.
Το φτανω καθε φορα που χανομαι.
Κι ας φοβιζουν τα σκοταδια.
Διαδρομη ειναι κι αυτα.
Ανατροπες.
Θελω ομορφες ανατροπες.
Κι ας ειμαι λιγακι φοβισμενη.
«Εχουμε ακομα λιγους γυρους να μας περασουν για τρελους...»
Τωρα ξεκιναει η «μαχη»...
Βουτια με τα ματια ανοιχτα!
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ, ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΦΩΝΗ...»
ΥΓ. Συστηνω ανεπιφυλακτα το cd της Ριτας Αντωνοπουλου "Πάμε ξανά απ'την αρχή".
Ειναι απ'τα λιγα που μπορεις να τα ακους απο το πρωτο μεχρι το τελευταιο τραγουδι!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ
Θέλουνε μια καινούρια αρχή
λένε δεν θα μιλήσουν τώρα
δεν τους σηκώνει η εποχή
θα βγουν όταν περάσει η μπόρα.
Κλείνονται μες στα σπίτια τους
τα λένε μόνο μεταξύ τους
αλλού τρέχουν τα νοίκια τους
κι αλλού χρωστάνε την ψυχή τους.
Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.
Έχουμε ακόμα λίγους γύρους
να μας περάσουν για τρελούς
να σκοτωθούμε από φίλους
ν` αγκαλιαστούμε με εχθρούς.
Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.
ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ
Boomp3.com
Την καταλληλη ΠΑΝΤΑ στιγμη.
Τη θεωρητικα ακαταλληλη.
Και σε ξεβολευουν.
Και θυμωνεις.
Βριζεις.
Νευριαζεις.
Και ηρεμεις.
Κι ερχεται κι αλλη γνωμη.
Ιδια σχεδον με αυτην που σε ενοχλησε.
Μα στα λεει ολα πιο χαλαρα.
Σε κανει να τα δεις πιο εγχρωμα.
Σαν ευκαιρια.
Βελτιωση.
Και θυμωνεις παλι.
Αυτη τη φορα λιγοτερο.
Πεισμωνεις.
Μια καλο πεισμα, μια κακο.
Αλλα πεισμωνεις.
Και ξεκινας παλι.
Τις προσπαθειες.
Τις κοπιαστικες και χρονοβορες.
Προσπαθεις.
Προσπαθησες για το καλο.
Ωραια προσπαθεια.
Τωρα ομως θα προσπαθησεις για το καλυτερο.
Θα κοπιασεις.
Θα βελτιωνεσαι.
Δεν θα σου ερθουν ολα με τη μια.
Θα προσπαθησεις.
Το οφειλεις...
Στο εαυτο σου περισσοτερο.
Στους αλλους επισης.
Σ’αυτους που εχουν ολη τη διαθεση να σε βοηθησουν.
Και σε βοηθουν.
Κι ας πιστευεις οτι τους ζαλιζεις.
Ειναι εκει με ενα χαμογελο.
Να σε διορθωσουν.
Να σε βοηθησουν.
Και δεν δεχεσαι διορθωσεις χωρις να σου απαντουν στο ερωτημα «γιατι...;».
Δυσκολος συνομιλητης...
Θελεις να ξερεις.
Τι ειναι λαθος και γιατι.
Και παλι απ’την αρχη.
Στην ομορφη μαχη στρατιωτης.
Με τον αρχηγο με τη γλυκια φωνη να σε οδηγει.
Και μεσα σου εχεις εκατομμυρια λεξεις που θελουν να βγουν σε μια προσπαθεια ευγνωμοσυνης.
Χιλια ευχαριστω δεν φτανουν.
Τα συναισθηματα σταζουν ευχαριστω.
Ευχαριστω τον Θεο που με εφερε στο δρομο σου πριν δυο χρονια.
Ευχαριστω εσενα που μου ανοιξες την πορτα και με εσπρωξες να βρω τον δικο μου δρομο.
Ευχαριστω για την υπομονη.
Σ’ευχαριστω για ολα...
Ειλικρινα....
Ερχονται μαχες...
Δεν θα διστασω.
Θα παλεψω.
«Γιατι το αγαπας», μου λες...
" Ναι, γιατι το αγαπαω", σου λεω.
Κι αυτο αρκει.
Πολεμος οι προηγουμενες μερες.
Διαδρομες περιεργες.
Ειναι πολυ ομορφο να εχεις συμμαχους.
Νιωθεις ασφαλεια.
Ημουν για χρονια υποστηρικτης της σιωπης.
Μα τωρα δεν την θελω.
Τωρα θελω μονο τη φωνη.
Θελω να την αφησω να εκφραστει.
Θελω να την αφησω να παλεψει.
Με χαμογελο.
Γι’αυτα που εχει.
Γι’αυτα που θελει.
Γι’αυτα που αγαπαει.
Ξεροντας πού χρωσταει την ψυχη.
Και η φωνη και η σιωπη ξερουν.
Αγαπω τις διαδρομες μου.
Κι ας ειναι σκοτεινες.
Το φως το βλεπω στο βαθος.
Το φτανω καθε φορα που χανομαι.
Κι ας φοβιζουν τα σκοταδια.
Διαδρομη ειναι κι αυτα.
Ανατροπες.
Θελω ομορφες ανατροπες.
Κι ας ειμαι λιγακι φοβισμενη.
«Εχουμε ακομα λιγους γυρους να μας περασουν για τρελους...»
Τωρα ξεκιναει η «μαχη»...
Βουτια με τα ματια ανοιχτα!
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ, ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΦΩΝΗ...»
ΥΓ. Συστηνω ανεπιφυλακτα το cd της Ριτας Αντωνοπουλου "Πάμε ξανά απ'την αρχή".
Ειναι απ'τα λιγα που μπορεις να τα ακους απο το πρωτο μεχρι το τελευταιο τραγουδι!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ
Θέλουνε μια καινούρια αρχή
λένε δεν θα μιλήσουν τώρα
δεν τους σηκώνει η εποχή
θα βγουν όταν περάσει η μπόρα.
Κλείνονται μες στα σπίτια τους
τα λένε μόνο μεταξύ τους
αλλού τρέχουν τα νοίκια τους
κι αλλού χρωστάνε την ψυχή τους.
Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.
Έχουμε ακόμα λίγους γύρους
να μας περάσουν για τρελούς
να σκοτωθούμε από φίλους
ν` αγκαλιαστούμε με εχθρούς.
Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.
ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ
Boomp3.com
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008
"Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος..."
Αγνοια.
Εγωισμος.
Πεισμα.
Παραιτηση.
Κουραση.
Δυναμη.
Υπομονη.
Ανυπομονησια.
Νευρα.
Ηρεμια.
Φωνες.
Σιωπες.
Τραγουδια.
Λεξεις.
Λογια.
Μελωδιες.
Αποψεις.
Επιμονη.
Θαρρος.
Θρασος.
Δειλια.
Φοβος.
Φοβοι.
Αγνοια.
Αγνοια..
Αγνοια...
Ολα μαζι και το καθενα ξεχωριστα.
Συνδυαζονται, κι ομως!
Ψαχνω το προσωπικο μου στοιχειο...
Που να βρω προσωπικο στοιχειο οταν υπαρχει φοβος;;;’
Και απαιτηση...
Πολλη απαιτηση...
Γιατι απαιτω τοσα απο τον εαυτο μου;
Πώς να μην κουραστει κι αυτος;
Τη μια νιωθει πουλημενος,
την αλλη πουλιεται μονος του.
Ψαχνω,
Βρισκω,
Χανω,
Ψαχνομαι,
Βρισκομαι,
Χανομαι...
Βρισκομαι;
Κουραστηκα...
Τασεις φυγης, ξανα.
Κουραστηκα.
Αλλα οχι, ποτε δεν ημουν απαθης.
Γιατι να γινω τωρα;
Να, απλως...φοβαμαι...
Μερικες φορες ξεχναω.
Ξεχναω οτι εχω εμπιστοσυνη.
Εμπιστοσυνη σε οποιον κινει τα νηματα.
Εμπιστοσυνη στον χρονο.
Σ’αυτα που σπερνει,
Σερνει,
Φερνει,
και παιρνει...
Τον εμπιστευομαι,
μα με φοβιζει λιγακι.
Και θα μου πεις: σε λιγες μερες κλεινεις τα 22, μικρη εισαι ακομα, τί καθεσαι και προβληματιζεσαι;
Οκ, δεχομαι την ερωτηση...
Μονο που δεν εχει απαντηση.
Προβληματιζομαι.
Για το πριν, το τωρα, το αυριο.
Παλευω.
Παλευω με το μυαλο μου,
Την ψυχη μου,
Τον χρονο,
Τις μνημες,
Τα "πιστευω" μου,
Τα "μπορω" μου,
Τα "Θελω" μου.
Αυτα τα «θελω» φοβαμαι περισσοτερο...
Σε ποιο απ’ολα να στηριχτω για να βρω μια ακρη;
Στο μυαλο, την ψυχη, τον χρονο, τις μνημες, τα πιστευω, τα μπορω, τα θελω;;;
Ποιο απ’ολα μπορει να με οδηγησει σε ΄μενα;
-Ολα μαζι...
Μα ποιο θα μου δωσει κινητρα να προχωρησω;
-Ολα μαζι...
Ενα θελω, μονο ενα...
Το λεω μονη μου...
«θελω»...
Κι αλλο ενα;
Χρονος...
“Θελω τον χρονο μου’’
Ας μη βιαστω...
Ας μη με πιεσω...
Ας μη με φοβιζω...
Ας θελω...
Ας προσπαθησω...
Σιγα-σιγα, ε;
Σιγα-σιγα...
Παμε ξανα απ’την αρχη...
(Ποσες αρχες πια...;
...οσες και τα τελη...)
Ετσι ειναι ο χρονος...
Κατι ξερει...
Κατι ξερεις κι εσυ που τον εμπιστευεσαι...
"Μονη μου πατριδα ειναι ο χρονος..."...
Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα.
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα.
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα.
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα.
Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω.
θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια.
Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες...
Όλο μου 'λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω.
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω,
κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες.
Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο.
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω,
μου έμαθε το κύμα να αγαπάω,
κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μιλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Οδυσσεας Ιωάννου
μουσικη: Μιλτος Πασχαλιδης
Boomp3.com
Εγωισμος.
Πεισμα.
Παραιτηση.
Κουραση.
Δυναμη.
Υπομονη.
Ανυπομονησια.
Νευρα.
Ηρεμια.
Φωνες.
Σιωπες.
Τραγουδια.
Λεξεις.
Λογια.
Μελωδιες.
Αποψεις.
Επιμονη.
Θαρρος.
Θρασος.
Δειλια.
Φοβος.
Φοβοι.
Αγνοια.
Αγνοια..
Αγνοια...
Ολα μαζι και το καθενα ξεχωριστα.
Συνδυαζονται, κι ομως!
Ψαχνω το προσωπικο μου στοιχειο...
Που να βρω προσωπικο στοιχειο οταν υπαρχει φοβος;;;’
Και απαιτηση...
Πολλη απαιτηση...
Γιατι απαιτω τοσα απο τον εαυτο μου;
Πώς να μην κουραστει κι αυτος;
Τη μια νιωθει πουλημενος,
την αλλη πουλιεται μονος του.
Ψαχνω,
Βρισκω,
Χανω,
Ψαχνομαι,
Βρισκομαι,
Χανομαι...
Βρισκομαι;
Κουραστηκα...
Τασεις φυγης, ξανα.
Κουραστηκα.
Αλλα οχι, ποτε δεν ημουν απαθης.
Γιατι να γινω τωρα;
Να, απλως...φοβαμαι...
Μερικες φορες ξεχναω.
Ξεχναω οτι εχω εμπιστοσυνη.
Εμπιστοσυνη σε οποιον κινει τα νηματα.
Εμπιστοσυνη στον χρονο.
Σ’αυτα που σπερνει,
Σερνει,
Φερνει,
και παιρνει...
Τον εμπιστευομαι,
μα με φοβιζει λιγακι.
Και θα μου πεις: σε λιγες μερες κλεινεις τα 22, μικρη εισαι ακομα, τί καθεσαι και προβληματιζεσαι;
Οκ, δεχομαι την ερωτηση...
Μονο που δεν εχει απαντηση.
Προβληματιζομαι.
Για το πριν, το τωρα, το αυριο.
Παλευω.
Παλευω με το μυαλο μου,
Την ψυχη μου,
Τον χρονο,
Τις μνημες,
Τα "πιστευω" μου,
Τα "μπορω" μου,
Τα "Θελω" μου.
Αυτα τα «θελω» φοβαμαι περισσοτερο...
Σε ποιο απ’ολα να στηριχτω για να βρω μια ακρη;
Στο μυαλο, την ψυχη, τον χρονο, τις μνημες, τα πιστευω, τα μπορω, τα θελω;;;
Ποιο απ’ολα μπορει να με οδηγησει σε ΄μενα;
-Ολα μαζι...
Μα ποιο θα μου δωσει κινητρα να προχωρησω;
-Ολα μαζι...
Ενα θελω, μονο ενα...
Το λεω μονη μου...
«θελω»...
Κι αλλο ενα;
Χρονος...
“Θελω τον χρονο μου’’
Ας μη βιαστω...
Ας μη με πιεσω...
Ας μη με φοβιζω...
Ας θελω...
Ας προσπαθησω...
Σιγα-σιγα, ε;
Σιγα-σιγα...
Παμε ξανα απ’την αρχη...
(Ποσες αρχες πια...;
...οσες και τα τελη...)
Ετσι ειναι ο χρονος...
Κατι ξερει...
Κατι ξερεις κι εσυ που τον εμπιστευεσαι...
"Μονη μου πατριδα ειναι ο χρονος..."...
Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα.
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα.
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα.
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα.
Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω.
θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια.
Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες...
Όλο μου 'λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω.
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω,
κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες.
Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο.
