Ο Σεπτεμβρης μυρισε δυο μερες νωριτερα...
Μυρισε η βροχη του...
Ο Σεπτεμβρης με κανει να θυμαμαι...
Η βροχη του ακομα περισσοτερο...
Αποκατασταθηκες στο μυαλο μου...
Τα ειχα βαλει με αυτους που μιλουσαν για 'σενα.
Μετα τα εβαλα μαζι σου...
Με την ιδιοτητα σου...
Αυτη με ενοχλουσε...
Κι ας ηταν η αφορμη να σε γνωρισω...
Ισχυριζομουν οτι δεν με αγγιζε αυτη η ιδιοτητα.
Οτι δεν της εδινα σημασια.
Κι ομως σε κατηγορησα οτι δεν τη σεβαστηκες.
Στο βαθος κι οι δυο μας τη λαβαμε υπ'οψιν...
Δεν δεχομαι να μιλανε για ΄σενα.
Ισως μεσα μου εισαι πιο "δικος" μου.
Εχεις ονομα, δεν εισαι απλα ενα επιθετο.
Με το ονομα σου εισαι μεσα μου.
Εισαι κατι παραπανω απο τα "λογια" σου.
Οι ανασφαλειες σου, βλεπεις, σε εκαναν "δηθεν"...
Θυμαμαι...
Ο Σεπτεμβρης τα φερνει ολα στο μυαλο μου...
Και τα "κατηγορω" και οι αποκαταστασεις εκει ειναι.
Εκει οπου υπαρχεις εσυ.
Περνουν απο μπροστα μου τοσες εικονες...
Ημουν παιδι και παλευα με τον ερωτα.
Ολα αυτα τα χρονια μια διαρκης παλη ηταν...
Με το μυαλο μου
με την καρδια μου
με τις ενοχες
με την αγαπη
με 'σενα...
Πρωτογνωρα ολα...
Κι αυτοι που μιλουν για 'σενα δεν ξερουν...
Μυστικα ολα, κοινα μας μυστικα...
Αλυτα μυστηρια...
Κι οι αληθειες στα ματια...
Βαθια...
Συνειδητοποιησα οτι δεν γελουσες συχνα...
Ουτε εγω γελουσα οταν ημουν μαζι σου...
Κι ειναι ειρωνεια αυτο...
Γιατι γελαω συχνα, πολυ συχνα...
Παντα με σκυμμενο κεφαλι σε θυμαμαι...
Προβληματισμενο...
Χωμενο στις σκεψεις σου...
Μια φορα σε ειδα πραγματικα χαμογελαστο.
Την πρωτη φορα που ηρθα στα γενεθλια σου.
Φωτιζε το προσωπο σου...
Φωτισε κι εκεινη τη νυχτα...
Φωτισε και την ψυχη μου...
Θυμασαι...;
Παιδι μικρο εγω, παιδι μεγαλο εσυ...
Μοιραστηκαμε...
Οχι με λογια, αλλα μοιραστηκαμε...
Φοβαμαι να σε δω...
Φοβαμαι μη σε δω αλλαγμενο...
Μεγαλωμενο...
Δεν γινεται ομως να μεγαλωσα μονο εγω...
Κι αυτοι που μιλουν για 'σενα δεν ξερουν τιποτα.
Μονο τη βιτρινα.
Κι ηταν τοσο ηλιθια αυτη η βιτρινα.
Εξι χρονια...
Πώς να μη μεγαλωσαμε, πώς να μην αλλαξαμε;
Ανθρωποι ειμαστε...
Απροδιοριστοι...
Ειχες καθε δικαιωμα να κανεις λαθος.
Κι εγω δεν ημουν τοσο ατρομητη οσο εδειχνα.
Φοβισμενη ημουν.
Οχι αποφασισμενη.
Γερασε ο ερωτας.
Τον πηραν τα χρονια μαζι τους.
Περασε ο ερωτας...
Μονο η αναμνηση του εμεινε.
Κι αυτη εχει ξεθωριασει.
"Θυμησες", μικρε μου...
Γλυκες θυμησες...
Κι αποριες...
Στροβιλοι...
Κι αυτες οι αποριες δεν αποτελουν προσχηματα...!
Δωρο ησουν...
Ανυπερασπιστο...
Ξερω οτι για ΄σενα δεν ημουν σαν τους αλλους...
Το ενιωθα...
Βλεμματα...
Μπερδεματα...
Πνιγμενα...
Σε σκεψεις...
Σε αισθηματα...
Σε απαγορευσεις...
Βλεματα ληστες...
Βλεμματα θυματα...
Κι εμεις...
Θυτες και θυματα...
Τα ματια εξουσιαζουν, το ενιωσες ποτε;
Βουτανε στην απαγορευση.
Την αγγιζουν.
Κλεβουν τη γλυκα της.
Και την πετανε βιαια πανω μας.
Κι εμεις κλαιμε...
Απο χαρα...
Απο τυψεις...
Απο αναμνησεις...
Θυμαμαι.......
Θυμασαι...;;;
"Ώρα σου καλή όπου και να 'σαι..."
Εγω ολα "δωρα" τα αποκαλω τώρα πια...
ΌΛΑ, ομως, μηδενος εξαιρουμενου...!
Τα καρέλια
Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
Σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
Να σ ενοχλεί που χα γίνει σκιά σου
Τότε που η δική μου ευτυχία
Ήταν η δικιά σου δυστυχία
Κι απ το ριγμένο μαντίλι
Που χα στα μαλλιά
Μ έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι
Φίλοι απ την δουλεία
Μ έκριναν παλιά
Τα δυο σου χείλη
Θυμάμαι
Τίποτα δεν άξιζε να πάμε
Τίποτα απ τα πράγματα που τώρα
Μ έκανε η ζωή να μπορώ
Να τα λέω για δώρα
Θυμάσαι
Ώρα σου καλή όπου και να σαι
Τίποτα δεν βρήκαμε ν αξίζει
Κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
Να το συνεχίζει...
Τ άσπρο κεντημένο σεντόνι
Έγινε πανί για τη σκόνη
Κι απ τον καινούργιο καθρέφτη
Που χω φέρει εδώ
Θα 'βλεπες τον ήλιο να πέφτει
Όπως βλέπω εγώ
Το παλιό μου εγώ
Να λέει στο φταίχτη
Θυμάμαι...
Χάρις Αλεξίου
στίχοι: Λίνα Νικολαοπούλου
μουσική: Νίκος Αντύπας
Boomp3.com
