"-Aν ήσουν παιχνίδι, θα ήσουν σκάκι…
Κι αυτό γιατί σου αρέσουν οι στρατηγικές..
Με αυτές λειτουργείς και αλήθεια, είσαι τόσο καλός σε αυτές....
Επίσης, ξέρεις να ανατρέπεις τα πάντα.. .
Ποτέ δεν μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος για το ποια θα είναι η επόμενη κίνηση σου.
Κάνεις ρουά-ματ χωρίς να αγγίξεις καν τα πιόνια.
Ναι…
Σκάκι θα ήσουν, σίγουρα…
-Αν ήμουν παιχνίδι, θα ήμουν παντομίμα.
Να κάνω τους άλλους να γελούν.
Να μαντεύω από τα μάτια, από τις κινήσεις, το σώμα, τα νοήματα που κρύβονται από πίσω…
Να διαβάζω πρόσωπα και να μαντεύω όσα θέλουν να μουν πουν.
Να μιλάω κι εγώ…
Χωρίς λόγια όμως…
Με τα μάτια…
Τις κινήσεις…
Το σώμα…
Το πρόσωπο…
-Αν ήσουν ζώο θα ήσουν σκύλος.
Κι αυτό γιατί θες την προσοχή στραμμένη πάνω σου.
Θες συνέχεια φροντίδα και επιβεβαίωση.
Θες ένα σπίτι και ένα πιάτο φαγητό να σε περιμένουν.
Και ούτε που θα το κούναγες ποτέ από εκεί.
Πιστός στην ασφάλεια που σου παρέχουν.
Ασφάλεια, ναι.
Αυτήν αναζητάς απεγνωσμένα.
Κι ένα λουρί σφιχτά δεμένο στο λαιμό σου.
Περιορισμένος στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που σου επιτρέπει να φτάσεις.
Δεν σε νοιάζει, όμως, γιατί έχεις θέσει κι εσύ τους δικούς σου περιορισμούς,
Αυτοπεριορίζεσαι.
Η ασφάλεια, αυτή είναι που μετράει μόνο.
Κι ας μην μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σου γιατί σε κόβει το λουρί…
-Αν ήμουν ζώο θα ήμουν άλογο…
Να καλπάζω ανενόχλητη στο απέραντο.
Να έχω μόνιμη συντροφιά τον αέρα και το χώμα.
Ατίθαση και αδάμαστη.
Να κάνω ό,τι γουστάρω.
Γιατί εγώ δεν μπορώ τους περιορισμούς.
Δε μου φτάνουν τα λίγα τετραγωνικά.
Όχι.
Εγώ θέλω έκταση, αέρα και ελευθερία.
Κι αν θέλω συντροφιά αφήνω τον άλλον να καβαλήσει στη ράχη μου.
Αλλά δεν τον αφήνω να με ζώσει με χαλινάρια.
Δε μ’αρέσουν εμένα τα λουριά.
Θέλω να μου έχει εμπιστοσύνη ότι ακόμα κι αν καλπάσω δεν θα πέσει.
Και τον αφήνω να με πάει όπου θέλει.
Να με ταξιδέψει.
Να τον ταξιδέψω.
Και μένω εκεί, μαζί του.
…
Χωρίς χαλινάρια όμως, δεν μ’αρέσουν εμένα τα λουριά…
-Αν ήσουν χρώμα, θα ήσουν μαύρο.
Γιατί είσαι ουδέτερος και πας με όλα.
Δεν έχεις μέσα σου κανένα άλλο χρώμα.
Από όποια μεριά κι αν πέσει πάνω σου το φως, εσύ πάλι μαύρο θα δείχνεις.
-Αν ήμουν χρώμα, θα ήμουν κόκκινο...
Έντονο, ξεσηκωτικό, παθιασμένο.
Και θα μεταλλασσόμουν ανάλογα με τη διάθεση μου.
Πορτοκαλί, ροζ, βυσσινί…
Κι εσύ θα με κοιτούσες χωρίς να μπορείς να αποφασίσεις ποιο από αυτά είμαι.
Και τότε θα γινόμουν πάλι κόκκινο σαν τη φωτιά, να σε τυφλώσω με τη λάμψη μου, με το αίμα και το πάθος μου.
Ίσως έτσι καταλάβαινες…
Το πάθος…
Όχι του χρώματος…
Αλλά αυτού που έκρυβα για ‘σένα…
-Αν δεν ήσουν άνθρωπος θα ήσουν καλοκαίρι.
Κι εγώ αν δεν ήμουν άνθρωπος θα ήμουν θάλασσα.
Για να σε περιμένω..
Να περιμένω να με ζεστάνεις…
Έστω και για τρεις μήνες το χρόνο… "
***Το παραπάνω κείμενο αποτελεί σκέψεις-συναισθήματα του μικρού μου "δεινόσαυρου", μιας φίλης που αγαπάω πολύ και ας βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά...! Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το διάβασα και έψαχνα το κατάλληλο τραγούδι για να το συνοδέψει...
ΤΟ ΣΚΑΚΙ
Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...
Γεράσιμος Ανδρεάτος
στίχοι: Μανόλης Αναγνωστάκης
μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Τετάρτη 13 Μαΐου 2009
Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ"
Eίναι γεγονός ότι έχει περάσει πολύς καιρός που δεν έχω μιλήσει για ‘σένα, όχι μόνο εδώ, στο blog, αλλά γενικά. Αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, ε;
Ένας μεγάλος αριθμός τραγουδιών μέσα μου είχε το όνομα σου.
Τα τραγούδια που αγαπούσα είχαν ταμπέλες: όνομα, ημερομηνία, γεγονός, συναίσθημα, λόγια, σκέψεις, όνειρα, όλα κινούμενα σε ένα βασικό άξονα, εσένα.
Ξέρεις, ο χρόνος τα ξέχασε αυτά.
Ο χρόνος έκανε αυτό για το οποίο «δημιουργήθηκε»: πήρε μαζί του πολλά, αν όχι όλα.
Μαζί με τα πολλά, πήρε και τα τραγούδια που είχαν το όνομα σου, ή καλύτερα απέβαλε το όνομά σου από τα τραγούδια που αγαπάω.
Άλλη θεώρηση πια, άλλα βιώματα, άλλες τρέλες, άλλες αγάπες, άλλη λογική, άλλες ιδέες, άλλη ζωή (;),....
Τα τραγούδια που αγαπούσα είχαν ταμπέλες: όνομα, ημερομηνία, γεγονός, συναίσθημα, λόγια, σκέψεις, όνειρα, όλα κινούμενα σε ένα βασικό άξονα, εσένα.
Ξέρεις, ο χρόνος τα ξέχασε αυτά.
Ο χρόνος έκανε αυτό για το οποίο «δημιουργήθηκε»: πήρε μαζί του πολλά, αν όχι όλα.
Μαζί με τα πολλά, πήρε και τα τραγούδια που είχαν το όνομα σου, ή καλύτερα απέβαλε το όνομά σου από τα τραγούδια που αγαπάω.
Άλλη θεώρηση πια, άλλα βιώματα, άλλες τρέλες, άλλες αγάπες, άλλη λογική, άλλες ιδέες, άλλη ζωή (;),....
Τα τραγούδια που έμειναν να σε θυμίζουν είναι πολύ λίγα (και μη φανταστείς ότι σε θυμίζουν, εγώ πρέπει να θυμηθώ ότι σε θυμίζουν).
Και είναι όλα παλιά.
Όλα παλιά εκτός από ένα: το «ευχαριστήριο».
Στίχο προς στίχο βιωμένο, από το πρώτο άκουσμα.
Αυτή είναι η μαγεία του στίχου: δίνεις πνοή στις λέξεις, αυτές αποκτούν ζωή και αυτή η ζωή ταυτίζεται με χιλιάδες άλλες ζωές, τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες μαζί.
Για τα ταξίδια.
Τα ταξίδια που έκανα χωρίς να κάνω ούτε βήμα.
Για τα πιο μακρινά ταξίδια που με πήγες χωρίς να το ξέρεις.
Με τα καράβια που έβλεπα από εκείνο το παράθυρο έκανα τα πιο σπουδαία και πιο δύσκολα ταξίδια.
Δεν ήσουν για μεγάλες περιπέτειες, αυτό το ήξερα.
Ούτε μπορούσες να ταξιδέψεις μαζί μου.
Ήταν μοναχικά τα ταξίδια μου, τόσο μοναχικά όσο και μοναδικά.
Ήσουν νοερός συνταξιδιώτης που άλλοτε κρατούσες το χέρι μου στις τρικυμίες κι άλλοτε τις προκαλούσες ο ίδιος, κρυφά, συνειδητά και μη.
«Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε».
Τώρα πια αποφεύγω τους ανθρώπους που προσπαθούν να είναι κάτι άλλο.
Είναι αυτοί που δεν τα έχουν καλά με την «αλήθεια» γενικώς, αλλά κυρίως με την αλήθεια του εαυτού τους.
Δεν θέλω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου.
Δεν θέλω να μαντεύω τίποτα για κανέναν.
Δεν θα ήταν όλα πιο απλά αν ήσουν πραγματικά «εσύ»;
Υπό αυτές τις συνθήκες θα ήμουν πραγματικά «εγώ».
Και θα με ήξερες.
Και θα σε ήξερα (έχοντας αποδείξεις).
«Το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα, να μη χαθεί εκατοστό».
Στα μη υπογραμμισμένα κρύβεται η ουσία.
Μη σου πω και στα σβησμένα...
Πάλεψα να σε κουνήσω απ’ τη βολή σου.
Όχι τόσο όσο μπορούσα, ίσως και όχι τόσο όσο ήθελα, αλλά να, ξέρεις, κι αυτοί που δείχνουν γενναίοι και ισορροπημένοι, φοβούνται....
Άλλα τολμούν να κουνηθούν απ’ τη βολή τους, κι ας είναι φοβισμένοι.
Τολμούν να ταξιδέψουν.
Λένε όλοι ότι έχουμε μία μόνο ζωή, αλλά εγώ δεν το πιστεύω.
Βιώματα δεν είναι μόνο αυτά που ζεις στον πραγματικό χώρο και χρόνο.
Βιώματα γεννούνται και στο μυαλό.
Ζωές κρυμμένες μέσα σου.
Γεννιούνται, παίρνουν ανάσα, κλαίνε, σαν τα νεογέννητα μωρά, αλλά μετά πεθαίνουν.
Αυτά τα βιώματα δεν προλαβαίνουν να φθαρούν.
Με το που φτάνουν στην κορφή, πέφτουν.
Είναι ζωές σχεδόν αγέννητες.
Τις κυοφορούμε.
Δεν έχω τρόπο να σου αποδείξω αυτές μου τις ζωές.
Αλλά αν ποτέ μιλήσουμε θα τις καταλάβεις.
Ίσως βρεις και τις δικές σου, ίσως τις αναγνωρίσεις.
Μπορεί να βρούμε και μία κοινή παρελθούσα μας ζωή.
Αυτή, κατά την οποία ήσουν πραγματικός συνταξιδιώτης.
Αυτά κατά την οποία το ρήμα «κρύβω-ομαι» είχε εξαφανιστεί.
Αυτή κατά την οποία ό,τι σκεφτόμασταν το λέγαμε.
Αλήθεια σου λέω, δεν τη θυμάμαι, αλλά είμαι σίγουρη ότι την έζησα.
Το «ευχαριστήριο» απευθύνεται σε ‘σένα και σε όλα αυτά που δεν έκανες.
Γι’αυτά κυρίως εχω ενα κρυμμένο «ευχαριστώ»
Γι’αυτό και η λέξη στην οποία κολλάω είναι φαινομενικά ασήμαντη, αλλά σ’ αυτήν κολλάω, στο «παρ’ολα αυτά», γιατί «παρ’όλα αυτά σε ευχαριστώ».
Στίχο προς στίχο βιωμένο, από το πρώτο άκουσμα.
Αυτή είναι η μαγεία του στίχου: δίνεις πνοή στις λέξεις, αυτές αποκτούν ζωή και αυτή η ζωή ταυτίζεται με χιλιάδες άλλες ζωές, τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες μαζί.
Για τα ταξίδια.
Τα ταξίδια που έκανα χωρίς να κάνω ούτε βήμα.
Για τα πιο μακρινά ταξίδια που με πήγες χωρίς να το ξέρεις.
Με τα καράβια που έβλεπα από εκείνο το παράθυρο έκανα τα πιο σπουδαία και πιο δύσκολα ταξίδια.
Δεν ήσουν για μεγάλες περιπέτειες, αυτό το ήξερα.
Ούτε μπορούσες να ταξιδέψεις μαζί μου.
Ήταν μοναχικά τα ταξίδια μου, τόσο μοναχικά όσο και μοναδικά.
Ήσουν νοερός συνταξιδιώτης που άλλοτε κρατούσες το χέρι μου στις τρικυμίες κι άλλοτε τις προκαλούσες ο ίδιος, κρυφά, συνειδητά και μη.
«Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε».
Τώρα πια αποφεύγω τους ανθρώπους που προσπαθούν να είναι κάτι άλλο.
Είναι αυτοί που δεν τα έχουν καλά με την «αλήθεια» γενικώς, αλλά κυρίως με την αλήθεια του εαυτού τους.
Δεν θέλω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου.
Δεν θέλω να μαντεύω τίποτα για κανέναν.
Δεν θα ήταν όλα πιο απλά αν ήσουν πραγματικά «εσύ»;
Υπό αυτές τις συνθήκες θα ήμουν πραγματικά «εγώ».
Και θα με ήξερες.
Και θα σε ήξερα (έχοντας αποδείξεις).
«Το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα, να μη χαθεί εκατοστό».
Στα μη υπογραμμισμένα κρύβεται η ουσία.
Μη σου πω και στα σβησμένα...
Πάλεψα να σε κουνήσω απ’ τη βολή σου.
Όχι τόσο όσο μπορούσα, ίσως και όχι τόσο όσο ήθελα, αλλά να, ξέρεις, κι αυτοί που δείχνουν γενναίοι και ισορροπημένοι, φοβούνται....
Άλλα τολμούν να κουνηθούν απ’ τη βολή τους, κι ας είναι φοβισμένοι.
Τολμούν να ταξιδέψουν.
Λένε όλοι ότι έχουμε μία μόνο ζωή, αλλά εγώ δεν το πιστεύω.
Βιώματα δεν είναι μόνο αυτά που ζεις στον πραγματικό χώρο και χρόνο.
Βιώματα γεννούνται και στο μυαλό.
Ζωές κρυμμένες μέσα σου.
Γεννιούνται, παίρνουν ανάσα, κλαίνε, σαν τα νεογέννητα μωρά, αλλά μετά πεθαίνουν.
Αυτά τα βιώματα δεν προλαβαίνουν να φθαρούν.
Με το που φτάνουν στην κορφή, πέφτουν.
Είναι ζωές σχεδόν αγέννητες.
Τις κυοφορούμε.
Δεν έχω τρόπο να σου αποδείξω αυτές μου τις ζωές.
Αλλά αν ποτέ μιλήσουμε θα τις καταλάβεις.
Ίσως βρεις και τις δικές σου, ίσως τις αναγνωρίσεις.
Μπορεί να βρούμε και μία κοινή παρελθούσα μας ζωή.
Αυτή, κατά την οποία ήσουν πραγματικός συνταξιδιώτης.
Αυτά κατά την οποία το ρήμα «κρύβω-ομαι» είχε εξαφανιστεί.
Αυτή κατά την οποία ό,τι σκεφτόμασταν το λέγαμε.
Αλήθεια σου λέω, δεν τη θυμάμαι, αλλά είμαι σίγουρη ότι την έζησα.
Το «ευχαριστήριο» απευθύνεται σε ‘σένα και σε όλα αυτά που δεν έκανες.
Γι’αυτά κυρίως εχω ενα κρυμμένο «ευχαριστώ»
Γι’αυτό και η λέξη στην οποία κολλάω είναι φαινομενικά ασήμαντη, αλλά σ’ αυτήν κολλάω, στο «παρ’ολα αυτά», γιατί «παρ’όλα αυτά σε ευχαριστώ».
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ
Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τί σε φορτώνω
εσύ, την ησυχία σου
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ
Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό
Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα
Κι ας είδα τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασα τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα
εσύ, την ησυχία σου
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ
Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό
Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα
Κι ας είδα τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασα τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα
Νατάσσα Μποφίλιου
στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
cd single: "Τρία μυστικά"
Πέμπτη 16 Απριλίου 2009
"ΤΟ ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ"
...Kαι η περίοδος "παρατήρησης" νομίζω ότι είναι παρατεταμμένη...
Το λευκό ακουμπά πάνω σε χρώματα...
Οι διαθέσεις αλλάζουν...
Απο στιγμή σε στιγμή...
Με αφορμή τη σκέψη...
.........
...Αφορμή...
...
Και αλήθεια σου λέω, με κούρασαν όλα.
Γι' αυτό "θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο, να φύγω μακριά από 'δω...μακριά από αυτόν το πανικό..."
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους!
Οχτάωρο με τρεις και εξήντα βασικό, δεν παίζουν φράγκα για να βγω
Το λευκό ακουμπά πάνω σε χρώματα...
Οι διαθέσεις αλλάζουν...
Απο στιγμή σε στιγμή...
Με αφορμή τη σκέψη...
.........
...Αφορμή...
...
Ποιός δεν την αναζητά;
...
Bλέπω ανθρώπους που δημιουργούν προβλήματα στο μυαλό τους και τα ζουν.
Βλέπω ανθρώπους που ζουν μέσα στη μιζέρια και έχουν ξεχάσει να γελούν.
Βλέπω παρατημένες ζωές.
Ψεύτικα χαμόγελα.
...
Bλέπω ανθρώπους που δημιουργούν προβλήματα στο μυαλό τους και τα ζουν.
Βλέπω ανθρώπους που ζουν μέσα στη μιζέρια και έχουν ξεχάσει να γελούν.
Βλέπω παρατημένες ζωές.
Ψεύτικα χαμόγελα.
Ανθρώπους που σκάβουν στο χώμα να θάψουν αυτό που θεωρούν "ήττα" και πέφτουν μέσα.
Ανθρώπους που δεν σκέφτονται.
Που δεν προσπαθούν.
Που δεν προσπαθούν.
Εγκλωβισμένους.
Και αλήθεια σου λέω, με κούρασαν όλα.
Γι' αυτό "θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο, να φύγω μακριά από 'δω...μακριά από αυτόν το πανικό..."
Και θα το κάνω (όχι με τροχόσπιτο)!
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους!
Να περάσετε όμορφα κα να αδειάσετε το μυαλό σας!
Υ.Γ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ!
(κάτι μου λέει ότι το τραγουδάκι έκφράζει αρκετούς από εμάς!)
ΤΟ ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ
Οχτάωρο με τρεις και εξήντα βασικό, δεν παίζουν φράγκα για να βγω
240 το χαμόσπιτο κι άλλα 100 το κινητό,
κάτι πληρωμένα θηλυκά, κάτι για τσιγάρα, κάτι για ποτά,
άντε κανα στοίχημα μπας και, κι ό,τι δε μου φτασει βερεσέ.
Θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο
να φύγω μακριά απο 'δω
να ταξιδέψω και να ονειρευτώ
μακριά από αυτόν τον πανικό.
Όλα έχουν ένα τέλος, μια αρχή, όλα τώρα στη μισή τιμή,
πάρε απ'το σπίτι ό,τι θες, το 'χω αποφασισει από χθες,
κάτι στη δουλειά μου πάει στραβά, κάτι ψυχοσωματικά,
βρήκα τρόπο να ξεφύγω, στο 'χα πει, χρειάζεται η ζωή μου αλλαγή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΡΑΣ
cd: ΝΤΕΜΟ
Πέμπτη 2 Απριλίου 2009
"ΧΟΡΕΥΩ..."
"Και χορεύω, χορεύω , χορεύω..."
Σκέφτομαι το ίδιο,
Γράφω λιγότερο,
Παρατηρώ περισσότερο...
Μπορεί να φταίει η άνοιξη.
Παλεύω να σωθώ από τις παλιές επιλογές μου.
Παλεύω να ξεγελάσω τη μοίρα μου.
Και λέω πως θα τα καταφέρω.
Κοιτάω το ταβάνι και ψάχνω ουρανό.
Σπάω τους τοίχους να μπει ήλιος.
Αλλά κάτι δεν πάει καλά.
Δεν έχω τάσεις απολογισμού.
Ούτε τάσεις ενδοσκόπησης...
Παρατήρησης, ίσως.
