Ειχα πει στον εαυτο μου οτι δεν θα μιλησω.
Οτι θα τα κρατησω ολα για ‘μενα.
Ολα θα ειναι σκεψεις...
Αλλα...
Αλλα δεν γινεται.
Γιατι οι σκεψεις ειναι φωτια και καινε το μυαλο μου.
Νιωθω οργη, θυμο.
Ολα βουβα ομως.
Βουβα και υπουλα.
Αηδια, αυτο νιωθω.
Ο θυμος υπαρχει εδω και καιρο.
Αλλα τωρα ξεχειλισε.
Βουβα παντα.
Βουβα γιατι πραξη δεν υπαρχει.
Κι ουτε θα υπαρξει.
Γιατι ετσι μαθαμε,
Αν καταφερεις και θυμωσεις και ταρακουνηθεις λιγακι εχεις ανεβει σκαλι.
Τα καταφερες!
Ξεφυγες απο την ανια, το μυαλο σου λειτουργησε, σκεφτηκες!
Αγωνας τεραστιος, εκει εχουμε φτασει, να ειμαστε χαρουμενοι και μονο που σκεφτομαστε.
Μετα;
Δεν εχει μετα.
Πραξεις δεν υπαρχουν σημερα, δεν μπορεις να κανεις τιποτα.
Δεν εχει σημασια αν θελεις, τ’ακους;
Σημασια εχει οτι δεν μπορεις.
Συρρικνωνεσαι μερα με τη μερα.
Αθλιοτητα.
Ζουμε σε μια αθλιοτητα.
Δεν υπαρχει ανθρωπια, δεν υπαρχει σεβασμος.
Αν υπηρχε κανεις δεν θα σηκωνε το οπλο του να σημαδεψει ενα παιδι.
Ενα παιδι ρε...
Πως ειναι δυνατον;
Και η τηλεοραση συνεχιζει να προβαλλει τις αθλιες εικονες της.
Η στολη σε κανει απανθρωπο;
Οχι.
Εισαι απανθρωπος.
Εισαι απανθρωπος και οταν βγαζεις τη στολη σου.
Δεν μεταμορφωνεσαι ξαφνικα.
Και συνεχιζουν να βαρανε παιδια.
Παιδια ρε.
Τα βαρανε.
Και νεους.
Και κοπελες.
Και μεγαλους.
Θα μπορουσε να ειναι τα παιδια τους.
Τα αδερφια τους.
Αλλα τα βαρανε.
Και η Αθηνα καιγεται.
Και φοβασαι να βγεις εξω.
Γιατι μπορει να φας καμια πετρα στο κεφαλι.
Γιατι φοβασαι τη φωτια που μπορει να αναψει διπλα σου.
Γιατι μπορει να «εξοστρακιστει» καμια σφαιρα.
Και πες οτι τα καις ολα.
Τι θα κερδισεις;
Τι θα αλλαξεις;
Και τι σου φταινε οι αλλοι ρε γαμωτο;
Το παιδι δεν το φερνεις πισω.
Και αν θες να κανεις κατι σκεψου το «απο εδω και περα».
Οι φωτιες θα σβησουν.
Οι επιχειρησεις θα ξαναφυτρωσουν.
Και;
Και ποιο θα ειναι το κερδος σου;
Θα ξεχασεις κι εσυ το «παιδι».
Θα θυμασαι περισσοτερο τις φωτιες.
Η τηλεοραση θα τα ξεχασει αυτα.
Κι εσυ μαζι της, ως υποχειριο.
Θα σου θυμησει και παλι την ακριβεια.
Τους πλουσιους παπαδες.
Κατι θα ξεθαψει.
Καποια κυβερνηση θα προσπαθησει να ριξει.
Κι εσυ θα παρακολουθεις ασταματητα.
Ολα τα σκατα θα τα παρακολουθεις με την ιδια προσοχη.
Και για το «παιδι» ουτε λογος.
Θα εχεις ξεχασει καπου και το δικο σου το παιδι.
Και ξαφνικα θα συνειδητοποιησεις οτι «μεγαλωσε».
Εντελως ξαφνικα.
Γιατι δε σηκωσες το βλεμμα απο την τηλεοραση να το δεις να μεγαλωνει.
Γιατι δεν του διδαξες την ανθρωπια και το σεβασμο.
Γιατι ξεχαστηκες...
Και οταν αργοτερα το ιδιο σου το παιδι που θα εχει πλεον μεγαλωσει, σηκωσει το οπλο
και σκοτωσει ενα δεκαπενταχρονο θα απορησεις. Θα αναρωτιεσαι «γιατι», αφου μια χαρα το
μεγαλωσες, τιποτα δεν του ελειψε, ολα του τα παρειχες...