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω,
μου έμαθε το κύμα να αγαπάω,
κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μιλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Οδυσσεας Ιωάννου
μουσικη: Μιλτος Πασχαλιδης
Boomp3.com
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008
"Η αλήθεια του καθένα..."
Ελαβα δυο προσκλησεις απο τους φιλους μου Ναϊάδα και Πρωτοπλαστο για παιχνιδι σχετικα με τις αληθειες μου!
Οι κανόνες του παιχνιδιού:
1.Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.
2.Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.
3.Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.
4.Ειδοποίησε τους ότι τους έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.
Ξεκιναμε:
Αλήθεια 1η:
Με δυσκολευει αφανταστα το πρωινο ξυπνημα! Πρεπει απαραιτητα να φτιαξω ΕΓΩ τον καφε μου (φραπε) και να καπνισω τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ τσιγαρα. Η επικοινωνια μου ξεκιναει απο το δευτερο τσιγαρο και μετα! Αν κατι δεν γινει σωστα π.χ μου φτιαξει αλλος καφε ή δεν εχω τη δικη μου μαρκα τσιγαρων, η επικοινωνια καθισταται δυσκολη για τις επομενες ωρες (πονοκεφαλος, νευρα...)!!! Ξερω οτι το ολο θεμα ειναι καθαρα εγκεφαλικο, αλλα...........! Οταν πρεπει οπωσδηποτε να ξυπνησω πρωι, δηλαδη αν δινω μαθημα ή ταξιδευω, συνηθως δεν κοιμαμαι καθολου!
Αλήθεια 2η:
Η αληθεια ειναι οτι δεν ξεχναω ποτέ. Ουτε τα καλα, αλλά ουτε και τα κακα. Ποτέ ομως........
Αληθεια 3η:
Σπανια ειμαι ακριβης στα ραντεβου μου... Αργουσα στο σχολειο, στα ραντεβου, στη δουλεια μου. Το καλο ειναι οτι συμβιβαζονται με τα ωραρια μου! Στη δουλεια υπηρξε διαστημα που επαιρναν τηλεφωνο να με ξυπνησουν για να ειναι σιγουροι οτι θα παω....!
Αληθεια 4η:
Η μουσικη με συντροφευει παντα και παντου. Δεν μπορω να βγω εξω απ'το σπιτι χωρις ακουστικα!
Αληθεια 5η:
Κυριαρχει μεσα μου μια αισθηση ελευθεριας-ανεξαρτησιας. Δεν αντεχω την πιεση και τις υποχρεωσεις. Δεν μπορω να νιωσω οτι κανω κατι χωρις τη θεληση μου...
Αληθεια 6η:
Το γελιο αποτελει αναγκη δικη μου και των φιλων μου! Ακομα και στην πιο σοβαρη συζητηση βρισκουμε κατι για να γελασουμε! Α, αφηστε, γελαω και δυνατα....!
Αληθεια 7η:
Η λεξη που με αντιπροσωπευει ειναι το "κινητρο". Ειτε ενσυνειδητα, ειτε υποσυνειδητα αναζητω κινητρα σε ο,τι κανω. Θελω να νιωθω δημιουργικη...!
Αυτες λοιπον ειναι καποιες απο τις αληθειες μου!
Ευχαριστω τη Ναιαδα και τον Πρωτοπλαστο για την προσκληση!
Απ'ο,τι ειδα καποιοι εχουν ηδη παιξει, οποτε η προσκληση ειναι ανοιχτη για οποιον θελει να συμμετασχει!
Η αληθεια του καθενα
Η αλήθεια του καθένα μετερίζι και σταθμος
γιατί αυτό έχει θελήσει ή γιατί δε θα τολμήσει
δεν μπορεί να κάνει αλλιώς
Η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή
και κυλάει σαν τα τρένα σε δυο ράγες μια γραμμή
Κι εγώ μόνη μες στο πλήθος τις αλήθειες μας κοιτώ
πως παλεύουν να βρεθούνε
αλλά δεν το ομολογούνε
μοναχά για ένα χορό
Η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή
η μεγάλη μοναξιά του είναι η βασίλισσα του
κι ό,τι του προστάζει αυτή.
Χαρούλα Αλεξίου
στίχοι: Φωτεινη Λαμπριδη
μουσικη: Σωκρατης Μαλαμας
Boomp3.com
Οι κανόνες του παιχνιδιού:
1.Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.
2.Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.
3.Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.
4.Ειδοποίησε τους ότι τους έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.
Ξεκιναμε:
Αλήθεια 1η:
Με δυσκολευει αφανταστα το πρωινο ξυπνημα! Πρεπει απαραιτητα να φτιαξω ΕΓΩ τον καφε μου (φραπε) και να καπνισω τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ τσιγαρα. Η επικοινωνια μου ξεκιναει απο το δευτερο τσιγαρο και μετα! Αν κατι δεν γινει σωστα π.χ μου φτιαξει αλλος καφε ή δεν εχω τη δικη μου μαρκα τσιγαρων, η επικοινωνια καθισταται δυσκολη για τις επομενες ωρες (πονοκεφαλος, νευρα...)!!! Ξερω οτι το ολο θεμα ειναι καθαρα εγκεφαλικο, αλλα...........! Οταν πρεπει οπωσδηποτε να ξυπνησω πρωι, δηλαδη αν δινω μαθημα ή ταξιδευω, συνηθως δεν κοιμαμαι καθολου!
Αλήθεια 2η:
Η αληθεια ειναι οτι δεν ξεχναω ποτέ. Ουτε τα καλα, αλλά ουτε και τα κακα. Ποτέ ομως........
Αληθεια 3η:
Σπανια ειμαι ακριβης στα ραντεβου μου... Αργουσα στο σχολειο, στα ραντεβου, στη δουλεια μου. Το καλο ειναι οτι συμβιβαζονται με τα ωραρια μου! Στη δουλεια υπηρξε διαστημα που επαιρναν τηλεφωνο να με ξυπνησουν για να ειναι σιγουροι οτι θα παω....!
Αληθεια 4η:
Η μουσικη με συντροφευει παντα και παντου. Δεν μπορω να βγω εξω απ'το σπιτι χωρις ακουστικα!
Αληθεια 5η:
Κυριαρχει μεσα μου μια αισθηση ελευθεριας-ανεξαρτησιας. Δεν αντεχω την πιεση και τις υποχρεωσεις. Δεν μπορω να νιωσω οτι κανω κατι χωρις τη θεληση μου...
Αληθεια 6η:
Το γελιο αποτελει αναγκη δικη μου και των φιλων μου! Ακομα και στην πιο σοβαρη συζητηση βρισκουμε κατι για να γελασουμε! Α, αφηστε, γελαω και δυνατα....!
Αληθεια 7η:
Η λεξη που με αντιπροσωπευει ειναι το "κινητρο". Ειτε ενσυνειδητα, ειτε υποσυνειδητα αναζητω κινητρα σε ο,τι κανω. Θελω να νιωθω δημιουργικη...!
Αυτες λοιπον ειναι καποιες απο τις αληθειες μου!
Ευχαριστω τη Ναιαδα και τον Πρωτοπλαστο για την προσκληση!
Απ'ο,τι ειδα καποιοι εχουν ηδη παιξει, οποτε η προσκληση ειναι ανοιχτη για οποιον θελει να συμμετασχει!
Η αληθεια του καθενα
Η αλήθεια του καθένα μετερίζι και σταθμος
γιατί αυτό έχει θελήσει ή γιατί δε θα τολμήσει
δεν μπορεί να κάνει αλλιώς
Η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή
και κυλάει σαν τα τρένα σε δυο ράγες μια γραμμή
Κι εγώ μόνη μες στο πλήθος τις αλήθειες μας κοιτώ
πως παλεύουν να βρεθούνε
αλλά δεν το ομολογούνε
μοναχά για ένα χορό
Η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή
η μεγάλη μοναξιά του είναι η βασίλισσα του
κι ό,τι του προστάζει αυτή.
Χαρούλα Αλεξίου
στίχοι: Φωτεινη Λαμπριδη
μουσικη: Σωκρατης Μαλαμας
Boomp3.com
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008
"ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ...!"
"Οπωσδηποτε παραθυρο..."
Το τραγουδουσα συνεχεια τις τελευταιες ημερες...
"Να βλεπω εξω να χαμογελω..."
Και ηρθε το χθεσινο γεγονος για να δεσει με το τραγουδι για το παραθυρο!
Ειναι αστειο..
Τουλαχιστον αστειο...
Και αφου η νοητικη κριση αποκατασταθηκε,
αφου καθισες ησυχος εκει, μεσα στο μυαλο μου,
"καποιος" θελησε να σε επανεμφανισει.
Κι αυτη τη φορα η λεξη εμφάνιση γραφεται εκτος εισαγωγικων...
Επινα καφε σε μια καφετερια...
Διπλα απο ενα παραθυρο...
Και ηρθε ενα μαγικο χερι και εστρεψε το κεφαλι μου αριστερα...
Το οπτικο πεδιο ευρυ, αλλα το μαγικο χερι εστρεψε και το βλεμμα καπου...συγκεκριμενα...
Στο απεναντι πεζοδρομιο, οπου περπατουσες εσυ...!
Σε αυτα τα εξι χρονια είναι λίγες οι φορες που σε εχω δει "τυχαια".
Απο τοτε που "αποφασισα" να σταματησω να σε βλεπω
απο τοτε καποιος αποφασισε να σε βλεπω "τυχαια".
Δεν ειναι δυνατον...
"Συνωμοσια δευτερολεπτων",
ετσι αποκαλω αυτα τα "τυχαια" γεγονοτα,
τα οποια δεν θεωρω καθολου τυχαια.
Αυτα δε γινονται τυχαια.
Δεν γινονται "κατα λαθος".
Το πιο αστειο ειναι οτι δεν ταραχτηκα!
Λες και συνεβαινε κατι που συμβαινει καθε μερα.
Απλως χαμογελασα...
Εβλεπα μια γνωριμη παρουσια...
Το γνωριμο ταχυ βημα...
Καποιος μας κανει πλακα!
Καποιος γελαει μαζι μας!
Μας εχει βρει παιχνιδι, σου λεω, μας δουλευει!
Στρατιωτακια του χρονου...
Ποτε δεν δινουμε σημασια στα δευτερολεπτα,
κι ομως,
αν το κεφαλι ειχε γυρισει μερικα δευτερολεπτα πριν ή μερικα δευτερολεπτα μετα, δεν θα σε εβλεπα...!
"Σε στυλ να μην ξεχνιομαστε..."
Το παραθυρο φταιει
και αυτη η αισθηση της ελευθεριας που νιωθω διπλα του.
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να νιωθω ελευθερη και δυνατη...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να μπορω να ονειρευομαι κοιτωντας εξω...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω ο,τι με βαραινει...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω γενικως...
"Οπωσηποτε παραθυρο...
Να βλεπω εξω να χαμογελω..."
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να βλεπω ΕΣΕΝΑ εξω...
Να χαμογελω...!
"Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
να 'χω το νου μου αδειανό
να 'χω και πρίμο τον καιρό..."
ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
Που είναι αυτό το κεφαλάκι
που φυσούσε τον αυλό
που είχε το όνειρο το σώμα
μονοπάτι η αναπνοή
κι έναν κόσμο είχε ακόμα
των ανθρώπων η ζωή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Οπωσδήποτε παράθυρο
Να βλέπω έξω, να χαμογελώ
Οπωσδήποτε παράθυρο
Και ποιον δεν πήρα εγώ με το καλό
Οπωσδήποτε παράθυρο
Για να πιστέψω πάλι από την αρχή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Μπροστά σε μένα αλλάζει μια εποχή
Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
και το μαύρο χαρακάκι
για τα σχέδια μου, στρεβλό
Ίσως να ’φτασε η ώρα
Ίσως να ‘ρθε η στιγμή
να φυλάξω από την Πανδώρα
την ελπίδα στο κουτί
Τανια Τσανακλιδου
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Γιάννης Σπάθας
Boomp3.com
Το τραγουδουσα συνεχεια τις τελευταιες ημερες...
"Να βλεπω εξω να χαμογελω..."
Και ηρθε το χθεσινο γεγονος για να δεσει με το τραγουδι για το παραθυρο!
Ειναι αστειο..
Τουλαχιστον αστειο...
Και αφου η νοητικη κριση αποκατασταθηκε,
αφου καθισες ησυχος εκει, μεσα στο μυαλο μου,
"καποιος" θελησε να σε επανεμφανισει.
Κι αυτη τη φορα η λεξη εμφάνιση γραφεται εκτος εισαγωγικων...
Επινα καφε σε μια καφετερια...
Διπλα απο ενα παραθυρο...
Και ηρθε ενα μαγικο χερι και εστρεψε το κεφαλι μου αριστερα...
Το οπτικο πεδιο ευρυ, αλλα το μαγικο χερι εστρεψε και το βλεμμα καπου...συγκεκριμενα...
Στο απεναντι πεζοδρομιο, οπου περπατουσες εσυ...!
Σε αυτα τα εξι χρονια είναι λίγες οι φορες που σε εχω δει "τυχαια".
Απο τοτε που "αποφασισα" να σταματησω να σε βλεπω
απο τοτε καποιος αποφασισε να σε βλεπω "τυχαια".
Δεν ειναι δυνατον...
"Συνωμοσια δευτερολεπτων",
ετσι αποκαλω αυτα τα "τυχαια" γεγονοτα,
τα οποια δεν θεωρω καθολου τυχαια.
Αυτα δε γινονται τυχαια.
Δεν γινονται "κατα λαθος".
Το πιο αστειο ειναι οτι δεν ταραχτηκα!
Λες και συνεβαινε κατι που συμβαινει καθε μερα.
Απλως χαμογελασα...
Εβλεπα μια γνωριμη παρουσια...
Το γνωριμο ταχυ βημα...
Καποιος μας κανει πλακα!
Καποιος γελαει μαζι μας!
Μας εχει βρει παιχνιδι, σου λεω, μας δουλευει!
Στρατιωτακια του χρονου...