Τα μάτια κινούνται ταυτόχρονα με το μυαλό.
Όλα τα χρώματα περνούν από μπροστά μου.
Βλέπω τις σκούρες αποχρώσεις, αλλά τις προσπερνώ.
Kαι με προσπερνούν...
...Τις τελευταίες μέρες ζω λιγάκι «εν λευκώ».
Ώρες-ώρες το διασκεδάζω.
«Και χορεύω...»
Και μετά πάλι βουτιά στο γκρίζο.
Ούτε καν στο λευκό.
Δεν παίζω με τα χρώματα.
Αυτά παίζουν μαζί μου.
Και δεν παίζουν ωραία...
Και ξέρω ότι αν ήθελα θα προσπαθούσα να τα βάλω όλα σε μια τάξη.
Αλλά δεν είναι ότι δεν θέλω, μη νομίζεις...
Απλώς δεν ξέρω.
Ούτε τί φταίει, ούτε πώς διορθώνεται.
Και δεν θυμάμαι να το έχω ξανανιώσει.
Δεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά η αδράνεια είναι ο χειρότερος μου εφιάλτης.
Και οι καταστάσεις δεν βοηθούν.
Αναζητώ πινελιές.
Τις βρίσκω στα μικρά...
Σε κάτι χαμόγελα.
Χαμογελώ κι εγώ.
Πινελιές είναι κι αυτές.
Όμως κυριαρχεί η αδράνεια.
Αλλα στο ξαναλέω, κάτι δεν πάει καλά.
Το νιώθω από τον τρόπο που συνδυάζω το «χορεύω» με το «εν λευκώ».
Χρειάζεται και κάτι ενδιάμεσα για να συνδυαστούν όμορφα
.
Και τώρα που γράφω ταυτόχρονα σκέφτομαι τί μπορεί να μου φταίει.
Τα κίνητρα...
Αυτό τον καιρό απουσιάζουν...
Η ένταση...
Πήγε εκδρομή μαζί με τα κίνητρα.
Προχωρώ σε μια ευθεία.
Κι εγώ θέλω στροφές.
Θέλω ανηφόρες.
Θα προτιμούσα τα έντονα χρώματα.
Θα προτιμούσα και τα σκούρα.
Το λευκό και το γκρίζο είναι στη μέση.
Κι εγώ θέλω τα άκρα.
Και δεν ξέρω πού να κινηθώ, αλήθεια.
Γύρω μου είναι όλα άσπρα.
Και προσπαθώ να βρω μια πόρτα να ανοίξω, να αντικρύσω χρώμα.
Αλλά δεν βλέπω τίποτα.
Μόνο λευκό.
Μπορεί να είναι άγχος.
Μπορεί και φόβος.
Μπορεί και ηρεμία.
Δεν ξέρω, όλα μπορούν να είναι.
Απλώς, έχω συνηθίσει να βρίσκω την άκρη και να προσπαθώ να ξετυλίξω τα κουβάρια.
Δεν έχω βρει ακόμα την άκρη.
Βλέπω μόνο το κουβάρι να χαίρεται πικρόχολα που το έχω απέναντι μου.
Σαν να προσπαθεί να με εκδικηθεί για κάτι που ούτε το ίδιο ξέρει.
Κι εγώ προσπαθώ να μαντέψω.
Το πιο περίεργο ξέρεις ποιο είναι;
Ότι κανείς δεν έχει καταλάβει.
Ούτε το λευκό μου.
Ούτε ότι χορεύω.
Ούτε ότι χορεύω κλαίγοντας πάνω σε αυτό...
Θα βρεθεί όμως η άκρη, ε;
...Θα βρεθεί...
ΧΟΡΕΥΩ
Κάτω στο βυθό μες στης πολιτείας την τσιμεντένια ψυχή
από τις επιλογές του,βλέπω τον καθένα μαςνα προσπαθεί να σωθεί
τσίρκο αναμμένο είναι ο τόπος κι εμείς σχοινοβάτες σ' αυτό το κλουβί.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Καθημερινά άλλοι αποφασίζουν για μένα σ' αυτόν τον κλοιό
σκύβω στην εφημερίδα κι είναι σαν να σκύβω ανέμελος σ' έναν γκρεμό
μέσα στην αρένα το θέαμα κι ο θεατής είμαστε εμείς.
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω και άναρχος
μες στου χορού τις στροφές
τη μοίρα μου εγώ κοροϊδεύω.
Χορεύω και με δικαιώνω
και την μοίρα μου που μου την έχει στημένη
στο γλέντι μου απάνω σκοτώνω.
Χρήστος Θηβαίος
Σκέφτομαι το ίδιο,
Γράφω λιγότερο,
Παρατηρώ περισσότερο...
Μπορεί να φταίει η άνοιξη.
Παλεύω να σωθώ από τις παλιές επιλογές μου.
Παλεύω να ξεγελάσω τη μοίρα μου.
Και λέω πως θα τα καταφέρω.
Κοιτάω το ταβάνι και ψάχνω ουρανό.
Σπάω τους τοίχους να μπει ήλιος.
Αλλά κάτι δεν πάει καλά.
Δεν έχω τάσεις απολογισμού.
Ούτε τάσεις ενδοσκόπησης...
Παρατήρησης, ίσως.
Τα μάτια κινούνται ταυτόχρονα με το μυαλό.
Όλα τα χρώματα περνούν από μπροστά μου.
Βλέπω τις σκούρες αποχρώσεις, αλλά τις προσπερνώ.
Kαι με προσπερνούν...
...Τις τελευταίες μέρες ζω λιγάκι «εν λευκώ».
Ώρες-ώρες το διασκεδάζω.
«Και χορεύω...»
Και μετά πάλι βουτιά στο γκρίζο.
Ούτε καν στο λευκό.
Δεν παίζω με τα χρώματα.
Αυτά παίζουν μαζί μου.
Και δεν παίζουν ωραία...
Και ξέρω ότι αν ήθελα θα προσπαθούσα να τα βάλω όλα σε μια τάξη.
Αλλά δεν είναι ότι δεν θέλω, μη νομίζεις...
Απλώς δεν ξέρω.
Ούτε τί φταίει, ούτε πώς διορθώνεται.
Και δεν θυμάμαι να το έχω ξανανιώσει.
Δεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά η αδράνεια είναι ο χειρότερος μου εφιάλτης.
Και οι καταστάσεις δεν βοηθούν.
Αναζητώ πινελιές.
Τις βρίσκω στα μικρά...
Σε κάτι χαμόγελα.
Χαμογελώ κι εγώ.
Πινελιές είναι κι αυτές.
Όμως κυριαρχεί η αδράνεια.
Αλλα στο ξαναλέω, κάτι δεν πάει καλά.
Το νιώθω από τον τρόπο που συνδυάζω το «χορεύω» με το «εν λευκώ».
Χρειάζεται και κάτι ενδιάμεσα για να συνδυαστούν όμορφα
.
Και τώρα που γράφω ταυτόχρονα σκέφτομαι τί μπορεί να μου φταίει.
Τα κίνητρα...
Αυτό τον καιρό απουσιάζουν...
Η ένταση...
Πήγε εκδρομή μαζί με τα κίνητρα.
Προχωρώ σε μια ευθεία.
Κι εγώ θέλω στροφές.
Θέλω ανηφόρες.
Θα προτιμούσα τα έντονα χρώματα.
Θα προτιμούσα και τα σκούρα.
Το λευκό και το γκρίζο είναι στη μέση.
Κι εγώ θέλω τα άκρα.
Και δεν ξέρω πού να κινηθώ, αλήθεια.
Γύρω μου είναι όλα άσπρα.
Και προσπαθώ να βρω μια πόρτα να ανοίξω, να αντικρύσω χρώμα.
Αλλά δεν βλέπω τίποτα.
Μόνο λευκό.
Μπορεί να είναι άγχος.
Μπορεί και φόβος.
Μπορεί και ηρεμία.
Δεν ξέρω, όλα μπορούν να είναι.
Απλώς, έχω συνηθίσει να βρίσκω την άκρη και να προσπαθώ να ξετυλίξω τα κουβάρια.
Δεν έχω βρει ακόμα την άκρη.
Βλέπω μόνο το κουβάρι να χαίρεται πικρόχολα που το έχω απέναντι μου.
Σαν να προσπαθεί να με εκδικηθεί για κάτι που ούτε το ίδιο ξέρει.
Κι εγώ προσπαθώ να μαντέψω.
Το πιο περίεργο ξέρεις ποιο είναι;
Ότι κανείς δεν έχει καταλάβει.
Ούτε το λευκό μου.
Ούτε ότι χορεύω.
Ούτε ότι χορεύω κλαίγοντας πάνω σε αυτό...
Θα βρεθεί όμως η άκρη, ε;
...Θα βρεθεί...
ΧΟΡΕΥΩ
Κάτω στο βυθό μες στης πολιτείας την τσιμεντένια ψυχή
από τις επιλογές του,βλέπω τον καθένα μαςνα προσπαθεί να σωθεί
τσίρκο αναμμένο είναι ο τόπος κι εμείς σχοινοβάτες σ' αυτό το κλουβί.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Καθημερινά άλλοι αποφασίζουν για μένα σ' αυτόν τον κλοιό
σκύβω στην εφημερίδα κι είναι σαν να σκύβω ανέμελος σ' έναν γκρεμό
μέσα στην αρένα το θέαμα κι ο θεατής είμαστε εμείς.
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω και άναρχος
μες στου χορού τις στροφές
τη μοίρα μου εγώ κοροϊδεύω.
Χορεύω και με δικαιώνω
και την μοίρα μου που μου την έχει στημένη
στο γλέντι μου απάνω σκοτώνω.
Χρήστος Θηβαίος
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009
"VENCEREMOS"
Παραληπτης εσυ.
Το αγνωστο..
Αοριστος ο χρονος.
Κι εσυ ο μελλοντας μου.
Εσυ που υπαρχεις σε καθε λεξη μου.
Υπηρετω.
Εμαθα να υπηρετω αυτα που αγαπαω.
Εμαθα να βασιζομαι σ’αυτα που νιωθω.
Να κοιταω λιγο πιο βαθια απο την επιφανεια.
Υπηρετω.
Στοχους,«θελω» και σκοπο.
Οχι σκοπους.
Ο σκοπος ειναι ενας.
Νιωθω φοβο.
Φοβο μηπως δεν...
Αγχος για το «πότε».
...Δεν ξερεις ποσο φοβαμαι μηπως μετακινηθει ο τονος της λεξης «πότε»...
Τον κραταω με νυχια και με δοντια εκει, στο ομικρον.
Στιχοι στροβιλιζονται στον νου μου.
Δεν καθομαι να καταγραψω κανεναν.
Εδω και μηνες πια.
Δεν εχω βρει ακομα την αιτια.
Κατι λείπει.
Και ερχεται παντα σε περιοδους πιεσης να μου υπενθυμισει την απουσια του.
Παλευω.
Παλευω πολυ.
Μα λειπει ακομα.
Και δεν μπορεις να φανταστεις ποσο το περιμενω...
Που και που το βαζω στην ακρη.
Λογω φοβου.
Και αυτη η υπομονη μου εχει πολλες αντοχες.
Ευτυχως, εχει συμμαχο την επιμονη.
Για το «ευτυχως» δεν ειμαι σιγουρη.
Δεν ειναι ανασφαλειες ολα αυτα.
Ειναι λανθανουσα-καταπιεσμενη ανυπομονησια.
Ατελειωτες συζητησεις πανω σ’αυτο το θεμα.
Ομως δεν τις θελω πια.
Οσο το συζηταω το ξυπναω,
Κι οσο το ξυπναω μεγαλωνει,
Κι οσο μεγαλωνει με κλωτσαει.
Αλλοτε με «χαιδευει».
«Ολα θα γίνουν», λεει.
«Όλα θα γινουν κι ησυχαζω».
Εχεις νιωσει ποτέ ότι ανήκεις καπου αλλου.
Κι ομως ζεις σε ενα αλλο «αλλου».
Ο χρονος τρεχει για ολα αυτα που δεν θελουμε.
Κι γι’ αυτα που θελουμε δειχνει κολλημενος στους ιδιους δεικτες.
Κι οση δυναμη και να βαλεις για να τους ξεκολλησεις, δεν κανεις τιποτα.
Αμετακινητοι οι δεικτες..
Αμετακινητα κι αυτα που θες.
Αμετακινητες κι οι εξελιξεις.
Μονο οι σκεψεις μετακινουνται.
Τροχια γυρω απο το μυαλο.
Κι η ψυχη τροχια γυρω απο τα «θελω».
Και τα «θελω» τροχια γυρω απο τον χρονο.
Φαυλος κυκλος.
Και ο,τι κι αν κανεις ξερεις οτι για ολα υπαρχει η καταλληλη στιγμη.
Που ακομα δεν την ξερεις.
Που θα ερθει.
Καποτε.
Θα ερθει, ε;
Εικονες.
Βιωμενες, αβιωτες.
Συνυπαρχουν.
Μερικες φορες αρμονικα, μερικες οχι.
Ειρηνικη παλη πραγματικοτητας-φαντασιας.
Και τα τραγουδια εκει.
Παντα.
Ακλονητοι φιλοι.
Εναλλακτικοι εαυτοι.
Δικοι μου εαυτοι.
Αγνωστοι.
Μελλοντες.
Μπορει και παρελθοντες.
Μπορει και γνωριμοι.
Ξεχασμενοι.
Χανομαι στις λεξεις.
Συσσωρευμενες στο μυαλο μου.
Αποψε ειναι συμμαχοι.
Με βοηθουν να σταθω στα ποδια μου.
Να συνεχισω να υπηρετω τους στοχους.
Να συνεχισω να εχω κινητρα.
Να συνεχισω γενικα.
Μην ανησυχεις.
Μην τρομαζεις με αυτα που διαβαζεις.
Το μαυρο μου διαρκει λιγο.
Ασε που δεν ειναι μαυρο.
Διατηρει τα χρωματα του.
Απλως καποιες στιγμες το ματι εστιαζει εκει...
Αναμεσα στα χρωματα.
Στο μεταξυ τους κενο.
Δεν φαινεται ευκολα...
Σχεδον δεν υπαρχει.
Η πιεση φταιει.
Η εξεταστικη.
Τεσσερις τοιχοι γυρω μου και παλευουν να με πλακωσουν.
Διαβαζω λεξεις.
Λεξεις που τελικα δεν αγαπαω και τοσο.
Συγγραμματα που μου περνουν αδιαφορα.
Παλευουν να μπουν στο μυαλο μου.
Αυτα φταινε.
Αυτα που με κρατουν πισω.
Θα περασουν...
Και θα ερθουν αλλα.
Καταλυτικη η δυναμη των λεξεων.
Σε αποφορτιζουν.
Ξεσπας πανω τους.
Δεν παθαινουν τιποτα.
Δεν διαμαρτυρονται.
Μια σειρα «συμβασεων» που μεσα τους κρυβουν σκεψεις.
Συναισθηματα.
Εκφραση....
Επικοινωνια.
Δυνατοτητα.
Oι λεξεις...
Ερμαια του νου...
Αποφορτιση τωρα...
Ηρεμία...
...“VENCEREMOS”...
VENCEREMOS (θα νικήσουμε)
Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες
Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα
Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει
Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μα αυταπάτες πια δεν έχω
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
στίχοι-μουσική-πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος
Το αγνωστο..
Αοριστος ο χρονος.
Κι εσυ ο μελλοντας μου.
Εσυ που υπαρχεις σε καθε λεξη μου.
Υπηρετω.
Εμαθα να υπηρετω αυτα που αγαπαω.
Εμαθα να βασιζομαι σ’αυτα που νιωθω.
Να κοιταω λιγο πιο βαθια απο την επιφανεια.
Υπηρετω.
Στοχους,«θελω» και σκοπο.
Οχι σκοπους.
Ο σκοπος ειναι ενας.
Νιωθω φοβο.
Φοβο μηπως δεν...
Αγχος για το «πότε».
...Δεν ξερεις ποσο φοβαμαι μηπως μετακινηθει ο τονος της λεξης «πότε»...
Τον κραταω με νυχια και με δοντια εκει, στο ομικρον.
Στιχοι στροβιλιζονται στον νου μου.
Δεν καθομαι να καταγραψω κανεναν.
Εδω και μηνες πια.
Δεν εχω βρει ακομα την αιτια.
Κατι λείπει.
Και ερχεται παντα σε περιοδους πιεσης να μου υπενθυμισει την απουσια του.
Παλευω.
Παλευω πολυ.
Μα λειπει ακομα.
Και δεν μπορεις να φανταστεις ποσο το περιμενω...
Που και που το βαζω στην ακρη.
Λογω φοβου.
Και αυτη η υπομονη μου εχει πολλες αντοχες.
Ευτυχως, εχει συμμαχο την επιμονη.
Για το «ευτυχως» δεν ειμαι σιγουρη.
Δεν ειναι ανασφαλειες ολα αυτα.
Ειναι λανθανουσα-καταπιεσμενη ανυπομονησια.
Ατελειωτες συζητησεις πανω σ’αυτο το θεμα.
Ομως δεν τις θελω πια.
Οσο το συζηταω το ξυπναω,
Κι οσο το ξυπναω μεγαλωνει,
Κι οσο μεγαλωνει με κλωτσαει.
Αλλοτε με «χαιδευει».
«Ολα θα γίνουν», λεει.
«Όλα θα γινουν κι ησυχαζω».
Εχεις νιωσει ποτέ ότι ανήκεις καπου αλλου.
Κι ομως ζεις σε ενα αλλο «αλλου».
Ο χρονος τρεχει για ολα αυτα που δεν θελουμε.
Κι γι’ αυτα που θελουμε δειχνει κολλημενος στους ιδιους δεικτες.
Κι οση δυναμη και να βαλεις για να τους ξεκολλησεις, δεν κανεις τιποτα.
Αμετακινητοι οι δεικτες..
Αμετακινητα κι αυτα που θες.
Αμετακινητες κι οι εξελιξεις.
Μονο οι σκεψεις μετακινουνται.
Τροχια γυρω απο το μυαλο.
Κι η ψυχη τροχια γυρω απο τα «θελω».
Και τα «θελω» τροχια γυρω απο τον χρονο.
Φαυλος κυκλος.
Και ο,τι κι αν κανεις ξερεις οτι για ολα υπαρχει η καταλληλη στιγμη.
Που ακομα δεν την ξερεις.
Που θα ερθει.
Καποτε.
Θα ερθει, ε;
Εικονες.
Βιωμενες, αβιωτες.
Συνυπαρχουν.
Μερικες φορες αρμονικα, μερικες οχι.
Ειρηνικη παλη πραγματικοτητας-φαντασιας.
Και τα τραγουδια εκει.
Παντα.
Ακλονητοι φιλοι.
Εναλλακτικοι εαυτοι.
Δικοι μου εαυτοι.
Αγνωστοι.
Μελλοντες.
Μπορει και παρελθοντες.
Μπορει και γνωριμοι.
Ξεχασμενοι.
Χανομαι στις λεξεις.
Συσσωρευμενες στο μυαλο μου.
Αποψε ειναι συμμαχοι.
Με βοηθουν να σταθω στα ποδια μου.
Να συνεχισω να υπηρετω τους στοχους.
Να συνεχισω να εχω κινητρα.
Να συνεχισω γενικα.
Μην ανησυχεις.
Μην τρομαζεις με αυτα που διαβαζεις.
Το μαυρο μου διαρκει λιγο.
Ασε που δεν ειναι μαυρο.
Διατηρει τα χρωματα του.
Απλως καποιες στιγμες το ματι εστιαζει εκει...
Αναμεσα στα χρωματα.
Στο μεταξυ τους κενο.
Δεν φαινεται ευκολα...
Σχεδον δεν υπαρχει.
Η πιεση φταιει.
Η εξεταστικη.
Τεσσερις τοιχοι γυρω μου και παλευουν να με πλακωσουν.
Διαβαζω λεξεις.
Λεξεις που τελικα δεν αγαπαω και τοσο.
Συγγραμματα που μου περνουν αδιαφορα.
Παλευουν να μπουν στο μυαλο μου.
Αυτα φταινε.
Αυτα που με κρατουν πισω.
Θα περασουν...
Και θα ερθουν αλλα.
Καταλυτικη η δυναμη των λεξεων.
Σε αποφορτιζουν.
Ξεσπας πανω τους.
Δεν παθαινουν τιποτα.
Δεν διαμαρτυρονται.
Μια σειρα «συμβασεων» που μεσα τους κρυβουν σκεψεις.
