Εναμισης μηνας ψυχικης κουρασης και αγχους...
Στοχευοντας τα μεγαλα...
Παλευοντας για τα ιδανικα...
Για να ‘ρθουν...
Ή για να παω εγω σ’αυτα...
Η προσπαθεια επιβραβευτηκε,
το αποτελεσμα ηταν καλυτερο απο αυτο που φανταζομουν.
Στην αλλη ακρη του τηλεφωνου εσυ, το ανακοινωνεις.
Μιλας για ζέστη κι εγω εχω παγωσει.
Βρισκω τη δυναμη και μιλαω.
Δεν προλαβαινω να επεξεργαστω τη σκεψη.
Την κανω λεξη κατ’ευθειαν.
Ειναι κι αυτη η απολυτοτητα σου που με νευριαζει, αλλα...
Ποσο την καταλαβαινω, να ‘ξερες...
Και τρεμω...
Κι εκει που δεν ηθελα να περασει ο καιρος,
Εκει τον βριζω και απαιτω να τρεξει...
Να τρεξει οσο πιο γρηγορα γινεται.
Δεν μπορω να περιμενω.
Ξερω, ξερω, «ολα στην ωρα τους»
Υπομονη.
Θα αντεξω,
Κι αυτο το ξερω.
Χρειαζομαι ξεκουραση, ψυχικη ξεκουραση.
Να μην σκεφτομαι.
Να τρεχει μονο ο χρονος, οχι οι σκεψεις μου.
Εγω να ειμαι ηρεμη, εχοντας εμπιστοσυνη στους καιρους.
Στους καιρους που ηρθανε, που αφησαν την πραματεια τους και φυγανε.
Στους καιρους που θα ερθουν να αφησουν τα δωρα τους.
Να τα ακουμπησουν διπλα μου, να τα κανω «ζωη» μου.
Ξερεις...
Και αυτο με καθησυχαζει.
Αντιλαμβανεσαι πώς ειμαι και γιατι.
Μου το ειπες και ενιωθα οτι το πιστευες.
Δεν προσπαθεις να πεισεις,
πειθεις...
Παλη με τα χρωματα, με τις λεξεις, με τις φωνες, με τις μελωδιες.
Εισβαλλουν μεσα μου.
Δεν νιωθω μονη μου.
Η πορεια ειναι μοναχικη ομως.
Η ψυχη μου γεμιζει.
Εμπειριες, συμβουλες...
Ζωες μες στις ζωες...
Για καποιο λογο γινονται ολα.
Τωρα προσπαθω να βρω αυτον τον λογο.
Σκαλι-σκαλι ανεβαινω και προσπαθω.
Στεκομαι λιγο, γυρνω το κεφαλι πισω, κοιταω και χαμογελω.
Για ολα.
Για ανθρωπους, για πραξεις, για καταστασεις.
Διαδρομες.
Ομορφες διαδρομες.
Κι ισως ειμαστε ακομα στην αρχη...
Νιωθω ενα χαδι στα μαλλια μου.
Ηρεμω...
«Τα τραγούδια είναι στεριές...»
ΣΤΕΡΙΕΣ
Κάτι θ' αλλάξει θα μας φυλάξει στο χρόνο.
Μαγιά η μνήμη σε νέα ζύμη και μόνο.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
ζήσε ό,τι θες και θα τ' ακούς
Κάτι θ' αλλάξει θα την τρομάξει τη Δύση
μετά θα δούμε μιαν άλλην ομορφιά που 'χαμε ελπίσει.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
όσο με θες για να μ' ακούς
Ας όψεται μέσα μου η καρδιά μου
τ' αξέχαστα που βρήκε ν' αγαπά.
Μια καινούρια μυρωδιά θέλει η καρδιά
να πορευτεί για μεγάλους και παιδιά
λόγια κλειδιά ξανά στ' αυτί.
Αλκηστις Πρωτοψαλτη
Στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
Μουσικη: Νικος Αντυπας