Ποτε δεν δινουμε σημασια στα δευτερολεπτα,
κι ομως,
αν το κεφαλι ειχε γυρισει μερικα δευτερολεπτα πριν ή μερικα δευτερολεπτα μετα, δεν θα σε εβλεπα...!
"Σε στυλ να μην ξεχνιομαστε..."
Το παραθυρο φταιει
και αυτη η αισθηση της ελευθεριας που νιωθω διπλα του.
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να νιωθω ελευθερη και δυνατη...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να μπορω να ονειρευομαι κοιτωντας εξω...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω ο,τι με βαραινει...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω γενικως...
"Οπωσηποτε παραθυρο...
Να βλεπω εξω να χαμογελω..."
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να βλεπω ΕΣΕΝΑ εξω...
Να χαμογελω...!
"Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
να 'χω το νου μου αδειανό
να 'χω και πρίμο τον καιρό..."
ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
Που είναι αυτό το κεφαλάκι
που φυσούσε τον αυλό
που είχε το όνειρο το σώμα
μονοπάτι η αναπνοή
κι έναν κόσμο είχε ακόμα
των ανθρώπων η ζωή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Οπωσδήποτε παράθυρο
Να βλέπω έξω, να χαμογελώ
Οπωσδήποτε παράθυρο
Και ποιον δεν πήρα εγώ με το καλό
Οπωσδήποτε παράθυρο
Για να πιστέψω πάλι από την αρχή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Μπροστά σε μένα αλλάζει μια εποχή
Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
και το μαύρο χαρακάκι
για τα σχέδια μου, στρεβλό
Ίσως να ’φτασε η ώρα
Ίσως να ‘ρθε η στιγμή
να φυλάξω από την Πανδώρα
την ελπίδα στο κουτί
Τανια Τσανακλιδου
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Γιάννης Σπάθας
Boomp3.com
Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008
"Ποτέ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ..."
"Στο ανειπωτο το πληθος
απο τα στοιχειά του νου
ετρεξα για να ξεφυγω
μα ολα ετρεχαν παντου..."
Αμφισβητηση...
Εχει καταλαβει τον νου.
Τον παιδευει.
Κανει ανω-κατω τα παντα.
Κι ερχεσαι «διακριτικα» στην καθημερινοτητα μου.
Χωρις να το ξερεις.
Δεν σου ανοιγω την πορτα.
Παρολα αυτα υπαρχει μια πορτα καπου στην καρδια ή στο μυαλο που σε υποδεχεται.
Μονο που εμενα δεν με ενημερωνει...
Κι ετσι ερχομαι αντιμετωπη με ενα παρελθον που ειναι μεν αποδεκτο ως "παρελθον", που δεν θελω να γινει παρον, ουτε μελλον, μα αμφισβητειται η ιδια η παρουσια του ως παρελθοντος.
Εκει εγκειται το προβλημα.
Στην αμφισβητηση της υπαρξης του οταν αναλαμβανει τον ρολο του καθοδηγητη-αναλυτη ο νους.
Κι η αληθεια ειναι οτι οσο πιο ευκολα εισερχεται η αμφισβητηση τοσο πιο δυσκολα αποκαθισταται η αληθεια.
Μαλλον γιατι δεν υπαρχει αληθεια.
Αποδεκτη και αποδεδειγμενη.
Ανασφαλειες ολα.
Οχι για το τι ησουν εσυ για 'μενα.
Αυτο το ξερω.
Το τι ημουν εγω για 'σενα ομως αμφισβητειται ανα πασα ωρα και στιγμη, αρκει ενα μικρο ερεθισμα.
Κι αυτη η απορια για το τι ημουν οταν εισβαλλει στο μυαλο τα ρημαζει ολα.
Παγωνει ολες τις αλλες σκεψεις και απαιτει αποκλειστικοτητα:
"Πρεπει να βγαλεις μια ακρη", μου λεει...
"Δεν καταφερα τοσα χρονια να βρω μια ακρη, τωρα θα τα καταφερω;", αναρωτιεμαι.
Αποκατασταση χρειαζεσαι.
Δικαιολογια.
Καπως πρεπει να σε δικαιολογησω και 'σενα.
Αν θες να υπαρχεις μεσα μου θα εισαι ηρεμος.
Δεν θα μιλας, δεν θα κινεισαι.
Θα εισαι κρυμμενος και ταυτοχρονα αορατος.
Δεν θα εμφανιζεσαι.
Θα ξεχνας κι εσυ ο ιδιος οτι υπαρχεις.
Αν σε θελω κατι θα σε φωναζω.
Θα τηρεις τις αποστασεις.
Θα κανεις ο,τι σου λεω.
Εισαι μεσα στο μυαλο μου και εχω καθε δικαιωμα να σε εξουσιαζω.
Θα εισαι η μαριονετα μου κι οποτε βαριεμαι θα παιζω μαζι σου.
Μετα θα σε παραταω.
Θα επιστρεφεις στην κρυφη σου θεση αορατος.
Θα σε κανω ο,τι θελω.
Δεν εχεις δικαιωμα επιλογης.
Ζεις μεσα στον νου μου και αποτελεις ερμαιο των βουλων μου.
Ολα αυτα στο μυαλο...
Οι κανονες-προϋποθεσεις αν θες να υπαρχεις μεσα σ'αυτο.
Γιατι στην καρδια τα πραγματα ειναι αλλιως.
Γιατι η καρδια ξερει.
Δεν αμφισβητει τη γνωση.
Γιατι η γνωση της καρδιας ειναι το ιδιο το συναισθημα.
Δεν φοβαται την απουσια ουτε την παρουσια σου γιατι το συναισθημα δεν επηρρεαζεται απο αυτα.
Παραμενει ανεγγιχτο,
αμετακινητο,
αμειωτο
ειτε εισαι εδω, ειτε οχι.
Δεν επιδρουν πανω του οι αφορμες.
Το συναισθημα δεν διχαζεται.
Δεν φοβαται.
Δεχεται τις καταστασεις οπως κι αν ειναι.
Ειτε ειναι αληθινες, ειτε ψευτικες το συναισθημα ζει και πιστευει τη δικη του αληθεια, την αληθεια που νιωθει, που βιωσε, που βιωνει και δεν μπορει να αμφισβητηθει.
Μυαλο και καρδια σε μια διαρκη παλη.
Επαθλο: η ηρεμια.
Η αποκατασταση.
Εχουν επιτευχθει και τα δυο στο παρελθον.
Μετα ανατρεπονται.
Οι αφορμες φταινε.
Ξερεις...
Καπου στο βαθος ξερω κι εγω...
Νιωθω...
Κι ας ξεχναω...
Ειναι που το παρελθον αποτελει παρελθον και δεν θελω εστω και νοητικα να διεκδικει μια θεση στο παρον μου.
Εχει μπει ενα ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Οχι επιτακτικα και πεισματικα.
Σχεδον ουτε ηθελημενα.
Απ'τη στιγμη ομως που μπηκε το "ποτε ξανα" δεν θελω να υπαρχουν στιγμες που εστω κι θεωρητικα αναιρειται.
Εχει μπει σαν σφραγιδα σε καθε εικονα, σε καθε αναμνηση.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Αυτη η ιστορια εληξε.
Η ημερομηνια καταναλωσης παρηλθε.
Η αυλαια επεσε.
Και ξεκιναει καινουργια παρασταση..............
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ
Στο ανύποπτο το πλήθος,
απο τα στοιχειά του νου,
έτρεξα για να ξεφύγω
μα όλα έτρεχαν παντού...
Μεσ' το βλέμμα μου,
μεσ το αίμα μου,
ησυχία μόνο να ακούς τον πόνο
Η μορφή σου εδώ,
η ηχώ σου εγώ
και μια σκέψη μόνο,
μοναχά
Ποτέ, ποτέ ξανά
Η παράσταση αρχίζει
κι όλα παίρνουνε ζωή...
Ελευθερία Αρβανιτάκη
στίχοι+μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Boomp3.com
απο τα στοιχειά του νου
ετρεξα για να ξεφυγω
μα ολα ετρεχαν παντου..."
Αμφισβητηση...
Εχει καταλαβει τον νου.
Τον παιδευει.
Κανει ανω-κατω τα παντα.
Κι ερχεσαι «διακριτικα» στην καθημερινοτητα μου.
Χωρις να το ξερεις.
Δεν σου ανοιγω την πορτα.
Παρολα αυτα υπαρχει μια πορτα καπου στην καρδια ή στο μυαλο που σε υποδεχεται.
Μονο που εμενα δεν με ενημερωνει...
Κι ετσι ερχομαι αντιμετωπη με ενα παρελθον που ειναι μεν αποδεκτο ως "παρελθον", που δεν θελω να γινει παρον, ουτε μελλον, μα αμφισβητειται η ιδια η παρουσια του ως παρελθοντος.
Εκει εγκειται το προβλημα.
Στην αμφισβητηση της υπαρξης του οταν αναλαμβανει τον ρολο του καθοδηγητη-αναλυτη ο νους.
Κι η αληθεια ειναι οτι οσο πιο ευκολα εισερχεται η αμφισβητηση τοσο πιο δυσκολα αποκαθισταται η αληθεια.
Μαλλον γιατι δεν υπαρχει αληθεια.
Αποδεκτη και αποδεδειγμενη.
Ανασφαλειες ολα.
Οχι για το τι ησουν εσυ για 'μενα.
Αυτο το ξερω.
Το τι ημουν εγω για 'σενα ομως αμφισβητειται ανα πασα ωρα και στιγμη, αρκει ενα μικρο ερεθισμα.
Κι αυτη η απορια για το τι ημουν οταν εισβαλλει στο μυαλο τα ρημαζει ολα.
Παγωνει ολες τις αλλες σκεψεις και απαιτει αποκλειστικοτητα:
"Πρεπει να βγαλεις μια ακρη", μου λεει...
"Δεν καταφερα τοσα χρονια να βρω μια ακρη, τωρα θα τα καταφερω;", αναρωτιεμαι.
Αποκατασταση χρειαζεσαι.
Δικαιολογια.
Καπως πρεπει να σε δικαιολογησω και 'σενα.
Αν θες να υπαρχεις μεσα μου θα εισαι ηρεμος.
Δεν θα μιλας, δεν θα κινεισαι.
Θα εισαι κρυμμενος και ταυτοχρονα αορατος.
Δεν θα εμφανιζεσαι.
Θα ξεχνας κι εσυ ο ιδιος οτι υπαρχεις.
Αν σε θελω κατι θα σε φωναζω.
Θα τηρεις τις αποστασεις.
Θα κανεις ο,τι σου λεω.
Εισαι μεσα στο μυαλο μου και εχω καθε δικαιωμα να σε εξουσιαζω.
Θα εισαι η μαριονετα μου κι οποτε βαριεμαι θα παιζω μαζι σου.
Μετα θα σε παραταω.
Θα επιστρεφεις στην κρυφη σου θεση αορατος.
Θα σε κανω ο,τι θελω.
Δεν εχεις δικαιωμα επιλογης.
Ζεις μεσα στον νου μου και αποτελεις ερμαιο των βουλων μου.
Ολα αυτα στο μυαλο...
Οι κανονες-προϋποθεσεις αν θες να υπαρχεις μεσα σ'αυτο.
Γιατι στην καρδια τα πραγματα ειναι αλλιως.
Γιατι η καρδια ξερει.
Δεν αμφισβητει τη γνωση.
Γιατι η γνωση της καρδιας ειναι το ιδιο το συναισθημα.
Δεν φοβαται την απουσια ουτε την παρουσια σου γιατι το συναισθημα δεν επηρρεαζεται απο αυτα.
Παραμενει ανεγγιχτο,
αμετακινητο,
αμειωτο
ειτε εισαι εδω, ειτε οχι.
Δεν επιδρουν πανω του οι αφορμες.
Το συναισθημα δεν διχαζεται.
Δεν φοβαται.
Δεχεται τις καταστασεις οπως κι αν ειναι.
Ειτε ειναι αληθινες, ειτε ψευτικες το συναισθημα ζει και πιστευει τη δικη του αληθεια, την αληθεια που νιωθει, που βιωσε, που βιωνει και δεν μπορει να αμφισβητηθει.
Μυαλο και καρδια σε μια διαρκη παλη.
Επαθλο: η ηρεμια.
Η αποκατασταση.
Εχουν επιτευχθει και τα δυο στο παρελθον.
Μετα ανατρεπονται.
Οι αφορμες φταινε.
Ξερεις...
Καπου στο βαθος ξερω κι εγω...
Νιωθω...
Κι ας ξεχναω...
Ειναι που το παρελθον αποτελει παρελθον και δεν θελω εστω και νοητικα να διεκδικει μια θεση στο παρον μου.
Εχει μπει ενα ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Οχι επιτακτικα και πεισματικα.
Σχεδον ουτε ηθελημενα.
Απ'τη στιγμη ομως που μπηκε το "ποτε ξανα" δεν θελω να υπαρχουν στιγμες που εστω κι θεωρητικα αναιρειται.
Εχει μπει σαν σφραγιδα σε καθε εικονα, σε καθε αναμνηση.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Αυτη η ιστορια εληξε.
Η ημερομηνια καταναλωσης παρηλθε.
Η αυλαια επεσε.
Και ξεκιναει καινουργια παρασταση..............
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ
Στο ανύποπτο το πλήθος,
απο τα στοιχειά του νου,
έτρεξα για να ξεφύγω
μα όλα έτρεχαν παντού...
Μεσ' το βλέμμα μου,
μεσ το αίμα μου,
ησυχία μόνο να ακούς τον πόνο
Η μορφή σου εδώ,
η ηχώ σου εγώ
και μια σκέψη μόνο,
μοναχά
Ποτέ, ποτέ ξανά
Η παράσταση αρχίζει
κι όλα παίρνουνε ζωή...
Ελευθερία Αρβανιτάκη
στίχοι+μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Boomp3.com
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008
"Ας χαθείς..."
Ταξιδι-αστραπη στην Κρητη...
Πριν μερικες ωρες γυρισα.