Συναισθηματα.
Εκφραση....
Επικοινωνια.
Δυνατοτητα.
Oι λεξεις...
Ερμαια του νου...
Αποφορτιση τωρα...
Ηρεμία...
...“VENCEREMOS”...
VENCEREMOS (θα νικήσουμε)
Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες
Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα
Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει
Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μα αυταπάτες πια δεν έχω
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
στίχοι-μουσική-πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος
Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009
"ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ..."
Χθες...
Χθες χαθηκα...
«......ενα αινιγμα που μου φωναζει λυσ’το...»
Ξεχωριστο αινιγμα.
Ενα απ’τα πολλα που κατα καιρους εμφανιζονται στο δρομο μου.
Ειναι εγχρωμο αυτο το αινιγμα, πολυ εγχρωμο.
Μα με μπερδεψε.
Χθες...
Χθες μου μιλουσες και χαθηκα.
Σιωπη...
Δεν μιλουσα.
Σχεδον δεν ανεπνεα.
«με κομμενη αναπνοη»...
Ηθελα μονο να σε ακουω.
Να ακουω τη δυναμη της φωνης σου.
Να βουταω σ’αυτην.
Χαθηκα.
Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα.
Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου...
Λες και σταματησε ο χρονος.
Μιλουσαμε.
Αλλα ειχα ξεχασει τί ήθελα να σου πω.
Κι ουτε καν μπηκα στον κοπο να θυμηθω.
Αφεθηκα στη στιγμη.
Δεν θυμαμαι καν ποσο διηρκεσε.
Ηταν αρκετο για να με ταρακουνησει.
Να με σπρωξει λιγακι στα χρωματα.
Να με αφησω να με σπρωξει.
Και το τραγουδι να παιζει:
« ...Σ’εχω διαλεξει...
...να σ' αναστησω...
...να σου μιλησω...
...και να σε πεισω...»
Χθες ξυπνησαν αισθηματα.
Γνωριμα και αγνωστα μαζι.
Με μπερδεψαν.
Το μυαλο εχει ανειπωτη δυναμη.
Τρεφει και καταστρεφει.
Μενει ανεγγιχτο στο χρονο.
Μα δεν θυμαμαι πια προσωπα.
Μονο ιστοριες θυμαμαι.
Μονο αρχες ιστοριων..
Αρχες ιστοριων που ομοιαζουν...
Χθες χαθηκα...
«......ενα αινιγμα που μου φωναζει λυσ’το...»
Ξεχωριστο αινιγμα.
Ενα απ’τα πολλα που κατα καιρους εμφανιζονται στο δρομο μου.
Ειναι εγχρωμο αυτο το αινιγμα, πολυ εγχρωμο.
Μα με μπερδεψε.
Χθες...
Χθες μου μιλουσες και χαθηκα.
Σιωπη...
Δεν μιλουσα.
Σχεδον δεν ανεπνεα.
«με κομμενη αναπνοη»...
Ηθελα μονο να σε ακουω.
Να ακουω τη δυναμη της φωνης σου.
Να βουταω σ’αυτην.
Χαθηκα.
Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα.
Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου...
Λες και σταματησε ο χρονος.
Μιλουσαμε.
Αλλα ειχα ξεχασει τί ήθελα να σου πω.
Κι ουτε καν μπηκα στον κοπο να θυμηθω.
Αφεθηκα στη στιγμη.
Δεν θυμαμαι καν ποσο διηρκεσε.
Ηταν αρκετο για να με ταρακουνησει.
Να με σπρωξει λιγακι στα χρωματα.
Να με αφησω να με σπρωξει.
Και το τραγουδι να παιζει:
« ...Σ’εχω διαλεξει...
...να σ' αναστησω...
...να σου μιλησω...
...και να σε πεισω...»
Χθες ξυπνησαν αισθηματα.
Γνωριμα και αγνωστα μαζι.
Με μπερδεψαν.
Το μυαλο εχει ανειπωτη δυναμη.
Τρεφει και καταστρεφει.
Μενει ανεγγιχτο στο χρονο.
Μα δεν θυμαμαι πια προσωπα.
Μονο ιστοριες θυμαμαι.
Μονο αρχες ιστοριων..
Αρχες ιστοριων που ομοιαζουν...
Και τα αισθηματα σιγοβραζουν.
Και η αναπνοη συνεχιζει να ειναι κομμενη.
Μου μιλας και δεν βρισκω τη δυναμη να σου απαντησω.
Τα λογια χανονται.
Ξεχνιουνται.
Μα τί θες να σου πω;
...Χαμογελω...
Χρωματα γυρω...
Και τελικα ισως εχει πλακα ολο αυτο.
...Χθες φοβηθηκα λιγο.
Ερωτηματικα,
Στρατηγικες,
Επιθυμιες,
Δυναμεις,
Κινητρα
Σιωπες,
Δρομος.
Δεν ξερω «πώς» ουτε «γιατί».
Ολα στην ωρα τους...
...Εγω παντως χαθηκα...
«Και δεν το ξερεις...», μου λες...
«Και δεν το ξερεις...», σου απανταω...!
ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ
Σαββατόβραδο ζεστό έξω απ' τη ντίσκο
με την πλάτη σου στον ξεφτυσμένο τοίχο
να γυρνάς στην ίδια πάντα φυλακή.
Δίχως όνειρα και χαμένο μύθο
καρφωμένος απ' της κόλασης τον ήχο
να χορεύεις με κομμένη αναπνοή.
Σ'έχω διαλέξει να σ'αναστήσω
να σου μιλήσω και να σε πείσω
να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις.
Η ζωή σου ένα τέλμα δίχως ρίσκο
ένα αυλάκι σ'ένα χαλασμένο δίσκο
που κολλάει στην ίδια πάντα συλλαβή.
Το κορμί σου ένα δέντρο δίχως ίσκιο
ένα αίνιγμα που μου φωνάζει λύσ' το
και μ'αφήνει με κομμένη αναπνοή.
Τάνια Τσανακλίδου
στίχοι: Ζαχαρίας Ρόχας
μουσική: Τάκης Μπουγάς
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009
"DELENDA EST"
Βηματα…
Βηματα του νου.
Χωρις προορισμο, χωρις αιτια.
Χωρις τη λεξη «χωρις».
Βηματα σε χρωματα.
Πανω σε χρωματα, μεσα σε χρωματα.
Χορός στην ασφαλεια του παροντος.
Εχεις σκεφτει ποτε το παρον σου;
Όχι το παρελθον, ουτε το μελλον.
Μονο το παρον.
Να εγκλωβιστεις ηθελημενα στο «τωρα» σου.
Να ριχνεις κρυφες ματιες στο «πριν», μονο και μονο για να θυμηθεις τί σε εφερε ως εδώ.
Να αφουγκραζεσαι τα σημαδια.
Τη συνωμοσια του χρονου.
Να βλεπεις τους φιλους σου και να εχεις ένα κρυφο χαμογελο λεγοντας με υπερηφανεια στον εαυτο σου: εγω τους διαλεξα.
Να ψαχνεις τα σημαδια από το παρελθον και με ένα επισης κρυφο χαμογελο να λες:
εγω τα διαλεξα.
Να θυμασαι τους γκρεμους και να λες: εγω τους διαλεξα.
Γελωντας.
Γελωντας ανεβηκα, γελωντας επεσα.
Να βλεπεις την πορεια σου και να θυμασαι ποσο ομορφη είναι.
Και ισως τελικα να μη διαλεξες τιποτα απ’όλα αυτά.
Δεν μου αρεσει η λεξη μοιρα, δεν θα τη χρησιμποποιησω.
Θα πω μονο πως τιποτα δεν είναι τυχαιο.
Και δρομοι δεν υπαρχουν.
Είναι μονοδρομοι, ολοι…
Αλλα νομιζεις ότι τους εχεις επιλεξει…!
Να ακους τον εαυτο σου, μονο αυτόν.
Μονο εκεινος ξερει να διακρινει και να αγαπαει αυτους τους μονοδρομους.
Μονο εκεινος ξερει να τους ζει ουσιαστικα.
Κι οσες λεξεις και να σου πουν δεν θα σε κανουν να καταλαβεις.
Αφου ξερεις, στο βαθος ξερεις για ποιο λογο γινεται το οτιδηποτε.
Γι’αυτό χαμογελας.
Γι’αυτό προσπαθεις να αναλυσεις τα σημαδια.
Γιατι όλα εχουν την αιτια τους και όλα καπου οδηγουν.
Γι’αυτό χαιρεσαι και τις διαδρομες.
Γι’αυτό τις ζεις με χαμογελο.
Πλεον ξερω.
Ξερω τουλαχιστον τι δεν θέλω.
Δεν θέλω στιγμες διχως κινητρα.
Δεν θελω κενες στιγμες.
Αναζητω σε όλα τον «ερωτα».
Τον ερωτα με τα πολλα χρωματα.
Τον ερωτα που γεμιζει τις στιγμες.
Τον ερωτα που σου δινει κινητρα να παλεψεις, να παλεψεις να μαθεις το «εγω» σου.
Θελω να ειμαι ερωτευμενη με ό,τι κανω.
Ερωτευμενη με τις στιγμες.
«Delenda est…»
To soundtrack μου από χθες γι’αυτές τις μερες.
Αρχικα για τους στιχους στα λατινικα. (εξεταστικη περιοδο εχουμε και παλευω να τα διαβασω τα ατιμα…!)
Αλλα αυτό το «θα σου παρω βιολια κι ένα ντεφι γλυκο να σου παιζουν», μονο που δεν το χορευω!
Και τελικα οι εξεταστικες περιοδοι παραειναι…εξεταστικες!
Εξεταζεις αναλυτικα τη ζωη σου, παρ’ολο που εξεταζεσαι (σε αρχαια και λατινικα, στη δικη μου περιπτωση!)
…οσο για ‘σενα που μου θυμισες το τραγουδι,
μου εφερες τυχη και ο χρονος συνωμοτησε!
Να ‘σαι καλα mr ray-ban!
Υ.Γ Καημε-Επαναστατη της κάθε μερας, θα επαναστατησω! Φαντασου να συνεννοουμασταν κιολας! Ειχα βαλει στο google τον τιτλο για να βρω τους στιχους και με εβγαλε σε ‘σενα και συγκεκριμενα στην αναρτηση που εκανες πριν απο μια εβδομαδα!
Delenda est
Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"
Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"
Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ'ένα τοίχο
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"
Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου...
Δήμος Μούτσης
Στιχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Βηματα του νου.
Χωρις προορισμο, χωρις αιτια.
Χωρις τη λεξη «χωρις».
Βηματα σε χρωματα.
Πανω σε χρωματα, μεσα σε χρωματα.
Χορός στην ασφαλεια του παροντος.
Εχεις σκεφτει ποτε το παρον σου;
Όχι το παρελθον, ουτε το μελλον.
Μονο το παρον.
Να εγκλωβιστεις ηθελημενα στο «τωρα» σου.
Να ριχνεις κρυφες ματιες στο «πριν», μονο και μονο για να θυμηθεις τί σε εφερε ως εδώ.
Να αφουγκραζεσαι τα σημαδια.
Τη συνωμοσια του χρονου.
Να βλεπεις τους φιλους σου και να εχεις ένα κρυφο χαμογελο λεγοντας με υπερηφανεια στον εαυτο σου: εγω τους διαλεξα.
Να ψαχνεις τα σημαδια από το παρελθον και με ένα επισης κρυφο χαμογελο να λες:
εγω τα διαλεξα.
Να θυμασαι τους γκρεμους και να λες: εγω τους διαλεξα.
Γελωντας.
Γελωντας ανεβηκα, γελωντας επεσα.
Να βλεπεις την πορεια σου και να θυμασαι ποσο ομορφη είναι.
Και ισως τελικα να μη διαλεξες τιποτα απ’όλα αυτά.
Δεν μου αρεσει η λεξη μοιρα, δεν θα τη χρησιμποποιησω.
Θα πω μονο πως τιποτα δεν είναι τυχαιο.
Και δρομοι δεν υπαρχουν.
Είναι μονοδρομοι, ολοι…
Αλλα νομιζεις ότι τους εχεις επιλεξει…!
Να ακους τον εαυτο σου, μονο αυτόν.
Μονο εκεινος ξερει να διακρινει και να αγαπαει αυτους τους μονοδρομους.
Μονο εκεινος ξερει να τους ζει ουσιαστικα.
Κι οσες λεξεις και να σου πουν δεν θα σε κανουν να καταλαβεις.
Αφου ξερεις, στο βαθος ξερεις για ποιο λογο γινεται το οτιδηποτε.
Γι’αυτό χαμογελας.
Γι’αυτό προσπαθεις να αναλυσεις τα σημαδια.
Γιατι όλα εχουν την αιτια τους και όλα καπου οδηγουν.
Γι’αυτό χαιρεσαι και τις διαδρομες.
Γι’αυτό τις ζεις με χαμογελο.
Πλεον ξερω.
Ξερω τουλαχιστον τι δεν θέλω.
Δεν θέλω στιγμες διχως κινητρα.
Δεν θελω κενες στιγμες.
Αναζητω σε όλα τον «ερωτα».
Τον ερωτα με τα πολλα χρωματα.
Τον ερωτα που γεμιζει τις στιγμες.
Τον ερωτα που σου δινει κινητρα να παλεψεις, να παλεψεις να μαθεις το «εγω» σου.
Θελω να ειμαι ερωτευμενη με ό,τι κανω.
Ερωτευμενη με τις στιγμες.
«Delenda est…»
To soundtrack μου από χθες γι’αυτές τις μερες.
Αρχικα για τους στιχους στα λατινικα. (εξεταστικη περιοδο εχουμε και παλευω να τα διαβασω τα ατιμα…!)
Αλλα αυτό το «θα σου παρω βιολια κι ένα ντεφι γλυκο να σου παιζουν», μονο που δεν το χορευω!
Και τελικα οι εξεταστικες περιοδοι παραειναι…εξεταστικες!
Εξεταζεις αναλυτικα τη ζωη σου, παρ’ολο που εξεταζεσαι (σε αρχαια και λατινικα, στη δικη μου περιπτωση!)
…οσο για ‘σενα που μου θυμισες το τραγουδι,
μου εφερες τυχη και ο χρονος συνωμοτησε!
Να ‘σαι καλα mr ray-ban!
Υ.Γ Καημε-Επαναστατη της κάθε μερας, θα επαναστατησω! Φαντασου να συνεννοουμασταν κιολας! Ειχα βαλει στο google τον τιτλο για να βρω τους στιχους και με εβγαλε σε ‘σενα και συγκεκριμενα στην αναρτηση που εκανες πριν απο μια εβδομαδα!
Delenda est
Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"
Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"
Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ'ένα τοίχο
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et praeterea censeo Carthago delenda est"
Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου...
Δήμος Μούτσης
Στιχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009
"Του Αγιου Βαλεντίνου"
Μην πανικοβαλλεστε: δεν πιστευω στη μερα!
Δεν γραφω ουτε για να εκθειασω, ουτε για να «βρισω» τη «μερα των ερωτευμενων» : μου περναει αδιαφορη!
Ο ερωτευμενος γιορταζει κάθε στιγμη, δεν περιμενει έναν «Αγιο Φεβρουαριο».
Με αφορμη όμως τη «γιορτη» ξανακουσα ένα τραγουδι παλιο και πολύ αγαπημενο.
Οι στιχοι του καρφωθηκαν με δυναμη στο μυαλο (ξανα και ξανα και κάθε φορα που το ακουω).
Αποστομωτικοι:
«Σ’αγαπώ και δεν σε δίνω κανενός…»
Το ξανακουσα πριν από μερικες μερες στο ραδιοφωνο, ενώ ημουν μεσα στο τρενο, κατευθυνομενη προς Πειραια.(το τραγουδι αναφερει τη διαδρομη «θησειο-πειραιας»).
Ένα «χαζο» χαμογελο γεννηθηκε και η μνημη επαιξε ενα ομορφο παιχνιδι:
μου θυμισε αυτά τα «σ’αγαπω», τα ειπωμενα ή μη, που ομως υπαρχουν παντα μεσα μας.
Τα φοβισμενα «σ’αγαπω» , τα παρατολμα «σ’αγαπω», τα ενθουσιωδη, τα αποστομωτικα, τα ψιθυριστα, τα φωναχτα……
Όλα το ιδιο μηνυμα περνουσαν.
Όλα με την ιδια αληθεια ηταν φορτισμενα.
Όλα ομορφα, ακομα κι αυτά που δεν ειπωθηκαν ποτέ…
Δεν επαψαν να υπαρχουν.
Δεν θα κολλησω, όμως, στη συγκεκριμενη λεξη!
Θα εμμεινω σ’αυτό που λεει ο στιχος μετα το «σ’αγαπω»:
«…δεν σε δινω κανενος.»
Ωραιο,ε;
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ
Αν είμαστε στο τραίνο Θησείο-Πειραιά
θα σου 'βαζα στο χέρι δυο λόγια τυχερά
κι αν έπεφτε και χιόνι, εγώ στην Άνω Δάφνη
θα 'μπαιναμε στο πόνι ο κόσμος να μας ψάχνει.
Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.
Αν είχαμε για σπίτι ετούτα τα φιλιά
ποιός θα 'γραφε τραγούδι πως είμαστε αγκαλιά
κι αν έβγαινε φεγγάρι ψηλά στη Μεσογείων
ποιός θ' άντεχε να πάρει το δρόμο των αγίων.
Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.
Βικυ Μοσχολιου
στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
μουσικη: Σταματης Κραουνακης
Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009
"ΚΟΙΤΑ ΕΓΩ..."
«Κοιτα εγω...»
Κοιταχτε ολοι οσοι υποστηριζετε οτι με ξερετε σαν την παλαμη του χεριου σας.
Κοιταχτε...
Μα δεν ειμαι μονο αυτο που βλεπετε...
Θελετε πραγματικα να δειτε τι ειμαι;
Ή μηπως στηριζεστε στη σκληρη - εγωιστικη εικονα που βλεπετε;
Εχετε ψαξει ποτε λιγο πιο μεσα;
Εχετε σκαψει λιγο;
Ναι, ολοι εσεις που κολλατε στα λογια μου.
Σας το εχω ξαναπει, δεν ειμαι τα λογια μου.
Ειμαι οι σιωπες μου.
Οι σιωπες για ολα.
Ειμαι οι στιχοι αλλων.
Ειμαι οι δικοι μου στιχοι.
Τους προσεξατε ποτε;
Ή κατηγορειτε μια εγωιστικη συμπεριφορα χωρις να λαβετε υπ’οψιν σας τις τοσες αμυνες μου.
Εσεις, που με ξερετε, γιατι δεν μαθατε να ξεχωριζετε την αμυνα απο τη συμπεριφορα;
Εσεις που με ζειτε, μηπως με εχετε αδικησει;
Μηπως μου εχετε κολλησει «λαθος» ταμπέλες;
Μήπως πιστεψατε τις ταμπέλες και όχι εμένα;
Μήπως δεν με κοιτάξατε και πολύ στα μάτια;
Εχετε ακούσει ποτέ πως οι ευαίσθητοι κουκουλώνονται;
Γιατι δεν προσπαθησατε να αποτραβηξετε την κουκουλα;
Γιατι δεν μαθατε, γιατι;
Γιατι δεν ανοιξατε τα ματια σας;
Γιατι δε ρωτησατε;
Γιατι αποσιωπησατε;
Γιατι εξοριζετε χωρις να προσπαθειτε;
Αφου αγαπαω τις προσπάθειες, δεν το εχετε καταλαβει;
Τί εχετε καταλαβει λοιπον για ΄μενα;
Πώς ισχυριζεστε οτι με ξερετε;
Αφου στηριζεστε σε λογια, κι εγω δεν είμαι «λογια», ειμαι στιγμές.
Γιατι ξεχασατε;
Γιατι ξεχνάτε;
Γιατι αδικείτε;
Εχετε καθε δικαιωμα στα λαθη σας.
Μα το να εχετε τα ματια σας κλειστα μονο σε λανθασμενα συμπερασματα μπορειτε να σας οδηγηθειτε.
Κι εγω δεν θελω να γινω «συμπερασμα» για εσας.
Γιατι δεν «ειμαι».
Μονο «γινομαι».
Και ταμπελες δεν κολλαω στον εαυτο μου,
Γιατι παλευω χρονια να με μαθω.
Οπως παλευω να μαθω κι εσας.
Χωρις ταμπελες.
Γιατι δεν κλαιω μπροστα σας.
Γιατι οταν σας εχω αναγκη σας χανω λογω των βεβιασμενων συμπερασματων σας..
