Πριν μερικες ωρες γυρισα.
Για αλλο λογο πηγα τωρα, για αλλο λογο τοτε...
Τοτε...τεσσερα χρονια πριν...
Σχεδον δεκαοχτω χρονων.
Με μια αποφαση στα χερια.
Στα χερια, οχι στην ψυχη.
Αποφαση σωτήρια, ετσι πιστευα.
Αποφαση αλλοθι κι αυτη...
Αποφαση που υπηρχε στο μυαλο μου πεντε μηνες πριν τις πανελληνιες.
Εκεινους τους φριχτους μηνες...
Οχι λογω των πανελληνιων.
Αυτες οι εξετασεις δεν ηταν δυσκολες σε σχεση με τις εξετασεις που εδινα εντος μου.
Μυαλο και ψυχη αμαυρωνονταν.
Ο εαυτος εχανε και χανοταν.
Κι εσυ εκει.
Εσυ παντου.
Εσυ πουθενα.
Δεν ηταν αποφαση στιγμης.
Επρεπε κατι να κανω.
Επρεπε να με σωσω.
Κι ετσι η αποφαση εληφθη...
Η σχολη ειχε αποφασιστει προ πολλου.
Το μερος ηταν το θεμα...
Κι αποφασιστηκε...
Ρεθυμνο.
Αυτο θα με εσωζε.
Η αποσταση...
Ετσι πιστευα...
Ετσι ηθελα να πιστευω...
Χιλιες δυο δικαιολογιες γι'αυτην την επιλογη.
Καλη σχολη, γνωσεις, κλπ κλπ...
Βλακειες ολα.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ηθελα.
ΦΥΓΗ...
Κι οι γονεις μου με αφησαν...
Με αφησαν να παρω τον δικο μου δρομο.
Να ακολουθησω τη διαδρομη που ηθελα.
Περνουσα στο πανεπιστημιο της Αθηνας,
αλλα δεν ηθελα να ειμαι διπλα σου.
Δεν ηθελα.
Δυσκολη περιοδος.
Κλεισιμο ενος κυκλου, ανοιγμα ενος καινουριου.
Να στενοχωρηθεις για τον κυκλο που κλεινει ή να χαρεις γι'αυτον που ανοιγει;
Αναμεικτα ολα...
Ημουν τρομαγμενη.
Για οσα ειχαν ερθει και για οσα θα ακολουθουσαν.
"Τωρα" δεν υπηρχε.
Ζουσα στο "πριν" σκεπτομενη το "μετα".
Με φοβιζαν και τα δυο.
Καινουρια ζωη.
Καινουριο περιβαλλον...
Σκεψεις πολλες...
Απο τις πρωτες κιολας μερες καταλαβα πολλα.
Το μυαλο ειναι ενα φορτιο που το κουβαλας μαζι.
Ακομα κι αν το περιβαλλον δεν μπορει να σου φερει τις αναμνησεις του παρελθοντος το μυαλο ανα πασα στιγμη σου προβαλλει αυτες τις "φωτογραφιες".
Κι ετσι δεν ξεχνας.
Συνεχιζεις να θυμασαι ακομα και απο αποσταση.
Κι η καρδια συνεχιζει να χτυπαει με τον ιδιο τροπο.
Με τον ιδιο πονο.
Ισως με λιγοτερη ενταση.
Αλλα δεν ηταν η ενταση το θεμα, η ουσια παρεμενε ιδια.
Δεν ανηκα εκει.
Δεν ανηκα σε αυτους τους χωρους.
Ολα ηταν στην Αθηνα.
Ολα οσα αγαπουσα ηταν εκει.
Το μυαλο δεν γιατρευοταν ετσι.
Γι'αυτο και η αποφαση να γυρισω εληφθη γρηγορα.
Εκανα αιτηση για μετεγγραφη.
Αν γινοταν δεκτη θα επεστρεφα.
Και επεστρεψα.
-------------------------------------------------
Μου εφερε πολλες αναμνησεις αυτο το διημερο ταξιδι μου.
Η μεταβαση προς την ενηλικωση μου εγινε λιγο αποτομα.
Επαιρνα τη ζωη στα χερια μου.
Επαιζα με τις λυσεις.
Εχανα...
Κερδιζα...
Κερδισμενη βγηκα τελικα.
Απ'ολα.
Οι γονεις μου δεν μου στερησαν αυτην την εμπειρια.
Δεν θα το ξεχασω ποτε...
Η φυγη βεβαια δεν ηρθε τοτε.
Τοτε που νομιζα οτι ζω το τελος.
Ειναι τοσο σχετικο το "τελος"...
------------------------------------
Να χαθεις ηθελα.
Να χαθω προσπαθησα.
Δεν τα καταφερα με την πρωτη.
Αργησα να τα καταφερω.
Τελικα χαθηκα χωρις να το ξερω.
Χωρις να το αποφασισω.
Τελικα χαθηκα χωρις να στο πω.
Χωρις να το ξερω κι εγω...
Τελικα χαθηκα ενα βραδυ...
Τελικα χαθηκα;;;
----------------------------------
Πριν απο λιγο εφτασε μια φωτογραφια στα χερια μου.
Δικη σου φωτογραφια.
Ξαφνικα.
Ταραχτηκα.
Τρομοκρατηθηκα.
Θυμωσα...
Θυμωνω μαζι σου.
Και μαζι μου.
Κι εψαχνα τι φταιει για αυτην την ταραχη...
Εχω ξεχασει οτι υπαρχεις.
Σαν να εχεις διαγραφει απο το "τωρα" μου.
"Να μην ξερω πια τι κανεις..."
Μην ερχεσαι.
Ουτε ως αναμνηση.
Δεν θελω.
Μην τρυπωνεις στις εικονες μου.
Μην τρυπωνεις στο μυαλο μου.
Δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να υπαρχεις...
Υπηρξες.
Αλλα δεν υπαρχεις.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν θελω να κοιταζω τις φωτογραφιες σου.
Δεν θελω να "εμφανιζεσαι" στο δρομο μου.
Εισαι πισω.
Εισαι αλλου.
Κι εγω μακρια.
Αλλου κι εγω.
Δεν θελω να ξερω.
Δεν θελω.
Δεν θελω να σε κοιταζω.
Δεν μπορω.
Δεν.
Δεν..
Δεν...
"Δεν μπορω να σε κοιταζω και στα λογια να μη βαζω "σ'αγαπω"."
ΑΣ ΧΑΘΕΙΣ
Μες στα σύννεφα ζωή μου
μακριά απ'τη φυλακή μου να με πας.
Να μ'αγγιξει ο αέρας
σαν το ξύπνημα μιάς μέρας να γελας.
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου
μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.
Ν' ακουστεί το όνομά μου
κι εσύ ράγισε καρδιά μου κι ας χαθείς,ας χαθείς.
Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ'το κρίμα της ψυχής.
Να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανάρθει τ'όνειρό μου να το δεις.
Ας ερχόταν ένα βράδυ
να'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.
Να μπορώ να σου γελάσω
κι ύστερα να προσπεράσω κι ας χαθείς,ας χαθείς.
Του μυαλού μου οι εικόνες
να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής.
Να μην έχω να θυμάμαι
όλα αυτά που με πονάνε,ας χαθείς.
Να μην ξέρω πιά τι κάνεις
άλλο να μη με πικράνεις,δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
και στα λόγια να μη βάζω σ'αγαπώ,σ'αγαπώ.
Χρήστος Θηβαίος
στίχοι: Ανώνυμος
μουσική:Χρήστος Θηβαίος
δισκος: Πέτρινοι Κήποι
Boomp3.com