Για αλλο λογο πηγα τωρα, για αλλο λογο τοτε...
Τοτε...τεσσερα χρονια πριν...
Σχεδον δεκαοχτω χρονων.
Με μια αποφαση στα χερια.
Στα χερια, οχι στην ψυχη.
Αποφαση σωτήρια, ετσι πιστευα.
Αποφαση αλλοθι κι αυτη...
Αποφαση που υπηρχε στο μυαλο μου πεντε μηνες πριν τις πανελληνιες.
Εκεινους τους φριχτους μηνες...
Οχι λογω των πανελληνιων.
Αυτες οι εξετασεις δεν ηταν δυσκολες σε σχεση με τις εξετασεις που εδινα εντος μου.
Μυαλο και ψυχη αμαυρωνονταν.
Ο εαυτος εχανε και χανοταν.
Κι εσυ εκει.
Εσυ παντου.
Εσυ πουθενα.
Δεν ηταν αποφαση στιγμης.
Επρεπε κατι να κανω.
Επρεπε να με σωσω.
Κι ετσι η αποφαση εληφθη...
Η σχολη ειχε αποφασιστει προ πολλου.
Το μερος ηταν το θεμα...
Κι αποφασιστηκε...
Ρεθυμνο.
Αυτο θα με εσωζε.
Η αποσταση...
Ετσι πιστευα...
Ετσι ηθελα να πιστευω...
Χιλιες δυο δικαιολογιες γι'αυτην την επιλογη.
Καλη σχολη, γνωσεις, κλπ κλπ...
Βλακειες ολα.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ηθελα.
ΦΥΓΗ...
Κι οι γονεις μου με αφησαν...
Με αφησαν να παρω τον δικο μου δρομο.
Να ακολουθησω τη διαδρομη που ηθελα.
Περνουσα στο πανεπιστημιο της Αθηνας,
αλλα δεν ηθελα να ειμαι διπλα σου.
Δεν ηθελα.
Δυσκολη περιοδος.
Κλεισιμο ενος κυκλου, ανοιγμα ενος καινουριου.
Να στενοχωρηθεις για τον κυκλο που κλεινει ή να χαρεις γι'αυτον που ανοιγει;
Αναμεικτα ολα...
Ημουν τρομαγμενη.
Για οσα ειχαν ερθει και για οσα θα ακολουθουσαν.
"Τωρα" δεν υπηρχε.
Ζουσα στο "πριν" σκεπτομενη το "μετα".
Με φοβιζαν και τα δυο.
Καινουρια ζωη.
Καινουριο περιβαλλον...
Σκεψεις πολλες...
Απο τις πρωτες κιολας μερες καταλαβα πολλα.
Το μυαλο ειναι ενα φορτιο που το κουβαλας μαζι.
Ακομα κι αν το περιβαλλον δεν μπορει να σου φερει τις αναμνησεις του παρελθοντος το μυαλο ανα πασα στιγμη σου προβαλλει αυτες τις "φωτογραφιες".
Κι ετσι δεν ξεχνας.
Συνεχιζεις να θυμασαι ακομα και απο αποσταση.
Κι η καρδια συνεχιζει να χτυπαει με τον ιδιο τροπο.
Με τον ιδιο πονο.
Ισως με λιγοτερη ενταση.
Αλλα δεν ηταν η ενταση το θεμα, η ουσια παρεμενε ιδια.
Δεν ανηκα εκει.
Δεν ανηκα σε αυτους τους χωρους.
Ολα ηταν στην Αθηνα.
Ολα οσα αγαπουσα ηταν εκει.
Το μυαλο δεν γιατρευοταν ετσι.
Γι'αυτο και η αποφαση να γυρισω εληφθη γρηγορα.
Εκανα αιτηση για μετεγγραφη.
Αν γινοταν δεκτη θα επεστρεφα.
Και επεστρεψα.
-------------------------------------------------
Μου εφερε πολλες αναμνησεις αυτο το διημερο ταξιδι μου.
Η μεταβαση προς την ενηλικωση μου εγινε λιγο αποτομα.
Επαιρνα τη ζωη στα χερια μου.
Επαιζα με τις λυσεις.
Εχανα...
Κερδιζα...
Κερδισμενη βγηκα τελικα.
Απ'ολα.
Οι γονεις μου δεν μου στερησαν αυτην την εμπειρια.
Δεν θα το ξεχασω ποτε...
Η φυγη βεβαια δεν ηρθε τοτε.
Τοτε που νομιζα οτι ζω το τελος.
Ειναι τοσο σχετικο το "τελος"...
------------------------------------
Να χαθεις ηθελα.
Να χαθω προσπαθησα.
Δεν τα καταφερα με την πρωτη.
Αργησα να τα καταφερω.
Τελικα χαθηκα χωρις να το ξερω.
Χωρις να το αποφασισω.
Τελικα χαθηκα χωρις να στο πω.
Χωρις να το ξερω κι εγω...
Τελικα χαθηκα ενα βραδυ...
Τελικα χαθηκα;;;
----------------------------------
Πριν απο λιγο εφτασε μια φωτογραφια στα χερια μου.
Δικη σου φωτογραφια.
Ξαφνικα.
Ταραχτηκα.
Τρομοκρατηθηκα.
Θυμωσα...
Θυμωνω μαζι σου.
Και μαζι μου.
Κι εψαχνα τι φταιει για αυτην την ταραχη...
Εχω ξεχασει οτι υπαρχεις.
Σαν να εχεις διαγραφει απο το "τωρα" μου.
"Να μην ξερω πια τι κανεις..."
Μην ερχεσαι.
Ουτε ως αναμνηση.
Δεν θελω.
Μην τρυπωνεις στις εικονες μου.
Μην τρυπωνεις στο μυαλο μου.
Δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να υπαρχεις...
Υπηρξες.
Αλλα δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν θελω να κοιταζω τις φωτογραφιες σου.
Δεν θελω να "εμφανιζεσαι" στο δρομο μου.
Εισαι πισω.
Εισαι αλλου.
Κι εγω μακρια.
Αλλου κι εγω.
Δεν θελω να ξερω.
Δεν θελω.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν μπορω.
Δεν.
Δεν..
Δεν...
"Δεν μπορω να σε κοιταζω και στα λογια να μη βαζω "σ'αγαπω"."
ΑΣ ΧΑΘΕΙΣ
Μες στα σύννεφα ζωή μου
μακριά απ'τη φυλακή μου να με πας.
Να μ'αγγιξει ο αέρας
σαν το ξύπνημα μιάς μέρας να γελας.
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου
μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.
Ν' ακουστεί το όνομά μου
κι εσύ ράγισε καρδιά μου κι ας χαθείς,ας χαθείς.
Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ'το κρίμα της ψυχής.
Να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανάρθει τ'όνειρό μου να το δεις.
Ας ερχόταν ένα βράδυ
να'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.
Να μπορώ να σου γελάσω
κι ύστερα να προσπεράσω κι ας χαθείς,ας χαθείς.
Του μυαλού μου οι εικόνες
να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής.
Να μην έχω να θυμάμαι
όλα αυτά που με πονάνε,ας χαθείς.
Να μην ξέρω πιά τι κάνεις
άλλο να μη με πικράνεις,δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
και στα λόγια να μη βάζω σ'αγαπώ,σ'αγαπώ.
Χρήστος Θηβαίος
στίχοι: Ανώνυμος
μουσική:Χρήστος Θηβαίος
δισκος: Πέτρινοι Κήποι
Boomp3.com
Πριν μερικες ωρες γυρισα.
Για αλλο λογο πηγα τωρα, για αλλο λογο τοτε...
Τοτε...τεσσερα χρονια πριν...
Σχεδον δεκαοχτω χρονων.
Με μια αποφαση στα χερια.
Στα χερια, οχι στην ψυχη.
Αποφαση σωτήρια, ετσι πιστευα.
Αποφαση αλλοθι κι αυτη...
Αποφαση που υπηρχε στο μυαλο μου πεντε μηνες πριν τις πανελληνιες.
Εκεινους τους φριχτους μηνες...
Οχι λογω των πανελληνιων.
Αυτες οι εξετασεις δεν ηταν δυσκολες σε σχεση με τις εξετασεις που εδινα εντος μου.
Μυαλο και ψυχη αμαυρωνονταν.
Ο εαυτος εχανε και χανοταν.
Κι εσυ εκει.
Εσυ παντου.
Εσυ πουθενα.
Δεν ηταν αποφαση στιγμης.
Επρεπε κατι να κανω.
Επρεπε να με σωσω.
Κι ετσι η αποφαση εληφθη...
Η σχολη ειχε αποφασιστει προ πολλου.
Το μερος ηταν το θεμα...
Κι αποφασιστηκε...
Ρεθυμνο.
Αυτο θα με εσωζε.
Η αποσταση...
Ετσι πιστευα...
Ετσι ηθελα να πιστευω...
Χιλιες δυο δικαιολογιες γι'αυτην την επιλογη.
Καλη σχολη, γνωσεις, κλπ κλπ...
Βλακειες ολα.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ηθελα.
ΦΥΓΗ...
Κι οι γονεις μου με αφησαν...
Με αφησαν να παρω τον δικο μου δρομο.
Να ακολουθησω τη διαδρομη που ηθελα.
Περνουσα στο πανεπιστημιο της Αθηνας,
αλλα δεν ηθελα να ειμαι διπλα σου.
Δεν ηθελα.
Δυσκολη περιοδος.
Κλεισιμο ενος κυκλου, ανοιγμα ενος καινουριου.
Να στενοχωρηθεις για τον κυκλο που κλεινει ή να χαρεις γι'αυτον που ανοιγει;
Αναμεικτα ολα...
Ημουν τρομαγμενη.
Για οσα ειχαν ερθει και για οσα θα ακολουθουσαν.
"Τωρα" δεν υπηρχε.
Ζουσα στο "πριν" σκεπτομενη το "μετα".
Με φοβιζαν και τα δυο.
Καινουρια ζωη.
Καινουριο περιβαλλον...
Σκεψεις πολλες...
Απο τις πρωτες κιολας μερες καταλαβα πολλα.
Το μυαλο ειναι ενα φορτιο που το κουβαλας μαζι.
Ακομα κι αν το περιβαλλον δεν μπορει να σου φερει τις αναμνησεις του παρελθοντος το μυαλο ανα πασα στιγμη σου προβαλλει αυτες τις "φωτογραφιες".
Κι ετσι δεν ξεχνας.
Συνεχιζεις να θυμασαι ακομα και απο αποσταση.
Κι η καρδια συνεχιζει να χτυπαει με τον ιδιο τροπο.
Με τον ιδιο πονο.
Ισως με λιγοτερη ενταση.
Αλλα δεν ηταν η ενταση το θεμα, η ουσια παρεμενε ιδια.
Δεν ανηκα εκει.
Δεν ανηκα σε αυτους τους χωρους.
Ολα ηταν στην Αθηνα.
Ολα οσα αγαπουσα ηταν εκει.
Το μυαλο δεν γιατρευοταν ετσι.
Γι'αυτο και η αποφαση να γυρισω εληφθη γρηγορα.
Εκανα αιτηση για μετεγγραφη.
Αν γινοταν δεκτη θα επεστρεφα.
Και επεστρεψα.
-------------------------------------------------
Μου εφερε πολλες αναμνησεις αυτο το διημερο ταξιδι μου.
Η μεταβαση προς την ενηλικωση μου εγινε λιγο αποτομα.
Επαιρνα τη ζωη στα χερια μου.
Επαιζα με τις λυσεις.
Εχανα...
Κερδιζα...
Κερδισμενη βγηκα τελικα.
Απ'ολα.
Οι γονεις μου δεν μου στερησαν αυτην την εμπειρια.
Δεν θα το ξεχασω ποτε...
Η φυγη βεβαια δεν ηρθε τοτε.
Τοτε που νομιζα οτι ζω το τελος.
Ειναι τοσο σχετικο το "τελος"...
------------------------------------
Να χαθεις ηθελα.
Να χαθω προσπαθησα.
Δεν τα καταφερα με την πρωτη.
Αργησα να τα καταφερω.
Τελικα χαθηκα χωρις να το ξερω.
Χωρις να το αποφασισω.
Τελικα χαθηκα χωρις να στο πω.
Χωρις να το ξερω κι εγω...
Τελικα χαθηκα ενα βραδυ...
Τελικα χαθηκα;;;
----------------------------------
Πριν απο λιγο εφτασε μια φωτογραφια στα χερια μου.
Δικη σου φωτογραφια.
Ξαφνικα.
Ταραχτηκα.
Τρομοκρατηθηκα.
Θυμωσα...
Θυμωνω μαζι σου.
Και μαζι μου.
Κι εψαχνα τι φταιει για αυτην την ταραχη...
Εχω ξεχασει οτι υπαρχεις.
Σαν να εχεις διαγραφει απο το "τωρα" μου.
"Να μην ξερω πια τι κανεις..."
Μην ερχεσαι.
Ουτε ως αναμνηση.
Δεν θελω.
Μην τρυπωνεις στις εικονες μου.
Μην τρυπωνεις στο μυαλο μου.
Δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να υπαρχεις...
Υπηρξες.
Αλλα δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν θελω να κοιταζω τις φωτογραφιες σου.
Δεν θελω να "εμφανιζεσαι" στο δρομο μου.
Εισαι πισω.
Εισαι αλλου.
Κι εγω μακρια.
Αλλου κι εγω.
Δεν θελω να ξερω.
Δεν θελω.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν μπορω.
Δεν.
Δεν..
Δεν...
"Δεν μπορω να σε κοιταζω και στα λογια να μη βαζω "σ'αγαπω"."
ΑΣ ΧΑΘΕΙΣ
Μες στα σύννεφα ζωή μου
μακριά απ'τη φυλακή μου να με πας.
Να μ'αγγιξει ο αέρας
σαν το ξύπνημα μιάς μέρας να γελας.
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου
μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.
Ν' ακουστεί το όνομά μου
κι εσύ ράγισε καρδιά μου κι ας χαθείς,ας χαθείς.
Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ'το κρίμα της ψυχής.
Να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανάρθει τ'όνειρό μου να το δεις.
Ας ερχόταν ένα βράδυ
να'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.
Να μπορώ να σου γελάσω
κι ύστερα να προσπεράσω κι ας χαθείς,ας χαθείς.
Του μυαλού μου οι εικόνες
να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής.
Να μην έχω να θυμάμαι
όλα αυτά που με πονάνε,ας χαθείς.
Να μην ξέρω πιά τι κάνεις
άλλο να μη με πικράνεις,δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
και στα λόγια να μη βάζω σ'αγαπώ,σ'αγαπώ.
Χρήστος Θηβαίος
στίχοι: Ανώνυμος
μουσική:Χρήστος Θηβαίος
δισκος: Πέτρινοι Κήποι
Boomp3.com
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
"Τί χαζό παιδί..."
"Tί χαζό παιδι..."
Εχω κολλησει.
Χωρις να ξερω αν στο μυαλο μου εχω εσενα ή εμενα...
Τί χαζο παιδι...
Εγω ειμαι ενα χαζο παιδι...
Κι εσυ...
Φταιει που κουραστηκα.
Η εξεταστικη φταιει.
Το ονειρο.
Τα ονειρα.
Ολα φταινε.
Δεν τα παραταω.
Δεν εχω μαθει να φευγω.
Κι οσες φορες εχω αποπειραθει να τα παρατησω παντα, μα παντα ξαναγυριζω.
Με εχω μαθει πια.
Δεν εχω εμπιστοσυνη στις φυγες οταν αποφασιζονται εν βρασμω ψυχης.
Το μυαλο παντα μαζι το εχεις.
Και την καρδια.
Κουραση.
Ξενυχτια.
Κι ομως χαμογελαω.
Εχω και τον λιθο μου μαζι.
Και κανω πολλες συνειδητοποιησεις.
Κι ολες ευχαριστες.
Κι ας κουραστηκα.
Σωματικα ειμαι κουρασμενη.
Ψυχικα οχι.
Ειμαι καλα.
Θα ημουν αχαριστη αν παραπονιομουν.
Τι χαζο παιδι...
Μονο μην ερχεσαι στα ονειρα μου.
Μην τα κανεις ομορφα, δεν θελω.
Φοβαμαι.
Εμενα φοβαμαι.
Ξυπνησα κι ειχα την αισθηση οτι ηταν αληθεια.
Και στενοχωρηθηκα που δεν ηταν.
Θυμωσα μαζι μου.
Θυμωσα που θα ηθελα να ηταν αληθινο το ονειρο.
Φοβαμαι οταν ερχεσαι στα ονειρα μου.
Τι χαζο παιδι...
Με ειχες αγκαλια...
Με ειχες σηκωσει ψηλα...
Κι ηταν τοσο αληθινο.
Ηταν τοσο αληθινη η αγκαλια σου.
Ηταν ασφαλης.
Ημουν ασφαλης στην ανασφαλεια του ονειρου.
Μεσα στα χερια σου.
Ηταν ονειρο ομως.
"Ονειρο ητανε..."
Μην ξαναπατησεις στο χωρο μου.
Ειναι δικα μου τα ονειρα.
Δεν θελω να ερχεσαι.
Δεν θελω να ξυπναω και να σε σκεφτομαι.
Δεν το καταλαβαινεις;
Ξεσυνηθισα...
Αφορμη ηταν ολα...
Ολα ειναι ακομα μια "αφορμη".
Καθολου τυχαια αφορμη.
Ο καθενας εχει τον δικο του χαρτη.
Τον κραταει στα χερια του.
Μονο που οι διαδρομες ειναι αορατες.
Δεν μπορει να τις δει.
Αορατες αλλα οχι τυχαιες.
Αυτο συζητουσαμε πριν λιγο με το λιθο.
"Απο μια αγγελια..."
"Απο ενα φυλλαδιο..."
"Απο εναν διαγωνισμο..."
Χωρις να ξερεις...
Ακολουθεις...
Ακομα κι αν αλλοι αποφασιζουν για ΄σενα...
Ακολουθεις...
Δεν μπορεις να αποφυγεις τιποτα...
Ακομα κι αν παρεκκλινεις της πορειας σου
παλι στον ιδιο δρομο θα βρεθεις...
Σαν χαζο παιδι...
Και εχουμε διανυσει πολλες αποστασεις με τον λιθο μου.
Δυσβατοι δρομοι.
Χερι-χερι.
Μαζι.
Με τη φιλη μου μαζι.
Αδερφη μου.
Πεφτουμε.
Ξανασηκωνομαστε.
Μαζι.
Παιδια.
Κοριτσια.
Γυναικες.
Παιδια...
Τι χαζο παιδι...
Τωρα χαμογελαω...
Τι χαζο παιδι...
Αγκαλιαζω τις μουσικες μου...
Μ'αγκαλιαζουν κι αυτες...
Με αγκαλιαζουν και οι φιλοι μου...
Και ειμαι χαρουμενη.
Εχω ΦΙΛΟΥΣ.
ΦΙΛΟΥΣ που δεν μετριουνται στα δαχτυλα του ενος χεριου.
Τα ξεπερνουν...
Ειναι ομορφο να εχεις φιλους.
Να μιλας, να γελας, να κλαις.
ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ.
Τι χαζο παιδι...
"Τωρα απο μακρια νιωθεις οτι ησουν τοσο κοντα...
Κι ηταν τοσο απλο... Ολο το σκοταδι μεσα σε ενα λεπτο
να χυθει ξανα οπως η μπογια στο μικρο κουτι...
Τί χαζο παιδι..."
Και ενταξει...μπορει να φταιει η εξεταστικη για το παραληρημα μου...
Δεν την κατηγορω.
Ουτως ή αλλως με βοηθαει να εκτιμω την υπο φυσιολογικες συνθηκες καθημερινοτητα μου... Ολη αυτη η μαυριλα που υπηρχε πριν μερικες ωρες εξαφανιστηκε.
Την εξαφανισε η εγχρωμη σκεψη...
Η μπογια που χυθηκε...
Οι φιλοι...
Εσυ...
Εγω...
Εξαφανιστηκε...
Και τωρα,
παω να διαβασω...
"Τί χαζό παιδί............."
Χαζο παιδι...
Πες μου τι είν' αυτό που βλέπεις
ουρανός ή ένας καθρέφτης
κάποιου σκοτεινού σου κόσμου
σχέδιο αστρικό
Πες μου πού πηγαίνεις μόνος
μοιάζει με χαρά ο πόνος
σα γεράκι μες στα πάρτι
ψάχνεις γι' αγάπη
Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί
Κοίτα πώς γυρνούν τα χρόνια
σε μια ασημένια ρόδα
ένας κύκλος ζωδιακός
από φτωχά αγόρια
που κοιμούνται στους αιώνες
κι ονειρεύονται εικόνες
τα σημάδια που αφήνουν
τα γλυκά φιλιά
Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί
τι χαζό παιδί
Μες στο αίμα σου κυλάει
ένα τρένο που σφυράει
και ποτέ δε σταματάει
ό,τι κι αν του πεις
μόνο ο Χριστός το ξέρει
κι όποιος ζήτησε ένα χέρι
μες στη μαύρη εκείνη νύχτα
για να κρατηθεί
Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί
Τι χαζό παιδί...
Κωνσταντίνος Βήτα
Boomp3.com
Εχω κολλησει.
Χωρις να ξερω αν στο μυαλο μου εχω εσενα ή εμενα...
Τί χαζο παιδι...
Εγω ειμαι ενα χαζο παιδι...
Κι εσυ...
Φταιει που κουραστηκα.
Η εξεταστικη φταιει.
Το ονειρο.
Τα ονειρα.
Ολα φταινε.
Δεν τα παραταω.
Δεν εχω μαθει να φευγω.
Κι οσες φορες εχω αποπειραθει να τα παρατησω παντα, μα παντα ξαναγυριζω.
Με εχω μαθει πια.
Δεν εχω εμπιστοσυνη στις φυγες οταν αποφασιζονται εν βρασμω ψυχης.
Το μυαλο παντα μαζι το εχεις.
Και την καρδια.
Κουραση.
Ξενυχτια.
Κι ομως χαμογελαω.
Εχω και τον λιθο μου μαζι.
Και κανω πολλες συνειδητοποιησεις.
Κι ολες ευχαριστες.
Κι ας κουραστηκα.
Σωματικα ειμαι κουρασμενη.
Ψυχικα οχι.
Ειμαι καλα.
Θα ημουν αχαριστη αν παραπονιομουν.
Τι χαζο παιδι...
Μονο μην ερχεσαι στα ονειρα μου.
Μην τα κανεις ομορφα, δεν θελω.
Φοβαμαι.
Εμενα φοβαμαι.
Ξυπνησα κι ειχα την αισθηση οτι ηταν αληθεια.
Και στενοχωρηθηκα που δεν ηταν.
Θυμωσα μαζι μου.
Θυμωσα που θα ηθελα να ηταν αληθινο το ονειρο.
Φοβαμαι οταν ερχεσαι στα ονειρα μου.
Τι χαζο παιδι...
Με ειχες αγκαλια...
Με ειχες σηκωσει ψηλα...
Κι ηταν τοσο αληθινο.
Ηταν τοσο αληθινη η αγκαλια σου.
Ηταν ασφαλης.
Ημουν ασφαλης στην ανασφαλεια του ονειρου.
Μεσα στα χερια σου.
Ηταν ονειρο ομως.
"Ονειρο ητανε..."
Μην ξαναπατησεις στο χωρο μου.
Ειναι δικα μου τα ονειρα.
Δεν θελω να ερχεσαι.
Δεν θελω να ξυπναω και να σε σκεφτομαι.
Δεν το καταλαβαινεις;
Ξεσυνηθισα...
Αφορμη ηταν ολα...
Ολα ειναι ακομα μια "αφορμη".
Καθολου τυχαια αφορμη.
Ο καθενας εχει τον δικο του χαρτη.
Τον κραταει στα χερια του.
Μονο που οι διαδρομες ειναι αορατες.
Δεν μπορει να τις δει.
Αορατες αλλα οχι τυχαιες.
Αυτο συζητουσαμε πριν λιγο με το λιθο.
"Απο μια αγγελια..."
"Απο ενα φυλλαδιο..."
"Απο εναν διαγωνισμο..."
Χωρις να ξερεις...
Ακολουθεις...
Ακομα κι αν αλλοι αποφασιζουν για ΄σενα...
Ακολουθεις...
Δεν μπορεις να αποφυγεις τιποτα...
Ακομα κι αν παρεκκλινεις της πορειας σου
παλι στον ιδιο δρομο θα βρεθεις...
Σαν χαζο παιδι...
Και εχουμε διανυσει πολλες αποστασεις με τον λιθο μου.
Δυσβατοι δρομοι.
Χερι-χερι.
Μαζι.
Με τη φιλη μου μαζι.
Αδερφη μου.
Πεφτουμε.
Ξανασηκωνομαστε.
Μαζι.
Παιδια.
Κοριτσια.
Γυναικες.
Παιδια...
Τι χαζο παιδι...
Τωρα χαμογελαω...
Τι χαζο παιδι...
Αγκαλιαζω τις μουσικες μου...
Μ'αγκαλιαζουν κι αυτες...
Με αγκαλιαζουν και οι φιλοι μου...
Και ειμαι χαρουμενη.
Εχω ΦΙΛΟΥΣ.
ΦΙΛΟΥΣ που δεν μετριουνται στα δαχτυλα του ενος χεριου.
Τα ξεπερνουν...
Ειναι ομορφο να εχεις φιλους.
Να μιλας, να γελας, να κλαις.
ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ.
Τι χαζο παιδι...
"Τωρα απο μακρια νιωθεις οτι ησουν τοσο κοντα...
Κι ηταν τοσο απλο... Ολο το σκοταδι μεσα σε ενα λεπτο
να χυθει ξανα οπως η μπογια στο μικρο κουτι...
Τί χαζο παιδι..."
Και ενταξει...μπορει να φταιει η εξεταστικη για το παραληρημα μου...
Δεν την κατηγορω.
Ουτως ή αλλως με βοηθαει να εκτιμω την υπο φυσιολογικες συνθηκες καθημερινοτητα μου... Ολη αυτη η μαυριλα που υπηρχε πριν μερικες ωρες εξαφανιστηκε.
Την εξαφανισε η εγχρωμη σκεψη...
Η μπογια που χυθηκε...
Οι φιλοι...
Εσυ...
Εγω...
Εξαφανιστηκε...
Και τωρα,
παω να διαβασω...
"Τί χαζό παιδί............."
Χαζο παιδι...
Πες μου τι είν' αυτό που βλέπεις
ουρανός ή ένας καθρέφτης
κάποιου σκοτεινού σου κόσμου
σχέδιο αστρικό
Πες μου πού πηγαίνεις μόνος
μοιάζει με χαρά ο πόνος
σα γεράκι μες στα πάρτι
ψάχνεις γι' αγάπη
Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί
Κοίτα πώς γυρνούν τα χρόνια
σε μια ασημένια ρόδα
ένας κύκλος ζωδιακός
από φτωχά αγόρια
που κοιμούνται στους αιώνες
κι ονειρεύονται εικόνες
τα σημάδια που αφήνουν
τα γλυκά φιλιά
Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί
τι χαζό παιδί
Μες στο αίμα σου κυλάει
ένα τρένο που σφυράει
και ποτέ δε σταματάει
ό,τι κι αν του πεις
μόνο ο Χριστός το ξέρει
κι όποιος ζήτησε ένα χέρι
μες στη μαύρη εκείνη νύχτα
για να κρατηθεί
Τώρα από μακριά
νιώθεις ότι ήσουν τόσο κοντά
κι ήταν τόσο απλό
όλο το σκοτάδι μέσα σ' ένα λεπτό
να χυθεί ξανά
όπως η μπογιά στο μικρό κουτί
τι χαζό παιδί
Τι χαζό παιδί...