Γιατι βιαζεστε να βγαλετε τα κωλο-συμπερασματα σας;;;
Ισως τα «διχτυα που ριχνω στον κοσμο ειναι αυτα που θελω εγω να δειχνω».
Μα οι φιλοι δεν ανηκουν στον κοσμο γενικα.
Οι φιλοι ειναι ο δικος μου κοσμος.
Κι οταν οι φιλοι αδικουν ο κοσμος μου γκρεμιζεται.
“Κοιτα εγώ, αν θες να ξέρεις, είμαι όλα αυτά που αναφέρεις...
Μόνο που κάπου, κατά βαθός, όποιος με ξέρει κάνει λάθος....»
ΚΟΙΤΑ ΕΓΩ
Κοιτα εγω, αν μου επιτρεπεις
Δεν ειμαι μονο αυτο που βλεπεις.
Κι ειναι φορες που αναρωτιεμαι
Πώς καταφερνω και κρατιεμαι...
Του το κραταω αυτου του κοσμου
Που δε μου ανηκει ο εαυτος μου
Γι’αυτο τα διχτυα που του ριχνω
Ειναι οσα θελω εγω να δειχνω.
Κοιτα εγω, αν θες να ξερεις
Ειμαι ολα αυτα που αναφερεις
Μονο που καπου, κατα βαθος
Οποιος με ξερει κανει λαθος...
Νατασσα Μποφιλιου
Γεράσιμος Ευαγγελατος
Θέμης Καραμουρατίδης
Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009
"Μια ήσυχη μέρα..."
Ταξιδια.
Με σωμα, με ψυχη, με νου…
Ίσως αυτά του νου είναι πιο μακρινά…
Ίσως και πιο δυνατα.
Εικοσιδυο χρονια ταξιδευω διχως διαλειμματα.
Μ’αρεσει να βλεπω την καθημερινοτητα ετσι, σαν εκδρομη.
Οι στασεις συνεχεις, κάθε ανθρωπος και μια σταση, κάθε ανθρωπος αποτελει και άλλο ταξιδι.
Η νους τρεχει ασταματητα.
Γεννηθηκε για να τρεχει.
Ανθρωποι, ανθρωποι, ανθρωποι, πολλοι ανθρωποι.
Μπιανοβγαινουν στις ζωες, παλευουν να τις γνωρισουν
Βουτανε σε στιγμες,
Μοιραζουν,
Μοιραζονται.
Για καποιο λογο που δεν ξερω οι απολογισμοι είναι εντονοι αυτόν τον καιρο.
Απολογισμοι και αναζητησεις.
Συζητησεις με τον εαυτο μου.
Αξιολογησεις.
Ευκαιριες.
Αυτές, οι τελευταιες, παντα με τρομαζαν…
Δεν μπορω να καταλαβω γιατι ολοι δινουμε τις «καλυτερες» συμβουλες στους αλλους, αλλα με τον εαυτο μας δεν μπορουμε να τα βγαλουμε περα.
Ή και μπορει να μπορουμε αλλα να μην θελουμε.
Ποτε δεν τα πηγαινα καλα με τα διλημματα.
Ίσως γιατι στο βαθος πιστευω ότι τα διλημματα δεν υπαρχουν στην πραγματικοτητα.
Είναι το «θελω» και το «πρεπει» που χωριζουν τη σκεψη στα δυο.
Κι ας λεω ότι δεν υπαρχουν «πρεπει».
Ο,τι δεν είναι «θελω» αλλα μπορει να επηρεασει τις επιλογες σου κρυβει κατι από «πρεπει».
«Πρεπει» με στολη.
Αυτές οι αναζητησεις είναι παντα επιπονες.
Εχουν να κανουν με την αληθεια.
Την αληθεια του εαυτου σου.
Μια αληθεια που δεν μοιραζεται.
Δεν μεταφραζεται.
Κερδιζεται.
…Μετα από μαχη…
Ξερεις κατι;
Εχω δικαιολογια για όλα.
Κι ας ξερω ότι πολλες φορες οι δικαιολογιες είναι ένα φτηνο μεσο για να φερεις τα πραγματα στα μετρα σου.
Υπαρχουν φορες που η δικαιολογια ταυτιζεται με την αιτια.
Η αιτια αποτελει από μονη της μια αληθεια.
Μπορει να μη φταις εσυ.
Μπορει να μη φταιω ουτε εγω.
Δεν ψαχνω φταιχτες,
Λυσεις ψαχνω και φως.
Γι’αυτό σκεπαζομαι ολο και περισσοτερο.
Γιατι δεν θελω το εξωτερικο φως.
Θελω να βρω το δικο μου.
Κοιμιζουμε καθημερινα ένα σωρο σκεψεις πιστευοντας ότι ετσι θα εξαφανιστουν.
Οι σκεψεις που δεν θες να αντιμετωπισεις τρεφονται από τον υπνο.
Ετσι καποια στιγμη γινονται θηρια, δεν χωρανε στο κρεβατι που τους εστρωσες και παλευουν να σπασουν την πορτα του δωματιου, να βγουν εξω.
Αν τις ξανακοιμισεις, η ιστορια θα επαναληφθει…
Κι αυτό είναι αδικο.
Και μπορει να μη σ’αρεσει η λεξη αδικο, αλλα δεν την αλλαζω.
Είναι αδικο.
Και για ‘μενα και για ‘σενα.
Οι σκεψεις παντα χανουν κατι κατά τη διαρκεια της αποδοσης.
Στην προσπαθεια τους να βγουν ολες τα καταφερνουν οι μισες.
Οι άλλες μισες παραμενουν κρυμμενες, φοβισμενες.
Δεν χωρανε σε λεξεις.
Ζουν στα κενα.
Στις παυσεις.
Σε χαμογελα αμηχανιας.
Σε χαμογελα αμυνας.
…Θελω μερες να γραψω.
Αλλα δεν μπορω.
Κατι με εμποδιζει.
Η απουσια ειρμου, ισως.
Πολλες σκεψεις μαζεμενες και ολες θελουν ξεκαθαρισμα, την ταξη τους, την ησυχια τους, εκει, στο βαθος του μυαλου.
Με τον καιρο…
Όλα θελουν τον χρονο τους….
(Υ.Γ Σημερα συνειδητοποιησα ότι το μπλογκ εχει κλεισει έναν χρονο ζωης και δεν εχω ποτε αναρτησει τραγουδι του Σταυρου Σιολα που αποτελει μια από τις πολύ αγαπημενες μου φωνες. Ο Σταυρος Σιολας ηταν ο νικητης του Φεστιβαλ τραγουδιου Θεσσαλονικης το 2006 με το τραγουδι «της αρνης το νερο». Το τραγουδι «μια ησυχη μερα» που ακουγεται βρισκεται στην πρωτη δισκογραφικη δουλεια του Σταυρου που κυκλοφορησε το 2002. Είναι ένα από τα cd που αργησα να ανακαλυψω, αλλα αγαπω ιδιαιτερως…)
ΜΙΑ ΗΣΥΧΗ ΜΕΡΑ
Μια ησυχη μερα, μια ανυποπτη μερα
Που ο κοσμος γιορταζει
Το κενο του ησυχαζει
Θα βγω στο μπαλκονι
Κι αυτό που θυμωνει
Που χρονια σωπαινει
Το μυαλο μου τρελαίνει
Θα γινει μια σφαιρα
Φωτια στον αερα
Τη σαρκα του υπνου να βρει.
Μεσα στο πληθος σου
Αγκαθι στο βλεμμα σου
Μες στη γιορτη σου
Το σκαρτο παιδι σου
Να ριξεις την πετρα σου
Στα πεντε μετρα σου
Στο αδειο κοσρμι σου
Το μαυρο σκυλι σου
Να βγω στην οθονη
Βαθεια που τρυπωνει
Βελονα στη φλεβα γυμνη.
Μια ησυχη μερα, μια ανυποπτη μερα
Που ο κοσμος βουλιαζει
Το βυθο του θαυμαζει
Γλυκα θα ξυπνησω
Και θα το αναστησω
Στο φως της ημερας
Το αδηφαγο μου τερας
Γιορτη θα του στησω
Και θα το ταισω
Τη σαπια του κοσμου πληγη.
Σταύρος Σιόλας
Με σωμα, με ψυχη, με νου…
Ίσως αυτά του νου είναι πιο μακρινά…
Ίσως και πιο δυνατα.
Εικοσιδυο χρονια ταξιδευω διχως διαλειμματα.
Μ’αρεσει να βλεπω την καθημερινοτητα ετσι, σαν εκδρομη.
Οι στασεις συνεχεις, κάθε ανθρωπος και μια σταση, κάθε ανθρωπος αποτελει και άλλο ταξιδι.
Η νους τρεχει ασταματητα.
Γεννηθηκε για να τρεχει.
Ανθρωποι, ανθρωποι, ανθρωποι, πολλοι ανθρωποι.
Μπιανοβγαινουν στις ζωες, παλευουν να τις γνωρισουν
Βουτανε σε στιγμες,
Μοιραζουν,
Μοιραζονται.
Για καποιο λογο που δεν ξερω οι απολογισμοι είναι εντονοι αυτόν τον καιρο.
Απολογισμοι και αναζητησεις.
Συζητησεις με τον εαυτο μου.
Αξιολογησεις.
Ευκαιριες.
Αυτές, οι τελευταιες, παντα με τρομαζαν…
Δεν μπορω να καταλαβω γιατι ολοι δινουμε τις «καλυτερες» συμβουλες στους αλλους, αλλα με τον εαυτο μας δεν μπορουμε να τα βγαλουμε περα.
Ή και μπορει να μπορουμε αλλα να μην θελουμε.
Ποτε δεν τα πηγαινα καλα με τα διλημματα.
Ίσως γιατι στο βαθος πιστευω ότι τα διλημματα δεν υπαρχουν στην πραγματικοτητα.
Είναι το «θελω» και το «πρεπει» που χωριζουν τη σκεψη στα δυο.
Κι ας λεω ότι δεν υπαρχουν «πρεπει».
Ο,τι δεν είναι «θελω» αλλα μπορει να επηρεασει τις επιλογες σου κρυβει κατι από «πρεπει».
«Πρεπει» με στολη.
Αυτές οι αναζητησεις είναι παντα επιπονες.
Εχουν να κανουν με την αληθεια.
Την αληθεια του εαυτου σου.
Μια αληθεια που δεν μοιραζεται.
Δεν μεταφραζεται.
Κερδιζεται.
…Μετα από μαχη…
Ξερεις κατι;
Εχω δικαιολογια για όλα.
Κι ας ξερω ότι πολλες φορες οι δικαιολογιες είναι ένα φτηνο μεσο για να φερεις τα πραγματα στα μετρα σου.
Υπαρχουν φορες που η δικαιολογια ταυτιζεται με την αιτια.
Η αιτια αποτελει από μονη της μια αληθεια.
Μπορει να μη φταις εσυ.
Μπορει να μη φταιω ουτε εγω.
Δεν ψαχνω φταιχτες,
Λυσεις ψαχνω και φως.
Γι’αυτό σκεπαζομαι ολο και περισσοτερο.
Γιατι δεν θελω το εξωτερικο φως.
Θελω να βρω το δικο μου.
Κοιμιζουμε καθημερινα ένα σωρο σκεψεις πιστευοντας ότι ετσι θα εξαφανιστουν.
Οι σκεψεις που δεν θες να αντιμετωπισεις τρεφονται από τον υπνο.
Ετσι καποια στιγμη γινονται θηρια, δεν χωρανε στο κρεβατι που τους εστρωσες και παλευουν να σπασουν την πορτα του δωματιου, να βγουν εξω.
Αν τις ξανακοιμισεις, η ιστορια θα επαναληφθει…
Κι αυτό είναι αδικο.
Και μπορει να μη σ’αρεσει η λεξη αδικο, αλλα δεν την αλλαζω.
Είναι αδικο.
Και για ‘μενα και για ‘σενα.
Οι σκεψεις παντα χανουν κατι κατά τη διαρκεια της αποδοσης.
Στην προσπαθεια τους να βγουν ολες τα καταφερνουν οι μισες.
Οι άλλες μισες παραμενουν κρυμμενες, φοβισμενες.
Δεν χωρανε σε λεξεις.
Ζουν στα κενα.
Στις παυσεις.
Σε χαμογελα αμηχανιας.
Σε χαμογελα αμυνας.
…Θελω μερες να γραψω.
Αλλα δεν μπορω.
Κατι με εμποδιζει.
Η απουσια ειρμου, ισως.
Πολλες σκεψεις μαζεμενες και ολες θελουν ξεκαθαρισμα, την ταξη τους, την ησυχια τους, εκει, στο βαθος του μυαλου.
Με τον καιρο…
Όλα θελουν τον χρονο τους….
(Υ.Γ Σημερα συνειδητοποιησα ότι το μπλογκ εχει κλεισει έναν χρονο ζωης και δεν εχω ποτε αναρτησει τραγουδι του Σταυρου Σιολα που αποτελει μια από τις πολύ αγαπημενες μου φωνες. Ο Σταυρος Σιολας ηταν ο νικητης του Φεστιβαλ τραγουδιου Θεσσαλονικης το 2006 με το τραγουδι «της αρνης το νερο». Το τραγουδι «μια ησυχη μερα» που ακουγεται βρισκεται στην πρωτη δισκογραφικη δουλεια του Σταυρου που κυκλοφορησε το 2002. Είναι ένα από τα cd που αργησα να ανακαλυψω, αλλα αγαπω ιδιαιτερως…)
ΜΙΑ ΗΣΥΧΗ ΜΕΡΑ
Μια ησυχη μερα, μια ανυποπτη μερα
Που ο κοσμος γιορταζει
Το κενο του ησυχαζει
Θα βγω στο μπαλκονι
Κι αυτό που θυμωνει
Που χρονια σωπαινει
Το μυαλο μου τρελαίνει
Θα γινει μια σφαιρα
Φωτια στον αερα
Τη σαρκα του υπνου να βρει.
Μεσα στο πληθος σου
Αγκαθι στο βλεμμα σου
Μες στη γιορτη σου
Το σκαρτο παιδι σου
Να ριξεις την πετρα σου
Στα πεντε μετρα σου
Στο αδειο κοσρμι σου
Το μαυρο σκυλι σου
Να βγω στην οθονη
Βαθεια που τρυπωνει
Βελονα στη φλεβα γυμνη.
Μια ησυχη μερα, μια ανυποπτη μερα
Που ο κοσμος βουλιαζει
Το βυθο του θαυμαζει
Γλυκα θα ξυπνησω
Και θα το αναστησω
Στο φως της ημερας
Το αδηφαγο μου τερας
Γιορτη θα του στησω
Και θα το ταισω
Τη σαπια του κοσμου πληγη.
Σταύρος Σιόλας
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
"ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ..."
Τα βραδια είναι σαν τα τραγουδια.
Ή τα τραγουδια είναι σαν τα βραδια.
Και τα δυο είναι φιλοι μου, πιστοι.
Αυτό τραγουδι «γεννηθηκε» για να μου κανει παρεα τα βραδια.
Τοτε καθομαι και μετραω στιγμες, ανθρωπους, αριθμους.
Το τσιγαρο αποτελει κλεψυδρα.
Καιγεται, καιει.
Τελειωνει…
Ξερεις, είναι ωραια τα βραδια.
Νιωθω ότι ερχομαι κοντα μου.
Νιωθω οτι απομακρυνομαι από τον «εξω» κοσμο.
Βουτια σε ένα κενο ισως εγωκεντρικο.
Εχεις πεσει ποτε σε τετοιο κενο;
Αν όχι, καν’το.
Θα φοβηθεις, να το ξερεις.
Αλλα θα εισπραξεις.
Πόσες στιγμές μπορούν να χωρέσουν σε ένα μυαλο;
Πόσες αντέχω κι εγώ να μετράω;
Είναι πολλές.
Αμέτρητες.
Υπαρχουν εκει, σιωπηλα.
Συνυπαρχουν.
Και κάθε στιγμούλα εχει τη διαρκεια της.
Είναι στιγμούλα όμως, μικρη, πολύ μικρη.
Αλλά δινει πολλα.
Ξερεις, για τις μεγαλες (σε ενταση)-μικρες(σε διαρκεια) στιγμες, ερχονται άλλες που τις ξορκιζουν με έναν μαγικο τροπο, κι άλλες που θελοντας και μη προσπαθουν να σου τις θυμησουν.
Κι εσυ καποιες φορες αρνεισαι.
Κι ας τις ζεις.
Κι ας τις φοβοσουν.
Είναι αλλιως.
Κι αυτό το «αλλιως» το γιορταζεις πανηγυρικα.
Ξορκιζεις τις κακες στιγμες.
Με πραξεις, με στιχους, με τραγουδια.
Δεν ψαχνω στιχους.
Ερχονται και με βρισκουν.
Ερχονται να με βοηθησουν.
Να με λυσουν.
Την καταλληλη στιγμη, το καταλληλο τραγουδι.
Οι περισσοτερες στιγμες μου είναι «στιγματισμενες» από τραγουδια.
Οι περισσοτεροι ανθρωποι υπαρχουν μεσα μου ως τραγουδια.
Αυτά μετραω τα βραδια.
Αυτους μετραω τα βραδια.
Εμενα μετραω τα βραδια.
Εμενα και τις αποστασεις μου.
Εμενα και τους φοβους μου.
Εμενα και τις χαρές μου.
Ξερεις…κρυβομαι.
Παντα κρυβομουν πισω από κατι.
Αυτό το κατι είναι που σταδιακα αλλαζει.
Το ότι κρυβομαι παραμενει.
Δημιουργικη (ισως) εσωστρεφεια ή
Εσωστρεφης δημιουργια.
Δημιουργια σαν τις στιγμες.
Δημιουργια σαν τα τραγουδια.
Τα τραγουδια μου.
Τις στιγμες μου.
Η εσωστρεφεια δεν επι-κοινωνειται.
«Γεννηθηκε» για να ζει μονη της, κρυμμενη.
Δεν με ενοχλει πια.
Της μιλαω τα βραδια.
Τη νιωθω πιο κοντα μου.
Την καταλαβαινω.
Κανουμε παρεα.
Βλεπουμε αγκαλια τις εικονες να περνανε από μπροστα μας…
«…Τα βραδια καθομαι και τους κοιταζω
μπροστά στα ματια μου ενας-ενας…»
Τα βραδια εχω αναγκη τις λεξεις.
«..πιανομαι από τις λεξεις..»
Τις χρησιμοποιω και με χρησιμοποιουν.
Δεν ξερω ποιο είναι το εκτελεστικο οργανο: αυτές ή εγω..
Μπορει και οι δυο.
Υπηρξε μια περιοδος που τα βραδια με φοβιζαν.
Με φοβιζε η παρεα με το «εγω» μου.
Με τρομαζαν οι αληθειες που πεταγονταν ξαφνικα σαν πυροτεχνηματα των οποιων το φως δεν εσβηνε, εμενε εκει, στον ουρανο.
Ηταν φως όμως, ηταν βοηθεια στο σκοταδι.
Κι ας με ταραζε ο εκκωφαντικος ηχος των πυροχτεχνηματων.
Το φως ηταν αυτό που διαρκουσε.
Το φως παραμενει.
Κι εγω περιμενω με ανυπομονησια τις αληθειες να πεταχτουν.
Περιμενω τον ηχο, περιμενω το φως.
«…ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω…»
Κι όλα αυτά είναι δρομος.
Διαδρομες.
Πορειες ομορφες.
Σκληρες και ομορφες.
Καπου οδηγουν.
Καπου φτανουν.
Εχουν καποιο λογο, καποιο σκοπο.
Δεν μπορεις να ξεφυγεις.
Δεν υπαρχουν παράδρομοι.
«…ένας ο δρομος δεν τον αλλάζω…»
Και το τσιγαρο πολυτιμος αρωγος τα βραδια…
Το κρατω και μετραω…
Μετραω…
Καιγεται…
Μετραω…
Καιει…
Μετραω…
Τελειωνει…
Και το τσιγαρο,
Και οι λεξεις μου,
Και το βραδυ…
Ξημερωνει….
«Όλα θα γίνουν……..»
ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ
Τα βράδια κάθομαι και τους μετράω,
μ ένα τσιγάρο μετράω ανθρώπους,
εκείνους που είχα πει θα αγαπάω,
έφυγα δεν έμαθα τους τρόπους.
Τα βράδια κάθομαι και τους θυμάμαι,
μπροστά απ`τα μάτια μου ένας-ένας,
εκείνους που είχαν πει θα μ`αγαπάνε
ξημέρωσε,δεν έμεινε κανένας.
Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.
Τα βράδια πιάνομαι από τις λέξεις
όλα θα γίνουν κι ησυχάζω,
μονάχα μια ζωή έχεις να διαλέξεις,
ένας ο δρόμος,δεν τον αλλάζω.
Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.
Ρίτα Αντωνοπούλου
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ή τα τραγουδια είναι σαν τα βραδια.
Και τα δυο είναι φιλοι μου, πιστοι.
Αυτό τραγουδι «γεννηθηκε» για να μου κανει παρεα τα βραδια.
Τοτε καθομαι και μετραω στιγμες, ανθρωπους, αριθμους.
Το τσιγαρο αποτελει κλεψυδρα.
Καιγεται, καιει.
Τελειωνει…
Ξερεις, είναι ωραια τα βραδια.
Νιωθω ότι ερχομαι κοντα μου.
Νιωθω οτι απομακρυνομαι από τον «εξω» κοσμο.
Βουτια σε ένα κενο ισως εγωκεντρικο.
Εχεις πεσει ποτε σε τετοιο κενο;
Αν όχι, καν’το.
Θα φοβηθεις, να το ξερεις.
Αλλα θα εισπραξεις.
Πόσες στιγμές μπορούν να χωρέσουν σε ένα μυαλο;
Πόσες αντέχω κι εγώ να μετράω;
Είναι πολλές.
Αμέτρητες.
Υπαρχουν εκει, σιωπηλα.
Συνυπαρχουν.
Και κάθε στιγμούλα εχει τη διαρκεια της.
Είναι στιγμούλα όμως, μικρη, πολύ μικρη.
Αλλά δινει πολλα.
Ξερεις, για τις μεγαλες (σε ενταση)-μικρες(σε διαρκεια) στιγμες, ερχονται άλλες που τις ξορκιζουν με έναν μαγικο τροπο, κι άλλες που θελοντας και μη προσπαθουν να σου τις θυμησουν.
Κι εσυ καποιες φορες αρνεισαι.
Κι ας τις ζεις.
Κι ας τις φοβοσουν.
Είναι αλλιως.
Κι αυτό το «αλλιως» το γιορταζεις πανηγυρικα.
Ξορκιζεις τις κακες στιγμες.
Με πραξεις, με στιχους, με τραγουδια.
Δεν ψαχνω στιχους.
Ερχονται και με βρισκουν.
Ερχονται να με βοηθησουν.
Να με λυσουν.
Την καταλληλη στιγμη, το καταλληλο τραγουδι.
Οι περισσοτερες στιγμες μου είναι «στιγματισμενες» από τραγουδια.
Οι περισσοτεροι ανθρωποι υπαρχουν μεσα μου ως τραγουδια.
Αυτά μετραω τα βραδια.
Αυτους μετραω τα βραδια.
Εμενα μετραω τα βραδια.
Εμενα και τις αποστασεις μου.
Εμενα και τους φοβους μου.
Εμενα και τις χαρές μου.
Ξερεις…κρυβομαι.
Παντα κρυβομουν πισω από κατι.
Αυτό το κατι είναι που σταδιακα αλλαζει.
Το ότι κρυβομαι παραμενει.
Δημιουργικη (ισως) εσωστρεφεια ή
Εσωστρεφης δημιουργια.
Δημιουργια σαν τις στιγμες.
Δημιουργια σαν τα τραγουδια.
Τα τραγουδια μου.
Τις στιγμες μου.
Η εσωστρεφεια δεν επι-κοινωνειται.
«Γεννηθηκε» για να ζει μονη της, κρυμμενη.
Δεν με ενοχλει πια.
Της μιλαω τα βραδια.
Τη νιωθω πιο κοντα μου.
Την καταλαβαινω.
Κανουμε παρεα.
Βλεπουμε αγκαλια τις εικονες να περνανε από μπροστα μας…
«…Τα βραδια καθομαι και τους κοιταζω
μπροστά στα ματια μου ενας-ενας…»
Τα βραδια εχω αναγκη τις λεξεις.
«..πιανομαι από τις λεξεις..»
Τις χρησιμοποιω και με χρησιμοποιουν.
Δεν ξερω ποιο είναι το εκτελεστικο οργανο: αυτές ή εγω..
Μπορει και οι δυο.
Υπηρξε μια περιοδος που τα βραδια με φοβιζαν.
Με φοβιζε η παρεα με το «εγω» μου.
Με τρομαζαν οι αληθειες που πεταγονταν ξαφνικα σαν πυροτεχνηματα των οποιων το φως δεν εσβηνε, εμενε εκει, στον ουρανο.
Ηταν φως όμως, ηταν βοηθεια στο σκοταδι.
Κι ας με ταραζε ο εκκωφαντικος ηχος των πυροχτεχνηματων.
Το φως ηταν αυτό που διαρκουσε.
Το φως παραμενει.
Κι εγω περιμενω με ανυπομονησια τις αληθειες να πεταχτουν.
Περιμενω τον ηχο, περιμενω το φως.
«…ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω…»
Κι όλα αυτά είναι δρομος.
Διαδρομες.
Πορειες ομορφες.
Σκληρες και ομορφες.
Καπου οδηγουν.
Καπου φτανουν.
Εχουν καποιο λογο, καποιο σκοπο.
Δεν μπορεις να ξεφυγεις.
Δεν υπαρχουν παράδρομοι.
«…ένας ο δρομος δεν τον αλλάζω…»
Και το τσιγαρο πολυτιμος αρωγος τα βραδια…
Το κρατω και μετραω…
Μετραω…
Καιγεται…
Μετραω…
Καιει…
Μετραω…
Τελειωνει…
Και το τσιγαρο,
Και οι λεξεις μου,
Και το βραδυ…
Ξημερωνει….
«Όλα θα γίνουν……..»
ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ
Τα βράδια κάθομαι και τους μετράω,
μ ένα τσιγάρο μετράω ανθρώπους,
εκείνους που είχα πει θα αγαπάω,
έφυγα δεν έμαθα τους τρόπους.
Τα βράδια κάθομαι και τους θυμάμαι,
μπροστά απ`τα μάτια μου ένας-ένας,
εκείνους που είχαν πει θα μ`αγαπάνε
ξημέρωσε,δεν έμεινε κανένας.
Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.
Τα βράδια πιάνομαι από τις λέξεις
όλα θα γίνουν κι ησυχάζω,
μονάχα μια ζωή έχεις να διαλέξεις,
ένας ο δρόμος,δεν τον αλλάζω.
Ανοίγω τα χέρια μου και περιμένω
ό,τι κι αν έρθει,όπως κι αν γίνει,
πολύ μ`αρέσει που επιμένω,
λες και κάτι απ`όλα αυτά θα μείνει.
Ρίτα Αντωνοπούλου
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
"ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...!"
Καλή χρονιά σε όλους!
Κρατηστε οσα σας εμαθε η χρονια που φευγει και βαλτε στοχους γι'αυτην που ερχεται...!
Υγεια και πολλα χαμογελα ευχομαι...!
Αναθεωρησεις, νεες αρχες, ειναι μια καλη ευκαιρια να κανουμε πολλα!
Το 2008 φευγει εχοντας χαρισει απλοχερα σε 'μενα ομορφες στιγμες.
Νικο, Ο, σας ευχαριστω για ολα...!
...Ειναι ομορφο στο τελειωμα του χρονου να κοιτας πισω και να αντικρυζεις κατηφορα...
"Είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα άγνωστοι και ξένοι
είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα μπρος μας ανοιχτοί..."
Καλή χρονιά σε όλους!!!
"Και του χρόνου"
Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς
Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής
Στον ξύπνιο κόσμο έξω απ' το λογισμικό
Πως βρέθηκες ξανά εδώ
Που σου χτυπάν' την πόρτα νάνοι και παιδιά
Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά
Κι εσύ που τόσο θα 'θελες να ξεχαστείς
Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.
Μα είν' αλήθεια πως ο χρόνος
Ο,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα
Κι είν' αλήθεια πως μετά τα τριάντα
Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή
Κι είν' αλήθεια πως και φέτος
το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι
και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη
κι ο ύπνος το πρωί.
Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως
Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός
Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή
Και κάποιος ντύνεται να βγει.
Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς
Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς
Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς
Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.
Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.
Φοίβος Δεληβοριάς
Κρατηστε οσα σας εμαθε η χρονια που φευγει και βαλτε στοχους γι'αυτην που ερχεται...!
Υγεια και πολλα χαμογελα ευχομαι...!
Αναθεωρησεις, νεες αρχες, ειναι μια καλη ευκαιρια να κανουμε πολλα!
Το 2008 φευγει εχοντας χαρισει απλοχερα σε 'μενα ομορφες στιγμες.
Νικο, Ο, σας ευχαριστω για ολα...!
...Ειναι ομορφο στο τελειωμα του χρονου να κοιτας πισω και να αντικρυζεις κατηφορα...
"Είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα άγνωστοι και ξένοι
είναι όλοι οι δρόμοι ακόμα μπρος μας ανοιχτοί..."
Καλή χρονιά σε όλους!!!
"Και του χρόνου"
Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς
Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής
Στον ξύπνιο κόσμο έξω απ' το λογισμικό
Πως βρέθηκες ξανά εδώ
Που σου χτυπάν' την πόρτα νάνοι και παιδιά
Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά
Κι εσύ που τόσο θα 'θελες να ξεχαστείς
Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.
Μα είν' αλήθεια πως ο χρόνος
Ο,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα
Κι είν' αλήθεια πως μετά τα τριάντα
Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή
Κι είν' αλήθεια πως και φέτος
το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι
και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη
κι ο ύπνος το πρωί.
Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως
Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός
Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή
Και κάποιος ντύνεται να βγει.
Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς
Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς
Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς
Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.
Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.
Φοίβος Δεληβοριάς
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
"Αυτή η νύχτα μένει..."
Εφτασε η μερα.
Η μερα που στρεφω το κεφαλι μου πισω και κοιταω.
Κοιταω προσεχτικα.
Ταυτοχρονα βουταω στην ψυχη μου.
Και το μυαλο επεξεργαζεται.
Πεντε χρονια μετα..
Μου φαινεται αστειο.
Φταιει το γεγονος οτι δεν μπορω να μπω πια στο πνευμα εκεινων των στιγμων.
Σχεδον τις εχω ξεχασει.
Σαν να μην τις εζησα ποτε.
Σαν να μην ημουν εγω.
Πιεζω των εαυτο μου να σκεφτει, να λειτουργησει, να θυμηθει...
Δυσκολευομαι.
Δεν υπαρχει καποιο εμποδιο.
Απλως δεν μπορω να θυμηθω.
Αυτη τη νυχτα εσυ εφευγες.
Εγω χανομουν.
Το μελλον φανταζε μαυρο.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο για ενα παιδι δεκαεφτα χρονων.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο να χανω τα κινητρα μου.
Αποδυναμωνομουν σταδιακα.
Μερα με τη μερα.
Ολα βουτηγμενα στη σιωπη.
Κλαμα και σιωπη.
Διαβασμα και σιωπη.
Χανομουν...
Εχανα και χανομουν...
Η χειροτερη φραση που μπορουσε να μου πει καποιος ηταν «θα περασει».
Δεν το πιστευα.
Δεν πιστευα κανεναν.
Ουτε εμενα.
Δεν σε εχανα.
Εχανα την ευκαιρια να σε εχω.
Δεν εφευγες.
Απλως απογορευτηκε να μπεις.
Κι εγω δεν ηθελα «πρεπει»
Και δεν μπορουσα να με ελεγξω.
Ζωντανος θανατος ηταν με ελπιδες νεκρες.
Και περασαν χρονια.......
Αλλα «αυτη η νυχτα» δε μενει γιατι εσυ «εφυγες»
«Αυτη η νυχτα μενει» γιατι εγω αρχισα να ξαναγιεννιεμαι.
Και δεν υπαρχει μεγαλυτερη ευτυχια για ‘μενα απο το γεγονος οτι αυτη τη νυχτα χαμογελαω.
"Αυτη τη νυχτα" δεν μπορω να θυμηθω.
Γενικα δεν μπορω να θυμηθω.
Δεν σβηστηκαν.
Παλιωσαν, ελιωσαν, χαθηκαν.
Βιωθηκαν και χαθηκαν.
Αφησαν ο,τι ειχαν να αφησουν, γερασαν και πεθαναν.
Εζησαν οσο επρεπε να ζησουν.
Τοσο οσο χρειαζοταν.
Αλλα εφυγαν.
Δεν εχω ξεχασει να θυμαμαι.
Θυμαμαι οσα δεν θελω να ξεχασω...
Θυμαμαι την ουσια.
«Αυτη η νυχτα μενει» οχι για να με στενοχωρει.
«Αυτη η νυχτα μενει» για να μου θυμιζει οτι ολα περνανε..
Το «χειροτερο γεγονος της ζωης μου», ετσι αποκαλουσα ολο αυτο που συνεβαινε πριν πεντε χρονια.
Τωρα λεω μονο ενα «ευτυχως...!»...
Ευτυχως που ηρθαν ετσι τα πραγματα.
Κι αν αυτο δεν ειναι νικη, τοτε ποια ειναι η νικη;
«Το λάδι εδώ πως καιγεται
και ΖΗΣΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ...»
Ενα ταξιδι ηταν.
Μεγαλο.
Με φουρτουνες, τρικυμιες και πειρατες...
Ενα παραμυθι με σκουρα χρωματα...
Ενα παραμυθι με «πρεπει» και «δεν»...
Ενα παραμυθι με βασικη προυποθεση να χασεις τον εαυτο σου.
...Για να σου διδαξει στην πορεια πώς γίνεται να τον ξαναχτίσεις...
Για να σου διδαξει γενικα...!
«Αυτη η νυχτα» λοιπον δεν θελει να αποτυπωθει στο πληκτρολογιο.
Θελει μονο να επιβεβαιωσει οτι τιποτα δεν μενει για παντα.
Οτι ολα εχουν κατι να μας μαθουν.
«Αυτη η νυχτα» δεν υπαρχει.
Καμια νυχτα δεν μενει για παντα.
Ολες, μα ολες σβηνονται καθε ξημερωμα.
Καποιες ομως μενουν στο μυαλο παγωμενες και χαραγμενες.
«Αυτη η νυχτα», απο εδω και περα, θα μου «θυμιζει» πως μπορω να «ξεχασω».
Δεν σημαινει πια αποδυναμωση.
Σημαινει «δυναμη».
Σημαινει «γεννηση».
Σημαινει «χτισιμο».
Σημαινει «ευτυχια».
Σημαινει «ζωη»...
ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι
και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται
και ζήσε το ταξίδι ...
Δήμητρα Παπίου
στιχοι-μουσικη: Σταματης Κραουνακης
Η μερα που στρεφω το κεφαλι μου πισω και κοιταω.
Κοιταω προσεχτικα.
Ταυτοχρονα βουταω στην ψυχη μου.
Και το μυαλο επεξεργαζεται.
Πεντε χρονια μετα..
Μου φαινεται αστειο.
Φταιει το γεγονος οτι δεν μπορω να μπω πια στο πνευμα εκεινων των στιγμων.
Σχεδον τις εχω ξεχασει.
Σαν να μην τις εζησα ποτε.
Σαν να μην ημουν εγω.
Πιεζω των εαυτο μου να σκεφτει, να λειτουργησει, να θυμηθει...
Δυσκολευομαι.
Δεν υπαρχει καποιο εμποδιο.
Απλως δεν μπορω να θυμηθω.
Αυτη τη νυχτα εσυ εφευγες.
Εγω χανομουν.
Το μελλον φανταζε μαυρο.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο για ενα παιδι δεκαεφτα χρονων.
Δεν ηταν ο,τι καλυτερο να χανω τα κινητρα μου.
Αποδυναμωνομουν σταδιακα.
Μερα με τη μερα.
Ολα βουτηγμενα στη σιωπη.
Κλαμα και σιωπη.
Διαβασμα και σιωπη.
Χανομουν...
Εχανα και χανομουν...
Η χειροτερη φραση που μπορουσε να μου πει καποιος ηταν «θα περασει».
Δεν το πιστευα.
Δεν πιστευα κανεναν.
Ουτε εμενα.
Δεν σε εχανα.
Εχανα την ευκαιρια να σε εχω.
Δεν εφευγες.
Απλως απογορευτηκε να μπεις.
Κι εγω δεν ηθελα «πρεπει»
Και δεν μπορουσα να με ελεγξω.
Ζωντανος θανατος ηταν με ελπιδες νεκρες.
Και περασαν χρονια.......
Αλλα «αυτη η νυχτα» δε μενει γιατι εσυ «εφυγες»
«Αυτη η νυχτα μενει» γιατι εγω αρχισα να ξαναγιεννιεμαι.
Και δεν υπαρχει μεγαλυτερη ευτυχια για ‘μενα απο το γεγονος οτι αυτη τη νυχτα χαμογελαω.
"Αυτη τη νυχτα" δεν μπορω να θυμηθω.
Γενικα δεν μπορω να θυμηθω.
Δεν σβηστηκαν.
Παλιωσαν, ελιωσαν, χαθηκαν.
Βιωθηκαν και χαθηκαν.
Αφησαν ο,τι ειχαν να αφησουν, γερασαν και πεθαναν.
Εζησαν οσο επρεπε να ζησουν.
Τοσο οσο χρειαζοταν.
Αλλα εφυγαν.
Δεν εχω ξεχασει να θυμαμαι.
Θυμαμαι οσα δεν θελω να ξεχασω...
Θυμαμαι την ουσια.
«Αυτη η νυχτα μενει» οχι για να με στενοχωρει.
«Αυτη η νυχτα μενει» για να μου θυμιζει οτι ολα περνανε..
Το «χειροτερο γεγονος της ζωης μου», ετσι αποκαλουσα ολο αυτο που συνεβαινε πριν πεντε χρονια.
Τωρα λεω μονο ενα «ευτυχως...!»...
Ευτυχως που ηρθαν ετσι τα πραγματα.
Κι αν αυτο δεν ειναι νικη, τοτε ποια ειναι η νικη;
«Το λάδι εδώ πως καιγεται
και ΖΗΣΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ...»
Ενα ταξιδι ηταν.
Μεγαλο.
Με φουρτουνες, τρικυμιες και πειρατες...
Ενα παραμυθι με σκουρα χρωματα...
Ενα παραμυθι με «πρεπει» και «δεν»...
Ενα παραμυθι με βασικη προυποθεση να χασεις τον εαυτο σου.
...Για να σου διδαξει στην πορεια πώς γίνεται να τον ξαναχτίσεις...
Για να σου διδαξει γενικα...!
«Αυτη η νυχτα» λοιπον δεν θελει να αποτυπωθει στο πληκτρολογιο.
Θελει μονο να επιβεβαιωσει οτι τιποτα δεν μενει για παντα.
Οτι ολα εχουν κατι να μας μαθουν.
«Αυτη η νυχτα» δεν υπαρχει.
Καμια νυχτα δεν μενει για παντα.
Ολες, μα ολες σβηνονται καθε ξημερωμα.
Καποιες ομως μενουν στο μυαλο παγωμενες και χαραγμενες.
«Αυτη η νυχτα», απο εδω και περα, θα μου «θυμιζει» πως μπορω να «ξεχασω».
Δεν σημαινει πια αποδυναμωση.
Σημαινει «δυναμη».
Σημαινει «γεννηση».
Σημαινει «χτισιμο».
Σημαινει «ευτυχια».
Σημαινει «ζωη»...
ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι
και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται
και ζήσε το ταξίδι ...
Δήμητρα Παπίου
στιχοι-μουσικη: Σταματης Κραουνακης
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
"ΓΙΝΕ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ..."
Ειχα πει στον εαυτο μου οτι δεν θα μιλησω.
Οτι θα τα κρατησω ολα για ‘μενα.
Ολα θα ειναι σκεψεις...
Αλλα...
Αλλα δεν γινεται.
Γιατι οι σκεψεις ειναι φωτια και καινε το μυαλο μου.
Νιωθω οργη, θυμο.
Ολα βουβα ομως.
Βουβα και υπουλα.
Αηδια, αυτο νιωθω.
Ο θυμος υπαρχει εδω και καιρο.
Αλλα τωρα ξεχειλισε.
Βουβα παντα.
Βουβα γιατι πραξη δεν υπαρχει.
Κι ουτε θα υπαρξει.
Γιατι ετσι μαθαμε,
Αν καταφερεις και θυμωσεις και ταρακουνηθεις λιγακι εχεις ανεβει σκαλι.
Τα καταφερες!