Ολα τα υλικα εκτος απο τα αυλα, τα πιο σημαντικα.
Λυπαμαι για τη χώρα που νιωθω οτι δεν μας χωρά.
Λυπαμαι γιατι νιωθουμε συσπειρωμενοι μονο στις «χαρές» , μονο στη γιουροβιζιον στην
οποια η Ελλαδαρα μας βγαινει πρωτη, δευτερη, τριτη.......
Λυπαμαι γιατι ανησυχουμε μονο για το «φαινεσθαι» αυτου του τοπου (να φτιαξουμε καμια
εγκατασταση για να πουν οι ξενοι «ευχαριστουμε Αθηνα, ευχαριστουμε Ελλαδα».)
«Συγγνωμη κοσμε για την αθλιοτητα που προβαλλουμε αυτες τις μερες» εγω δεν ακουσα
κανεναν να λεει. Nα το λεει και να το νιωθει.
Φωτιες ειχαμε και περυσι στην Ηλεια..
Ολη η Ελλαδα θρηνουσε.
Καηκαν ανθρωποι, καηκαν περιουσιες.
Ευχαριστουσαμε τους πυροσβεστες που δεν ξεκουραστηκαν ουτε λεπτο για να τις σβησουν.
Τωρα εμποδιζουμε τα πυροσβεστικα οχηματα να σβησουν τις φωτιες.
Τωρα καιμε τα πυροσβεστικα οχηματα.
Ετσι ειμαστε.
Ετσι ξεχναει η Ελλαδα.
Και η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι αισιοδοξη οτι θα ξυπνησουμε
Και η μεγαλυτερη αληθεια ειναι οτι και να ξυπνησουμε παλι δεν θα γινει τιποτα.
Ολα νοσουν.
Και πανω απ’ολα οι ψυχες που μπορουν να τραβηξουν μια σκανδαλη και να αφαιρεσουν
ζωες.
Ποσο μαλλον ζωες παιδιων...
Παιδιων ρε...
ΓΙΝΕ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ
Λένε πως θα μοιράσει ο θεός χρυσάφι
μέσ’ στην άνοιξη που θα ‘ρθει
κι ένα παιδί θα γεννηθεί
από τα στήθια καθενός μέσα στο Μάρτη
θα ‘χει φτερά μέσα στα μάτια
τη Βαβυλώνα μες στο στόμα
και τα ασημένια του κομμάτια
δαχτυλίδια μέσ’ στο χώμα
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός ξυράφια
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να γλιστράμε όλοι
σε μια κόψη που μπορεί να μας ζεστάνει
θα μάθουμε έτσι να διαλέγουμε
σε ποια μεριά θα πάμε
κι ο χωματόδρομος που γδέρνει
το βήμα μας δε θα ‘ναι
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός περίστροφα
την άνοιξη που θα ‘ρθει
και για να μάθω να σκοτώνω
πρέπει την ίδια μου ζωή να βγάλω σκάρτη
να έχω χέρι σταθερό να γίνω μέλος κοινωνίας
να επιβιώσω στο χορό της πληρωμένης μου ανίας
Μια ανθοδέσμη από καριόληδες
και ψεύτες κάτω από τους προβολείς
που καμαρώνουν σαν λαμπάδες
ακόμα κι όταν τους πυροβολείς
αχ, πόσο θα ‘θελα να ζήσω
χωρίς την κάμερα από πίσω
και να κοιτάζω τη ζωή μου δίχως προφυλακτικό
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες’ στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσουν τα παιδιά χρυσάφι
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να δούνε αν θα το κάνουνε
οξυγόνο απ’ τη Γαύδο ως τη Θράκη
κι αν αξίζει να φυτρώσει
μες στο στήθος μας συνήθεια
η δικιά τους απροσδόκητη
κι αναρχική αλήθεια
Λένε πως θα μοιράσει ο ουρανός Αχέροντες
για ν’ ακουστεί η φωνή του
και να βουτάει ο καθένας μες στο κρύσταλλο
να πλύνει τη ψυχή του
να μάθει απλόχερα να σπέρνει
την τύχη που του ανήκει
και ν’ αγκαλιάζει πιο σφικτά
τα δώρα του αλλουνού
Κληρονομιά για το παιδί μας που γεννιέται
μα πλούσιος είναι όποιος δεν πουλιέται
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρά μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Χρήστος Θηβαίος