Κωνσταντίνος Βήτα
Boomp3.com
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
"HOW I WISH YOU WERE HERE..."
Μνημες του καλοκαιριου που περασε.
Μνημες χαρας που θα μεινουν ανεξιτηλες.
Πορεια προς το Ονειρο.
Εκει εχει μεινει η ψυχη μου.
Στις αρχες του ιουνιου.
Στο δωματιο με την μπλε πορτα.
Εκει κλειστηκε η ψυχη.
Τοσο χαρουμενη οσο ποτε.
Τοοοοοσο πληρης.
Και χαμογελα, πολλα χαμογελα.
Ευκαιρια.
ΠΟΛYΤΙΜΗ.
Εμπειρια ακομα πιο πολυτιμη.
Λιγες μερες μετα...
Στον ιδιο χωρο.
Με εναν ανθρωπο που θαυμαζω και σεβομαι.
Στιγμες ζωης κι αυτες...
Με αληθειες που ξεστομιζω και τρομαζω κι η ιδια.
Με αληθειες του εαυτου μου.
Εγω, τελειως εγω.
Απογυμνωνομαι απο τις σκεψεις μου.
Δεν σκεφτομαι πριν μιλησω.
Απλως κανω λεξεις τα συναισθηματα μου.
Τα χρωματιζω χωρις να το ξερω.
"Σ'εχουν κοιταξει σαν Θεο να σου ζητανε θαυμα;".
Γελας...
Μ'ακους.
Προσεκτικα.
Πολυ προσεκτικα.
Και νιωθεις.
"Ενσυναισθηση" λεγεται, ετσι μου ειπε η Ελενη.
Ακουγες.
Κι ειναι σπανιο να ακουει καποιος.
Ηξερες τι θα σου 'λεγα.
Κι ομως, με ακουγες.
Και διαβαζες τις λεξεις μου στο προσωπο μου.
Μου το ειπες.
"Τα φανερωνει ολα το προσωπο σου".
Και λιγο μετα...
"How i wish you were here...".
Δυναμωσες τη φωνη.
Μονο αυτο ακουγοταν.
Κι εγω πετουσα.
Ειχε βγαλει φτερα η ψυχη και πετουσε.
Ψηλα, χαμογελωντας.
Κι ημουν εκει.
Εκει που θα ευχομουν να μεινω για παντα.
Οση διαρκεια εχει αυτο το "παντα".
Ημουν εκει.
Εκει που ευχομουν.
Και ταξιδευα.
Και η μουσικη δυναμωνε.
"How i wish you were here".
Xαμενο το βλεμμα στο πανεμορφο "τωρα".
Τωρα ειναι "τοτε"...
Τοτε ομως ηταν "τωρα".
Σαν να μην τελειωνε ποτε το τραγουδι.
Σαν να επαναλαμβανε συνεχεια:
"How i wish you were here."
Hξερες ποσο θα 'θελα να μεινω εκει.
Απο τις πιο δυνατες στιγμες της ζωης μου.
Και το "How i wish you were here" soundtrack του "θελω" μου.
"ΘΕΛΩ", "ΣΤΟΧΟΣ", "ΟΝΕΙΡΟ".
Ολα ταυτισμενα.
Για πρωτη φορα...
Οικειος ο χωρος.
Χωρος-ΘΕΛΩ.
Θεση-ΘΕΛΩ.
Εγω μεσα σ'αυτα που ΘΕΛΩ.
Στα "ΘΕΛΩ" που δυναμωνουν την υπαρξη μου.
Δυναμωνουν την ψυχη μου.
Σε "ΘΕΛΩ" που μερικες φορες επιτηδες ξεχναω.
Ο φοβος φταιει,
"Η αποσταση που κονταινει" και με τρομαζει.
ΘΕΛΩ ομως.
ΘΕΛΩ πολυ και φοβαμαι λιγοτερο...
Και περασαν δυο μηνες...
Και αποφασισα να θυμηθω.
Να θυμηθεις κι εσυ...
Και αφου θυμηθηκαμε, θυμηθηκαν και οι Pink Floyd.
"How i wish you were here".
Δυο μηνες μετα και το ιδιο τραγουδι ξανακουγεται.
Τη στιγμη που η μνημη παιζει,
το τραγουδι ερχεται να μπει στο παιχνιδι...
Δυναμωνω τη φωνη, καθομαι κατω με την πλατη στον τοιχο και τραγουδαω:
"Ηow i wish, how i wish you were here..."
Και θυμαμαι...
Και χαμογελαω...
Και το σκεφτομουν το τραγουδι...
Ειχα στοιχηματισει...
Δεν το ειχα ξανακουσει απο τοτε...
Ηρθε πανω στην ωρα...
"How i wish you were here..."
How i wish i was there...
Ξανα...
Για παντα...
Σ'ευχαριστώ...
Πιστευετε στα σημαδια;
Boomp3.com
Μνημες χαρας που θα μεινουν ανεξιτηλες.
Πορεια προς το Ονειρο.
Εκει εχει μεινει η ψυχη μου.
Στις αρχες του ιουνιου.
Στο δωματιο με την μπλε πορτα.
Εκει κλειστηκε η ψυχη.
Τοσο χαρουμενη οσο ποτε.
Τοοοοοσο πληρης.
Και χαμογελα, πολλα χαμογελα.
Ευκαιρια.
ΠΟΛYΤΙΜΗ.
Εμπειρια ακομα πιο πολυτιμη.
Λιγες μερες μετα...
Στον ιδιο χωρο.
Με εναν ανθρωπο που θαυμαζω και σεβομαι.
Στιγμες ζωης κι αυτες...
Με αληθειες που ξεστομιζω και τρομαζω κι η ιδια.
Με αληθειες του εαυτου μου.
Εγω, τελειως εγω.
Απογυμνωνομαι απο τις σκεψεις μου.
Δεν σκεφτομαι πριν μιλησω.
Απλως κανω λεξεις τα συναισθηματα μου.
Τα χρωματιζω χωρις να το ξερω.
"Σ'εχουν κοιταξει σαν Θεο να σου ζητανε θαυμα;".
Γελας...
Μ'ακους.
Προσεκτικα.
Πολυ προσεκτικα.
Και νιωθεις.
"Ενσυναισθηση" λεγεται, ετσι μου ειπε η Ελενη.
Ακουγες.
Κι ειναι σπανιο να ακουει καποιος.
Ηξερες τι θα σου 'λεγα.
Κι ομως, με ακουγες.
Και διαβαζες τις λεξεις μου στο προσωπο μου.
Μου το ειπες.
"Τα φανερωνει ολα το προσωπο σου".
Και λιγο μετα...
"How i wish you were here...".
Δυναμωσες τη φωνη.
Μονο αυτο ακουγοταν.
Κι εγω πετουσα.
Ειχε βγαλει φτερα η ψυχη και πετουσε.
Ψηλα, χαμογελωντας.
Κι ημουν εκει.
Εκει που θα ευχομουν να μεινω για παντα.
Οση διαρκεια εχει αυτο το "παντα".
Ημουν εκει.
Εκει που ευχομουν.
Και ταξιδευα.
Και η μουσικη δυναμωνε.
"How i wish you were here".
Xαμενο το βλεμμα στο πανεμορφο "τωρα".
Τωρα ειναι "τοτε"...
Τοτε ομως ηταν "τωρα".
Σαν να μην τελειωνε ποτε το τραγουδι.
Σαν να επαναλαμβανε συνεχεια:
"How i wish you were here."
Hξερες ποσο θα 'θελα να μεινω εκει.
Απο τις πιο δυνατες στιγμες της ζωης μου.
Και το "How i wish you were here" soundtrack του "θελω" μου.
"ΘΕΛΩ", "ΣΤΟΧΟΣ", "ΟΝΕΙΡΟ".
Ολα ταυτισμενα.
Για πρωτη φορα...
Οικειος ο χωρος.
Χωρος-ΘΕΛΩ.
Θεση-ΘΕΛΩ.
Εγω μεσα σ'αυτα που ΘΕΛΩ.
Στα "ΘΕΛΩ" που δυναμωνουν την υπαρξη μου.
Δυναμωνουν την ψυχη μου.
Σε "ΘΕΛΩ" που μερικες φορες επιτηδες ξεχναω.
Ο φοβος φταιει,
"Η αποσταση που κονταινει" και με τρομαζει.
ΘΕΛΩ ομως.
ΘΕΛΩ πολυ και φοβαμαι λιγοτερο...
Και περασαν δυο μηνες...
Και αποφασισα να θυμηθω.
Να θυμηθεις κι εσυ...
Και αφου θυμηθηκαμε, θυμηθηκαν και οι Pink Floyd.
"How i wish you were here".
Δυο μηνες μετα και το ιδιο τραγουδι ξανακουγεται.
Τη στιγμη που η μνημη παιζει,
το τραγουδι ερχεται να μπει στο παιχνιδι...
Δυναμωνω τη φωνη, καθομαι κατω με την πλατη στον τοιχο και τραγουδαω:
"Ηow i wish, how i wish you were here..."
Και θυμαμαι...
Και χαμογελαω...
Και το σκεφτομουν το τραγουδι...
Ειχα στοιχηματισει...
Δεν το ειχα ξανακουσει απο τοτε...
Ηρθε πανω στην ωρα...
"How i wish you were here..."
How i wish i was there...
Ξανα...
Για παντα...
Σ'ευχαριστώ...
Πιστευετε στα σημαδια;
"WISH YOU WERE HERE"
So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl,year after year,
Running over the same old ground.
What have you found?
The same old fears.
Wish you were here....
Pink Floyd
Boomp3.com
Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008
"ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ..."
Γεια 'σενα που ηρθες εναν χλωμο Σεπτεμβρη.
Για 'σενα που μ' εκανες να πιστεψω...
"Να βρω ζωη εκει εξω..."
Σαν σημερα.
Αυτη η μερα με κανει να χαμογελαω.
Οπως χαμογελουσα τοτε.
Κι αν οχι ετσι ακριβως, τουλαχιστον...καπως ετσι!
Τοτε ο Σεπτεμβρης ηταν πραγματι χλωμος.
Εβρεχε πολυ.
Οιωνος για τις μερες που θα ακολουθουσαν.
Ηταν περιεργα ομορφες οι μερες του πρωτου καιρου.
Πραγματικα πρωτογνωρες.
Ερωτας με την πρωτη ματια!
Χωρις να ξερω τι θα πει ερωτας.
Χωρις να εχω πιαστει ποτε στη γλυκια παγιδα του.
Και εκεινες τις μερες το μαθαινα.
Και ηταν τοσο ομορφη αυτη η "διδασκαλια"!
Κολλησε το βλεμμα σε μια εικονα, σε 'σενα.
Ετσι απλα.
Σε μια μονο στιγμη.
Βημα προς τη ζωη.
16 χρονων τοτε (16 παρα κατι!)...
Και το μυαλο χαμενο.
Λιγες ωρες μετα και ομως ηταν χαμενο σε εκεινη τη στιγμη.
Σε αισθησεις που γεννηθηκαν.
Σε καρδιοχτυπια ξεχωριστα.
Σαν να μην ειχε χτυπησει ποτε πριν η καρδια...
Παραξενο χαμογελο στο προσωπο.
Αφηρημενο.
Με πλανεψες!
"Μην πεις ποτε πως ολα ητανε μια πλανη...!"
Ποιος τα βαζει με τον ερωτα ομως;
Ποιος τον νιωθει και μπορει να απεκδυθει;
Φοβηθηκα εξ αρχης.
Μαλλον γιατι δεν το ειχα ξανανιωσει.
Ή ισως γιατι υπηρχαν περιεργες "ιδιοτητες".
Επεσα με τα μουτρα ομως!
Στρατηγικες συμπεριφορας.
Στρατηγικες προσεγγισης.
"Ηταν μπερδεμενη η τραπουλα απ'την αρχη κι εγω πολυ μικρη για να την ξεμπερδεψω."
Προσπαθησα ομως...
Φταινε και τα τραγουδια.
Προσχημα κι αυτα.
Πολλα προσχηματα γενικοτερα.
Ομορφα και αθωα.
Με στοχους κατα νου.
Και κινητρα, πολλα κινητρα.
Ετσι εμαθα να αγαπω πολλα...
Εχοντας κινητρο για ολα.
Ακομα και γι'αυτα που θεωρητικα δεν μου αρεσαν.
Δεν θα αλλαζα με τιποτα την "τροπή" που πηρε η ζωη μου.
Δεν θα αλλαζα ουτε μιση της στιγμη.
Και πραγματικα δεν θελω να ξερω πώς θα ημουν αν δεν σε γνωριζα.
Ο "ερωτας" στις μερες μας ειναι αφανισμενος,
Και νιωθω οτι οσοι δεν εχουν ερωτευτει ειναι φτωχοι...
Αυτος ο "κομπος" στο στομαχι καθως και το καρδιοχτυπι ειναι πλουτος!
Γεννησε πολλα αυτη η στιγμη που σε ειδα μπροστα μου.
Γεννηθηκαν ακομη περισσοτερα στην πορεια.
Ο ερωτας γενναει μεσα σου αισθηματα-καρπους που χρειαζονται το καταλληλο νερο και την καταλληλη φροντιδα για να μεγαλωσουν.
Να γινουν ανθη.
Κι ας μαραινονται...
Εχεις την πολυτελεια να θυμασαι!
Εχεις και την πολυτελεια να εχεις κι αλλους καρπους που μπορουν να γεννησουν ανθη!
Και καθε φορα ειναι διαφορετικη και πολυτιμη!
Η πρωτη φορα ειναι απλως πιο...ξεχωριστη...!
Σημερα δεν κανω απολογισμο.
Θυμαμαι μονο ενα παλιο "σημερα".
Του αξιζει να το θυμαμαι.
Βρηκα ζωη εκει εξω.
Την εχασα.
Την εψαξα.
Μεχρι που καταλαβα οτι χρειαζοταν να τη χτισω...
Και τη χτιζω...