Ξεφυγες απο την ανια, το μυαλο σου λειτουργησε, σκεφτηκες!
Αγωνας τεραστιος, εκει εχουμε φτασει, να ειμαστε χαρουμενοι και μονο που σκεφτομαστε.
Μετα;
Δεν εχει μετα.
Πραξεις δεν υπαρχουν σημερα, δεν μπορεις να κανεις τιποτα.
Δεν εχει σημασια αν θελεις, τ’ακους;
Σημασια εχει οτι δεν μπορεις.
Συρρικνωνεσαι μερα με τη μερα.
Αθλιοτητα.
Ζουμε σε μια αθλιοτητα.
Δεν υπαρχει ανθρωπια, δεν υπαρχει σεβασμος.
Αν υπηρχε κανεις δεν θα σηκωνε το οπλο του να σημαδεψει ενα παιδι.
Ενα παιδι ρε...
Πως ειναι δυνατον;
Και η τηλεοραση συνεχιζει να προβαλλει τις αθλιες εικονες της.
Η στολη σε κανει απανθρωπο;
Οχι.
Εισαι απανθρωπος.
Εισαι απανθρωπος και οταν βγαζεις τη στολη σου.
Δεν μεταμορφωνεσαι ξαφνικα.
Και συνεχιζουν να βαρανε παιδια.
Παιδια ρε.
Τα βαρανε.
Και νεους.
Και κοπελες.
Και μεγαλους.
Θα μπορουσε να ειναι τα παιδια τους.
Τα αδερφια τους.
Αλλα τα βαρανε.
Και η Αθηνα καιγεται.
Και φοβασαι να βγεις εξω.
Γιατι μπορει να φας καμια πετρα στο κεφαλι.
Γιατι φοβασαι τη φωτια που μπορει να αναψει διπλα σου.
Γιατι μπορει να «εξοστρακιστει» καμια σφαιρα.
Και πες οτι τα καις ολα.
Τι θα κερδισεις;
Τι θα αλλαξεις;
Και τι σου φταινε οι αλλοι ρε γαμωτο;
Το παιδι δεν το φερνεις πισω.
Και αν θες να κανεις κατι σκεψου το «απο εδω και περα».
Οι φωτιες θα σβησουν.
Οι επιχειρησεις θα ξαναφυτρωσουν.
Και;
Και ποιο θα ειναι το κερδος σου;
Θα ξεχασεις κι εσυ το «παιδι».
Θα θυμασαι περισσοτερο τις φωτιες.
Η τηλεοραση θα τα ξεχασει αυτα.
Κι εσυ μαζι της, ως υποχειριο.
Θα σου θυμησει και παλι την ακριβεια.
Τους πλουσιους παπαδες.
Κατι θα ξεθαψει.
Καποια κυβερνηση θα προσπαθησει να ριξει.
Κι εσυ θα παρακολουθεις ασταματητα.
Ολα τα σκατα θα τα παρακολουθεις με την ιδια προσοχη.
Και για το «παιδι» ουτε λογος.
Θα εχεις ξεχασει καπου και το δικο σου το παιδι.
Και ξαφνικα θα συνειδητοποιησεις οτι «μεγαλωσε».
Εντελως ξαφνικα.
Γιατι δε σηκωσες το βλεμμα απο την τηλεοραση να το δεις να μεγαλωνει.
Γιατι δεν του διδαξες την ανθρωπια και το σεβασμο.
Γιατι ξεχαστηκες...
Και οταν αργοτερα το ιδιο σου το παιδι που θα εχει πλεον μεγαλωσει, σηκωσει το οπλο
και σκοτωσει ενα δεκαπενταχρονο θα απορησεις. Θα αναρωτιεσαι «γιατι», αφου μια χαρα το
μεγαλωσες, τιποτα δεν του ελειψε, ολα του τα παρειχες...
Ολα τα υλικα εκτος απο τα αυλα, τα πιο σημαντικα.
Λυπαμαι για τη χώρα που νιωθω οτι δεν μας χωρά.
Λυπαμαι γιατι νιωθουμε συσπειρωμενοι μονο στις «χαρές» , μονο στη γιουροβιζιον στην
οποια η Ελλαδαρα μας βγαινει πρωτη, δευτερη, τριτη.......
Λυπαμαι γιατι ανησυχουμε μονο για το «φαινεσθαι» αυτου του τοπου (να φτιαξουμε καμια
εγκατασταση για να πουν οι ξενοι «ευχαριστουμε Αθηνα, ευχαριστουμε Ελλαδα».)
«Συγγνωμη κοσμε για την αθλιοτητα που προβαλλουμε αυτες τις μερες» εγω δεν ακουσα
κανεναν να λεει. Nα το λεει και να το νιωθει.
Φωτιες ειχαμε και περυσι στην Ηλεια..
Ολη η Ελλαδα θρηνουσε.
Καηκαν ανθρωποι, καηκαν περιουσιες.
Ευχαριστουσαμε τους πυροσβεστες που δεν ξεκουραστηκαν ουτε λεπτο για να τις σβησουν.
Τωρα εμποδιζουμε τα πυροσβεστικα οχηματα να σβησουν τις φωτιες.
Τωρα καιμε τα πυροσβεστικα οχηματα.
Ετσι ειμαστε.
Ετσι ξεχναει η Ελλαδα.
Και η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι αισιοδοξη οτι θα ξυπνησουμε
Και η μεγαλυτερη αληθεια ειναι οτι και να ξυπνησουμε παλι δεν θα γινει τιποτα.
Ολα νοσουν.
Και πανω απ’ολα οι ψυχες που μπορουν να τραβηξουν μια σκανδαλη και να αφαιρεσουν
ζωες.
Ποσο μαλλον ζωες παιδιων...
Παιδιων ρε...
ΓΙΝΕ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ
Λένε πως θα μοιράσει ο θεός χρυσάφι
μέσ’ στην άνοιξη που θα ‘ρθει
κι ένα παιδί θα γεννηθεί
από τα στήθια καθενός μέσα στο Μάρτη
θα ‘χει φτερά μέσα στα μάτια
τη Βαβυλώνα μες στο στόμα
και τα ασημένια του κομμάτια
δαχτυλίδια μέσ’ στο χώμα
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός ξυράφια
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να γλιστράμε όλοι
σε μια κόψη που μπορεί να μας ζεστάνει
θα μάθουμε έτσι να διαλέγουμε
σε ποια μεριά θα πάμε
κι ο χωματόδρομος που γδέρνει
το βήμα μας δε θα ‘ναι
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός περίστροφα
την άνοιξη που θα ‘ρθει
και για να μάθω να σκοτώνω
πρέπει την ίδια μου ζωή να βγάλω σκάρτη
να έχω χέρι σταθερό να γίνω μέλος κοινωνίας
να επιβιώσω στο χορό της πληρωμένης μου ανίας
Μια ανθοδέσμη από καριόληδες
και ψεύτες κάτω από τους προβολείς
που καμαρώνουν σαν λαμπάδες
ακόμα κι όταν τους πυροβολείς
αχ, πόσο θα ‘θελα να ζήσω
χωρίς την κάμερα από πίσω
και να κοιτάζω τη ζωή μου δίχως προφυλακτικό
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες’ στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσουν τα παιδιά χρυσάφι
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να δούνε αν θα το κάνουνε
οξυγόνο απ’ τη Γαύδο ως τη Θράκη
κι αν αξίζει να φυτρώσει
μες στο στήθος μας συνήθεια
η δικιά τους απροσδόκητη
κι αναρχική αλήθεια
Λένε πως θα μοιράσει ο ουρανός Αχέροντες
για ν’ ακουστεί η φωνή του
και να βουτάει ο καθένας μες στο κρύσταλλο
να πλύνει τη ψυχή του
να μάθει απλόχερα να σπέρνει
την τύχη που του ανήκει
και ν’ αγκαλιάζει πιο σφικτά
τα δώρα του αλλουνού
Κληρονομιά για το παιδί μας που γεννιέται
μα πλούσιος είναι όποιος δεν πουλιέται
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρά μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Χρήστος Θηβαίος
Οτι θα τα κρατησω ολα για ‘μενα.
Ολα θα ειναι σκεψεις...
Αλλα...
Αλλα δεν γινεται.
Γιατι οι σκεψεις ειναι φωτια και καινε το μυαλο μου.
Νιωθω οργη, θυμο.
Ολα βουβα ομως.
Βουβα και υπουλα.
Αηδια, αυτο νιωθω.
Ο θυμος υπαρχει εδω και καιρο.
Αλλα τωρα ξεχειλισε.
Βουβα παντα.
Βουβα γιατι πραξη δεν υπαρχει.
Κι ουτε θα υπαρξει.
Γιατι ετσι μαθαμε,
Αν καταφερεις και θυμωσεις και ταρακουνηθεις λιγακι εχεις ανεβει σκαλι.
Τα καταφερες!
Ξεφυγες απο την ανια, το μυαλο σου λειτουργησε, σκεφτηκες!
Αγωνας τεραστιος, εκει εχουμε φτασει, να ειμαστε χαρουμενοι και μονο που σκεφτομαστε.
Μετα;
Δεν εχει μετα.
Πραξεις δεν υπαρχουν σημερα, δεν μπορεις να κανεις τιποτα.
Δεν εχει σημασια αν θελεις, τ’ακους;
Σημασια εχει οτι δεν μπορεις.
Συρρικνωνεσαι μερα με τη μερα.
Αθλιοτητα.
Ζουμε σε μια αθλιοτητα.
Δεν υπαρχει ανθρωπια, δεν υπαρχει σεβασμος.
Αν υπηρχε κανεις δεν θα σηκωνε το οπλο του να σημαδεψει ενα παιδι.
Ενα παιδι ρε...
Πως ειναι δυνατον;
Και η τηλεοραση συνεχιζει να προβαλλει τις αθλιες εικονες της.
Η στολη σε κανει απανθρωπο;
Οχι.
Εισαι απανθρωπος.
Εισαι απανθρωπος και οταν βγαζεις τη στολη σου.
Δεν μεταμορφωνεσαι ξαφνικα.
Και συνεχιζουν να βαρανε παιδια.
Παιδια ρε.
Τα βαρανε.
Και νεους.
Και κοπελες.
Και μεγαλους.
Θα μπορουσε να ειναι τα παιδια τους.
Τα αδερφια τους.
Αλλα τα βαρανε.
Και η Αθηνα καιγεται.
Και φοβασαι να βγεις εξω.
Γιατι μπορει να φας καμια πετρα στο κεφαλι.
Γιατι φοβασαι τη φωτια που μπορει να αναψει διπλα σου.
Γιατι μπορει να «εξοστρακιστει» καμια σφαιρα.
Και πες οτι τα καις ολα.
Τι θα κερδισεις;
Τι θα αλλαξεις;
Και τι σου φταινε οι αλλοι ρε γαμωτο;
Το παιδι δεν το φερνεις πισω.
Και αν θες να κανεις κατι σκεψου το «απο εδω και περα».
Οι φωτιες θα σβησουν.
Οι επιχειρησεις θα ξαναφυτρωσουν.
Και;
Και ποιο θα ειναι το κερδος σου;
Θα ξεχασεις κι εσυ το «παιδι».
Θα θυμασαι περισσοτερο τις φωτιες.
Η τηλεοραση θα τα ξεχασει αυτα.
Κι εσυ μαζι της, ως υποχειριο.
Θα σου θυμησει και παλι την ακριβεια.
Τους πλουσιους παπαδες.
Κατι θα ξεθαψει.
Καποια κυβερνηση θα προσπαθησει να ριξει.
Κι εσυ θα παρακολουθεις ασταματητα.
Ολα τα σκατα θα τα παρακολουθεις με την ιδια προσοχη.
Και για το «παιδι» ουτε λογος.
Θα εχεις ξεχασει καπου και το δικο σου το παιδι.
Και ξαφνικα θα συνειδητοποιησεις οτι «μεγαλωσε».
Εντελως ξαφνικα.
Γιατι δε σηκωσες το βλεμμα απο την τηλεοραση να το δεις να μεγαλωνει.
Γιατι δεν του διδαξες την ανθρωπια και το σεβασμο.
Γιατι ξεχαστηκες...
Και οταν αργοτερα το ιδιο σου το παιδι που θα εχει πλεον μεγαλωσει, σηκωσει το οπλο
και σκοτωσει ενα δεκαπενταχρονο θα απορησεις. Θα αναρωτιεσαι «γιατι», αφου μια χαρα το
μεγαλωσες, τιποτα δεν του ελειψε, ολα του τα παρειχες...
Ολα τα υλικα εκτος απο τα αυλα, τα πιο σημαντικα.
Λυπαμαι για τη χώρα που νιωθω οτι δεν μας χωρά.
Λυπαμαι γιατι νιωθουμε συσπειρωμενοι μονο στις «χαρές» , μονο στη γιουροβιζιον στην
οποια η Ελλαδαρα μας βγαινει πρωτη, δευτερη, τριτη.......
Λυπαμαι γιατι ανησυχουμε μονο για το «φαινεσθαι» αυτου του τοπου (να φτιαξουμε καμια
εγκατασταση για να πουν οι ξενοι «ευχαριστουμε Αθηνα, ευχαριστουμε Ελλαδα».)
«Συγγνωμη κοσμε για την αθλιοτητα που προβαλλουμε αυτες τις μερες» εγω δεν ακουσα
κανεναν να λεει. Nα το λεει και να το νιωθει.
Φωτιες ειχαμε και περυσι στην Ηλεια..
Ολη η Ελλαδα θρηνουσε.
Καηκαν ανθρωποι, καηκαν περιουσιες.
Ευχαριστουσαμε τους πυροσβεστες που δεν ξεκουραστηκαν ουτε λεπτο για να τις σβησουν.
Τωρα εμποδιζουμε τα πυροσβεστικα οχηματα να σβησουν τις φωτιες.
Τωρα καιμε τα πυροσβεστικα οχηματα.
Ετσι ειμαστε.
Ετσι ξεχναει η Ελλαδα.
Και η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι αισιοδοξη οτι θα ξυπνησουμε
Και η μεγαλυτερη αληθεια ειναι οτι και να ξυπνησουμε παλι δεν θα γινει τιποτα.
Ολα νοσουν.
Και πανω απ’ολα οι ψυχες που μπορουν να τραβηξουν μια σκανδαλη και να αφαιρεσουν
ζωες.
Ποσο μαλλον ζωες παιδιων...
Παιδιων ρε...
ΓΙΝΕ ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΧΑΡΑ ΜΟΥ
Λένε πως θα μοιράσει ο θεός χρυσάφι
μέσ’ στην άνοιξη που θα ‘ρθει
κι ένα παιδί θα γεννηθεί
από τα στήθια καθενός μέσα στο Μάρτη
θα ‘χει φτερά μέσα στα μάτια
τη Βαβυλώνα μες στο στόμα
και τα ασημένια του κομμάτια
δαχτυλίδια μέσ’ στο χώμα
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός ξυράφια
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να γλιστράμε όλοι
σε μια κόψη που μπορεί να μας ζεστάνει
θα μάθουμε έτσι να διαλέγουμε
σε ποια μεριά θα πάμε
κι ο χωματόδρομος που γδέρνει
το βήμα μας δε θα ‘ναι
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός περίστροφα
την άνοιξη που θα ‘ρθει
και για να μάθω να σκοτώνω
πρέπει την ίδια μου ζωή να βγάλω σκάρτη
να έχω χέρι σταθερό να γίνω μέλος κοινωνίας
να επιβιώσω στο χορό της πληρωμένης μου ανίας
Μια ανθοδέσμη από καριόληδες
και ψεύτες κάτω από τους προβολείς
που καμαρώνουν σαν λαμπάδες
ακόμα κι όταν τους πυροβολείς
αχ, πόσο θα ‘θελα να ζήσω
χωρίς την κάμερα από πίσω
και να κοιτάζω τη ζωή μου δίχως προφυλακτικό
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες’ στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσουν τα παιδιά χρυσάφι
μες στην άνοιξη που θα ‘ρθει
για να δούνε αν θα το κάνουνε
οξυγόνο απ’ τη Γαύδο ως τη Θράκη
κι αν αξίζει να φυτρώσει
μες στο στήθος μας συνήθεια
η δικιά τους απροσδόκητη
κι αναρχική αλήθεια
Λένε πως θα μοιράσει ο ουρανός Αχέροντες
για ν’ ακουστεί η φωνή του
και να βουτάει ο καθένας μες στο κρύσταλλο
να πλύνει τη ψυχή του
να μάθει απλόχερα να σπέρνει
την τύχη που του ανήκει
και ν’ αγκαλιάζει πιο σφικτά
τα δώρα του αλλουνού
Κληρονομιά για το παιδί μας που γεννιέται
μα πλούσιος είναι όποιος δεν πουλιέται
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρά μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Χρήστος Θηβαίος
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008
"Στεριές..."
Εναμισης μηνας ψυχικης κουρασης και αγχους...
Στοχευοντας τα μεγαλα...
Παλευοντας για τα ιδανικα...
Για να ‘ρθουν...
Ή για να παω εγω σ’αυτα...
Η προσπαθεια επιβραβευτηκε,
το αποτελεσμα ηταν καλυτερο απο αυτο που φανταζομουν.
Στην αλλη ακρη του τηλεφωνου εσυ, το ανακοινωνεις.
Μιλας για ζέστη κι εγω εχω παγωσει.
Βρισκω τη δυναμη και μιλαω.
Δεν προλαβαινω να επεξεργαστω τη σκεψη.
Την κανω λεξη κατ’ευθειαν.
Ειναι κι αυτη η απολυτοτητα σου που με νευριαζει, αλλα...
Ποσο την καταλαβαινω, να ‘ξερες...
Και τρεμω...
Κι εκει που δεν ηθελα να περασει ο καιρος,
Εκει τον βριζω και απαιτω να τρεξει...
Να τρεξει οσο πιο γρηγορα γινεται.
Δεν μπορω να περιμενω.
Ξερω, ξερω, «ολα στην ωρα τους»
Υπομονη.
Θα αντεξω,
Κι αυτο το ξερω.
Χρειαζομαι ξεκουραση, ψυχικη ξεκουραση.
Να μην σκεφτομαι.
Να τρεχει μονο ο χρονος, οχι οι σκεψεις μου.
Εγω να ειμαι ηρεμη, εχοντας εμπιστοσυνη στους καιρους.
Στους καιρους που ηρθανε, που αφησαν την πραματεια τους και φυγανε.
Στους καιρους που θα ερθουν να αφησουν τα δωρα τους.
Να τα ακουμπησουν διπλα μου, να τα κανω «ζωη» μου.
Ξερεις...
Και αυτο με καθησυχαζει.
Αντιλαμβανεσαι πώς ειμαι και γιατι.
Μου το ειπες και ενιωθα οτι το πιστευες.
Δεν προσπαθεις να πεισεις,
πειθεις...
Παλη με τα χρωματα, με τις λεξεις, με τις φωνες, με τις μελωδιες.
Εισβαλλουν μεσα μου.
Δεν νιωθω μονη μου.
Η πορεια ειναι μοναχικη ομως.
Η ψυχη μου γεμιζει.
Εμπειριες, συμβουλες...
Ζωες μες στις ζωες...
Για καποιο λογο γινονται ολα.
Τωρα προσπαθω να βρω αυτον τον λογο.
Σκαλι-σκαλι ανεβαινω και προσπαθω.
Στεκομαι λιγο, γυρνω το κεφαλι πισω, κοιταω και χαμογελω.
Για ολα.
Για ανθρωπους, για πραξεις, για καταστασεις.
Διαδρομες.
Ομορφες διαδρομες.
Κι ισως ειμαστε ακομα στην αρχη...
Νιωθω ενα χαδι στα μαλλια μου.
Ηρεμω...
«Τα τραγούδια είναι στεριές...»
ΣΤΕΡΙΕΣ
Κάτι θ' αλλάξει θα μας φυλάξει στο χρόνο.
Μαγιά η μνήμη σε νέα ζύμη και μόνο.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
ζήσε ό,τι θες και θα τ' ακούς
Κάτι θ' αλλάξει θα την τρομάξει τη Δύση
μετά θα δούμε μιαν άλλην ομορφιά που 'χαμε ελπίσει.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
όσο με θες για να μ' ακούς
Ας όψεται μέσα μου η καρδιά μου
τ' αξέχαστα που βρήκε ν' αγαπά.
Μια καινούρια μυρωδιά θέλει η καρδιά
να πορευτεί για μεγάλους και παιδιά
λόγια κλειδιά ξανά στ' αυτί.
