Αγνοια.
Εγωισμος.
Πεισμα.
Παραιτηση.
Κουραση.
Δυναμη.
Υπομονη.
Ανυπομονησια.
Νευρα.
Ηρεμια.
Φωνες.
Σιωπες.
Τραγουδια.
Λεξεις.
Λογια.
Μελωδιες.
Αποψεις.
Επιμονη.
Θαρρος.
Θρασος.
Δειλια.
Φοβος.
Φοβοι.
Αγνοια.
Αγνοια..
Αγνοια...
Ολα μαζι και το καθενα ξεχωριστα.
Συνδυαζονται, κι ομως!
Ψαχνω το προσωπικο μου στοιχειο...
Που να βρω προσωπικο στοιχειο οταν υπαρχει φοβος;;;’
Και απαιτηση...
Πολλη απαιτηση...
Γιατι απαιτω τοσα απο τον εαυτο μου;
Πώς να μην κουραστει κι αυτος;
Τη μια νιωθει πουλημενος,
την αλλη πουλιεται μονος του.
Ψαχνω,
Βρισκω,
Χανω,
Ψαχνομαι,
Βρισκομαι,
Χανομαι...
Βρισκομαι;
Κουραστηκα...
Τασεις φυγης, ξανα.
Κουραστηκα.
Αλλα οχι, ποτε δεν ημουν απαθης.
Γιατι να γινω τωρα;
Να, απλως...φοβαμαι...
Μερικες φορες ξεχναω.
Ξεχναω οτι εχω εμπιστοσυνη.
Εμπιστοσυνη σε οποιον κινει τα νηματα.
Εμπιστοσυνη στον χρονο.
Σ’αυτα που σπερνει,
Σερνει,
Φερνει,
και παιρνει...
Τον εμπιστευομαι,
μα με φοβιζει λιγακι.
Και θα μου πεις: σε λιγες μερες κλεινεις τα 22, μικρη εισαι ακομα, τί καθεσαι και προβληματιζεσαι;
Οκ, δεχομαι την ερωτηση...
Μονο που δεν εχει απαντηση.
Προβληματιζομαι.
Για το πριν, το τωρα, το αυριο.
Παλευω.
Παλευω με το μυαλο μου,
Την ψυχη μου,
Τον χρονο,
Τις μνημες,
Τα "πιστευω" μου,
Τα "μπορω" μου,
Τα "Θελω" μου.
Αυτα τα «θελω» φοβαμαι περισσοτερο...
Σε ποιο απ’ολα να στηριχτω για να βρω μια ακρη;
Στο μυαλο, την ψυχη, τον χρονο, τις μνημες, τα πιστευω, τα μπορω, τα θελω;;;
Ποιο απ’ολα μπορει να με οδηγησει σε ΄μενα;
-Ολα μαζι...
Μα ποιο θα μου δωσει κινητρα να προχωρησω;
-Ολα μαζι...
Ενα θελω, μονο ενα...
Το λεω μονη μου...
«θελω»...
Κι αλλο ενα;
Χρονος...
“Θελω τον χρονο μου’’
Ας μη βιαστω...
Ας μη με πιεσω...
Ας μη με φοβιζω...
Ας θελω...
Ας προσπαθησω...
Σιγα-σιγα, ε;
Σιγα-σιγα...
Παμε ξανα απ’την αρχη...
(Ποσες αρχες πια...;
...οσες και τα τελη...)
Ετσι ειναι ο χρονος...
Κατι ξερει...
Κατι ξερεις κι εσυ που τον εμπιστευεσαι...
"Μονη μου πατριδα ειναι ο χρονος..."...
Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα.
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα.
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα.
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα.
Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω.
θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια.
Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες...
Όλο μου 'λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω.
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω,
κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες.
Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο.
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω,
μου έμαθε το κύμα να αγαπάω,
κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μιλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Οδυσσεας Ιωάννου
μουσικη: Μιλτος Πασχαλιδης
Boomp3.com