Και τωρα πια ειναι δικο μου δημιουργημα, δεν χρειαζεται να ψαξω καπου εκει εξω τη "ζωη".
Ειναι μεσα μου και γυρω μου.
Σ'αυτα που αγαπησα.
Σ'αυτα που με παθος αγαπαω!
Σ'αυτους που αγαπησα και αγαπαω.
Και 'σενα...
...Σ'αγαπαω...!
ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΡΑ
Για κείνη που είχε έρθει ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ' ένα άσπρο αμάξι έγνεψε να ανεβώ...
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ' ένα ανοιχτό ουρανό.
Κι έριξε μαύρη πέτρα, απ' την αρχή είπε μέτρα,
πριν να μετρήσεις τ' αστέρια δε γυρνώ.
Καίγαν τα δύο της μάτια, σαν φλογερά πετράδια
είναι για κείνη το τραγούδι αυτό.
Για κείνη που είχε έρθει ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ' ένα άσπρο αμάξι έγνεψε να ανεβώ...
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ' ένα ανοιχτό ουρανό.
Πέρασαν καλοκαίρια, φεγγάρια, μεσημέρια,
του κόσμου η θλίψη μακριά μας πέρναγε.
Για τέλος δεν μιλούσε, νόμιζα πως θα αργούσεν
όμιζα η τύχη αλλιώς θα το έγραφε.
Και εκείνη τώρα φεύγει, ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ' ένα άσπρο αμάξι σαν άσχημο όνειρο.
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ' ένα ανοιχτό ουρανό.
Είναι για κείνη το τραγούδι αυτό...
Στάθης Δρογώσης
Boomp3.com
Για 'σενα που μ' εκανες να πιστεψω...
"Να βρω ζωη εκει εξω..."
Σαν σημερα.
Αυτη η μερα με κανει να χαμογελαω.
Οπως χαμογελουσα τοτε.
Κι αν οχι ετσι ακριβως, τουλαχιστον...καπως ετσι!
Τοτε ο Σεπτεμβρης ηταν πραγματι χλωμος.
Εβρεχε πολυ.
Οιωνος για τις μερες που θα ακολουθουσαν.
Ηταν περιεργα ομορφες οι μερες του πρωτου καιρου.
Πραγματικα πρωτογνωρες.
Ερωτας με την πρωτη ματια!
Χωρις να ξερω τι θα πει ερωτας.
Χωρις να εχω πιαστει ποτε στη γλυκια παγιδα του.
Και εκεινες τις μερες το μαθαινα.
Και ηταν τοσο ομορφη αυτη η "διδασκαλια"!
Κολλησε το βλεμμα σε μια εικονα, σε 'σενα.
Ετσι απλα.
Σε μια μονο στιγμη.
Βημα προς τη ζωη.
16 χρονων τοτε (16 παρα κατι!)...
Και το μυαλο χαμενο.
Λιγες ωρες μετα και ομως ηταν χαμενο σε εκεινη τη στιγμη.
Σε αισθησεις που γεννηθηκαν.
Σε καρδιοχτυπια ξεχωριστα.
Σαν να μην ειχε χτυπησει ποτε πριν η καρδια...
Παραξενο χαμογελο στο προσωπο.
Αφηρημενο.
Με πλανεψες!
"Μην πεις ποτε πως ολα ητανε μια πλανη...!"
Ποιος τα βαζει με τον ερωτα ομως;
Ποιος τον νιωθει και μπορει να απεκδυθει;
Φοβηθηκα εξ αρχης.
Μαλλον γιατι δεν το ειχα ξανανιωσει.
Ή ισως γιατι υπηρχαν περιεργες "ιδιοτητες".
Επεσα με τα μουτρα ομως!
Στρατηγικες συμπεριφορας.
Στρατηγικες προσεγγισης.
"Ηταν μπερδεμενη η τραπουλα απ'την αρχη κι εγω πολυ μικρη για να την ξεμπερδεψω."
Προσπαθησα ομως...
Φταινε και τα τραγουδια.
Προσχημα κι αυτα.
Πολλα προσχηματα γενικοτερα.
Ομορφα και αθωα.
Με στοχους κατα νου.
Και κινητρα, πολλα κινητρα.
Ετσι εμαθα να αγαπω πολλα...
Εχοντας κινητρο για ολα.
Ακομα και γι'αυτα που θεωρητικα δεν μου αρεσαν.
Δεν θα αλλαζα με τιποτα την "τροπή" που πηρε η ζωη μου.
Δεν θα αλλαζα ουτε μιση της στιγμη.
Και πραγματικα δεν θελω να ξερω πώς θα ημουν αν δεν σε γνωριζα.
Ο "ερωτας" στις μερες μας ειναι αφανισμενος,
Και νιωθω οτι οσοι δεν εχουν ερωτευτει ειναι φτωχοι...
Αυτος ο "κομπος" στο στομαχι καθως και το καρδιοχτυπι ειναι πλουτος!
Γεννησε πολλα αυτη η στιγμη που σε ειδα μπροστα μου.
Γεννηθηκαν ακομη περισσοτερα στην πορεια.
Ο ερωτας γενναει μεσα σου αισθηματα-καρπους που χρειαζονται το καταλληλο νερο και την καταλληλη φροντιδα για να μεγαλωσουν.
Να γινουν ανθη.
Κι ας μαραινονται...
Εχεις την πολυτελεια να θυμασαι!
Εχεις και την πολυτελεια να εχεις κι αλλους καρπους που μπορουν να γεννησουν ανθη!
Και καθε φορα ειναι διαφορετικη και πολυτιμη!
Η πρωτη φορα ειναι απλως πιο...ξεχωριστη...!
Σημερα δεν κανω απολογισμο.
Θυμαμαι μονο ενα παλιο "σημερα".
Του αξιζει να το θυμαμαι.
Βρηκα ζωη εκει εξω.
Την εχασα.
Την εψαξα.
Μεχρι που καταλαβα οτι χρειαζοταν να τη χτισω...
Και τη χτιζω...
Και τωρα πια ειναι δικο μου δημιουργημα, δεν χρειαζεται να ψαξω καπου εκει εξω τη "ζωη".
Ειναι μεσα μου και γυρω μου.
Σ'αυτα που αγαπησα.
Σ'αυτα που με παθος αγαπαω!
Σ'αυτους που αγαπησα και αγαπαω.
Και 'σενα...
...Σ'αγαπαω...!
ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΡΑ
Για κείνη που είχε έρθει ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ' ένα άσπρο αμάξι έγνεψε να ανεβώ...
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ' ένα ανοιχτό ουρανό.
Κι έριξε μαύρη πέτρα, απ' την αρχή είπε μέτρα,
πριν να μετρήσεις τ' αστέρια δε γυρνώ.
Καίγαν τα δύο της μάτια, σαν φλογερά πετράδια
είναι για κείνη το τραγούδι αυτό.
Για κείνη που είχε έρθει ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ' ένα άσπρο αμάξι έγνεψε να ανεβώ...
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ' ένα ανοιχτό ουρανό.
Πέρασαν καλοκαίρια, φεγγάρια, μεσημέρια,
του κόσμου η θλίψη μακριά μας πέρναγε.
Για τέλος δεν μιλούσε, νόμιζα πως θα αργούσεν
όμιζα η τύχη αλλιώς θα το έγραφε.
Και εκείνη τώρα φεύγει, ένα χλωμό Σεπτέμβρη
μ' ένα άσπρο αμάξι σαν άσχημο όνειρο.
Με έκανε να πιστέψω, να βρω ζωή εκεί έξω,
δρόμο που βγάζει σ' ένα ανοιχτό ουρανό.
Είναι για κείνη το τραγούδι αυτό...
Στάθης Δρογώσης
Boomp3.com
Σάββατο 30 Αυγούστου 2008
"Θυμάμαι..."
Ο Σεπτεμβρης μυρισε δυο μερες νωριτερα...
Μυρισε η βροχη του...
Ο Σεπτεμβρης με κανει να θυμαμαι...
Η βροχη του ακομα περισσοτερο...
Αποκατασταθηκες στο μυαλο μου...
Τα ειχα βαλει με αυτους που μιλουσαν για 'σενα.
Μετα τα εβαλα μαζι σου...
Με την ιδιοτητα σου...
Αυτη με ενοχλουσε...
Κι ας ηταν η αφορμη να σε γνωρισω...
Ισχυριζομουν οτι δεν με αγγιζε αυτη η ιδιοτητα.
Οτι δεν της εδινα σημασια.
Κι ομως σε κατηγορησα οτι δεν τη σεβαστηκες.
Στο βαθος κι οι δυο μας τη λαβαμε υπ'οψιν...
Δεν δεχομαι να μιλανε για ΄σενα.
Ισως μεσα μου εισαι πιο "δικος" μου.
Εχεις ονομα, δεν εισαι απλα ενα επιθετο.
Με το ονομα σου εισαι μεσα μου.
Εισαι κατι παραπανω απο τα "λογια" σου.
Οι ανασφαλειες σου, βλεπεις, σε εκαναν "δηθεν"...
Θυμαμαι...
Ο Σεπτεμβρης τα φερνει ολα στο μυαλο μου...
Και τα "κατηγορω" και οι αποκαταστασεις εκει ειναι.
Εκει οπου υπαρχεις εσυ.
Περνουν απο μπροστα μου τοσες εικονες...
Ημουν παιδι και παλευα με τον ερωτα.
Ολα αυτα τα χρονια μια διαρκης παλη ηταν...
Με το μυαλο μου
με την καρδια μου
με τις ενοχες
με την αγαπη
με 'σενα...
Πρωτογνωρα ολα...
Κι αυτοι που μιλουν για 'σενα δεν ξερουν...
Μυστικα ολα, κοινα μας μυστικα...
Αλυτα μυστηρια...
Κι οι αληθειες στα ματια...
Βαθια...
Συνειδητοποιησα οτι δεν γελουσες συχνα...
Ουτε εγω γελουσα οταν ημουν μαζι σου...
Κι ειναι ειρωνεια αυτο...
Γιατι γελαω συχνα, πολυ συχνα...
Παντα με σκυμμενο κεφαλι σε θυμαμαι...
Προβληματισμενο...
Χωμενο στις σκεψεις σου...
Μια φορα σε ειδα πραγματικα χαμογελαστο.
Την πρωτη φορα που ηρθα στα γενεθλια σου.
Φωτιζε το προσωπο σου...
Φωτισε κι εκεινη τη νυχτα...
Φωτισε και την ψυχη μου...
Θυμασαι...;
Παιδι μικρο εγω, παιδι μεγαλο εσυ...
Μοιραστηκαμε...
Οχι με λογια, αλλα μοιραστηκαμε...
Φοβαμαι να σε δω...
Φοβαμαι μη σε δω αλλαγμενο...
Μεγαλωμενο...
Δεν γινεται ομως να μεγαλωσα μονο εγω...
Κι αυτοι που μιλουν για 'σενα δεν ξερουν τιποτα.
Μονο τη βιτρινα.
Κι ηταν τοσο ηλιθια αυτη η βιτρινα.
Εξι χρονια...
Πώς να μη μεγαλωσαμε, πώς να μην αλλαξαμε;
Ανθρωποι ειμαστε...
Απροδιοριστοι...
Ειχες καθε δικαιωμα να κανεις λαθος.
Κι εγω δεν ημουν τοσο ατρομητη οσο εδειχνα.
Φοβισμενη ημουν.
Οχι αποφασισμενη.
Γερασε ο ερωτας.
Τον πηραν τα χρονια μαζι τους.
Περασε ο ερωτας...
Μονο η αναμνηση του εμεινε.
Κι αυτη εχει ξεθωριασει.
"Θυμησες", μικρε μου...
Γλυκες θυμησες...
Κι αποριες...
Στροβιλοι...
Κι αυτες οι αποριες δεν αποτελουν προσχηματα...!
Δωρο ησουν...
Ανυπερασπιστο...
Ξερω οτι για ΄σενα δεν ημουν σαν τους αλλους...
Το ενιωθα...
Βλεμματα...
Μπερδεματα...
Πνιγμενα...
Σε σκεψεις...
Σε αισθηματα...
Σε απαγορευσεις...
Βλεματα ληστες...
Βλεμματα θυματα...
Κι εμεις...
Θυτες και θυματα...
Τα ματια εξουσιαζουν, το ενιωσες ποτε;
Βουτανε στην απαγορευση.
Την αγγιζουν.
Κλεβουν τη γλυκα της.
Και την πετανε βιαια πανω μας.
Κι εμεις κλαιμε...
Απο χαρα...
Απο τυψεις...
Απο αναμνησεις...
Θυμαμαι.......
Θυμασαι...;;;
"Ώρα σου καλή όπου και να 'σαι..."
Εγω ολα "δωρα" τα αποκαλω τώρα πια...
ΌΛΑ, ομως, μηδενος εξαιρουμενου...!
Τα καρέλια
Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
Σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
Να σ ενοχλεί που χα γίνει σκιά σου
Τότε που η δική μου ευτυχία
Ήταν η δικιά σου δυστυχία
Κι απ το ριγμένο μαντίλι
Που χα στα μαλλιά
Μ έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι
Φίλοι απ την δουλεία
Μ έκριναν παλιά
Τα δυο σου χείλη
Θυμάμαι
Τίποτα δεν άξιζε να πάμε
Τίποτα απ τα πράγματα που τώρα
Μ έκανε η ζωή να μπορώ
Να τα λέω για δώρα
Θυμάσαι
Ώρα σου καλή όπου και να σαι
Τίποτα δεν βρήκαμε ν αξίζει
Κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
Να το συνεχίζει...
Τ άσπρο κεντημένο σεντόνι
Έγινε πανί για τη σκόνη
Κι απ τον καινούργιο καθρέφτη
Που χω φέρει εδώ
Θα 'βλεπες τον ήλιο να πέφτει
Όπως βλέπω εγώ
Το παλιό μου εγώ
Να λέει στο φταίχτη
Θυμάμαι...