Αλκηστις Πρωτοψαλτη
Στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
Μουσικη: Νικος Αντυπας
Στοχευοντας τα μεγαλα...
Παλευοντας για τα ιδανικα...
Για να ‘ρθουν...
Ή για να παω εγω σ’αυτα...
Η προσπαθεια επιβραβευτηκε,
το αποτελεσμα ηταν καλυτερο απο αυτο που φανταζομουν.
Στην αλλη ακρη του τηλεφωνου εσυ, το ανακοινωνεις.
Μιλας για ζέστη κι εγω εχω παγωσει.
Βρισκω τη δυναμη και μιλαω.
Δεν προλαβαινω να επεξεργαστω τη σκεψη.
Την κανω λεξη κατ’ευθειαν.
Ειναι κι αυτη η απολυτοτητα σου που με νευριαζει, αλλα...
Ποσο την καταλαβαινω, να ‘ξερες...
Και τρεμω...
Κι εκει που δεν ηθελα να περασει ο καιρος,
Εκει τον βριζω και απαιτω να τρεξει...
Να τρεξει οσο πιο γρηγορα γινεται.
Δεν μπορω να περιμενω.
Ξερω, ξερω, «ολα στην ωρα τους»
Υπομονη.
Θα αντεξω,
Κι αυτο το ξερω.
Χρειαζομαι ξεκουραση, ψυχικη ξεκουραση.
Να μην σκεφτομαι.
Να τρεχει μονο ο χρονος, οχι οι σκεψεις μου.
Εγω να ειμαι ηρεμη, εχοντας εμπιστοσυνη στους καιρους.
Στους καιρους που ηρθανε, που αφησαν την πραματεια τους και φυγανε.
Στους καιρους που θα ερθουν να αφησουν τα δωρα τους.
Να τα ακουμπησουν διπλα μου, να τα κανω «ζωη» μου.
Ξερεις...
Και αυτο με καθησυχαζει.
Αντιλαμβανεσαι πώς ειμαι και γιατι.
Μου το ειπες και ενιωθα οτι το πιστευες.
Δεν προσπαθεις να πεισεις,
πειθεις...
Παλη με τα χρωματα, με τις λεξεις, με τις φωνες, με τις μελωδιες.
Εισβαλλουν μεσα μου.
Δεν νιωθω μονη μου.
Η πορεια ειναι μοναχικη ομως.
Η ψυχη μου γεμιζει.
Εμπειριες, συμβουλες...
Ζωες μες στις ζωες...
Για καποιο λογο γινονται ολα.
Τωρα προσπαθω να βρω αυτον τον λογο.
Σκαλι-σκαλι ανεβαινω και προσπαθω.
Στεκομαι λιγο, γυρνω το κεφαλι πισω, κοιταω και χαμογελω.
Για ολα.
Για ανθρωπους, για πραξεις, για καταστασεις.
Διαδρομες.
Ομορφες διαδρομες.
Κι ισως ειμαστε ακομα στην αρχη...
Νιωθω ενα χαδι στα μαλλια μου.
Ηρεμω...
«Τα τραγούδια είναι στεριές...»
ΣΤΕΡΙΕΣ
Κάτι θ' αλλάξει θα μας φυλάξει στο χρόνο.
Μαγιά η μνήμη σε νέα ζύμη και μόνο.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
ζήσε ό,τι θες και θα τ' ακούς
Κάτι θ' αλλάξει θα την τρομάξει τη Δύση
μετά θα δούμε μιαν άλλην ομορφιά που 'χαμε ελπίσει.
Τα τραγούδια είναι στεριές
σαν ξαστεριές για ναυαγούς
μίλια θα 'κανα κι οργιές
όσο με θες για να μ' ακούς
Ας όψεται μέσα μου η καρδιά μου
τ' αξέχαστα που βρήκε ν' αγαπά.
Μια καινούρια μυρωδιά θέλει η καρδιά
να πορευτεί για μεγάλους και παιδιά
λόγια κλειδιά ξανά στ' αυτί.
Αλκηστις Πρωτοψαλτη
Στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
Μουσικη: Νικος Αντυπας
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008
"Χρόνια πολλά...!"
Σημερα εχω γενεθλια...
Σημερα μεγαλωνω κατα εναν χρονο...
Σημερα αποφασισα να κανω μια τρελα!
"Να εχω να θυμαμαι", ετσι λεω!
Σημερα θελω να πω "σ'αγαπώ" σε ολους και ολα.
Σημερα, ειναι μια ξεχωριστη ημερα για πολλους λογους...!
Του χρονου τετοια μερα ευχομαι να να εχω θεσει καινουριους στοχους και οι σημερινοι στοχοι να εχουν γινει πραγματικοτητα!
"Στα παιδιά που τα θέλουνε όλα...!"
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Στους αλήτες που αγαπήσανε
στους φευγάτους που γυρίσανε
στους φαντάρους που τα παίξανε
στους τρελούς που λογικέψανε
Στους κουρσάρους που σαλτάρισαν
στους προφήτες που σαλπάρισαν
στους παπάδες που κολάστηκαν
στους ροκάδες που κουράστηκαν
Χρόνια πολλά σε σένα
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα
χρόνια πολλά στα παιδιά που ερωτεύονται
χρόνια πολλά στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα
χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε όλα
Στις παρέες που σκορπίσανε
στις φιλίες που κρατήσανε
στις φωνές που πια σιωπήσανε
στις σιωπές που τραγουδίσανε
Στις καρδιές που όλα τα δώσανε
στις αγάπες που τελειώσανε
στις αγάπες που αρχίζουνε
στις σκιές που συνεχίζουνε
Χρόνια πολλά σε σένα
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα
χρόνια πολλά στα παιδιά που ονειρεύονται
χρόνια πολλά στα παιδιά που δεκάρα δε δίνουν
χρόνια πολλά στα παιδιά που και μένα με φτύνουν
Χρόνια πολλά σε μένα
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα
χρόνια πολλά στα παιδιά που ερωτεύονται
χρόνια πολλά στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα
χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε όλα
Βασιλης Παπακωνσταντινου
Στιχοι: Αλκης Αλκαιος
Μουσικη: Χριστοφορος Κροκιδης-Βασιλης Παπακωνσταντινου
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
"Πιτσιρικάς..."
Μόνο τραγούδι.
Για το "άσπρο του κοσμου" ρε γαμωτο.
Γιατι "τιποτ' αλλο δεν θυμαμαι να εχω ζησει."
"Να ημερεψω λιγο..."
Να παλεψω πολυ.
Για "της ζωης τα μαγικα".
Να θελω.
Γιατι θελω.
Μόνο τραγούδι. (σχεδον!)
ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ
Και τίποτ' άλλο δεν θυμάμαι να 'χω ζήσει
που να 'χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο,
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω.
Θέλω να δω τ' άσπρο του κόσμου
μέσα απ' τα μάτια ενός πιτσιρικά
να ημερέψω λίγο φως μου
κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου
θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά.
Και ξόδεψα και μοίρασα και μάλλον ξεχρεώνω
μια στοίβα χρόνια ασθενικά με μια αγκαλιά σκουπίδια.
άλλα να θέλω σαν τρελός και μ' άλλα να ματώνω,
φυγές να σκάβω μες στη γη και να γυρνώ στα ίδια.
Γεωργια Νταγακη
στιχοι: Οδυσσεας Ιωαννου
μουσικη: Θανος Μικρουτσικος
πρωτη εκτελεση:Βασιλης Παπακωνσταντινου "θαλασσα στη σκαλα"
δευτερη εκτελεση:Ριτα Αντωνοπουλου "παμε ξανα απ'την αρχη"
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
"ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΦΩΝΗ..."
Κι ερχονται οι αληθειες.
Την καταλληλη ΠΑΝΤΑ στιγμη.
Τη θεωρητικα ακαταλληλη.
Και σε ξεβολευουν.
Και θυμωνεις.
Βριζεις.
Νευριαζεις.
Και ηρεμεις.
Κι ερχεται κι αλλη γνωμη.
Ιδια σχεδον με αυτην που σε ενοχλησε.
Μα στα λεει ολα πιο χαλαρα.
Σε κανει να τα δεις πιο εγχρωμα.
Σαν ευκαιρια.
Βελτιωση.
Και θυμωνεις παλι.
Αυτη τη φορα λιγοτερο.
Πεισμωνεις.
Μια καλο πεισμα, μια κακο.
Αλλα πεισμωνεις.
Και ξεκινας παλι.
Τις προσπαθειες.
Τις κοπιαστικες και χρονοβορες.
Προσπαθεις.
Προσπαθησες για το καλο.
Ωραια προσπαθεια.
Τωρα ομως θα προσπαθησεις για το καλυτερο.
Θα κοπιασεις.
Θα βελτιωνεσαι.
Δεν θα σου ερθουν ολα με τη μια.
Θα προσπαθησεις.
Το οφειλεις...
Στο εαυτο σου περισσοτερο.
Στους αλλους επισης.
Σ’αυτους που εχουν ολη τη διαθεση να σε βοηθησουν.
Και σε βοηθουν.
Κι ας πιστευεις οτι τους ζαλιζεις.
Ειναι εκει με ενα χαμογελο.
Να σε διορθωσουν.
Να σε βοηθησουν.
Και δεν δεχεσαι διορθωσεις χωρις να σου απαντουν στο ερωτημα «γιατι...;».
Δυσκολος συνομιλητης...
Θελεις να ξερεις.
Τι ειναι λαθος και γιατι.
Και παλι απ’την αρχη.
Στην ομορφη μαχη στρατιωτης.
Με τον αρχηγο με τη γλυκια φωνη να σε οδηγει.
Και μεσα σου εχεις εκατομμυρια λεξεις που θελουν να βγουν σε μια προσπαθεια ευγνωμοσυνης.
Χιλια ευχαριστω δεν φτανουν.
Τα συναισθηματα σταζουν ευχαριστω.
Ευχαριστω τον Θεο που με εφερε στο δρομο σου πριν δυο χρονια.
Ευχαριστω εσενα που μου ανοιξες την πορτα και με εσπρωξες να βρω τον δικο μου δρομο.
Ευχαριστω για την υπομονη.
Σ’ευχαριστω για ολα...
Ειλικρινα....
Ερχονται μαχες...
Δεν θα διστασω.
Θα παλεψω.
«Γιατι το αγαπας», μου λες...
" Ναι, γιατι το αγαπαω", σου λεω.
Κι αυτο αρκει.
Πολεμος οι προηγουμενες μερες.
Διαδρομες περιεργες.
Ειναι πολυ ομορφο να εχεις συμμαχους.
Νιωθεις ασφαλεια.
Ημουν για χρονια υποστηρικτης της σιωπης.
Μα τωρα δεν την θελω.
Τωρα θελω μονο τη φωνη.
Θελω να την αφησω να εκφραστει.
Θελω να την αφησω να παλεψει.
Με χαμογελο.
Γι’αυτα που εχει.
Γι’αυτα που θελει.
Γι’αυτα που αγαπαει.
Ξεροντας πού χρωσταει την ψυχη.
Και η φωνη και η σιωπη ξερουν.
Αγαπω τις διαδρομες μου.
Κι ας ειναι σκοτεινες.
Το φως το βλεπω στο βαθος.
Το φτανω καθε φορα που χανομαι.
Κι ας φοβιζουν τα σκοταδια.
Διαδρομη ειναι κι αυτα.
Ανατροπες.
Θελω ομορφες ανατροπες.
Κι ας ειμαι λιγακι φοβισμενη.
«Εχουμε ακομα λιγους γυρους να μας περασουν για τρελους...»
Τωρα ξεκιναει η «μαχη»...
Βουτια με τα ματια ανοιχτα!
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ, ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΦΩΝΗ...»
ΥΓ. Συστηνω ανεπιφυλακτα το cd της Ριτας Αντωνοπουλου "Πάμε ξανά απ'την αρχή".
Ειναι απ'τα λιγα που μπορεις να τα ακους απο το πρωτο μεχρι το τελευταιο τραγουδι!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ
Θέλουνε μια καινούρια αρχή
λένε δεν θα μιλήσουν τώρα
δεν τους σηκώνει η εποχή
θα βγουν όταν περάσει η μπόρα.
Κλείνονται μες στα σπίτια τους
τα λένε μόνο μεταξύ τους
αλλού τρέχουν τα νοίκια τους
κι αλλού χρωστάνε την ψυχή τους.
Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.
Έχουμε ακόμα λίγους γύρους
να μας περάσουν για τρελούς
να σκοτωθούμε από φίλους
ν` αγκαλιαστούμε με εχθρούς.
Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.
ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ
Boomp3.com
Την καταλληλη ΠΑΝΤΑ στιγμη.
Τη θεωρητικα ακαταλληλη.
Και σε ξεβολευουν.
Και θυμωνεις.
Βριζεις.
Νευριαζεις.
Και ηρεμεις.
Κι ερχεται κι αλλη γνωμη.
Ιδια σχεδον με αυτην που σε ενοχλησε.
Μα στα λεει ολα πιο χαλαρα.
Σε κανει να τα δεις πιο εγχρωμα.
Σαν ευκαιρια.
Βελτιωση.
Και θυμωνεις παλι.
Αυτη τη φορα λιγοτερο.
Πεισμωνεις.
Μια καλο πεισμα, μια κακο.
Αλλα πεισμωνεις.
Και ξεκινας παλι.
Τις προσπαθειες.
Τις κοπιαστικες και χρονοβορες.
Προσπαθεις.
Προσπαθησες για το καλο.
Ωραια προσπαθεια.
Τωρα ομως θα προσπαθησεις για το καλυτερο.
Θα κοπιασεις.
Θα βελτιωνεσαι.
Δεν θα σου ερθουν ολα με τη μια.
Θα προσπαθησεις.
Το οφειλεις...
Στο εαυτο σου περισσοτερο.
Στους αλλους επισης.
Σ’αυτους που εχουν ολη τη διαθεση να σε βοηθησουν.
Και σε βοηθουν.
Κι ας πιστευεις οτι τους ζαλιζεις.
Ειναι εκει με ενα χαμογελο.
Να σε διορθωσουν.
Να σε βοηθησουν.
Και δεν δεχεσαι διορθωσεις χωρις να σου απαντουν στο ερωτημα «γιατι...;».
Δυσκολος συνομιλητης...
Θελεις να ξερεις.
Τι ειναι λαθος και γιατι.
Και παλι απ’την αρχη.
Στην ομορφη μαχη στρατιωτης.
Με τον αρχηγο με τη γλυκια φωνη να σε οδηγει.
Και μεσα σου εχεις εκατομμυρια λεξεις που θελουν να βγουν σε μια προσπαθεια ευγνωμοσυνης.
Χιλια ευχαριστω δεν φτανουν.
Τα συναισθηματα σταζουν ευχαριστω.
Ευχαριστω τον Θεο που με εφερε στο δρομο σου πριν δυο χρονια.
Ευχαριστω εσενα που μου ανοιξες την πορτα και με εσπρωξες να βρω τον δικο μου δρομο.
Ευχαριστω για την υπομονη.
Σ’ευχαριστω για ολα...
Ειλικρινα....
Ερχονται μαχες...
Δεν θα διστασω.
Θα παλεψω.
«Γιατι το αγαπας», μου λες...
" Ναι, γιατι το αγαπαω", σου λεω.
Κι αυτο αρκει.
Πολεμος οι προηγουμενες μερες.
Διαδρομες περιεργες.
Ειναι πολυ ομορφο να εχεις συμμαχους.
Νιωθεις ασφαλεια.
Ημουν για χρονια υποστηρικτης της σιωπης.
Μα τωρα δεν την θελω.
Τωρα θελω μονο τη φωνη.
Θελω να την αφησω να εκφραστει.
Θελω να την αφησω να παλεψει.
Με χαμογελο.
Γι’αυτα που εχει.
Γι’αυτα που θελει.
Γι’αυτα που αγαπαει.
Ξεροντας πού χρωσταει την ψυχη.
Και η φωνη και η σιωπη ξερουν.
Αγαπω τις διαδρομες μου.
Κι ας ειναι σκοτεινες.
Το φως το βλεπω στο βαθος.
Το φτανω καθε φορα που χανομαι.
Κι ας φοβιζουν τα σκοταδια.
Διαδρομη ειναι κι αυτα.
Ανατροπες.
Θελω ομορφες ανατροπες.
Κι ας ειμαι λιγακι φοβισμενη.
«Εχουμε ακομα λιγους γυρους να μας περασουν για τρελους...»
Τωρα ξεκιναει η «μαχη»...
Βουτια με τα ματια ανοιχτα!
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ, ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΦΩΝΗ...»
ΥΓ. Συστηνω ανεπιφυλακτα το cd της Ριτας Αντωνοπουλου "Πάμε ξανά απ'την αρχή".
Ειναι απ'τα λιγα που μπορεις να τα ακους απο το πρωτο μεχρι το τελευταιο τραγουδι!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΦΩΝΗ
Θέλουνε μια καινούρια αρχή
λένε δεν θα μιλήσουν τώρα
δεν τους σηκώνει η εποχή
θα βγουν όταν περάσει η μπόρα.
Κλείνονται μες στα σπίτια τους
τα λένε μόνο μεταξύ τους
αλλού τρέχουν τα νοίκια τους
κι αλλού χρωστάνε την ψυχή τους.
Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.
Έχουμε ακόμα λίγους γύρους
να μας περάσουν για τρελούς
να σκοτωθούμε από φίλους
ν` αγκαλιαστούμε με εχθρούς.
Έρχονται μάχες μη δειλιάσεις
γίνε ο δρόμος να περάσεις
δεν είναι η σιωπή φωνή
φωνή είναι μόνο η φωνή.
ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ
Boomp3.com
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008
"Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος..."
Αγνοια.
Εγωισμος.
Πεισμα.
Παραιτηση.
Κουραση.
Δυναμη.
Υπομονη.
Ανυπομονησια.
Νευρα.
Ηρεμια.
Φωνες.
Σιωπες.
Τραγουδια.
Λεξεις.
Λογια.
Μελωδιες.
Αποψεις.
Επιμονη.
Θαρρος.
Θρασος.
Δειλια.
Φοβος.
Φοβοι.
Αγνοια.
Αγνοια..
Αγνοια...
Ολα μαζι και το καθενα ξεχωριστα.
Συνδυαζονται, κι ομως!
Ψαχνω το προσωπικο μου στοιχειο...
Που να βρω προσωπικο στοιχειο οταν υπαρχει φοβος;;;’
Και απαιτηση...
Πολλη απαιτηση...
Γιατι απαιτω τοσα απο τον εαυτο μου;
Πώς να μην κουραστει κι αυτος;
Τη μια νιωθει πουλημενος,
την αλλη πουλιεται μονος του.
Ψαχνω,
Βρισκω,
Χανω,
Ψαχνομαι,
Βρισκομαι,
Χανομαι...
Βρισκομαι;
Κουραστηκα...
Τασεις φυγης, ξανα.
Κουραστηκα.
Αλλα οχι, ποτε δεν ημουν απαθης.
Γιατι να γινω τωρα;
Να, απλως...φοβαμαι...
Μερικες φορες ξεχναω.
Ξεχναω οτι εχω εμπιστοσυνη.
Εμπιστοσυνη σε οποιον κινει τα νηματα.
Εμπιστοσυνη στον χρονο.
Σ’αυτα που σπερνει,
Σερνει,
Φερνει,
και παιρνει...
Τον εμπιστευομαι,
μα με φοβιζει λιγακι.
Και θα μου πεις: σε λιγες μερες κλεινεις τα 22, μικρη εισαι ακομα, τί καθεσαι και προβληματιζεσαι;
Οκ, δεχομαι την ερωτηση...
Μονο που δεν εχει απαντηση.
Προβληματιζομαι.
Για το πριν, το τωρα, το αυριο.
Παλευω.
Παλευω με το μυαλο μου,
Την ψυχη μου,
Τον χρονο,
Τις μνημες,
Τα "πιστευω" μου,
Τα "μπορω" μου,
Τα "Θελω" μου.
Αυτα τα «θελω» φοβαμαι περισσοτερο...
Σε ποιο απ’ολα να στηριχτω για να βρω μια ακρη;
Στο μυαλο, την ψυχη, τον χρονο, τις μνημες, τα πιστευω, τα μπορω, τα θελω;;;
Ποιο απ’ολα μπορει να με οδηγησει σε ΄μενα;
-Ολα μαζι...
Μα ποιο θα μου δωσει κινητρα να προχωρησω;
-Ολα μαζι...
Ενα θελω, μονο ενα...
Το λεω μονη μου...
«θελω»...
Κι αλλο ενα;
Χρονος...
“Θελω τον χρονο μου’’
Ας μη βιαστω...
Ας μη με πιεσω...
Ας μη με φοβιζω...
Ας θελω...
Ας προσπαθησω...
Σιγα-σιγα, ε;
Σιγα-σιγα...
Παμε ξανα απ’την αρχη...
(Ποσες αρχες πια...;
...οσες και τα τελη...)
Ετσι ειναι ο χρονος...
Κατι ξερει...
Κατι ξερεις κι εσυ που τον εμπιστευεσαι...
"Μονη μου πατριδα ειναι ο χρονος..."...
Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα.
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα.
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα.
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα.
Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω.
θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια.
Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες...
Όλο μου 'λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω.
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω,
κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες.
Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο.
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω,
μου έμαθε το κύμα να αγαπάω,
κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μιλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Οδυσσεας Ιωάννου
μουσικη: Μιλτος Πασχαλιδης
Boomp3.com
Εγωισμος.
Πεισμα.
Παραιτηση.
Κουραση.
Δυναμη.
Υπομονη.
Ανυπομονησια.
Νευρα.
Ηρεμια.
Φωνες.
Σιωπες.
Τραγουδια.
Λεξεις.
Λογια.
Μελωδιες.
Αποψεις.
Επιμονη.
Θαρρος.
Θρασος.
Δειλια.
Φοβος.
Φοβοι.
Αγνοια.
Αγνοια..
Αγνοια...
Ολα μαζι και το καθενα ξεχωριστα.
Συνδυαζονται, κι ομως!
Ψαχνω το προσωπικο μου στοιχειο...
Που να βρω προσωπικο στοιχειο οταν υπαρχει φοβος;;;’
Και απαιτηση...
Πολλη απαιτηση...
Γιατι απαιτω τοσα απο τον εαυτο μου;
Πώς να μην κουραστει κι αυτος;
Τη μια νιωθει πουλημενος,
την αλλη πουλιεται μονος του.
Ψαχνω,
Βρισκω,
Χανω,
Ψαχνομαι,
Βρισκομαι,
Χανομαι...
Βρισκομαι;
Κουραστηκα...
Τασεις φυγης, ξανα.
Κουραστηκα.
Αλλα οχι, ποτε δεν ημουν απαθης.
Γιατι να γινω τωρα;
Να, απλως...φοβαμαι...
Μερικες φορες ξεχναω.
Ξεχναω οτι εχω εμπιστοσυνη.
Εμπιστοσυνη σε οποιον κινει τα νηματα.
Εμπιστοσυνη στον χρονο.
Σ’αυτα που σπερνει,
Σερνει,
Φερνει,
και παιρνει...
Τον εμπιστευομαι,
μα με φοβιζει λιγακι.
Και θα μου πεις: σε λιγες μερες κλεινεις τα 22, μικρη εισαι ακομα, τί καθεσαι και προβληματιζεσαι;
Οκ, δεχομαι την ερωτηση...
Μονο που δεν εχει απαντηση.
Προβληματιζομαι.
Για το πριν, το τωρα, το αυριο.
Παλευω.
Παλευω με το μυαλο μου,
Την ψυχη μου,
Τον χρονο,
Τις μνημες,
Τα "πιστευω" μου,
Τα "μπορω" μου,
Τα "Θελω" μου.
Αυτα τα «θελω» φοβαμαι περισσοτερο...
Σε ποιο απ’ολα να στηριχτω για να βρω μια ακρη;
Στο μυαλο, την ψυχη, τον χρονο, τις μνημες, τα πιστευω, τα μπορω, τα θελω;;;
Ποιο απ’ολα μπορει να με οδηγησει σε ΄μενα;
-Ολα μαζι...
Μα ποιο θα μου δωσει κινητρα να προχωρησω;
-Ολα μαζι...
Ενα θελω, μονο ενα...
Το λεω μονη μου...
«θελω»...
Κι αλλο ενα;
Χρονος...
“Θελω τον χρονο μου’’
Ας μη βιαστω...
Ας μη με πιεσω...
Ας μη με φοβιζω...
Ας θελω...
Ας προσπαθησω...
Σιγα-σιγα, ε;
Σιγα-σιγα...
Παμε ξανα απ’την αρχη...
(Ποσες αρχες πια...;
...οσες και τα τελη...)
Ετσι ειναι ο χρονος...
Κατι ξερει...
Κατι ξερεις κι εσυ που τον εμπιστευεσαι...
"Μονη μου πατριδα ειναι ο χρονος..."...
Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα.
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα.
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα.
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα.
Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω.
θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια.
Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες...
Όλο μου 'λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω.
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω,
κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες.
Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο.
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω,
μου έμαθε το κύμα να αγαπάω,
κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο.
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μιλτος Πασχαλίδης
στιχοι: Οδυσσεας Ιωάννου
μουσικη: Μιλτος Πασχαλιδης
Boomp3.com
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008
"Η αλήθεια του καθένα..."
Ελαβα δυο προσκλησεις απο τους φιλους μου Ναϊάδα και Πρωτοπλαστο για παιχνιδι σχετικα με τις αληθειες μου!
Οι κανόνες του παιχνιδιού:
1.Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.
2.Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.
3.Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.
4.Ειδοποίησε τους ότι τους έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.
Ξεκιναμε:
Αλήθεια 1η:
Με δυσκολευει αφανταστα το πρωινο ξυπνημα! Πρεπει απαραιτητα να φτιαξω ΕΓΩ τον καφε μου (φραπε) και να καπνισω τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ τσιγαρα. Η επικοινωνια μου ξεκιναει απο το δευτερο τσιγαρο και μετα! Αν κατι δεν γινει σωστα π.χ μου φτιαξει αλλος καφε ή δεν εχω τη δικη μου μαρκα τσιγαρων, η επικοινωνια καθισταται δυσκολη για τις επομενες ωρες (πονοκεφαλος, νευρα...)!!! Ξερω οτι το ολο θεμα ειναι καθαρα εγκεφαλικο, αλλα...........! Οταν πρεπει οπωσδηποτε να ξυπνησω πρωι, δηλαδη αν δινω μαθημα ή ταξιδευω, συνηθως δεν κοιμαμαι καθολου!
Αλήθεια 2η:
Η αληθεια ειναι οτι δεν ξεχναω ποτέ. Ουτε τα καλα, αλλά ουτε και τα κακα. Ποτέ ομως........
Αληθεια 3η:
Σπανια ειμαι ακριβης στα ραντεβου μου... Αργουσα στο σχολειο, στα ραντεβου, στη δουλεια μου. Το καλο ειναι οτι συμβιβαζονται με τα ωραρια μου! Στη δουλεια υπηρξε διαστημα που επαιρναν τηλεφωνο να με ξυπνησουν για να ειναι σιγουροι οτι θα παω....!
Αληθεια 4η:
Η μουσικη με συντροφευει παντα και παντου. Δεν μπορω να βγω εξω απ'το σπιτι χωρις ακουστικα!
Αληθεια 5η:
Κυριαρχει μεσα μου μια αισθηση ελευθεριας-ανεξαρτησιας. Δεν αντεχω την πιεση και τις υποχρεωσεις. Δεν μπορω να νιωσω οτι κανω κατι χωρις τη θεληση μου...
Αληθεια 6η:
Το γελιο αποτελει αναγκη δικη μου και των φιλων μου! Ακομα και στην πιο σοβαρη συζητηση βρισκουμε κατι για να γελασουμε! Α, αφηστε, γελαω και δυνατα....!
Αληθεια 7η:
Η λεξη που με αντιπροσωπευει ειναι το "κινητρο". Ειτε ενσυνειδητα, ειτε υποσυνειδητα αναζητω κινητρα σε ο,τι κανω. Θελω να νιωθω δημιουργικη...!
Αυτες λοιπον ειναι καποιες απο τις αληθειες μου!
Ευχαριστω τη Ναιαδα και τον Πρωτοπλαστο για την προσκληση!
Απ'ο,τι ειδα καποιοι εχουν ηδη παιξει, οποτε η προσκληση ειναι ανοιχτη για οποιον θελει να συμμετασχει!
Η αληθεια του καθενα
Η αλήθεια του καθένα μετερίζι και σταθμος
γιατί αυτό έχει θελήσει ή γιατί δε θα τολμήσει
δεν μπορεί να κάνει αλλιώς
Η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή
και κυλάει σαν τα τρένα σε δυο ράγες μια γραμμή
Κι εγώ μόνη μες στο πλήθος τις αλήθειες μας κοιτώ
πως παλεύουν να βρεθούνε
αλλά δεν το ομολογούνε
μοναχά για ένα χορό
Η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή
η μεγάλη μοναξιά του είναι η βασίλισσα του
κι ό,τι του προστάζει αυτή.
Χαρούλα Αλεξίου
στίχοι: Φωτεινη Λαμπριδη
μουσικη: Σωκρατης Μαλαμας
Boomp3.com
Οι κανόνες του παιχνιδιού:
1.Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.
2.Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.
3.Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους.
4.Ειδοποίησε τους ότι τους έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.
Ξεκιναμε:
Αλήθεια 1η:
Με δυσκολευει αφανταστα το πρωινο ξυπνημα! Πρεπει απαραιτητα να φτιαξω ΕΓΩ τον καφε μου (φραπε) και να καπνισω τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ τσιγαρα. Η επικοινωνια μου ξεκιναει απο το δευτερο τσιγαρο και μετα! Αν κατι δεν γινει σωστα π.χ μου φτιαξει αλλος καφε ή δεν εχω τη δικη μου μαρκα τσιγαρων, η επικοινωνια καθισταται δυσκολη για τις επομενες ωρες (πονοκεφαλος, νευρα...)!!! Ξερω οτι το ολο θεμα ειναι καθαρα εγκεφαλικο, αλλα...........! Οταν πρεπει οπωσδηποτε να ξυπνησω πρωι, δηλαδη αν δινω μαθημα ή ταξιδευω, συνηθως δεν κοιμαμαι καθολου!
Αλήθεια 2η:
Η αληθεια ειναι οτι δεν ξεχναω ποτέ. Ουτε τα καλα, αλλά ουτε και τα κακα. Ποτέ ομως........
Αληθεια 3η:
Σπανια ειμαι ακριβης στα ραντεβου μου... Αργουσα στο σχολειο, στα ραντεβου, στη δουλεια μου. Το καλο ειναι οτι συμβιβαζονται με τα ωραρια μου! Στη δουλεια υπηρξε διαστημα που επαιρναν τηλεφωνο να με ξυπνησουν για να ειναι σιγουροι οτι θα παω....!
Αληθεια 4η:
Η μουσικη με συντροφευει παντα και παντου. Δεν μπορω να βγω εξω απ'το σπιτι χωρις ακουστικα!
Αληθεια 5η:
Κυριαρχει μεσα μου μια αισθηση ελευθεριας-ανεξαρτησιας. Δεν αντεχω την πιεση και τις υποχρεωσεις. Δεν μπορω να νιωσω οτι κανω κατι χωρις τη θεληση μου...
Αληθεια 6η:
Το γελιο αποτελει αναγκη δικη μου και των φιλων μου! Ακομα και στην πιο σοβαρη συζητηση βρισκουμε κατι για να γελασουμε! Α, αφηστε, γελαω και δυνατα....!
Αληθεια 7η:
Η λεξη που με αντιπροσωπευει ειναι το "κινητρο". Ειτε ενσυνειδητα, ειτε υποσυνειδητα αναζητω κινητρα σε ο,τι κανω. Θελω να νιωθω δημιουργικη...!
Αυτες λοιπον ειναι καποιες απο τις αληθειες μου!
Ευχαριστω τη Ναιαδα και τον Πρωτοπλαστο για την προσκληση!
Απ'ο,τι ειδα καποιοι εχουν ηδη παιξει, οποτε η προσκληση ειναι ανοιχτη για οποιον θελει να συμμετασχει!
Η αληθεια του καθενα
Η αλήθεια του καθένα μετερίζι και σταθμος
γιατί αυτό έχει θελήσει ή γιατί δε θα τολμήσει
δεν μπορεί να κάνει αλλιώς
Η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή
και κυλάει σαν τα τρένα σε δυο ράγες μια γραμμή
Κι εγώ μόνη μες στο πλήθος τις αλήθειες μας κοιτώ
πως παλεύουν να βρεθούνε
αλλά δεν το ομολογούνε
μοναχά για ένα χορό
Η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή
η μεγάλη μοναξιά του είναι η βασίλισσα του
κι ό,τι του προστάζει αυτή.
Χαρούλα Αλεξίου
στίχοι: Φωτεινη Λαμπριδη
μουσικη: Σωκρατης Μαλαμας
Boomp3.com
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008
"ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ...!"
"Οπωσδηποτε παραθυρο..."
Το τραγουδουσα συνεχεια τις τελευταιες ημερες...
"Να βλεπω εξω να χαμογελω..."
Και ηρθε το χθεσινο γεγονος για να δεσει με το τραγουδι για το παραθυρο!
Ειναι αστειο..
Τουλαχιστον αστειο...
Και αφου η νοητικη κριση αποκατασταθηκε,
αφου καθισες ησυχος εκει, μεσα στο μυαλο μου,
"καποιος" θελησε να σε επανεμφανισει.
Κι αυτη τη φορα η λεξη εμφάνιση γραφεται εκτος εισαγωγικων...
Επινα καφε σε μια καφετερια...
Διπλα απο ενα παραθυρο...
Και ηρθε ενα μαγικο χερι και εστρεψε το κεφαλι μου αριστερα...
Το οπτικο πεδιο ευρυ, αλλα το μαγικο χερι εστρεψε και το βλεμμα καπου...συγκεκριμενα...
Στο απεναντι πεζοδρομιο, οπου περπατουσες εσυ...!
Σε αυτα τα εξι χρονια είναι λίγες οι φορες που σε εχω δει "τυχαια".
Απο τοτε που "αποφασισα" να σταματησω να σε βλεπω
απο τοτε καποιος αποφασισε να σε βλεπω "τυχαια".
Δεν ειναι δυνατον...
"Συνωμοσια δευτερολεπτων",
ετσι αποκαλω αυτα τα "τυχαια" γεγονοτα,
τα οποια δεν θεωρω καθολου τυχαια.
Αυτα δε γινονται τυχαια.
Δεν γινονται "κατα λαθος".
Το πιο αστειο ειναι οτι δεν ταραχτηκα!
Λες και συνεβαινε κατι που συμβαινει καθε μερα.
Απλως χαμογελασα...
Εβλεπα μια γνωριμη παρουσια...
Το γνωριμο ταχυ βημα...
Καποιος μας κανει πλακα!
Καποιος γελαει μαζι μας!
Μας εχει βρει παιχνιδι, σου λεω, μας δουλευει!
Στρατιωτακια του χρονου...
Ποτε δεν δινουμε σημασια στα δευτερολεπτα,
κι ομως,
αν το κεφαλι ειχε γυρισει μερικα δευτερολεπτα πριν ή μερικα δευτερολεπτα μετα, δεν θα σε εβλεπα...!
"Σε στυλ να μην ξεχνιομαστε..."
Το παραθυρο φταιει
και αυτη η αισθηση της ελευθεριας που νιωθω διπλα του.
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να νιωθω ελευθερη και δυνατη...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να μπορω να ονειρευομαι κοιτωντας εξω...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω ο,τι με βαραινει...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω γενικως...
"Οπωσηποτε παραθυρο...
Να βλεπω εξω να χαμογελω..."
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να βλεπω ΕΣΕΝΑ εξω...
Να χαμογελω...!
"Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
να 'χω το νου μου αδειανό
να 'χω και πρίμο τον καιρό..."
ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
Που είναι αυτό το κεφαλάκι
που φυσούσε τον αυλό
που είχε το όνειρο το σώμα
μονοπάτι η αναπνοή
κι έναν κόσμο είχε ακόμα
των ανθρώπων η ζωή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Οπωσδήποτε παράθυρο
Να βλέπω έξω, να χαμογελώ
Οπωσδήποτε παράθυρο
Και ποιον δεν πήρα εγώ με το καλό
Οπωσδήποτε παράθυρο
Για να πιστέψω πάλι από την αρχή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Μπροστά σε μένα αλλάζει μια εποχή
Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
και το μαύρο χαρακάκι
για τα σχέδια μου, στρεβλό
Ίσως να ’φτασε η ώρα
Ίσως να ‘ρθε η στιγμή
να φυλάξω από την Πανδώρα
την ελπίδα στο κουτί
Τανια Τσανακλιδου
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Γιάννης Σπάθας
Boomp3.com
Το τραγουδουσα συνεχεια τις τελευταιες ημερες...
"Να βλεπω εξω να χαμογελω..."
Και ηρθε το χθεσινο γεγονος για να δεσει με το τραγουδι για το παραθυρο!
Ειναι αστειο..
Τουλαχιστον αστειο...
Και αφου η νοητικη κριση αποκατασταθηκε,
αφου καθισες ησυχος εκει, μεσα στο μυαλο μου,
"καποιος" θελησε να σε επανεμφανισει.
Κι αυτη τη φορα η λεξη εμφάνιση γραφεται εκτος εισαγωγικων...
Επινα καφε σε μια καφετερια...
Διπλα απο ενα παραθυρο...
Και ηρθε ενα μαγικο χερι και εστρεψε το κεφαλι μου αριστερα...
Το οπτικο πεδιο ευρυ, αλλα το μαγικο χερι εστρεψε και το βλεμμα καπου...συγκεκριμενα...
Στο απεναντι πεζοδρομιο, οπου περπατουσες εσυ...!
Σε αυτα τα εξι χρονια είναι λίγες οι φορες που σε εχω δει "τυχαια".
Απο τοτε που "αποφασισα" να σταματησω να σε βλεπω
απο τοτε καποιος αποφασισε να σε βλεπω "τυχαια".
Δεν ειναι δυνατον...
"Συνωμοσια δευτερολεπτων",
ετσι αποκαλω αυτα τα "τυχαια" γεγονοτα,
τα οποια δεν θεωρω καθολου τυχαια.
Αυτα δε γινονται τυχαια.
Δεν γινονται "κατα λαθος".
Το πιο αστειο ειναι οτι δεν ταραχτηκα!
Λες και συνεβαινε κατι που συμβαινει καθε μερα.
Απλως χαμογελασα...
Εβλεπα μια γνωριμη παρουσια...
Το γνωριμο ταχυ βημα...
Καποιος μας κανει πλακα!
Καποιος γελαει μαζι μας!
Μας εχει βρει παιχνιδι, σου λεω, μας δουλευει!
Στρατιωτακια του χρονου...
Ποτε δεν δινουμε σημασια στα δευτερολεπτα,
κι ομως,
αν το κεφαλι ειχε γυρισει μερικα δευτερολεπτα πριν ή μερικα δευτερολεπτα μετα, δεν θα σε εβλεπα...!
"Σε στυλ να μην ξεχνιομαστε..."
Το παραθυρο φταιει
και αυτη η αισθηση της ελευθεριας που νιωθω διπλα του.
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να νιωθω ελευθερη και δυνατη...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να μπορω να ονειρευομαι κοιτωντας εξω...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω ο,τι με βαραινει...
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να πεταω γενικως...
"Οπωσηποτε παραθυρο...
Να βλεπω εξω να χαμογελω..."
Οπωσδηποτε παραθυρο...
Να βλεπω ΕΣΕΝΑ εξω...
Να χαμογελω...!
"Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
να 'χω το νου μου αδειανό
να 'χω και πρίμο τον καιρό..."
ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
Που είναι αυτό το κεφαλάκι
που φυσούσε τον αυλό
που είχε το όνειρο το σώμα
μονοπάτι η αναπνοή
κι έναν κόσμο είχε ακόμα
των ανθρώπων η ζωή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Οπωσδήποτε παράθυρο
Να βλέπω έξω, να χαμογελώ
Οπωσδήποτε παράθυρο
Και ποιον δεν πήρα εγώ με το καλό
Οπωσδήποτε παράθυρο
Για να πιστέψω πάλι από την αρχή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Μπροστά σε μένα αλλάζει μια εποχή
Αχ πώς μου ‘γινε
τα αλφάβητο του είναι μου τραυλό
και το μαύρο χαρακάκι
για τα σχέδια μου, στρεβλό
Ίσως να ’φτασε η ώρα
Ίσως να ‘ρθε η στιγμή
να φυλάξω από την Πανδώρα
την ελπίδα στο κουτί
Τανια Τσανακλιδου
στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Γιάννης Σπάθας
Boomp3.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)