Χάρις Αλεξίου
στίχοι: Λίνα Νικολαοπούλου
μουσική: Νίκος Αντύπας
Boomp3.com
Μυρισε η βροχη του...
Ο Σεπτεμβρης με κανει να θυμαμαι...
Η βροχη του ακομα περισσοτερο...
Αποκατασταθηκες στο μυαλο μου...
Τα ειχα βαλει με αυτους που μιλουσαν για 'σενα.
Μετα τα εβαλα μαζι σου...
Με την ιδιοτητα σου...
Αυτη με ενοχλουσε...
Κι ας ηταν η αφορμη να σε γνωρισω...
Ισχυριζομουν οτι δεν με αγγιζε αυτη η ιδιοτητα.
Οτι δεν της εδινα σημασια.
Κι ομως σε κατηγορησα οτι δεν τη σεβαστηκες.
Στο βαθος κι οι δυο μας τη λαβαμε υπ'οψιν...
Δεν δεχομαι να μιλανε για ΄σενα.
Ισως μεσα μου εισαι πιο "δικος" μου.
Εχεις ονομα, δεν εισαι απλα ενα επιθετο.
Με το ονομα σου εισαι μεσα μου.
Εισαι κατι παραπανω απο τα "λογια" σου.
Οι ανασφαλειες σου, βλεπεις, σε εκαναν "δηθεν"...
Θυμαμαι...
Ο Σεπτεμβρης τα φερνει ολα στο μυαλο μου...
Και τα "κατηγορω" και οι αποκαταστασεις εκει ειναι.
Εκει οπου υπαρχεις εσυ.
Περνουν απο μπροστα μου τοσες εικονες...
Ημουν παιδι και παλευα με τον ερωτα.
Ολα αυτα τα χρονια μια διαρκης παλη ηταν...
Με το μυαλο μου
με την καρδια μου
με τις ενοχες
με την αγαπη
με 'σενα...
Πρωτογνωρα ολα...
Κι αυτοι που μιλουν για 'σενα δεν ξερουν...
Μυστικα ολα, κοινα μας μυστικα...
Αλυτα μυστηρια...
Κι οι αληθειες στα ματια...
Βαθια...
Συνειδητοποιησα οτι δεν γελουσες συχνα...
Ουτε εγω γελουσα οταν ημουν μαζι σου...
Κι ειναι ειρωνεια αυτο...
Γιατι γελαω συχνα, πολυ συχνα...
Παντα με σκυμμενο κεφαλι σε θυμαμαι...
Προβληματισμενο...
Χωμενο στις σκεψεις σου...
Μια φορα σε ειδα πραγματικα χαμογελαστο.
Την πρωτη φορα που ηρθα στα γενεθλια σου.
Φωτιζε το προσωπο σου...
Φωτισε κι εκεινη τη νυχτα...
Φωτισε και την ψυχη μου...
Θυμασαι...;
Παιδι μικρο εγω, παιδι μεγαλο εσυ...
Μοιραστηκαμε...
Οχι με λογια, αλλα μοιραστηκαμε...
Φοβαμαι να σε δω...
Φοβαμαι μη σε δω αλλαγμενο...
Μεγαλωμενο...
Δεν γινεται ομως να μεγαλωσα μονο εγω...
Κι αυτοι που μιλουν για 'σενα δεν ξερουν τιποτα.
Μονο τη βιτρινα.
Κι ηταν τοσο ηλιθια αυτη η βιτρινα.
Εξι χρονια...
Πώς να μη μεγαλωσαμε, πώς να μην αλλαξαμε;
Ανθρωποι ειμαστε...
Απροδιοριστοι...
Ειχες καθε δικαιωμα να κανεις λαθος.
Κι εγω δεν ημουν τοσο ατρομητη οσο εδειχνα.
Φοβισμενη ημουν.
Οχι αποφασισμενη.
Γερασε ο ερωτας.
Τον πηραν τα χρονια μαζι τους.
Περασε ο ερωτας...
Μονο η αναμνηση του εμεινε.
Κι αυτη εχει ξεθωριασει.
"Θυμησες", μικρε μου...
Γλυκες θυμησες...
Κι αποριες...
Στροβιλοι...
Κι αυτες οι αποριες δεν αποτελουν προσχηματα...!
Δωρο ησουν...
Ανυπερασπιστο...
Ξερω οτι για ΄σενα δεν ημουν σαν τους αλλους...
Το ενιωθα...
Βλεμματα...
Μπερδεματα...
Πνιγμενα...
Σε σκεψεις...
Σε αισθηματα...
Σε απαγορευσεις...
Βλεματα ληστες...
Βλεμματα θυματα...
Κι εμεις...
Θυτες και θυματα...
Τα ματια εξουσιαζουν, το ενιωσες ποτε;
Βουτανε στην απαγορευση.
Την αγγιζουν.
Κλεβουν τη γλυκα της.
Και την πετανε βιαια πανω μας.
Κι εμεις κλαιμε...
Απο χαρα...
Απο τυψεις...
Απο αναμνησεις...
Θυμαμαι.......
Θυμασαι...;;;
"Ώρα σου καλή όπου και να 'σαι..."
Εγω ολα "δωρα" τα αποκαλω τώρα πια...
ΌΛΑ, ομως, μηδενος εξαιρουμενου...!
Τα καρέλια
Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
Σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
Να σ ενοχλεί που χα γίνει σκιά σου
Τότε που η δική μου ευτυχία
Ήταν η δικιά σου δυστυχία
Κι απ το ριγμένο μαντίλι
Που χα στα μαλλιά
Μ έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι
Φίλοι απ την δουλεία
Μ έκριναν παλιά
Τα δυο σου χείλη
Θυμάμαι
Τίποτα δεν άξιζε να πάμε
Τίποτα απ τα πράγματα που τώρα
Μ έκανε η ζωή να μπορώ
Να τα λέω για δώρα
Θυμάσαι
Ώρα σου καλή όπου και να σαι
Τίποτα δεν βρήκαμε ν αξίζει
Κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
Να το συνεχίζει...
Τ άσπρο κεντημένο σεντόνι
Έγινε πανί για τη σκόνη
Κι απ τον καινούργιο καθρέφτη
Που χω φέρει εδώ
Θα 'βλεπες τον ήλιο να πέφτει
Όπως βλέπω εγώ
Το παλιό μου εγώ
Να λέει στο φταίχτη
Θυμάμαι...
Χάρις Αλεξίου
στίχοι: Λίνα Νικολαοπούλου
μουσική: Νίκος Αντύπας
Boomp3.com
Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008
"Στις χαραυγές ξεχνιέμαι..."
Σημερα δεν ηθελα πολλα...
Δεν ηθελα τιποτα...
Μου εφταιγαν ολα.
Και αυτα που δεν εφταιγαν και προσπαθουσα να τα κατηγορησω.
Αυτα μου εφταιγαν περισσοτερο.
Μου εφταιγε και το καλοκαιρι.
Τα τελευταια χρονια δεν αγαπουσα τα καλοκαιρια.
Αυτο το καλοκαιρι το αγαπησα.
Οχι την εποχη αλλα τα γεγονοτα του.
Το καλοκαιρι αποτελουσε εμποδιο.
Ηταν το περασμα προς το αγαπημενο μου φθινοπωρο και τον ακομη πιο αγαπημενο μου Σεπτεμβρη.
Τον Σεπτεμβρη ολα ειναι αλλιως.
Ακομα και η θαλασσα μου αρεσει περισσοτερο.
Οι αποχρωσεις της ειναι πιο ομορφες.
Σημερα δεν ηθελα πολλα.
Δεν ηθελα να μιλαω.
Σαν να κουβαλω ενα φορτιο ενιωθα.
Αγχη, σκεψεις, αγχωμενες σκεψεις.
Και φοβο.
Βαρυ το μυαλο.
Καπως κουρασμενο.
Οχι και πολυ ελευθερο.
"Η αποσταση που κονταινει φταιει..."...
Εχει δικιο ο Ο.
Αυτο ειναι ο φοβος.
Το πλησιασμα προς κατι που θελεις.
Φοβιζουν τα βηματα.
Και η αναμονη για το αποτελεσμα.
Και σημερα τα σκεφτομουν ολα.
Το μυαλο μου επαιζε παιχνιδια.
Με δουλευε.
Κι εσπαγε πλακα.
Εγω ομως δεν ηθελα πολλα.
Δεν ηθελα να σκεφτομαι.
Μου εθετε ερωτηματα κι εγω παλευα να μην τα σκεφτομαι.
Κι αυτο συνεχιζε.
Και κατι τετοιες στιγμες μου ερχεσαι κι εσυ στο μυαλο.
Και δεν μπορω να σε ανεχτω.
Σε βαριεμαι.
Γιατι παντα ησουν ντυμενος "πρεπει" λες και ηταν αποκριες καθε στιγμη.
Και αυτα τα "πρεπει" ειναι που βαριεμαι περισσοτερο.
Το καρναβαλι των "πρεπει".
Τα τηρησα τα "πρεπει" σου.
Αλλα απο τοτε και μετα αρνηθηκα την υπαρξη τους.
Το μονο "πρεπει" της ζωης μου ησουν εσυ.
Τωρα πια εγινες "επρεπε" κι ουτε θυμαμαι πως ειναι να "πρεπει".
Καρναβαλι...
Ιδια στολη παντα...
Εχασε τη γλυκα της.
Εχασε και τον πονο της.
Ξεθωριασε.
Κι εγω δεν εχω στολη.
Ουτε μασκα.
Δεν μεταμφιεζομαι.
Και σημερα δεν ηθελα πολλα.
Ηθελα να ειμαι εγω χωρις το μυαλο μου.
Εγω χωρις σκεψεις.
Εγω κι η καρδια μου.
Να ξεχαστω στις χαραυγες...
Στο κατω-κατω εχω καθε δικαιωμα μια μερα να μην εχω ορεξη.
Στο βαθος αγαπαω αυτα που φοβαμαι.
Αν δεν τα αγαπουσα δεν θα τα φοβομουν...
Αυριο θα ειμαι καλα ομως, ηδη νιωθω οτι η ορεξη αποκαθισταται...!
Στις χαραυγες ξεχνιεμαι
Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο
Bάρα καλή, βάρα γερή,
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ,
τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι
Bάστα το νού, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα
Γιάννης Χαρούλης
στίχοι-μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Boomp3.com
Δεν ηθελα τιποτα...
Μου εφταιγαν ολα.
Και αυτα που δεν εφταιγαν και προσπαθουσα να τα κατηγορησω.
Αυτα μου εφταιγαν περισσοτερο.
Μου εφταιγε και το καλοκαιρι.
Τα τελευταια χρονια δεν αγαπουσα τα καλοκαιρια.
Αυτο το καλοκαιρι το αγαπησα.
Οχι την εποχη αλλα τα γεγονοτα του.
Το καλοκαιρι αποτελουσε εμποδιο.
Ηταν το περασμα προς το αγαπημενο μου φθινοπωρο και τον ακομη πιο αγαπημενο μου Σεπτεμβρη.
Τον Σεπτεμβρη ολα ειναι αλλιως.
Ακομα και η θαλασσα μου αρεσει περισσοτερο.
Οι αποχρωσεις της ειναι πιο ομορφες.
Σημερα δεν ηθελα πολλα.
Δεν ηθελα να μιλαω.
Σαν να κουβαλω ενα φορτιο ενιωθα.
Αγχη, σκεψεις, αγχωμενες σκεψεις.
Και φοβο.
Βαρυ το μυαλο.
Καπως κουρασμενο.
Οχι και πολυ ελευθερο.
"Η αποσταση που κονταινει φταιει..."...
Εχει δικιο ο Ο.
Αυτο ειναι ο φοβος.
Το πλησιασμα προς κατι που θελεις.
Φοβιζουν τα βηματα.
Και η αναμονη για το αποτελεσμα.
Και σημερα τα σκεφτομουν ολα.
Το μυαλο μου επαιζε παιχνιδια.
Με δουλευε.
Κι εσπαγε πλακα.
Εγω ομως δεν ηθελα πολλα.
Δεν ηθελα να σκεφτομαι.
Μου εθετε ερωτηματα κι εγω παλευα να μην τα σκεφτομαι.
Κι αυτο συνεχιζε.
Και κατι τετοιες στιγμες μου ερχεσαι κι εσυ στο μυαλο.
Και δεν μπορω να σε ανεχτω.
Σε βαριεμαι.
Γιατι παντα ησουν ντυμενος "πρεπει" λες και ηταν αποκριες καθε στιγμη.
Και αυτα τα "πρεπει" ειναι που βαριεμαι περισσοτερο.
Το καρναβαλι των "πρεπει".
Τα τηρησα τα "πρεπει" σου.
Αλλα απο τοτε και μετα αρνηθηκα την υπαρξη τους.
Το μονο "πρεπει" της ζωης μου ησουν εσυ.
Τωρα πια εγινες "επρεπε" κι ουτε θυμαμαι πως ειναι να "πρεπει".
Καρναβαλι...
Ιδια στολη παντα...
Εχασε τη γλυκα της.
Εχασε και τον πονο της.
Ξεθωριασε.
Κι εγω δεν εχω στολη.
Ουτε μασκα.
Δεν μεταμφιεζομαι.
Και σημερα δεν ηθελα πολλα.
Ηθελα να ειμαι εγω χωρις το μυαλο μου.
Εγω χωρις σκεψεις.
Εγω κι η καρδια μου.
Να ξεχαστω στις χαραυγες...
Στο κατω-κατω εχω καθε δικαιωμα μια μερα να μην εχω ορεξη.
Στο βαθος αγαπαω αυτα που φοβαμαι.
Αν δεν τα αγαπουσα δεν θα τα φοβομουν...
Αυριο θα ειμαι καλα ομως, ηδη νιωθω οτι η ορεξη αποκαθισταται...!
Στις χαραυγες ξεχνιεμαι
Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο
Bάρα καλή, βάρα γερή,
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ,
τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι
Bάστα το νού, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα
Γιάννης Χαρούλης
στίχοι-μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Boomp3.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)